Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
woensdag 17 december 2008 om 12:35
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 12:32:
Ja, ik vind de huisarts best moeilijk. Mijn eigen huisarts is met zw.verlof zag ik net op hun site. En ja, je moet eerst toch ook langs de assistente. Die vragen altijd wat er is, en dan ga ik denk ik ook al brullen...Je mag best tegen een assistente zeggen dat het niet zo goed met je gaat maar dat je liever met de huisarts bespreekt wat er daadwerkelijk aan de hand is. Tenminste, dat vind ik...
Ja, ik vind de huisarts best moeilijk. Mijn eigen huisarts is met zw.verlof zag ik net op hun site. En ja, je moet eerst toch ook langs de assistente. Die vragen altijd wat er is, en dan ga ik denk ik ook al brullen...Je mag best tegen een assistente zeggen dat het niet zo goed met je gaat maar dat je liever met de huisarts bespreekt wat er daadwerkelijk aan de hand is. Tenminste, dat vind ik...
woensdag 17 december 2008 om 12:37
Vin, dat zijn ze wel gewend. En ze zijn er voor opgeleid, het is hun vak. En als laatste argument: wat dan nog?!? Jij hoeft je niet druk te maken over wat zij eventueel wel niet zullen vinden. Ze zitten er voor jou en gedachten zijn vrij.
(Been there, done that, het heeft mij ook enorm veel moeite gekost maar er viel ook een blok beton van me af toen ik eindelijk erover kon gaan praten).
Sterkte.
TD
(Been there, done that, het heeft mij ook enorm veel moeite gekost maar er viel ook een blok beton van me af toen ik eindelijk erover kon gaan praten).
Sterkte.
TD
woensdag 17 december 2008 om 12:38
Hoi Vinyl,
Bij onze huisarts vragen ze je ook altijd waarom je een afspraak wilt. Je kunt gewoon zeggen: 'ik wil graag een verwijsbrief voor psychologische hulp en dat wil ik aan de huisarts toelichten/vertellen'. Je hoeft dan verder niets te zeggen, en misschien lukt het ook zonder huilen, omdat dat vrij 'zakelijk' is om aan de assistente te vertellen .
Huilen bij de huisarts is naar (voor jezelf), maar niet erg en in zekere zin zelfs verhelderend. Zoals iemand al schreef (even geen tijd om uitgebreid terug te lezen): het bevestigt dat je die verwijsbrief nodig hebt én ik denk dat de huisarts tig huilende mensen per dag ziet.
Ik vind het goed en knap van je dat je meteen actie wilt ondernemen
Bij onze huisarts vragen ze je ook altijd waarom je een afspraak wilt. Je kunt gewoon zeggen: 'ik wil graag een verwijsbrief voor psychologische hulp en dat wil ik aan de huisarts toelichten/vertellen'. Je hoeft dan verder niets te zeggen, en misschien lukt het ook zonder huilen, omdat dat vrij 'zakelijk' is om aan de assistente te vertellen .
Huilen bij de huisarts is naar (voor jezelf), maar niet erg en in zekere zin zelfs verhelderend. Zoals iemand al schreef (even geen tijd om uitgebreid terug te lezen): het bevestigt dat je die verwijsbrief nodig hebt én ik denk dat de huisarts tig huilende mensen per dag ziet.
Ik vind het goed en knap van je dat je meteen actie wilt ondernemen
Peas on earth!
woensdag 17 december 2008 om 12:41
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 17 december 2008 @ 12:38:
Hoi Vinyl,
Bij onze huisarts vragen ze je ook altijd waarom je een afspraak wilt. Je kunt gewoon zeggen: 'ik wil graag een verwijsbrief voor psychologische hulp en dat wil ik aan de huisarts toelichten/vertellen'. Je hoeft dan verder niets te zeggen, en misschien lukt het ook zonder huilen, omdat dat vrij 'zakelijk' is om aan de assistente te vertellen .
Huilen bij de huisarts is naar (voor jezelf), maar niet erg en in zekere zin zelfs verhelderend. Zoals iemand al schreef (even geen tijd om uitgebreid terug te lezen): het bevestigt dat je die verwijsbrief nodig hebt én ik denk dat de huisarts tig huilende mensen per dag ziet.
