Relaties
alle pijlers
niet "de ware" , wel intens houden van....
dinsdag 15 april 2008 om 15:25
Hoi allemaal,
Wie herkent zich hierin;
Ik heb de nodige relaties achter de rug. Voor het eerst heb ik nu iemand getroffen bij wie het "houden van" gevoel vollop aanwezig is, dat ondanks alle strubbelingen en nare karakter-eigenschappen de liefde voor elkaar aanwezig blijft...wederzijds....en geloof me , we hebben al de nodige stormen doorgemaakt.
Toch knaagt er iets; Hij is voor mij niet "de Ware" ja, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig: maar ik 'voel me éigenlijk' meer aangetrokken/passen tot/bij ambitieuze , open, en 'hartelijk aanwezige' types.
Dat is hij absoluut niet (iets verlegen,niet ambitieus in werk of carrière, onzeker, en huiselijk type) ik zal zeker niet trachten dat te veranderen want ik weet dat dàt niet kan en werkt.....
Toch blijft het knagen, Ik heb het gevoel dat ik beter op mijn plek ben bij iemand die beter of meer bij mij "past" (creatief, open, spontaan type), niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Ik hoop dat jullie het snappen....Wat moet ik hier nou mee......?????
groetjes, honesty.
Wie herkent zich hierin;
Ik heb de nodige relaties achter de rug. Voor het eerst heb ik nu iemand getroffen bij wie het "houden van" gevoel vollop aanwezig is, dat ondanks alle strubbelingen en nare karakter-eigenschappen de liefde voor elkaar aanwezig blijft...wederzijds....en geloof me , we hebben al de nodige stormen doorgemaakt.
Toch knaagt er iets; Hij is voor mij niet "de Ware" ja, ik weet het, het klinkt tegenstrijdig: maar ik 'voel me éigenlijk' meer aangetrokken/passen tot/bij ambitieuze , open, en 'hartelijk aanwezige' types.
Dat is hij absoluut niet (iets verlegen,niet ambitieus in werk of carrière, onzeker, en huiselijk type) ik zal zeker niet trachten dat te veranderen want ik weet dat dàt niet kan en werkt.....
Toch blijft het knagen, Ik heb het gevoel dat ik beter op mijn plek ben bij iemand die beter of meer bij mij "past" (creatief, open, spontaan type), niet vanwege het aanzien maar omdat dat mij meer lijkt aan te vullen......
Ik hoop dat jullie het snappen....Wat moet ik hier nou mee......?????
groetjes, honesty.
dinsdag 15 april 2008 om 22:29
Waarom kijk je het niet aan? Richt je leven zoals je die voor je ziet afgezien van hem. Jij hebt een bepaald doel in je leven en die kan je op die wijze inrichten. Hij is welkom om te volgen en, ff makkelijk gezegd, is het ook goed.
Het zit hem niet alleen in leeftijd. Al zijn vrouwen sneller volwassen dan mannen. Iedereen heeft zijn eigen tempo van ontwikkeling en daar heb je geen invloed op. Het enige waar je invloed op hebt is om je niet van je eigen doelen in het leven af te houden en komt het vanzelf, met of zonder hem.
Dit klinkt makkelijker dan het is. Het gaat om je eigen verantwoordelijkheid voor je leven en hem zijn eigen verantwoordelijkheid gunnen. In zekere zin vergt dat loslaten. Dan heb ik het niet over uitmaken, maar loslaten in de zin van hem zijn eigen keuzes laten maken.
Praat je er wel eens over met hem? Heel eerlijk en open? Niet verwijtend of beledigend of zo, maar normaal?
Het zit hem niet alleen in leeftijd. Al zijn vrouwen sneller volwassen dan mannen. Iedereen heeft zijn eigen tempo van ontwikkeling en daar heb je geen invloed op. Het enige waar je invloed op hebt is om je niet van je eigen doelen in het leven af te houden en komt het vanzelf, met of zonder hem.
Dit klinkt makkelijker dan het is. Het gaat om je eigen verantwoordelijkheid voor je leven en hem zijn eigen verantwoordelijkheid gunnen. In zekere zin vergt dat loslaten. Dan heb ik het niet over uitmaken, maar loslaten in de zin van hem zijn eigen keuzes laten maken.
Praat je er wel eens over met hem? Heel eerlijk en open? Niet verwijtend of beledigend of zo, maar normaal?
dinsdag 15 april 2008 om 22:33
Ik vind het heel erg om hem te kwetsen! Ik hem ook vertelt van mijn gevoel en van mijn twijfels..hij begrijpt mij, maar ik weet dat het hem pijn doet, hij is zo gek op me!
