Relaties
alle pijlers
Oh, dat samenwonen!
dinsdag 15 september 2009 om 21:10
Hellow Viva-ers,
De Randstad is leuk, maar niet alles is altijd even dichtbij. Ook mijn vriend (iets meer dan een jaar relatie) niet. We wonen in verschillende steden en zien elkaar alleen in het weekend.
Ga dan samenwonen! Tsjah... Samenwonen betekent voor hem dat ik in zijn huis kom wonen.
Samenwonen betekent voor mij dat ik moet verhuizen uit mijn stad waar ik al drie jaar woon, waar een deel van mijn vrienden wonen, waar ik mijn sportclub heb en mijn eigen (mini)huisje. Ik ga nog verder van mijn ouders en andere vrienden wonen.
Als ik het zo opschrijf is het nogal een opoffering. Dat heb ik gevoelsmatig gezien wel voor hem over (gezien het dit-is-de-ware-gevoel dat ik bij hem heb
) maar het lijkt zo onverstandig.
Hij zou over een jaar (dus zeg maar rond de zomervakantie) willen gaan samenwonen. Al zou ie het nu ook wel willen, maar verstandelijk vindt ie dat beter ivm mijn nieuwe baan (ben afgestudeerd en werk sinds kort fulltime; hij denkt dat dat me misschien verandert. Fair point; zou kunnen.).
Ik wil... ik weet niet wat ik wil. Gevoelsmatig wil ik het liefste meteen bij 'm wonen. Ik leef er echt naartoe om hem in het weekend te zien. En ja, ik weet dat ik dan dingen moet doen met vrienden en ja, dat doe ik ook en het is ook minder nu ik werk, maar het blijft dat ik het zo fijn vind om met hem te zijn. Veel te fijn, dus
Maar rationeel gezien is het lastig. Ik moet zoveel opgeven en hij zo weinig. En hoewel ik de dingen niet op een weegschaal wil hebben, vind ik het lastig om die grote verandering in mijn eentje door te maken (zeg maar). Ik heb hem afgelopen weekend duidelijk gemaakt dat ik (soort van noodgedwongen) wel een stuk afhankelijker van hem wordt als ik in zijn stad woon, waar zijn vrienden wonen en zijn sportclub waar ik dan waarschijnlijk ook bij kom. Dat soort dingen. Dat vond ie wel heftig, omdat ie (zijn woorden) het juist zo leuk vindt dat ik zo 'zelfstandig en onafhankelijk' ben. Maar ik vind dat hij niet lichtzinnig moet denken over dat hele samenwonen - dat doe ik ook niet.
Tuurlijk kan ik daar wel vrienden maken, en tuurlijk kan ik er wel voor zorgen dat zijn huis ook mijn huis wordt (dat heb ik natuurlijk allang afgedwongen ) maar het blijft knagen. Wil ik het wel? Ja, ik wil het! Heel graag! Maar mijn verstand vindt het niet verstandig... *zucht* En helemaal niet samenwonen... dat vind ik ook niet echt een optie. (En zijn koophuis verkopen is nog geen optie; op termijn wel.)
Iemand advies, ervaringen of goede raad?
De Randstad is leuk, maar niet alles is altijd even dichtbij. Ook mijn vriend (iets meer dan een jaar relatie) niet. We wonen in verschillende steden en zien elkaar alleen in het weekend.
Ga dan samenwonen! Tsjah... Samenwonen betekent voor hem dat ik in zijn huis kom wonen.
Samenwonen betekent voor mij dat ik moet verhuizen uit mijn stad waar ik al drie jaar woon, waar een deel van mijn vrienden wonen, waar ik mijn sportclub heb en mijn eigen (mini)huisje. Ik ga nog verder van mijn ouders en andere vrienden wonen.
Als ik het zo opschrijf is het nogal een opoffering. Dat heb ik gevoelsmatig gezien wel voor hem over (gezien het dit-is-de-ware-gevoel dat ik bij hem heb
) maar het lijkt zo onverstandig. Hij zou over een jaar (dus zeg maar rond de zomervakantie) willen gaan samenwonen. Al zou ie het nu ook wel willen, maar verstandelijk vindt ie dat beter ivm mijn nieuwe baan (ben afgestudeerd en werk sinds kort fulltime; hij denkt dat dat me misschien verandert. Fair point; zou kunnen.).
Ik wil... ik weet niet wat ik wil. Gevoelsmatig wil ik het liefste meteen bij 'm wonen. Ik leef er echt naartoe om hem in het weekend te zien. En ja, ik weet dat ik dan dingen moet doen met vrienden en ja, dat doe ik ook en het is ook minder nu ik werk, maar het blijft dat ik het zo fijn vind om met hem te zijn. Veel te fijn, dus
Maar rationeel gezien is het lastig. Ik moet zoveel opgeven en hij zo weinig. En hoewel ik de dingen niet op een weegschaal wil hebben, vind ik het lastig om die grote verandering in mijn eentje door te maken (zeg maar). Ik heb hem afgelopen weekend duidelijk gemaakt dat ik (soort van noodgedwongen) wel een stuk afhankelijker van hem wordt als ik in zijn stad woon, waar zijn vrienden wonen en zijn sportclub waar ik dan waarschijnlijk ook bij kom. Dat soort dingen. Dat vond ie wel heftig, omdat ie (zijn woorden) het juist zo leuk vindt dat ik zo 'zelfstandig en onafhankelijk' ben. Maar ik vind dat hij niet lichtzinnig moet denken over dat hele samenwonen - dat doe ik ook niet.
