Ik stel me niet genoeg open volgens mijn vriend/date

Ik ben eigenlijk altijd wel een vrij gesloten persoon geweest van mijzelf, echter zodra ik iemand goed ken dan durf ik mij echt wel bloot te stellen. Echter heb ik wel een voorkeur aan personen waaraan ik mijn blootstel, zo zal ik me niet snel blootstellen aan mijn moeder maar wel weer aan mijn tweelingzus.

Ik heb ook de laatste jaren gewoon veel meegemaakt, het sterven van mijn vader die ik letterlijk heb zien neervallen. Zelfmoord van de schoonmoeder van mijn broer, waar ik bij was toen de politie voor de deur stond en ze het nieuws kwamen brengen. Het geschreeuw van mijn schoonzus die toen door merg en been ging.

Ik merkte dat ik met name op de schoonheidsopleiding me volledig in mijn schulp kroop, omdat ik me er niet 'thuis voelde'. Specifieke dames waren gewoon ontzettend gemeen en vernederde me waar ik bij stond. Dat veranderde wel in het laatste jaar, toen ik verplicht op stage moest gaan met een van de dames die dat deed. Die kreeg toen ook een andere kijk op me, toen ze me goed leerde kennen.

Daarna ging ik met een andere opleiding verder en helaas stierf toen mijn vader plotseling in het eerste jaar. Dat is nu 12 jaar geleden, sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd aan huis gekluisterd geweest voor mijn moeder. Ik heb van mijn 21e tot aan mijn 30e eigenlijk na mijn gevoel niet echt geleefd....Ik maakte mijn opleiding af (na een horror stage, waar ze me ook vernederde) en ging werken.

Relaties...nee daar dacht ik niet aan...ik woog 110kg zowat met een lengte van 1.54m...ik voelde me absoluut niet aantrekkelijk voor mannen. Wie wilde mij nu zo??? Dat heb ik altijd gedacht. Ik leerde iemand kennen via een datingsite en ik weet nog exact de datum dat mijn knop omging om af te vallen..13 juni 2020. Ik viel eerst 15kg af voordat ik durfde af te spreken met hem.

Hij heeft me ook ontmaagd...letterlijk op mijn 30e, ik schaamde me er ontzettend voor. Achteraf gezien vonden mannen waarmee ik sprak dat altijd wel heel bijzonder mooi, dat ik nog maagd was op die leeftijd. Met hem is het overigens helemaal niks geworden en dat vond ik ook prima.

Nu een dikke 4 jaar later en na 45kg afgevallen te zijn + borstverkleining en een buikwandcorrectie, heb ik iemand ontmoet waar ik oprecht gek op ben. Deze man is 37 jaar (ik ben 34 jaar), hij werkt in de geestelijke gezondheid zorg en heeft zelf ook wel een rugzakje. Ik vind dat absoluut niet erg, hij is lief, grappig, zorgt ook echt, geef mij rust en hij is doortastend. Wij hebben dezelfde idealen en dromen (samen naar het buitenland en een B&B starten + trouwlocatie).

Ik woon nog thuis....door de woningmarkt is het voor mij ondanks mijn goede baan iets te vinden. Huren is ook soms onmogelijk, omdat ik een hond heb en die wordt bijna overal geweerd. Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om via die weg iets te krijgen, wat ontzettend frustrerend is. Dit betekend dat ik hem ook vrij weinig zie, hij wilt niet bij mij blijven slapen en dat snap ik. Echter wij wonen niet om de hoek van elkaar (40 min rijden enkele reis) en ik begin om 08:00 uur met werken. Ik zou dan door de weeks kei vroeg op moeten staan, hond naar huis brengen en dan gaan werken, als ik bij hem wil blijven slapen. Daarnaast werk hij gewoon kei veel, 50 a 60 uur hij doet naast zijn werk ook nog in de horeca meehelpen. Super en ik steun hem daar ook in, maar zeker het is soms wel vervelend omdat we elkaar al zo weinig zien.

Dus we zien elkaar meestal 1 a 2x per week, dat heeft ook zijn charme maar ook wel zijn frustratie. Eigenlijk zou ik hem vaker willen zien en hij mij ook, maar we werken nu toe aan onze vakantie. 10 dagen lang lekker met zijn tweeën, hier kijk ik ook echt naar uit. Afgelopen weekend zijn weg samen een nacht weg geweest en toen hadden we ook weer gesprekken.