Ds het speelt wel mee, maar ik weet wel dat dit niet een reden is om het maar niet uit te maken. Ik kan er wel doorheen bijten zeg maar!
Ik durf alleen voor mezelf de knoop niet door te hakken.
Je zegt dat het veilige in hem mij aantrekt, en daar heb je ook gelijk in! Ik ben altijd erg onzeker geweest in relaties, voelde me minderwaardig..dat heb ik bij mijn huidige vriend absoluut niet, nooit gehad ook! Ik voel me eerder boven hem staan..en dat bedoel ik niet denigrerend, maar in vergelijking met mn vorige relaties voel ik het zo.
Mijn intuïtie laat mij bijna nooit in de steek, dus waarschijnlijk weet ik wel dat deze relatie het niet voor mij is.
Ik vind het alleen zo eng om het te verbreken..bang om niet meer iemand tegen te komen waar ik me zo veilig en goed bij voel. Bang om weer zo'n onzekere relatie te krijgen.
En heel bang dat ik mn vriend ga missen, en de verkeerde keuze maak, want hij heeft ook echt wel leuke dingen hoor die mij aanspreken.
Ik ben ook zeker inet het type die snel opgeeft, en snel de handdoek in de ring gooit. Ik zit nu al bijna 2,5 maand met dit gevoel. Ik probeer het steeds weer te veranderen, mijn vriend wil zo graag veranderen, maar ik weet dat het niet kan!
En onze relatie duurt bijna een jaar, en ik kan me niet voorstellen dat het goed is dat je dan al zo twijfelt...
Ds het speelt wel mee, maar ik weet wel dat dit niet een reden is om het maar niet uit te maken. Ik kan er wel doorheen bijten zeg maar!
Ik durf alleen voor mezelf de knoop niet door te hakken.
Je zegt dat het veilige in hem mij aantrekt, en daar heb je ook gelijk in! Ik ben altijd erg onzeker geweest in relaties, voelde me minderwaardig..dat heb ik bij mijn huidige vriend absoluut niet, nooit gehad ook! Ik voel me eerder boven hem staan..en dat bedoel ik niet denigrerend, maar in vergelijking met mn vorige relaties voel ik het zo.
Mijn intuïtie laat mij bijna nooit in de steek, dus waarschijnlijk weet ik wel dat deze relatie het niet voor mij is.
Ik vind het alleen zo eng om het te verbreken..bang om niet meer iemand tegen te komen waar ik me zo veilig en goed bij voel. Bang om weer zo'n onzekere relatie te krijgen.
En heel bang dat ik mn vriend ga missen, en de verkeerde keuze maak, want hij heeft ook echt wel leuke dingen hoor die mij aanspreken.
Ik ben ook zeker inet het type die snel opgeeft, en snel de handdoek in de ring gooit. Ik zit nu al bijna 2,5 maand met dit gevoel. Ik probeer het steeds weer te veranderen, mijn vriend wil zo graag veranderen, maar ik weet dat het niet kan!
En onze relatie duurt bijna een jaar, en ik kan me niet voorstellen dat het goed is dat je dan al zo twijfelt...
dinsdag 15 april 2008 om 22:41
Ik vind het wel heel erg om hem te kwetsen ja. Ik heb hem alles vertelt over mijn gevoel, en hij begrijpt me wel, maar ik weet dat het hem pijn doet hij is zo gek op me!
Maar ik weet wel dat dit niet een reden is om het dan maar niet uit te maken. Hij verdient ook geen vriendin die er niet 100% voor gaat!
Wat je zeg over die veiligheid in hem, daar heb je gelijk in. Ik voel me heel veilig bij hem, helemaal op mn gemak. Ik ben in vorige relaties altijd erg onzeker geweest, voelde me altijd minder...maar dat heb ik bij mn huidige vriend absoluut niet, nooit gehad ook. Ik voel me eerder soms boven hem staan, en dat bedoel ik niet denigrerend, maar ik voel me gewoon "verder" dan hij.
Mijn intuïtie laat me niet vaak in de steek, dus waarschijnlijk weet ik in mn onderbuik wel dat dit het niet voor mij is.
Maar ik durf voor mezelf geen knoop door te hakken.
Ik ben bang dat ik niet meer iemand tegenkom waarbij ik zo mezelf kan zijn en me zo goed en vertrouwd voel...bang om weer onzeker te zijn in een nieuwe relatie!
Dus ja, ik voel mevooral heel veilig bij mn huidige vriend. En misschien wil ik daarom het zo graag doorzetten, zodat ik voor mezelf weet dat de kans heel klein is om gekwetst te worden.
Ik ben absoluut niet iemand die de handdoek snel in de ring gooit. Ik zit al bijna 2,5 maand met deze gevoelens en twijfels. En ik probeer steeds weer om het te veranderen, mijn vriend wil veranderen, maar ik weet dat dat niet kan.