Tuurlijk kan ik daar wel vrienden maken, en tuurlijk kan ik er wel voor zorgen dat zijn huis ook mijn huis wordt (dat heb ik natuurlijk allang afgedwongen ) maar het blijft knagen. Wil ik het wel? Ja, ik wil het! Heel graag! Maar mijn verstand vindt het niet verstandig... *zucht* En helemaal niet samenwonen... dat vind ik ook niet echt een optie. (En zijn koophuis verkopen is nog geen optie; op termijn wel.)
Iemand advies, ervaringen of goede raad?
dinsdag 15 september 2009 om 21:17
Hey Captain_Obvious,
Duidelijk verhaal. Jullie klinken allebei erg verstandig. Wat je vriend aangeeft, dat hij nog even tot na de zomer wil wachten omdat je door je fulltime-job nog iets andere inzichten kunt verkrijgen voor jezelf, vind ik echt een hele ware en verstandig advies. Dat je gek op elkaar bent: Prachtig! Dat je allebei wil samenwonen: Prachtig. Dat jij er wat voor moet opofferen: Tja, dat heb je er zo te horen best voor over. Maar waarom dan die haast. Kijk het dit jaar nog even aan met je nieuwe baan, want bij mij heeft er sinds ik werk een MEGA transformatie plaatsgevonden.....het studentenleven is ECHT heel anders dan het werkende leven, althans dat is mijn ervaring.
Dus mijn idee: take it easy, als jullie echt bij elkaar horen, wat maakt dat jaartje dan nog uit? Kan je nog lekker van de " verlang naar elkaar" fase genieten.
Groetjes,
Redlady
Duidelijk verhaal. Jullie klinken allebei erg verstandig. Wat je vriend aangeeft, dat hij nog even tot na de zomer wil wachten omdat je door je fulltime-job nog iets andere inzichten kunt verkrijgen voor jezelf, vind ik echt een hele ware en verstandig advies. Dat je gek op elkaar bent: Prachtig! Dat je allebei wil samenwonen: Prachtig. Dat jij er wat voor moet opofferen: Tja, dat heb je er zo te horen best voor over. Maar waarom dan die haast. Kijk het dit jaar nog even aan met je nieuwe baan, want bij mij heeft er sinds ik werk een MEGA transformatie plaatsgevonden.....het studentenleven is ECHT heel anders dan het werkende leven, althans dat is mijn ervaring.
Dus mijn idee: take it easy, als jullie echt bij elkaar horen, wat maakt dat jaartje dan nog uit? Kan je nog lekker van de " verlang naar elkaar" fase genieten.
Groetjes,
Redlady
dinsdag 15 september 2009 om 21:21
Uiteraard heb je gelijk. Maar het is uitermate frustrerend, want we spreken elkaar doordeweeks nauwelijks (drukdrukdruk).
Overigens meld ik me aan voor allerlei dingen (curssusen, sportcompetitie, etc) zodat ik wel hier 'moet' blijven wonen. Zit tot februari onder de pannen hoor
Eigenlijk is de andere vraag meer over het 'opgeven'-gedeelte. Ik zou graag zien dat hij ook concessies moet doen (iets anders dan de kleuren van de woonkamer, zeg maar - dat interesseert hem toch weinig). Niet omdat ik per se alles terug wil zien, meer omdat ik wil dat hij zich realiseert wat het samenwonen betekent. Of zo. Snap je?
Overigens meld ik me aan voor allerlei dingen (curssusen, sportcompetitie, etc) zodat ik wel hier 'moet' blijven wonen. Zit tot februari onder de pannen hoor
Eigenlijk is de andere vraag meer over het 'opgeven'-gedeelte. Ik zou graag zien dat hij ook concessies moet doen (iets anders dan de kleuren van de woonkamer, zeg maar - dat interesseert hem toch weinig). Niet omdat ik per se alles terug wil zien, meer omdat ik wil dat hij zich realiseert wat het samenwonen betekent. Of zo. Snap je?
dinsdag 15 september 2009 om 21:27
Zijn koophuis verkopen is (nog) geen optie... waarom niet?
Het lijkt mij toch echt het eerlijkst om allebei helemaal opnieuw te beginnen, dus je geeft beiden je stad op, je huis op en je begint helemaal opnieuw in een andere stad in een ander huis.
Als je bij hem intrekt is het in het begin waarschijnlijk helemaal leuk, maar na een tijdje -als de eerste barstjes komen- ga je hem dat misschien kwalijk nemen.
Jullie kennen elkaar nèt een jaar... take it easy!!
Het is wel verstandig als jullie het allebei helemaal zien zitten....gevoelsmatig én praktisch!!
Het lijkt mij toch echt het eerlijkst om allebei helemaal opnieuw te beginnen, dus je geeft beiden je stad op, je huis op en je begint helemaal opnieuw in een andere stad in een ander huis.
Als je bij hem intrekt is het in het begin waarschijnlijk helemaal leuk, maar na een tijdje -als de eerste barstjes komen- ga je hem dat misschien kwalijk nemen.
Jullie kennen elkaar nèt een jaar... take it easy!!
Het is wel verstandig als jullie het allebei helemaal zien zitten....gevoelsmatig én praktisch!!
dinsdag 15 september 2009 om 21:28
Ik zou het niet doen, ik ben namelijk zelf ook voor mijn ex-vriend naar zijn stad verhuist en in zijn huis gaan wonen toen we gingen samenwonen.
