Relaties
alle pijlers
Hij is depressief....
donderdag 27 februari 2020 20:59
Hallo allemaal,
Ik zit met een situatie. Een tijdje geleden heb ik een hele leuke man leren kennen.
We hebben een goede band gekregen, waarin we heel erg kunnen lachen maar ook hele diepgaande vertrouwelijke gesprekken hebben.
Zo vertelde hij mij dat hij meerdere depressieve periodes heeft gehad in zijn leven. Momenteel zit hij weer in een hele donkere periode. Hij volgt momenteel wel therapie.
Ik merk dat ik gevoelens voor hem heb. Soms heb ik door de dingen die hij zegt en doet de indruk dat dit wederzijds is.
Voor nu laat ik het contact wat meer vanuit hem komen, omdat ik hem ruimte wil geven en nog niet zo goed kan aanvoelen wat hij prettig vindt. Hij geeft zelf wel aan dat ik altijd een berichtje mag sturen of mag bellen als ik dat wil. Hij toont zelf wel veel initiatief in het contact en stelt ook voor om af te spreken.
Ik weet ook dat hij zich elk moment weer heel anders kan voelen en afspraken af kan zeggen. Dit begrijp ik heel goed en dit trek ik me niet persoonlijk aan!
Echter weet ik dus niet of het verstandig is voor mij om hier op liefdesvlak in te investeren. Indien zijn gevoel voor mij daadwerkelijk wederzijds is: kun je dan wel echt een gelijkwaardige relatie opbouwen in deze situatie? Ik weet van mezelf dat ik heel erg in een zorgmodus kan schieten...
Is het beter om me te richten op de vriendschap en wellicht in de toekomst te kijken of er meer in zit als hij zich beter voelt?
Hebben jullie hier ervaring mee?
Ik zit met een situatie. Een tijdje geleden heb ik een hele leuke man leren kennen.
We hebben een goede band gekregen, waarin we heel erg kunnen lachen maar ook hele diepgaande vertrouwelijke gesprekken hebben.
Zo vertelde hij mij dat hij meerdere depressieve periodes heeft gehad in zijn leven. Momenteel zit hij weer in een hele donkere periode. Hij volgt momenteel wel therapie.
Ik merk dat ik gevoelens voor hem heb. Soms heb ik door de dingen die hij zegt en doet de indruk dat dit wederzijds is.
Voor nu laat ik het contact wat meer vanuit hem komen, omdat ik hem ruimte wil geven en nog niet zo goed kan aanvoelen wat hij prettig vindt. Hij geeft zelf wel aan dat ik altijd een berichtje mag sturen of mag bellen als ik dat wil. Hij toont zelf wel veel initiatief in het contact en stelt ook voor om af te spreken.
Ik weet ook dat hij zich elk moment weer heel anders kan voelen en afspraken af kan zeggen. Dit begrijp ik heel goed en dit trek ik me niet persoonlijk aan!
Echter weet ik dus niet of het verstandig is voor mij om hier op liefdesvlak in te investeren. Indien zijn gevoel voor mij daadwerkelijk wederzijds is: kun je dan wel echt een gelijkwaardige relatie opbouwen in deze situatie? Ik weet van mezelf dat ik heel erg in een zorgmodus kan schieten...
Is het beter om me te richten op de vriendschap en wellicht in de toekomst te kijken of er meer in zit als hij zich beter voelt?
Hebben jullie hier ervaring mee?
Don't take anything personal from people you are not personal with.
donderdag 27 februari 2020 23:59
Dit.Doreia* schreef: ↑27-02-2020 21:48Niet aan beginnen.
Je wilt hem nu al helpen en redden. De begripvolle partner zijn waarbij het niet uitmaakt dat hij je op het laatste moment afzegt. En je kunt er na 3x niets meer van zeggen, want hij heeft je ervoor gewaarschuwd.
Zoek iemand die niet zoveel met zichzelf worstelt.
vrijdag 28 februari 2020 09:42
Een ervaringsdeskundige hier. Ik raad het je af in deze opbouwende fase van je relatie.
Uiteraard kun je een relatie aangaan met iemand die lijdt aan een depressie. Herhaallijke depressies worden al een ander verhaal. Dat is een zwaar leven, zeker als je zelf de zorgfactor in je hebt. Let erop dat je geen co-dependent wordt. Hoeveel liefde je ook geeft, een depressie bestrijdt je er niet mee. Dat is heel verdrietig.
