Relaties
alle pijlers
Ik wil weer leven
maandag 29 juni 2009 om 11:01
Ik had het eerst op psyche gezet, maar merk dat het grootste ding op dit moment toch weer die relatie is(of nou ja, de relatie die er niet meer is).
snelle facts
ik 25
ex 23
samengeweest ruim anderhalf jaar
samengewoond anderhalf jaar
hij brits, ik nederlands.
hij nu in spanje ik nog steeds hier.
Ik vind het fijn om toch alles weer even op te schrijven, om het weer op een rijtje te zetten.
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
snelle facts
ik 25
ex 23
samengeweest ruim anderhalf jaar
samengewoond anderhalf jaar
hij brits, ik nederlands.
hij nu in spanje ik nog steeds hier.
Ik vind het fijn om toch alles weer even op te schrijven, om het weer op een rijtje te zetten.
Ben waar aan de jank, en beetje schrijven maakt me altijd rustig.
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
dinsdag 30 juni 2009 om 17:41
Tuurlijk komen we er
Ennuh bij mij is het net iets langer geleden gebeurd dan bij jou en ik zie het licht toch al aardig hoor
Beetje zwelgen af en toe is niets mis mee hoor, zolang je er maar niet in blijft hangen.
Mijn zwelgliedje momenteel is "broken strings" maar ik moet zeggen, ik speel hem steeds minder vaak!
Ik ga idd trouwens alleen op vakantie. Ik vind het heel spannend maar vooral leuk. Praktisch gezien gaat het me wel lukken, maar het met jezelf op pad zijn vind ik wel een uitdaging.
Ennuh bij mij is het net iets langer geleden gebeurd dan bij jou en ik zie het licht toch al aardig hoor
Beetje zwelgen af en toe is niets mis mee hoor, zolang je er maar niet in blijft hangen.
Mijn zwelgliedje momenteel is "broken strings" maar ik moet zeggen, ik speel hem steeds minder vaak!
Ik ga idd trouwens alleen op vakantie. Ik vind het heel spannend maar vooral leuk. Praktisch gezien gaat het me wel lukken, maar het met jezelf op pad zijn vind ik wel een uitdaging.
dinsdag 30 juni 2009 om 19:45
quote:yellowlove schreef op 29 juni 2009 @ 11:01:
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
Lieve Yellowlove,
ik heb je eerdere topics over deze man ook al gevolgd en me er ook al beetje actief mee bemoeit. Ik vind dat je nu wel heel erg aan het zwelgen bent in je verdriet!
Rationeel weet je het allemaal, maar nu moet je ook nog 'emotioneel' af van deze vent. Wat te doen? Niet bellen, niet smsen, niet mailen, geen hyves of facebook of wat dan ook. Gewoon zorgen dat jij het leuk hebt. En over een tijd verslijt het verdriet, dat zul je zien. Succes
Ik ben er van de week achtergekomen dat mijn ex er ook een relatie op nahield naast mij. Ik wist het altijd wel, maar hij ontkende. Met dat meisje gaat hij nu samenwonen in het buitenland. En ik snap niet waarom ik het verdriet nu weer niet kan accepteren, maar gewoon weer hysterisch ga huilen. Ik weet rationeel dat hij het niet waard is.
Maar ik vind het zo pijnlijk dat ik hier op hem zat te wachten nachtenlang, en hij kennelijk bij haar was. Dat hij gilde dat ik paranoide was maar dat was kennelijk niet zo. en ik heb me op het einde zo afgevraagd wat ik verkeerd gedaan had, waarom hij me opeens niet wilde zien, maar hij was natuurljik bij haar.
En dat ik er zelf met wat denkwerk achter moest komen dat zijn nieuwe vriendin gewoon dat meisje is, en dat hij nu met haar gaat samenwonen. En ik wil heel graag het verdriet accepteren, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik dan verder? Hoe moet ik dat dan aanpakken?
Want op de een of andere manier denk ik nu vooral dat hij het met haar veel leuker heeft, dat zij beter in bed is, knapper is, veel gezelliger om mee om te gaan. Dat hij nu denkt: Ja dit is wat een relatie zou moeten zijn, en met YL was het echt niets.
En wederom weet ik dat ik mezelf gek maak , en gewoon normaal moet doen. Maar hoe krijg ik die gevoelens danuit mijn systeem?
Ik heb gepoogd wat te mediteren, maar dat werkt niet zo goed...
En hij zit nu zielgelukkig met haar in Spanje
Sorry ik weet dat er veel topic over gaan, maar ik dacht ik schrijf toch mijn gevoel op.
Ik wil namelijk echt dat het ophoudt, dat het klaar is. En ik snap eigenlijk ook dat IK dat moet doen, maar het luktt me niet op de een of andere manier. Ik blijf maar huilie doen
Lieve Yellowlove,
ik heb je eerdere topics over deze man ook al gevolgd en me er ook al beetje actief mee bemoeit. Ik vind dat je nu wel heel erg aan het zwelgen bent in je verdriet!
Rationeel weet je het allemaal, maar nu moet je ook nog 'emotioneel' af van deze vent. Wat te doen? Niet bellen, niet smsen, niet mailen, geen hyves of facebook of wat dan ook. Gewoon zorgen dat jij het leuk hebt. En over een tijd verslijt het verdriet, dat zul je zien. Succes
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
