Mijn 18 jarige dochter,hoe ga ik daarmee om?

Héél herkenbaar, als in, zo was ik zelf ook rond die leeftijd.

Je geeft het zelf eigenlijk al aan, je doet teveel voor haar. Dat deden mijn ouders ook, waardoor ik het idee kreeg dat er tóch vanalles moest en vanalles niet mocht, en dat ik niks zelf hoefde te doen want het werd allemaal uiteindelijk wel gedaan.



Bij mij kwam het uiteindelijk goed doordat ik zélf iets ontdekte wat me heel erg leuk leek. (had intussen wel al gezinstherapie en weetikwat voor zorggesprekken gehad) Hiervoor had ik alles zelf geregeld, zelf de beslissingen genomen, en hierdoor was ik enorm gemotiveerd en ik ging dus elke dag braaf naar school etc. Na een tijdje werd de band met mijn ouders toen gelukkig ook weer beter.



Het is heel moeilijk, maar laat haar gewoon eventjes helemaal los. Wil ze niet bijvoorbeeld op kamers wonen? Dat scheelt vaak ook al een hele hoop. Maar laat het haar vooral zelf uitzoeken! Dan komt ze maar even in de problemen.. ze zal er sterker uitkomen. (wel tot op bepaalde hoogte natuurlijk )

Toen ik 18 was gingen leeftijdgenootjes die niet wisten wat te doen een jaartje naar het buitenland (highschool in de VS, au pair, ergens een taal leren etc.) Maar dan wisten ze dus wel dat ze dát wilden en regelden het -met wat hulp van ouders- zelf.

Het lijkt me iig goed om duidelijke grenzen te stellen, dat deden mijn ouders in die tijd ook. Niet studeren? Prima, maar dan betalen we je daar ook niet meer voor. Het principe niets willen maar ook niets doen om te weten hoe het dan verder moet, daar trapten mijn ouders bij mijn broer niet in. Ze is 18, ze mag in principe zelf weten hoe ze haar leven inricht, maar het is niet de bedoeling dat ze op jullie kosten grenzeloos haar gang kan gaan.



Ik begrijp heel goed dat ze het misschien even niet meer weet, en dat het belangrijk is dat ze de ruimte krijgt om dat uit te zoeken. Jullie willen haar die ruimte ook geven, dat is goed. Maar als ze daar vervolgens niet op de goede manier gebruik van maakt, moet ze daar ook zelf de consequenties voor dragen, lijkt me. Dwz dan maar een baantje aannemen, zodat ze zichzelf iig kan onderhouden wat betreft haar zakgeld, verzekeringen, kadootjes ed.

Hear hear, schop dat kind het huis uit en geef haar de kans zelfstandig te worden. Als je altijd maar alles voor haar uitzoekt, hoe kan ze dan ooit ervaren dat haar leven van háár is en dat ze er zèlf iets van kan maken?



Ze is achttien. Als jij je werk goed gedaan hebt, heeft ze nu echt de vaardigheden wel om te overleven in de wereld. Ja, ze zal fouten maken, en hard onderuit gaan, maar dat zal haar niet de kop kosten en haar alleen maar sterker maken. Gun haar die fouten, en laat haar los. Ze moet het nu zelf gaan doen.

Herkenbaar verhaal. Op haar 17e heb ik voor mijn dochter een kamer gezocht. Was heel moeilijk om die stap te nemen vooral omdat ze dan de neiging hebben om je emotioneel te chanteren, maar moet zeggen dat dat de beste beslissing is die ik ooit genomen heb.

Begin ging helemaal niet goed, maar nu gaat het perfect. Beheert haar eigen geld, neemt haar eigen beslissingen (niet altijd de juiste, maar ze neemt ze wel), volgt nu een opleiding die haar bevalt.

Ik bemoei me ook nergens meer mee, regel niets meer voor haar en ga nergens meer achteraan. Hoor haar wel aan als er iets is en geef alleen advies als ze er zelf om vraagt.