Je hebt zoals je schrijft niet te maken met iemand met een “dip”. Die het even donker inziet. Het is echt een waar lijden, vreselijk. Telkens opnieuw. Bereid je voor op een onevenwichtige relatie waarin zorgeloosheid ver te zoeken is, ook als hij zich goed voelt. Keert het terug? En wanneer? En hoe herstel je “jullie” na een lange tijd van wegcijferen tijdens een depressie van hem? Hoe krijg je dat weer evenwichtig? En net als je daar weer bent, keert de depressie weer terug. Het loert op hem EN op jullie als stel. Het keert onherroepelijk terug, en raakt niet alleen hem. Het is een hele grote factor die tussen jullie in zal staan. Is dat hoe je wil beginnen?
Disclaimer: ik stel zeker niet dat iemand met een depressie geen relatie aan kan gaan. Sterker nog, ik heb vreselijk gehouden van een man met terugkerende depressies. Zijn depressies kwam later in onze relatie pas aan de orde. Hij stelde ze in het begin mild voor, maar na elke depressie werd het erger. Het voelde voor mij als een veldslag, hoe zeer ik mijn leven ook ingericht had om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik heb het ontzettend onderschat. Pas nu het over is zie ik hoe het me geconditioneerd heeft en hoe het me in de greep heeft gehouden.
Als ik het opnieuw kon doen, had ik er ondanks mijn krankzinnige liefde voor hem niet voor gekozen. Niet omdat ik niet van hem hield, maar omdat de wissel die het uiteindelijk getrokken heeft te groot is geweest. Het losworstelen was zo mogelijk nog erger.
In deze fase van je beginnende relatie kun je de gevolgen nog niet overzien. Tegen de tijd dat je dit wel kan, zit je er soms al te ver in...
Ik wens je wijsheid...
Uiteraard kun je een relatie aangaan met iemand die lijdt aan een depressie. Herhaallijke depressies worden al een ander verhaal. Dat is een zwaar leven, zeker als je zelf de zorgfactor in je hebt. Let erop dat je geen co-dependent wordt. Hoeveel liefde je ook geeft, een depressie bestrijdt je er niet mee. Dat is heel verdrietig.
Je hebt zoals je schrijft niet te maken met iemand met een “dip”. Die het even donker inziet. Het is echt een waar lijden, vreselijk. Telkens opnieuw. Bereid je voor op een onevenwichtige relatie waarin zorgeloosheid ver te zoeken is, ook als hij zich goed voelt. Keert het terug? En wanneer? En hoe herstel je “jullie” na een lange tijd van wegcijferen tijdens een depressie van hem? Hoe krijg je dat weer evenwichtig? En net als je daar weer bent, keert de depressie weer terug. Het loert op hem EN op jullie als stel. Het keert onherroepelijk terug, en raakt niet alleen hem. Het is een hele grote factor die tussen jullie in zal staan. Is dat hoe je wil beginnen?
Disclaimer: ik stel zeker niet dat iemand met een depressie geen relatie aan kan gaan. Sterker nog, ik heb vreselijk gehouden van een man met terugkerende depressies. Zijn depressies kwam later in onze relatie pas aan de orde. Hij stelde ze in het begin mild voor, maar na elke depressie werd het erger. Het voelde voor mij als een veldslag, hoe zeer ik mijn leven ook ingericht had om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik heb het ontzettend onderschat. Pas nu het over is zie ik hoe het me geconditioneerd heeft en hoe het me in de greep heeft gehouden.
Als ik het opnieuw kon doen, had ik er ondanks mijn krankzinnige liefde voor hem niet voor gekozen. Niet omdat ik niet van hem hield, maar omdat de wissel die het uiteindelijk getrokken heeft te groot is geweest. Het losworstelen was zo mogelijk nog erger.
In deze fase van je beginnende relatie kun je de gevolgen nog niet overzien. Tegen de tijd dat je dit wel kan, zit je er soms al te ver in...
Ik wens je wijsheid...
vrijdag 28 februari 2020 13:23
ik heb ervaring met depressief zijn maar de combinatie met verliefd zijn lijkt me een beetje raar... in een depressie vind ik niks leuk, het leven waardeloos en wil ik er het liefst niet meer zijn. Bed uitkomen is al te zwaar.
Bij verliefd zijn hoort eigelijk het omgekeerde gedrag. Het lijkt me bijna onmogelijk om verliefd te zijn tijdens een depressie.
En ondanks dat ik ervaring heb met depressie zou ik niet voor een man kiezen die dat nu heeft. Simpelweg omdat ik gewoon een leuke verliefdheidsfase wil hebben, leuke dingen wil doen, iemand wil hebben die initiatief neemt, samen super verliefd wil zijn etc. Dat past niet bij een depressief persoon.
