Relaties
alle pijlers
Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden
zaterdag 7 november 2015 om 12:11
Ongeveer anderhalf jaar geleden vertelde mijn zoon voor het eerst dat hij denkt dat hij homoseksueel is. Hij was toen 19 jaar en we vonden dit nog veel te vroeg om zo’n dingen zeker te weten. Vooral mijn man vindt dit niet bespreekbaar. We hebben toen heel intensief gesproken over wat in hem omging en na een tijdje gaf zoon aan dat hij er niet helemaal over uit was en nog niet helemaal zeker was wat zijn geaardheid was. De relatie tussen zoon en zijn vader is hierdoor wel sterk bekoeld, alsof er toch een afstand is gekomen. We hebben het onderwerp in de maanden die erop volgde laten rusten. Zoon kreeg in die periode ook een vriendin.
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
zaterdag 7 november 2015 om 15:07
TO, je zegt dat je niet religieus of ouderwets bent. Maar er komt wel een beeld in me naar boven van het soort omgeving waar je je in bevindt.
Een omgeving waar reputatie heel belangrijk is, en waarin misschien 'echte mannelijkheid' ook als heel belangrijk wordt gezien, en waar elke vorm van 'verwijfdheid' of 'nichterigheid' gezien wordt als een enorme bedreiging van de reputatie en positie van een man. Dit kan verklaren waarom je zo'n groot contrast ziet tussen je zoon als een sportieve doorzetter, en je zoon als homo. En ook waarom je man er absoluut niets van wil weten.
Jullie zijn niet bang voor het leven van je zoon, maar voor je eigen REPUTATIE.
Nu is hij 'zwak' en 'mislukt' en jullie dus via hem ook. En je man heeft gefaald als 'echte stoere man', want hij is de vader van een homo. Nou kan hij nooit meer met opgeheven hoofd de kroeg binnenkomen...
En nu zijn jullie dus allemaal slachtoffer van TOXIC MASCULINITY. Hoera.
Een omgeving waar reputatie heel belangrijk is, en waarin misschien 'echte mannelijkheid' ook als heel belangrijk wordt gezien, en waar elke vorm van 'verwijfdheid' of 'nichterigheid' gezien wordt als een enorme bedreiging van de reputatie en positie van een man. Dit kan verklaren waarom je zo'n groot contrast ziet tussen je zoon als een sportieve doorzetter, en je zoon als homo. En ook waarom je man er absoluut niets van wil weten.
Jullie zijn niet bang voor het leven van je zoon, maar voor je eigen REPUTATIE.
Nu is hij 'zwak' en 'mislukt' en jullie dus via hem ook. En je man heeft gefaald als 'echte stoere man', want hij is de vader van een homo. Nou kan hij nooit meer met opgeheven hoofd de kroeg binnenkomen...
En nu zijn jullie dus allemaal slachtoffer van TOXIC MASCULINITY. Hoera.
Now then, then now, now then, then, then, then now. - Gen. Sir Anthony Cecil Hogmanay Melchett
zaterdag 7 november 2015 om 15:11
quote:Miskotto schreef op 07 november 2015 @ 14:30:
Jeetje ts, allereerst krijg je van mij een dikke , ik proef heel veel teleurstelling in jou OP, en mag het effe? Jullie gaan nu door een soort rouwperiode heen, jullie zullen je verwachtingen bij moeten stellen, en dat kan frustrerend zijn, je zoon zal met zijn vriend aan het kerstdiner aanschuiven ipv zijn vriendin, op verjaardagen zal jou zoon met zijn vriend aanwezig zijn, en ondertussen zal nieuwsgierige tante Bep een blik van verstandhouding uitwisselen met haar dochter, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Niemand hoeft jou erop te wijzen dat je het vroeg of laat zult moeten accepteren, maar als moeder heb jij het recht om iets van teleurstelling voelen, dat is een hele normale emotie dus laat het toe.
Vraag aan 1000 zwangere vrouwen of ze een homosexueel ( maar verder gezond) kind willen, en ze zullen allemaal neen zeggen. Want NIEMAND wil dit, zolang het de zoon of dochter van de buren is , dan is het goed, en mocht het ons overkomen, ach dat geeft dan niet, zolang ons kind maar gelukkig is, heel erg sociaal wenselijk allemaal, maar als we diep in ons hart kijken, dan willen we eigenlijk allemaal een Hetro Sexueel kind die lang en gelukkig leeft met zijn of haar partner.
