Hoe bevalt het alleen wonen?

deadpoetssociety maandag 15 juli 2024 23:39

In Nederland zijn steeds meer singles. Volgens het CBS heeft 19 procent van de inwoners een eenpersoons huishouden, dat zijn 3,3 miljoen mensen.

Sinds een jaar woon ook ik weer op mezelf, na een verbroken relatie. Ik heb eerder alleen gewoond, en ook eerder samengewoond. Ik moest er weer erg aan wennen maar inmiddels geniet ik van de rust. Alles op zijn eigen vaste plek, alles zoals ik het wil, zo ingericht als ik het wil, zo schoon als ik het wil, alles opgeruimd, niemand die klaagt zeurt zanikt zich irriteert of rommel maakt. Ik vind het heerlijk!

Hoe is dat voor jullie?

En wat als je een relatie hebt of krijgt?

deadpoetssociety wijzigde dit bericht op 15-07-2024 23:58

9.96% gewijzigd

bijtie vrijdag 26 juli 2024 22:33

september schreef: ↑
26-07-2024 22:17
Nou, daar herken ik mezelf niet in. Ik ervaar geen angst.

Nee, maar dat is juist een kenmerk van bindingsangst.

Maar ik wil je helemaal niet iets aanpraten, was alleen een gedachte die in me opkwam omdat je toevallig een rijtje kenmerken van bindingsangst achter elkaar opsomt (rapporteert een gelukkige jeugd, is bovenmatig onafhankelijk, ervaart geen levensproblemen, wil geen diepgaande verbindingen aangaan).

Olea vrijdag 26 juli 2024 23:04

september schreef: ↑
26-07-2024 21:50
Het is op zijn minst een afweging van wat je erger vindt. Ik streef wel een happy de peppy leven na.

Overigens woon ik zonder enige negatieve ingeving of oorsprong alleen, zorgeloze en zonnige jeugd in een happy family waarbij de ouders uiteindelijk 45 jaar huwelijk hebben gehaald.

Samen met iemand wonen is gewoon nooit iets geweest dat ik serieus voor mezelf heb overwogen. Daar zit absoluut geen vlucht voor het leven onder.

Dat gezegd hebbende, ik heb nog steeds een redelijk makkelijk en ontspannen leven zonder ellende. Ik denk in mijn geval wel dat dat deels is omdat ik gewoon mijn eigen pad volg.

Ik sla hier nogal op aan, omdat het al zo vaak gesuggereerd wordt dat je wel getraumatiseerd zal zijn, of bang voor het leven of zoiets, simpelweg omdat je voor een leven kiest dat een heel klein beetje van de gebaande paden afwijkt. Zo diep zit dat dus in de maatschappij.

Zou het niet juist kunnen dat je dan die behoefte minder hebt, juist omdat je jeugd zo stabiel en zonnig was en je een voorbeeld hebt gezien van saamhorigheid en verbondenheid? Misschien ook wel - dat weet ik niet - weet dat je verbonden bent met mensen op wie je kunt terugvallen en waar je deel vanuit maakt?

Ik denk juist helemaal niet dat je getraumatiseerd of bang bent voor het leven. Integendeel eigenlijk. Ik denk dat je die keuze alleen kunt maken als je je toch al verbonden (genoeg) voelt. Ik vind mijzelf in mijn zoektocht en mijn wensen eerder krampachtig en bang. Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat het wel waar is: als je het niet op een dienblaadje gepresenteerd krijgt, ga je het óók niet krijgen als je er niet zelf een klein beetje moeite voor doet.

Anoniem_670e3ef0ebfff vrijdag 26 juli 2024 23:08

bijtie schreef: ↑
26-07-2024 22:33
Nee, maar dat is juist een kenmerk van bindingsangst.

Maar ik wil je helemaal niet iets aanpraten, was alleen een gedachte die in me opkwam omdat je toevallig een rijtje kenmerken van bindingsangst achter elkaar opsomt (rapporteert een gelukkige jeugd, is bovenmatig onafhankelijk, ervaart geen levensproblemen, wil geen diepgaande verbindingen aangaan).