Bij verliefd zijn hoort eigelijk het omgekeerde gedrag. Het lijkt me bijna onmogelijk om verliefd te zijn tijdens een depressie.
En ondanks dat ik ervaring heb met depressie zou ik niet voor een man kiezen die dat nu heeft. Simpelweg omdat ik gewoon een leuke verliefdheidsfase wil hebben, leuke dingen wil doen, iemand wil hebben die initiatief neemt, samen super verliefd wil zijn etc. Dat past niet bij een depressief persoon.
vrijdag 28 februari 2020 13:34
Laf? Hoezo laf? Tegenover wie heeft to iets te bewijzen over of ze al dan niet laf is? To heeft het volste recht om elke beslissing hierover te nemen die zij goed vindt. Heel raar om dat laf te noemen. Zij is hem nu in dit stadium niets verschuldigd. Hij haar ook niet. Allebei mogen ze er om wat voor reden dan ook vanaf zien.ToosTosti schreef: ↑27-02-2020 21:15Het bij voorbaat niet aangaan vind ik laf.
Is 't een leuke man? zou je met hem daten als je dacht dat hij geen depressieve perioden had?
Tuurlijk is een depressie een ziekte waar je als partner veel van mee krijgt. Probeer hier duidelijk in te zijn, wat doe je wel en wat niet voor hem? Wat verwacht je van hem en wat kan hij verwachten van jou?
Misschien wil hij wel helemaal niet dat jij zijn therapeutje gaat spelen en heeft hij genoeg aan af en toe een 'terug-trek-momentje' in de slaapkamer.
Kijk het aan. Blijft het contact leuk? Probeer voorzichtig iets op te bouwen. Stoppen kan altijd nog.
To, ik heb in de familie gezien hoe zwaar een terugkerende depressie kan zijn. Zelf zou ik het niet trekken, denk ik. Ja, als mijn man nu na 19 samen een depressie krijgt, is dat natuurlijk iets anders. Als hij destijds al geregeld depressies had, was ik er wellicht niet aan begonnen.
vrijdag 28 februari 2020 13:37
Helemaal mee eens. Je mag om welke reden dan ook besluiten dat het geen goed idee is om iets met iemand te beginnen, je hebt geen enkele verplichting om het eerst te proberen en je bent inderdaad niemand iets verschuldigd. Echt heel raar om dat laf te noemen.Jufjoke schreef: ↑28-02-2020 13:34Laf? Hoezo laf? Tegenover wie heeft to iets te bewijzen over of ze al dan niet laf is? To heeft het volste recht om elke beslissing hierover te nemen die zij goed vindt. Heel raar om dat laf te noemen. Zij is hem nu in dit stadium niets verschuldigd. Hij haar ook niet. Allebei mogen ze er om wat voor reden dan ook vanaf zien.
To, ik heb in de familie gezien hoe zwaar een terugkerende depressie kan zijn. Zelf zou ik het niet trekken, denk ik. Ja, als mijn man nu na 19 samen een depressie krijgt, is dat natuurlijk iets anders. Als hij destijds al geregeld depressies had, was ik er wellicht niet aan begonnen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 28 februari 2020 13:49
Ik zelf, chronisch depressief, zeg ook: niet aan beginnen. Het wordt waarschijnlijk een zware dobber. Nu sta je er nog optimistisch in, maar het zal je steeds zwaarder vallen en ten koste van jezelf gaan want je eigen dingen komen minder aan bod. Dat van hem is erger, of hij heeft geen ruimte voor jouw issues, omdat hij depressief is. Er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik zou dat een partner niet (meer) aan willen doen.
madeleine66 wijzigde dit bericht op 28-02-2020 13:53
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
6.05% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2020 13:58
Madeleine66 schreef: ↑28-02-2020 13:49Ik zelf, chronisch depressief, zeg ook: niet aan beginnen. Het wordt waarschijnlijk een zware dobber. Nu sta je er nog optimistisch in, maar het zal je steeds zwaarder vallen en ten koste van jezelf gaan want je eigen dingen komen minder aan bod. Dat van hem is erger, of hij heeft geen ruimte voor jouw issues, omdat hij depressief is. Er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik zou dat een partner niet (meer) aan willen doen.
vrijdag 28 februari 2020 14:22
Klinkt niet zo gelijkwaardig.Chilosa schreef: ↑27-02-2020 20:59Voor nu laat ik het contact wat meer vanuit hem komen, omdat ik hem ruimte wil geven en nog niet zo goed kan aanvoelen wat hij prettig vindt. Hij geeft zelf wel aan dat ik altijd een berichtje mag sturen of mag bellen als ik dat wil. Hij toont zelf wel veel initiatief in het contact en stelt ook voor om af te spreken.
