Relaties
alle pijlers
mijn vader en ik
zaterdag 18 juli 2009 om 20:35
Het blijft een teleurstelling hoe de " band" tussen mijn vader en mij steeds verloopt.
Mijn vader ging bij mijn moeder weg toen ik 11 was ( nu 30)
Nooit echt een hele sterke band gehad met mijn pa.. hij werkte veel en was vaak off shore voor boor eilanden.
Na de scheiding is er eigenlijk helemaal niets over gebleven van de vader/dochter band.. niets
Heb me altijd een blok aan zijn been gevoeld... ik ben enigst kind overigens en met zijn toenmalige nieuwe vrouw zijn geen kinderen gemaakt.
Op een bepaald moment in mijn leven heeft hij contact verbroken en heb ik heb een jaar of 3 niet gezien
Toen ik zwanger werd en mijn hormoontjes opspeelde heb ik hem laten weten dat ik een kindje kreeg en hij dus opa werd.
Ik hoefde geen kaartje te sturen zei hij ..zo hard en koud vond ik dat.
Ik heb nooit mijn vader iets aan gedaan.. destijds was hij het niet eens met bepaalde keuzes die ik maakte maar heeee.. ik maakte mijn school niet af, trouwde jong (18).. bleef 5 jaar met deze man dus wat is het punt.
Hij heeft altijd uitgesproken niet trots op me te zijn om die keuzes en dat ik dus geen vak heb geleerd en dat ik koos om gewoon een huisvrouw/moeder te zijn toen ik met mijn nieuwe partner besloot een kindje te willen.
Maar.. jaren later nu zo'n 4 jaar denk ik, hebben we weer redelijk contact wat meestal van mijn kant komt maar goed.
Het gaat niet zoals ik het graag zie.. hij wordt opnieuw opa en ook deze zwangerschap maakt hij niet mee, ondanks het minimale conact.
Mijn zoontje mag hem niet eens opa noemen maar zijn voornaam pfffffff
En zo zijn er keer op keer teleurstellingen maar anders wordt mijn verhaal zo lang.
Vandaag begreep ik dat hij al een week thuis is van vakantie..
ik vroeg hem nog pap laat je ff horen als je er weer bent.
Niets gehoord.. dus ik sms hem zojuist.
Fijne vakantie gehad? bedankt dat je even laat weten weer heelhuids thuis te zijn.. ik vroeg je erom.
Krijg ik terug oja sorry meer niet.
Ik kon het niet laten terug te sturen : ik ben het maar joh.
toch zit ik hier erg mee.. praten heeft zo weinig zin.. meerdere malen getracht.. verteld dat het me pijn doet dat ik geen waarde voor hem heb kennelijk.
What the hell moet ik hier mee
Mijn vader ging bij mijn moeder weg toen ik 11 was ( nu 30)
Nooit echt een hele sterke band gehad met mijn pa.. hij werkte veel en was vaak off shore voor boor eilanden.
Na de scheiding is er eigenlijk helemaal niets over gebleven van de vader/dochter band.. niets
Heb me altijd een blok aan zijn been gevoeld... ik ben enigst kind overigens en met zijn toenmalige nieuwe vrouw zijn geen kinderen gemaakt.
Op een bepaald moment in mijn leven heeft hij contact verbroken en heb ik heb een jaar of 3 niet gezien
Toen ik zwanger werd en mijn hormoontjes opspeelde heb ik hem laten weten dat ik een kindje kreeg en hij dus opa werd.
Ik hoefde geen kaartje te sturen zei hij ..zo hard en koud vond ik dat.
Ik heb nooit mijn vader iets aan gedaan.. destijds was hij het niet eens met bepaalde keuzes die ik maakte maar heeee.. ik maakte mijn school niet af, trouwde jong (18).. bleef 5 jaar met deze man dus wat is het punt.
Hij heeft altijd uitgesproken niet trots op me te zijn om die keuzes en dat ik dus geen vak heb geleerd en dat ik koos om gewoon een huisvrouw/moeder te zijn toen ik met mijn nieuwe partner besloot een kindje te willen.
Maar.. jaren later nu zo'n 4 jaar denk ik, hebben we weer redelijk contact wat meestal van mijn kant komt maar goed.
Het gaat niet zoals ik het graag zie.. hij wordt opnieuw opa en ook deze zwangerschap maakt hij niet mee, ondanks het minimale conact.
