Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
dinsdag 16 december 2008 om 15:47
hey Vinyl,
Waarom ben je hem voor altijd kwijt?
Het spijt me dat je zo voelt, helaas kan ik daar geen
opbeurden woorden voor verzinnen.
Alleen raak je me met je verhaal over thuis komen bij die man.
Ik herken dit gevoel en gun dat iedereen. Dus waarom niet nog een jaartje doorbuffelen, dat kan je dat heb je in het verleden al bewezen en zoek je hem na een jaar weer op als zijn overspannenheid over is? Of is dat sowieso geen optie?
In elk geval een dikke knuffel.
Groetjes
Waarom ben je hem voor altijd kwijt?
Het spijt me dat je zo voelt, helaas kan ik daar geen
opbeurden woorden voor verzinnen.
Alleen raak je me met je verhaal over thuis komen bij die man.
Ik herken dit gevoel en gun dat iedereen. Dus waarom niet nog een jaartje doorbuffelen, dat kan je dat heb je in het verleden al bewezen en zoek je hem na een jaar weer op als zijn overspannenheid over is? Of is dat sowieso geen optie?
In elk geval een dikke knuffel.
Groetjes
dinsdag 16 december 2008 om 15:48
Hi Vinyl,
Je hebt één ding al goed gedaan,en dat is schrijven.
Blijf dat (mijn tip) vooral doen.
Op die manier zet je alles op een rij en geeft het je voor zo ver dan kan overzicht.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent over het feit dat elke relatie kapot gaat en dat je al zo'n lange tijd aleen bent.
Probeer het ook van een andere kant te bekijken.. als je dat nu kan hoor.. jij leeft nu wel jou leven.helemaal voor jou.jou leven waar je mee kan doen wat je wenst.
Probeer voor jezelf te bekijken wat vaardevol voor jou is en wat niet.
Durf iets te doen wat je al lange tijd zou willen doen...maakt niet uit wat.als het maaar leuk is en jou weer aan het lachen maakt.
Ik wilde al jaren zelf mijn haar eens goed kort knippen.iedereen dacht dat ik gek geworden was toen ik het uiteindelijk toch gedaan had.
Maar de lol en het gevoel van zelf je leven in de hand hebben waren helemaal top.
Kop op en ik wens je sterkte.
Groetjes Mar077
Je hebt één ding al goed gedaan,en dat is schrijven.
Blijf dat (mijn tip) vooral doen.
Op die manier zet je alles op een rij en geeft het je voor zo ver dan kan overzicht.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent over het feit dat elke relatie kapot gaat en dat je al zo'n lange tijd aleen bent.
Probeer het ook van een andere kant te bekijken.. als je dat nu kan hoor.. jij leeft nu wel jou leven.helemaal voor jou.jou leven waar je mee kan doen wat je wenst.
Probeer voor jezelf te bekijken wat vaardevol voor jou is en wat niet.
Durf iets te doen wat je al lange tijd zou willen doen...maakt niet uit wat.als het maaar leuk is en jou weer aan het lachen maakt.
Ik wilde al jaren zelf mijn haar eens goed kort knippen.iedereen dacht dat ik gek geworden was toen ik het uiteindelijk toch gedaan had.
Maar de lol en het gevoel van zelf je leven in de hand hebben waren helemaal top.
Kop op en ik wens je sterkte.
Groetjes Mar077
dinsdag 16 december 2008 om 15:50
Oh meis, ik wou dat ik je de gouden tip kon geven.... maar ik heb hem niet!
Het enige wat ik kan doen is je een dikke knuffel geven en je mijn ervaringen vertellen. Misschien heb je er iets aan...
Ik herken namelijk veel in je verhaal. Een paar jaar geleden heb ik die man ontmoet die me heel diep geraakt heeft, en van wie ik intens veel heb gehouden... Maar ook hij lag in scheiding, en ook hij is ingestort, en ik ben hem kwijtgeraakt...
Of beter gezegd, ik ben hem als geliefde kwijtgeraakt.... Wij hebben nog steeds contact, en nog steeds is er een heel speciale band tussen ons... Stom, stom, stom, want zo vertroebelt mijn referentiekader...