Ik weet ook dat hij zich elk moment weer heel anders kan voelen en afspraken af kan zeggen. Dit begrijp ik heel goed en dit trek ik me niet persoonlijk aan!
Wat eten we vanavond?
vrijdag 28 februari 2020 14:34
Mhaw, niet ieder persoon die herhaaldelijk last heeft van depressies, is een energieslurpende egoist. Ik lees hier dingen die worden aangehaald, die vooral met karakter te maken hebben.
Het is wel goed op je te beseffen dat je hem/haar nooit beter kan maken. Dat als ze zelfs wel, een redelijk stabiel karakter hebben, het vreselijk is om aan te zien.
Het is wel goed op je te beseffen dat je hem/haar nooit beter kan maken. Dat als ze zelfs wel, een redelijk stabiel karakter hebben, het vreselijk is om aan te zien.
vrijdag 28 februari 2020 14:54
Daar had ik nog niet zo over nagedacht, over die versnelling. Een goede om mee te nemen. Dankjewel!Coerage schreef: ↑27-02-2020 23:27Nadal, je hebt helemaal gelijk en wat fijn dat het tussen jou en je man goed gaat!
Ook ik heb een relatie met een chronisch depressieve man. En het trekt echt wel een wissel op de relatie en het kost mij erg veel energie.
Ik raad het je af Chilose. Het is zo goed als onmogelijk om een gelijkwaardige relatie op te bouwen. Waar jij in de 3e versnelling wil gaan in het leven, staat hij in de 1e, of stil. Dan zal jij je aan moeten passen. Om maar een aspect te noemen.
Maar iets zegt me dat je eigenlijk al hebt besloten.
viva-amber schreef: ↑28-02-2020 08:23Wat lief dat je toestemming van hem hebt om hem berichtjes te sturen.
Waar heb je nog meer allemaal toestemming voor gekregen?
Als ik geduldig en lief blijf mag ik binnenkort ook een keer mijn eigen mening geven!!! Coulant hé?Dankjewel voor je openheid! Hier heb ik heel veel aan.Gewoonmijnmening schreef: ↑28-02-2020 09:42Een ervaringsdeskundige hier. Ik raad het je af in deze opbouwende fase van je relatie.
Uiteraard kun je een relatie aangaan met iemand die lijdt aan een depressie. Herhaallijke depressies worden al een ander verhaal. Dat is een zwaar leven, zeker als je zelf de zorgfactor in je hebt. Let erop dat je geen co-dependent wordt. Hoeveel liefde je ook geeft, een depressie bestrijdt je er niet mee. Dat is heel verdrietig.
Je hebt zoals je schrijft niet te maken met iemand met een “dip”. Die het even donker inziet. Het is echt een waar lijden, vreselijk. Telkens opnieuw. Bereid je voor op een onevenwichtige relatie waarin zorgeloosheid ver te zoeken is, ook als hij zich goed voelt. Keert het terug? En wanneer? En hoe herstel je “jullie” na een lange tijd van wegcijferen tijdens een depressie van hem? Hoe krijg je dat weer evenwichtig? En net als je daar weer bent, keert de depressie weer terug. Het loert op hem EN op jullie als stel. Het keert onherroepelijk terug, en raakt niet alleen hem. Het is een hele grote factor die tussen jullie in zal staan. Is dat hoe je wil beginnen?
Disclaimer: ik stel zeker niet dat iemand met een depressie geen relatie aan kan gaan. Sterker nog, ik heb vreselijk gehouden van een man met terugkerende depressies. Zijn depressies kwam later in onze relatie pas aan de orde. Hij stelde ze in het begin mild voor, maar na elke depressie werd het erger. Het voelde voor mij als een veldslag, hoe zeer ik mijn leven ook ingericht had om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik heb het ontzettend onderschat. Pas nu het over is zie ik hoe het me geconditioneerd heeft en hoe het me in de greep heeft gehouden.
Als ik het opnieuw kon doen, had ik er ondanks mijn krankzinnige liefde voor hem niet voor gekozen. Niet omdat ik niet van hem hield, maar omdat de wissel die het uiteindelijk getrokken heeft te groot is geweest. Het losworstelen was zo mogelijk nog erger.
In deze fase van je beginnende relatie kun je de gevolgen nog niet overzien. Tegen de tijd dat je dit wel kan, zit je er soms al te ver in...
Ik wens je wijsheid...
Jammer dat het zo zijn uitwerking op jou heeft gehad.