Mijn zoontje mag hem niet eens opa noemen maar zijn voornaam pfffffff
En zo zijn er keer op keer teleurstellingen maar anders wordt mijn verhaal zo lang.
Vandaag begreep ik dat hij al een week thuis is van vakantie..
ik vroeg hem nog pap laat je ff horen als je er weer bent.
Niets gehoord.. dus ik sms hem zojuist.
Fijne vakantie gehad? bedankt dat je even laat weten weer heelhuids thuis te zijn.. ik vroeg je erom.
Krijg ik terug oja sorry meer niet.
Ik kon het niet laten terug te sturen : ik ben het maar joh.
toch zit ik hier erg mee.. praten heeft zo weinig zin.. meerdere malen getracht.. verteld dat het me pijn doet dat ik geen waarde voor hem heb kennelijk.
What the hell moet ik hier mee
anoniem_87760 wijzigde dit bericht op 18-07-2009 20:38
Reden: slordige schrijf fouten
Reden: slordige schrijf fouten
% gewijzigd
zaterdag 18 juli 2009 om 22:02
maandag 20 juli 2009 om 22:15
quote:maansa schreef op 18 juli 2009 @ 21:34:
en helemaal geen contact meer? is dat een optie voor je?
Dat hebben we dus een hele tijd jaren niet gehad.. dat knaagde aan mij ( nu ik terugdenk.. alleen aan mij kennelijk)
Mijn moeder heeft hem destijds eens gebeld op zijn werk en hem gezegd of hij wel besefte waar hij mee bezig was.. en wat een lul hij was dat hij mij constant maar afwees en daar helermaal geen rede toe had.
Ze vertelde ook dat ik destijds onder behandeling was bij een psych en dat het niet zo lekker met mij ging..
Niet dat hij de reden was, maar o.a speelde dat wel mee.
Dat hij eens voor zijn verantwoordingen moest komen en mij behandelen moest als zijn kind al was ik groot en volwassen..en mij geen dingen kwalijk moest blijven nemen, toen ik bepaalde keuzes in mijn onvolwassen bestaan had gemaakt..
Hij nam toen contact op en ik heb hem gevraagd waarom.. hij zei me moeder te hebben gesproken en hij begrepen had ik dat ik zo goed als van mijn flat ging springen.
Dat bedoel ik dus... niet eens luisteren kan ie.
Ik zei ooh jeee, nou dan heb je vast niet goed geluisterd..
Dat dat dus niet het geval was.. en sarcastisch liet ik me ontvallen dat als het alleen daarom te doen was hij net zo goed kon ophangen.
Dat wilde hij niet. zo is het contact gebleven....maar verloopt het dus zoals ik schreef in mijn OP
en helemaal geen contact meer? is dat een optie voor je?
Dat hebben we dus een hele tijd jaren niet gehad.. dat knaagde aan mij ( nu ik terugdenk.. alleen aan mij kennelijk)
Mijn moeder heeft hem destijds eens gebeld op zijn werk en hem gezegd of hij wel besefte waar hij mee bezig was.. en wat een lul hij was dat hij mij constant maar afwees en daar helermaal geen rede toe had.
Ze vertelde ook dat ik destijds onder behandeling was bij een psych en dat het niet zo lekker met mij ging..
Niet dat hij de reden was, maar o.a speelde dat wel mee.
Dat hij eens voor zijn verantwoordingen moest komen en mij behandelen moest als zijn kind al was ik groot en volwassen..en mij geen dingen kwalijk moest blijven nemen, toen ik bepaalde keuzes in mijn onvolwassen bestaan had gemaakt..
Hij nam toen contact op en ik heb hem gevraagd waarom.. hij zei me moeder te hebben gesproken en hij begrepen had ik dat ik zo goed als van mijn flat ging springen.
Dat bedoel ik dus... niet eens luisteren kan ie.
Ik zei ooh jeee, nou dan heb je vast niet goed geluisterd..
Dat dat dus niet het geval was.. en sarcastisch liet ik me ontvallen dat als het alleen daarom te doen was hij net zo goed kon ophangen.
