Relaties
alle pijlers
Kind erkend door partner en nu scheiden
maandag 21 september 2009 om 09:58
Ik ben nu 5 jaar getrouwd en ben helemaal klaar met mijn relatie. Maar... hij heeft mijn zoon van 9 erkend (mijn zoon heeft een andere biologische vader) en het contact is goed. Zelf heeft hij ook 2 kinderen uit een vorige relatie. De kinderen onderling kunnen prima met elkaar overweg.
Mijn partner is erg gesloten en niet eerlijk naar mij toe. Het vertrouwen is volledig weg. Ik zie geen enkele manier meer om met elkaar verder te gaan (al jaren) en voel me steeds ongelukkiger. Ik vind het verschrikkelijk dat ik het leven van mijn zoon zo overhoop haal, tenslotte heeft hij er allemaal niet om gevraagd. Hij verliest nu weer een vader..
Is er iemand die ervaringen heeft met dit soort zaken? Hoe kan ik dit het beste aanpakken in het belang van mijn zoon? Iedereen zegt je moet aan je eigen geluk denken maar ik heb toch ook aan het geluk van mijn zoon te denken.
Of moet ik mezelf wegcijferen en voor mijn zoon in een liefdeloos huwelijk blijven? Lijkt me ook niet goed..
Mijn partner is erg gesloten en niet eerlijk naar mij toe. Het vertrouwen is volledig weg. Ik zie geen enkele manier meer om met elkaar verder te gaan (al jaren) en voel me steeds ongelukkiger. Ik vind het verschrikkelijk dat ik het leven van mijn zoon zo overhoop haal, tenslotte heeft hij er allemaal niet om gevraagd. Hij verliest nu weer een vader..
Is er iemand die ervaringen heeft met dit soort zaken? Hoe kan ik dit het beste aanpakken in het belang van mijn zoon? Iedereen zegt je moet aan je eigen geluk denken maar ik heb toch ook aan het geluk van mijn zoon te denken.
Of moet ik mezelf wegcijferen en voor mijn zoon in een liefdeloos huwelijk blijven? Lijkt me ook niet goed..
maandag 21 september 2009 om 10:01
maandag 21 september 2009 om 10:02
maandag 21 september 2009 om 10:07
Zijn biologische vader is nog in beeld, dus mijn zoon weet hoe het in elkaar zit. Hij ziet zijn biologische vader als een leuke oom en zijn juridische vader als zijn echte vader.
Ik ben zo bang dat mijn partner na de scheiding anders gaat doen tegen mijn zoon omdat het niet zijn biologische vader is.
Oftewel ik ben bang dat mijn zoon gekwetst wordt en hier blijvende schade aan overhoud.
Ik ben zo bang dat mijn partner na de scheiding anders gaat doen tegen mijn zoon omdat het niet zijn biologische vader is.
Oftewel ik ben bang dat mijn zoon gekwetst wordt en hier blijvende schade aan overhoud.
maandag 21 september 2009 om 10:14
Je zoon gaat sowieso gekwetst worden. Een scheiding doet nou eenmaal pijn. Aan jou en de erkenner de schone taak hier op een zo goed mogelijke manier mee om te gaan. Je partner houdt van je kind, anders had hij hem niet als zijn kind erkent. Nu bang zijn heeft m.i. weinig zin. Praat er over met je partner.
maandag 21 september 2009 om 10:19
Je kunt het doen en laten van je partner niet onder controle houden. Je kunt zelf een goed nest verzorgen voor je zoon en hopen dat de ander hetzelfde doet. Zo niet, dan is dat heel erg triest, maar dan nog heb je alleen je eigen opvoeding en zorg in de hand. Zorg dat je verantwoord bezig bent, geef je zoon extra zorg en liefde en ondersteun je aanstaande ex als hij wel zijn best doet.