Madeleine66 schreef: ↑28-02-2020 13:49Ik zelf, chronisch depressief, zeg ook: niet aan beginnen. Het wordt waarschijnlijk een zware dobber. Nu sta je er nog optimistisch in, maar het zal je steeds zwaarder vallen en ten koste van jezelf gaan want je eigen dingen komen minder aan bod. Dat van hem is erger, of hij heeft geen ruimte voor jouw issues, omdat hij depressief is. Er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik zou dat een partner niet (meer) aan willen doen.
Bedankt voor je advies!Ik vind het heel prettig dat iedereen zo open is en meedenkt. Ik heb echt iets aan jullie berichten, de verschillende meningen en ervaringen.
Dank jullie wel!
Don't take anything personal from people you are not personal with.
vrijdag 28 februari 2020 14:57
Dat geloof ik! Ik heb zelf alleen nog nooit echt depressies in mijn omgeving meegemaakt. Voor mij dus ook allemaal nieuw en ontdekken.. Dat energieslurpende heb ik er nog niet uit kunnen halen (gelukkig is dat dus niet kenmerkend)..Luci_Morgenster schreef: ↑28-02-2020 14:34Mhaw, niet ieder persoon die herhaaldelijk last heeft van depressies, is een energieslurpende egoist. Ik lees hier dingen die worden aangehaald, die vooral met karakter te maken hebben.
Het is wel goed op je te beseffen dat je hem/haar nooit beter kan maken. Dat als ze zelfs wel, een redelijk stabiel karakter hebben, het vreselijk is om aan te zien.
Don't take anything personal from people you are not personal with.
vrijdag 28 februari 2020 15:06
Wellicht omdat je er nog niet vaak genoeg bent. Wil je wachten tot je er achter komt? En kun je en wil je er dan nog wel bij weglopen? Of vind je dat je, als je eenmaal in een relatie bent met iemand, dat in voor en tegenspoed is en je jezelf weg moet cijferen voor het geluk van de ander?
Denk erom dat je jezelf niet tekort doet.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 28 februari 2020 15:20
Ook al zou hij niet energieslurpend zijn, dan nog kan het veel met je doen: je kunt boos op hem worden, je kunt je machteloos voelen, je kunt balen dat het altijd tussen jullie in staat, dat je nooit weet waar je aan toe bent met hem.
En zoals hier al eerder werd geschreven: het is makkelijker om hem nu los te laten dan wanneer je lange tijd intensief met hem omgaat, want dan vind je dat je hem niet in de steek mag laten, want hoe moet het dan verder met hem als jij niet .... zit je met een schuldgevoel enz.
En zoals hier al eerder werd geschreven: het is makkelijker om hem nu los te laten dan wanneer je lange tijd intensief met hem omgaat, want dan vind je dat je hem niet in de steek mag laten, want hoe moet het dan verder met hem als jij niet .... zit je met een schuldgevoel enz.
madeleine66 wijzigde dit bericht op 28-02-2020 15:27
Reden: foutje
Reden: foutje
0.10% gewijzigd
vrijdag 28 februari 2020 15:44
Hier ook een ervaringsdeskundige, maar dan van de andere kant. Mijn vorige relatie was niet gelijkwaardig en daarom werkte het niet, had niet zozeer te maken met mijn chronische depressie, maar met de dynamiek in de relatie. Eigenlijk ging het met de relatie alleen maar 'goed' als het met mij slecht ging, het heeft jaren geduurd voordat ik dat patroon doorzag, maar mijn ex haalde wel degelijk iets 'positiefs' uit mijn depressieve episodes. Mensen vonden hem sterk en een rots in de branding voor mij, ik moest hem vooral dankbaar zijn dat ie bij me bleef en zichzelf wegcijferde. Maar als ik uit het dal begin te kruipen, dan viel die rol voor hem weg en liep ik tegen weerstand op als ik mijn leven en sociale contacten weer oppakte en dat werd steeds erger. Het heeft me heel veel gekost om me hier uit los te worstelen. Voor mij is het einde van die relatie noodzaak geweest om uit die ziekelijke dynamiek te komen.Gewoonmijnmening schreef: ↑28-02-2020 09:42Een ervaringsdeskundige hier. Ik raad het je af in deze opbouwende fase van je relatie.
Uiteraard kun je een relatie aangaan met iemand die lijdt aan een depressie. Herhaallijke depressies worden al een ander verhaal. Dat is een zwaar leven, zeker als je zelf de zorgfactor in je hebt. Let erop dat je geen co-dependent wordt. Hoeveel liefde je ook geeft, een depressie bestrijdt je er niet mee. Dat is heel verdrietig.
