Relaties
alle pijlers
hij wil trouwen!!
maandag 29 juni 2009 om 14:11
Het is echt te raar voor woorden (in 'mijn' wereld dan): mijn vriend wil trouwen.
Ik zal het even uitleggen. Wij zijn inmiddels ruim 11 jaar samen. Drie jaar geleden zijn we 2 maanden uit elkaar gegaan en daarna hebben we er 2 jaar over gedaan om weer "tot elkaar te komen". Toen hebben we besloten om samen door te gaan. Tijdens die 2 jaar hebben we veel gepraat (ook met een psycholoog) en toen bleek dat mijn vriend niets ziet in trouwen.
Begin van dit jaar hebben we besloten om een huis te gaan kopen en tzt aan kinderen te gaan beginnen.
En woensdag tijdens de vakantie begon hij opeens over "is het met een koophuis en kinderen niet makkelijker om getrouwd te zijn?" Euhh vast maar ik wil niet trouwen omdat het 'makkelijker' is. Maar dat was ook eigenlijk niet wat hij bedoelde (hoezo vrouwen zeggen niet wat ze bedoelen?). Eigenlijk wilde hij het er eens over hebben omdat het hem wel wat leek, een kroon op je relatie. Dus hebben we er over gepraat, en heb ik er over gedacht en toen dacht ik, ach, waarom niet (niet de meest enthousiaste reactie maar de relatie is bijna uitgegaan omdat ik zo graag wilde en hij niet).
Dus nu gaat hij een ring kopen en het officieel vragen. En het voelt zo bizar. Hij wil dat ik zijn naam aanneem zodat hij met me (een soort van) op kan scheppen dat ik zijn vrouw ben. Ik ben er echt een soort van ondersteboven van.
Ik zal het even uitleggen. Wij zijn inmiddels ruim 11 jaar samen. Drie jaar geleden zijn we 2 maanden uit elkaar gegaan en daarna hebben we er 2 jaar over gedaan om weer "tot elkaar te komen". Toen hebben we besloten om samen door te gaan. Tijdens die 2 jaar hebben we veel gepraat (ook met een psycholoog) en toen bleek dat mijn vriend niets ziet in trouwen.
Begin van dit jaar hebben we besloten om een huis te gaan kopen en tzt aan kinderen te gaan beginnen.
En woensdag tijdens de vakantie begon hij opeens over "is het met een koophuis en kinderen niet makkelijker om getrouwd te zijn?" Euhh vast maar ik wil niet trouwen omdat het 'makkelijker' is. Maar dat was ook eigenlijk niet wat hij bedoelde (hoezo vrouwen zeggen niet wat ze bedoelen?). Eigenlijk wilde hij het er eens over hebben omdat het hem wel wat leek, een kroon op je relatie. Dus hebben we er over gepraat, en heb ik er over gedacht en toen dacht ik, ach, waarom niet (niet de meest enthousiaste reactie maar de relatie is bijna uitgegaan omdat ik zo graag wilde en hij niet).
Dus nu gaat hij een ring kopen en het officieel vragen. En het voelt zo bizar. Hij wil dat ik zijn naam aanneem zodat hij met me (een soort van) op kan scheppen dat ik zijn vrouw ben. Ik ben er echt een soort van ondersteboven van.
maandag 29 juni 2009 om 14:27
maandag 29 juni 2009 om 14:30
maandag 29 juni 2009 om 15:02
Tja... wat wil je nu eigenlijk met je topic? Je vreugde delen en van ons alleen maar hosanna horen, of wil je het juist over je (eventuele) twijfels hebben? Ik ben het namelijk met Zoete eens en daarnaast krijg ik ook heel erg jeuk van 'hij wil dat ik zijn naam aanneem'. Als je het zelf heel graag wil, prima natuurlijk, maar nu klinkt het bijna als 'ik wil met je trouwens als je mijn naam aanneemt'... dat lijkt me toch niet de bedoeling?
maar, als jij er een goed gevoel over hebt en dit het fijnste vind wat je de afgelopen jaren is overkomen ben ik hartstikke blij voor je! Geniet van de voorpret.
maar, als jij er een goed gevoel over hebt en dit het fijnste vind wat je de afgelopen jaren is overkomen ben ik hartstikke blij voor je! Geniet van de voorpret.
maandag 29 juni 2009 om 15:22
Oh, en is het aanzoek dan nog wel een verrassing? Jullie hebben het er uitvoerig over gehad, hij weet al jaren dat jij wil, jij weet nu dat hij ook wil en dan moet hij het nóg gaan vragen?
Ga jij dan heel verrast een traantje wegpinken?
Zal wel te nuchter zijn, maar je vraagt toch iemand ten huwelijk als je het antwoord nog niet weet?
Ga jij dan heel verrast een traantje wegpinken?
Zal wel te nuchter zijn, maar je vraagt toch iemand ten huwelijk als je het antwoord nog niet weet?
maandag 29 juni 2009 om 15:45
quote:wanda_p schreef op 29 juni 2009 @ 14:27:
Trouwen heeft inderdaad juridische voordelen bij erven en kinderen krijgen. Ik zie de romantiek niet zo in van zijn naam aannemen. Ik vind dat het afbreuk doet aan je zelfstandigheid. Waarom kan hij nu niet trots op jou zijn en over je opscheppen?