Dat zou ik nu echt nooit meer doen, dan zou ik liever een gezamenlijk nieuw huis in een nieuwe stad nemen of in mijn geval lekker blijven latten.
In jouw geval zou ik dus ook nog een jaartje wachten en geen overhaaste dingen doen, want als je zo over deze eenzijdige opoffering denkt ga je het hem op termijn misschien verwijten en daar heb je niets aan.
Dat zou ik nu echt nooit meer doen, dan zou ik liever een gezamenlijk nieuw huis in een nieuwe stad nemen of in mijn geval lekker blijven latten.
In jouw geval zou ik dus ook nog een jaartje wachten en geen overhaaste dingen doen, want als je zo over deze eenzijdige opoffering denkt ga je het hem op termijn misschien verwijten en daar heb je niets aan.
dinsdag 15 september 2009 om 21:35
Zijn huis verkopen is geen optie omdat het nog niet af is en hij daar heel mooi woont en er supergelukkig mee is. Hij wil het gewoon niet, los van de praktische bezwaren (en van de huizenmarkt word je ook niet blij op het moment natuurlijk).
Ik vind het eigenlijk gek om allebei opnieuw te beginnen in een nieuwe stad. Dan ben je allebei niet meer zo goed bereikbaar met vrienden e.d.
Bovendien wil ik op termijn in zijn stad gaan wonen ivm carriereperspectief (klinkt vaag, is het niet, maar anders wordt het zo herkenbaar misschien - we werken nu overigens beide in dezelfde stad, maar daar wil ik dan weer niet wonen).
Impulsief is my middle name, ik doe dingen liever vandaag dan morgen, en vind de samenwoonplannen uitermate frustrerend omdat ze niet acuut gebeuren. Moet ik aan werken, I know Wat dat betreft geven jullie wel goede adviezen. Naar mijn omgeving luister ik slechter
Edit: de mensen in mijn omgeving zijn overigens wel van het type 'na vier maanden gaan samenwonen' (en ietsje langer). Misschien ligt het ook daaraan. En iedereen zit aan mijn hoofd te zeuren wanneer het wordt (behalve mamalief, want die zegt "zou je dat nou wel doen?" maar dat zegt ze altijd... dus ja.)
Ik vind het eigenlijk gek om allebei opnieuw te beginnen in een nieuwe stad. Dan ben je allebei niet meer zo goed bereikbaar met vrienden e.d.
Bovendien wil ik op termijn in zijn stad gaan wonen ivm carriereperspectief (klinkt vaag, is het niet, maar anders wordt het zo herkenbaar misschien - we werken nu overigens beide in dezelfde stad, maar daar wil ik dan weer niet wonen).
Impulsief is my middle name, ik doe dingen liever vandaag dan morgen, en vind de samenwoonplannen uitermate frustrerend omdat ze niet acuut gebeuren. Moet ik aan werken, I know Wat dat betreft geven jullie wel goede adviezen. Naar mijn omgeving luister ik slechter
Edit: de mensen in mijn omgeving zijn overigens wel van het type 'na vier maanden gaan samenwonen' (en ietsje langer). Misschien ligt het ook daaraan. En iedereen zit aan mijn hoofd te zeuren wanneer het wordt (behalve mamalief, want die zegt "zou je dat nou wel doen?" maar dat zegt ze altijd... dus ja.)
dinsdag 15 september 2009 om 22:53
Ik herken je verhaal wel, hoewel samenwonen bij ons nog niet aan de orde is. Mijn vriend en ik zien elkaar ook alleen in het weekend. Ik studeer nog, hij werkt. Ik het weekend ga ik altijd naar hem toe (geen zin om 10 vierkante meter in een studentenkamer het weekend door te brengen), en eigenlijk gaat hij er nu (mede daardoor denk ik) vanuit dat ik bij hem kom wonen als we gaan samen wonen. Hij is ook heel erg gehecht aan 'zijn' stad, heeft meerdere malen aangegeven dat hij daar niet zo snel weg zou willen. Nu kom ik zelf uit een klein dorpje, waarvan ik van jongs af aan al zei dat ik daar niet oud wou worden, dus verhuizen is wat mij betreft niet zo'n probleem. Alleen het is hetzelfde wat jij aangeeft: voor hem blijft dan alles het zelfde, terwijl jij van alles op moet geven. Allebei in een nieuwe stad gaan wonen zou ik ook niet doen, dan geven jullie allebei het vertrouwde wereldje op. Ik zou er heel goed over nadenken! Maar die tijd heb je ook nog wel even zo te lezen 
Ik maak me er ook nu al wel eens druk om, terwijl ik sowieso eerst mijn studie af wil maken hier, wat nog 1.5 jaar duurt minstens
Ik maak me er ook nu al wel eens druk om, terwijl ik sowieso eerst mijn studie af wil maken hier, wat nog 1.5 jaar duurt minstens
dinsdag 15 september 2009 om 22:57
* jullie willen samenwonen, dat zou dan in zijn huis moeten in zijn stad want het huis verkopen is geen optie en je vind het eigenlijk ook vreemd, voor hem, om uit die stad te gaan want uiteindelijk wil je er carriérre technisch zelf ook wonen.
* je bent best bereid om jouw plek op te geven maar daar mag niet te lichtzinnig over gedacht worden.
* Jullie willen snel samenwonen ... maar het voelt onverstandig.
