Relaties
alle pijlers
Man laatbloeier en jonge kinderen
zaterdag 27 juni 2020 12:57
Hallo
Ik zou graag mijn bezorgdheid willen delen en ervaringen willen horen van anderen.
Ik ben 33 jaar en mijn man is 48 bijna 49 jaar. We hebben 4 kinderen van 7/5/3 jaar oud (jongens) en een dochtertje van 6 maanden. We zijn intussen 10 jaar samen. Voor mij is mijn man ook getrouwd geweest, was toen nog niet echt klaar om defintief te settelen, had het gevoel met de verkeerde te zijn getrouwd en is vanwege een ander uit dat huwelijk gestapt. Hij gaf dit eerlijk toe aan het begin van ons contact. Uit dat huwelijk is een kind geboren die intussen een tiener is en die mijn man niet meer ziet. Zijn ex is naar het buitenland vertrokken (haar geboorteland) en heeft alle contact verbroken.
We hebben meerdere malen geprobeerd contact te zoeken omwille van zijn kind maar het is niet gelukt.
Daarna dacht hij niet meer aan settelen en een gezin, gebroken door zijn scheiding, totdat hij mij ontmoette en alsnog een 2e poging deed om een gezin op te bouwen.
Na een paar jaar wilde ik dus een gezin starten en gezien zijn leeftijd op dat moment wilde ik dit niet al te lang uitstellen. Ons leeftijdsverschil is nooit een probleem geweest voor mij, hij ziet er nog steeds goed uit en is erg sportief.
Nu hebben we 4 erg jonge kinderen, waaronder een baby, en hij loopt al tegen de 50 jaar. Op dit moment is hij heel actief met de kinderen, speelt met ze, geeft ze veel aandacht etc. Maar ik maak me zorgen voor de toekomst.
De kinderen gaan nu vroeg naar bed, doen middagdutjes etc waardoor we vrij vroeg de avond voor ons zelf hebben en kunnen opladen. Maar aangezien hij tegen de 50 loopt vraag ik me af wat dit gaat worden als ze ouder worden. Sportclubjes, verjaardagsfeestjes, langer opblijven enz.
Wat kan ik verwachten van een late 50/begin 60´er die straks met tieners en nog een jong kind te maken krijgt?
Hij heeft op dit moment alleen maar vrienden wiens kinderen al bijna het huis uit zullen gaan en op het punt staan weer van hun vrijheid te genieten. Ik ben bang dat hij over een paar jaar jaloers gaat zijn op hun leventje. Dat zij weer de vrijheid hebben om te gaan en staan waar ze willen, maar hij nog vast zit aan allerlei kinder-en tienerverplichtingen.
Hij zegt dat niet het geval zal zijn, maar ik vraag me af in hoeverre een 60 er opgewassen gaat zijn tegen de buien en chaos van 3 tienerzonen en een dochter terwijl zijn vrienden die fase allang achter zich hebben gelaten.
In de beginfase maakte ik me hier geen zorgen over, maar de laatste tijd lees ik hoe de puberteit enorm veel stress kan geven aan ouders, waardoor ik alles ineens anders begon te zien. Ik ben bang dat hij over een paar jaar een parentale burnout gaat krijgen.
Hij wuift al mijn zorgen weg, want hij is nog erg actief en sterk, maar het is wel iets wat me vooral na de laatste bevalling bezig houdt. Ik ben het meest bang dat hij over een paar jaar met afgunst gaat kijken naar het leven van zijn 50/60 jarige vrienden, terwijl hij bv nog in een binnenspeeltuin/ zwemles/pannekoekenhuis etc ´moet` .
Iemand (positieve) ervaring met een huwelijk/relatie met een laatbloeier?
Ik zou graag mijn bezorgdheid willen delen en ervaringen willen horen van anderen.
Ik ben 33 jaar en mijn man is 48 bijna 49 jaar. We hebben 4 kinderen van 7/5/3 jaar oud (jongens) en een dochtertje van 6 maanden. We zijn intussen 10 jaar samen. Voor mij is mijn man ook getrouwd geweest, was toen nog niet echt klaar om defintief te settelen, had het gevoel met de verkeerde te zijn getrouwd en is vanwege een ander uit dat huwelijk gestapt. Hij gaf dit eerlijk toe aan het begin van ons contact. Uit dat huwelijk is een kind geboren die intussen een tiener is en die mijn man niet meer ziet. Zijn ex is naar het buitenland vertrokken (haar geboorteland) en heeft alle contact verbroken.
We hebben meerdere malen geprobeerd contact te zoeken omwille van zijn kind maar het is niet gelukt.
Daarna dacht hij niet meer aan settelen en een gezin, gebroken door zijn scheiding, totdat hij mij ontmoette en alsnog een 2e poging deed om een gezin op te bouwen.