Je praat me niets aan hoor, no worries! Ieder denkt wat ‘ie denkt, daar ga ik niet over. Ik leid gewoon mijn leventje naar alle tevredenheid. Ik zie mezelf overigens niet als bovenmatig onafhankelijk, en heb ook geen problemen met diepgaande verbindingen. Ik wil alleen niet samen in een huis wonen. Het klopt wel dat ik geen levensproblemen ervaar, maar ik heb dan ook geen dramatische dingen meegemaakt, dus dat is makkelijk praten.

Olea vrijdag 26 juli 2024 23:08

bijtie schreef: ↑
26-07-2024 22:33
Nee, maar dat is juist een kenmerk van bindingsangst.

Maar ik wil je helemaal niet iets aanpraten, was alleen een gedachte die in me opkwam omdat je toevallig een rijtje kenmerken van bindingsangst achter elkaar opsomt (rapporteert een gelukkige jeugd, is bovenmatig onafhankelijk, ervaart geen levensproblemen, wil geen diepgaande verbindingen aangaan).

Maar is zo iemand denk jij dan niet juist zo gelukkig omdat diegene zo onbelemmerd is opgegroeid, altijd omringd is geweest met mensen van wie hij of zij op aan kan, zich zowel verbonden als autonoom heeft kunnen ontplooien etc.

Anoniem_670e3ef0ebfff vrijdag 26 juli 2024 23:12

Olea schreef: ↑
26-07-2024 23:04
Zou het niet juist kunnen dat je dan die behoefte minder hebt, juist omdat je jeugd zo stabiel en zonnig was en je een voorbeeld hebt gezien van saamhorigheid en verbondenheid? Misschien ook wel - dat weet ik niet - weet dat je verbonden bent met mensen op wie je kunt terugvallen en waar je deel vanuit maakt?

Ik denk juist helemaal niet dat je getraumatiseerd of bang bent voor het leven. Integendeel eigenlijk. Ik denk dat je die keuze alleen kunt maken als je je toch al verbonden (genoeg) voelt. Ik vind mijzelf in mijn zoektocht en mijn wensen eerder krampachtig en bang. Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat het wel waar is: als je het niet op een dienblaadje gepresenteerd krijgt, ga je het óók niet krijgen als je er niet zelf een klein beetje moeite voor doet.

Geen idee. Zo is er altijd wel weer wat. Het is uiteindelijk natuurlijk altijd weer terug te voeren naar je jeugd hè, daar hoef je geen psycholoog voor te zijn, haha!
Ik verwacht niet dat dingen op een presenteerblaadje worden aangereikt, maar ik heb inderdaad geen zin om moeite te doen voor iets dat ik niet nastreef. Daar ben ik te lui voor, ben juist blij dat ik die wens niet ervaar. Komt iets op mijn pad, dan prima.

Olea vrijdag 26 juli 2024 23:26

september schreef: ↑
26-07-2024 23:12
Geen idee. Zo is er altijd wel weer wat. Het is uiteindelijk natuurlijk altijd weer terug te voeren naar je jeugd hè, daar hoef je geen psycholoog voor te zijn, haha!
Ik verwacht niet dat dingen op een presenteerblaadje worden aangereikt, maar ik heb inderdaad geen zin om moeite te doen voor iets dat ik niet nastreef. Daar ben ik te lui voor, ben juist blij dat ik die wens niet ervaar. Komt iets op mijn pad, dan prima.

Begrijpelijk. Ik ervoer dus iets meer druk vanuit mijzelf. Juist ingegeven door die wens of behoefte. Of omdat ik er niet in geloof of op vertrouw dat het ook "spontaan" op mijn pad had kunnen komen. Ik ben er ook van overtuigd dat dat niet had kunnen gebeuren. Ik was denk ik niet eens verliefd geworden.

Claire45 zaterdag 27 juli 2024 00:09

september schreef: ↑
26-07-2024 21:50

Ik sla hier nogal op aan, omdat het al zo vaak gesuggereerd wordt dat je wel getraumatiseerd zal zijn, of bang voor het leven of zoiets, simpelweg omdat je voor een leven kiest dat een heel klein beetje van de gebaande paden afwijkt. Zo diep zit dat dus in de maatschappij.