Kapitein duidelijk..... wees eens duidelijk, er ís eigenlijk geen probleem, jij máákt een probleem.
Vind je zelf ook niet?
* je bent best bereid om jouw plek op te geven maar daar mag niet te lichtzinnig over gedacht worden.
* Jullie willen snel samenwonen ... maar het voelt onverstandig.
Kapitein duidelijk..... wees eens duidelijk, er ís eigenlijk geen probleem, jij máákt een probleem.
Vind je zelf ook niet?
woensdag 16 september 2009 om 01:06
Jullie komen allebei erg verstandig over vind ik, als eerste.
Het enige wat ik me een beetje over verbaas is jouw drang om van zijn kant ook opofferingen te zien, alsof ie anders jouw opofferingen niet genoeg naar waarde zal kunnen schatten?
Imo kan je vriend best wel goed beseffen welke grote stap het is voor jou om te verhuizen, zonder zélf ook te verhuisen. Of niet?
Het enige wat ik me een beetje over verbaas is jouw drang om van zijn kant ook opofferingen te zien, alsof ie anders jouw opofferingen niet genoeg naar waarde zal kunnen schatten?
Imo kan je vriend best wel goed beseffen welke grote stap het is voor jou om te verhuizen, zonder zélf ook te verhuisen. Of niet?
woensdag 16 september 2009 om 06:45
quote:haaasje schreef op 15 september 2009 @ 22:57:
Kapitein duidelijk..... wees eens duidelijk, er ís eigenlijk geen probleem, jij máákt een probleem.
Vind je zelf ook niet?
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
quote:Paddle schreef op 16 september 2009 @ 01:06:
Imo kan je vriend best wel goed beseffen welke grote stap het is voor jou om te verhuizen, zonder zélf ook te verhuisen. Of niet?Ja, dat vraag ik me dus af. Hoewel ik denk dat hij het wel snapt...
Kapitein duidelijk..... wees eens duidelijk, er ís eigenlijk geen probleem, jij máákt een probleem.
Vind je zelf ook niet?
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
quote:Paddle schreef op 16 september 2009 @ 01:06:
Imo kan je vriend best wel goed beseffen welke grote stap het is voor jou om te verhuizen, zonder zélf ook te verhuisen. Of niet?Ja, dat vraag ik me dus af. Hoewel ik denk dat hij het wel snapt...
woensdag 16 september 2009 om 11:28
quote:Captain_Obvious schreef op 16 september 2009 @ 06:45:
[...]
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
.
Sportief opgevat!
Voorzichtigheid is goed.... mits die voorzichtigheid jullie geluk niet in de weg staat. Snap je me?
Ik denk dat jullie er wel uit gaan komen met z`n tweetjes.
[...]
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
.
Sportief opgevat!
Voorzichtigheid is goed.... mits die voorzichtigheid jullie geluk niet in de weg staat. Snap je me?
Ik denk dat jullie er wel uit gaan komen met z`n tweetjes.
woensdag 16 september 2009 om 12:44
quote:Captain_Obvious schreef op 16 september 2009 @ 06:45:
[...]
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
[...]
Ja, dat vraag ik me dus af. Hoewel ik denk dat hij het wel snapt...
Ik denk dat het voor degene die niet verhuisd net zo'n heftig besluit is hoor. Je gaat je huis, je privéruimte delen met iemand. Daar maak je plaats voor. Ik vind dat niet lichtzinnig denken.
Verder vind ik dat je beter kunt wachten als het nu niet verstandig voelt. De keuze die je maakt heeft veel met gevoel te maken, want daar staat of valt je relatie mee.
Zelf zou ik nooit zijn gaan samenwonen als ik niet volmondig ja had durven of kunnen zeggen om uit mijn vertrouwde omgeving ergens anders met iemand iets samen op te gaan bouwen. De terughoudendheid die je wel voelt moet je serieus nemen.
[...]
Hm. Fair point.
Ik wil er gewoon niet te lichtzinnig over denken. En dat hij dat ook niet doet. Dat hebben we beide in het verleden wel gedaan - vandaar dat ik nu wat voorzichtiger ben.
[...]
Ja, dat vraag ik me dus af. Hoewel ik denk dat hij het wel snapt...
Ik denk dat het voor degene die niet verhuisd net zo'n heftig besluit is hoor. Je gaat je huis, je privéruimte delen met iemand. Daar maak je plaats voor. Ik vind dat niet lichtzinnig denken.
Verder vind ik dat je beter kunt wachten als het nu niet verstandig voelt. De keuze die je maakt heeft veel met gevoel te maken, want daar staat of valt je relatie mee.
Zelf zou ik nooit zijn gaan samenwonen als ik niet volmondig ja had durven of kunnen zeggen om uit mijn vertrouwde omgeving ergens anders met iemand iets samen op te gaan bouwen. De terughoudendheid die je wel voelt moet je serieus nemen.
woensdag 16 september 2009 om 13:41
quote:haaasje schreef op 16 september 2009 @ 11:28:
[...]
Ik denk dat jullie er wel uit gaan komen met z`n tweetjes.Dat ligt eraan of to niet te pas en te onpas wil blijven horen dat ze zoveel 'opgeofferd' heeft. En dat ze hem daarin niets kwalijk neemt. Hoe graag wil je samenwonen als je het hebt over 'opofferen'? Als je graag samen bent is dat helemaal geen opofferen en voelt het al helemaal niet zo. Als het wel zo voelt moet je het gewoon niet doen.
[...]
