Liefde op afstand

Vlak voordat ik voor een lange periode naar het buitenland vertrok kreeg ik een heel intens contact met iemand. Je hoort dat wel vaker, dat zulke dingen juist op je pad komen als je andere plannen hebt gemaakt. Misschien maakt dat zo’n contact wel extra intens, wat heb je immers te verliezen? Zeker hij en ik, beide niet allersterkst in het aangaan van relaties (vooral hij meer bagage dan ik). De omstandigheden waren ideaal. Lekker veilig.



We hebben niets kunnen opbouwen samen, enkel kunnen genieten van de momenten die er nog waren. Het ‘einde’ naderde en voorzichtig spraken we uit dat we elkaar zouden gaan missen en dat het fijn was geweest. Dat we elkaar zo lief vonden en ook zo lekker

En nu, nu zijn we een paar maanden verder en is nog altijd contact. Ik droom van hem, maar stel mezelf tegelijkertijd ook allerlei vragen. Wat hij precies denkt is me namelijk niet zo duidelijk, want hoe dichterbij ons contact komt, hoe meer afstand ik voel.



Liefde op afstand, is dat realistisch? Is het realistisch dat ik het ’t liefst een kans zou willen geven? Dat ik hoop dat het weer net zo voelt als ik terug ben als toen vlak voor mijn vertrek? Dat ik zo graag een soort van bevestiging zou willen? Dat ik onzeker word van de afstand, zijn afstand? Dat ik zoveel nadenk over ‘hoe het zou zijn, als..’? Dat ik me ook afvraag of dat wat iedereen altijd zegt (“zul je altijd zien, het komt op je pad als je andere plannen hebt..”) wel klopt in plaats van slechts een zelf gecreëerde illusie?



Misschien zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten of zitten en kunnen we onze ervaringen delen?

Meer afstand omdat hij omdat we niet echt concreet over zaken kunnen praten dóór die afstand. Dat voelt op zo'n moment een beetje hopeloos. Logisch ook dat er nu geen actie ondernomen kan worden, maar dat frustreert. En ik blijf nog ruim een jaar weg.

Dank je wel voor je reactie Strawberry. Inmiddels heb ik hem een mail geschreven, waarin ik mijn onzekerheden/gevoel uit. Daarop heb ik een heel open antwoord gekregen. Zijn terughoudendheid heeft met name te maken met de bagage die hij heeft, waar ik eerder over vertelde. Maar waar ik blij mee was is dat hij zei dat hij voor het eerst weer echt wat voelde voor iemand na zijn scheiding, en diegene dat ben ik. Enerzijds dus goed nieuws, anderzijds heeft hij ook een hoop op te lossen voor zichzelf en heeft dat nu prioriteit (en ach, tijd is er genoeg, gezien we elkaar toch niet kunnen zien nu)...

Nou, inmiddels een paar dagen verder en ik merk dat ik graag even van me af wil schrijven.

Het is lastig contact te hebben met hem. Ik weet ook niet goed hoe ik er vorm aan moet geven, omdat ik slecht kan peilen hoe hij dat ziet.

Momenteel word ik steeds overvallen door buien waarin ik hem erg mis en ervan baal dat ik hem niet heel even kan zien, kan aanraken. De laatste momenten met hem zitten in mijn kop geprent en ik krijg het er maar slecht uit.Tegelijkertijd ben ik nu dus wat terughoudend om wat van me te laten horen en dat voelt ook niet fijn.