Sterkte met het vinden van de juiste weg.

Stop met de financiering van haar studie. (spreek desnoods af met je ex-man dat ze na haar studie het geld alsnog krijgt wat het haar heeft gekost tot max. 4 jaar)

Als je zelf moet dokken, dan maak je beslissingen opeens heel anders! Dan ga je ervoor of je stopt, maar niet half. En als je stopt met je studie kan je tijdelijk gaan werken tot je weet wat je echt wilt. Dat kan best een paar jaar duren.

Als ze niet meer studeert maar ze woont wel thuis dan haar verplichten werk te nemen anders kostgeld betalen. En niets voor haar regelen! helemaal niets! Ook geen extra geld geven, haar alles zelf laten betalen (eten ed daar buiten gelaten)

Als er geen vangnet is en je moet zelf betalen wordt je namelijk zelfstandig!

Je dochter doet niets omdat ze niets hoeft. Zodra ze iets moet (om het dak boven haar hoofd te behouden, over geld te kunnen beschikken ectera) zal ze iets gaan doen. Aan jou om een omgeving te scheppen waarin zij alsnog leert dat voor niks de zon opgaat.

Ik denk ook dat de beste oplossing is om het vangnet weg te halen, daarmee dwing je haar om het heft in eigen hand te nemen.



Het is wel belangrijk dat jij en je ex hiermee echt op 1 lijn gaan zitten, want als ze van de ander toch haar zin krijgt, dan wordt het erg ingewikkeld.



Maar je kunt wel bij jezelf beginnen. Stel haar verplicht om een zinvolle dagbesteding te hebben als voorwaarde om bij jou te mogen wonen. Werken of studie is haar keuze, maar niets doen is uit den boze. En doet ze dat niet, dan kan ze niet meer bij jou terecht. Dat is misschien hard, maar het is wel duidelijk en haalt een hoop spanning uit jouw huis.



Ten tweede zou ik de vader adviseren om hetzelfde beleid toe te passen en tevens een limiet op de studiebetalingen te zetten. Als hij een harde grens stelt op nog max 4 jaar betalen, dan wordt zij gedwongen een keus te maken. En kan ze dat niet, dan zal ze moeten gaan werken tot ze het wel weet, want gewoon wat aanklooien is geen optie meer.

Naast wat erboven allemaal al gezegd is (over zelfstandig wonen etc) zou ik willen aanvullen dat wanneer iemand een jaartje 'vergooid', dat dat op het moment erger kan lijken dan het is. Ik ken nu een paar mensen die ook eens een jaarjte hebben 'vergooid', of een verkeerde start met studies hebben gemaakt en dus vertraging hebben opgelopen en ze zijn uiteindelijk goed terecht gekomen (en met goed bedoel ik, met diploma in een baan waar ze het helemaal naar hun zin hebben). Misschien is het niet zo erg als het nu lijkt.



Aanvulling: Inderdaad, ik zou wel verwachten dat er IETS gedaan wordt. of werken of studeren. Niet niks doen.

Dit zijn allemaal hele terechte adviezen.



1 jaar studie vergooien,soit.

Dat doen er zoveel.

Ik ben het met je eens dat je haar niet moet dwingen de studie af te maken.

Dat kan ook niet en gaat sowieso toch mislukken.

Ik denk ook niet dat ze daardoor beter in haar vel komt te zitten.

Haar vangnet weghalen is makkelijk gezegd,maar natuurlijk vreselijk moeilijk als ouder zijnde.

Zeker nu ze pas uit een moeilijke situatie is.



Ik heb het toch wel met haar te doen hoor.



Ze is dan wel al 18,maar ook pas 18 en dat kan een vreselijk lastige leeftijd zijn om te weten hoe je in het leven staat en wat je er nu van wil maken.



Liefs.

quote:modjoh schreef op 30 november 2008 @ 13:17:

Wow..thanx allemaal..



