Relaties
alle pijlers
Jezelf uitnodigen bij familie
zaterdag 19 september 2020 09:35
Wij hebben familieleden die nooit iets van zich laten horen. "Laat gaan" zegt mijn man. "Als ze geen interesse hebben, dan is dat hun probleem". Ergens ben ik dat wel met hem eens, echter voelt het ergens voor mij niet goed om helemaal geen contact meer te hebben.
Een paar jaar geleden heb ik al met ze besproken dat wij het wel eens fijn zouden vinden om ook eens uitgenodigd te worden ipv dat we elke keer zelf moeten bellen of we langs mogen komen. Dit is toen 1 keer gebeurt en daarna moet het wéér allemaal van onze kant komen. Dit speelt al jaren zo, overigens.
Eigenlijk ben ik er nu ook wel klaar mee. Voor mij is het nu klaar, omdat we ze uitgenodigd hebben voor de verjaardag van mijn zoon, maar ze komen niet vanwege de corona. Ze durven niet met het openbaar vervoer. Daar heb ik alle begrip voor, maar er wordt niet eens gezegd dat ze het jammer vinden of gezocht naar alternatieven; wij zouden ze met alle liefde op komen halen of naar hen toe komen, zodat ze toch hun kleinkind kunnen zien. Maar zulke dingen komen dus niet in ze op. Ik kan het weer zelf aanbieden, maar ik ben er nu echt klaar mee eigenlijk, het is al jarenlang aan een dood paard trekken.
Teleurgesteld, boos, verdrietig... Ik weet niet welk gevoel er op de voorgrond staat nu. Soms denk ik dat ik het fijner zou vinden als we gewoon met ruzie gebroken hadden, dan kan ik het beter loslaten dan nu. Ik heb het gevoel dat wij onszelf constant moeten "aanbieden" als het ware, terwijl er vanuit de andere kant geen enkel signaal komt dat ze het waarderen of ook willen.
Ben ik nu zo onredelijk?
Een paar jaar geleden heb ik al met ze besproken dat wij het wel eens fijn zouden vinden om ook eens uitgenodigd te worden ipv dat we elke keer zelf moeten bellen of we langs mogen komen. Dit is toen 1 keer gebeurt en daarna moet het wéér allemaal van onze kant komen. Dit speelt al jaren zo, overigens.
Eigenlijk ben ik er nu ook wel klaar mee. Voor mij is het nu klaar, omdat we ze uitgenodigd hebben voor de verjaardag van mijn zoon, maar ze komen niet vanwege de corona. Ze durven niet met het openbaar vervoer. Daar heb ik alle begrip voor, maar er wordt niet eens gezegd dat ze het jammer vinden of gezocht naar alternatieven; wij zouden ze met alle liefde op komen halen of naar hen toe komen, zodat ze toch hun kleinkind kunnen zien. Maar zulke dingen komen dus niet in ze op. Ik kan het weer zelf aanbieden, maar ik ben er nu echt klaar mee eigenlijk, het is al jarenlang aan een dood paard trekken.
Teleurgesteld, boos, verdrietig... Ik weet niet welk gevoel er op de voorgrond staat nu. Soms denk ik dat ik het fijner zou vinden als we gewoon met ruzie gebroken hadden, dan kan ik het beter loslaten dan nu. Ik heb het gevoel dat wij onszelf constant moeten "aanbieden" als het ware, terwijl er vanuit de andere kant geen enkel signaal komt dat ze het waarderen of ook willen.
Ben ik nu zo onredelijk?
zaterdag 19 september 2020 11:03
Ik snap je niet.
Waarom dring jij die mensen op aan je kinderen terwijl kleinkinderen en hun eigen kind het best vinden zo? Wie doe jij een plezier met proberen jouw manier erdoor te drammen?
Waarom dring jij die mensen op aan je kinderen terwijl kleinkinderen en hun eigen kind het best vinden zo? Wie doe jij een plezier met proberen jouw manier erdoor te drammen?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 19 september 2020 11:06
Een band met een grootouder is geen noodzaak. Als het niet vanzelf gaat zou ik het echt laten.