In het begin zal het misschien wat moeilijker gaan. Je zal het sowieso een jaar moeten geven voor de emotionele banden geen invloed meer hebben en jullie beiden rationeel kunnen denken. Er zullen veel conflicten komen omdat jullie ineens geen gezamelijke belangen meer hebben, maar ieder een eigen belang. Daar kunnen kinderen bij inschieten. Probeer jezelf te behoeden voor de valkuilen en laat je kind tijdens dat proces praten met een kinder psycholoog.
In het begin zal het misschien wat moeilijker gaan. Je zal het sowieso een jaar moeten geven voor de emotionele banden geen invloed meer hebben en jullie beiden rationeel kunnen denken. Er zullen veel conflicten komen omdat jullie ineens geen gezamelijke belangen meer hebben, maar ieder een eigen belang. Daar kunnen kinderen bij inschieten. Probeer jezelf te behoeden voor de valkuilen en laat je kind tijdens dat proces praten met een kinder psycholoog.
dinsdag 22 september 2009 om 08:53
Relatietherapie wil hij niet, want volgens hem ligt het allemaal aan mij. Ik ga dus alleen in therapie want natuurlijk ben ik niet perfect net zoals ieder ander mens. Ik wil daar ook graag aan werken. Hij daarentegen weigert aan zichzelf te werken.
De biologische vader van mijn zoon wou hem niet erkennen, tot mijn grote verdriet. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad maar om zelf verder te kunnen het wel emotioneel afgesloten. Mijn huidige partner wou hem heel graag erkennen omdat hij met mij verder wilde. Ik was hier heel blij mee en heb dit doorgezet. Op dat moment ging het heel goed tussen ons. Achteraf bleef dat hij veel dingen voor mij heeft achtergehouden (grote schulden in het buitenland) en is vervolgdens in gemeenschap van goederen met mij getrouwd. Is achteraf natuurlijk naief van mij, maar ik was in goed vertrouwen en geloofde dat alles financieel goed ging. Tot de deurwaarder aan de deur stond en we uiteindelijk ons huis werden gezet. Dan stort je wereldje wel in kan ik je zeggen.
Ik voer de biologische vader trouwens niet op als oom, mijn zoon weet precies hoe het zit en hij zegt zelf dat hij zijn biologische vader als een soort oom ziet. Niet mijn idee!
Eerlijk, ja dat ben ik en dat vind ik ook heel belangrijk. Verder schort er natuurlijk vanalles aan mij maar eerlijk ben ik wel en dit vind ik ook heel belangrijk in een relatie. Helaas ben ik daarin keer op keer teleurgesteld. En ja, toch bij hem gebleven. Blijven proberen, mede in het belang van mijn kind.
De problemen zijn er al jaren en ik heb al vanalles geprobeerd, praten, therapie maar daar moet je toch samen aan werken? Alleen kom ik niet ver.
De vraag is in hoeverre lukt het om iemand te veranderen. Ik denk alleen als diegene zelf actie onderneemt. Vandaar dat ik nu eindelijk inzie dat hij nooit gaat veranderen omdat hij het zelf niet inziet. Het is dus 'accepteren of uit elkaar'.
In ieder geval bedankt voor jullie berichten! Jullie reactie heeft me goed aan het denken gezet.
De biologische vader van mijn zoon wou hem niet erkennen, tot mijn grote verdriet. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad maar om zelf verder te kunnen het wel emotioneel afgesloten. Mijn huidige partner wou hem heel graag erkennen omdat hij met mij verder wilde. Ik was hier heel blij mee en heb dit doorgezet. Op dat moment ging het heel goed tussen ons. Achteraf bleef dat hij veel dingen voor mij heeft achtergehouden (grote schulden in het buitenland) en is vervolgdens in gemeenschap van goederen met mij getrouwd. Is achteraf natuurlijk naief van mij, maar ik was in goed vertrouwen en geloofde dat alles financieel goed ging. Tot de deurwaarder aan de deur stond en we uiteindelijk ons huis werden gezet. Dan stort je wereldje wel in kan ik je zeggen.
Ik voer de biologische vader trouwens niet op als oom, mijn zoon weet precies hoe het zit en hij zegt zelf dat hij zijn biologische vader als een soort oom ziet. Niet mijn idee!
