Hoe verwoord ik dit?

Ik heb een moeizame relatie met mn vader. Er is veel gebeurd in mijn jeugd wat op het randje was. Daarmee bedoel ik: geen duidelijke mishandeling, maar wel veel onvoorspelbaarheid/onveiligheid en ook emotionele verwaarlozing.
Ik heb hier in het verleden enkele keren met een therapeut over gesproken. Dit heeft me geholpen om te erkennen wat er is gebeurd, het gedrag van mijn vader te begrijpen en (deels?) te vergeven.
Ik kan goed begrijpen hoe zijn gedrag is ontstaan en ik zie dat hij op zijn manier zijn best doet (maar hier enorm in faalt).
Ik heb nog wel contact met hem, maar dit is de laatste jaren uitgegroeid naar een lage frequentie. We bellen en zien elkaar eens in de paar maanden. De ene keer is dat best gezellig even, de andere keer kost het me veel negatieve energie. In gesprekken is hij vooral aan het zenden en toont hij weinig interesse. Maar ik vind het vooral vervelend dat hij regelmatig zijn mening opdringt. Voor dat opdringen heb ik inmiddels wel een oplossing gevonden, ik praat vooral over koetjes en kalfjes en stuur het gesprek een andere kant op als dat nodig is.
Ik heb me natuurlijk wel eens afgevraagd of ik nog wel contact met hem wil, want wat brengt dit me nou eenmaal. Maar contact verbreken vind ik nogal een stap, dit zou ook voor veel strubbelingen in het contact met broertje/zusje/rest van de familie zorgen en dat is het me geloof ik niet waard.

Ik vind het prima zoals het contact nu is. Natuurlijk heb ik verdriet (gehad) dat er niet meer in zit, maar dit is wat het is en ik kan hier mee leven.
Alleen nu heeft mijn vader vorige week aangegeven dat hij vind dat we te weinig contact hebben. Vooral ingegeven door zijn nieuwe relatie (mijn moeder is 10 jaar geleden overleden), hij heeft letterlijk gezegd ‘zij vind dit en ik eigenlijk ook’. Ik heb zelf geen behoefte aan meer contact en wil dit naar hem uitspreken. Maar ik worstel met hoe ik dit ga verwoorden. Als ik dit zeg ben ik hem wel wat uitleg verschuldigt. Mijn vader gaat praten over gevoel het liefst uit de weg en reflectie staat niet in zijn woordenboek. Ik vind het moeilijk. Ik wil het niet te groot maken, maar ook eerlijk zijn over mijn behoefte.
Hebben jullie tips?

Bedankt voor al jullie reacties, het is fijn om herkenning van anderen te lezen

Tot nu toe heb ik het altijd afgedaan met ‘druk druk, komt nu even niet uit’
Maar daar kwam ik vorige week dus niet meer mee weg.

Mijn vader heeft inderdaad een hele andere beleving van het verleden en van ons contact. Elke poging die ik heb gedaan om iets van mijn gevoel bespreekbaar te maken is afgekapt, afgedaan. (Als kind al werd verdriet belachelijk gemaakt en alles wat ik als volwassene heb proberen te bespreken, bijv wat zijn gedrag rond de ziekte van mn moeder met mij deed, ging hij uit de weg met een doe niet zo raar of iets in die strekking)
Hij weet dus niet hoe het voor mij is geweest en hij zal dat ook niet begrijpen. Dat kan hij gewoonweg niet. Ik weet dat ik die erkenning nooit zal krijgen.

De vriendin van mijn vader heeft zelf geen kinderen, die heeft ze nooit kunnen krijgen. Dat is heel verdrietig voor haar, maar ik wil en ga (en kan) dat gat niet opvullen.

Ik verwacht dat hij er een volgende keer weer over gaat beginnen (omdat zij er niet over op gaat houden denk ik). Ik heb het gevoel dat ik dan m’n woordje klaar moet hebben. Of het op een of andere manier moet kunnen afkappen. Maar zoals jullie al zeggen, misschien is een ‘ik vind het prima zo’ genoeg en moet ik eerst maar eens afwachten hoe hij daar op reageert. Daarmee laat ik een stukje controle los en dat vind ik moeilijk denk ik. Ik wil gewoon niet weer uitgehoond worden, dat is te pijnlijk

impala schreef: ↑

18-05-2024 08:11

Uit de OP begrijp ik dat hij de vraag al heeft gesteld. Wat voor antwoord heb je hem gegeven? En ging hij toen doorvragen? Daar zeg je niks over, dus ik denk van niet?
Omdat het niet vanuit hemzelf kwam, lijkt de kans dat hij erop door blijft gaan mij eigenlijk niet zo groot.
Anders had hij dat ook wel meteen gedaan?

Het was geen vraag, maar een mededeling vanuit hem. ‘Zij vind dat wij veel te weinig contact hebben en ik eigenlijk ook’
Ik heb er niet echt op gereageerd, een beetje gehumd en overheen gepraat.
Het is niks voor hem om zoiets te zeggen, ik denk dat zij er al vaker over is begonnen en de druk naar hem opvoerde

Ootje schreef: ↑

18-05-2024 08:46

Je zegt dat hij behoorlijk kan zenden en zijn mening opdringt. Jouw manier van ermee omgaan is om het gesprek een andere kant op te sturen.
Heb je weleens verteld wat zijn manier van communiceren met jou doet en waar jij behoefte aan hebt in een gesprek?

Dit bedoel ik niet als victim blaming, verre van zelfs en ik vind de suggestie van een eerdere forummer om te zeggen 'goh pap, ik vind het eigenlijk wel goed zo', een hele goede.
Maar toch, misschien is er meer uit te halen dan nu.

Ik begrijp wat je bedoelt, maar helaas zit er niet meer in. Ik heb verschillende pogingen gedaan in het verleden om m’n gevoel te bespreken (zie ook een van mijn vorige posts)
Dit was ook onderwerp van gesprek met de therapeut, samen kwamen we er toen op uit dat het vooral belangrijk is om goed voor mezelf te zorgen/mezelf te beschermen in de relatie met mn vader