Hier hebben ze ook geen band met oma en ik doe er ook geen moeite voor. Als ze een klik hadden gebeurde het wel vanzelf. (Zie ik aan de band met andere mensen.) Bovendien is het niet mijn moeder, dus mijn man regelt daar alles mee als het nodig is.
Hier hebben ze ook geen band met oma en ik doe er ook geen moeite voor. Als ze een klik hadden gebeurde het wel vanzelf. (Zie ik aan de band met andere mensen.) Bovendien is het niet mijn moeder, dus mijn man regelt daar alles mee als het nodig is.
zaterdag 19 september 2020 11:30
Heel eerlijk, ik denk dat je hier wat te moeilijk over denkt. De rest van de familie lijkt het wel prima te vinden, dus laat het los. Scheelt jou weer in mensen op moeten halen met de auto, entertainen op een feestje, cadeautjes uitkiezen, kaartjes sturen, etc. Blijkbaar maakt de rest zich niet druk, dus waarom jij wel?! Mooi zo laten.
zaterdag 19 september 2020 11:35
Heel herkenbaar, met het verschil dat ik wel verwijten krijg als ik geen contact opneem. Dus ik hoor niets, maandenlang, en dan ineens gezeur. Mijn vader vindt dat kinderen contact moeten houden met hun ouders, en niet andersom (idem voor kleinkinderen en grootouders). Mijn kinderen gaan er beter mee om dan ik, en het is hen om het even of opa en oma wel of niet komen. Mij geven ze nog wel eens een schuldgevoel, net als de rest van de samenleving trouwens, die toch wel vindt dat je ondanks alles voor je ouders moet zorgen.
Nu had ik een gezamenlijk moment georganiseerd, buiten de deur en Corona-proof, zegt mijn vader toch weer af. Zijn vriendin is verkouden, hij niet, maar je moet toch voorzichtig zijn (zegt hij). Och ja, dan mis je het afscheidsfeestje van je kleindochter die gaat emigreren. Die kleindochter boeit het niet, ze gaat hem ook niet bellen, want hij heeft haar nog nooit gebeld.
Nu had ik een gezamenlijk moment georganiseerd, buiten de deur en Corona-proof, zegt mijn vader toch weer af. Zijn vriendin is verkouden, hij niet, maar je moet toch voorzichtig zijn (zegt hij). Och ja, dan mis je het afscheidsfeestje van je kleindochter die gaat emigreren. Die kleindochter boeit het niet, ze gaat hem ook niet bellen, want hij heeft haar nog nooit gebeld.
zaterdag 19 september 2020 11:36
Ik zou me hier niet druk om kunnen maken, wie wie vraagt enzo. In sommige relaties met mensen komt het bij mij altijd van de ene kant, bij anderen ben ik weer altijd de initiatiefnemer. Het gaat mij om het gezelschap en hoe de afspraken tot stand komen interesseert me niet.
En ja, als ik aangeef niet te kunnen om wat voor reden dan ook, dan kom ik ook niet met een heel verhaal dat het allemaal zo vreselijk jammer is.
Edit: oh, het zijn de schoonouders. Laat toch lekker zitten en projecteer je eigen beelden bij hoe een familie met elkaar om dient te gaan niet op andermans familie.
En ja, als ik aangeef niet te kunnen om wat voor reden dan ook, dan kom ik ook niet met een heel verhaal dat het allemaal zo vreselijk jammer is.
Edit: oh, het zijn de schoonouders. Laat toch lekker zitten en projecteer je eigen beelden bij hoe een familie met elkaar om dient te gaan niet op andermans familie.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 19-09-2020 11:44
16.83% gewijzigd
zaterdag 19 september 2020 11:37
Herkenbaar allemaal.MrsNiceGuy schreef: ↑19-09-2020 10:51Mijn ouders (76 en 80) zijn de liefste mensen op de wereld. Ze staan altijd klaar voor al hun kinderen, we zijn altijd welkom.
Maar ze zullen nooit zelf initiatief nemen. Nooit bellen of eens spontaan langskomen. Ze willen zeker niet tot last zijn, bellen niet graag, enz.