Het is wel duidelijk..loslaten dus..

Wel lastig hoor..en dat komt hoogstwss omdat ik zelf die kansen niet heb gehad..en nu wil ik dat het mijn dochter goed gaat. Terwijl ik heel goed besef dat wat ik wil, niet haar keus hoeft te zijn..en dat zij daar helemaal niet gelukkig van hoeft te worden..



Op kamers gaan heb ik vaak genoeg aangekaart, maar dan gaat ze blaten dat ze geen schuld op zich wil nemen betreft uitwonende studifinanciering. Dus zal ze moeten werken, of beide..check it out..



Ik neem zeker jullie advies/tips in acht..Ja, en? Wat is daar verkeerd aan?

Ik wou ook net zeggen, en wat is dan het probleem? Als ze leert werken voor haar geld, zal ze ook zien dat dingen niet vanzelf gaan. Ze kan toch gewoon werken voor haar geld, zonder studiefinanciering te krijgen? Ik begrijp niet helemaal wat je hiermee bedoeld te zeggen. Niet verwijtend hoor, maar wat is precies de reden dat ze nog niet op kamers zit? Jij hebt daar toch ook een stem in, dat ze op haar 18e nog thuis woont terwijl dat officieel niet meer zou hoeven?



Ik bedoel hiermee te zeggen: ze neemt de ruimte die jij/jullie haar geven. Ze wordt er immers nergens echt op afgerekend. Als je wil dat dit verandert, zul je er zelf harder aan moeten trekken om consequent te zijn. En dat is moeilijk, maar ook voor haar op den duur het beste. Je zult er zelf immers ook met een beter gevoel op terugkijken, als je je dochter hebt geleerd om zelf met tegenslagen en verantwoordelijkheid om te leren gaan, zodat ze het leven zelf aankan, ipv bij elk piepje op haar ouders terug te kunnen vallen.

Goh, ik heb hier hetzelfde maar dan voor mijn zoon, best een fijne knul, maar echt helemaal nergens gemotiveerd in, hij gaat dan wel naar school, eentje die in principe een baan voor hem zoekt, maar de eerste baan die er voor hem gezocht werd, heeft hij verkl**t door zich van de 6 dagen dat hij er gewerkt heeft er 4 te verslapen. Dit was jammer genoeg precies in de tijd dat mijn man en ik op vakantie gingen voor 3 weken en hij er met zijn zus alleen voor stond. Overbodig te zeggen dat dit geen succes was achteraf.

Hem eruit schoppen....ja en dan, blijft toch je kind, waar moet hij naartoe? Ziektekosten betalen we trouwens wel voor hem, ook voor onze dochter die een opleiding volgt en ook nog thuis woont, zij is 20. Voor de rest betalen we ook niets anders voor hem dan kost en inwoning, ben ooit met hem de winkelstraat bij ons afgeweest, het zit er vol met uitzendbureaus, en hij moest zich overal inschrijven, is eigenlijk ook maar weinig van gekomen. Dus niet echt tips en tricks, maar blijf zeker meelezen, wie weet zit de gouden tip ertussen. Sterkte Modjoh

quote:modjoh schreef op 30 november 2008 @ 11:43:

Voor een aantal weken terug had ik een onderwerp geopend over mijn 18 jarige dochter die een relatie had met een "fout" vriendje.

Godzijdank is dat over en uit!!



En als je denkt dat het dan wat rustiger wordt..vergiste ik mij daarin, want nu het volgende..



Onze dochter is dus 18 en gaat nog naar school. 1e jaar.

Nu zegt ze dat ze wss deze opleiding niet wil, ze doet dit jaar voor de 2e keer over.



Ze weet niet goed wat ze nu wel wil, miss toch deze opleiding, maar dan in een andere stad, want waar ze nu zit, bevalt haar niet.

Of ze wil toch misschien wat anders doen. Eigenlijk weet ze het niet.