Hier in kwam dus naar voren dat hij vind dat ik me niet genoeg open stel en waarom dat is. Ik kan alleen bedenken en dat zei ik hem ook, dat ik 'bang ben' om mijn emoties te tonen, maar ook bang ben voor de reactie. Ik wil niet overkomen als een zeikerd, iemand die altijd iets heeft ect. ect. Ik wil hem daar niet mee belasten, terwijl hij juist wilt dat ik het hem zeg.

Ik heb ook altijd een bepaalde minderwaardigheid gevoeld, nu ook wel weer. 'Waarom valt hij op mij? Ik ben toch helemaal niet zo leuk??', 'Vind hij mij naar de vakantie ook nog leuk'?, ik denk continue in een bepaalde negatieve zijn maar ook wel weer 'Nee, waarom zou hij dan op vakantie met mij gaan als hij me niet leuk zou vinden'. Ik zoek eigenlijk een bevestiging, maar andersom wilt hij dat ook. Hij gaf aan dat hij moeilijk om kan gaan met complimenten en ook de bevestiging nodig heeft dat iemand hem leuk vindt.

Hij heeft een vervelende relatie achter de rug (toxisch) en ik wil dat absooooluut niet zijn, zo zie ik mij ook niet als persoon om toxisch ze zijn. Ik wil hem op handen dragen, dat meen ik oprecht en me open stellen.

Ik weet alleen soms niet hoe ik dat moet doen...ook met gesprekken met de whatsapp merk ik dat ik bellen maar ook hem zien veel makkelijk communiceer, dan die vervelend whatsapp. Dat weet hij overigens...maar ook als ik iets vervelends meemaak of er is iets, ik wil hem dat liever in het echt vertellen dan via een app.

Hoe stel je je nu echt open? zijn daar tips voor...of herkend iemand dit?

Heb even de reacties door gelezen, laat ik even voorop stellen dat ik echt niet als een kluizenaar heb geleefd. Ik ging er echt wel op uit maar zonderde me zeker wel af van sociale contacten.

Zeker ik begrijp dat ik in die zin achterloop op andere mensen van mijn leeftijd. Echter is dat ook het ideale beeld van onze maatschappij...met die leeftijd huisje, boompje en beestje.

Ik heb me zeker sinds mijn 29e tot nu behoorlijk ontwikkeld en heb veel 'ingehaald'. Ik heb net aan de telefoon gehangen met hem en aangegeven en gezegd wat ik mijn zus nog net heb besproken en dat ik haar ook vroeg hoe je met een POH-GGZ in gesprek komt en dat ik die stap ook ga zetten. Hij vond dat goed van me. Hij heeft daar zelf ook in gewerkt maar ik zei meteen dat ik gewoon met iemand wil praten die volledig van me afsta.

Dus dat ga ik nu sowieso doen. We hebben nog over de vakantie gepraat en ook zeker aangeven wat IK leuk vind en wil.

Dat vele werken van hem is ook een bepaalde coping vanuit hem. Dat nog aan mijn zus voorgelegd en die zit ook in dat werkveld en zij zegt ook 'hij is rete onzeker en stort zich daarom maar op iets wat hem zekerheid bied en dat is werk'.

Rooss4.0 schreef: ↑

22-04-2025 22:52

Niemand verplicht je vervelende zaken te melden via whatsapp, je kunt prima met je vriend afspreken dat je dat niet doet. Ik lat nu ruim 7 jaar en bespreek stomme dingen ook niet via wa, zeker niet als het een ding tussen ons betreft, dat kan prima wachten tot we elkaar in het weekend weer zien.

Hoe stel je je open... tja. Wil jij jezelf openstellen? Heb jij de behoefte om hem te vertellen wat je bezighoudt, hoe je je voelt? Heb je de behoefte om hem te delen in de ruzie met je moeder, zit je te wachten op zijn feedback over lastige zaken? Als je al deze vragen met "nee" beantwoord dan kan ik niet anders concluderen dan dat jullie niet bij elkaar passen.