En ik herken je twijfels, volgend jaar word ik 32, ik wil graag kinderen, en vooral: ik wil graag iemand tegenkomen met wie ik even gelukkig kan zijn als ik die paar maanden geweest ben. Maar voor minder doe ik het niet meer...en dat maakt me onzeker. Ga ik hem ooit tegenkomen? En is dat op tijd? En past hij dan wel in mijn leven?
Mijn tips dan maar:
- Laat hem los, zodat je open staat voor iets anders als de tijd daar is
- Laat dat verdriet gewoon zijn, dan is het het snelst weer over
- En... vertrouw er op dat óóit... Dat doe ik ook!
Sterkte!
Het enige wat ik kan doen is je een dikke knuffel geven en je mijn ervaringen vertellen. Misschien heb je er iets aan...
Ik herken namelijk veel in je verhaal. Een paar jaar geleden heb ik die man ontmoet die me heel diep geraakt heeft, en van wie ik intens veel heb gehouden... Maar ook hij lag in scheiding, en ook hij is ingestort, en ik ben hem kwijtgeraakt...
Of beter gezegd, ik ben hem als geliefde kwijtgeraakt.... Wij hebben nog steeds contact, en nog steeds is er een heel speciale band tussen ons... Stom, stom, stom, want zo vertroebelt mijn referentiekader...
En ik herken je twijfels, volgend jaar word ik 32, ik wil graag kinderen, en vooral: ik wil graag iemand tegenkomen met wie ik even gelukkig kan zijn als ik die paar maanden geweest ben. Maar voor minder doe ik het niet meer...en dat maakt me onzeker. Ga ik hem ooit tegenkomen? En is dat op tijd? En past hij dan wel in mijn leven?
Mijn tips dan maar:
- Laat hem los, zodat je open staat voor iets anders als de tijd daar is
- Laat dat verdriet gewoon zijn, dan is het het snelst weer over
- En... vertrouw er op dat óóit... Dat doe ik ook!
Sterkte!
dinsdag 16 december 2008 om 15:50
Dikke knuffel voor Vinyl.... hoe kom je van je verdriet af... slijten moet het, tijd heeft het nodig en nog wat andere cliches waar je geen ruk aan hebt. Voor mij toen ik in die fase zat heeft het wel geholpen om te blijven onthouden dat ik het toch niet had willen missen, en dat ondanks dat het NU niet meer werkt, het toen wel echt was. Die gevoelens die je had waren niet nep of verzonnen, daar mag je blij en met weemoed op terug kijken.
ik ben ook volgend jaar 32, al een eeuwigheid alleen, wil graag kinderen etc, maar -en dan gooien we er weer een paar cliches tegen aan- wat komt dat komt, wat voor je is bestemt zal je niet mis lopen etc.
Blijven doen wat je doet, en er het beste van maken. Oh en wat ik tegenwoordig wel eens doe wat ik vroeger niet durfde, een vriendin /zus/moeder om een knuffel vragen. Een echte met warme armen om me heen. Geeft soms meer troost dan er over spreken. En goeie troost is fijn
ik ben ook volgend jaar 32, al een eeuwigheid alleen, wil graag kinderen etc, maar -en dan gooien we er weer een paar cliches tegen aan- wat komt dat komt, wat voor je is bestemt zal je niet mis lopen etc.
Blijven doen wat je doet, en er het beste van maken. Oh en wat ik tegenwoordig wel eens doe wat ik vroeger niet durfde, een vriendin /zus/moeder om een knuffel vragen. Een echte met warme armen om me heen. Geeft soms meer troost dan er over spreken. En goeie troost is fijn
dinsdag 16 december 2008 om 15:51
Nou ja... ik heb zelf ook zoiets van: als het zo goed voelde, waarom heeft het dan geen kans na zijn dip?
Maar ja, ik denk dat hij het ook allemaal niet overziet. Hij zegt dat hij voorlopig niks vasts aan kan en dat ik nergens vanuit moet gaan.
Ik zit dan met het dilemma: ik kan wel een jaartje doorbuffelen, maar dan blijft hij dus wel in mijn hoofd. En als het dan na een jaar gewoon niet meer kan werken tussen ons, dan heb ik weer een jaar vergooid.