Tot zover mijn mening.Wat een kul. Een heterosexueel kind of een homosexueel kind, voor mij is er geen verschil. Gezond en gelukkig, dát is belangrijk. Wat ik moeilijk zou vinden aan een homosexueel kind is dat er op deze wereld helaas nog veel mensen zijn die mijn kind niet het geluk wensen wat hij/zij toekomt (een huwelijk bijvoorbeeld, of überhaupt een relatie). Dáár zou ik slapenloze nachten van kunnen hebben. Maar toch verdorie niet omdat je kind geluk heeft gevonden in iemand van hetzelfde geslacht? Doe niet zo mal zeg.
Jeetje ts, allereerst krijg je van mij een dikke , ik proef heel veel teleurstelling in jou OP, en mag het effe? Jullie gaan nu door een soort rouwperiode heen, jullie zullen je verwachtingen bij moeten stellen, en dat kan frustrerend zijn, je zoon zal met zijn vriend aan het kerstdiner aanschuiven ipv zijn vriendin, op verjaardagen zal jou zoon met zijn vriend aanwezig zijn, en ondertussen zal nieuwsgierige tante Bep een blik van verstandhouding uitwisselen met haar dochter, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Niemand hoeft jou erop te wijzen dat je het vroeg of laat zult moeten accepteren, maar als moeder heb jij het recht om iets van teleurstelling voelen, dat is een hele normale emotie dus laat het toe.
Vraag aan 1000 zwangere vrouwen of ze een homosexueel ( maar verder gezond) kind willen, en ze zullen allemaal neen zeggen. Want NIEMAND wil dit, zolang het de zoon of dochter van de buren is , dan is het goed, en mocht het ons overkomen, ach dat geeft dan niet, zolang ons kind maar gelukkig is, heel erg sociaal wenselijk allemaal, maar als we diep in ons hart kijken, dan willen we eigenlijk allemaal een Hetro Sexueel kind die lang en gelukkig leeft met zijn of haar partner.
Tot zover mijn mening.Wat een kul. Een heterosexueel kind of een homosexueel kind, voor mij is er geen verschil. Gezond en gelukkig, dát is belangrijk. Wat ik moeilijk zou vinden aan een homosexueel kind is dat er op deze wereld helaas nog veel mensen zijn die mijn kind niet het geluk wensen wat hij/zij toekomt (een huwelijk bijvoorbeeld, of überhaupt een relatie). Dáár zou ik slapenloze nachten van kunnen hebben. Maar toch verdorie niet omdat je kind geluk heeft gevonden in iemand van hetzelfde geslacht? Doe niet zo mal zeg.
zaterdag 7 november 2015 om 15:17
zaterdag 7 november 2015 om 15:17
Och arm kind. Dat er nog mensen zijn met zo'n denkbeeld als TO. Vreselijk. Wat moet jouw zoon zich afgewezen voelen. En daardoor een rare sprong maken en een relatie beginnen met een meisje, om toch maar aan zijn ouders wens te voldoen.
Vreselijk hoe je jouw eigen behoeften voor dat van je kind zet en hem niet accepteert zoals hij is.
Ik hoop voor hem dat hij mensen in zijn omgeving heeft waar hij wel bij terecht kan. Waar hij zich wel begrepen en geliefd voelt.
Het is je kind! Homo of hetero, het zou geen zak uit moeten maken.
Vreselijk hoe je jouw eigen behoeften voor dat van je kind zet en hem niet accepteert zoals hij is.
Ik hoop voor hem dat hij mensen in zijn omgeving heeft waar hij wel bij terecht kan. Waar hij zich wel begrepen en geliefd voelt.
Het is je kind! Homo of hetero, het zou geen zak uit moeten maken.
zaterdag 7 november 2015 om 15:17
Ik vind het erg jammer te zien dat dit nog steeds zo'n issue is. Ik ben hier zelf als puber van de andere kant doorheen gegaan, met zowel het aftasten (ik denk misschien dat ik... als je het heel goed en heel zeker weet) van het zelfs ervanaf stappen want het mag niet en je ouders pijndoen is echt wel het allerlaatste wat je wil als kind. Zelfs als jongvolwassene, want dat is je zoon natuurlijk. Volwassen, en oud genoeg om keuzes te maken. Om nog aar niet te spreken over het feit dat hij in alle waarschijnlijkheid allang wist hoe hij in elkaar stak. Kijk maar naar alle kindjes die met verliefdheid en verkering bezig zijn.