Als je je wél heel graag open zou willen stellen dan is er geen andere oplossing dan het gewoon doen. Niet bang zijn hem te belasten met lastige zaken, je mág je levenspartner namelijk belasten met lastige zaken en hij wil dat zelf ook geeft hij aan. Ga het oefenen, ga in de loop van de week een lijstje maken met dingen die je hem wil vertellen over jezelf, kleine dingen, dingen die op het werk gebeuren, hoe je je daarbij voelde enz. Neem daar ook echt samen even de tijd voor, spreek de week lekker door met alles dat erbij hoort.

En verder ben ik het ermee eens dat je actief mee mag doen in je relatie als het om organisatiedingetjes en beslisdingen gaat. Dus vertel hem wat je graag eet, waar je graag naartoe gaat, wat je eigenlijk niet zo heel leuk vindt en wat al een hele tijd op je wensenlijst staat. Ikzelf ga helemaal niet lekker op "ik weet het niet, het maakt me niet uit, beslis jij maar, ik vind alles goed", zo'n partner hoef ik niet want dan moet ik altijd alles bedenken en daar heb ik geen zin in.

Ik denk dat je al een heel eind komt als je dit gaat proberen. Vraag hem desnoods of hij je hiermee wil helpen omdat je het best een beetje lastig vindt allemaal.
Als hij voor jou gaat snapt hij dat waarschijnlijk best wel.

Dankje, echt een reactie waarmee ik iets kan. Zeker het lijstje is heel erg slim om dat in ieder geval te noteren en ja ik wil juist alles met hem delen. Ik heb met hem dingen gedeeld die andere niet eens weten. Ik voel me ontzettend rustig bij hem, heb ik hem ook gezegd. Als ik bij hem bent, bij hem thuis heb ik rust en voel ik me veilig.

Ik moet gewoon meer leren echt dingen te delen en te zeggen wat IK wil. Net nog gedaan met de vakantie bespreken en ik merk dat ik daar goed op ga, maar hij ook

Hiervoor ga ik wel hulp zoeken, ook aangegeven net. Ook aan mijn zus hoe ik dit doe, donderdag werk ik in de huisartsenpraktijk en dan ga ik dat regelen.

pina schreef: ↑

22-04-2025 22:56

Ja, en misschien neemt hij zijn werk mee naar huis. Hij is niet je casemanager.

Nee daarom heb ik ook gezegd net tegen hem ik wil met iemand praten die volledig van mij afstaat. Die ik niet ken, hij is niet mijn therapeut. Hij wilt dat absoluut niet zijn van mij en ik wil niet dat hij dat doet.

Rooss4.0 schreef: ↑

22-04-2025 23:05

Fijn dat je met je zus kunt sparren maar ik wil je wel aanraden voorzichtig te zijn met aannames, ook als ze van je zus komen. Ik denk namelijk niet dat zij kan weten hoe hij precies in elkaar steekt en dat hij vanuit onzekerheid handelt en reageert. Laten we wel wezen, je kent deze man net en je zus kent hem nog minder goed.

Je mag het gewoon ter kennisgeving aannemen maar je hoeft er niet naar te handelen.

O nee dat ga ik ook niet doen

Verbinder schreef: ↑

22-04-2025 23:20

Ik denk dat je er vooral baat bij zal hebben om aan je onzekerheid en zelfvertrouwen te werken. Wellicht kunnen boeken lezen met dit thema hierover, je helpen. De bibliotheek heeft veel boeken over hoe jezelf meer te openen. Anders naar jezelf te leren kijken, anders over jezelf denken.
Als je dat gaat omvormen en je het gevoel gaat krijgen dat je er wel mag zijn dan ga je je anders voelen en meer van binnenuit praten, vrijer.

Wat je misschien ook zou kunnen helpen is schema therapie. Daar leer je kijken naar de bestaande denkpatronen in je hoofd en hoe je dit kunt omvormen.
Schematherapie kan in overleg met psycholoog geregeld worden.

