Relaties
alle pijlers
Mijn relatie
zondag 26 maart 2017 15:26
Sinds ongeveer 1.5 jaar heb ik een relatie met een leuke vrouw. Zij heeft 2 kinderen uit een vorige relatie, ik een dochter van 6 en ik ben weduwnaar. Vanwege hen hebben we het allemaal rustig opgebouwd. Ongeveer 8 maanden geleden hebben wij elkaars kinderen voor het eerst ontmoet.
Sinds die tijd valt het mij op dat mijn vriendin niet consequent is met de kinderen. Ik wil ten eerste zeggen dat dit topic niet bedoeld is om haar 'af te zeiken' of om mezelf voor te doen als iemand die het beter weet, maar ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Ik heb mijn dochter op een bepaalde manier opgevoed; niet heel streng maar ook niet heel vrij. Volgens mij een normale opvoeding, maar wel consequent. Gewoon, zoals velen opgevoed worden. Ik vind bepaalde zaken in de opvoeding belangrijk; bijvoorbeeld beleefd zijn tegen anderen en samen aan tafel eten 's avonds.
De zonen van mijn vriendin zijn niet beleefd en willen ook nooit samen aan tafel eten. Als wij bij hen zijn dan zit de één de hele tijd om Mac Donalds te zeuren en mag dan uiteindelijk zelf (hij is 12 jaar) een menuutje gaan halen. De ander (9 jaar) gaat dan zelf naar de supermarkt en koopt daar een paar saucijzenbroodjes. Vervolgens wordt dat dan op hun kamer of voor de TV opgegeten. Ook als er weleens gekookt wordt, dan zit iedereen ergens apart te eten en eet iedereen wat anders.
Ik vind dit een moeilijk punt want mijn dochter wil natuurlijk ook liever Mac Donalds dan Hollandse kost, maar ik vind het niet nodig om 2/3 keer per week zoiets te eten. Ik probeer haar dat wel uit te leggen maar ik zie dat ze niet begrijpt waarom zij wel aan tafel moet eten en de andere kinderen niet en dan ook nog iets eten wat lekkerder is (in haar ogen). Met mijn vriendin erover praten heeft geen zin want zij zegt altijd dat ze geen zin heeft in gedonder met de jongens 'omdat ze toch niks lusten'.
Daarnaast zijn de jongens niet erg beleefd; zeggen niets als er iemand binnenkomt of weggaat, gebruiken soms scheldwoorden en zitten veel en vaak te zeuren om van alles en nog wat (chips, cola, koek, snoep). Ook willen ze altijd dure dingen doen; ze willen naar pretparken, naar concerten van tienerhelden. Als we bijvoorbeeld een keer met z'n allen en mijn hond naar de bossen gaan, dan zitten ze de hele tijd te zeuren wanneer we weer naar huis gaan, want dan 'kunnen ze op de Playstation'.
Nogmaals: ik ben ook geen perfecte ouder en maak ook mijn fouten, maar ik merk dat dit een zware wissel trekt op mijn relatie. We zijn het op dat punt nooit met elkaar eens. Bovendien ergert het me hoe die jongens zijn. En natuurlijk kunnen zij er in zekere zin ook niets aan doen (want zo zijn ze opgevoed), maar ik merk dat ik het niet gezellig vindt en er weinig zin in heb om daar te zijn.
Ik merk dat ik hierdoor anders tegen mijn vriendin aankijk en ik weet niet zo goed of ik hiermee wel door wil gaan, maar misschien is dat wel niet eerlijk.
Heeft iemand tips?
Sinds die tijd valt het mij op dat mijn vriendin niet consequent is met de kinderen. Ik wil ten eerste zeggen dat dit topic niet bedoeld is om haar 'af te zeiken' of om mezelf voor te doen als iemand die het beter weet, maar ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Ik heb mijn dochter op een bepaalde manier opgevoed; niet heel streng maar ook niet heel vrij. Volgens mij een normale opvoeding, maar wel consequent. Gewoon, zoals velen opgevoed worden. Ik vind bepaalde zaken in de opvoeding belangrijk; bijvoorbeeld beleefd zijn tegen anderen en samen aan tafel eten 's avonds.