Ook de fase van ontkenning is mij bekend. Na een desastreuze relatie en een flinke suicidale periode, want dat komt bijna als natuurlijke reactie op het ontkennen van een groot deel van jezelf en het constant liegen tegen mensen die je liefhebt, heb ik toch maar mijn zin doorgezet en nu heb ik een prima, best wel burgelijk leventje van huisje boompje beestje, maar dan met iemand van hetzelfde geslacht. Eventueel later met kinderen. Dat kan allemaal prima. De enige grote bijstelling voor de ouders is het uiterlijk van de partner.
En over die zogenaamde homo-leefwijze, zelfs de periode van experimenteren in je jeugd heb ik moeten overslaan, omdat het óf een heteroseksuele geforceerde vrijpartij werd, en dat doe je één keer en nooit meer, of je opent ineens een deurtje in je hoofd dat je krampachtig probeert dicht te houden, want anders dan stel je iedereen teleur. Mijn heterovrienden hebben er een stuk meer op los gehoereerd, om het zo maar even te noemen, dan ik, en we zijn allemaal even goed terechtgekomen.
Ik heb ook nooit last gehad van commentaar of anderszijds pijnlijke voordelen, op een rocky start na die ik hierboven heb omschreven. Partner is omarmd door de familie, en vice versa. Zelfs de oude generatie.
Ik begrijp best dat een ouder een doemscenario in zijn/haar hoofd kan hebben, maar dat is op geen enkele waarheid gebaseerd. Zoon is en blijft de persoon die hij is, en kan alleen maar gelukkiger worden als zijn omgeving hem accepteert voor wie hij is ipv de persoon die hij moet zijn. Gelukkig wordt je op veel erschillende manieren, hoor, niet alleen maar door met vrouw en tweeenhalf kind op de bank te zitten. Hij accepteert jullie en gaat zelfs zo ver dat hij zichzelf ontkent om zijn relatie met zijn ouders in stand te houden, dan is het echt niet zo veel gevraagd van jullie om hem ook te accepteren voor wie hij is.
(en dat modebeeld, ik heb werkelijk geen idee waar dat vandaan komt. Op meer acceptatie en dus meer openheid van de lgbt-gemeenschap na, zie ik mijn heterovrienden echt niet in relaties duiken met mensen van hetzelfde geslacht. Dat is namelijk niet leuk. Echt niet. Ook niet voor homo's.)
Ook de fase van ontkenning is mij bekend. Na een desastreuze relatie en een flinke suicidale periode, want dat komt bijna als natuurlijke reactie op het ontkennen van een groot deel van jezelf en het constant liegen tegen mensen die je liefhebt, heb ik toch maar mijn zin doorgezet en nu heb ik een prima, best wel burgelijk leventje van huisje boompje beestje, maar dan met iemand van hetzelfde geslacht. Eventueel later met kinderen. Dat kan allemaal prima. De enige grote bijstelling voor de ouders is het uiterlijk van de partner.
En over die zogenaamde homo-leefwijze, zelfs de periode van experimenteren in je jeugd heb ik moeten overslaan, omdat het óf een heteroseksuele geforceerde vrijpartij werd, en dat doe je één keer en nooit meer, of je opent ineens een deurtje in je hoofd dat je krampachtig probeert dicht te houden, want anders dan stel je iedereen teleur. Mijn heterovrienden hebben er een stuk meer op los gehoereerd, om het zo maar even te noemen, dan ik, en we zijn allemaal even goed terechtgekomen.
Ik heb ook nooit last gehad van commentaar of anderszijds pijnlijke voordelen, op een rocky start na die ik hierboven heb omschreven. Partner is omarmd door de familie, en vice versa. Zelfs de oude generatie.
Ik begrijp best dat een ouder een doemscenario in zijn/haar hoofd kan hebben, maar dat is op geen enkele waarheid gebaseerd. Zoon is en blijft de persoon die hij is, en kan alleen maar gelukkiger worden als zijn omgeving hem accepteert voor wie hij is ipv de persoon die hij moet zijn. Gelukkig wordt je op veel erschillende manieren, hoor, niet alleen maar door met vrouw en tweeenhalf kind op de bank te zitten. Hij accepteert jullie en gaat zelfs zo ver dat hij zichzelf ontkent om zijn relatie met zijn ouders in stand te houden, dan is het echt niet zo veel gevraagd van jullie om hem ook te accepteren voor wie hij is.