Je hebt zoals je schrijft niet te maken met iemand met een “dip”. Die het even donker inziet. Het is echt een waar lijden, vreselijk. Telkens opnieuw. Bereid je voor op een onevenwichtige relatie waarin zorgeloosheid ver te zoeken is, ook als hij zich goed voelt. Keert het terug? En wanneer? En hoe herstel je “jullie” na een lange tijd van wegcijferen tijdens een depressie van hem? Hoe krijg je dat weer evenwichtig? En net als je daar weer bent, keert de depressie weer terug. Het loert op hem EN op jullie als stel. Het keert onherroepelijk terug, en raakt niet alleen hem. Het is een hele grote factor die tussen jullie in zal staan. Is dat hoe je wil beginnen?
Disclaimer: ik stel zeker niet dat iemand met een depressie geen relatie aan kan gaan. Sterker nog, ik heb vreselijk gehouden van een man met terugkerende depressies. Zijn depressies kwam later in onze relatie pas aan de orde. Hij stelde ze in het begin mild voor, maar na elke depressie werd het erger. Het voelde voor mij als een veldslag, hoe zeer ik mijn leven ook ingericht had om er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik heb het ontzettend onderschat. Pas nu het over is zie ik hoe het me geconditioneerd heeft en hoe het me in de greep heeft gehouden.
Als ik het opnieuw kon doen, had ik er ondanks mijn krankzinnige liefde voor hem niet voor gekozen. Niet omdat ik niet van hem hield, maar omdat de wissel die het uiteindelijk getrokken heeft te groot is geweest. Het losworstelen was zo mogelijk nog erger.
In deze fase van je beginnende relatie kun je de gevolgen nog niet overzien. Tegen de tijd dat je dit wel kan, zit je er soms al te ver in...
Ik wens je wijsheid...
Met mijn huidige partner heb ik een gelijkwaardige relatie, ook tijdens depressieve episodes. Hij past ook bij mij als ik niet ziek ben en werpt zich niet op als redder als ik ziek ben. Hij past zijn leven er ook nauwelijks op aan en dat hoeft ie ook niet, want ik ben wel in staat om een depressie het hoofd te bieden, ik heb ze allemaal overleefd en deze overleef ik ook weer.
Ik had voorheen ook altijd het gevoel dat depressies op me loerden, maar dat is een denkfout die symptomatisch is voor depressie en tegenwoordig voor mij een aanleiding om de afspraak met de psychiater te vervroegen, niet meer, niet minder. Het is geen vijand in de struiken die op me loert ofzo. Mijn ex was in gezonde periodes ook altijd bang voor een terugval, waarschuwde daar ook voor als ik iets nieuws wilde gaan ondernemen of ik moest eerst maar dit of dat weer op gaan pakken, dingen hij vooral belangrijk vond en niet noodzakelijk in mijn belang waren, alsof ie me liever terug duwde in lethargie. Hij vond het wel prettig als ik de deur niet uitkwam, geen sociale contacten had, me kon afschermen van de buitenwereld en afhankelijk was van hem.
Dus als je je als 'redder' wil opwerpen, dan laat het gaan. Dat is doodlopende weg voor beiden. Het is misschien een fijn gevoel om voor iemand te 'zorgen', maar je helpt ze ermee van de regen in de drup. Ben eerlijk tegen jezelf, wat denk jij ervoor jezelf uit te kunnen halen uit zijn depressie? Want dat fijne gevoel is er niet meer als ie een goede periode heeft, hoe ga je daarmee om?
You say potato.
I say vodka.
I say vodka.
vrijdag 28 februari 2020 15:47
Goede kritische vraag! Maar hij is echt leuk.
Ik kan heel erg met hem lachen (de humor is er nog gewoon
), over en weer plagen, goede gesprekken voeren (we hebben vaak dezelfde mening over dingen ook), hebben vaak dezelfde stomme maar grappige associaties bij dingen die we dan tegelijkertijd roepen, hij is eerlijk en neemt geen blad voor de mond (dat vind ik heel fijn), is behulpzaam en lief. Houdt rekening met anderen. Etc.
[/quote]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik vind dit gedrag totaal niet passen bij een depressie.