Ik ben nu voornamelijk ook podcast er over aan het luisteren, wat me ook erg goed doet. Boeken heb ik nog niet aan gedacht, maar zeker iets wat ik wel meeneem.

fromfebruary schreef: ↑

23-04-2025 04:01

Lieverd, laat je alsjeblieft niet aankletsen hier dat je achterloopt in je ontwikkeling. Ieders pad is anders, je hebt nogal wat voor je kiezen gehad in je twintiger jaren en dat vormt je tot wie je nu bent, en dat is volgens mij een hartstikke zelfbewust, zelfstandige, krachtige vrouw

Het klinkt alsof je een lieve, veilige, warme man gevonden hebt 3 maanden is nog pril en geloof me, het wordt makkelijker als die basis van veiligheid en respect voor elkaar er is. Dat betekent niet dat je niet allebei zult moeten werken aan bepaalde patronen, maar hoe beter je elkaar leert kennen en hoe meer je elkaar ziet, hoe beter je ingespeeld raakt op elkaars behoeften.

Met mijn man was het vanaf het begin aan vertrouwd en veilig (en opwindend en fijn en alles wat bij een nieuwe relatie hoort ), en toch speelde er bij mij ook onzekerheid en oude wonden (vindt hij me wel echt leuk genoeg, als ik mijn behoeften uitspreek ben ik een zeikerd). Andersom heeft hij ook moeten leren zich meer uit te spreken. We zijn allebei conflictvermijdend en hebben ook echt geleerd om aan te geven als ons iets dwarszit.

Goed dat je externe hulp inschakelt om hiermee aan de slag te gaan. Dit heb ik ook gedaan het eerste jaar van onze relatie en het was gewoon heel fijn om met een buitenstaander te kunnen praten over mijn gedachten en gevoelens en bepaalde patronen onder de loep te nemen.

Dankje, ergens hebben ze echt wel gelijk in het achterlopen. Ik ben gewoon laat met dingen begonnen door de gebeurtenissen en een negatief zelfbeeld die ik heel erg had toen ik dus zwaarder was. Ik had altijd het idee dat niemand mij zag staan toen ik 110kg woog, onzin achteraf gezien. Alleen zat ik toen zo erg in die bubbel en kon mijzelf nog niet eens zien in de reflectie van een raam. Nu ik voor de samenleving eigenlijk een normaal gewicht lichaam en gewicht heb, komt het ook hard binnen dat mensen me nu wel ineens zien staan.

Het is ook een hele leuke, liever en oprechte man waar ik echt goed mee kan praten en die ook heel goed mijn onzekerheden ziet en voelt. Het is alleen ontzettend confronterend dat hij dat ook meteen zegt en dat doorziet. Ik heb dat met niemand nog meegemaakt en hij vraagt me ook hoe ik dat vind.

Ja ik ga vandaag de huisarts bellen, voor een afspraak en dan dat in gang zetten.

Jujubee schreef: ↑

23-04-2025 08:24

Nee, daar ben ik het niet mee eens, dat je achterloopt op je leeftijdsgenoten.
Weet je, ik herken veel van mezelf in jou, ik heb ook lang thuis gewoond, veel meegemaakt, ben flink te zwaar geweest, ziek geworden en ging op mijn dertigste pas het huis uit. Ik voelde me ook altijd raar, afwijkend, achterlopen. Mijn broer had een redelijk "normale" ontwikkeling en mijn oma zei altijd dat zijn treintje recht op zijn doel af ging waar die van mij een omweg nam. Juist door die omweg zag ik meer, leerde ik meer en overwon ik obstakels. Ik ben daar trots op, dat ik zo ver gekomen ben ondanks alle tegenslagen. Dat ik nu weer gezond ben, op een normaal gewicht, dat ik mijn eigen huis heb. En ja, ik ben nog steeds wel "afwijkend" van mijn leeftijdsgenoten maar ik ben ook wijs. Ik heb enorm veel veerkracht door alles wat ik op mijn bord heb gehad.
Het gaat er niet om of je normaal bent of niet, het gaat er om dat je blij bent met wie jij bent. Dat je trots bent op jezelf, op hoe ver je uit het dal geklommen bent.
Als mensen je dan raar of afwijkend vinden zien ze gewoon niet hoe sterk je bent.
Dat is pas kortzichtig en beperkt.

Zoals ik het lees mag je super trots zijn op jezelf. Laat je niet gek maken door sommige kut reacties hier.

Dankje, dat is fijn om te lezen en ja was is 'afwijkend', de samenleving heeft een ideaal beeld en als je daar niet aan voldoet ben je ineens 'afwijkend', nou ik vind van niet. Wel mooi hoe je het zegt met een omweg