(en dat modebeeld, ik heb werkelijk geen idee waar dat vandaan komt. Op meer acceptatie en dus meer openheid van de lgbt-gemeenschap na, zie ik mijn heterovrienden echt niet in relaties duiken met mensen van hetzelfde geslacht. Dat is namelijk niet leuk. Echt niet. Ook niet voor homo's.)
zaterdag 7 november 2015 om 15:17
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:46:
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Dat komt omdat achter bovenstaande de verschrikkelijk foute veronderstelling schuil gaat dat homoseksualiteit iets is wat je kunt goed- of afkeuren.
En dat is onzin.
Je kunt gedrag goed- of afkeuren, of iemands beslissingen.
Homoseksualiteit is een gegeven, een deel van iemands aanleg, van iemand 'zijn'.
Zeggen dat je homoseksualiteit afkeurt is alsof je zegt dat je bruinharigheid afkeurt. Of wipneuzigheid. Het slaat gewoon nergens op.
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Dat komt omdat achter bovenstaande de verschrikkelijk foute veronderstelling schuil gaat dat homoseksualiteit iets is wat je kunt goed- of afkeuren.
En dat is onzin.
Je kunt gedrag goed- of afkeuren, of iemands beslissingen.
Homoseksualiteit is een gegeven, een deel van iemands aanleg, van iemand 'zijn'.
Zeggen dat je homoseksualiteit afkeurt is alsof je zegt dat je bruinharigheid afkeurt. Of wipneuzigheid. Het slaat gewoon nergens op.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
zaterdag 7 november 2015 om 15:19
Misschien kun je proberen je te verplaatsen in je zoon. Kijk eens naar de serie 'Uit de kast' waarin jongeren hun ouders/sportvrienden/vrienden vertellen over hun geaardheid. Kijk eens goed naar hoe eng ze dat vinden, hoelang ze al moed hebben verzameld, hoe bang ze zijn om afgewezen te voelen door hun dierbaren, hoeveel verdriet ze al hebben gehad om hun geheim, hun dubbelleven...
Als ik zo'n jongere zie worstelen, wil ik ze al thuis vanaf de bank knuffelen en zeggen 'lieverd, je bent goed zoals je bent!'.
Als ik zo'n jongere zie worstelen, wil ik ze al thuis vanaf de bank knuffelen en zeggen 'lieverd, je bent goed zoals je bent!'.
zaterdag 7 november 2015 om 15:19
De vraag is niet OF je het kunt leren accepteren... maar of je er op tijd achterkomt HOE je dat moet doen, voordat je je zoon bij je hebt weggejaagd.
Je kind is je kind, die gaat heel ver voor jullie acceptatie... en toch zal ook hij een breekpunt hebben en uiteindelijk stoppen met zoeken naar jullie erkenning. Is dat wat je wilt?
Waarom is het zo belangrijk dat JIJ er een goed gevoel bij hebt? Je maakt jezelf heel belangrijk in een proces dat niet het jouwe is. Dit is allemaal net nieuw, waarom parkeer je niet even al je twijfels en ga je investeren in het leren kennen van die vriend? Omdat dat iemand is waar je zoon van houdt... dat lijkt me op zich al reden genoeg. En dat hoeft ook niet moeilijk te zijn, zet een pot koffie, bak een cake en nodig die jongen eens uit aan je keukentafel! Ontdek eens wat voor persoon hij is!
Je kind is je kind, die gaat heel ver voor jullie acceptatie... en toch zal ook hij een breekpunt hebben en uiteindelijk stoppen met zoeken naar jullie erkenning. Is dat wat je wilt?