Ik denk niet aan een trauma hoor, ik vond het alleen opmerkelijk (en onrealistisch) om te geloven dat het leven (met of zonder partner of kinderen) happy de peppy zou moeten of kunnen zijn. Ik heb genoeg heel gelukkige periodes gehad maar ook echt wel mijn portie levensverdriet, zoals bijna iedereen. Dat verdriet komt uit de meest onverwachtse hoeken en op de meest onverwachtse momenten, maar ik heb nooit gedacht dat ik mezelf daarvoor kon behoeden door een bepaalde levensstijl te kiezen (alleen wonen bijvoorbeeld). Ik denk dus wel bij jou te lezen dat je ‘de ander’ eerder als een gevaar of bedreiging voor je eigen geluk ziet ipv dat je het gewoon op jezelf betrekt. Zo maakbaar is het leven niet en zo bepalend zijn anderen niet voor jouw geluk. Je geeft anderen teveel macht door zo te denken, vind ik. Wat weer iets anders is dan een trauma.

Anoniem_670e3ef0ebfff zaterdag 27 juli 2024 00:28

Claire45 schreef: ↑
27-07-2024 00:09
Ik denk niet aan een trauma hoor, ik vond het alleen opmerkelijk (en onrealistisch) om te geloven dat het leven (met of zonder partner of kinderen) happy de peppy zou moeten of kunnen zijn. Ik heb genoeg heel gelukkige periodes gehad maar ook echt wel mijn portie levensverdriet, zoals bijna iedereen. Dat verdriet komt uit de meest onverwachtse hoeken en op de meest onverwachtse momenten, maar ik heb nooit gedacht dat ik mezelf daarvoor kon behoeden door een bepaalde levensstijl te kiezen (alleen wonen bijvoorbeeld). Ik denk dus wel bij jou te lezen dat je ‘de ander’ eerder als een gevaar of bedreiging voor je eigen geluk ziet ipv dat je het gewoon op jezelf betrekt. Zo maakbaar is het leven niet en zo bepalend zijn anderen niet voor jouw geluk. Je geeft anderen teveel macht door zo te denken, vind ik. Wat weer iets anders is dan een trauma.

Volgens mij heb jij het over het aangaan van relaties (waar ik geen moeite mee heb), terwijl ik het heb over lekker alleen wonen, het onderwerp van het topic. Je kunt ook een relatie hebben, maar wel alleen wonen. Zo heb ik het tot nu toe altijd gedaan. Het maakt nogal verschil of je met een partner samenwoont, of niet. Dus ja, dat stuur ik wel.

Net zoals een ander aanstuurt op wél samenwonen, omdat iemand denkt daar gelukkiger van te worden. Dat is dan evengoed een bepaalde levensstijl kiezen. Maar alleen willen wonen wordt als statement gezien, samen willen wonen is gewoon wat erbij hoort, dat is normaal. Als je dat niet wil, dan klopt er iets niet.

Het leven is niet maakbaar, maar bepalen of je wel of niet met een partner in een huis wil wonen heb je gelukkig wel in de hand. Zouden meer mensen daar maar eens wat meer bij stilstaan.

Ik behoed mezelf helemaal niet voor verdriet, dingen als ziekte of overlijden voorkom je niet met al dan niet samenwonen. Hoe je ook woont, het leven gebeurt.

Maar ik kan aan jouw comments al zien dat wij echt een compleet andere belevingswereld en kijk op het leven hebben.

Sierlijk zaterdag 27 juli 2024 05:33

september schreef: ↑
27-07-2024 00:28
Volgens mij heb jij het over het aangaan van relaties (waar ik geen moeite mee heb), terwijl ik het heb over lekker alleen wonen, het onderwerp van het topic. Je kunt ook een relatie hebben, maar wel alleen wonen. Zo heb ik het tot nu toe altijd gedaan. Het maakt nogal verschil of je met een partner samenwoont, of niet. Dus ja, dat stuur ik wel.

Net zoals een ander aanstuurt op wél samenwonen, omdat iemand denkt daar gelukkiger van te worden. Dat is dan evengoed een bepaalde levensstijl kiezen. Maar alleen willen wonen wordt als statement gezien, samen willen wonen is gewoon wat erbij hoort, dat is normaal. Als je dat niet wil, dan klopt er iets niet.

Het leven is niet maakbaar, maar bepalen of je wel of niet met een partner in een huis wil wonen heb je gelukkig wel in de hand. Zouden meer mensen daar maar eens wat meer bij stilstaan.

