is mijn hart mijn valkuil?

Of je met hem doorgaat of niet, het lijkt me belangrijk dat je jezelf weer terugvindt. Wat je schrijft over jezelf verliezen, je aanpassen aan zijn gevoel en niet voor jezelf kunnen kiezen, dat klinkt niet best. Ik zou daar eens stevig mee aan de slag gaan, als ik jou was, misschien zelfs in gesprekken met iemand anders - een psycholoog, een coach, maatschappelijk werk? Als je weer wat steviger in je eigen schoenen staat, zie je waarschijnlijk ook helderder wat de levensvatbaarheid van jullie relatie is.

Succes!

Ik denk dat wat je vriend nu aankaart iets is wat niet zoveel met het missen van een 1e verliefde fase te maken heeft eigenlijk. Het klinkt meer alsof hij zich niet meer sexueel tot je aangetrokken voelt, want op dat vlak mist hij 'het gevoel' en wil hij wat anders. Ik denk dat je in het begin waarschijnlijk voor hem ook een andere rol had dan nu, meer als steun en toeverlaat ofzo? Als hij nu beter is zal hij je misschien anders bekijken (en misschien niet zo op een zich altijd aan hem aanpassende, zichzelf verliezende vrouw vallen?). Moeilijk hoor, misschien als je je zelfstandiger en onafhankelijker van hem opstelt, dat er nog wat te redden valt? Sterkte hoe dan ook.

Verliefd zijn overslaan maar wel heel erg veel van elkaar houden. Ik kan me niet indenken dat je er serieus over praat om zoiets waardevols als wat jullie hebben weg te doen. De fase waar je nu in zit duurt (als het goed is) veel langer dan dat je ooit verliefd op elkaar bent. Verliefd is alleen uitgevonden om te zorgen dat je kinderen met elkaar wil gaan maken, biologisch gezien dan.



Seksueel niet zo erg de hots voor elkaar hebben is lastig maar zelfs met seks valt of staat lang niet altijd alles binnen een relatie. Of je moet het wel zo ervaren natuurlijk, dat zou kunnen. Daar zou ook ruimte voor moeten zijn, voor meer behoefte aan aantrekkingskracht, seksueel gezien. Natuurlijk moet die ruimte er zijn. Wel ontzettend jammer dat hij het zo voelt. Voor jullie allebei.



Ik vind je stoer, dat je met jezelf aan de slag gaat. Daar heb ik bewondering voor, want heel veel anderen zouden in jouw plaats met hun tamp/doos in het zand gaan zitten en hopen dat het allemaal maar overwaait.



(f)

quote:sadielady schreef op 09 april 2009 @ 13:29:

Hallo allemaal! om met de deur in huis te vallen..



Ik werd verliefd op hem, terwijl hij in een zware depressie zat en verder niet die verliefdheid op dezelfde manier beantwoordde.

Die verliefdheid is ook nooit gekomen bij hem, maar het houden van des te meer.

we hebben nu 5 jaar een heerlijke relatie met het huisje,boompje beestje verhaal, maar nu zit er een flinke kink in de kabel!

"hij mist wat" zegt ie. namelijk die verliefde fase, maar ook wat er in die fase behoort te ontstaan namelijk die passionele,zwoele,romantische sex.

Die aantrekkingskracht naar mij toe mist hij,voelt hij niet voor mij en dit vindt ie oneerlijk naar ons allebei toe.Zelf heb ik die aantrekkingskracht wel voor hem gevoeld, maar door zijn depressie toen, heb ik dat gevoel aan de kant geschoven. Heel bewust hoor! maar wel met de gedachte, dat komt nog wel...niet dus..wel geaccepteerd omdat de rest juist zo goed is.

Het punt is dat we zielsveel van elkaar houden, maar dat dit gevoel van hem teveel knaagt om te onderdrukken/accepteren.

Want dat heeft ie dus wel geprobeerd.



Nu moet ik bij mezelf te rade gaan wat ik wil.

Wil ik verder of niet en onder welke voorwaarden dan wel?

maar ik merk heel sterk dat ik me blijf aanpassen aan hem en zijn gevoel. Ik ben mn eigen gevoel kwijt, sowieso is gevoel wel een wijze raadgever?

Ik kan niet voor mezelf kiezen,hoe treurig is dat...

Ik vind het schrikbarend dat ik mezelf zo verloren heb, terwijl ik dat nooit zo voelde en er echt zoveel liefde wel bestaat tussen ons.

Daarom neig ik ook te blijven,ook uit veiligheid maar ook omdat ik weet dat wat we hebben echt goed is en waar ik al die tijd wel tevreden mee ben geweest. Het was voor mij wel altijd genoeg.

Naja, ik kan wel door blijven ratelen..wat denken jullie?Is de vraag wat jij wil nog relevant? Ik krijg namelijk de indruk dat hij jullie relatie al heeft opgegeven.

Als ik het goed begrijp werd je verliefd op hem, terwijl je wist dat hij niet zichzelf was? En inmiddels ben je jezelf kwijt geraakt? En hij is nooit verliefd op je geweest en heeft zich nooit tot je aangetrokken gevoeld?



Hij geeft eerlijk toe dat hij iets mist, dat dit oneerlijk is (naar beiden toe). Hij is dus niet tevreden en haalt niet genoeg uit het houden van. Jullie visies op jullie verdere relatie liggen denk ik niet op één lijn. Het is voor hem over.



Je kunt nu wel proberen om verder te gaan, te helpen zoeken naar wat hij mist, uitzoeken wat jij wilt, maar wat jij wilt doet er niet toe als hij niet meer wil. Je zou jezelf weer moeten willen vinden. Jezelf kwijt raken is het ergste wat er kan gebeuren in een relatie. In wat dan ook. Richt je aandacht en energie op jezelf en laat hem gaan.



Stel je gaat door met hem, dan mis jij straks iets. Jezelf namelijk.

Wat Wuiles zegt dus