Hij is nu ook wel trots maar het is voor hem belangrijk (zoals ik al aangaf, hij is niet zo duidelijk in alles). Dus ach, ik denk dat ik voor zijnachternaam-mijnachternaam kies. Ik hecht er niet zoveel waarde aan om mijn achternaam te houden. En als het voor hem zo belangrijk is, is dit een mooi compromis.
quote:Zoete schreef op 29 juni 2009 @ 14:54:
Ik lees nergens in je tekst dat je er blij mee bent.
Ik ben te ondersteboven van, geloof ik. Ik denk dat de blijdschap gaat komen (als hij straks met die ring aankomt)
quote:Tammetuk schreef op 29 juni 2009 @ 15:02:
Tja... wat wil je nu eigenlijk met je topic? Je vreugde delen en van ons alleen maar hosanna horen, of wil je het juist over je (eventuele) twijfels hebben? Ik ben het namelijk met Zoete eens en daarnaast krijg ik ook heel erg jeuk van 'hij wil dat ik zijn naam aanneem'. Als je het zelf heel graag wil, prima natuurlijk, maar nu klinkt het bijna als 'ik wil met je trouwens als je mijn naam aanneemt'... dat lijkt me toch niet de bedoeling?
maar, als jij er een goed gevoel over hebt en dit het fijnste vind wat je de afgelopen jaren is overkomen ben ik hartstikke blij voor je! Geniet van de voorpret.Eigenlijk wil het gewoon met iemand delen. Wat betreft die naam, tsja, ik wilde best mijn eigen naam houden maar als het voor hem belangrijk is dat ik die van hem (ook) aanneem.....so be it. Bovendien, ik verander niet omdat ik zijn naam aanneem.
Trouwen heeft inderdaad juridische voordelen bij erven en kinderen krijgen. Ik zie de romantiek niet zo in van zijn naam aannemen. Ik vind dat het afbreuk doet aan je zelfstandigheid. Waarom kan hij nu niet trots op jou zijn en over je opscheppen?
Hij is nu ook wel trots maar het is voor hem belangrijk (zoals ik al aangaf, hij is niet zo duidelijk in alles). Dus ach, ik denk dat ik voor zijnachternaam-mijnachternaam kies. Ik hecht er niet zoveel waarde aan om mijn achternaam te houden. En als het voor hem zo belangrijk is, is dit een mooi compromis.
quote:Zoete schreef op 29 juni 2009 @ 14:54:
Ik lees nergens in je tekst dat je er blij mee bent.
Ik ben te ondersteboven van, geloof ik. Ik denk dat de blijdschap gaat komen (als hij straks met die ring aankomt)
quote:Tammetuk schreef op 29 juni 2009 @ 15:02:
Tja... wat wil je nu eigenlijk met je topic? Je vreugde delen en van ons alleen maar hosanna horen, of wil je het juist over je (eventuele) twijfels hebben? Ik ben het namelijk met Zoete eens en daarnaast krijg ik ook heel erg jeuk van 'hij wil dat ik zijn naam aanneem'. Als je het zelf heel graag wil, prima natuurlijk, maar nu klinkt het bijna als 'ik wil met je trouwens als je mijn naam aanneemt'... dat lijkt me toch niet de bedoeling?
maar, als jij er een goed gevoel over hebt en dit het fijnste vind wat je de afgelopen jaren is overkomen ben ik hartstikke blij voor je! Geniet van de voorpret.Eigenlijk wil het gewoon met iemand delen. Wat betreft die naam, tsja, ik wilde best mijn eigen naam houden maar als het voor hem belangrijk is dat ik die van hem (ook) aanneem.....so be it. Bovendien, ik verander niet omdat ik zijn naam aanneem.
maandag 29 juni 2009 om 15:48
quote:Thyra schreef op 29 juni 2009 @ 15:22:
Oh, en is het aanzoek dan nog wel een verrassing? Jullie hebben het er uitvoerig over gehad, hij weet al jaren dat jij wil, jij weet nu dat hij ook wil en dan moet hij het nóg gaan vragen?
Ga jij dan heel verrast een traantje wegpinken?
Zal wel te nuchter zijn, maar je vraagt toch iemand ten huwelijk als je het antwoord nog niet weet? Oja, het lijk misschien een beetje raar maar bij ons werkt het het beste als we over belangrijke dingen (zoals huis kopen en kinderen) eerst praten/discussieren. Zodat we elkaars standpunt kennen. Hij had namelijk al niet verwacht dat ik er eigenlijk vrede mee had dat we niet zouden trouwen. Dus eigenlijk hoeft hij het niet te vragen maar omdat ik het dan wel officieel gevraagd wil worden, gaat hij dat doen.
Oh, en is het aanzoek dan nog wel een verrassing? Jullie hebben het er uitvoerig over gehad, hij weet al jaren dat jij wil, jij weet nu dat hij ook wil en dan moet hij het nóg gaan vragen?
Ga jij dan heel verrast een traantje wegpinken?
Zal wel te nuchter zijn, maar je vraagt toch iemand ten huwelijk als je het antwoord nog niet weet? Oja, het lijk misschien een beetje raar maar bij ons werkt het het beste als we over belangrijke dingen (zoals huis kopen en kinderen) eerst praten/discussieren. Zodat we elkaars standpunt kennen. Hij had namelijk al niet verwacht dat ik er eigenlijk vrede mee had dat we niet zouden trouwen. Dus eigenlijk hoeft hij het niet te vragen maar omdat ik het dan wel officieel gevraagd wil worden, gaat hij dat doen.