De zonen van mijn vriendin zijn niet beleefd en willen ook nooit samen aan tafel eten. Als wij bij hen zijn dan zit de één de hele tijd om Mac Donalds te zeuren en mag dan uiteindelijk zelf (hij is 12 jaar) een menuutje gaan halen. De ander (9 jaar) gaat dan zelf naar de supermarkt en koopt daar een paar saucijzenbroodjes. Vervolgens wordt dat dan op hun kamer of voor de TV opgegeten. Ook als er weleens gekookt wordt, dan zit iedereen ergens apart te eten en eet iedereen wat anders.
Ik vind dit een moeilijk punt want mijn dochter wil natuurlijk ook liever Mac Donalds dan Hollandse kost, maar ik vind het niet nodig om 2/3 keer per week zoiets te eten. Ik probeer haar dat wel uit te leggen maar ik zie dat ze niet begrijpt waarom zij wel aan tafel moet eten en de andere kinderen niet en dan ook nog iets eten wat lekkerder is (in haar ogen). Met mijn vriendin erover praten heeft geen zin want zij zegt altijd dat ze geen zin heeft in gedonder met de jongens 'omdat ze toch niks lusten'.
Daarnaast zijn de jongens niet erg beleefd; zeggen niets als er iemand binnenkomt of weggaat, gebruiken soms scheldwoorden en zitten veel en vaak te zeuren om van alles en nog wat (chips, cola, koek, snoep). Ook willen ze altijd dure dingen doen; ze willen naar pretparken, naar concerten van tienerhelden. Als we bijvoorbeeld een keer met z'n allen en mijn hond naar de bossen gaan, dan zitten ze de hele tijd te zeuren wanneer we weer naar huis gaan, want dan 'kunnen ze op de Playstation'.
Nogmaals: ik ben ook geen perfecte ouder en maak ook mijn fouten, maar ik merk dat dit een zware wissel trekt op mijn relatie. We zijn het op dat punt nooit met elkaar eens. Bovendien ergert het me hoe die jongens zijn. En natuurlijk kunnen zij er in zekere zin ook niets aan doen (want zo zijn ze opgevoed), maar ik merk dat ik het niet gezellig vindt en er weinig zin in heb om daar te zijn.
Ik merk dat ik hierdoor anders tegen mijn vriendin aankijk en ik weet niet zo goed of ik hiermee wel door wil gaan, maar misschien is dat wel niet eerlijk.
Heeft iemand tips?
zondag 26 maart 2017 15:33
zondag 26 maart 2017 15:35
quote:Ivy_Signe schreef op 26 maart 2017 @ 15:32:
Wat vindt ze van jouw kinderen? Lijkt het haar gezellig om met elkaar aan tafel te eten of geeft ze daar zelf eigenlijk weinig om?Mijn dochter vindt ze een vriendelijke meid. Volgens mij vindt ze het wel gezellig om met elkaar aan tafel te eten, maar als er dan gezeur van komt, dan geeft ze toch weer toe.
Wat vindt ze van jouw kinderen? Lijkt het haar gezellig om met elkaar aan tafel te eten of geeft ze daar zelf eigenlijk weinig om?Mijn dochter vindt ze een vriendelijke meid. Volgens mij vindt ze het wel gezellig om met elkaar aan tafel te eten, maar als er dan gezeur van komt, dan geeft ze toch weer toe.
zondag 26 maart 2017 15:36
zondag 26 maart 2017 15:36
Oei...ik zou daar eerlijk gezegd ook slecht tegen kunnen. Wat je zegtbover je dochter klopt ook, dit heeft niet echt een goede invloed op haar. Nu is ze nog 6 en accepteert het min of meer, maar dat gaat wel veranderen...
Vraagje: is het de bedoeling dat jullie op termijn een samengesteld gezin worden, of willen jullie latten tot de kinderen groter zijn? In het eerste geval is het nl nòg belangrijker dat jullie opvoed ideeen op 1 lijn komen te liggen...
Vraagje: is het de bedoeling dat jullie op termijn een samengesteld gezin worden, of willen jullie latten tot de kinderen groter zijn? In het eerste geval is het nl nòg belangrijker dat jullie opvoed ideeen op 1 lijn komen te liggen...
zondag 26 maart 2017 15:36
Moeilijke situatie!
Heb je het wel eens bespreekbaar gemaakt met je vriendin?
Zit ze zelf wel goed in haar vel omdat ze zo toegeeft aan alles?
Ik kan me voorstellen dat als je gescheiden bent en er dingen anders zijn gelopen die je had gewild voor je kinderen, dat je dan op zo'n manier iets "goed" probeert te maken.