Ik behoed mezelf helemaal niet voor verdriet, dingen als ziekte of overlijden voorkom je niet met al dan niet samenwonen. Hoe je ook woont, het leven gebeurt.

Maar ik kan aan jouw comments al zien dat wij echt een compleet andere belevingswereld en kijk op het leven hebben.

Ik kan me niet vinden in de reacties op jou, September. Er wordt nu van alles geprojecteerd. Ik zie geen bindingsangst, ik zie juist iemand die haar eigen weg kiest, die zichzelf goed kent en weet waarvan ze het gelukkigst wordt. Laten we elkaar niets aanpraten.

Je geeft al aan dat je niet de massa volgt, maar je eigen weg en dat zouden we allemaal moeten doen.

Sierlijk zaterdag 27 juli 2024 05:36

bijtie schreef: ↑
26-07-2024 22:33
Nee, maar dat is juist een kenmerk van bindingsangst.

Maar ik wil je helemaal niet iets aanpraten, was alleen een gedachte die in me opkwam omdat je toevallig een rijtje kenmerken van bindingsangst achter elkaar opsomt (rapporteert een gelukkige jeugd, is bovenmatig onafhankelijk, ervaart geen levensproblemen, wil geen diepgaande verbindingen aangaan).

Ik zie jou dingen projecteren op september. Zo kan je altijd wel iets ergens achter zoeken. Mensen kunnen ook gewoon gelukkig zijn.

Solomio zaterdag 27 juli 2024 05:44

Claire45 schreef: ↑
26-07-2024 21:19
Maar dat het nooit allemaal happy peppy is vind ik gewoon een gegeven: het leven blijft ongrijpbaar en ingewikkeld, met misverstanden en ruzies en toestanden, en tegelijkertijd maakt dat het juist zo mooi. Het zou toch allemaal heel belegen zijn als alles perfect was? Met de mensen die je het allerbeste kent kun je best eens ruzie maken, dan gaat het ook ergens over en kom je verder.

Dát uit de weg gaan (of onoverkomelijk vinden) is geen reden om dan maar alleen te willen wonen, dan ben je in mijn idee op de vlucht voor het echte leven (en echte emoties). Het hoort er allemaal bij.

Hoezo op de vlucht? Je kunt dat soort zaken ook prima allemaal hebben als je alleen woont, maar dan niet in je eigen huis. Wel zo relaxt.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

Solomio zaterdag 27 juli 2024 05:46

bijtie schreef: ↑
26-07-2024 22:09
Dat, maar je geeft hier toevallig ook een 10/10 textbook beschrijving van een persoon met bindingsangst.

Wat een onzin.
Zo zou ik iedereen die samenwoont kunnen labelen met verlatingsangst?
Doe ff normaal.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

Solomio zaterdag 27 juli 2024 05:50

Claire45 schreef: ↑
27-07-2024 00:09
Ik denk niet aan een trauma hoor, ik vond het alleen opmerkelijk (en onrealistisch) om te geloven dat het leven (met of zonder partner of kinderen) happy de peppy zou moeten of kunnen zijn. Ik heb genoeg heel gelukkige periodes gehad maar ook echt wel mijn portie levensverdriet, zoals bijna iedereen. Dat verdriet komt uit de meest onverwachtse hoeken en op de meest onverwachtse momenten, maar ik heb nooit gedacht dat ik mezelf daarvoor kon behoeden door een bepaalde levensstijl te kiezen (alleen wonen bijvoorbeeld). Ik denk dus wel bij jou te lezen dat je ‘de ander’ eerder als een gevaar of bedreiging voor je eigen geluk ziet ipv dat je het gewoon op jezelf betrekt. Zo maakbaar is het leven niet en zo bepalend zijn anderen niet voor jouw geluk. Je geeft anderen teveel macht door zo te denken, vind ik. Wat weer iets anders is dan een trauma.

Wat projecteer jij ontzettend veel, vanuit die normatieve samenwonen-is-normaler overtuiging. Echt stuitend wat mij betreft.

