Relaties
alle pijlers
M'n moeder is jaloers. Help!
donderdag 5 juni 2008 om 09:43
Hoi,
Ik zit met iets vervelends. Het komt er in het kort op neer dat m'n moeder jaloers is dat ik de laatste tijd meer tijd doorbreng met mn vader dan met haar. M'n vader weet hierdoor beter waar ik mee bezig ben en wat de laatste nieuwtjes zijn. Zij kan dit niet uitstaan.
De reden dat ik meer tijd doorbreng met m'n vader is mijn hobby (paardrijden) die ik sinds kort weer heb opgepakt. M'n vader helpt me daarbij en ziet me daardoor best vaak. Ik heb nu een paard te verzorgen, een fulltime baan ver weg en een vriend die ook de nodige aandacht verdient . Daar liggen mijn prioriteiten. Doordat die hobby erbij is gekomen, heb ik minder tijd voor andere dingen en ook minder tijd voor m'n moeder.
Ik probeer aandacht aan m'n moeder te geven door haar te bellen of af en toe langs te gaan. Het lastige is dat zij dan op mijn schuldgevoel gaat inspelen. Ze zegt bijvoorbeeld 'ik heb nooit eens wat leuks te doen' en als ik haar bel 'je moet zeker je vader hebben' (op zo'n toontje) of 'ik zit altijd alleen'. Hierdoor voel ik me schuldig dat ik niet meer leuke dingen met haar doe. Maar doordat ze die dingen zegt, stoot ze mij ook keihard van zich af.
Eigenlijk vind ik dat ze verantwoordelijkheid voor haar eigen leven moet nemen. Ik wil dat het me niks kan schelen, maar ik hou ook van haar en ze is wel mijn moeder. Eigenlijk maakt ze me kwaad, verdrietig en klein. Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik weet alleen dat ik me er shit door voel.
Ik wilde het vooral even kwijt, maar tips zijn altijd welkom.
Liefs Anoukske
Ik zit met iets vervelends. Het komt er in het kort op neer dat m'n moeder jaloers is dat ik de laatste tijd meer tijd doorbreng met mn vader dan met haar. M'n vader weet hierdoor beter waar ik mee bezig ben en wat de laatste nieuwtjes zijn. Zij kan dit niet uitstaan.
De reden dat ik meer tijd doorbreng met m'n vader is mijn hobby (paardrijden) die ik sinds kort weer heb opgepakt. M'n vader helpt me daarbij en ziet me daardoor best vaak. Ik heb nu een paard te verzorgen, een fulltime baan ver weg en een vriend die ook de nodige aandacht verdient . Daar liggen mijn prioriteiten. Doordat die hobby erbij is gekomen, heb ik minder tijd voor andere dingen en ook minder tijd voor m'n moeder.
Ik probeer aandacht aan m'n moeder te geven door haar te bellen of af en toe langs te gaan. Het lastige is dat zij dan op mijn schuldgevoel gaat inspelen. Ze zegt bijvoorbeeld 'ik heb nooit eens wat leuks te doen' en als ik haar bel 'je moet zeker je vader hebben' (op zo'n toontje) of 'ik zit altijd alleen'. Hierdoor voel ik me schuldig dat ik niet meer leuke dingen met haar doe. Maar doordat ze die dingen zegt, stoot ze mij ook keihard van zich af.
Eigenlijk vind ik dat ze verantwoordelijkheid voor haar eigen leven moet nemen. Ik wil dat het me niks kan schelen, maar ik hou ook van haar en ze is wel mijn moeder. Eigenlijk maakt ze me kwaad, verdrietig en klein. Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik weet alleen dat ik me er shit door voel.
Ik wilde het vooral even kwijt, maar tips zijn altijd welkom.
Liefs Anoukske
donderdag 5 juni 2008 om 09:50
Heeft je moeder een angst of hekel aan paarden? Anders kan je toch die dingen tegelijk delen met je vader en moeder. Dat ze beiden komen kijken als je gaat paardrijden of zie ik het verkeerd?
Hebben je ouders geen telefoon die op de speaker kan? Dat je dus allebei je ouders spreekt en dat je moeder niet het gevoel heeft dat ze achtergesteld wordt. Daarbij, dan hoort ze ook direct waar je mee bezig bent en hoeft ze het niet later van je vader te horen.
Die telefoons zijn niet zo duur hoor. Kunnen jullie gezellig met zijn 3e tegelijk bellen. Ja ik snap dat het niet DE oplossing is maar alle kleine beetjes bij elkaar helpt.
Probeer af en toe echt een dag voor haar vrij te maken (mits je dat wilt) dat jullie lekker bijkletsen en leuke dingen samen gaan doen.
