Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 11 mei 2008 om 12:56
Het stomme is, dat mijn ex een hele leuke man is. Als we hem tegen zouden komen, dan zouden we het heel gezellig kunnen hebben zo in de groep. Helemaal leuk, veel lachen, leuke gesprekken, uiterst charmant, respectvol naar anderen. Noem maar op! Maar dat hij echt zo gevaarlijk is? Nee dat zie je er totaal niet aan af. Eerder een gemoedelijke man.
Maar je moet er niet mee in een huis gaan wonen.
Maar je moet er niet mee in een huis gaan wonen.
zondag 11 mei 2008 om 13:43
Ja, zelfde met mijn ex. Als hij indruk wilde maken, in een goede bui was.
Mensen vonden hem interessant, hij had eerst altijd veel aandacht van vrouwen ook. Charmante man.
Misschien was het de combinatie van hem en mij die zo slecht uitpakte. Op de manier zoals het gegaan is dan.
Hij had die problemen al, ze werden erger in de zin dat wij ons afzonderden en die relatie zich zo ontwikkelde. Aan elkaar gehecht, steeds minder contact met anderen.
Ik mis hem. Ondanks die rottige voorbeelden van dagen uit die tijd die ik hier kan noemen. Ondanks het besef dat het zo klote was die tijd.
Ik mis het om zo samen met iemand te zijn.
Dat je helemaal eigenlijk op jezelf alleen bent en geen verantwoordelijkheden op andere gebieden hebt, aan niets verbonden bent. Dat je nergens meer deel van uitmaakt, en je je stort in de armen van diegene om wie alles draait en dat jou dat gelukkig maakt. Denk je.
En dat jij iemand was die zoveel losmaakte bij een man.
Dat die helemaal gek werd van iets wat je kon doen of zeggen en zo jaloers was.
Verslavend toch.
Lilly, wat denk je dat jouw verleden voor invloed heeft op hoe jij naar je relatie kijkt?
Die grenzen die vervagen?
Als ik nu terugkijk is het echt soms te bizar of absurd voor woorden. Mijn gedachtengang toen, of wat er gebeurde.
Mijn leven is zo anders geworden.
Maar wat als jij al vroeg hebt leren leven met dit soort moeilijke zaken? Hoe moeilijk is het dan om echt te stoppen met een relatie die die heftige kant in zich heeft?
Heb je wel eens echt een fijne rustige tijd gehad?
Kun je begrijpen dat het misschien verstandig is je te verdiepen in het effect van de gebeurtenissen in jouw jeugd op je volwassen leven? Dat je jezelf te tijd geeft te helen en de dingen echt te gaan proberen te zien?
Denk ik dan als ik het zo lees, meis.
Omdat je jezelf daarmee beschermt tegen keuzes die voortkomen uit iets waar je nu niet goed bijkunt met je gedachten of gevoel, maar die veel impact hebben.
Ik weet het niet, bij mij was het best fijn thuis vroeger. Ik zie nu wel wat me het later moeilijk maakte, zie hoe ik was als kind.
We kenden moeilijke tijden als gezin, toen mijn vader zijn baan kwijtraakte, zijn bedrijfje failliet ging, mijn ouders en vooral mijn vader dan overspannen raakten. Hoe wij het contact verloren, niet meer konden praten met elkaar toen ik een tiener werd.
Wat het achteraf ook betekende voor het gezin dat de oudste dochter jarenlang 'kwijt' was.
Maar we zijn er allemaal op onze eigen manier mee aan het werk geweest, met onze issues, al worden de dingen nu nog niet echt uitgesproken. Gaat steeds beter.
Ik zie wat mij kwetsbaar maakte, wat mij tegenhield, waar ik onzeker in was, bang.
Hoe kijk jij daar naar?
Je lijkt me zo eenzaam.
Ik heb me zo gevoeld, maar ik ken dat wat ik nu heb, nu alles anders is.