Dat wilde hij niet. zo is het contact gebleven....maar verloopt het dus zoals ik schreef in mijn OP
anoniem_87760 wijzigde dit bericht op 20-07-2009 22:39
Reden: Laptop die steeds verspringt en dus de tekst eruit knal alsof ik net heb leren schrijven
Reden: Laptop die steeds verspringt en dus de tekst eruit knal alsof ik net heb leren schrijven
% gewijzigd
maandag 20 juli 2009 om 22:46
quote:tyche schreef op 18 juli 2009 @ 22:02:
Pijnlijk zeg, en frustrerend dat hij goed contact blijkbaar niet kan opbrengen. Geen idee wat je hier mee moet, zit een keer een goed gesprek er in? Weet hij dat jij het contact op deze manier niet goed vindt? En hoe is zijn relatie met andere mensen?
Met andere mensen is hij niet zo erg close, hij en zijn vrouw komen geregeld bij familie hoor..maar iedereen kent hem zoals ik hem ken en doen daar niet moeilijk over.
Ooit heeft hij eens gezegd dat hij geen liefde kan geven omdat mijn opa hem dat nooit gaf.
Sure ik vind dat zo'n bull.. de andere broers en zus van mijn vader hoor ik hier nooit over.
quote:Bloemetje79 schreef op 18 juli 2009 @ 22:21:
Zoo herkenbaar. Ik wil je alleen een hele grote knuffel geven. Dankje voor de knuffel terug.. herkenbaar he??? hoe ga jij om ermee als ik vragen mag?
Pijnlijk zeg, en frustrerend dat hij goed contact blijkbaar niet kan opbrengen. Geen idee wat je hier mee moet, zit een keer een goed gesprek er in? Weet hij dat jij het contact op deze manier niet goed vindt? En hoe is zijn relatie met andere mensen?
Met andere mensen is hij niet zo erg close, hij en zijn vrouw komen geregeld bij familie hoor..maar iedereen kent hem zoals ik hem ken en doen daar niet moeilijk over.
Ooit heeft hij eens gezegd dat hij geen liefde kan geven omdat mijn opa hem dat nooit gaf.
Sure ik vind dat zo'n bull.. de andere broers en zus van mijn vader hoor ik hier nooit over.
quote:Bloemetje79 schreef op 18 juli 2009 @ 22:21:
Zoo herkenbaar. Ik wil je alleen een hele grote knuffel geven. Dankje voor de knuffel terug.. herkenbaar he??? hoe ga jij om ermee als ik vragen mag?
maandag 20 juli 2009 om 23:28
Ik heb mezelf er bij neer gelegd en ik heb geen contact meer met mijn vader. Hoe hard dat ook is. Als ik steeds een beetje blij moet zijn met dat kleine beetje intresse dat hij in mij toont, dan blijf ik steeds maar hopen voor iets wat ik nooit zal krijgen. Namelijk vader liefde. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om er mee om te gaan. Liefs Bloemetje79
maandag 20 juli 2009 om 23:39
quote:Bloemetje79 schreef op 20 juli 2009 @ 23:28:
Ik heb mezelf er bij neer gelegd en ik heb geen contact meer met mijn vader. Hoe hard dat ook is. Als ik steeds een beetje blij moet zijn met dat kleine beetje intresse dat hij in mij toont, dan blijf ik steeds maar hopen voor iets wat ik nooit zal krijgen. Namelijk vader liefde. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om er mee om te gaan. Liefs Bloemetje79 Zo waar wat je schrijft, bij mij gaat dat dus net zo, ik hoop iedere keer weer na contact met hem wat dan ook echt fijn en goed voelde dat het anders zou worden... iedere x weer die hoop... ben GVD bijna 20 jaar verder zucht.
Doen wat jij doet vind ik erg moedig.. ik denk dat het feitelijk voor mij niet zo moelijk hoeft te zijn.. hij is er eigenlijk al nooit dus wat mis ik..
't zijn die verdomde hormoontjes nu ik zwanger ben die het weer aanwakkeren.
Ik kijk zaterdag nog ff aan, dan ben ik jarig, ben benieuwd of hij zich laat horen ( komen deed hij al nooit)
Ik heb mezelf er bij neer gelegd en ik heb geen contact meer met mijn vader. Hoe hard dat ook is. Als ik steeds een beetje blij moet zijn met dat kleine beetje intresse dat hij in mij toont, dan blijf ik steeds maar hopen voor iets wat ik nooit zal krijgen. Namelijk vader liefde. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om er mee om te gaan. Liefs Bloemetje79 Zo waar wat je schrijft, bij mij gaat dat dus net zo, ik hoop iedere keer weer na contact met hem wat dan ook echt fijn en goed voelde dat het anders zou worden... iedere x weer die hoop... ben GVD bijna 20 jaar verder zucht.