Waarom is het zo belangrijk dat JIJ er een goed gevoel bij hebt? Je maakt jezelf heel belangrijk in een proces dat niet het jouwe is. Dit is allemaal net nieuw, waarom parkeer je niet even al je twijfels en ga je investeren in het leren kennen van die vriend? Omdat dat iemand is waar je zoon van houdt... dat lijkt me op zich al reden genoeg. En dat hoeft ook niet moeilijk te zijn, zet een pot koffie, bak een cake en nodig die jongen eens uit aan je keukentafel! Ontdek eens wat voor persoon hij is!
zaterdag 7 november 2015 om 15:19
Sommige mensen die "Taxi zum Klo" hebben gezien, meerdere keren uitgezonden, krijgen een nogal vertekend beeld. Er is een subcultuur, die is er ook onder hetero's en in alle lagen van de bevolking maar lang niet iedereen is een onderdeel van die subcultuur of wil daarbij horen.
verba volant, scripta manent.
zaterdag 7 november 2015 om 15:20
Heel eerlijk, als ik zou MOETEN kiezen of mijn pasgeboren zoon homo of hetero is zou ik voor hetero gaan. Niet omdat ik iets tegen homo's heb, absoluut niet. Wel omdat ik denk dat het het leven misschien moeilijker zal maken, helaas zijn er nog heel veel vooroordelen, zijn er veel mensen die onder hun seksuele voorkeur gebukt gaan, is uit de kast komen soms moelijk, is trouwen en kinderen krijgen soms moeilijker dan als hetero. Maar ik KAN en WIL niet voor hem kiezen en hij zal zelf ook niet kunnen kiezen. Of hij is hetero of hij is homo, ik hoop alleen dat hij het tegen me durft te zeggen en zal weten dat ik van hem hou wat zijn geaardheid ook is. Ik hoop dat hij zich altijd geaccepteerd en geliefd voelt, dat dit nooit zo'n issue zal zijn als het voor jou zoon is. In mijn jeugd had ik een oom, oom en tante die samen woonde. Die driehoeksverhouding heb ik altijd doodnormaal gevonden omdat ik er mee opgroeide dat dat doodnormaal was en het hele leuke lieve mensen waren. In mijn schoonfamilie was een lesbisch stal en oom dat waren hele leuke lieve mensen en helaas is een van de twee er niet meer. Wat die mensen in bed doen heb ik niks mee te maken en denk ik niet over na net als dat ik dat bij alle hetero's in mijn omgeving ook niet doe.
Hou je van je zoon? Hou je onvoorwaardelijk van hem? Zeg dat dan tegen hem, zorg dat hij het weet. Als je moet wennen aan dat hij homo is kan dat, als je maar tegen hem zegt dat je van hem houdt om wie hij is en zijn seksuele geaardheid is onderdeel van wie hij is en dat dat er echt niet voor zorgt dat je niet of minder van hem zult houden. Als jij het er moeilijk mee hebt is dat niet eerlijk tegen over hem, maar helaas is dat dan wel zo. Ben dan eerlijk tegen hem, zeg dat je het een moeilijk onderwerp vind. Dat je niet zo goed weet wat je er over moet zeggen. Besef je dat je een vertekend beeld hebt van homo's en wie homo kunnen zijn, ga eens heel open kijken naar homoseksualiteit. En ga actief werken aan wat je er moeilijk aan vind. Wat er in bed gebeurt heb jij niks mee te maken of iemand nou homo, hetro of wat dan ook is. Meer zelfmoord kan heel goed voortkomen uit moeilijk geaccepteerd worden door familie en dergelijke problemen. Meer SOA's heeft te maken met losbandigheid en niet met seksualiteit, ook homoseksuele mannen kunnen een lange relatie hebben terwijl ze niet vreemd gaan. De losbandigheid van je zoon heeft niks te maken of hij homo is of niet en dus de kans op een SOA ook niet (daarnaast zou ik iedereen van 19 aanraden een condoom te gebruiken hetro of homo maakt dan echt niet uit).
Wat is dan precies het knelpunt als je er goed over na denkt? Waarom heb je liever dat hij hetero is? Wat precies vond je moeilijk te accepteren?
Oh en als hij een meisje had mee genomen als gewone vriendin en hij had na een half jaar verteld dat hij haar leuk vind en zij hem ook en ze een relatie hebben, had jij haar dan ook de deur gewezen? Als het antwoord nee is doe dat dan ook niet omdat het nu een jongen is. Dat hij het niet eerder durfde te vertellen heb je aan jezelf te danken en is niet omdat je zoon nou zo graag liegt.
Als je wil dat hij je zoon blijft, zorg dan dat je een moeder voor hem bent (en daar hoort hem accepteren en onvoorwaardelijk van hem houden dus bij).