Eerlijk, ja dat ben ik en dat vind ik ook heel belangrijk. Verder schort er natuurlijk vanalles aan mij maar eerlijk ben ik wel en dit vind ik ook heel belangrijk in een relatie. Helaas ben ik daarin keer op keer teleurgesteld. En ja, toch bij hem gebleven. Blijven proberen, mede in het belang van mijn kind.
De problemen zijn er al jaren en ik heb al vanalles geprobeerd, praten, therapie maar daar moet je toch samen aan werken? Alleen kom ik niet ver.
De vraag is in hoeverre lukt het om iemand te veranderen. Ik denk alleen als diegene zelf actie onderneemt. Vandaar dat ik nu eindelijk inzie dat hij nooit gaat veranderen omdat hij het zelf niet inziet. Het is dus 'accepteren of uit elkaar'.
In ieder geval bedankt voor jullie berichten! Jullie reactie heeft me goed aan het denken gezet.
dinsdag 22 september 2009 om 09:09
Puk, je speelt zelf ook een rol in de houding en het gedrag van je man. Meestal houd je dat met zijn tweeën in stand, is het een wisselwerking. Dat maakt jou er niet medeverantwoordelijk voor, maar het betekent gelukkig wel dat jij invloed hebt op zijn gedrag. Als jij je anders gaat opstellen en gedragen, zal dat bij je man een reactie oproepen.
Je kan in therapie vaststellen wat voor jou de pijnpunten zijn en op die punten je eigen gedrag gaan veranderen. Je ziet dan vanzelf hoe je man reageert. Is dat opbouwend en positief, dan is er nog hoop voor jullie relatie. Is dat destructief en negatief, dan weet je genoeg. Onder het laatste valt voor jou waarschijnlijk ook als hij helemaal niet op jouw veranderingen zou reageren en alles bij het oude blijft. Ook dan weet je genoeg.
Het is niet in het belang van je zoon dat je om hem in een relatie blijft waarin je ongelukkig bent. Je kunt je dan beter richten op een goed contact tussen vader en zoon na de scheiding.
Je kan in therapie vaststellen wat voor jou de pijnpunten zijn en op die punten je eigen gedrag gaan veranderen. Je ziet dan vanzelf hoe je man reageert. Is dat opbouwend en positief, dan is er nog hoop voor jullie relatie. Is dat destructief en negatief, dan weet je genoeg. Onder het laatste valt voor jou waarschijnlijk ook als hij helemaal niet op jouw veranderingen zou reageren en alles bij het oude blijft. Ook dan weet je genoeg.
Het is niet in het belang van je zoon dat je om hem in een relatie blijft waarin je ongelukkig bent. Je kunt je dan beter richten op een goed contact tussen vader en zoon na de scheiding.
Ga in therapie!
dinsdag 22 september 2009 om 10:03
5 jaar getrouwd en je al jaren ongelukkig voelen? Dan is het volgens mij tijd voor een scheiding. Als je in therapie gaat, kijk dan ook eens naar je partnerkeuzes. De biologische vader van je kind wilde hem niet erkennen. Dat lijkt me dus een foute partnerkeuze. Met je huidige man voel je je al jaren ongelukkig. Ook een foute keuze dus. Misschien kun je erachter komen waarom je op mannen valt die niet goed voor jou en je kind zijn?
dinsdag 22 september 2009 om 10:28
Dankje, dubiootje en wanda_p. Het zijn terechte reacties die jullie geven en ik kan niet anders dan jullie gelijk geven.
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt. Ik heb wel zelfkennis in theorie maar de slag naar de praktijk vind ik erg moeilijk. Ben benieuwd hoe een psycholoog hier tegenaan kijkt.