Aan de andere kant zit hij nu nog zo in mijn systeem dat ik toch niet open sta voor iemand anders. Ik kan het gewoon niet. Dus ja... ik weet het ook niet.
Maar ik wil mezelf ook niet voor de gek houden met valse hoop als hij aangeeft dat hij er niet aan toe is voorlopig.
Maar ja, ik denk dat hij het ook allemaal niet overziet. Hij zegt dat hij voorlopig niks vasts aan kan en dat ik nergens vanuit moet gaan.
Ik zit dan met het dilemma: ik kan wel een jaartje doorbuffelen, maar dan blijft hij dus wel in mijn hoofd. En als het dan na een jaar gewoon niet meer kan werken tussen ons, dan heb ik weer een jaar vergooid.
Aan de andere kant zit hij nu nog zo in mijn systeem dat ik toch niet open sta voor iemand anders. Ik kan het gewoon niet. Dus ja... ik weet het ook niet.
Maar ik wil mezelf ook niet voor de gek houden met valse hoop als hij aangeeft dat hij er niet aan toe is voorlopig.
dinsdag 16 december 2008 om 15:55
quote:Mar077 schreef op 16 december 2008 @ 15:48:
Hi Vinyl,
Je hebt één ding al goed gedaan,en dat is schrijven.
Blijf dat (mijn tip) vooral doen.
Op die manier zet je alles op een rij en geeft het je voor zo ver dan kan overzicht.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent over het feit dat elke relatie kapot gaat en dat je al zo'n lange tijd aleen bent.
Probeer het ook van een andere kant te bekijken.. als je dat nu kan hoor.. jij leeft nu wel jou leven.helemaal voor jou.jou leven waar je mee kan doen wat je wenst.
Probeer voor jezelf te bekijken wat vaardevol voor jou is en wat niet.
Durf iets te doen wat je al lange tijd zou willen doen...maakt niet uit wat.als het maaar leuk is en jou weer aan het lachen maakt.
Ik wilde al jaren zelf mijn haar eens goed kort knippen.iedereen dacht dat ik gek geworden was toen ik het uiteindelijk toch gedaan had.
Maar de lol en het gevoel van zelf je leven in de hand hebben waren helemaal top.
Kop op en ik wens je sterkte.
Groetjes Mar077
Ja, dit schrijven lucht al heel erg op.
Voel me zo'n muts dat ik alleen maar kan janken, dat is niks voor mij.
Iets doen wat ik altijd al wilde dat doe ik regelmatig gelukkig. Ik ben een studie gaan volgen, dit jaar studeer ik na 4 jaar af. Ook reis ik soms lekker naar mooie steden, of zoals vorig jaar alleen naar de USA. Best grote dingen die ik heerlijk vind om (alleen) te doen.
Maar ja, op een gegeven moment heb je best al veel van dat soort dingen gedaan. Ik denk dat ik komende zomer weer naar de USA wil, maar het voelt toch minder leuk als vorig jaar zomer. Want nu zit er iemand in mijn hoofd en dan wil ik het zo graag delen...
Hi Vinyl,
Je hebt één ding al goed gedaan,en dat is schrijven.
Blijf dat (mijn tip) vooral doen.
Op die manier zet je alles op een rij en geeft het je voor zo ver dan kan overzicht.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent over het feit dat elke relatie kapot gaat en dat je al zo'n lange tijd aleen bent.
Probeer het ook van een andere kant te bekijken.. als je dat nu kan hoor.. jij leeft nu wel jou leven.helemaal voor jou.jou leven waar je mee kan doen wat je wenst.
Probeer voor jezelf te bekijken wat vaardevol voor jou is en wat niet.
Durf iets te doen wat je al lange tijd zou willen doen...maakt niet uit wat.als het maaar leuk is en jou weer aan het lachen maakt.
Ik wilde al jaren zelf mijn haar eens goed kort knippen.iedereen dacht dat ik gek geworden was toen ik het uiteindelijk toch gedaan had.
Maar de lol en het gevoel van zelf je leven in de hand hebben waren helemaal top.
Kop op en ik wens je sterkte.
Groetjes Mar077
Ja, dit schrijven lucht al heel erg op.