Volgens mij wonen veel mensen samen vanuit de angst om alleen te zijn.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

Solomio zaterdag 27 juli 2024 05:51

september schreef: ↑
26-07-2024 23:12
Geen idee. Zo is er altijd wel weer wat. Het is uiteindelijk natuurlijk altijd weer terug te voeren naar je jeugd hè, daar hoef je geen psycholoog voor te zijn, haha!
Ik verwacht niet dat dingen op een presenteerblaadje worden aangereikt, maar ik heb inderdaad geen zin om moeite te doen voor iets dat ik niet nastreef. Daar ben ik te lui voor, ben juist blij dat ik die wens niet ervaar. Komt iets op mijn pad, dan prima.

Alleen als je afwijkt van de norm komt het door je jeugd.
Als je je gedraagt volgens de norm, dan is dat een 'bewuste keuze'.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

Solomio zaterdag 27 juli 2024 05:55

september schreef: ↑
26-07-2024 23:12
Geen idee. Zo is er altijd wel weer wat. Het is uiteindelijk natuurlijk altijd weer terug te voeren naar je jeugd hè, daar hoef je geen psycholoog voor te zijn, haha!
Ik verwacht niet dat dingen op een presenteerblaadje worden aangereikt, maar ik heb inderdaad geen zin om moeite te doen voor iets dat ik niet nastreef. Daar ben ik te lui voor, ben juist blij dat ik die wens niet ervaar. Komt iets op mijn pad, dan prima.

Ik heb best vaak gehoord dat mensen het knap vinden dat ik in mijn eentje kinderen heb gekregen.
Of natuurlijk doordat ik een slechte band had met mijn vader.
Terwijl ik gewoon te lui was (en ben) om er ook nog een relatie bij te hebben.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

canis-felis zaterdag 27 juli 2024 07:19

Claire45 schreef: ↑
27-07-2024 00:09
Ik denk niet aan een trauma hoor, ik vond het alleen opmerkelijk (en onrealistisch) om te geloven dat het leven (met of zonder partner of kinderen) happy de peppy zou moeten of kunnen zijn. Ik heb genoeg heel gelukkige periodes gehad maar ook echt wel mijn portie levensverdriet, zoals bijna iedereen. Dat verdriet komt uit de meest onverwachtse hoeken en op de meest onverwachtse momenten, maar ik heb nooit gedacht dat ik mezelf daarvoor kon behoeden door een bepaalde levensstijl te kiezen (alleen wonen bijvoorbeeld). Ik denk dus wel bij jou te lezen dat je ‘de ander’ eerder als een gevaar of bedreiging voor je eigen geluk ziet ipv dat je het gewoon op jezelf betrekt. Zo maakbaar is het leven niet en zo bepalend zijn anderen niet voor jouw geluk. Je geeft anderen teveel macht door zo te denken, vind ik. Wat weer iets anders is dan een trauma.

Huh?

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

bijtie zaterdag 27 juli 2024 07:27

Olea schreef: ↑
26-07-2024 23:08
Maar is zo iemand denk jij dan niet juist zo gelukkig omdat diegene zo onbelemmerd is opgegroeid, altijd omringd is geweest met mensen van wie hij of zij op aan kan, zich zowel verbonden als autonoom heeft kunnen ontplooien etc.

Volgens de theorie willen zulke kinderen zich juist graag binden.

Mensen die een gelukkige/zorgeloze jeugd rapporteren doen dat soms doordat ze bepaalde aspecten ervan niet bewust kunnen ervaren of toelaten, zoals emotionele onbeschikbaarheid van de ouders. Dit kan een kenmerk zijn van het type hechtingsstijl dat je vaak ziet bij mensen die lang single zijn of zich nooit verbonden hebben.

Waar in een normaal mensenleven altijd wel moeilijke tijden zijn rapporteren zij nul levensproblemen.

Betekent niet dat dit een probleem hoeft te zijn. Het kan een probleem zijn. En niet bedoeld als projectie of om een oordeel te geven over levenskeuzes, ik baseerde dit op letterlijke woorden in Septembers post en de letterlijke kenmerken van bindingsangst.

Er is een relatief grote groep mensen met een dergelijke hechtingsstijl, die dit ook standaard ontkennen (zich er niet bewust van zijn). Dus het was eigenlijk onzinnig om het te benoemen hoe dan ook.

canis-felis zaterdag 27 juli 2024 07:29

september schreef: ↑
27-07-2024 00:28
Volgens mij heb jij het over het aangaan van relaties (waar ik geen moeite mee heb), terwijl ik het heb over lekker alleen wonen, het onderwerp van het topic. Je kunt ook een relatie hebben, maar wel alleen wonen. Zo heb ik het tot nu toe altijd gedaan. Het maakt nogal verschil of je met een partner samenwoont, of niet. Dus ja, dat stuur ik wel.