Ik denk dat jullie er wel uit gaan komen met z`n tweetjes.Dat ligt eraan of to niet te pas en te onpas wil blijven horen dat ze zoveel 'opgeofferd' heeft. En dat ze hem daarin niets kwalijk neemt. Hoe graag wil je samenwonen als je het hebt over 'opofferen'? Als je graag samen bent is dat helemaal geen opofferen en voelt het al helemaal niet zo. Als het wel zo voelt moet je het gewoon niet doen.
woensdag 16 september 2009 om 14:06
Captain, ik ben het eigenlijk wel met hanzie (en anderen) eens: zolang het voor jou als een 'opoffering' voelt, zou ik het niet doen.
Ik ben uit een ander land naar Nederland komen wonen en heb ook mijn kinderen (die al volwassen waren, hoor) 'achtergelaten' toen ik ging samenwonen, maar ik heb dat nooit als een opoffering beschouwd. Mijn man zou overigens voor mij precies hetzelfde gedaan hebben, maar we hebben alle voors en tegens afgewogen en ik vond zelf dat het voor mij minder moeilijk/nadelig was om te verhuizen dan voor hem.
Ik vind het hier overigens heerlijk, we hebben een leuk appartement op een prachtige plek in de mooiste stad van de wereld (Amsterdam) en ik vind het samenwonen ook heerlijk. Door omstandigheden (mijn kinderen!) hebben we lange tijd gelat en ik heb jarenlang naar het weekend toegeleefd.
Wat voor mij wel belangrijk is, is dat ik weet dat als ik het hier niet meer naar mijn zin zou hebben, mijn man onmiddellijk bereid zou zijn om te verhuizen.
Misschien is dat bij jou niet het geval, en heb jij er daarom moeite mee?
Ik ben uit een ander land naar Nederland komen wonen en heb ook mijn kinderen (die al volwassen waren, hoor) 'achtergelaten' toen ik ging samenwonen, maar ik heb dat nooit als een opoffering beschouwd. Mijn man zou overigens voor mij precies hetzelfde gedaan hebben, maar we hebben alle voors en tegens afgewogen en ik vond zelf dat het voor mij minder moeilijk/nadelig was om te verhuizen dan voor hem.
Ik vind het hier overigens heerlijk, we hebben een leuk appartement op een prachtige plek in de mooiste stad van de wereld (Amsterdam)
en ik vind het samenwonen ook heerlijk. Door omstandigheden (mijn kinderen!) hebben we lange tijd gelat en ik heb jarenlang naar het weekend toegeleefd. Wat voor mij wel belangrijk is, is dat ik weet dat als ik het hier niet meer naar mijn zin zou hebben, mijn man onmiddellijk bereid zou zijn om te verhuizen.
Misschien is dat bij jou niet het geval, en heb jij er daarom moeite mee?
woensdag 16 september 2009 om 19:14
@ Reiger100:
Ik heb de situatie wel eens omgedraaid, ja. Wat als ik nou een koophuis had en hij niet?
Dan zouden we misschien over een jaar of drie gaan samenwonen vanwege allemaal sociale verplichtingen van zijn kant (bestuur, commissies, etc). Dat gaf hij aan. Dat begrijp ik, maar toch... dat is natuurlijk niet leuk om te horen.
Op termijn zou het geen probleem zijn om te verhuizen naar waar dan ook. Hij zit niet helemaal vastgeroest aan zijn stad
@ de rest: ik begrijp dat ik het hem inderdaad niet moet gaan verwijten op termijn dat ik zoveel zou 'opofferen'. Lijkt me niet bevorderlijk voor onze relatie. Maar mijn verstand zegt toch dat ik er veel meer voor moet opgeven dan hij, en dat zit me toch niet helemaal lekker.
Ik heb de situatie wel eens omgedraaid, ja. Wat als ik nou een koophuis had en hij niet?
Dan zouden we misschien over een jaar of drie gaan samenwonen vanwege allemaal sociale verplichtingen van zijn kant (bestuur, commissies, etc). Dat gaf hij aan. Dat begrijp ik, maar toch... dat is natuurlijk niet leuk om te horen.
Op termijn zou het geen probleem zijn om te verhuizen naar waar dan ook. Hij zit niet helemaal vastgeroest aan zijn stad
@ de rest: ik begrijp dat ik het hem inderdaad niet moet gaan verwijten op termijn dat ik zoveel zou 'opofferen'. Lijkt me niet bevorderlijk voor onze relatie. Maar mijn verstand zegt toch dat ik er veel meer voor moet opgeven dan hij, en dat zit me toch niet helemaal lekker.
woensdag 16 september 2009 om 19:52
Heel, heel herkenbaar!!! Dit had mijn verhaal kunnen zijn.
Ik mag bij "hem" intrekken, mag mijn (erg fijne) baan opgeven en mijn huis en iedereen hier achterlaten. Hij levert niks in. Gevoelsmatig zou ik graag bij hem willen wonen, want zo'n weekendrelatie is ook niet alles (we wonen 100 km bij elkaar vandaan).
Maar verstandelijk denk ik er toch heel anders over.
Daar komt nog bij dat hij ook nog eens wil verhuizen naar een andere stad (waar hij werkt), maar nu nog niet. Dus ik moet mijn fijne baan opzeggen, een andere baan zoeken en die vervolgens ook opgeven, omdat we dan weer gaan verhuizen (als hij eraan toe is).