Voel me zo'n muts dat ik alleen maar kan janken, dat is niks voor mij.
Iets doen wat ik altijd al wilde dat doe ik regelmatig gelukkig. Ik ben een studie gaan volgen, dit jaar studeer ik na 4 jaar af. Ook reis ik soms lekker naar mooie steden, of zoals vorig jaar alleen naar de USA. Best grote dingen die ik heerlijk vind om (alleen) te doen.
Maar ja, op een gegeven moment heb je best al veel van dat soort dingen gedaan. Ik denk dat ik komende zomer weer naar de USA wil, maar het voelt toch minder leuk als vorig jaar zomer. Want nu zit er iemand in mijn hoofd en dan wil ik het zo graag delen...
dinsdag 16 december 2008 om 15:58
quote:Cilka schreef op 16 december 2008 @ 15:50:
Oh meis, ik wou dat ik je de gouden tip kon geven.... maar ik heb hem niet!
Het enige wat ik kan doen is je een dikke knuffel geven en je mijn ervaringen vertellen. Misschien heb je er iets aan...
Ik herken namelijk veel in je verhaal. Een paar jaar geleden heb ik die man ontmoet die me heel diep geraakt heeft, en van wie ik intens veel heb gehouden... Maar ook hij lag in scheiding, en ook hij is ingestort, en ik ben hem kwijtgeraakt...
Of beter gezegd, ik ben hem als geliefde kwijtgeraakt.... Wij hebben nog steeds contact, en nog steeds is er een heel speciale band tussen ons... Stom, stom, stom, want zo vertroebelt mijn referentiekader...
En ik herken je twijfels, volgend jaar word ik 32, ik wil graag kinderen, en vooral: ik wil graag iemand tegenkomen met wie ik even gelukkig kan zijn als ik die paar maanden geweest ben. Maar voor minder doe ik het niet meer...en dat maakt me onzeker. Ga ik hem ooit tegenkomen? En is dat op tijd? En past hij dan wel in mijn leven?
Mijn tips dan maar:
- Laat hem los, zodat je open staat voor iets anders als de tijd daar is
- Laat dat verdriet gewoon zijn, dan is het het snelst weer over
- En... vertrouw er op dat óóit... Dat doe ik ook!
Sterkte!
Crisis, dat lijkt inderdaad precies mijn verhaal. En ook herken ik het referentiekader: ik weet nu wat ik kan hebben. Dat had ik niet eens toen ik samenwoonde en deze korte periode wel. Ik wil ook niet minder. Maar ja, de lat leg je dan wel hoger. Maar dat is natuurlijk ook wel weer goed, het moet me wel gelukkiger maken.
Verdriet laten zijn: check: dat lukt wel.
Maar loslaten? Hoe?
Dat weet ik echt niet. Hij zit continu in mijn hoofd en ik sta ook nergens anders voor open want niemand kan er aan tippen... Hoe heb jij dat gedaan dan?
Oh meis, ik wou dat ik je de gouden tip kon geven.... maar ik heb hem niet!
Het enige wat ik kan doen is je een dikke knuffel geven en je mijn ervaringen vertellen. Misschien heb je er iets aan...
Ik herken namelijk veel in je verhaal. Een paar jaar geleden heb ik die man ontmoet die me heel diep geraakt heeft, en van wie ik intens veel heb gehouden... Maar ook hij lag in scheiding, en ook hij is ingestort, en ik ben hem kwijtgeraakt...
Of beter gezegd, ik ben hem als geliefde kwijtgeraakt.... Wij hebben nog steeds contact, en nog steeds is er een heel speciale band tussen ons... Stom, stom, stom, want zo vertroebelt mijn referentiekader...
En ik herken je twijfels, volgend jaar word ik 32, ik wil graag kinderen, en vooral: ik wil graag iemand tegenkomen met wie ik even gelukkig kan zijn als ik die paar maanden geweest ben. Maar voor minder doe ik het niet meer...en dat maakt me onzeker. Ga ik hem ooit tegenkomen? En is dat op tijd? En past hij dan wel in mijn leven?