En onze relatie duurt bijna een jaar....maar kan me niet voorstellen dat het goed is dat je dan al zo twijfelt...
Maar ik weet wel dat dit niet een reden is om het dan maar niet uit te maken. Hij verdient ook geen vriendin die er niet 100% voor gaat!
Wat je zeg over die veiligheid in hem, daar heb je gelijk in. Ik voel me heel veilig bij hem, helemaal op mn gemak. Ik ben in vorige relaties altijd erg onzeker geweest, voelde me altijd minder...maar dat heb ik bij mn huidige vriend absoluut niet, nooit gehad ook. Ik voel me eerder soms boven hem staan, en dat bedoel ik niet denigrerend, maar ik voel me gewoon "verder" dan hij.
Mijn intuïtie laat me niet vaak in de steek, dus waarschijnlijk weet ik in mn onderbuik wel dat dit het niet voor mij is.
Maar ik durf voor mezelf geen knoop door te hakken.
Ik ben bang dat ik niet meer iemand tegenkom waarbij ik zo mezelf kan zijn en me zo goed en vertrouwd voel...bang om weer onzeker te zijn in een nieuwe relatie!
Dus ja, ik voel mevooral heel veilig bij mn huidige vriend. En misschien wil ik daarom het zo graag doorzetten, zodat ik voor mezelf weet dat de kans heel klein is om gekwetst te worden.
Ik ben absoluut niet iemand die de handdoek snel in de ring gooit. Ik zit al bijna 2,5 maand met deze gevoelens en twijfels. En ik probeer steeds weer om het te veranderen, mijn vriend wil veranderen, maar ik weet dat dat niet kan.
En onze relatie duurt bijna een jaar....maar kan me niet voorstellen dat het goed is dat je dan al zo twijfelt...
dinsdag 15 april 2008 om 22:45
tja, en die positieve kanten van hem voel ik alleen als ik bij hem thuis ben, zijn rust, dat vertrouwde gevoel, het face to face praten, het face to face vrijen , het lachen met elkaar, en het huilen met elkaar....dan vallen alle verschillen weg doordat ik die positieve dingen echt voel en ervaar...
als ik weer thuis ben ,op 200 km afstand, raak ik dat gevoel kwijt, omdat ik het dan niet meer "ervaar".... en daar baal ik van.....ik wil dat gevoel vast kunnen houden...
samenwonen zit er niet meer in, we hebben samengewoond maar hij had extreme verlatingsangst en dat beperkte mij enorm, ik ben toen weggegaan en ik zie het echt niet zitten om wéér met mijn 3 kinderen die kant op te verhuizen dat wil ik mijn kinderen niet aandoen! Mijn vriend en ik hebben elkaar daarna een half jaar niet gezien, maar nu merk ik in-en-aan alles dat die angst weg is bij hem, hij laat me los, we bellen af en toe (voorheen nam hij veel contact op met me), hij is veel rustiger, maar nu ben ik weer voor behandeling voor PTSS (post traumatisch stress syndroom) omdat ik teveel levensgebeurtenissen op mijn bordje heb gehad in een tekort tijdsbestek) (lekker stel )
Ik baal er zo enorm van....want kaboutertje heeft gelijk!; mijn gevoel zegt wat anders dan mijn verstand.
Ik wou dat ik mijn gevoel kon bijschaven.... maar dan nog....
Als ik alleen het juiste gevoel ervaar als ik bij hem ben.....das ook niet goed.
ik zou (gezien mijn kinderen) pas over 10 jaar weer ooit bij hem kunnen wonen (ik vind het bij hem en in zijn woonomgeving veelste prettig....hij naar mij toe is niet haalbaar gezien mijn woonruimte)
Onhaalbare situatie, ik vind het leven maar moeilijk.....
afsluiten die handel? jankjank.........
en eerst maar die ptss verwerken.....
als ik weer thuis ben ,op 200 km afstand, raak ik dat gevoel kwijt, omdat ik het dan niet meer "ervaar".... en daar baal ik van.....ik wil dat gevoel vast kunnen houden...
samenwonen zit er niet meer in, we hebben samengewoond maar hij had extreme verlatingsangst en dat beperkte mij enorm, ik ben toen weggegaan en ik zie het echt niet zitten om wéér met mijn 3 kinderen die kant op te verhuizen dat wil ik mijn kinderen niet aandoen! Mijn vriend en ik hebben elkaar daarna een half jaar niet gezien, maar nu merk ik in-en-aan alles dat die angst weg is bij hem, hij laat me los, we bellen af en toe (voorheen nam hij veel contact op met me), hij is veel rustiger, maar nu ben ik weer voor behandeling voor PTSS (post traumatisch stress syndroom) omdat ik teveel levensgebeurtenissen op mijn bordje heb gehad in een tekort tijdsbestek) (lekker stel )
Ik baal er zo enorm van....want kaboutertje heeft gelijk!; mijn gevoel zegt wat anders dan mijn verstand.