Ik kan heel erg met hem lachen (de humor is er nog gewoon
), over en weer plagen, goede gesprekken voeren (we hebben vaak dezelfde mening over dingen ook), hebben vaak dezelfde stomme maar grappige associaties bij dingen die we dan tegelijkertijd roepen, hij is eerlijk en neemt geen blad voor de mond (dat vind ik heel fijn), is behulpzaam en lief. Houdt rekening met anderen. Etc.[/quote]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik vind dit gedrag totaal niet passen bij een depressie.
vrijdag 28 februari 2020 16:28
Nog even een reactie op “laf”... een depressie is geen “terugtrekmomentje op de slaapkamer”.... zoiets heet een dip. Een depressie is anders. Er is niks lafs aan om niet te kiezen voor de ernst van een depressie. Denk aan de slapeloze nachten de het oplevert, het zien van je geliefde die de duisternis inglijdt, de onvolwaardige relatie, mogelijke suicide(gedachten), de zorgen daarom, opnames, eventuele kinderen die daarbij betrokken zijn, niet op de eerste plaats komen bij terugkerende depressie, het leven wat in een heel ander teken staat, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus laf? Nee. Zeker niet.
vrijdag 28 februari 2020 16:41
Ik schrik best van sommige reacties. Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis en ook dat is niet altijd makkelijk. Zou daarom niemand zich aan mij moeten wagen omdat het niet altijd makkelijk zal zijn? Volgens mij is dat in iedere relatie wel een keer aan de hand.
On topic: je zit toch nog in de beginfase? Leer hem rustig aan kennen. Het is toch niet dat je een nu of nooit keuze moet maken? Geniet er lekker van en zie gewoon waar het schip strandt...
On topic: je zit toch nog in de beginfase? Leer hem rustig aan kennen. Het is toch niet dat je een nu of nooit keuze moet maken? Geniet er lekker van en zie gewoon waar het schip strandt...
vrijdag 28 februari 2020 18:22
Jouw mening en geen feit. Niet iedereen met chronische depressiviteit is even zwaar belast, ze verschillen allemaal van karakter, hebben allemaal een verschillende draagkracht, enz.abracadabra schreef: ↑28-02-2020 13:23
En ondanks dat ik ervaring heb met depressie zou ik niet voor een man kiezen die dat nu heeft. Simpelweg omdat ik gewoon een leuke verliefdheidsfase wil hebben, leuke dingen wil doen, iemand wil hebben die initiatief neemt, samen super verliefd wil zijn etc. Dat past niet bij een depressief persoon.
vrijdag 28 februari 2020 18:41
En soms is de coping strategie humor. En houdt men de inkzwarte afgrond van binnen verborgen.
Ik herken veel van wat GewoonmijnMening zegt.
Het is niet leuk als je partner niet thuis komt of telefoon niet opneemt en jouw gedachten automatisch uit gaan naar: hij zal toch nog wel leven?
En dan direct het volgende: het is niet te vergelijken met een angststoornis.
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
vrijdag 28 februari 2020 19:00
Waar zeg ik dat dat een feit is dan? Volgens mij zeg ik overal ik vind...
Ik weet wat een depressie is en juist daarom zou ik daar niet voor kiezen. En to heeft se neiging om te veel te gaan zorgen... dat is niet echt een goed recept.
vrijdag 28 februari 2020 19:36
Dat ook, een angststoornis is niet hetzelfde. Natuurlijk zijn er verschillende gradaties en is niet iedereen met een depressie energieslurpend. Maar dat neemt de boodschap niet weg; verkijk je er alsjeblieft niet op. Ik deed dat wel. Want we hielden toch van elkaar? We konden samen lachen, zagen dezelfde dingen, ik merkte het soms bijna niet. Hij leek opgewekt, leek te leven. De depressieve episodes waren een uiting van een diepe leegte in hem. De “gelukkige” tijden bleken alleen de tijden te zijn waarin hij genoeg energie had om die destructieve leegte te maskeren. Met humor, leuke dingen doen, en met ... elkaar. Ik leefde daar van op, was gelukkig voor hem en voor ons samen. Maar Het was nooit genoeg, en dan vertrok hij weer de duisternis in.Coerage schreef: ↑28-02-2020 18:41En soms is de coping strategie humor. En houdt men de inkzwarte afgrond van binnen verborgen.
Ik herken veel van wat GewoonmijnMening zegt.
Het is niet leuk als je partner niet thuis komt of telefoon niet opneemt en jouw gedachten automatisch uit gaan naar: hij zal toch nog wel leven?
En dan direct het volgende: het is niet te vergelijken met een angststoornis.
Ik heb zelf een depressie gehad, 20 jaar geleden. Eenmalig. Mede met die kennis koos ik ervoor te blijven. Ik wist immers wat het was, dacht ik. Plus vanuit liefde, dat niet te vergeten.