Na een paar jaar wilde ik dus een gezin starten en gezien zijn leeftijd op dat moment wilde ik dit niet al te lang uitstellen. Ons leeftijdsverschil is nooit een probleem geweest voor mij, hij ziet er nog steeds goed uit en is erg sportief.
Nu hebben we 4 erg jonge kinderen, waaronder een baby, en hij loopt al tegen de 50 jaar. Op dit moment is hij heel actief met de kinderen, speelt met ze, geeft ze veel aandacht etc. Maar ik maak me zorgen voor de toekomst.
De kinderen gaan nu vroeg naar bed, doen middagdutjes etc waardoor we vrij vroeg de avond voor ons zelf hebben en kunnen opladen. Maar aangezien hij tegen de 50 loopt vraag ik me af wat dit gaat worden als ze ouder worden. Sportclubjes, verjaardagsfeestjes, langer opblijven enz.
Wat kan ik verwachten van een late 50/begin 60´er die straks met tieners en nog een jong kind te maken krijgt?
Hij heeft op dit moment alleen maar vrienden wiens kinderen al bijna het huis uit zullen gaan en op het punt staan weer van hun vrijheid te genieten. Ik ben bang dat hij over een paar jaar jaloers gaat zijn op hun leventje. Dat zij weer de vrijheid hebben om te gaan en staan waar ze willen, maar hij nog vast zit aan allerlei kinder-en tienerverplichtingen.
Hij zegt dat niet het geval zal zijn, maar ik vraag me af in hoeverre een 60 er opgewassen gaat zijn tegen de buien en chaos van 3 tienerzonen en een dochter terwijl zijn vrienden die fase allang achter zich hebben gelaten.
In de beginfase maakte ik me hier geen zorgen over, maar de laatste tijd lees ik hoe de puberteit enorm veel stress kan geven aan ouders, waardoor ik alles ineens anders begon te zien. Ik ben bang dat hij over een paar jaar een parentale burnout gaat krijgen.
Hij wuift al mijn zorgen weg, want hij is nog erg actief en sterk, maar het is wel iets wat me vooral na de laatste bevalling bezig houdt. Ik ben het meest bang dat hij over een paar jaar met afgunst gaat kijken naar het leven van zijn 50/60 jarige vrienden, terwijl hij bv nog in een binnenspeeltuin/ zwemles/pannekoekenhuis etc ´moet` .
Iemand (positieve) ervaring met een huwelijk/relatie met een laatbloeier?
maandag 29 juni 2020 16:51
Mijn vader was 43 toen mijn broer geboren werd en 45 toen ik geboren werd. Hij was en is nog steeds een hele lieve betrokken vader.Dorienne1234 schreef: ↑29-06-2020 15:20Ik lees ervaringen van jonge 50 'ers die pubers hebben. Mijn man heeft straks als 50 er een peuter/kleuter en nog 3 kinderen op de kleuter-en basisschool.
Ik weet dat niemand in de toekomst kan kijken. Moest hij er vandoor willen dan heb ik zelf nog een spaarcentje achter de rug om door te kunnen gaan en een netwerk om me heen.
Nogmaals op dit moment lijkt hij het goed aan te kunnen. Maar ik weet niet of zaken zich zullen gaan opstapelen op den duur. Dat hij inziet dat zijn vrienden allemaal een fase verder zijn dan hem en het drukke gezin van 6 eerder als een obstakel en belemmering zal zien (zoals 1e kind) en dit toch niet past bij de fase waarin hij zit als eind 50 of 60 jarige.
Maar wat ik niet helemaal snap, wat wil je nou met dit topic? De kinderen zijn er nou eenmaal al, dus je kunt nu toch niks meer aan de situatie veranderen.
maandag 29 juni 2020 16:52
Gebeurd ook bij moeders trouwens. Een tante van mij vertrok plotseling toen de oudste van de 4 16 was, want haar taak zat er op (Echt wtf?) Kinderen achter latend bij haar onstabiele ex; dat is ook helemaal mis gegaan, enorme toestanden al jaren.
En mijn man zijn biologische moeder vertrok met de noorderzon naar het buitenland toen hij slechts 2 jaar was. Hem achter latend bij een lul die zich 'vader' durfde te noemen, hij schijnt wel leuk te zijn met zijn 3e leg, maar soit.
Is ook nooit meer goed gekomen; ook al heeft man als tiener wel zijn uiterste best daarvoor gedaan. Nu met beide 'ouders' is er totaal geen contact meer, heel raar.