Ik zou niet weten aan wie ik mijn verhaal, over mijn relatie, eens helemaal echt zou kunnen vertellen. Ik zou niet weten hoe iemand daar iets mee zou kunnen, erop zou kunnen reageren. Ik deel verschillende stukjes ervan met verschillende mensen. zoals hier, en met vrouwen die ik hier heb leren kennen. Soms een stukje met iemand anders.
Zelf kijk ik er ook steeds anders naar.
Nieuwe inzichten. Spijt. Een verlangen naar een moment van toen, naar het begin en wie we waren en wat kon zijn.
Angst. Ook als ik kijk naar de toekomst.
Hoe gek is mijn ex werkelijk?
Hoezeer zijn wij nog met elkaar verbonden, ook door ons kind. Dat hij me niet echt los kan laten en die dag die komt dat hij voor me staat.
Hoe gestoord is hij?
Ik weet wat hij zei, schreeuwde naar mij. Ken zijn gedachtenkronkels, voelde zijn frustratie.
En nu gaan we verder en hij zakt weg in zijn wereld. Hoe kom ik daar uit volgens zijn kijk daar op?
Ik wil je ook maar weer waarschuwen. In hoeverre je je steeds meer gaat verbinden met iemand die die gevaarlijke kant in zich heeft.
Mensen vonden hem interessant, hij had eerst altijd veel aandacht van vrouwen ook. Charmante man.
Misschien was het de combinatie van hem en mij die zo slecht uitpakte. Op de manier zoals het gegaan is dan.
Hij had die problemen al, ze werden erger in de zin dat wij ons afzonderden en die relatie zich zo ontwikkelde. Aan elkaar gehecht, steeds minder contact met anderen.
Ik mis hem. Ondanks die rottige voorbeelden van dagen uit die tijd die ik hier kan noemen. Ondanks het besef dat het zo klote was die tijd.
Ik mis het om zo samen met iemand te zijn.
Dat je helemaal eigenlijk op jezelf alleen bent en geen verantwoordelijkheden op andere gebieden hebt, aan niets verbonden bent. Dat je nergens meer deel van uitmaakt, en je je stort in de armen van diegene om wie alles draait en dat jou dat gelukkig maakt. Denk je.
En dat jij iemand was die zoveel losmaakte bij een man.
Dat die helemaal gek werd van iets wat je kon doen of zeggen en zo jaloers was.
Verslavend toch.
Lilly, wat denk je dat jouw verleden voor invloed heeft op hoe jij naar je relatie kijkt?
Die grenzen die vervagen?
Als ik nu terugkijk is het echt soms te bizar of absurd voor woorden. Mijn gedachtengang toen, of wat er gebeurde.
Mijn leven is zo anders geworden.
Maar wat als jij al vroeg hebt leren leven met dit soort moeilijke zaken? Hoe moeilijk is het dan om echt te stoppen met een relatie die die heftige kant in zich heeft?
Heb je wel eens echt een fijne rustige tijd gehad?
Kun je begrijpen dat het misschien verstandig is je te verdiepen in het effect van de gebeurtenissen in jouw jeugd op je volwassen leven? Dat je jezelf te tijd geeft te helen en de dingen echt te gaan proberen te zien?
Denk ik dan als ik het zo lees, meis.
Omdat je jezelf daarmee beschermt tegen keuzes die voortkomen uit iets waar je nu niet goed bijkunt met je gedachten of gevoel, maar die veel impact hebben.
Ik weet het niet, bij mij was het best fijn thuis vroeger. Ik zie nu wel wat me het later moeilijk maakte, zie hoe ik was als kind.
We kenden moeilijke tijden als gezin, toen mijn vader zijn baan kwijtraakte, zijn bedrijfje failliet ging, mijn ouders en vooral mijn vader dan overspannen raakten. Hoe wij het contact verloren, niet meer konden praten met elkaar toen ik een tiener werd.
Wat het achteraf ook betekende voor het gezin dat de oudste dochter jarenlang 'kwijt' was.
Maar we zijn er allemaal op onze eigen manier mee aan het werk geweest, met onze issues, al worden de dingen nu nog niet echt uitgesproken. Gaat steeds beter.