Haar vader zegt dat ze niet moet zeuren en gewoon die opleiding afmaken, want hij betaald daarvoor, en dan kan ze daarna wel verder kijken wat ze wil.

Ik ben het daar niet mee eens.Ik vind dat ze goed moet weten wat ze wil, je doet het immers wel 4jaar.



Het is ook lastig dat jullie niet op 1 lijn zitten. Misschien is het een idee om een keer met z'n 3en rond de tafel te gaan zitten? Het is heel rot dat ze niet weet wat ze wil en dat is helemaal geen goede basis voor 4 jaar studie.



Vervolgens gaat ze nergens achteraan, informeerd nergens naar, en blijft van school weg.

Ik heb haar van alles aangerijkt om te gaan handelen, maar ze doet niks.

Maak een plan,w at zou je willen, zet dingen op papier, zoek info etc.



Zou dit ook komen omdat jullie alles toch wel voor haar regelen? De nood is er niet dus waarom zou ze dat doen?



Werken wil ze ook niet, want ze zoekt er niet naar. Ook hier krijgt ze alle steun die ze maar kan krijgen. Wij willen haar bij alles wel helpen, wetende dat ze het zelf moet doen.

Maar wij proberen haar te motiveren, te prikkelen. Ze wil immers uit, leuke dingen doen of aanschaffen.

Ze moet nu zelf haar zorgverzekering betalen, en ik ben niet van plan dat te gaan doen, en haar vader ook niet.(gescheiden, co-ouderschap)

Kleding krijgt ze nog wel van haar vader..ergens steld zij zich ook nog afhankelijk op naar hem toe.

en hij maakt daar weer gebruik van..ik betaal dit voor jou, dan moet jij dat doen..



Waar betaald ze haar zorgverzekering van als ik vragen mag? Ze is 18, stoppen met dat kleedgeld, hup werken als je wat wil kopen. En kan je hem daar op aanspreken, hij helpt haar helemaal niet op deze manier.



Ik heb een optie gedaan om bijv 1 dag in de week naar school te gaan, en 3 of 4 dagen te werken, dan is ze van een hoop gezeur af(gezinsproblematiek bij vader en zijn vrouw thuis)..en kan zij zichzelf onderhouden, en evt om het huis uit te gaan(dat hoeft natuurlijk niet, het is een optie).

want ze woont de ene week bij mij, de andere week bij haar vader..

Het is voor haar geen optie om volledig bij mij te wonen, want zij wil niet buiten de stad wonen(15km), anders was ze volledig bij mij ingetrokken.



Ze kan zich gaan verdiepen in welke opleiding ze kan doen, die zo is ingedeeld dat ze kan werken en leren. Maar dan moet ze wel eerst weten wat ze wil. Er zijn genoeg testen online, maar die zijn niet altijd goed genoeg. Kun je met haar gaan zitten en al haar interesses gaan opschrijven en dan haar achter de computer zetten en bijpassende opleidingen laten zoeken, waar jij bij bent! Ze klinkt als iemand die je echt aan de hand moet nemen en zo dingen moet laten ontdekken. Ze wil niet bij jou wonen ivm de afstand maar de situatie bij haar vader is ook niet ideaal. Dus laat haar een lijstje maken van op zichzelf wonen, bij jou wonen en bij haar vader wonen en alle voor en nadelen er onder zetten. Dan krijgt ze een helder beeld van wat haar opties zijn.



Op dit moment krijg ik het idee dat zijzichzelf niet op de rit heeft, en dat ze haar leven wat aan het vergooien is, ze blijft gewoon weg van school, gaat nergens achteraan om verder te komen, ze krijgt de tools aangerijkt van ons(misschien doe ik dat teveel?)

Ze gaat niet achter een job aan.

De feestdagen komen eraan, en ze gaat er maar vanuit dat ze wat geld van ons krijgt om sint inkopen te doen.