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt. Ik heb wel zelfkennis in theorie maar de slag naar de praktijk vind ik erg moeilijk. Ben benieuwd hoe een psycholoog hier tegenaan kijkt.
dinsdag 22 september 2009 om 11:16
quote:puk1973 schreef op 22 september 2009 @ 10:28:
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt. In een gelijkwaardige relatie worden je grenzen gerespecteerd. Je moet natuurlijk wel zeggen waar ze liggen. In een gelijkwaardige relatie kun je je positie ook weer veranderen. Als je een partner kiest met wie niet te praten, te onderhandelen en te veranderen valt, gaat er bij de partnerkeuze dus al iets fout.
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt. In een gelijkwaardige relatie worden je grenzen gerespecteerd. Je moet natuurlijk wel zeggen waar ze liggen. In een gelijkwaardige relatie kun je je positie ook weer veranderen. Als je een partner kiest met wie niet te praten, te onderhandelen en te veranderen valt, gaat er bij de partnerkeuze dus al iets fout.
dinsdag 22 september 2009 om 11:52
Tja, dan is de vraag: hoe kies je de juiste partner? Op gevoel?
Mijn ervaring tot nu toe is dat een partner zich anders (beter) voordoet dan hij werkelijk is.
Hiervan heb ik in ieder geval geleerd niet te snel te gaan samenwonen want dan is de stap terug moeilijker. Maarja, dat is achteraf.
Voor mij is het in ieder geval belangrijk te leren mijn grenzen aan te geven en deze daarna ook niet te verleggen.
Poe, ik vind het moeilijk hoor!
Mijn ervaring tot nu toe is dat een partner zich anders (beter) voordoet dan hij werkelijk is.
Hiervan heb ik in ieder geval geleerd niet te snel te gaan samenwonen want dan is de stap terug moeilijker. Maarja, dat is achteraf.
Voor mij is het in ieder geval belangrijk te leren mijn grenzen aan te geven en deze daarna ook niet te verleggen.
Poe, ik vind het moeilijk hoor!
dinsdag 22 september 2009 om 14:32
Hoi puk,
mijn advies is, kies voor je eigen geluk. En als jij er echt zeker bent dat je weg wilt bij je man, zou ik dat doen.
Want jouw zoon heeft veel meer aan een gelukkige ouder, dan aan een zogenaamd gelukkig gezin, waarbij er toch onderhuidse spanning heerst.
Kinderen hebben dat goed door, ook al speel je nog zo goed toneel, ze pikken de lading erachter toch (onbewust) op.
Groetjes
mijn advies is, kies voor je eigen geluk. En als jij er echt zeker bent dat je weg wilt bij je man, zou ik dat doen.
Want jouw zoon heeft veel meer aan een gelukkige ouder, dan aan een zogenaamd gelukkig gezin, waarbij er toch onderhuidse spanning heerst.
Kinderen hebben dat goed door, ook al speel je nog zo goed toneel, ze pikken de lading erachter toch (onbewust) op.
Groetjes
dinsdag 22 september 2009 om 15:00
Ik weet niet of dat altijd zo is. Er schijnt bij ons thuis ook het een en ander te zijn gebeurd, maar daar kwam ik pas jaren later achter. Mijn ouders wisten het heel goed te camoufleren.
Weet je wat ik me altijd afvraag. Staat als ouder het geluk van je kinderen niet torenhoog op nummer 1? Dus ook al ben je niet echt gelukkig meer met je man, als je kinderen maar gelukkig zijn dan komt het toch goed? Misschien is dit te simpel geredeneerd, maar dat idee heb ik ook bij de kreet 'kies voor je eigen geluk'. Daar had je je hele volwassen leven de kans voor. Nu heb je iets wat belangrijker is. Een kind.
Weet je wat ik me altijd afvraag. Staat als ouder het geluk van je kinderen niet torenhoog op nummer 1? Dus ook al ben je niet echt gelukkig meer met je man, als je kinderen maar gelukkig zijn dan komt het toch goed? Misschien is dit te simpel geredeneerd, maar dat idee heb ik ook bij de kreet 'kies voor je eigen geluk'. Daar had je je hele volwassen leven de kans voor. Nu heb je iets wat belangrijker is. Een kind.
woensdag 23 september 2009 om 08:36
Eens met JC: zolang het servies niet door de kamer vliegt, mensen met bloedneuzen rondlopen of men elkaar uitscheld of doodzwijgt (beetje gechargeerd) zou ik altijd proberen om het kind een stabiele leefomgeving te geven.