Ik snap heel goed dat je gemengde gevoelens hebt. Ik heb helaas geen tips voor je. Ik weet zelf ook niet wat ik moet doen...
Ik mag bij "hem" intrekken, mag mijn (erg fijne) baan opgeven en mijn huis en iedereen hier achterlaten. Hij levert niks in. Gevoelsmatig zou ik graag bij hem willen wonen, want zo'n weekendrelatie is ook niet alles (we wonen 100 km bij elkaar vandaan).
Maar verstandelijk denk ik er toch heel anders over.
Daar komt nog bij dat hij ook nog eens wil verhuizen naar een andere stad (waar hij werkt), maar nu nog niet. Dus ik moet mijn fijne baan opzeggen, een andere baan zoeken en die vervolgens ook opgeven, omdat we dan weer gaan verhuizen (als hij eraan toe is).
Ik snap heel goed dat je gemengde gevoelens hebt. Ik heb helaas geen tips voor je. Ik weet zelf ook niet wat ik moet doen...
woensdag 16 september 2009 om 20:14
Waarom opofferen? Ik ben ook verhuisd weg van mijn vrienden, mijn studie en stad waar ik woonde. Voor mijn vriend inderdaad. Waarom? Omdat het nou eenmaal de meest praktische optie was.
In het begin was ik afhankelijk van het OV en nu heb ik een auto om naar mijn vrienden toe te gaan. Het klopt dat ik vaker daarheen ga dan dat zij naar mij toe komen, omdat ik zo ver weg ben gaan wonen. Ik kan me er niet druk om maken en heb ik no time een nieuw sociaal leven, sportclub, stappen, filmpje opgebouwd en inmiddels heb ik hier ook een vaste baan. Daarnaast heb ik nog steeds goed contact met mijn vrienden uit de andere stad.
Volgens mij is in Nederland bijna elke afstand goed te overbruggen, natuurlijk, je moet meer plannen, maar dat is echt niet ingewikkeld en ik was er zo aan gewend.
De stap om te samenwonen vond ik vele malen groter dan om te verhuizen naar een dorp op ruim 40 minuten rijden van de stad waar ik woonde. Succes met alles op een rijtje krijgen en met het maken van je keus. Maar maak het niet ingewikkelder dan het is.
In het begin was ik afhankelijk van het OV en nu heb ik een auto om naar mijn vrienden toe te gaan. Het klopt dat ik vaker daarheen ga dan dat zij naar mij toe komen, omdat ik zo ver weg ben gaan wonen. Ik kan me er niet druk om maken en heb ik no time een nieuw sociaal leven, sportclub, stappen, filmpje opgebouwd en inmiddels heb ik hier ook een vaste baan. Daarnaast heb ik nog steeds goed contact met mijn vrienden uit de andere stad.
Volgens mij is in Nederland bijna elke afstand goed te overbruggen, natuurlijk, je moet meer plannen, maar dat is echt niet ingewikkeld en ik was er zo aan gewend.
De stap om te samenwonen vond ik vele malen groter dan om te verhuizen naar een dorp op ruim 40 minuten rijden van de stad waar ik woonde. Succes met alles op een rijtje krijgen en met het maken van je keus. Maar maak het niet ingewikkelder dan het is.
woensdag 16 september 2009 om 20:23
Ook voor mij is dit zo herkenbaar! Ik zocht al een naar een topic als deze, en nu zag ik hem voorbij komen, en het is exact mijn verhaal.
Ik worstel er heel erg mee. Ik ben vreselijk gek op mijn vriend, en we hebbn het ook over samenwonen omdat wij een uur reistijd hebben naar elkaar. Ik kan zo bij hem intrekken, maar de enige reden dat we in zijn woonplaats gaan wonen is omdat zijn werk in de buurt zit, en hij niet ver wil reizen voor zn werk. En het is niet zo dat het nou zo'n hoge topfunctie is ofzo, dat zegt ie zelf ook, maar het gaat puur om de reisafstand. Logisch, wil ik ook niet..maar als ik daarheen verhuis moet ik mn baan opzeggen (in het begin zou ik nog heen en weer kunnen, maar de afstand gaat me wel een keer opbreken denk ik) ik ga bij mn familie vandaan die me zo dierbaar is, en waar ik heel hecht mee ben, en mn omgeving, vriendinnen. Ik zie het niet als opofferen, maar voor mij voelt het ook niet goed als ik eraan denk dat bovengenoemde dingen dan wegvallen.
Ik heb veel over voor mn vriend, maar ik denk ook weleens...ik geef heel veel op, waar ik zeer aan gehecht ben, alleen voor het feit dat hij zn werk dichtbij heeft. Hij is niet gebonden aan zn woonplaats, ik ben dat ook niet hoor..verhuizen vind ik ook geen probleem, maar ik laat wel veel achter.
Daarnaast ben ik ook bang dat ik afhankelijk van hem wordt, en ik ben zoooo onafhankelijk nu. Ik heb daar alleen hem, hij heeft zijn vrienden die hij veel ziet, zn werk, zn sport. Misschien vind ik het geweldig daar, maar ik zal mn dingen hier ook zo missen, en met name mn familie!
Ik vind het moeilijk, want ik wil hem helemaal niet verwijten dat hij niks opgeeft ofzo, maar heel stiekem betrap ik mezelf er weleens op dat ik ervan baal dat er nu alleen gesproken wordt over ik die naar hem verhuis.
Ik durf er ook niet echt over te beginnen, ik weet dat die woon-werkafstand belangrijk is voor hem, maar als je gaat samenwonen moet je beide concessies doen toch?