Dit ben ik niet van plan.. En ik vind dat zij zichzelf wel kan bedruipen betreft haar verzorging zoals kleding, cadeautjes etc. Er is nog een 11jarig zusje, vandaar dat wij nog aan sinterklaas doen.welliswaar minimaal, maar voor haar nog wel leuk.

.

Heel goed dat je haar geen geld geeft, ze moet leren dat er voor moet werken. T is misschien hard in haar ogen, maar wel noodzakelijk!



Ook heeft ze een x aantal weken in de zorg gewerkt van de zomer, daar krijgt ze nog een deel geld van uitbetaald. Mijn . partner is daar al achteraan geweest, want haar vader doet het niet en zijzelf ook niet. Mijn vriend heeft nu zoiets van.."je doet het nu zelf maar",want dit is lekker makkelijk.

Ook krijgt ze nog geld van n andere job, waar ze 2 weken gewerkt heeft. En ook daar gaat ze niet achteraan.



Ze gaat er niet achteraan omdat ze het geld dus blijkbaar niet dringend nodig heeft. Dat is jullie taak, zorg dat ze het nodig heeft, zodat ze in actie komt.



Onderhand word ik er moe van om alles maar te regelen, en voor haar overal achteraan te gaan. en heb besloten dat niet meer te doen.

Maar ik erger mij echter enorm aan haar, dat zij zo laks is..



Logisch dat je je ergert! Dus stop met regelen, gooi haar in het diepe, maar hou het wel in de gaten. Als je ziet dat het echt mis gaat kan je haar natuurlijk altijd nog advies geven, of een foldertje met info laten "slingeren" in huis.



Inmiddels heeft ze afspraken bij jeugdzorg. Ze krijgt een persoonlijkheidstest, Zij willen haar de tools proberen aan te geven die ze nodig heeft, en haar op die manier weer op de rit te krijgen..



Dat is heel positief! Heb jij die afspraak geregeld of zij zelf? Als ze niet wil, heeft het namelijk geen nut.



Dit is misschien even een negatief stuk, want ook zij heeft haar positieve dingen, maar dit speelt op dit moment wel een grote rol in ons gezin..

En ik weet dat 18 jarigen niet altijd makkelijk zijn, en ze is geen rare meid, doet geen rare dingen, gebruikt geen drank, drugs etc..



Maar ik vind dit gewoon lastig..en weet even niet hoe hiermee om te gaan.



Ze is dus gewoon een lieve meid, die moeite heeft om zelfstandig te worden en te bepalen wie ze nou eigenlijk is en wil zijn. Ze boft met zo'n lieve moeder.



Modjoh

Een jaartje vergooien is inderdaad geen punt, maar TO schrijft dat haar dochter nu al het 3e jaar aan het vergooien is (ze doet het 1e jaar voor de 2e keer over en is ook dit jaar weer aan het spijbelen). Ik vind dat je dan als ouders toch wel in actie mag komen om het tij ten goede te keren.

Heeft haar school geen decaan? Misschien kan ze daar eens mee praten over haar studiekeuze. Ik wilde in die tijd in ieder geval niet veel van mijn ouders aannemen. Een decaan heeft ook beschikking over interessetesten, vaardigheidstesten etc. Als ze nu 18 is heeft ze deze opleiding gekozen toen ze 16 was. Wat weet je dan eigenlijk over jezelf en over de wereld? Kan me voorstellen dat je niet blij bent met twee vergooide jaren hoor! Ik wilde op mijn 16e perse de verpleging in. Na 2 jaar had ik het helemaal gehad en ben ik toch nog naar het VMBO gegaan (bestaat nu helaas niet meer, is een soort havo op een MBO school). En daarna naar het HBO. Ik moet er nu ook niet meer aan denken dat ik in de verpleging moest werken maar als kind leek het me geweldig!