Ik vind het goed en knap van je dat je meteen actie wilt ondernemen Nou ja, eigenlijk wilde ik alleen maar even naar de huisarts. Ik heb niet eens gedacht aan een verwijsbrief. Moet ik daar gelijk over beginnen dan? Ik dacht dat ik gewoon even mijn verhaal zou kunnen doen en dan aan hem of haar zou overlaten what to do...
Hoi Vinyl,
Bij onze huisarts vragen ze je ook altijd waarom je een afspraak wilt. Je kunt gewoon zeggen: 'ik wil graag een verwijsbrief voor psychologische hulp en dat wil ik aan de huisarts toelichten/vertellen'. Je hoeft dan verder niets te zeggen, en misschien lukt het ook zonder huilen, omdat dat vrij 'zakelijk' is om aan de assistente te vertellen .
Huilen bij de huisarts is naar (voor jezelf), maar niet erg en in zekere zin zelfs verhelderend. Zoals iemand al schreef (even geen tijd om uitgebreid terug te lezen): het bevestigt dat je die verwijsbrief nodig hebt én ik denk dat de huisarts tig huilende mensen per dag ziet.
Ik vind het goed en knap van je dat je meteen actie wilt ondernemen Nou ja, eigenlijk wilde ik alleen maar even naar de huisarts. Ik heb niet eens gedacht aan een verwijsbrief. Moet ik daar gelijk over beginnen dan? Ik dacht dat ik gewoon even mijn verhaal zou kunnen doen en dan aan hem of haar zou overlaten what to do...
woensdag 17 december 2008 om 12:57
Volgens mij kun je het ook juist omdraaien:
Het is fijn dat je er met anderen over kunt praten, met vriendinnen of familie. Dat is echter vaak een wederkerig contact, een soort 'geven en nemen'. Die weegschaal kan de ene keer meer naar jóu uitslaan en de andere keer meer naar de ander. Nu luistert de ander naar jou, een volgende keer ben jij er weer voor de ander.
Professionele hulp daarentegen is een soort legitieme manier van niet-wederkerigheid. Je betáált tenslotte voor die dienst (in de vorm van premie - ziektekostenverzekering), de ander doet dit niet voor de lol, maar voor z'n werk (jij draagt bij aan zijn inkomsten, als je je niet schuldig wilt voelen ), en daarom mag je ongegeneerd alleen maar over jóú praten.
Voor wat betreft de huisarts. Ik had je eerdere bericht anders opgevat. Ik dacht dat je naar de huisarts wilde omdat je inderdaad richting psych wilde. Als dat zo is, kun je je verhaal doen én om een verwijzing vragen. Je hoeft dan niet af te wachten wat je huisarts ervan zal zeggen, maar kunt ook zelf zeggen wat je wilt (verwijzing). Als dat niet je bedoeling was, kun je inderdaad je verhaal doen bij de huisarts zonder expliciete vraag. Ik verwacht dat een huisarts je wel zal vragen wat je zou helpen op dit moment, wat ondersteunt je, waar heb je baat bij. Het is misschien alvast over deze vragen na te denken.
Het is fijn dat je er met anderen over kunt praten, met vriendinnen of familie. Dat is echter vaak een wederkerig contact, een soort 'geven en nemen'. Die weegschaal kan de ene keer meer naar jóu uitslaan en de andere keer meer naar de ander. Nu luistert de ander naar jou, een volgende keer ben jij er weer voor de ander.
Professionele hulp daarentegen is een soort legitieme manier van niet-wederkerigheid. Je betáált tenslotte voor die dienst (in de vorm van premie - ziektekostenverzekering), de ander doet dit niet voor de lol, maar voor z'n werk (jij draagt bij aan zijn inkomsten, als je je niet schuldig wilt voelen ), en daarom mag je ongegeneerd alleen maar over jóú praten.
Voor wat betreft de huisarts. Ik had je eerdere bericht anders opgevat. Ik dacht dat je naar de huisarts wilde omdat je inderdaad richting psych wilde. Als dat zo is, kun je je verhaal doen én om een verwijzing vragen. Je hoeft dan niet af te wachten wat je huisarts ervan zal zeggen, maar kunt ook zelf zeggen wat je wilt (verwijzing). Als dat niet je bedoeling was, kun je inderdaad je verhaal doen bij de huisarts zonder expliciete vraag. Ik verwacht dat een huisarts je wel zal vragen wat je zou helpen op dit moment, wat ondersteunt je, waar heb je baat bij. Het is misschien alvast over deze vragen na te denken.