Ik zie wat mij kwetsbaar maakte, wat mij tegenhield, waar ik onzeker in was, bang.
Hoe kijk jij daar naar?
Je lijkt me zo eenzaam.
Ik heb me zo gevoeld, maar ik ken dat wat ik nu heb, nu alles anders is.
Ik zou niet weten aan wie ik mijn verhaal, over mijn relatie, eens helemaal echt zou kunnen vertellen. Ik zou niet weten hoe iemand daar iets mee zou kunnen, erop zou kunnen reageren. Ik deel verschillende stukjes ervan met verschillende mensen. zoals hier, en met vrouwen die ik hier heb leren kennen. Soms een stukje met iemand anders.
Zelf kijk ik er ook steeds anders naar.
Nieuwe inzichten. Spijt. Een verlangen naar een moment van toen, naar het begin en wie we waren en wat kon zijn.
Angst. Ook als ik kijk naar de toekomst.
Hoe gek is mijn ex werkelijk?
Hoezeer zijn wij nog met elkaar verbonden, ook door ons kind. Dat hij me niet echt los kan laten en die dag die komt dat hij voor me staat.
Hoe gestoord is hij?
Ik weet wat hij zei, schreeuwde naar mij. Ken zijn gedachtenkronkels, voelde zijn frustratie.
En nu gaan we verder en hij zakt weg in zijn wereld. Hoe kom ik daar uit volgens zijn kijk daar op?
Ik wil je ook maar weer waarschuwen. In hoeverre je je steeds meer gaat verbinden met iemand die die gevaarlijke kant in zich heeft.
zondag 11 mei 2008 om 16:56
Lief dat je dat vraagt.
Ik druk het vandaag heel ver weg. Als moeder zijnde, als dochter zijnde.
Maar eerlijk gezegd kan ik vandaag niets hebben van mijn man en kan, ondanks alle afleiding (samen ff ergens heen geweest) zelfs niet in gedachten loslaten dat ik alles kwijt ben.
Ik druk het vandaag heel ver weg. Als moeder zijnde, als dochter zijnde.
Maar eerlijk gezegd kan ik vandaag niets hebben van mijn man en kan, ondanks alle afleiding (samen ff ergens heen geweest) zelfs niet in gedachten loslaten dat ik alles kwijt ben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 11 mei 2008 om 20:37
Elmer, ook ik denk vandaag extra aan jou....
Lieve Raboke, hoe is het met je?
Ik lees mee en ik denk ook weer vaak aan mijn ex en zo maar ik heb op de een of andere manier even geen zin om er over te schrijven. Ik merk dat het verhaal van Perel veel mosmaakt.
Perel, hoe is het met jou lieverd? Ben je de moederdag een beetje doorgekomen? (f)
Alle andere heerlijke meiden hier ook een zoen he...![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Lieve Raboke, hoe is het met je?
Ik lees mee en ik denk ook weer vaak aan mijn ex en zo maar ik heb op de een of andere manier even geen zin om er over te schrijven. Ik merk dat het verhaal van Perel veel mosmaakt.
Perel, hoe is het met jou lieverd? Ben je de moederdag een beetje doorgekomen? (f)
Alle andere heerlijke meiden hier ook een zoen he...
zondag 11 mei 2008 om 23:14
Hoi allemaal, Elenonora,
Vandaag was een beetje rare dag.
Vanochtend bij mijn ouders geweest. De sfeer die daar hangt is niet prettig. Mijn moeder is niet goed gezond, en daardoor somber, en mijn vader gaat de laatste tijd snel achteruit, wordt vergeetachtig, en dat kost haar ontzettend veel energie.
Ze bedoelen het wel goed, doen hun best op hun manier, maar zijn te weinig stabiel om mij echt te kunnen steunen.
Als ze dan vragen hoe het met me gaat, probeer ik ze zoveel mogelijk te ontzien. Heb de neiging om me meer op mijn moeder te richten, want mijn vader snapt het vaak toch niet.