Mijn tips dan maar:
- Laat hem los, zodat je open staat voor iets anders als de tijd daar is
- Laat dat verdriet gewoon zijn, dan is het het snelst weer over
- En... vertrouw er op dat óóit... Dat doe ik ook!
Sterkte!
Crisis, dat lijkt inderdaad precies mijn verhaal. En ook herken ik het referentiekader: ik weet nu wat ik kan hebben. Dat had ik niet eens toen ik samenwoonde en deze korte periode wel. Ik wil ook niet minder. Maar ja, de lat leg je dan wel hoger. Maar dat is natuurlijk ook wel weer goed, het moet me wel gelukkiger maken.
Verdriet laten zijn: check: dat lukt wel.
Maar loslaten? Hoe?
Dat weet ik echt niet. Hij zit continu in mijn hoofd en ik sta ook nergens anders voor open want niemand kan er aan tippen... Hoe heb jij dat gedaan dan?
dinsdag 16 december 2008 om 16:00
quote:pemberley schreef op 16 december 2008 @ 15:50:
Dikke knuffel voor Vinyl.... hoe kom je van je verdriet af... slijten moet het, tijd heeft het nodig en nog wat andere cliches waar je geen ruk aan hebt. Voor mij toen ik in die fase zat heeft het wel geholpen om te blijven onthouden dat ik het toch niet had willen missen, en dat ondanks dat het NU niet meer werkt, het toen wel echt was. Die gevoelens die je had waren niet nep of verzonnen, daar mag je blij en met weemoed op terug kijken.
ik ben ook volgend jaar 32, al een eeuwigheid alleen, wil graag kinderen etc, maar -en dan gooien we er weer een paar cliches tegen aan- wat komt dat komt, wat voor je is bestemt zal je niet mis lopen etc.
Blijven doen wat je doet, en er het beste van maken. Oh en wat ik tegenwoordig wel eens doe wat ik vroeger niet durfde, een vriendin /zus/moeder om een knuffel vragen. Een echte met warme armen om me heen. Geeft soms meer troost dan er over spreken. En goeie troost is fijn
Dat gelukkig zijn om wat ik toen, ookal was het maar even, had kan ik niet. Want ik mis het zo verschrikkelijk dat ik er niet met weemoed op kan terugkijken en het liever niet had gekend.
Van de zomer was ik alleen maar zo gelukkig. En dat heb ik nu niet. Ik kan het goede terugkijken dan ook niet zonder dat het in me knaagt van verdriet. Stom he?
Dikke knuffel voor Vinyl.... hoe kom je van je verdriet af... slijten moet het, tijd heeft het nodig en nog wat andere cliches waar je geen ruk aan hebt. Voor mij toen ik in die fase zat heeft het wel geholpen om te blijven onthouden dat ik het toch niet had willen missen, en dat ondanks dat het NU niet meer werkt, het toen wel echt was. Die gevoelens die je had waren niet nep of verzonnen, daar mag je blij en met weemoed op terug kijken.
ik ben ook volgend jaar 32, al een eeuwigheid alleen, wil graag kinderen etc, maar -en dan gooien we er weer een paar cliches tegen aan- wat komt dat komt, wat voor je is bestemt zal je niet mis lopen etc.
Blijven doen wat je doet, en er het beste van maken. Oh en wat ik tegenwoordig wel eens doe wat ik vroeger niet durfde, een vriendin /zus/moeder om een knuffel vragen. Een echte met warme armen om me heen. Geeft soms meer troost dan er over spreken. En goeie troost is fijn
Dat gelukkig zijn om wat ik toen, ookal was het maar even, had kan ik niet. Want ik mis het zo verschrikkelijk dat ik er niet met weemoed op kan terugkijken en het liever niet had gekend.
Van de zomer was ik alleen maar zo gelukkig. En dat heb ik nu niet. Ik kan het goede terugkijken dan ook niet zonder dat het in me knaagt van verdriet. Stom he?
dinsdag 16 december 2008 om 16:02
quote:Tientje79 schreef op 16 december 2008 @ 15:55:
Meer dan zeggen dat ik he-le-maal snap wat je bedoelt kan ik ook niet.. Nog 16 nachtjes en dan is het weer januari - dat moet helpen, toch?