Peas on earth!
woensdag 17 december 2008 om 13:00
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 12:38:
NOu ja, ik praat er op zich genoeg over, dus ik denk dan: wat moet ik daar nu nog zeggen. En wat kunnen zij nu voor me doen. Voel me dan schuldig dat ik die tijd inneem, want die kan beter besteed worden aan mensen die echt ziek zijn.
Niet schuldig voelen. Heel veel mensen gaan naar de huisarts voor iets wat lastig maar niet levensbedreigend is. Waarschijnlijk ga je wel als je een klacht hebt die niet over wil gaan, waarvan de dokter het herstel kan versnellen.
En... vergeet niet dat als je niet lekker in je vel zit, je veel vatbaarder bent voor verkoudheidjes en andere ongein. Uiteindelijk valt die cost-benefit analyse dus best mee
NOu ja, ik praat er op zich genoeg over, dus ik denk dan: wat moet ik daar nu nog zeggen. En wat kunnen zij nu voor me doen. Voel me dan schuldig dat ik die tijd inneem, want die kan beter besteed worden aan mensen die echt ziek zijn.
Niet schuldig voelen. Heel veel mensen gaan naar de huisarts voor iets wat lastig maar niet levensbedreigend is. Waarschijnlijk ga je wel als je een klacht hebt die niet over wil gaan, waarvan de dokter het herstel kan versnellen.
En... vergeet niet dat als je niet lekker in je vel zit, je veel vatbaarder bent voor verkoudheidjes en andere ongein. Uiteindelijk valt die cost-benefit analyse dus best mee
woensdag 17 december 2008 om 13:07
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 17 december 2008 @ 12:57:
Volgens mij kun je het ook juist omdraaien:
Het is fijn dat je er met anderen over kunt praten, met vriendinnen of familie. Dat is echter vaak een wederkerig contact, een soort 'geven en nemen'. Die weegschaal kan de ene keer meer naar jóu uitslaan en de andere keer meer naar de ander. Nu luistert de ander naar jou, een volgende keer ben jij er weer voor de ander.
Professionele hulp daarentegen is een soort legitieme manier van niet-wederkerigheid. Je betáált tenslotte voor die dienst (in de vorm van premie - ziektekostenverzekering), de ander doet dit niet voor de lol, maar voor z'n werk (jij draagt bij aan zijn inkomsten, als je je niet schuldig wilt voelen ), en daarom mag je ongegeneerd alleen maar over jóú praten.
Voor wat betreft de huisarts. Ik had je eerdere bericht anders opgevat. Ik dacht dat je naar de huisarts wilde omdat je inderdaad richting psych wilde. Als dat zo is, kun je je verhaal doen én om een verwijzing vragen. Je hoeft dan niet af te wachten wat je huisarts ervan zal zeggen, maar kunt ook zelf zeggen wat je wilt (verwijzing). Als dat niet je bedoeling was, kun je inderdaad je verhaal doen bij de huisarts zonder expliciete vraag. Ik verwacht dat een huisarts je wel zal vragen wat je zou helpen op dit moment, wat ondersteunt je, waar heb je baat bij. Het is misschien alvast over deze vragen na te denken.
Dat is wel een goed idee ja. Misschien kan ik daar over nadenken.
Ik zou nu ook al heel blij zijn met slaap. Ik slaap altijd heel licht en lig normaal ook wel veel wakker, maar nu is het helemaal feest.
Ik zal het aankaarten: slaap en hulp bij mijn dip...
Volgens mij kun je het ook juist omdraaien:
Het is fijn dat je er met anderen over kunt praten, met vriendinnen of familie. Dat is echter vaak een wederkerig contact, een soort 'geven en nemen'. Die weegschaal kan de ene keer meer naar jóu uitslaan en de andere keer meer naar de ander. Nu luistert de ander naar jou, een volgende keer ben jij er weer voor de ander.
Professionele hulp daarentegen is een soort legitieme manier van niet-wederkerigheid. Je betáált tenslotte voor die dienst (in de vorm van premie - ziektekostenverzekering), de ander doet dit niet voor de lol, maar voor z'n werk (jij draagt bij aan zijn inkomsten, als je je niet schuldig wilt voelen ), en daarom mag je ongegeneerd alleen maar over jóú praten.