Daar voel ik me dan best wel weer schuldig over.
Vanmiddag kwamen de kinderen weer naar huis.
Ook deze keer waren er weer wanklanken: nu zat er in de post van mijn ex een brief van mijn advocaat. Hij zei dit tegen de kinderen terwijl hij hem opende, las hem en de kinderen zagen hem boos worden...vervolgens gooide hij de brief naar hun toe met de mededeling: lees maar eens goed wat hierin staat.
Als je moeder haar zin krijgt, is het voortaan wel afgelopen met alle leuke dingen die we met zijn drieën doen.
Vervolgens liep hij naar een andere kamer en riep vandaar uit:
Wie is die vriend van je moeder!!
Even ter informatie: die heb ik niet.
Niet gehad ook sinds de scheiding.
Ze hebben de brief ongelezen laten liggen, en zeiden dat ik geen vriend heb, en dat ze die brief niet hoeven te zien.
Eenmaal thuis kwamen de tranen. Daar lag ik op mijn twijfelaar met twee van die in de lengte uitgeschoten pubers.
Zo in-en-in zielig. Die behuilde snuitjes, met hier en daar een flinke puist. Groot en toch zo klein.
Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen, waarom laat hij zich zo vreselijk gaan.
Ik twijfel nu echt wat ik moet doen.
Meld ik dit gedrag ergens, huisarts, advocaat.
Ik ben zo bang dat als er een proces komt dat de kinderen daar ook mee belast worden, dat er misschien vragen aan ze gesteld gaan worden of zoiets.
Ik voel me zo schuldig dat ik dit ben aangegaan, ook al doe ik dit om de zaken eerlijk geregeld te krijgen.
Mijn ex zit gewoon helemaal in een verkeerd denktraject.
Hij leeft niet in de realiteit, want hij ziet dingen die er niet zijn.
Dat is zo duidelijk.
Als iemand zegt dat een kennis gaat trouwen, maakt hij een keel-afsnij beweging, maakt denigrerende opmerkingen over 'alle wijven' en ga zo maar door.
En ik vraag de kinderen hierover niet uit, maar het is net een spraakwaterval als ze dan weer hier zijn.
Na het aansteken van de bbq zijn we aan het roosteren gegaan en was het verdriet voor nu wel weer vergeten, maar dit zijn wel dingen die ze zich jaren later nog herinneren, het zal echt zijn stempel wel drukken op hun ontwikkeling.
Mijn ex doet dit mij niet aan, want het toont alleen maar zijn zwakte. Hij heeft de kinderen ermee, en zichzelf.
Eleonoor, hoe ben jij het te boven gekomen?
Ben je zelf eruit gekrabbeld of is dat je nieuwe relatie geweest die ervoor heeft gezorgd dat je je weer mens voelt.
Heb jij eerst leren houden van jezelf en ontmoette je toen je man?
Ik wil zo graag een toekomst zien waarin plaats is voor een partner, maar op dit moment zie ik een relatie of een man om me heen niet als iets waar ik me prettig bij kan voelen.
Is dat het begin van de verbittering? Nee toch?
Wat verpest
Vandaag was een beetje rare dag.
Vanochtend bij mijn ouders geweest. De sfeer die daar hangt is niet prettig. Mijn moeder is niet goed gezond, en daardoor somber, en mijn vader gaat de laatste tijd snel achteruit, wordt vergeetachtig, en dat kost haar ontzettend veel energie.
Ze bedoelen het wel goed, doen hun best op hun manier, maar zijn te weinig stabiel om mij echt te kunnen steunen.
Als ze dan vragen hoe het met me gaat, probeer ik ze zoveel mogelijk te ontzien. Heb de neiging om me meer op mijn moeder te richten, want mijn vader snapt het vaak toch niet.
Daar voel ik me dan best wel weer schuldig over.
Vanmiddag kwamen de kinderen weer naar huis.