Kijk, dat je niet lovy-dovy met elkaar bent is dan jammer maar als je maar een beetje samen een huishouden kunt voeren lijkt me dat altijd nog beter dan van de ene situatie naar de andere hupsen.
Wat vind je man van je scheidingsplannen?
Kijk, dat je niet lovy-dovy met elkaar bent is dan jammer maar als je maar een beetje samen een huishouden kunt voeren lijkt me dat altijd nog beter dan van de ene situatie naar de andere hupsen.
Wat vind je man van je scheidingsplannen?
Poep, wie heeft jou gescheten?
woensdag 23 september 2009 om 09:02
quote:JohnnyCake schreef op 22 september 2009 @ 15:00:
Weet je wat ik me altijd afvraag. Staat als ouder het geluk van je kinderen niet torenhoog op nummer 1? Dus ook al ben je niet echt gelukkig meer met je man, als je kinderen maar gelukkig zijn dan komt het toch goed? Voor een kind is het niet gezond om in zo'n relatie te verkeren. Een kind krijgt een heel verkeerd beeld van hoe mensen met elkaar omgaan in een relatie en de kans is heel groot dat een zoon zelf ook vrouwen als minderwaardige mensen gaat behandelen later en een dochter een voetveeg wordt. Dat wil je je kinderen toch niet aan doen?
Weet je wat ik me altijd afvraag. Staat als ouder het geluk van je kinderen niet torenhoog op nummer 1? Dus ook al ben je niet echt gelukkig meer met je man, als je kinderen maar gelukkig zijn dan komt het toch goed? Voor een kind is het niet gezond om in zo'n relatie te verkeren. Een kind krijgt een heel verkeerd beeld van hoe mensen met elkaar omgaan in een relatie en de kans is heel groot dat een zoon zelf ook vrouwen als minderwaardige mensen gaat behandelen later en een dochter een voetveeg wordt. Dat wil je je kinderen toch niet aan doen?
woensdag 23 september 2009 om 09:07
quote:
puk1973 schreef op 22 september 2009 @ 10:28:
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt.
Tip: het boek , Het Monsterverbond van Carolien Roodvoet
puk1973 schreef op 22 september 2009 @ 10:28:
Ik vraag me het volgende af: Is het de foute partnerkeuze of is het mijn opstelling in de relatie? In het begin accepteer ik nl. teveel in een relatie, oftewel ik ga over mijn grenzen heen en daarna begin ik te piepen dat ik dat eigenlijk niet leuk vond/vindt.
Tip: het boek , Het Monsterverbond van Carolien Roodvoet
woensdag 23 september 2009 om 09:17
De discussie over wel/niet bij elkaar blijven voor de kinderen...
Ik zeg niet doen!
Kinderen voelen feilloos aan wanneer het in een relatie niet goed zit. Dat weten terwijl er niet over gepraat en niet naar gehandeld wordt geeft een kind een gevoel van onveiligheid wat vele malen meer van invloed kan zijn dan een goed geregelde scheiding inclusief omgangsregeling.
Wat zegt je man over een scheiding en een omgangsregeling?
Wat schat je in dat er gaat gebeuren? Kunnen jullie het in goed overleg gaan regelen denk je of wordt het een grote strijd?
Wat je ook besluit, succes in ieder geval! Dit soort beslissingen zijn niet de meest makkelijke om te maken. Zeker omdat je alles voor je kind zo goed mogelijk wil regelen en hem zoveel mogelijk wil besparen neem ik aan? Hopelijk lukt het je om te accepteren voor jezelf dat hetgeen wat je het liefste voor hem zou willen (opgroeien bij twee ouders) niet is gelukt. Daarna krijg je dan wellicht ruimte en motivatie om het opgroeien met gescheiden ouders zo goed mogelijk te regelen zonder dat het schuldgevoel over de mislukking van je huwelijk in de weg zit. Nogmaals; een pittige klus maar niet onmogelijk.