Nu vind ik iedere ouder die een jong kind zo'n klap durft te geven een enorme waailap, en de man van TO dus ook. Dit flik je niet bij kinderen. Punt.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
maandag 29 juni 2020 19:35
Ongelooflijk dat hier reacties bij staan die de situatie vergoelijken voor vaders die voor hun tweede of derde leg wel ineens een fantastische vader zijn, want ze zijn met pensioen. Wat een lage standaard is er toch voor vaders dat dit al goed gevonden wordt, terwijl ze hun 1e leg verwaarlozen want toen waren ze nog jong (lees: onder de 40)
maandag 29 juni 2020 19:47
Overigens (dit heb ik hier al een keer op het forum verteld) een collega van mij is getrouwd met een man die 16 jaar ouder is dan zij is. Hij is inmiddels allang met pensioen. Zij heeft daar veel moeite mee, want hij vindt zichzelf pensionado, geen huisman/huisvader. Dus doet weinig met en voor hun kinderen. Hun kinderen zijn ouder dan die van jou maar ook tieners vragen (terecht) aandacht.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
maandag 29 juni 2020 20:53
Dorienne1234 schreef: ↑29-06-2020 15:20Ik lees ervaringen van jonge 50 'ers die pubers hebben. Mijn man heeft straks als 50 er een peuter/kleuter en nog 3 kinderen op de kleuter-en basisschool.
Ik weet dat niemand in de toekomst kan kijken. Moest hij er vandoor willen dan heb ik zelf nog een spaarcentje achter de rug om door te kunnen gaan en een netwerk om me heen.
Nogmaals op dit moment lijkt hij het goed aan te kunnen. Maar ik weet niet of zaken zich zullen gaan opstapelen op den duur. Dat hij inziet dat zijn vrienden allemaal een fase verder zijn dan hem en het drukke gezin van 6 eerder als een obstakel en belemmering zal zien (zoals 1e kind) en dit toch niet past bij de fase waarin hij zit als eind 50 of 60 jarige.
Je plaat blijft hangen met alles wat je hoort en leest over anderen. Het gaat niet over anderen.
Kijk naar je man en trek aan de bel als je het idee hebt dat hij gaat afhaken. Dán kun je er iets mee.
Nu is er niks aan de hand, dus kun je en hoef je niks.
maandag 29 juni 2020 23:37
Helemaal mee eens.TanteOlivia schreef: ↑29-06-2020 19:35Ongelooflijk dat hier reacties bij staan die de situatie vergoelijken voor vaders die voor hun tweede of derde leg wel ineens een fantastische vader zijn, want ze zijn met pensioen. Wat een lage standaard is er toch voor vaders dat dit al goed gevonden wordt, terwijl ze hun 1e leg verwaarlozen want toen waren ze nog jong (lees: onder de 40)
dinsdag 30 juni 2020 11:28
Ik begrijp nog steeds weinig van je zorgen en vooral niet dat je hier niet over na hebt gedacht voor je 4 kinderen met hem kreeg.
Verder leg je de nadruk al een paar keer op de financiën, zou hij over een tijd weg willen. Dat zou hem flink wat gaan kosten aan alimentatie, je hebt een spaarpotje... Hoe is jullie relatie als man-vrouw, ben jij nog wel blij met hem?
Verder leg je de nadruk al een paar keer op de financiën, zou hij over een tijd weg willen. Dat zou hem flink wat gaan kosten aan alimentatie, je hebt een spaarpotje... Hoe is jullie relatie als man-vrouw, ben jij nog wel blij met hem?
dinsdag 30 juni 2020 11:31
Heeft hij gezag over zijn kinderen? Hebben jullie wel iets op papier staan? Is de woning van jullie samen? Hoeveel werk jij en hoeveel werkt hij? Ben je financieel zelfstandig en in staat om zelfstandig voor jezelf en alle vier je kinderen te zorgen?
Als je het niet goed hebt geregeld en je man heeft zo'n achtergrond, dan kan ik me voorstellen dat je je zorgen maakt. Misschien tijd om alles eens goed door te spreken met een notaris erbij en goed vast te laten leggen, zodat je zeker weet dat je je redt als hij ineens met de noorderzon verdwijnt?
Als je het niet goed hebt geregeld en je man heeft zo'n achtergrond, dan kan ik me voorstellen dat je je zorgen maakt. Misschien tijd om alles eens goed door te spreken met een notaris erbij en goed vast te laten leggen, zodat je zeker weet dat je je redt als hij ineens met de noorderzon verdwijnt?
dinsdag 30 juni 2020 11:43
Veel mannen lijken het gedicht van Kahlil Gibran een heel nieuwe betekenis te geven.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Ze behoren je niet toe, ze behoren je vrouw toe. Ze komen door je, maar ze zijn van haar. Haar verantwoordelijkheid, haar zorg, en als ze niet meer bij je zijn, hoef je er niets meer mee.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Ze behoren je niet toe, ze behoren je vrouw toe. Ze komen door je, maar ze zijn van haar. Haar verantwoordelijkheid, haar zorg, en als ze niet meer bij je zijn, hoef je er niets meer mee.