Hebben je ouders geen telefoon die op de speaker kan? Dat je dus allebei je ouders spreekt en dat je moeder niet het gevoel heeft dat ze achtergesteld wordt. Daarbij, dan hoort ze ook direct waar je mee bezig bent en hoeft ze het niet later van je vader te horen.
Die telefoons zijn niet zo duur hoor. Kunnen jullie gezellig met zijn 3e tegelijk bellen. Ja ik snap dat het niet DE oplossing is maar alle kleine beetjes bij elkaar helpt.
Probeer af en toe echt een dag voor haar vrij te maken (mits je dat wilt) dat jullie lekker bijkletsen en leuke dingen samen gaan doen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 5 juni 2008 om 09:52
Zeg het haar, nu........ echt. Laat blijken dat jij hier heel verdrietig maar ook kwaad om wordt. Laat je niet als emotioneel punchball van je moeder gebruiken. Laat blijken dat jij niet alleen haar dochter, maar ook een volwassen vrouw bent, die zich niet laat manipuleren door mams. Effe vervelend voor haar, maar nu nog veel rotter voor jouw.
Zoek alvast een weekend in je agenda dat jij vrij bent en vraag haar om dan samen iets leuks te gaan doe. Maar gooi het eruit....
Zoek alvast een weekend in je agenda dat jij vrij bent en vraag haar om dan samen iets leuks te gaan doe. Maar gooi het eruit....
donderdag 5 juni 2008 om 10:24
Ik heb zelf twee volwassen dochters, waarvan één dochter een gezamenlijke hobby met haar vader heeft. Ik geniet er juist van, als ik die twee zo samen bezig zie ..... Vaak zijn het bij dochters toch de vaders die wat achtergesteld zijn, omdat de vrouwen samen 'vrouwendingen' bespreken en doen, maar het is toch heerlijk wanneer een vader en dochter samen zo'n leuke band hebben?quote:anoukske schreef op 05 juni 2008 @ 09:43:
Het lastige is dat zij dan op mijn schuldgevoel gaat inspelen. Ze zegt bijvoorbeeld 'ik heb nooit eens wat leuks te doen' en als ik haar bel 'je moet zeker je vader hebben' (op zo'n toontje) of 'ik zit altijd alleen'. Hierdoor voel ik me schuldig dat ik niet meer leuke dingen met haar doe. Maar doordat ze die dingen zegt, stoot ze mij ook keihard van zich af.
Dit is emotionele chantage, waar je boven moet gaan staan. Ik ga er even van uit dat je moeder niet invalide of anderszins hulpbehoevend is? Leuke dingen in haar leven, gezelschap in haar leven, dat zijn echt dingen die ze zelf moet invullen. Werkt ze nog? Doet ze vrijwilligerswerk? Heeft ze vriendinnen, hobby's, is ze lid van een vereniging, sportclub, noem maar op? Dat zijn de dingen die haar leven moeten vullen, niet jij! En als ze dat van jou verwacht is dat een egoistisch standpunt. Jij bent bezig met jouw leven, en hoeft niet haar leven te vullen.
Het lastige is dat zij dan op mijn schuldgevoel gaat inspelen. Ze zegt bijvoorbeeld 'ik heb nooit eens wat leuks te doen' en als ik haar bel 'je moet zeker je vader hebben' (op zo'n toontje) of 'ik zit altijd alleen'. Hierdoor voel ik me schuldig dat ik niet meer leuke dingen met haar doe. Maar doordat ze die dingen zegt, stoot ze mij ook keihard van zich af.
Dit is emotionele chantage, waar je boven moet gaan staan. Ik ga er even van uit dat je moeder niet invalide of anderszins hulpbehoevend is? Leuke dingen in haar leven, gezelschap in haar leven, dat zijn echt dingen die ze zelf moet invullen. Werkt ze nog? Doet ze vrijwilligerswerk? Heeft ze vriendinnen, hobby's, is ze lid van een vereniging, sportclub, noem maar op? Dat zijn de dingen die haar leven moeten vullen, niet jij! En als ze dat van jou verwacht is dat een egoistisch standpunt. Jij bent bezig met jouw leven, en hoeft niet haar leven te vullen.
donderdag 5 juni 2008 om 10:35
Sinds mijn vader is overleden merk ik dat mijn moeder soms jaloers is op de band die ik heb met mijn zusje. Mijn zusje en ik zijn 2 handen op 1 buik. Als we 's zomers wel eens met z'n drieen een uitstapje deden kwam er vaak wel een woordewisseling invoor. Mijn zusje en ik hebben dezelfde humor, we hoeven elkaar maar aan te kijken om te weten wat we bedoelen.