Net zoals een ander aanstuurt op wél samenwonen, omdat iemand denkt daar gelukkiger van te worden. Dat is dan evengoed een bepaalde levensstijl kiezen. Maar alleen willen wonen wordt als statement gezien, samen willen wonen is gewoon wat erbij hoort, dat is normaal. Als je dat niet wil, dan klopt er iets niet.

Het leven is niet maakbaar, maar bepalen of je wel of niet met een partner in een huis wil wonen heb je gelukkig wel in de hand. Zouden meer mensen daar maar eens wat meer bij stilstaan.

Ik behoed mezelf helemaal niet voor verdriet, dingen als ziekte of overlijden voorkom je niet met al dan niet samenwonen. Hoe je ook woont, het leven gebeurt.

Maar ik kan aan jouw comments al zien dat wij echt een compleet andere belevingswereld en kijk op het leven hebben.

Dat idee heb ik ook. Net als bij geen kinderen willen. Een statement waar je je ook nog eens voor moet verantwoorden. Kom op, hoor.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

canis-felis zaterdag 27 juli 2024 07:33

Ik vind dat je wel heel erg psycholoogje aan het spelen bent, Bijtie. De manier waarop en wat je schrijft doet mij enkel denken dat je dat niet bent, maar bovendien is al gezegd dat het gaat over alleen wonen, niet over het al dan niet aangaan of hebben van een relatie. Je haalt er van alles bij wat ik September niet heb zien schrijven (wat ze volgens mij ook al benoemd heeft).

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Solomio zaterdag 27 juli 2024 07:44

canis-felis schreef: ↑
27-07-2024 07:33
Ik vind dat je wel heel erg psycholoogje aan het spelen bent, Bijtie. De manier waarop en wat je schrijft doet mij enkel denken dat je dat niet bent, maar bovendien is al gezegd dat het gaat over alleen wonen, niet over het al dan niet aangaan of hebben van een relatie. Je haalt er van alles bij wat ik September niet heb zien schrijven (wat ze volgens mij ook al benoemd heeft).

Dit.
Mijn hemel, mensen hebben gewoon voorkeuren, niet alles is verklaarbaar vanuit de jeugd.

De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst

Olea zaterdag 27 juli 2024 08:30

bijtie schreef: ↑
27-07-2024 07:27
Volgens de theorie willen zulke kinderen zich juist graag binden.

Mensen die een gelukkige/zorgeloze jeugd rapporteren doen dat soms doordat ze bepaalde aspecten ervan niet bewust kunnen ervaren of toelaten, zoals emotionele onbeschikbaarheid van de ouders. Dit kan een kenmerk zijn van het type hechtingsstijl dat je vaak ziet bij mensen die lang single zijn of zich nooit verbonden hebben.

Waar in een normaal mensenleven altijd wel moeilijke tijden zijn rapporteren zij nul levensproblemen.

Betekent niet dat dit een probleem hoeft te zijn. Het kan een probleem zijn. En niet bedoeld als projectie of om een oordeel te geven over levenskeuzes, ik baseerde dit op letterlijke woorden in Septembers post en de letterlijke kenmerken van bindingsangst.

Er is een relatief grote groep mensen met een dergelijke hechtingsstijl, die dit ook standaard ontkennen (zich er niet bewust van zijn). Dus het was eigenlijk onzinnig om het te benoemen hoe dan ook.

Of je zou kunnen zeggen: Volgens die theorie zijn die mensen, die een zorgeloze jeugd hebben gehad, een warme band met beide ouders, het gevoel van verbondenheid te ervaren met hun familie en naasten, oprechte betrokkenheid etc. beter in staat om eigen keuzes te maken die bij hen passen, dan mensen bij wie er bijv. weinig verbondenheid was, of mensen die een vervelende scheiding hebben meegemaakt, een ouder die afwezig was (werk liet voorgaan, of niet in staat te reageren op emoties, het kan van alles zijn)

Als je dat allemaal hebt, heb je denk ik makkelijker de keuze om te zeggen: ik kies volledig voor het leven dat bij mij past. Of dat nou een relatie aangaan is of niet. Samenwonen met een ander of alleen willen wonen.