( Mogelijk zit ik er volledig naast, maar het is een gedachte)
Stel je voor dat je vriendin zich wat stoort aan jouw manier van opvoeden.
Op den duur voel jij je hoe dan ook aangevallen en kan het zeker stuklopen.
Wat ik probeer te zeggen is, dat je het wel bespreekbaar moet maken maar dat je moet proberen dat niet met verwijtende toon te doen of tijdens een discussie.
Over andermans kind beginnen en opvoeding, ligt hoe dan ook meestal wel wat gevoelig.
Heb je het wel eens bespreekbaar gemaakt met je vriendin?
Zit ze zelf wel goed in haar vel omdat ze zo toegeeft aan alles?
Ik kan me voorstellen dat als je gescheiden bent en er dingen anders zijn gelopen die je had gewild voor je kinderen, dat je dan op zo'n manier iets "goed" probeert te maken.
( Mogelijk zit ik er volledig naast, maar het is een gedachte)
Stel je voor dat je vriendin zich wat stoort aan jouw manier van opvoeden.
Op den duur voel jij je hoe dan ook aangevallen en kan het zeker stuklopen.
Wat ik probeer te zeggen is, dat je het wel bespreekbaar moet maken maar dat je moet proberen dat niet met verwijtende toon te doen of tijdens een discussie.
Over andermans kind beginnen en opvoeding, ligt hoe dan ook meestal wel wat gevoelig.
zondag 26 maart 2017 15:38
Wil je je kind wel blootstellen aan die 'geweldige' voorbeeld? Gedragen die koters zich bij jou thuis ook zo?
Persoonlijk zou ik er geen trek in hebben als mijn kind dit voorbeeld krijgt, laat staan aan de discussies die daaruit ontstaan... en dus mijn biezen pakken. Ze gaat je er makkelijk uitlullen met 'het zijn mijn kinderen, dus jij hebt er niets over te zeggen' en heb jij het gedoe me jouw kind na een bezoekje daar. Het zal de sfeer op korte termijn wellicht niet echt beïnvloeden, maar uiteindelijk wel.
Persoonlijk zou ik er geen trek in hebben als mijn kind dit voorbeeld krijgt, laat staan aan de discussies die daaruit ontstaan... en dus mijn biezen pakken. Ze gaat je er makkelijk uitlullen met 'het zijn mijn kinderen, dus jij hebt er niets over te zeggen' en heb jij het gedoe me jouw kind na een bezoekje daar. Het zal de sfeer op korte termijn wellicht niet echt beïnvloeden, maar uiteindelijk wel.
zondag 26 maart 2017 15:39
quote:sebastiaan1980 schreef op 26 maart 2017 @ 15:35:
[...]
Mijn dochter vindt ze een vriendelijke meid. Volgens mij vindt ze het wel gezellig om met elkaar aan tafel te eten, maar als er dan gezeur van komt, dan geeft ze toch weer toe.
Als je vriendin te snel toegeeft (doet haar ex dat ook?), kun jij de opvoeding op zulke momenten niet overnemen. Jij bent immers niet hun vader. Daarbij ben jij dan de boeman in de ogen van de zonen en dat geeft nog meer druk in zulke situaties.
Lijkt me lastig, hoor!
[...]
Mijn dochter vindt ze een vriendelijke meid. Volgens mij vindt ze het wel gezellig om met elkaar aan tafel te eten, maar als er dan gezeur van komt, dan geeft ze toch weer toe.
Als je vriendin te snel toegeeft (doet haar ex dat ook?), kun jij de opvoeding op zulke momenten niet overnemen. Jij bent immers niet hun vader. Daarbij ben jij dan de boeman in de ogen van de zonen en dat geeft nog meer druk in zulke situaties.
Lijkt me lastig, hoor!
zondag 26 maart 2017 15:39
zondag 26 maart 2017 15:41
zondag 26 maart 2017 15:42
Wat vindt je vriendin er zelf van ? Kritiek krijgen op de manier waarop je je kinderen opvoedt kan heel zwaar vallen en misschien schiet ze daardoor in de verdediging ( kan ik mij heel goed voorstellen ! ) terwijl ze het misschien eigenlijk wel met je eens is ( wat ik me eveneens goed kan voorstellen ! ). Ik denk dat jullie door dit rustig met elkaar te bespreken ( en je moet haar heel duidelijk maken dat je haar niet bekritiseert ! ) gerust op kunnen lossen.
