Ik zit helemaal klem met mezelf..

Hallo,



Graag wil ik mijn verhaal kwijt en graag advies,al weet ik dat dit iets is waar ik zelf uit moet komen,maar op dit moment lukt het niet.

Ik vind het erg moeilijk dit op papier te zetten,maar ga mijn best doen.Het zal een lang verhaal worden en hoop dat het te volgen is.



Ik ben een meid van 24,en heb nu 3.5 jaar een vriend.

Het ging erg goed tussen ons,tot er iets gebeurde in zijn priveleven (kan niet zeggen wat,ivm mogelijke herkenning,maar het heeft met groot verlies te maken en de manier waarop).Een moeilijke periode waarin ik er logisch voor 300% voor hem was en zelf het gebeurde in die tijd niet heb verwerkt omdat ik hem wilde helpen en dat terwijl die persoon ook dicht bij mij stond sinds ik hem ken.Na een tijd,ging het beter met hem en toen moest ik het zelf verwerken.

In die tijd,had ik tijd voor mijzelf nodig,en is hij vreemdgegaan omdat hij van mij geen aandacht kreeg,nee logisch..Mijn hoofd stond even niet naar sex en leuk doen.

Maar goed,dit hoorde ik pas een jaar na dat het gebeurd was.En heb het zelf uit hem moeten trekken.

Hij schaamde zich,spijt en heeft echt alles gedaan het goed te maken en me vertrouwen te geven (denk aan altijd zeggen waar en met wie hij is,wachtwoorden geven,gsm mogen controleren en alles wat je maar kunt bedenken).

Lief van hem,maar was niet genoeg.



Ik ben mede hierdoor in therapie gegaan,maar ook omdat ik nooit echte vaderliefde heb gekend,hier wil ik verder niet op ingaan.En door wat er voorgevallen was,het verlies van iemand en de manier waarop.hij volgt zelf ook gesprekken hiervoor omdat het erg heftig was.

Hier ben ik nu nog mee bezig,1x in de twee weken en het gaat met pieken en dalen.



Een kleine 2 maanden geleden,had ik een enorme terugval,en toen is het uitgegaan tussen ons.Ik gaf aan het moeilijk te hebben met vertrouwen van hem en hij gaf aan dat ik er nu maar eens overheen moest zijn??Dat had zijn psychiater namelijk gezegd,letterlijk: Je bent jong,meer mensen die de ware kunnen zijn en je moet je niet steeds gecontroleerd voelen,ze moet er maar overheen zijn nu.We hebben niet dezelfde psych overigens.

Ik was hier echt gekwetst door,want die psych kent noch mij,nog mijn verleden.



Maar goed,uitgegaan maar na een week weer samen omdat we gewoon niet zonder elkaar konden.

Alles ging weer als in het begin,de sex (wat een tijd weg was),we lachten weer etc.De verliefde gevoelens waren weer terug.

Alleen nu,is hij voor 2 weken met vrienden op zuipvakantie.

En ik trek het niet meer...Het ergste is ik heb hem zelf aangedrongen met ze mee te gaan omdat het nu nog kan.Als je kids hebt etc dan kunnen die dingen niet meer,en over zulke dingen hadden we het ook.



Ik ben gewoon zo bang dat hij de fout in gaat,vooral omdat al zijn vrienden vrijgezel zijn en achter de dames aangaan

(hun goed recht).Hij smst me wel steeds maar toch,voor mij is het nooit genoeg?

Verder kwam hij daar aan en het is volgens hem echt "klote" daar.vervelend stad,niets te doen etc.Dus ze hangen vooral in het hotel en drinken.Ze zitten in 2 accomodaties omdat een deel later heeft geboekt.



Afgelopen nacht kreeg ik smsjes,dat hij de grootste ruzie had met een vriend en nu echt naar huis wilde.

Ik las ze vanmorgen pas en wat is er nu gebeurd?Hij wilde dronken achter t stuur stappen om terug naar de accomodatie te gaan en die vriend had hem tegengehouden en aangezien mijn vriend nogal koppig is,is dat met het nodige geduw gepaard gegaan.Gelukkig is hij toen gaan lopen.Ik vind dat echt vreselijk,niet alleen breng je jezelf in gevaar maar anderen erbij,op dat gebied tja,is hij voor mij van een voetstuk gevallen.Als ik iets fout en onverantwoordelijk vind is het dat.



Jullie moeten weten dat ik dit vertel om het volgende.Mijn vriend was voordat hij een groot verlies leedt,een man van principes.Geen vreemdgaan,geen andere dames,gezond leven,er voor iedereen zijn,drank met mate en zeker niet rijden en hier ook anderen voor behoeden.Zo is hij gewoon,ontzettend lief.

Na zijn vreemdgaan (waarin hij door alles even zijn prinicpes kwijt was geraakt en dat begrijp ik ook,de wereld stond voor ons op zijn kop) en na de therapie zei hij die weer terug gevonden te hebben.



Nu hoor ik dit en denk ik,maar nu verbreek je dat principe en welke nog meer?

Ik zit gewoon in de knoop,weet niet of ik hiermee door moet gaan..Het gaat zo met pieken en dalen,en ja ik hou zoveel van hem en hij ook van mij.Maar gaat dit nog goedkomen?

Sorry voor het lange verhaal,het lucht me al enigzins op om dit van me af te schrijven,en ik hoop op enkele adviezen.



Lieve groet.