Mijn moeder had vroeger ook een hele goede band met haar broer deden veel dingen samen, maar broer ging verhuizen en lat nu nog sporadisch van zich horen.
Vaak doen mijn zus en ik veel dingen nog maar met z'n tweeen em zeggen daar mijn moeder niks van. En daarbij komt dat mijn moeder ook niet meer liever met z'n drieen weg wilt.
Oplossing: Mijn zus en ik doen gewoon allebei wat apart met mijn moeder.
Mijn moeder had vroeger ook een hele goede band met haar broer deden veel dingen samen, maar broer ging verhuizen en lat nu nog sporadisch van zich horen.
Vaak doen mijn zus en ik veel dingen nog maar met z'n tweeen em zeggen daar mijn moeder niks van. En daarbij komt dat mijn moeder ook niet meer liever met z'n drieen weg wilt.
Oplossing: Mijn zus en ik doen gewoon allebei wat apart met mijn moeder.
donderdag 5 juni 2008 om 11:08
Bedankt voor jullie reacties en tips!
Ik ga proberen om met haar hierover te praten. Maar dat zal heel moeilijk zijn, want ze staat niet echt open voor dit soort dingen. Ze doet heel graag dingen samen met anderen, alleen de eerste stap is voor haar heel moeilijk. Daarom zit ze nu niet bij een clubje of wat dan ook (dat doet ze alleen als iemand haar vraagt). Ik zal ook eens bewust tijd voor haar vrij maken. Maar ook proberen om me niet te laten leiden door haar buien. Ik heb m'n eigen leven.
Met die ingesleten patronen zal het niet allemaal zo 1-2-3 lukken, maar als ik niets doe wordt de situatie alleen maar slechter...
Ik ga proberen om met haar hierover te praten. Maar dat zal heel moeilijk zijn, want ze staat niet echt open voor dit soort dingen. Ze doet heel graag dingen samen met anderen, alleen de eerste stap is voor haar heel moeilijk. Daarom zit ze nu niet bij een clubje of wat dan ook (dat doet ze alleen als iemand haar vraagt). Ik zal ook eens bewust tijd voor haar vrij maken. Maar ook proberen om me niet te laten leiden door haar buien. Ik heb m'n eigen leven.
Met die ingesleten patronen zal het niet allemaal zo 1-2-3 lukken, maar als ik niets doe wordt de situatie alleen maar slechter...
donderdag 5 juni 2008 om 11:21
Anoukske, probeer in dat gesprek zoveel mogelijk vanuit je eigen gevoel te praten. Dus niet 'Je claimt me zo' en 'Ik heb ook recht op een eigen leven' maar zeg dingen als 'Als je zus-of-zo doet/zegt, voel ik me machteloos/verdrietig/schuldig'. Maak haar duidelijk wat haar houding met jou doet en stel duidelijke grenzen. Inderdaad, geef haar een keertje extra 'positieve aandacht' maar maak dan ook meteen duidelijk dat dit niet iedere week herhaald wordt.
Er is niets moeilijker dan een moeder/schoonmoeder die een zwaar beroep doet op je schuldgevoel; daar kun je niets mee maar zij bereiken hun doel, puur vanuit hun eigen egoisme en onmacht om hun eigen leven in te vullen. Stel daarom de grenzen duidelijk; is wellicht wat hard in het begin, maar uiteindelijk voor je moeder ook beter: wanneer er eenmaal irritaties zijn ga je haar wellicht ontwijken, en dat wil ze toch ook niet?
Heeft zij niet een lastige moeder/schoonmoeder achterna moeten lopen? Als dat zo is, breng haar dat dan in herinnering en spiegel haarzelf in die rol. Dat kan heel verhelderend werken (tenzij je schatten van oma's hebt natuurlijk ....)
Er is niets moeilijker dan een moeder/schoonmoeder die een zwaar beroep doet op je schuldgevoel; daar kun je niets mee maar zij bereiken hun doel, puur vanuit hun eigen egoisme en onmacht om hun eigen leven in te vullen. Stel daarom de grenzen duidelijk; is wellicht wat hard in het begin, maar uiteindelijk voor je moeder ook beter: wanneer er eenmaal irritaties zijn ga je haar wellicht ontwijken, en dat wil ze toch ook niet?
Heeft zij niet een lastige moeder/schoonmoeder achterna moeten lopen? Als dat zo is, breng haar dat dan in herinnering en spiegel haarzelf in die rol. Dat kan heel verhelderend werken (tenzij je schatten van oma's hebt natuurlijk ....)