Als er iets aan geschort heeft, is het waarschijnlijk veel moeilijker om volledig naar je voorkeuren te kijken en daarnaar te leven.

Sierlijk zaterdag 27 juli 2024 08:36

Bijtie, ik vind dat je vaak mooie dingen schrijft, maar nu sla je de plank heel erg mis. Overigens heb ik het idee dat September zich niet van de wijs laat brengen door de dingen die mensen menen te zien.

Ik vind dat we af moeten van 'de norm'. Er is geen norm, alleen in ons hoofd, en natuurlijk cultureel bepaald. We 'horen' samen te wonen en kinderen te krijgen, zo niet, dan is er iets aan de hand. Dat is onjuist. Nou ja, het kan natuurlijk wel dat er iets is waarom iemand een bepaalde keuze maakt, maar dat is zeker in alle gevallen niet zo.

Ik heb geen kinderen, daar vinden mensen ook iets van. Maar zegt dat iets over mij, of over de mensen die daar iets van vinden?

Olea zaterdag 27 juli 2024 08:53

Mooi geschreven, Sierlijk!

En laten we ook niet vergeten dat er ook met mensen die (al dan niet ogenschijnlijk) bínnen de norm vallen wel degelijk iets aan de hand kan zijn. Daar wordt alleen niet gauw naar gevraagd

dus daar moet je dan zelf achteraan om dat uit te vogelen. Maar ik geloof er helemaal niets van dat ik de enige ben die o.a. wilde gaan samenwonen omdat je iets wilde compenseren ofzo of daarmee een bepaalde emotie voedde.

bijtie zaterdag 27 juli 2024 09:32

Sierlijk schreef: ↑
27-07-2024 08:36
Bijtie, ik vind dat je vaak mooie dingen schrijft, maar nu sla je de plank heel erg mis. Overigens heb ik het idee dat September zich niet van de wijs laat brengen door de dingen die mensen menen te zien.

Ik vind dat we af moeten van 'de norm'. Er is geen norm, alleen in ons hoofd, en natuurlijk cultureel bepaald. We 'horen' samen te wonen en kinderen te krijgen, zo niet, dan is er iets aan de hand. Dat is onjuist. Nou ja, het kan natuurlijk wel dat er iets is waarom iemand een bepaalde keuze maakt, maar dat is zeker in alle gevallen niet zo.

Ik heb geen kinderen, daar vinden mensen ook iets van. Maar zegt dat iets over mij, of over de mensen die daar iets van vinden?

Het is maar een observatie en een perspectief, meer niet.

Het ene hoeft niet meer waar te zijn dan het ander. Hechtingstheorie is een manier om naar mensen hun leefpatronen te kijken en kan soms een interessante hypothese bieden. Maar als er geen problemen zijn is dat niet zo relevant.

Ik denk echter niet dat je als soort van een norm af kan stappen, we gedijen daar juist op. Je bewust zijn van deze normen en onderzoeken hoe het voor jezelf werkt (en waarom) heb je meer aan, dat levert in ieder geval een leven met de meeste voldoening op denk ik. Je kan de wereld niet veranderen en je ertegen afzetten heeft ook geen zin.

Olea zaterdag 27 juli 2024 09:41

Ik vind je gedachtegangen op zich best interessant hoor Bijtie! Maar ze bevatten inderdaad ook wel wat vooroordelen. Want je schreef dat relatief veel mensen een "onveilige hechtingsstijl" hebben ontwikkeld in hun jeugd. Dat is dus buiten hun schuld of verantwoordelijkheid om neem ik aan. Aangezien de meerderheid van de mensen in relaties zit, moeten er daar dan toch ook een hoop tussen zitten met een onveilige hechtingsstijl. Misschien niet zozeer de mensen met bindingsangst, maar mensen met verlatingsangst?

Overigens zou ik - zeker in het begin van relaties - ook van mijzelf kunnen zeggen dat ik "een soort" bindingsangst heb gekend in begin van elke nieuwe relatie. Maar die heeft er vooral mee te maken dat de verlatingsangst getriggerd zou kunnen worden.

Actieve topics