Hou je van je zoon? Hou je onvoorwaardelijk van hem? Zeg dat dan tegen hem, zorg dat hij het weet. Als je moet wennen aan dat hij homo is kan dat, als je maar tegen hem zegt dat je van hem houdt om wie hij is en zijn seksuele geaardheid is onderdeel van wie hij is en dat dat er echt niet voor zorgt dat je niet of minder van hem zult houden. Als jij het er moeilijk mee hebt is dat niet eerlijk tegen over hem, maar helaas is dat dan wel zo. Ben dan eerlijk tegen hem, zeg dat je het een moeilijk onderwerp vind. Dat je niet zo goed weet wat je er over moet zeggen. Besef je dat je een vertekend beeld hebt van homo's en wie homo kunnen zijn, ga eens heel open kijken naar homoseksualiteit. En ga actief werken aan wat je er moeilijk aan vind. Wat er in bed gebeurt heb jij niks mee te maken of iemand nou homo, hetro of wat dan ook is. Meer zelfmoord kan heel goed voortkomen uit moeilijk geaccepteerd worden door familie en dergelijke problemen. Meer SOA's heeft te maken met losbandigheid en niet met seksualiteit, ook homoseksuele mannen kunnen een lange relatie hebben terwijl ze niet vreemd gaan. De losbandigheid van je zoon heeft niks te maken of hij homo is of niet en dus de kans op een SOA ook niet (daarnaast zou ik iedereen van 19 aanraden een condoom te gebruiken hetro of homo maakt dan echt niet uit).
Wat is dan precies het knelpunt als je er goed over na denkt? Waarom heb je liever dat hij hetero is? Wat precies vond je moeilijk te accepteren?
Oh en als hij een meisje had mee genomen als gewone vriendin en hij had na een half jaar verteld dat hij haar leuk vind en zij hem ook en ze een relatie hebben, had jij haar dan ook de deur gewezen? Als het antwoord nee is doe dat dan ook niet omdat het nu een jongen is. Dat hij het niet eerder durfde te vertellen heb je aan jezelf te danken en is niet omdat je zoon nou zo graag liegt.
Als je wil dat hij je zoon blijft, zorg dan dat je een moeder voor hem bent (en daar hoort hem accepteren en onvoorwaardelijk van hem houden dus bij).
zaterdag 7 november 2015 om 15:23
En dat is sowieso een tip in het algemeen: stop eens met er een heleboel historie en toekomst bij te slepen en investeer in hoe het NU is en wat je nu kunt doen. Ja hij heeft een vriendin gehad en nu een vriend, ja er lopen homo's in een panterstring op de gaypride, ja er zijn mensen die geen homo's kennen. Maar wat heb jij daar op dit moment mee te maken? Nu loopt hij niet in een panterstring, nu ken jij er wel één, eigenlijk twee zelfs, want die andere wil hij graag mee naar huis nemen. Je hoeft niet gelijk zijn hele verleden en toekomst ook op te lossen, je kunt gewoon beginnen met en kop koffie een een kennismaking met iemand die voor jouw zoon belangrijk is. Of mocht zijn vriendin ook niet bij jullie thuis komen?
zaterdag 7 november 2015 om 15:23
quote:Miskotto schreef op 07 november 2015 @ 14:30:
Jeetje ts, allereerst krijg je van mij een dikke , ik proef heel veel teleurstelling in jou OP, en mag het effe? Jullie gaan nu door een soort rouwperiode heen, jullie zullen je verwachtingen bij moeten stellen, en dat kan frustrerend zijn, je zoon zal met zijn vriend aan het kerstdiner aanschuiven ipv zijn vriendin, op verjaardagen zal jou zoon met zijn vriend aanwezig zijn, en ondertussen zal nieuwsgierige tante Bep een blik van verstandhouding uitwisselen met haar dochter, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Niemand hoeft jou erop te wijzen dat je het vroeg of laat zult moeten accepteren, maar als moeder heb jij het recht om iets van teleurstelling voelen, dat is een hele normale emotie dus laat het toe.