Ook heeft hij helemaal geen hechte familie, vaak gezeur...ik heb dat wel, en dat zijn voor mij de belangrijke dingen in het leven. Dus het voelt voor mij ook echt alsof ik veel moet opgeven dan..en daarmee praat ik niet over opoffering ofzo, of verwijten naar hem..ik hou van hem, en heb echt veel voor hem over, maar ik vind dat je beide dan elkaar tegemoed moet komen. Ik hoop dat ik er ook uitkom. Het heeft echt invloed op mijn stemming merk ik, en dat vind ik niet leuk!
succes!
Ik worstel er heel erg mee. Ik ben vreselijk gek op mijn vriend, en we hebbn het ook over samenwonen omdat wij een uur reistijd hebben naar elkaar. Ik kan zo bij hem intrekken, maar de enige reden dat we in zijn woonplaats gaan wonen is omdat zijn werk in de buurt zit, en hij niet ver wil reizen voor zn werk. En het is niet zo dat het nou zo'n hoge topfunctie is ofzo, dat zegt ie zelf ook, maar het gaat puur om de reisafstand. Logisch, wil ik ook niet..maar als ik daarheen verhuis moet ik mn baan opzeggen (in het begin zou ik nog heen en weer kunnen, maar de afstand gaat me wel een keer opbreken denk ik) ik ga bij mn familie vandaan die me zo dierbaar is, en waar ik heel hecht mee ben, en mn omgeving, vriendinnen. Ik zie het niet als opofferen, maar voor mij voelt het ook niet goed als ik eraan denk dat bovengenoemde dingen dan wegvallen.
Ik heb veel over voor mn vriend, maar ik denk ook weleens...ik geef heel veel op, waar ik zeer aan gehecht ben, alleen voor het feit dat hij zn werk dichtbij heeft. Hij is niet gebonden aan zn woonplaats, ik ben dat ook niet hoor..verhuizen vind ik ook geen probleem, maar ik laat wel veel achter.
Daarnaast ben ik ook bang dat ik afhankelijk van hem wordt, en ik ben zoooo onafhankelijk nu. Ik heb daar alleen hem, hij heeft zijn vrienden die hij veel ziet, zn werk, zn sport. Misschien vind ik het geweldig daar, maar ik zal mn dingen hier ook zo missen, en met name mn familie!
Ik vind het moeilijk, want ik wil hem helemaal niet verwijten dat hij niks opgeeft ofzo, maar heel stiekem betrap ik mezelf er weleens op dat ik ervan baal dat er nu alleen gesproken wordt over ik die naar hem verhuis.
Ik durf er ook niet echt over te beginnen, ik weet dat die woon-werkafstand belangrijk is voor hem, maar als je gaat samenwonen moet je beide concessies doen toch?
Ook heeft hij helemaal geen hechte familie, vaak gezeur...ik heb dat wel, en dat zijn voor mij de belangrijke dingen in het leven. Dus het voelt voor mij ook echt alsof ik veel moet opgeven dan..en daarmee praat ik niet over opoffering ofzo, of verwijten naar hem..ik hou van hem, en heb echt veel voor hem over, maar ik vind dat je beide dan elkaar tegemoed moet komen. Ik hoop dat ik er ook uitkom. Het heeft echt invloed op mijn stemming merk ik, en dat vind ik niet leuk!
succes!
donderdag 17 september 2009 om 10:14
quote:Captain_Obvious schreef op 16 september 2009 @ 19:14:
Maar mijn verstand zegt toch dat ik er veel meer voor moet opgeven dan hij, en dat zit me toch niet helemaal lekker.En wat wil je hiermee? Moet hij je hiervoor eeuwig dankbaar zijn? Moet hij dit afkopen? Ik doe mijn best om te begrijpen waarom jij het oneerlijk (want dat is het) vindt. Vind je dat hij dezelfde opoffering moet maken? Hoe zou je dat voor je zien?
Maar mijn verstand zegt toch dat ik er veel meer voor moet opgeven dan hij, en dat zit me toch niet helemaal lekker.En wat wil je hiermee? Moet hij je hiervoor eeuwig dankbaar zijn? Moet hij dit afkopen? Ik doe mijn best om te begrijpen waarom jij het oneerlijk (want dat is het) vindt. Vind je dat hij dezelfde opoffering moet maken? Hoe zou je dat voor je zien?
donderdag 17 september 2009 om 16:20
Het is al eerder genoemd en ik ben het er helemaal mee eens: als het als 'opofferen' voelt moet je het voorlopig niet doen.
Zelf ben ik met liefde bij mijn vriend gaan wonen een flink eind van mijn geliefde oude stad, vrienden en familie vandaan. Ik zie het als een avontuur. En tot nu toe (ik woon hier nu 2 maanden) voelt het ook gewoon goed. En kom op, zo groot is Nederland niet.
Wat wel fijn is is dat mijn vriend heeft gezegd bereid te zijn samen met mij naar mijn oude stad te verhuizen als ik hier niet kan aarden. Maar daar ziet het op het moment niet naar uit.
Zelf ben ik met liefde bij mijn vriend gaan wonen een flink eind van mijn geliefde oude stad, vrienden en familie vandaan. Ik zie het als een avontuur. En tot nu toe (ik woon hier nu 2 maanden) voelt het ook gewoon goed. En kom op, zo groot is Nederland niet.