Zelfs in mijn moeilijkere periodes, bellen ze me niet zelf. Maar zodra ik bij hen ben, luisteren ze, doen ze alles wat ze kunnen.
Het is ook die generatie die vindt dat de kinderen contact moeten houden. Af en toe wringt mij dat ook. Maar ik laat het niet tussen ons in komen.
Wat ik in jouw geval zou doen, is wel nog voorstellen om ze met de auto te halen voor die verjaardag. Kan wel begrijpen dat ze niet tot last willen zijn door dit zelf te vragen.
En ook vanuit hoe het vroeger bij mijn eigen opa en oma ging. We zagen ze wel veel (eens in de twee weken), maar dat kwam omdat mijn moeder er gewoon met ons heen reed. We waren altijd welkom, maar werden nooit uitgenodigd en ze kwamen ook nooit bij ons
zaterdag 19 september 2020 11:41
Ik ben ook opgegroeid met een kant grootouders die we zelden zagen of spraken. Ze vierden alleen jaarlijks de verjaardag van één van hen en daar kwam dan de hele familie (groot gezin en veel kleinkinderen). Ik heb mijn opa en oma nooit zelf gesproken of gebeld en ze kwamen nooit op verjaardagen of wat dan ook. Daar krijg je echt geen trauma van hoor. Het is juist mooi om te zien dat iedereen anders is en dat niets in het leven moet. Trek je eigen plan, dat doen zij ook.
zaterdag 19 september 2020 11:50
Voor mij pas ook eind vorig jaar. Oudste had een belangrijk ding waar ook opa's en oma's bij mochten zijn. Mijn ouders hadden al aangegeven daar graag bij aanwezig te zijn. Mijn schoonmoeder ook. Dus heb ik ook mijn schoonvader en zijn vrouw uitgenodigd. Ik moet tot op heden daar nog reactie op krijgen. Toen was ik er helemaal klaar mee. Ik heb ook tegen mijn man gezegd dat hij voortaan zijn familie regelt, uitnodigt en etc. en ik mijn kant. Dus ook met verjaardagen. Ik laat het over aan mijn man, fluister niks meer in. We hebben afgesproken welke feestdagen we daar heen gaan. ik fluister ook niet meer in dat we er weer een keertje heen moeten, ik kijk ook niet meer of we net zo vaak naar hun gaan, als naar de andere opa en oma's. We zijn ook echt niet te beroerd om vaker naar hun te gaan, maar als ze niks laten horen, dan houdt het op.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 10:08Hoe is het jou gelukt om dat los te laten?
Dikgedrukte herken ik wel heel erg.
En je zoon heeft blijkbaar een leuke band met zijn andere grootouders. Net als mijn kinderen. En ze vinden het echt een dikke prima dat ze opa alleen maar op verjaardagen zien.
Just smile and wave boys, smile and wave...
zaterdag 19 september 2020 11:58
Ah, de TO klinkt niet leuk omdat ze haar best doet contact te houden met haar schoonouders.
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
zaterdag 19 september 2020 12:03
Wat moet er dan meer gepland worden? Wij hebben ook een verjaardag van 1 van de kinderen binnen kort. En mijn man heeft z'n ouder een bericht gestuurd met dat ze op die datum vanaf dat uur welkom zijn. Komen ze, dan komen ze, komen ze niet, ook even goeie vrienden. We moeten nu nog reactie daarop krijgen, maar bij geen reactie gaan we er vanuit dat ze komen.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 11:56@dimmel: dat probeer ik ook! Alleen met verjaardagen vind ik het in deze tijd wel irritant aangezien alles toch wat meer gepland moet worden!
Just smile and wave boys, smile and wave...
zaterdag 19 september 2020 12:05
Richt je op je eigen familie. Het is dat of accepteren dat zij nooit het initiatief zullen nemen. Waarom vind je loslaten moeilijk?mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 11:54Iedereen zegt zo makkelijk van laat het los, maar ik merk bij mezelf dat ik dat heel erg lastig vindt. Ik doe mijn best, maar op momenten zoals verjaardagen komt zoiets toch weer naar boven toe.
Hoe dan?!