Met een baantje zoeken is niks mis maar ik moet wel zeggen dat ik toen niet van mijn beurs en mijn baantje mijn opleiding, woonruimte en kleding kon betalen. Mijn ouders betaalden mijn studie, boeken en verzekering, de rest betaalde ik zelf. Ik ben er nog steeds dankbaar voor dat ze dat gedaan hebben en niet iedereen zal dit kunnen doen. Hun eigen kadootjes betaalden ze trouwens niet

Toen ik 17 en 18 was en voor mijn opleiding 2 keer 10 weken op kamers moest betaalden ze ook mijn huur en 20 gulden per week voor boodschappen. En mijn buskaart.

Jeee Kaetje, jij had het echt heeeeeel erg goed voor elkaar!!

Klopt Ambrosia! Maar ik moet zeggen dat ik er niet minder zelfstandig om geworden ben hoor. Ben ook in mn eentje een half jaar naar het buitenland geweest en woon al jaren succesvol op mezelf. Vervuil niet en ga redelijk met geld om.

Door het inkomen van mijn vader had ik ook een wat lagere beurs. Ouders zijn dan ook verplicht om bij te dragen maar natuurlijk niet in de mate waarin mijn ouders dat deden. En zoals ik al zei, niet iedereen zal het kunnen betalen. Ik ben er ook heel dankbaar voor dat mijn ouders meebetaalt hebben aan mijn studie!

Ik denk ook dat je wel onderscheid mag maken in wat jij belangrijk vindt als ouder en waar je aan mee wilt betalen. Bijvoorbeeld wel aan een opleiding maar niet aan stappen. Of wel een keer nieuwe schoenen maar geen dure merkkleding. En dit zullen kinderen ook moeten leren begrijpen.

Ik heb toen ik studeerde er naast gewerkt en mijn ouders gaven me een maandelijks bedrag omdat ik alleen basisbeurs kreeg en de kamers in mijn stad echt reteduur waren. Ben ze er nog heel dankbaar voor. Ik liep niet over van het geld hoor, het geld van bijbaantje gebruikte ik voor leuke dingen, maar ik kon er niet van op vakantie ofzo.



Ik kreeg vannaf mijn 14e kleed en zakgeld waar ik alles van moest doen en er werd ook echt wel vannuit gegaan dat ik op mijn 18e zou vertrekken. Dat wilde ik zelf ook graag, daar niet van. Ik heb het geluk gehad dat ik wist wat ik studeren wilde en het meteen vannaf dag 1 superleuk vond. Zou dus eigenlijk niet zo goed weten hoe je een ander gemotiveerd moet krijgen, want ben het zelf altijd geweest. Succes er mee!

Modjoh, met het eerste wat je zegt ben ik het helemaal eens. Het is wel je kind. En het is ook een kind. Vind ik hoor! Iemand van 18 is nog niet volwassen. Sommige 18 jarigen hebben gewoon nog veel aanmoediging, begeleiding, stimulans etc. nodig van hun ouders. Maar als je het gevoel krijgt dat je daar niets voor terug krijgt of dat het geen resultaat heeft dan is dat wel heel moeilijk om dat te blijven geven lijkt me....

Ik hoop dat je er ook met haar vader uit zal komen want jullie moeten het wel eens zijn over de aanpak.

Je klinkt goed op weg. Zo kun je haar straks afrekenen op dit stappenplan. Wat heb je daarin voorgesteld, wat doe jij en wat doet zij hierin?



Want ik lees nog wel een paar keer in je laatste post: dat doet ze dus niet. En dan klinkt het een beetje alsof het daarbij blijft en er niets verandert, omdat je zelf niet zo goed weet hoe je daar dan weer op moet reageren. Wat voor consequenties zijn er als ze zich straks niet aan het stappenplan heeft gehouden? Heb je daar voor jezelf over nagedacht?



Is niet het idee om samen te bellen naar school? Want anders doe je, zoals je zelf zegt, het zelf weer, ook zonder dat je haar erbij betrekt. Door het samen te doen, wordt ze ook gedwongen aan te geven hoe ze het zelf dan wil hebben.