Voor wat betreft de huisarts. Ik had je eerdere bericht anders opgevat. Ik dacht dat je naar de huisarts wilde omdat je inderdaad richting psych wilde. Als dat zo is, kun je je verhaal doen én om een verwijzing vragen. Je hoeft dan niet af te wachten wat je huisarts ervan zal zeggen, maar kunt ook zelf zeggen wat je wilt (verwijzing). Als dat niet je bedoeling was, kun je inderdaad je verhaal doen bij de huisarts zonder expliciete vraag. Ik verwacht dat een huisarts je wel zal vragen wat je zou helpen op dit moment, wat ondersteunt je, waar heb je baat bij. Het is misschien alvast over deze vragen na te denken.
Dat is wel een goed idee ja. Misschien kan ik daar over nadenken.
Ik zou nu ook al heel blij zijn met slaap. Ik slaap altijd heel licht en lig normaal ook wel veel wakker, maar nu is het helemaal feest.
Ik zal het aankaarten: slaap en hulp bij mijn dip...
woensdag 17 december 2008 om 13:22
Vinyl, jij bent wel erg bescheiden, zeg!
Denk je nu echt dat zo'n huisarts niet veel vaker met dit bijltje hakt?
Je slaapgebrek, je diepe verdriet + het wantrouwen in de toekomst lijken mij meer dan genoeg reden om je tijd bij de huisarts op te eisen.
Doe het nu maar gewoon en geneer je niet!
(over 10 minuutjes dus).
Denk je nu echt dat zo'n huisarts niet veel vaker met dit bijltje hakt?
Je slaapgebrek, je diepe verdriet + het wantrouwen in de toekomst lijken mij meer dan genoeg reden om je tijd bij de huisarts op te eisen.
Doe het nu maar gewoon en geneer je niet!
(over 10 minuutjes dus).
woensdag 17 december 2008 om 13:27
Vinyl, probeer jezelf niet te veel weg te cijferen. Er zullen altijd andere mensen zijn die ook hulp nodig hebben maar dat betekent niet dat het probleem waar jij mee komt ineens niets meer voorstelt.
En je hoeft bij de huisarts niet direct te beginnen over psychologische hulp of een verwijzing. Maar misschien kun je wel aangeven dat je daarover nadenkt. Een huisarts heeft, als het goed is, een prima beeld over de mogelijkheden tot psychische hulpverlening in de buurt en kan je misschien een folder ofzo meegeven die jij dan thuis rustig kunt lezen. Dat je ergens over denkt betekent nog niet dat je het meteen wilt gaan doen.
Maar heel dapper dat je wilt gaan bellen!
En je hoeft bij de huisarts niet direct te beginnen over psychologische hulp of een verwijzing. Maar misschien kun je wel aangeven dat je daarover nadenkt. Een huisarts heeft, als het goed is, een prima beeld over de mogelijkheden tot psychische hulpverlening in de buurt en kan je misschien een folder ofzo meegeven die jij dan thuis rustig kunt lezen. Dat je ergens over denkt betekent nog niet dat je het meteen wilt gaan doen.
Maar heel dapper dat je wilt gaan bellen!
woensdag 17 december 2008 om 13:29
Toen ik bij mijn huisarts kwam voor een verwijzing, zat ik binnen een minuut te brullen. Voelde me zó stom dat ik er zelf niet uitkwam en me rot voelde terwijl er elders op de wereld mensen hele families verliezen aan enge ziektes en ik, ik kwam er in al mijn luxe niet uit. Toen zei de beste man tegen mij: meisje, op een schaal van 1 op 10 is jouw probleem misschien maar een 3, maar voor jóu is het belangrijk. En ik kreeg direct een verwijzing, zonder mankeren.
Misschien dat de huisarts je vraag ook telefonisch kan afhandelen trouwens?
Doe het maar meis, je zult zien dat het oplucht. En ik weet nog een heeeel lieve psycholoog voor je, zit wel in rotterdam, maar denk dat jij ook wel de klik met haar zult hebben...
Misschien dat de huisarts je vraag ook telefonisch kan afhandelen trouwens?
Doe het maar meis, je zult zien dat het oplucht. En ik weet nog een heeeel lieve psycholoog voor je, zit wel in rotterdam, maar denk dat jij ook wel de klik met haar zult hebben...
woensdag 17 december 2008 om 13:36
quote:Tientje79 schreef op 17 december 2008 @ 13:29:
Toen ik bij mijn huisarts kwam voor een verwijzing, zat ik binnen een minuut te brullen. Voelde me zó stom dat ik er zelf niet uitkwam en me rot voelde terwijl er elders op de wereld mensen hele families verliezen aan enge ziektes en ik, ik kwam er in al mijn luxe niet uit. Toen zei de beste man tegen mij: meisje, op een schaal van 1 op 10 is jouw probleem misschien maar een 3, maar voor jóu is het belangrijk. En ik kreeg direct een verwijzing, zonder mankeren.