Absoluut! Wat zou ik blij zijn als dat zover was, dat scheelt al een boel denk ik.
Weet je... iedereen roept altijd: jij red het wel weer, je komt er wel weer bovenop, je bent altijd zo sterk.
Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet altijd sterk zijn en zo dapper....
Meer dan zeggen dat ik he-le-maal snap wat je bedoelt kan ik ook niet.. Nog 16 nachtjes en dan is het weer januari - dat moet helpen, toch?
Absoluut! Wat zou ik blij zijn als dat zover was, dat scheelt al een boel denk ik.
Weet je... iedereen roept altijd: jij red het wel weer, je komt er wel weer bovenop, je bent altijd zo sterk.
Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet altijd sterk zijn en zo dapper....
dinsdag 16 december 2008 om 16:02
quote:Pilous schreef op 16 december 2008 @ 15:57:
Lieve Fniel....
Het komt wel goed schatje....
Je gaat door het diepste dal nu, maar je komt er wel weer uit...
Weet ik... dat is het enige voordeel dat dit niet de eerste keer is: ik weet dat het ook weer goed komt. Alleen ben ik het zo zat die golfbeweging...
Lieve Fniel....
Het komt wel goed schatje....
Je gaat door het diepste dal nu, maar je komt er wel weer uit...
Weet ik... dat is het enige voordeel dat dit niet de eerste keer is: ik weet dat het ook weer goed komt. Alleen ben ik het zo zat die golfbeweging...
dinsdag 16 december 2008 om 16:03
quote:dubiootje schreef op 16 december 2008 @ 16:01:
Ach Vinyl, kom even hier voor een dikke knuffel
Ik heb ook geen oplossing voor je, maar ik denk dat veel uithuilen op lieve schouders wel helpt. En tijd. In elk geval voor het liefdesverdriet.
Dankjewel!
Pfft... nu moet ik ECHT niet meer huilen, want die pakkettenmeneer schrikt zich een hoedje...
Ach Vinyl, kom even hier voor een dikke knuffel
Ik heb ook geen oplossing voor je, maar ik denk dat veel uithuilen op lieve schouders wel helpt. En tijd. In elk geval voor het liefdesverdriet.
Dankjewel!
Pfft... nu moet ik ECHT niet meer huilen, want die pakkettenmeneer schrikt zich een hoedje...
dinsdag 16 december 2008 om 16:04
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 16:02:
[...]
Absoluut! Wat zou ik blij zijn als dat zover was, dat scheelt al een boel denk ik.
Weet je... iedereen roept altijd: jij red het wel weer, je komt er wel weer bovenop, je bent altijd zo sterk.
Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet altijd sterk zijn en zo dapper....Zussie, bél dan... Desnoods zadel ik mijn paard direct op en kom ik je NU even overladen met zusterlijke liefde. Just say the word...
[...]
Absoluut! Wat zou ik blij zijn als dat zover was, dat scheelt al een boel denk ik.
Weet je... iedereen roept altijd: jij red het wel weer, je komt er wel weer bovenop, je bent altijd zo sterk.
Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet altijd sterk zijn en zo dapper....Zussie, bél dan... Desnoods zadel ik mijn paard direct op en kom ik je NU even overladen met zusterlijke liefde. Just say the word...
dinsdag 16 december 2008 om 16:06
quote:Tientje79 schreef op 16 december 2008 @ 16:04:
[...]
Zussie, bél dan... Desnoods zadel ik mijn paard direct op en kom ik je NU even overladen met zusterlijke liefde. Just say the word...
Nou, het stomme is dat ik eigenlijk liever alleen ben nu. Voel me nog steeds niet lekker en zit tot over mijn oren in een opdracht voor interne communicatie.
Maar lief van je, echt zo lief!
[...]
Zussie, bél dan... Desnoods zadel ik mijn paard direct op en kom ik je NU even overladen met zusterlijke liefde. Just say the word...
Nou, het stomme is dat ik eigenlijk liever alleen ben nu. Voel me nog steeds niet lekker en zit tot over mijn oren in een opdracht voor interne communicatie.