Doen wat jij doet vind ik erg moedig.. ik denk dat het feitelijk voor mij niet zo moelijk hoeft te zijn.. hij is er eigenlijk al nooit dus wat mis ik..
't zijn die verdomde hormoontjes nu ik zwanger ben die het weer aanwakkeren.
Ik kijk zaterdag nog ff aan, dan ben ik jarig, ben benieuwd of hij zich laat horen ( komen deed hij al nooit)
woensdag 22 juli 2009 om 10:14
quote:sweetestthing schreef op 20 juli 2009 @ 23:39:
[...]
Zo waar wat je schrijft, bij mij gaat dat dus net zo, ik hoop iedere keer weer na contact met hem wat dan ook echt fijn en goed voelde dat het anders zou worden... iedere x weer die hoop... ben GVD bijna 20 jaar verder zucht.
Doen wat jij doet vind ik erg moedig.. ik denk dat het feitelijk voor mij niet zo moelijk hoeft te zijn.. hij is er eigenlijk al nooit dus wat mis ik..
't zijn die verdomde hormoontjes nu ik zwanger ben die het weer aanwakkeren.
Ik kijk zaterdag nog ff aan, dan ben ik jarig, ben benieuwd of hij zich laat horen ( komen deed hij al nooit)
Lieverd het is heel normaal dat jij die gevoelens hebt. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje, begon ik ineens ook heel erg contact te zoeken met zowel mijn vader als mijn moeder. Beide heb ik ze moeten missen tijdens mijn zwangerschap omdat ze niks van mij moesten hebben op dat moment. Mijn vader was boos op me en was het niet eens met mijn keuze en mijn moeder ook. Dat was er hard voor mij omdat je als je zwanger bent alsof je dan emotioneel meer kwetsbaar bent. Ja natuurlijk ook wel door de hormonen. Maar ik moet toe geven op dagen zoals vaderdag enzo, doet het mij best nog wel erg pijn. Dat sinds hij een aantal jaren geleden opnieuw is getrouwd met een andere vrouw, dat hij zoooo veranderd is sinds hij met haar is. Het contact is daardoor heel erg gaan verwateren. Lieverd jij komt er ook wel dat weet ik zeker. En hey er tenminste 1 ding wat wij onze kinderen tenminste wel zullen bij brengen en dat is liefde en aandacht voor je kind. Die wij zelf beide hebben moeten missen van onze vaders. Sterkte lieverd! Laat je vader maar lekker zoals hij is. Heb jij niet dat als je lang niks laat horen en je belt ineens wel met je vader dat hij dan vraagt van ; hey hoe is het, waarom heb je lang niet meer gebeld. Dat vond ik wel altijd heel raar bij mijn vader. En geen initiatief tonen maar wel op kijken als ik dan een lange tijd niet gebeld had.Ik wens je een hele fijne dag! Een dikke knuffel Bloemetje79
[...]
Zo waar wat je schrijft, bij mij gaat dat dus net zo, ik hoop iedere keer weer na contact met hem wat dan ook echt fijn en goed voelde dat het anders zou worden... iedere x weer die hoop... ben GVD bijna 20 jaar verder zucht.
Doen wat jij doet vind ik erg moedig.. ik denk dat het feitelijk voor mij niet zo moelijk hoeft te zijn.. hij is er eigenlijk al nooit dus wat mis ik..
't zijn die verdomde hormoontjes nu ik zwanger ben die het weer aanwakkeren.
Ik kijk zaterdag nog ff aan, dan ben ik jarig, ben benieuwd of hij zich laat horen ( komen deed hij al nooit)
Lieverd het is heel normaal dat jij die gevoelens hebt. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje, begon ik ineens ook heel erg contact te zoeken met zowel mijn vader als mijn moeder. Beide heb ik ze moeten missen tijdens mijn zwangerschap omdat ze niks van mij moesten hebben op dat moment. Mijn vader was boos op me en was het niet eens met mijn keuze en mijn moeder ook. Dat was er hard voor mij omdat je als je zwanger bent alsof je dan emotioneel meer kwetsbaar bent. Ja natuurlijk ook wel door de hormonen. Maar ik moet toe geven op dagen zoals vaderdag enzo, doet het mij best nog wel erg pijn. Dat sinds hij een aantal jaren geleden opnieuw is getrouwd met een andere vrouw, dat hij zoooo veranderd is sinds hij met haar is. Het contact is daardoor heel erg gaan verwateren. Lieverd jij komt er ook wel dat weet ik zeker. En hey er tenminste 1 ding wat wij onze kinderen tenminste wel zullen bij brengen en dat is liefde en aandacht voor je kind. Die wij zelf beide hebben moeten missen van onze vaders. Sterkte lieverd! Laat je vader maar lekker zoals hij is. Heb jij niet dat als je lang niks laat horen en je belt ineens wel met je vader dat hij dan vraagt van ; hey hoe is het, waarom heb je lang niet meer gebeld. Dat vond ik wel altijd heel raar bij mijn vader. En geen initiatief tonen maar wel op kijken als ik dan een lange tijd niet gebeld had.Ik wens je een hele fijne dag! Een dikke knuffel Bloemetje79
woensdag 22 juli 2009 om 10:44
Hee meis wat erg voor je. Ik zou het me echt niet kunnen voorstellen, een vader die niet om zijn dochter geeft, dus van jouw verhaal krijg ik een brok in m'n keel.