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
zaterdag 19 september 2020 12:08
Mijn schoonouders werken op onregelmatige tijden dus daar probeer ik altijd zoveel mogelijk rekening mee te houden. Zeker ook omdat mijn schoonouders nu ook bang zijn met de corona wil ik ze niet uitnodigen met andere mensen erbij. Ik probeer ze echt uit de wind houden wat dat betreft en met iedereen rekening te houden. Misschien moet ik daar inderdaad maar eens mee stoppen.dimmel schreef: ↑19-09-2020 12:03Wat moet er dan meer gepland worden? Wij hebben ook een verjaardag van 1 van de kinderen binnen kort. En mijn man heeft z'n ouder een bericht gestuurd met dat ze op die datum vanaf dat uur welkom zijn. Komen ze, dan komen ze, komen ze niet, ook even goeie vrienden. We moeten nu nog reactie daarop krijgen, maar bij geen reactie gaan we er vanuit dat ze komen.
zaterdag 19 september 2020 12:11
Heel simpel.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 11:54Iedereen zegt zo makkelijk van laat het los, maar ik merk bij mezelf dat ik dat heel erg lastig vindt. Ik doe mijn best, maar op momenten zoals verjaardagen komt zoiets toch weer naar boven toe.
Hoe dan?!
Door te accepteren dat het niet op jouw manier gaat gebeuren.
Door te beseffen dat het ook niet op jouw manier hoestte gebeuren.
En door in te zien dat je met jouw manier echt niemand een plezier doet.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 19 september 2020 12:15
Je geeft zelf aan dat het je kinderen weinig kan schelen. Is het dan dat je contact wil omdat het zo hoort? Ik heb liever mensen om mijn kind heen omdat ze echt om hem geven ipv omdat het een verplicht nummertje is omdat je familie bent. Dat is zo voelbaar voor het kind. Been there.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 11:54Iedereen zegt zo makkelijk van laat het los, maar ik merk bij mezelf dat ik dat heel erg lastig vindt. Ik doe mijn best, maar op momenten zoals verjaardagen komt zoiets toch weer naar boven toe.
Hoe dan?!
zaterdag 19 september 2020 12:21
ja maar accepteren is eigenlijk hetzelfde als loslaten. Dus hoe doe je dat dan? Want mij lukt dat niet zomaar hoor.
zaterdag 19 september 2020 12:24
Waarom wil je mensen aan je kinderen opdringen die totaal niet in ze geïnteresseerd zijn? Wat zit er in voor jou? Ik vind het bijna obsessief.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 12:21ja maar accepteren is eigenlijk hetzelfde als loslaten. Dus hoe doe je dat dan? Want mij lukt dat niet zomaar hoor.
zaterdag 19 september 2020 12:25
Sjaantje37 schreef: ↑19-09-2020 12:15Je geeft zelf aan dat het je kinderen weinig kan schelen. Is het dan dat je contact wil omdat het zo hoort? Ik heb liever mensen om mijn kind heen omdat ze echt om hem geven ipv omdat het een verplicht nummertje is omdat je familie bent. Dat is zo voelbaar voor het kind. Been there.
Ja, toch wel grotendeels omdat het zo hoort. Omdat ik later geen verwijten wil krijgen dat ik ons kind bij mijn schoonouders zou hebben weggehouden, dat wij nooit iets lieten horen. Mijn schoonzus heeft wel eens zoiets laten vallen, niet dat ze het mij persoonlijk kwalijk nam, maar wel dat ze vond dat wij ons er overheen moesten zetten dat het contact vanuit ons moest komen, omdat dat toch niet zou gaan veranderen. Zij kan dat wel heel makkelijk accepteren en heeft voor zichzelf besloten dat zij dan maar het contact onderhoudt.
zaterdag 19 september 2020 12:30
Ik herken dat helemaal. Ook hier klinkt in topics toch vaak het geluid dat je voor je ouders moet blijven zorgen.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 12:25Ja, toch wel grotendeels omdat het zo hoort. Omdat ik later geen verwijten wil krijgen dat ik ons kind bij mijn schoonouders zou hebben weggehouden, dat wij nooit iets lieten horen. Mijn schoonzus heeft wel eens zoiets laten vallen, niet dat ze het mij persoonlijk kwalijk nam, maar wel dat ze vond dat wij ons er overheen moesten zetten dat het contact vanuit ons moest komen, omdat dat toch niet zou gaan veranderen. Zij kan dat wel heel makkelijk accepteren en heeft voor zichzelf besloten dat zij dan maar het contact onderhoudt.
