Relaties
alle pijlers
Nadenken over ouders
maandag 11 november 2024 om 19:39
Hoi,
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
dinsdag 12 november 2024 om 11:08
Ik zoek geen problemen die er niet zijn.
Het is meer dat bepaalde dingen mij gewoon heel erg opvallen. En ik vraag of dat herkenbaar is.
Is dat het niet voor je, ook goed. Maar zeg dan niet dat ik problemen zie die er niet zijn.
Ik vind dat ik een stukje zorgzaamheid/betrokkenheid mag verwachten van mijn ouders en die mis ik in bepaalde opzichten
. Mogelijk valt dat mij nu meer op omdat ik nog onder de hormonen zit. Dat kan.
Dat van het "drinken" was maar één van de voorbeelden.
Het is meer dat bepaalde dingen mij gewoon heel erg opvallen. En ik vraag of dat herkenbaar is.
Is dat het niet voor je, ook goed. Maar zeg dan niet dat ik problemen zie die er niet zijn.
Ik vind dat ik een stukje zorgzaamheid/betrokkenheid mag verwachten van mijn ouders en die mis ik in bepaalde opzichten
. Mogelijk valt dat mij nu meer op omdat ik nog onder de hormonen zit. Dat kan. Dat van het "drinken" was maar één van de voorbeelden.
dinsdag 12 november 2024 om 11:10
Tuurlijk wel, anders laat je het gewoon hierbij en rep je niet over therapie etc.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:08Ik zoek geen problemen die er niet zijn.
Het is meer dat bepaalde dingen mij gewoon heel erg opvallen. En ik vraag of dat herkenbaar is.
Is dat het niet voor je, ook goed. Maar zeg dan niet dat ik problemen zie die er niet zijn.
Ik vind dat ik een stukje zorgzaamheid/betrokkenheid mag verwachten van mijn ouders en die mis ik in bepaalde opzichten
Dat van het "drinken" was maar één van de voorbeelden.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
dinsdag 12 november 2024 om 11:11
Hanneke Groenteman vertelde bij Raven op tv dat ze groot is gegroeid bij haar thuis.
Dat zette me aan het denken.
Ik had inderdaad een dak boven mijn hoofd, kleding, sporten, clubjes en dergelijke. Maar er was niet zoveel ruimte voor gevoelens en emoties en steun. Mijn ouders waren geen 'mentoren' tijdens de puberteit en daarna.
Toen ik het boek 'Ongezien opgegroeid' las, was dat een openbaring. En tegelijkertijd leerde het mij veel over hoe ik nog beter mijn eigen kinderen kan en wil bijstaan.
Bijvoorbeeld:
Als ik te laat thuis kwam en me moest haasten om nog op tijd ergens te komen, dan bezorgde mijn moeder me extra stress door alles op te sommen hoe ik het beter had kunnen doen, en als ik op tijd was gekomen, dan had ik nu niet zoveel stress gehad. Terwijl ik bezig was in razend tempo de spullen bij elkaar te zoeken en ik ging snauwend en grommend de deur uit.
Mijn kind overkwam het een paar weken terug. Te laat terug van een vriendje en haasten naar de training. Ik zei: 'Wat heb je nodig om je op tijd naar training te krijgen? En prompt vroeg hij me om water te vullen en in de tas te doen en de fiets buiten te zetten. Ging hij zich omkleden. Ik heb hem nog even aangeduwd met de fiets, zoals bij de tour de france en ik kreeg een 'bedankt!'
En zo heb ik mezelf weer een stukje geheeld, want hij had alleen maar haast. En geen extra stress of frustratie over zijn moeder.
Dat zette me aan het denken.
Ik had inderdaad een dak boven mijn hoofd, kleding, sporten, clubjes en dergelijke. Maar er was niet zoveel ruimte voor gevoelens en emoties en steun. Mijn ouders waren geen 'mentoren' tijdens de puberteit en daarna.
Toen ik het boek 'Ongezien opgegroeid' las, was dat een openbaring. En tegelijkertijd leerde het mij veel over hoe ik nog beter mijn eigen kinderen kan en wil bijstaan.
Bijvoorbeeld:
Als ik te laat thuis kwam en me moest haasten om nog op tijd ergens te komen, dan bezorgde mijn moeder me extra stress door alles op te sommen hoe ik het beter had kunnen doen, en als ik op tijd was gekomen, dan had ik nu niet zoveel stress gehad. Terwijl ik bezig was in razend tempo de spullen bij elkaar te zoeken en ik ging snauwend en grommend de deur uit.