Vraag aan 1000 zwangere vrouwen of ze een homosexueel ( maar verder gezond) kind willen, en ze zullen allemaal neen zeggen. Want NIEMAND wil dit, zolang het de zoon of dochter van de buren is , dan is het goed, en mocht het ons overkomen, ach dat geeft dan niet, zolang ons kind maar gelukkig is, heel erg sociaal wenselijk allemaal, maar als we diep in ons hart kijken, dan willen we eigenlijk allemaal een Hetro Sexueel kind die lang en gelukkig leeft met zijn of haar partner.
Tot zover mijn mening.
Pardon?
Niemand wil dat?
Jij kan gedachten lezen van iedereen?
Normaal is dat je als ouder je kind gelukkig ziet worden.
Het zou mij verder werkelijk een worst zijn
Jeetje ts, allereerst krijg je van mij een dikke , ik proef heel veel teleurstelling in jou OP, en mag het effe? Jullie gaan nu door een soort rouwperiode heen, jullie zullen je verwachtingen bij moeten stellen, en dat kan frustrerend zijn, je zoon zal met zijn vriend aan het kerstdiner aanschuiven ipv zijn vriendin, op verjaardagen zal jou zoon met zijn vriend aanwezig zijn, en ondertussen zal nieuwsgierige tante Bep een blik van verstandhouding uitwisselen met haar dochter, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Niemand hoeft jou erop te wijzen dat je het vroeg of laat zult moeten accepteren, maar als moeder heb jij het recht om iets van teleurstelling voelen, dat is een hele normale emotie dus laat het toe.
Vraag aan 1000 zwangere vrouwen of ze een homosexueel ( maar verder gezond) kind willen, en ze zullen allemaal neen zeggen. Want NIEMAND wil dit, zolang het de zoon of dochter van de buren is , dan is het goed, en mocht het ons overkomen, ach dat geeft dan niet, zolang ons kind maar gelukkig is, heel erg sociaal wenselijk allemaal, maar als we diep in ons hart kijken, dan willen we eigenlijk allemaal een Hetro Sexueel kind die lang en gelukkig leeft met zijn of haar partner.
Tot zover mijn mening.
Pardon?
Niemand wil dat?
Jij kan gedachten lezen van iedereen?
Normaal is dat je als ouder je kind gelukkig ziet worden.
Het zou mij verder werkelijk een worst zijn
zaterdag 7 november 2015 om 15:25
To ook als je moeite heb met de seksuele geaardheid van je zoon betekend dit niet dat je het niet kunt accepteren of op zijn minst kunt respecteren.
Mijn neef is een paar jaar terug uit de kast gekomen. Mijn grootouders waren toen al beide rond de 80 en zijn diep gelovig. Ze hebben het best moeilijk gehad met het idee dat hij homoseksueel was. Net als dat ze het er trouwens heel moeilijk mee hebben gehad dat twee van hun kinderen zijn gescheiden. Ze hebben dat ook eerlijk naar mijn neef uitgesproken, dat ze het moeilijk vonden. Maar toen hij een partner kreeg was deze net zo welkom als alle andere partners van hun kleinkinderen. Ze hebben zich vanaf het begin voor genomen om mijn neef en zijn vriend net zo te behandelen als de andere kleinkinderen en dat ook gedaan. Hierdoor hebben ze deze vriend leren kennen als persoon en zijn hem ook gaan waarderen als persoon en als iemand die deel uit maakt van de familie.
Ik denk dat als ik het ze eerlijk zou vragen dat ze homoseksualiteit nog steeds niet helemaal begrijpen of zich er prettig bij voelen. Maar ze houden genoeg van in dit geval hun kleinkind om deze het leven te laten leiden waar hij gelukkig van wordt. Ze hebben hun ongenoegen met bij zichzelf neer gelegd en dat zou jij ook kunnen proberen.
Mijn neef is een paar jaar terug uit de kast gekomen. Mijn grootouders waren toen al beide rond de 80 en zijn diep gelovig. Ze hebben het best moeilijk gehad met het idee dat hij homoseksueel was. Net als dat ze het er trouwens heel moeilijk mee hebben gehad dat twee van hun kinderen zijn gescheiden. Ze hebben dat ook eerlijk naar mijn neef uitgesproken, dat ze het moeilijk vonden. Maar toen hij een partner kreeg was deze net zo welkom als alle andere partners van hun kleinkinderen. Ze hebben zich vanaf het begin voor genomen om mijn neef en zijn vriend net zo te behandelen als de andere kleinkinderen en dat ook gedaan. Hierdoor hebben ze deze vriend leren kennen als persoon en zijn hem ook gaan waarderen als persoon en als iemand die deel uit maakt van de familie.