Ik wou dat ik mijn gevoel kon bijschaven.... maar dan nog....
Als ik alleen het juiste gevoel ervaar als ik bij hem ben.....das ook niet goed.
ik zou (gezien mijn kinderen) pas over 10 jaar weer ooit bij hem kunnen wonen (ik vind het bij hem en in zijn woonomgeving veelste prettig....hij naar mij toe is niet haalbaar gezien mijn woonruimte)
Onhaalbare situatie, ik vind het leven maar moeilijk.....
afsluiten die handel? jankjank.........
en eerst maar die ptss verwerken.....
anoniem_65493 wijzigde dit bericht op 15-04-2008 22:49
Reden: taalfout
Reden: taalfout
% gewijzigd
dinsdag 15 april 2008 om 22:57
Ik praat er zeker over met hem, ook op een goede manier hoor. Hij is helemaal op de hoogte, maar ik merk wel dat hij soms doet alsof er niets aan de hand is, en wil het soms een beetje bagattaliseren. Maar ik begrijp heel goed dat het voor heel klote is!
Het gekke is, het doel dat ik heb is best simpel. Ik verlang (nu nog niet, maar over een tijdje) naar het huisje, boompje, beestje. Ik hoef geen spannende carriere te maken, ik ben gewoon gelukkig met een burgerlijk leven
Mijn vriend wil dat ook....en dat is een grote reden waarom ik het niet uit durf/wil maken. Omdat mijn verstand zegt dat het over een paar jaar wel goed komt, en dat hij wel degelijk iemand is qua verwachtingen/doelen die op 1 lijn zit met mij.
Maar mijn gevoel veranderd hier niet door! Ik blijf maar dat verschil in levesfase zien, het verschil in zelfstandigheid, het gevoel hebben van ja hij is echt jonger!
En 2,5 jaar, wat is dat nou...ik zeg ook vaak als ik 32 ben, en hij 30 dan valt het niet eens meer op!
Maar het gaat toch om het NU?
Dat ik nu een goed gevoel moet hebben, en niet denkend aan wat over een paar jaar zal gebeuren?
Idd Honest...lastig!
Het gekke is, het doel dat ik heb is best simpel. Ik verlang (nu nog niet, maar over een tijdje) naar het huisje, boompje, beestje. Ik hoef geen spannende carriere te maken, ik ben gewoon gelukkig met een burgerlijk leven
Mijn vriend wil dat ook....en dat is een grote reden waarom ik het niet uit durf/wil maken. Omdat mijn verstand zegt dat het over een paar jaar wel goed komt, en dat hij wel degelijk iemand is qua verwachtingen/doelen die op 1 lijn zit met mij.
Maar mijn gevoel veranderd hier niet door! Ik blijf maar dat verschil in levesfase zien, het verschil in zelfstandigheid, het gevoel hebben van ja hij is echt jonger!
En 2,5 jaar, wat is dat nou...ik zeg ook vaak als ik 32 ben, en hij 30 dan valt het niet eens meer op!
Maar het gaat toch om het NU?
Dat ik nu een goed gevoel moet hebben, en niet denkend aan wat over een paar jaar zal gebeuren?
Idd Honest...lastig!
dinsdag 15 april 2008 om 23:42
quote:Kaboutertje12 schreef op 15 april 2008 @ 22:21:
Maar om dat stadium te bereiken heb je mijns inziens wel een begin periode nodig dat je een basis creeert. En dat is er wel 1 van gelijkwaardigheid, respect en liefde. Weten waar je het voor doet en het daar voor over hebben.
Echter als je in het begin al zo twijfelt lijkt me dat geen basis om dat ooit te bereiken.Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb het hier inderdaad over een relatie die al langer goed loopt. Als het om welke reden dan ook niet gaat vind ik het zelf ook weinig zinvol om door te zetten.
Maar om dat stadium te bereiken heb je mijns inziens wel een begin periode nodig dat je een basis creeert. En dat is er wel 1 van gelijkwaardigheid, respect en liefde. Weten waar je het voor doet en het daar voor over hebben.
Echter als je in het begin al zo twijfelt lijkt me dat geen basis om dat ooit te bereiken.Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb het hier inderdaad over een relatie die al langer goed loopt. Als het om welke reden dan ook niet gaat vind ik het zelf ook weinig zinvol om door te zetten.