Natuurlijk wil je graag contact met hem, het is je vader, hij heeft jou verwerkt, jouw vlees en bloed. En als je dan zelf een kind krijgt, denk je daar natuurlijk nog meer aan. Maar wát een botte man! Hij kan zijn eigen kind niet zo behandelen, dat is echt harteloos. Bedenk je: stel dat jouw man jullie eigen kind op dezelfde manier zou behandelen als jouw vader doet, zou je dan nog willen dat je kind contact met hem had?
En bedenk ook: hij is het niet waard om ook maar 1 sec. aandacht aan te schenken! Probeer hem uit je hoofd te zetten, want aan zo'n opa heeft je kindje eigenlijk toch niets. Jij bent meer waard dan zo'n behandeling lijkt me, dus probeer hem te vergeten...Lijkt me erg moeilijk, maar doe het dan voor je kind. Het zou niet leuk zijn als 'opa' je kind ook zo zou behandelen/negeren.
Als ik jou was, zou ik niet uitspreken dat je het contact verbreekt, maar gewoon niks meer van je laten horen. Wie weet krijgt hij spijt en draait hij later bij. Zo niet, dan moet ie het maar zelf uitzoeken.
Hopelijk heb je hier wat aan. In ieder geval veel sterkte!
Natuurlijk wil je graag contact met hem, het is je vader, hij heeft jou verwerkt, jouw vlees en bloed. En als je dan zelf een kind krijgt, denk je daar natuurlijk nog meer aan. Maar wát een botte man! Hij kan zijn eigen kind niet zo behandelen, dat is echt harteloos. Bedenk je: stel dat jouw man jullie eigen kind op dezelfde manier zou behandelen als jouw vader doet, zou je dan nog willen dat je kind contact met hem had?
En bedenk ook: hij is het niet waard om ook maar 1 sec. aandacht aan te schenken! Probeer hem uit je hoofd te zetten, want aan zo'n opa heeft je kindje eigenlijk toch niets. Jij bent meer waard dan zo'n behandeling lijkt me, dus probeer hem te vergeten...Lijkt me erg moeilijk, maar doe het dan voor je kind. Het zou niet leuk zijn als 'opa' je kind ook zo zou behandelen/negeren.
Als ik jou was, zou ik niet uitspreken dat je het contact verbreekt, maar gewoon niks meer van je laten horen. Wie weet krijgt hij spijt en draait hij later bij. Zo niet, dan moet ie het maar zelf uitzoeken.
Hopelijk heb je hier wat aan. In ieder geval veel sterkte!
woensdag 22 juli 2009 om 11:52
Er zal geen dag voorbij gaan dat je niet even aan hem denkt.. totdat JIJ zover bent om het los te laten.
Helaas weet ik ook maar al te goed wat je voelt en bedoeld.
heb geen contact meer met vader moeder en broer..
meissie.. concentreer je op je kindje en je aankomend kindje.. het is ZIJN gemis doordat hij geen opa zal zijn.. probeer dat gevoel ook bij hem te laten hoor anders ga je er zelf onderdoor...
Liefs Beetje
Helaas weet ik ook maar al te goed wat je voelt en bedoeld.
heb geen contact meer met vader moeder en broer..
meissie.. concentreer je op je kindje en je aankomend kindje.. het is ZIJN gemis doordat hij geen opa zal zijn.. probeer dat gevoel ook bij hem te laten hoor anders ga je er zelf onderdoor...
Liefs Beetje