Mijn kind overkwam het een paar weken terug. Te laat terug van een vriendje en haasten naar de training. Ik zei: 'Wat heb je nodig om je op tijd naar training te krijgen? En prompt vroeg hij me om water te vullen en in de tas te doen en de fiets buiten te zetten. Ging hij zich omkleden. Ik heb hem nog even aangeduwd met de fiets, zoals bij de tour de france en ik kreeg een 'bedankt!'
En zo heb ik mezelf weer een stukje geheeld, want hij had alleen maar haast. En geen extra stress of frustratie over zijn moeder.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 12 november 2024 om 11:13
Ik lees heel veel zorgzaamheid. En dat jij dat nu anders doet is normaal. Elke generatie doet dingen anders dan de ouders. Jouw kind straks ook weer.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:08Ik zoek geen problemen die er niet zijn.
Het is meer dat bepaalde dingen mij gewoon heel erg opvallen. En ik vraag of dat herkenbaar is.
Is dat het niet voor je, ook goed. Maar zeg dan niet dat ik problemen zie die er niet zijn.
Ik vind dat ik een stukje zorgzaamheid/betrokkenheid mag verwachten van mijn ouders en die mis ik in bepaalde opzichten
Dat van het "drinken" was maar één van de voorbeelden.
Mijn ouders zeggen echt zeer zelden ik hou van jou, ik ook niet naar mijn ouders (ik weet dat ze zielsveel van mij houden en zij dat ik zielsveel van hen houd).
Naar mijn kind spreek ik het wel regelmatig uit, al is het wat minder vaak dan toen hij volwassen was en vice versa. Gewoon de tijd.
En dat geen koffie inschenken niet zorgzaam vinden, echt dat vind ik zo’n navelstaarderij. Je maakt het voor jezelf alleen maar moeilijk en niet leuk.
Iemand accepteren zoals diegene is is ook liefdevol. En helemaal om te zien hoe diegene zijn:haar liefde laat blijken op een eigen manier.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:19
Het leven gaat door, ook als je een kind gekregen hebt. Dat is voor jou, hopelijk dan, een enorme verandering in je leven. Voor je ouders is het ook heel bijzonder om grootouders te worden, maar ouders zijn ze al. Dus ik vraag me af of het realistisch is een soort Amerikaanse film te verwachten. Ze zijn lief, ze hebben belangstelling en het is gezellig. Waarom ben je dan zo bezig met hun reacties? Je zegt zelf dat ze bescheiden zijn, wie weet stellen ze zich met opzet gereserveerd op, willen ze niet teveel zijn.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 12 november 2024 om 11:22
Ik begrijp je intensie Doreia, toch sta ik daar dubbel in. Ik vind ook dat mijn kinderen er van moeten leren als ze te gehaast/gestressed zijn. Ipv dat ik sneeuw voor hun voeten wegveeg ga ik er van uit dat ze er van leren hoe ze het een volgende keer beter kunnen aanpakken.
Maar wat een ander ook al zei, niemand is perfect. Ook ik zal heus steken laten vallen. En ik zeg ook nergens dat mijn ouders het fout deden en ik neem ze niets kwalijk. Alleen ik doe het anders, want het belemmerde mij. En andere dingen deden ze juist weer top, en die neem ik mee.
Maar wat een ander ook al zei, niemand is perfect. Ook ik zal heus steken laten vallen. En ik zeg ook nergens dat mijn ouders het fout deden en ik neem ze niets kwalijk. Alleen ik doe het anders, want het belemmerde mij. En andere dingen deden ze juist weer top, en die neem ik mee.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 12 november 2024 om 11:28
Het gaat om de timing.
Ná de training is er voldoende rust en tijd om te evalueren.
Niet als je al beseft dat je te laat bent en bezig bent om het te regelen. En ook de aard van het kind telt mee. Mijn kind is heel verantwoordelijk, net als ikzelf toendertijd. Van fouten kun je leren. En je kunt ook leren wanneer je het leermoment laat beginnen.
Laat ik het zo zeggen: ik kon niet met problemen of fouten bij mijn ouders terecht, want de fouten en problemen werden eerst tot 100 opgeblazen. En dan wisten ze de oplossing ook niet meer. Terwijl een kind het nodig heeft om een probleem of fout te ontleden om te zien waar het anders had gekund, of hoe nu verder te kunnen gaan vanaf dit punt. En dat is iets wat ik gemist heb. Die hulp en begeleiding om in alle rust keuzes en overwegingen te kunnen maken.
Ná de training is er voldoende rust en tijd om te evalueren.
Niet als je al beseft dat je te laat bent en bezig bent om het te regelen. En ook de aard van het kind telt mee. Mijn kind is heel verantwoordelijk, net als ikzelf toendertijd. Van fouten kun je leren. En je kunt ook leren wanneer je het leermoment laat beginnen.