Mijn ex-partner’s eerste depressie kwam pas later in de relatie aan het licht. Toen kwam ook zijn verhaal dat hij er al eerder mee te maken had gehad. Op mijn eigen vingers kan ik inmiddels 6 keer natellen, maar ik denk dat het meer episodes geweest moeten zijn. Hij vertelde geholpen te worden door een therapeut en een psychiater. Was er heel open over, iets wat ik waardeerde. Wat ons echt verdieping gaf, dacht ik. Wat volgde was een mooie diepe relatie, dacht ik. Mét een aantal depressieve episodes. Die ik aankon als sterke partner. Wederom, dacht ik.
Einde van het verhaal bleek er een breder scala van psychiatrische problematiek gaande te zijn (comorbiditeit). Die hield hij verborgen, ik kreeg er nooit hoogte van. Het had te maken met een angst om me kwijt te raken, terwijl hij me tegelijkertijd net zo hard begon af te stoten. Het werd slopend. Dat zag ik pas achteraf, omdat ik zo gewend was aan de conditioneringen en voorwaarden die uiteindelijk uit de scheefgroei ontstonden.
Uiteindelijk is het geklapt en bleef ik gedesorienteerd en gebroken achter. Hij ging er vandoor met iemand waarbij hij opnieuw kon beginnen, die hem niet kende. Voor wie hij een leuke lieve man is, die eerlijk vertelt dat hij terugkerende depressies heeft. Die haar hart steelt. Waar zij voor valt, begrijpelijk. Waar de riedel weer van voor af aan begint. Net zoals ik die riedel mocht ondergaan die zijn ex voor me onderging.
Dit hierboven is een waar drama verhaal, en het is zeker niet gezegd dat dit bij depressies hoort (zeker niet alles), maar ik wil TO alleen laten zien dat ik ook ooit als wijze, verstandige vrouw aan een liefde begon. Waar ik mezelf in verloor, uit liefde voor hem. Mijn mooie, lieve, slimme en charmante man. Mijn liefde. Niet omdat ik zo dom of onoplettend was, of er nooit over nadacht. Maar omdat het soms .... toch net iets heftiger kan zijn dan je op voorhand denkt, en het dan al te laat is om je te ontworstelen
vrijdag 28 februari 2020 19:44
Partners kunnen goedbedoeld de reddersrol op zich nemen ("ik help jou wel ..." ) maar daar kan onbewust achter zitten dat ze niet met hun eigen issues aan de slag hoeven. Hoeveel mensen storten zich niet op een ander. Dan zie je toch vaak heel helder wat er aan schort. Maar om de confrontatie met jezelf aan te gaan is vele malen moeilijker.
vrijdag 28 februari 2020 20:03
Zeker. En dat is lastig te zien als je er middenin zit en/of aan dat patroon gewend bent. Is dat niet co-dependency?Madeleine66 schreef: ↑28-02-2020 19:44Partners kunnen goedbedoeld de reddersrol op zich nemen ("ik help jou wel ..." ) maar daar kan onbewust achter zitten dat ze niet met hun eigen issues aan de slag hoeven. Hoeveel mensen storten zich niet op een ander. Dan zie je toch vaak heel helder wat er aan schort. Maar om de confrontatie met jezelf aan te gaan is vele malen moeilijker.
De “reddersrol” schijnt ook voort te komen uit aangeleerd gedrag tijdens de opvoeding. Als het ware het “naspelen” van een strijd richting een emotioneel onbereikbare partner, zoals je vroeger onbewust streed voor de liefde van een emotioneel onbereikbare ouder. En die verloor. Elk moment van liefde bij de latere partner voelt in het patroon van afstoten en aantrekken als een shot liefde, vergelijkbaar met een shot drugs.
De “reddersrol” of “verzorgende factor” is vaak niet zo glamoureus, helaas.
Puntje bij paaltje: wat gun jij jezelf, TO? Is een harde vraag, maar de overweging waard...
vrijdag 28 februari 2020 20:09
Het feit dat je dit topic opent geeft al aan dat je zelf ook wel weet dat dit géén goed idee is. Natuurlijk niet.
Vraag jezelf eens af waarom je je überhaupt aangetrokken voelt tot een depressieve man. Ik denk namelijk dat dat ongezond is. Of in elk geval voortkomt vanuit een ongezonde fantasie: dat jij hem kan helpen genezen.
Dat kun je niet.
Vraag jezelf eens af waarom je je überhaupt aangetrokken voelt tot een depressieve man. Ik denk namelijk dat dat ongezond is. Of in elk geval voortkomt vanuit een ongezonde fantasie: dat jij hem kan helpen genezen.
Dat kun je niet.