Heb je het idee dat je schoonouders het jammer vinden als je lang niets van je laat horen?
zaterdag 19 september 2020 12:31
Houd jij met een stopwatch bij hoe lang een gesprek duurt?mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 09:54Videobellen hebben we 2 keer gedaan, beide keren exact een half uur. EXACT. Ik werd middenin een zin onderbroken: we moeten weer verder.
Wil jij alles onder controle wilt houden. Waarom?
Een half uur videobellen met een kleinkind is laaaaaaang ......
Uit jouw reacties - en ook uit je forumnaam - krijg ik een beetje de indruk dat je alles op jezelf betrekt. Dat het gebrek aan interesse van je schoonvader maakt dat jij je daardoor niet gezien en minder voelt. Is dat zo? Dan is dat echt heel verdrietig, en dan zou ik dáár aan gaan werken. Ieder mens richt zijn leven in zoals hij/zij dat zelf wil, en bepaalt zelf in wiens gezelschap hij/zij zich prettig voelt. Mensen waar ik niets bij voel, die me niet boeien en waar ik niks van terugkrijg in de vorm van liefde, gezelligheid, aandacht, die mensen hoeven voor mij niet en daar zal ik ook geen moeite voor doen om het contact te blijven onderhouden. Het moet van twee kanten komen, dus wil je niet, dan maar niet ......
zaterdag 19 september 2020 12:43
Als ik iets MOET accepteren, begin ik vaak door te erkennen dat mijn mening blijkbaar niet zo belangrijk is (anders dachten andere mensen er immers ook zo over, maar nee, die hebben er ook over nagedacht en zijn tot andere conclusies gekomen). Eigenlijk accepteer je dus dat de ander recht heeft op een mening die anders is dan de jouwe. En de rest is in de meerderheid en is volwassen genoeg om zelf afwegingen te maken, dus wie ben jij om dan nog in je eentje aan je mening vast te houden? Vertrouw de mening van de anderen en dan kun je het makkelijker loslaten. Maak je eigen mening niet tot de belangrijkste.mindervanmij schreef: ↑19-09-2020 11:54Iedereen zegt zo makkelijk van laat het los, maar ik merk bij mezelf dat ik dat heel erg lastig vindt. Ik doe mijn best, maar op momenten zoals verjaardagen komt zoiets toch weer naar boven toe.
Hoe dan?!
zaterdag 19 september 2020 12:47
Als deze situatie nu zo zou spelen bij mijn pa dan had hij dus verbolgen geweest "Als ze graag hadden gewild dat wij ook naar de verjaardag kwamen, hadden ze wel voorgesteld ons op te halen. Wij zijn dus niet belangrijk."n00r schreef: ↑19-09-2020 10:44@CHL, die onuitgesproken verwachtingen! Daar ging het met mijn schoonouders ook mis. Terwijl ik dacht dat ze niet geïnteresseerd waren, kregen wij het verwijt dat we ze niet of te weinig belden en langs kwamen. Zij deden dat vroeger toch ieder weekend bij hun ouders. Toen dit eenmaal uitgesproken werd, werd het contact wat makkelijker, niet echt beter. Dat zij met 58 jaar konden stoppen met werken en wij nu op die leeftijd nog fulltime werken.... dat blijft voor hen niet goed te begrijpen. Het werd gezien als disrespect. Inmiddels moeten ze het er maar mee doen. En weten ze dat als ze ons meer willen zien, ze kunnen bellen.
Nu moet ik zeggen dat hij nu wel initiatief toont (want dit speelde met al zijn kinderen) en vraagt of we komen barbecuen of eten en er dan een groot ding van maakt en de hele dag ervoor in de keuken staat. Het komt echt niet in hem op om ons gewoon uit te nodigen voor een bakje koffie.