Om meteen te zeggen dat jullie het niet gaan redden vind ik een beetje dramatisch. In iedere relatie heb je beproevingen en die zijn er, als jullie echt van elkaar houden en samen verder willen, om op te lossen ( vind ik ).
Om meteen te zeggen dat jullie het niet gaan redden vind ik een beetje dramatisch. In iedere relatie heb je beproevingen en die zijn er, als jullie echt van elkaar houden en samen verder willen, om op te lossen ( vind ik ).
zondag 26 maart 2017 15:43
Volgens mij zijn de verschillen te groot om dit werkbaar te maken.
Je mag het bespreken met je vriendin, maar alle verandering zal op steigeren uitdraaien van de jongens en zij weten dan ook wel dat dit bij jou vandaan komt. En alleen als vriendin 1000% achter de door jullie gemaakte afspraken staat, werkt het. Anders niet. En ik vraag me af of je vriendin sterk genoeg is daarvoor om niet toe te geven aan het gezeur van haar jongens.
Je mag het bespreken met je vriendin, maar alle verandering zal op steigeren uitdraaien van de jongens en zij weten dan ook wel dat dit bij jou vandaan komt. En alleen als vriendin 1000% achter de door jullie gemaakte afspraken staat, werkt het. Anders niet. En ik vraag me af of je vriendin sterk genoeg is daarvoor om niet toe te geven aan het gezeur van haar jongens.
zondag 26 maart 2017 15:43
quote:ecam2015 schreef op 26 maart 2017 @ 15:36:
Moeilijke situatie!
Heb je het wel eens bespreekbaar gemaakt met je vriendin?
Zit ze zelf wel goed in haar vel omdat ze zo toegeeft aan alles?
Ik kan me voorstellen dat als je gescheiden bent en er dingen anders zijn gelopen die je had gewild voor je kinderen, dat je dan op zo'n manier iets "goed" probeert te maken.
( Mogelijk zit ik er volledig naast, maar het is een gedachte)
Stel je voor dat je vriendin zich wat stoort aan jouw manier van opvoeden.
Op den duur voel jij je hoe dan ook aangevallen en kan het zeker stuklopen.
Wat ik probeer te zeggen is, dat je het wel bespreekbaar moet maken maar dat je moet proberen dat niet met verwijtende toon te doen of tijdens een discussie.
Over andermans kind beginnen en opvoeding, ligt hoe dan ook meestal wel wat gevoelig.
Ja dat is inderdaad gevoelig om iemand aan te spreken op zijn of haar opvoeding
Zover ik weet zit ze nu goed in haar vel.
Ze was al uit elkaar met de vader van de kinderen toen ze zwanger was van de jongste. Ik denk wel dat zij het allemaal anders voorgesteld had voor de kinderen, maar persoonlijk vind ik dat geen reden om hen op die manier op te voeden. Ze hebben een dak boven hun hoofd, ze zijn niet rijk maar ook niet arm, ze hebben speelgoed genoeg ... kortom; weinig reden om de kinderen zielig te vinden.
Moeilijke situatie!
Heb je het wel eens bespreekbaar gemaakt met je vriendin?
Zit ze zelf wel goed in haar vel omdat ze zo toegeeft aan alles?
Ik kan me voorstellen dat als je gescheiden bent en er dingen anders zijn gelopen die je had gewild voor je kinderen, dat je dan op zo'n manier iets "goed" probeert te maken.
( Mogelijk zit ik er volledig naast, maar het is een gedachte)
Stel je voor dat je vriendin zich wat stoort aan jouw manier van opvoeden.
Op den duur voel jij je hoe dan ook aangevallen en kan het zeker stuklopen.
Wat ik probeer te zeggen is, dat je het wel bespreekbaar moet maken maar dat je moet proberen dat niet met verwijtende toon te doen of tijdens een discussie.
Over andermans kind beginnen en opvoeding, ligt hoe dan ook meestal wel wat gevoelig.
Ja dat is inderdaad gevoelig om iemand aan te spreken op zijn of haar opvoeding
Zover ik weet zit ze nu goed in haar vel.
Ze was al uit elkaar met de vader van de kinderen toen ze zwanger was van de jongste. Ik denk wel dat zij het allemaal anders voorgesteld had voor de kinderen, maar persoonlijk vind ik dat geen reden om hen op die manier op te voeden. Ze hebben een dak boven hun hoofd, ze zijn niet rijk maar ook niet arm, ze hebben speelgoed genoeg ... kortom; weinig reden om de kinderen zielig te vinden.