Laat ik het zo zeggen: ik kon niet met problemen of fouten bij mijn ouders terecht, want de fouten en problemen werden eerst tot 100 opgeblazen. En dan wisten ze de oplossing ook niet meer. Terwijl een kind het nodig heeft om een probleem of fout te ontleden om te zien waar het anders had gekund, of hoe nu verder te kunnen gaan vanaf dit punt. En dat is iets wat ik gemist heb. Die hulp en begeleiding om in alle rust keuzes en overwegingen te kunnen maken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 12 november 2024 om 11:33
Ik vind dat het bijzonder ingewikkeld wordt gemaakt allemaal.Nana_Mouskouri schreef: ↑12-11-2024 11:31Ik vind dit een ingewikkeld topic.
Als ik toch mijn jeugd op dezelfde wijze zou analyseren.
dinsdag 12 november 2024 om 11:36
In elke opvoeding gaan dingen mis of zijn er dingen die jij als ouder anders doet.Nana_Mouskouri schreef: ↑12-11-2024 11:31Ik vind dit een ingewikkeld topic.
Als ik toch mijn jeugd op dezelfde wijze zou analyseren.
En dan inderdaad nog de gezinnen waarin het écht mis gaat.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:41
Ik probeer me echt de hele tijd in te houden, want het is niet eerlijk voor TO, maar lieve ouders die een beetje onhandig zijn met kopjes in de kast, ik had best willen ruilen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 12 november 2024 om 11:41
Nana_Mouskouri schreef: ↑12-11-2024 11:41Ik probeer me echt de hele tijd in te houden, want het is niet eerlijk voor TO, maar lieve ouders die een beetje onhandig zijn met kopjes in de kast, ik had best willen ruilen.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:52
Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
dinsdag 12 november 2024 om 11:52
Nou eens. Ik vind niet dat je altijd kunt zeggen: jij mag niet klagen want een ander had het slechter, maar in dit geval wordt dat toch wel een beetje van toepassing.Nana_Mouskouri schreef: ↑12-11-2024 11:41Ik probeer me echt de hele tijd in te houden, want het is niet eerlijk voor TO, maar lieve ouders die een beetje onhandig zijn met kopjes in de kast, ik had best willen ruilen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:57
Ik zie werkelijk niemand lacherig doen.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:52Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
Een beetje relativeren kan gewoon geen kwaad.
Verder denk ik dat niemand zich àltijd maar gezien en geliefd heeft gevoeld.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:57
Je wordt niet 'gepakt', andere meningen, count your blessings enzo. Maar jij wil kennelijk alleen de meningen van mensen horen die het herkennen.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:52Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
dinsdag 12 november 2024 om 12:07
Relativeren. Je bedenken dat elke generatie het anders doet ingegeven door de tijd waarin ze leven etc.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 12:08
Het punt is natuurlijk dat je vraagt of mensen herkennen dat ze onprettige gevoelens hebben bij ouders die je veilig en fijn hebben opgevoed. Zonder jouw gevoelens te willen bagatelliseren, denk ik dat er niet veel forummers zijn die zich hierin kunnen verplaatsen.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 12 november 2024 om 12:10
Ik heb me best wel eens onprettig gevoeld, ondanks dat ik veilig, geliefd en beschermd ben opgevoed. Maar dat geeft me geen onprettig gevoel over mijn ouders. Het maakt me alleen maar meer bewust van hoe fijne ouders ik heb, ondanks hun fouten.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 12:21
Mee eens. Het lijkt me juist goed dat je er over nadenkt en er over praat. Dat is niet alleen voorbehouden aan mensen die een hele nare jeugd hebben gehad.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:52Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
dinsdag 12 november 2024 om 12:21
Niemand pakt je ergens op of doet lacherig. Jij vraagt of mensen het herkennen en hoe ze ermee omgaan. Dan krijg je geheid mensen die het in hun jeugd ook (veel) zwaar(der) hebben gehad, en die geven aan hoe ze met jouw situatie om zouden gaan: mild en relativerend, want je ouders waren blijkbaar prima ouders volgens hun referentiekader.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:52Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
Jij mag alsnog vinden dat dat anders ligt en dat je er alsnog wat mee wil. Maar dat zijn gewoon antwoorden op jouw vraag.
dinsdag 12 november 2024 om 12:23
Hoe eerlijk is dat eigenlijk richting deze TO Cherimoya?
Waarom mag zij hier niet over nadenken en her ijken van haar jeugd en de opstelling van haar ouders, nu zij zelf moeder is geworden?
Omdat anderen het zwaarder hadden, mag ze dat niet?
Waarom mag zij hier niet over nadenken en her ijken van haar jeugd en de opstelling van haar ouders, nu zij zelf moeder is geworden?
Omdat anderen het zwaarder hadden, mag ze dat niet?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