Maar lief van je, echt zo lief!
dinsdag 16 december 2008 om 16:11
Als je even niet sterk kan of wil zijn, dan moet je dat ook even lekker niet zijn. Blijven werken, boodschappen doen en eten en wassen is wel aan te raden, maar verder hoef je je niet groot te houden hoor. Voor wie dan? Ik heb drie maanden lang elke dag gehuild, en de drie maanden daarna nog ongeveer 3 a 4 keer per week. En niet kleine snifjes, maar van die nare luide lelijke huilbuien. Helaas ook af en toe op m'n werk.... Ik kon me niet groot houden. Nu weer wel.
Van je verdriet kan je af komen door het er uit te laten... Ik voel met je mee, maar helaas wordt de lading daar niet minder van.
Dat je weet dat het weer goed komt is fijn, maar je hoeft het niet te forceren zeg maar.
Ik zou niet bewust een jaar op hem wachten, als hij er tzt wel klaar voor is en je bent nog vrij/beschikbaar/geintereseerd, dan zie je het dan wel weer. Maar met wachten hou je hoop, en met hoop is het moeilijk loslaten denk...
Van je verdriet kan je af komen door het er uit te laten... Ik voel met je mee, maar helaas wordt de lading daar niet minder van.
Dat je weet dat het weer goed komt is fijn, maar je hoeft het niet te forceren zeg maar.
Ik zou niet bewust een jaar op hem wachten, als hij er tzt wel klaar voor is en je bent nog vrij/beschikbaar/geintereseerd, dan zie je het dan wel weer. Maar met wachten hou je hoop, en met hoop is het moeilijk loslaten denk...
dinsdag 16 december 2008 om 16:13
quote:Vinyl schreef op 16 december 2008 @ 16:06:
[...]
Nou, het stomme is dat ik eigenlijk liever alleen ben nu. Voel me nog steeds niet lekker en zit tot over mijn oren in een opdracht voor interne communicatie.
Maar lief van je, echt zo lief!
En als je weet hoe ik er nu bij zit (als een echte Tokkie), dan weet je dat het wáre zusterliefde is hoor
Ik stel voor dat je gewoon even aan de arbeid gaat, beetje opdroogd zodat die arme pakjesmeneer zo niet de schrik van de dag krijgt én dat je beloofd gewoon even te bellen als alle RET-technieken falen...
[...]
Nou, het stomme is dat ik eigenlijk liever alleen ben nu. Voel me nog steeds niet lekker en zit tot over mijn oren in een opdracht voor interne communicatie.
Maar lief van je, echt zo lief!
En als je weet hoe ik er nu bij zit (als een echte Tokkie), dan weet je dat het wáre zusterliefde is hoor
Ik stel voor dat je gewoon even aan de arbeid gaat, beetje opdroogd zodat die arme pakjesmeneer zo niet de schrik van de dag krijgt én dat je beloofd gewoon even te bellen als alle RET-technieken falen...
dinsdag 16 december 2008 om 16:17
Poep aan die pakkettenmeneer hoor, Vinyl!
Huil jij maar lekker uit!!
Ik heb ook niet echt tips maar wel een en een brede schouder. Het is ook zo koud buiten en dan kan je wel wat warmte en liefde gebruiken hè meid!
Maaaaaaar, buiten het feit dat je geen relatie hebt, heb je het prima voor elkaar. Je hebt een huis, een baan en lieve vriendinnen waar je terecht kunt. Dat is al heel veel meer dan veel anderen kunnen zeggen.
Dat helpt natuurlijk geen moer op dit moment maar misschien is het het toch eens waard om daar eens bij stil te staan?
Huil jij maar lekker uit!!
Ik heb ook niet echt tips maar wel een en een brede schouder. Het is ook zo koud buiten en dan kan je wel wat warmte en liefde gebruiken hè meid!
Maaaaaaar, buiten het feit dat je geen relatie hebt, heb je het prima voor elkaar. Je hebt een huis, een baan en lieve vriendinnen waar je terecht kunt. Dat is al heel veel meer dan veel anderen kunnen zeggen.