Wat wel fijn is is dat mijn vriend heeft gezegd bereid te zijn samen met mij naar mijn oude stad te verhuizen als ik hier niet kan aarden. Maar daar ziet het op het moment niet naar uit.
donderdag 17 september 2009 om 19:04
quote:hanZie schreef op 17 september 2009 @ 10:14:
[...]
En wat wil je hiermee? Moet hij je hiervoor eeuwig dankbaar zijn? Moet hij dit afkopen? Ik doe mijn best om te begrijpen waarom jij het oneerlijk (want dat is het) vindt. Vind je dat hij dezelfde opoffering moet maken? Hoe zou je dat voor je zien?
Als ik wist waarom ik dat wilde, zou ik het natuurlijk hier niet hoeven posten. Ik heb het er ook wel met hem over gehad, maar hij zegt ook dat hij niet echt veel eraan kan doen.
Misschien wil ik wel dat ik even zelfstandig blijf als ik nu ben. Ik weet niet of dat kan als ik daar ga wonen. (Proefbalonnetje hoor...)
[...]
En wat wil je hiermee? Moet hij je hiervoor eeuwig dankbaar zijn? Moet hij dit afkopen? Ik doe mijn best om te begrijpen waarom jij het oneerlijk (want dat is het) vindt. Vind je dat hij dezelfde opoffering moet maken? Hoe zou je dat voor je zien?
Als ik wist waarom ik dat wilde, zou ik het natuurlijk hier niet hoeven posten. Ik heb het er ook wel met hem over gehad, maar hij zegt ook dat hij niet echt veel eraan kan doen.
Misschien wil ik wel dat ik even zelfstandig blijf als ik nu ben. Ik weet niet of dat kan als ik daar ga wonen. (Proefbalonnetje hoor...)
donderdag 17 september 2009 om 23:23
quote:Noez schreef op 16 september 2009 @ 20:14:
Waarom opofferen? Ik ben ook verhuisd weg van mijn vrienden, mijn studie en stad waar ik woonde. Voor mijn vriend inderdaad. Waarom? Omdat het nou eenmaal de meest praktische optie was.
Ja, en zo voelt het óók nog eens een keer, inderdaad. Het is ook de meest praktische optie.
@ Hoelagirl: in jouw situatie zou ik het eigenlijk logischer vinden dat jij minder ver weg hoefde te gaan wonen. Kan hij niet een baan zoeken dichter bij jou? Zijn baan is niet heel hoog en hij heeft niks met die stad, dat zegt hij zelf ook. En zeker omdat jouw familie nu dichtbij woont en je vriendinnen... wat zegt hij over het andere scenario dat ik nu schets?
quote:Moondancer schreef op 17 september 2009 @ 16:20:
Het is al eerder genoemd en ik ben het er helemaal mee eens: als het als 'opofferen' voelt moet je het voorlopig niet doen.
Niemand om mij heen zegt 'als het als een opoffering voelt, moet je het niet doen.' Iedereen zegt joh, ga gewoon samenwonen dan zie je wel waar je eindigt. Allemaal leuk en aardig, maar ik wil er iets beter over nadenken dan dat.
Maar het is toch niet zo'n gek idee om daarover na te denken? Om te willen dat je het allebei even serieus móét nemen, omdat er consequenties aan verbonden zijn?
quote:Madhe schreef op 16 september 2009 @ 12:44:
[...]Ik denk dat het voor degene die niet verhuisd net zo'n heftig besluit is hoor. Je gaat je huis, je privéruimte delen met iemand. Daar maak je plaats voor. Ik vind dat niet lichtzinnig denken.
Mee eens, maar voor mij geldt het bovenstaande én de rest. Dat is toch meer, lijkt me.
Waarom opofferen? Ik ben ook verhuisd weg van mijn vrienden, mijn studie en stad waar ik woonde. Voor mijn vriend inderdaad. Waarom? Omdat het nou eenmaal de meest praktische optie was.
Ja, en zo voelt het óók nog eens een keer, inderdaad. Het is ook de meest praktische optie.
@ Hoelagirl: in jouw situatie zou ik het eigenlijk logischer vinden dat jij minder ver weg hoefde te gaan wonen. Kan hij niet een baan zoeken dichter bij jou? Zijn baan is niet heel hoog en hij heeft niks met die stad, dat zegt hij zelf ook. En zeker omdat jouw familie nu dichtbij woont en je vriendinnen... wat zegt hij over het andere scenario dat ik nu schets?
quote:Moondancer schreef op 17 september 2009 @ 16:20:
Het is al eerder genoemd en ik ben het er helemaal mee eens: als het als 'opofferen' voelt moet je het voorlopig niet doen.
Niemand om mij heen zegt 'als het als een opoffering voelt, moet je het niet doen.' Iedereen zegt joh, ga gewoon samenwonen dan zie je wel waar je eindigt. Allemaal leuk en aardig, maar ik wil er iets beter over nadenken dan dat.
Maar het is toch niet zo'n gek idee om daarover na te denken? Om te willen dat je het allebei even serieus móét nemen, omdat er consequenties aan verbonden zijn?
quote:Madhe schreef op 16 september 2009 @ 12:44:
[...]Ik denk dat het voor degene die niet verhuisd net zo'n heftig besluit is hoor. Je gaat je huis, je privéruimte delen met iemand. Daar maak je plaats voor. Ik vind dat niet lichtzinnig denken.
Mee eens, maar voor mij geldt het bovenstaande én de rest. Dat is toch meer, lijkt me.