Toi toi toi
Ik zeg niet doen!
Kinderen voelen feilloos aan wanneer het in een relatie niet goed zit. Dat weten terwijl er niet over gepraat en niet naar gehandeld wordt geeft een kind een gevoel van onveiligheid wat vele malen meer van invloed kan zijn dan een goed geregelde scheiding inclusief omgangsregeling.
Wat zegt je man over een scheiding en een omgangsregeling?
Wat schat je in dat er gaat gebeuren? Kunnen jullie het in goed overleg gaan regelen denk je of wordt het een grote strijd?
Wat je ook besluit, succes in ieder geval! Dit soort beslissingen zijn niet de meest makkelijke om te maken. Zeker omdat je alles voor je kind zo goed mogelijk wil regelen en hem zoveel mogelijk wil besparen neem ik aan? Hopelijk lukt het je om te accepteren voor jezelf dat hetgeen wat je het liefste voor hem zou willen (opgroeien bij twee ouders) niet is gelukt. Daarna krijg je dan wellicht ruimte en motivatie om het opgroeien met gescheiden ouders zo goed mogelijk te regelen zonder dat het schuldgevoel over de mislukking van je huwelijk in de weg zit. Nogmaals; een pittige klus maar niet onmogelijk.
Toi toi toi
woensdag 23 september 2009 om 09:26
JC schrijft precies datgene waar ik me zorgen over maak. Het servies vliegt niet door de kamer dus we zouden voor het kind bij elkaar kunnen blijven en eventueel later uit elkaar kunnen gaan. Is dat makkelijker voor het kind?
Of is een 'slecht' huwelijk geen goed voorbeeld voor het kind?
Die zekerheid zal ik nooit krijgen want ik kan helaas niet in de toekomst kijken.
Jezus, ik heb zo'n moeite met het maken van een keuze. Ik realiseer me dat geeneen keuze de beste of slechtste is. Je maakt een keuze en die zal je op een gegeven moment moeten accepteren. Maar ik blijf het uitstellen. Nu denk ik weer, eerst in therapie en daarna hoop ik dat ik zover ben dat ik een keuze kan maken. Zolang ik 'niet kies' maak ik toch de keuze 'blijven' en is dit toch een keuze.
Kon ik maar met mijn vingers knippen, het verleden vergeten, mijn partner accepteren zoals hij en en weer van hem houden.
Ik ga het Monsterbond bestellen, bedankt voor de tip, het boek heeft goede beoordelingen bij Bol.com.
Ik wil nog even zeggen hoe geweldig dit forum is! Het is voor het eerst dat ik een bericht post en ik sta ervan te kijken hoeveel mensen reageren met echt bruikbare tips. Super!
Of is een 'slecht' huwelijk geen goed voorbeeld voor het kind?
Die zekerheid zal ik nooit krijgen want ik kan helaas niet in de toekomst kijken.
Jezus, ik heb zo'n moeite met het maken van een keuze. Ik realiseer me dat geeneen keuze de beste of slechtste is. Je maakt een keuze en die zal je op een gegeven moment moeten accepteren. Maar ik blijf het uitstellen. Nu denk ik weer, eerst in therapie en daarna hoop ik dat ik zover ben dat ik een keuze kan maken. Zolang ik 'niet kies' maak ik toch de keuze 'blijven' en is dit toch een keuze.
Kon ik maar met mijn vingers knippen, het verleden vergeten, mijn partner accepteren zoals hij en en weer van hem houden.
Ik ga het Monsterbond bestellen, bedankt voor de tip, het boek heeft goede beoordelingen bij Bol.com.
Ik wil nog even zeggen hoe geweldig dit forum is! Het is voor het eerst dat ik een bericht post en ik sta ervan te kijken hoeveel mensen reageren met echt bruikbare tips. Super!