Ik denk dat als ik het ze eerlijk zou vragen dat ze homoseksualiteit nog steeds niet helemaal begrijpen of zich er prettig bij voelen. Maar ze houden genoeg van in dit geval hun kleinkind om deze het leven te laten leiden waar hij gelukkig van wordt. Ze hebben hun ongenoegen met bij zichzelf neer gelegd en dat zou jij ook kunnen proberen.
zaterdag 7 november 2015 om 15:26
Een beetje off topic;
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"
zaterdag 7 november 2015 om 15:27
Ik lees nu je op een na laatste bericht, als jij geen homo's kent is dat misschien wat je moet veranderen. Kijk eens of je wat homo's kan leren kennen, dan kan je je misschien meer in je zoon verplaatsen en hem beter begrijpen. En niet onbelangrijk, dan kan je aan hun vragen wat ze fijn vinden/vonden aan hoe hun ouders er mee om zijn gegaan of wat ze graag van hun ouders hadden gehoord.
zaterdag 7 november 2015 om 15:33
quote:hoelahoepla schreef op 07 november 2015 @ 15:26:
Een beetje off topic;
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"Haha!
Een beetje off topic;
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"Haha!
zaterdag 7 november 2015 om 15:35
quote:hoelahoepla schreef op 07 november 2015 @ 15:26:
Een beetje off topic;
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"
Een beetje off topic;
Ik was a puber nogal bleu, en ik had geen interesse in jongens (of in meisjes). Ik was gewoon wat laat rijp. Mijn moeder was er om die reden, toen ik 15 was, van overtuigd dat ik lesbisch was. Dat was helemaal prima werd er met enige regelmaat gehint. Maar ik viel op jongens, zoveel wist ik inmiddels al wel (dankzij één jongen uit VWO6. Ik zie 'm heel soms nog wel eens lopen en ik voel me dan altijd weer een paar seconden 13). Maar ik vond het een beetje een 'non-topic', dus ik heb nooit gereageerd op de hints van mijn moeder. En toen kwam het moment dat ik (22) een vriendje kreeg en ook 'uit de kast' moest komen, maar dan als hetero
"Mam, ik heb een relatie!"
-"Kind! Wat leuk!! Hoe heet ze?"
"Het is een hij"
-"OOOOOH???"
zaterdag 7 november 2015 om 15:40
quote:my-little-appletree schreef op 07 november 2015 @ 15:27:
Ik lees nu je op een na laatste bericht, als jij geen homo's kent is dat misschien wat je moet veranderen. Kijk eens of je wat homo's kan leren kennen, dan kan je je misschien meer in je zoon verplaatsen en hem beter begrijpen. En niet onbelangrijk, dan kan je aan hun vragen wat ze fijn vinden/vonden aan hoe hun ouders er mee om zijn gegaan of wat ze graag van hun ouders hadden gehoord.
Ik durf te wedden dat ze wel homo's kent, maar dat die zich in een kast hebben verstopt omdat ze in een omgeving leven waar het niet geaccepteerd is.
Onbekend maakt onbemind. Maar haar zoon is geen onbekende voor haar en is ook niet anders dan hij was. Ze hoeft eigenlijk alleen maar goed naar haar zoon te kijken om te zien dat haar angstbeeld over homo's niet relevant is.
Ik lees nu je op een na laatste bericht, als jij geen homo's kent is dat misschien wat je moet veranderen. Kijk eens of je wat homo's kan leren kennen, dan kan je je misschien meer in je zoon verplaatsen en hem beter begrijpen. En niet onbelangrijk, dan kan je aan hun vragen wat ze fijn vinden/vonden aan hoe hun ouders er mee om zijn gegaan of wat ze graag van hun ouders hadden gehoord.
Ik durf te wedden dat ze wel homo's kent, maar dat die zich in een kast hebben verstopt omdat ze in een omgeving leven waar het niet geaccepteerd is.
Onbekend maakt onbemind. Maar haar zoon is geen onbekende voor haar en is ook niet anders dan hij was. Ze hoeft eigenlijk alleen maar goed naar haar zoon te kijken om te zien dat haar angstbeeld over homo's niet relevant is.
This is an unacceptable timeline