Misschien dat de huisarts je vraag ook telefonisch kan afhandelen trouwens?
Doe het maar meis, je zult zien dat het oplucht. En ik weet nog een heeeel lieve psycholoog voor je, zit wel in rotterdam, maar denk dat jij ook wel de klik met haar zult hebben...
Nou, dat heb ik ook... voel me zo schuldig. Heb verdorie een leuke baan, leuke studie, leuke vrienden, een fijn huis. En dan nu dit...
Snap er niks van.
Toen ik bij mijn huisarts kwam voor een verwijzing, zat ik binnen een minuut te brullen. Voelde me zó stom dat ik er zelf niet uitkwam en me rot voelde terwijl er elders op de wereld mensen hele families verliezen aan enge ziektes en ik, ik kwam er in al mijn luxe niet uit. Toen zei de beste man tegen mij: meisje, op een schaal van 1 op 10 is jouw probleem misschien maar een 3, maar voor jóu is het belangrijk. En ik kreeg direct een verwijzing, zonder mankeren.
Misschien dat de huisarts je vraag ook telefonisch kan afhandelen trouwens?
Doe het maar meis, je zult zien dat het oplucht. En ik weet nog een heeeel lieve psycholoog voor je, zit wel in rotterdam, maar denk dat jij ook wel de klik met haar zult hebben...
Nou, dat heb ik ook... voel me zo schuldig. Heb verdorie een leuke baan, leuke studie, leuke vrienden, een fijn huis. En dan nu dit...
Snap er niks van.
woensdag 17 december 2008 om 13:42
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 13:35:
Nou, ze zaten eigenlijk vol, maar ik begon gelijk te huilen toen ik zei dat ik er doorheen zit, stom he? En nu heeft ze toch plek kunnen maken.
Wat fijn Vinyl dat er plek is! En heel goed dat je gebeld hebt!
Sommige dingen zijn niet zo makkelijk te snappen. Want natuurlijk heb je een fijn leven met leuke baan en goede vrienden. Maar dat betekent nog niet dat je alles wat je soms overkomt aankan. Zeker wanneer iemand zoveel impact op je gemaakt heeft en jij je daar zo prettig en veilig bij gevoeld hebt. Je hebt een stukje van jezelf gegeven en dat stukje wilde hij toch niet hebben.
Daar hoef je niet zomaar even overheen te stappen omdat je het verder allemaal goed voor elkaar hebt.
Nou, ze zaten eigenlijk vol, maar ik begon gelijk te huilen toen ik zei dat ik er doorheen zit, stom he? En nu heeft ze toch plek kunnen maken.
Wat fijn Vinyl dat er plek is! En heel goed dat je gebeld hebt!
Sommige dingen zijn niet zo makkelijk te snappen. Want natuurlijk heb je een fijn leven met leuke baan en goede vrienden. Maar dat betekent nog niet dat je alles wat je soms overkomt aankan. Zeker wanneer iemand zoveel impact op je gemaakt heeft en jij je daar zo prettig en veilig bij gevoeld hebt. Je hebt een stukje van jezelf gegeven en dat stukje wilde hij toch niet hebben.
Daar hoef je niet zomaar even overheen te stappen omdat je het verder allemaal goed voor elkaar hebt.
woensdag 17 december 2008 om 13:44
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 13:36:
[...]
Nou, dat heb ik ook... voel me zo schuldig. Heb verdorie een leuke baan, leuke studie, leuke vrienden, een fijn huis. En dan nu dit...
Snap er niks van.Goed dat je gebeld hebt! Wanneer mag je komen? En lees even dat stukje over die schaal van 1 tot 10, zo is het natuurlijk maar net... (f)
[...]
Nou, dat heb ik ook... voel me zo schuldig. Heb verdorie een leuke baan, leuke studie, leuke vrienden, een fijn huis. En dan nu dit...
Snap er niks van.Goed dat je gebeld hebt! Wanneer mag je komen? En lees even dat stukje over die schaal van 1 tot 10, zo is het natuurlijk maar net... (f)
woensdag 17 december 2008 om 13:46
woensdag 17 december 2008 om 13:52