Dat helpt natuurlijk geen moer op dit moment maar misschien is het het toch eens waard om daar eens bij stil te staan?
dinsdag 16 december 2008 om 16:19
quote:pemberley schreef op 16 december 2008 @ 16:11:
Als je even niet sterk kan of wil zijn, dan moet je dat ook even lekker niet zijn. Blijven werken, boodschappen doen en eten en wassen is wel aan te raden, maar verder hoef je je niet groot te houden hoor. Voor wie dan? Ik heb drie maanden lang elke dag gehuild, en de drie maanden daarna nog ongeveer 3 a 4 keer per week. En niet kleine snifjes, maar van die nare luide lelijke huilbuien. Helaas ook af en toe op m'n werk.... Ik kon me niet groot houden. Nu weer wel.
Van je verdriet kan je af komen door het er uit te laten... Ik voel met je mee, maar helaas wordt de lading daar niet minder van.
Dat je weet dat het weer goed komt is fijn, maar je hoeft het niet te forceren zeg maar.
Ik zou niet bewust een jaar op hem wachten, als hij er tzt wel klaar voor is en je bent nog vrij/beschikbaar/geintereseerd, dan zie je het dan wel weer. Maar met wachten hou je hoop, en met hoop is het moeilijk loslaten denk...
Ja, soms is het ook wel lekker om het eruit te gooien. Maar als ik realistisch denk dan denk ik: hoe kan ik nu nog zo verdrietig zijn om iets wat maar zo kort was. Ik wil ook niet meer verdrietig zijn maar het overkomt me gewoon.
En ja... weet je... ik kan idd niet bewust wachten, maar hij zit toch in mijn hoofd en ik weet niet hoe ik hem los moet laten. En helemaal niet als ik denk aan dat ik het over een jaar weer zou benaderen...
Als je even niet sterk kan of wil zijn, dan moet je dat ook even lekker niet zijn. Blijven werken, boodschappen doen en eten en wassen is wel aan te raden, maar verder hoef je je niet groot te houden hoor. Voor wie dan? Ik heb drie maanden lang elke dag gehuild, en de drie maanden daarna nog ongeveer 3 a 4 keer per week. En niet kleine snifjes, maar van die nare luide lelijke huilbuien. Helaas ook af en toe op m'n werk.... Ik kon me niet groot houden. Nu weer wel.
Van je verdriet kan je af komen door het er uit te laten... Ik voel met je mee, maar helaas wordt de lading daar niet minder van.
Dat je weet dat het weer goed komt is fijn, maar je hoeft het niet te forceren zeg maar.
Ik zou niet bewust een jaar op hem wachten, als hij er tzt wel klaar voor is en je bent nog vrij/beschikbaar/geintereseerd, dan zie je het dan wel weer. Maar met wachten hou je hoop, en met hoop is het moeilijk loslaten denk...
Ja, soms is het ook wel lekker om het eruit te gooien. Maar als ik realistisch denk dan denk ik: hoe kan ik nu nog zo verdrietig zijn om iets wat maar zo kort was. Ik wil ook niet meer verdrietig zijn maar het overkomt me gewoon.
En ja... weet je... ik kan idd niet bewust wachten, maar hij zit toch in mijn hoofd en ik weet niet hoe ik hem los moet laten. En helemaal niet als ik denk aan dat ik het over een jaar weer zou benaderen...
dinsdag 16 december 2008 om 16:20
quote:Tientje79 schreef op 16 december 2008 @ 16:13:
[...]
En als je weet hoe ik er nu bij zit (als een echte Tokkie), dan weet je dat het wáre zusterliefde is hoor
Ik stel voor dat je gewoon even aan de arbeid gaat, beetje opdroogd zodat die arme pakjesmeneer zo niet de schrik van de dag krijgt én dat je beloofd gewoon even te bellen als alle RET-technieken falen... Ik doe mijn best om er zometeen overheen te zijn qua huilen voor vandaag. Wil ik zelf ook liever!
[...]
En als je weet hoe ik er nu bij zit (als een echte Tokkie), dan weet je dat het wáre zusterliefde is hoor
Ik stel voor dat je gewoon even aan de arbeid gaat, beetje opdroogd zodat die arme pakjesmeneer zo niet de schrik van de dag krijgt én dat je beloofd gewoon even te bellen als alle RET-technieken falen... Ik doe mijn best om er zometeen overheen te zijn qua huilen voor vandaag. Wil ik zelf ook liever!