Ook deze keer waren er weer wanklanken: nu zat er in de post van mijn ex een brief van mijn advocaat. Hij zei dit tegen de kinderen terwijl hij hem opende, las hem en de kinderen zagen hem boos worden...vervolgens gooide hij de brief naar hun toe met de mededeling: lees maar eens goed wat hierin staat.
Als je moeder haar zin krijgt, is het voortaan wel afgelopen met alle leuke dingen die we met zijn drieën doen.
Vervolgens liep hij naar een andere kamer en riep vandaar uit:
Wie is die vriend van je moeder!!
Even ter informatie: die heb ik niet.
Niet gehad ook sinds de scheiding.
Ze hebben de brief ongelezen laten liggen, en zeiden dat ik geen vriend heb, en dat ze die brief niet hoeven te zien.
Eenmaal thuis kwamen de tranen. Daar lag ik op mijn twijfelaar met twee van die in de lengte uitgeschoten pubers.
Zo in-en-in zielig. Die behuilde snuitjes, met hier en daar een flinke puist. Groot en toch zo klein.
Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen, waarom laat hij zich zo vreselijk gaan.
Ik twijfel nu echt wat ik moet doen.
Meld ik dit gedrag ergens, huisarts, advocaat.
Ik ben zo bang dat als er een proces komt dat de kinderen daar ook mee belast worden, dat er misschien vragen aan ze gesteld gaan worden of zoiets.
Ik voel me zo schuldig dat ik dit ben aangegaan, ook al doe ik dit om de zaken eerlijk geregeld te krijgen.
Mijn ex zit gewoon helemaal in een verkeerd denktraject.
Hij leeft niet in de realiteit, want hij ziet dingen die er niet zijn.
Dat is zo duidelijk.
Als iemand zegt dat een kennis gaat trouwen, maakt hij een keel-afsnij beweging, maakt denigrerende opmerkingen over 'alle wijven' en ga zo maar door.
En ik vraag de kinderen hierover niet uit, maar het is net een spraakwaterval als ze dan weer hier zijn.
Na het aansteken van de bbq zijn we aan het roosteren gegaan en was het verdriet voor nu wel weer vergeten, maar dit zijn wel dingen die ze zich jaren later nog herinneren, het zal echt zijn stempel wel drukken op hun ontwikkeling.
Mijn ex doet dit mij niet aan, want het toont alleen maar zijn zwakte. Hij heeft de kinderen ermee, en zichzelf.
Eleonoor, hoe ben jij het te boven gekomen?
Ben je zelf eruit gekrabbeld of is dat je nieuwe relatie geweest die ervoor heeft gezorgd dat je je weer mens voelt.
Heb jij eerst leren houden van jezelf en ontmoette je toen je man?
Ik wil zo graag een toekomst zien waarin plaats is voor een partner, maar op dit moment zie ik een relatie of een man om me heen niet als iets waar ik me prettig bij kan voelen.
Is dat het begin van de verbittering? Nee toch?
Wat verpest
zondag 11 mei 2008 om 23:25
zondag 11 mei 2008 om 23:51
Iseo,
Ik ga er maar vanuit dat het eens over zal zijn.
De eerste keer dat je beseft dat je er middenin zit, en het werkelijkheid is en je niet wakker zult worden en dat het dan over is denk je dat je er niet meer uit komt.
Maar het gaat voorbij.
En dit gaat ook wel weer voorbij. Volgend jaar om deze tijd ligt dit vast allemaal ver achter me.
Niet dat ik zo meegaand en berustend ben, maar het is voor mij een manier om het overzicht te houden.
Groetjes, Perel.
Ik ga er maar vanuit dat het eens over zal zijn.
De eerste keer dat je beseft dat je er middenin zit, en het werkelijkheid is en je niet wakker zult worden en dat het dan over is denk je dat je er niet meer uit komt.
Maar het gaat voorbij.
En dit gaat ook wel weer voorbij. Volgend jaar om deze tijd ligt dit vast allemaal ver achter me.
Niet dat ik zo meegaand en berustend ben, maar het is voor mij een manier om het overzicht te houden.
Groetjes, Perel.
maandag 12 mei 2008 om 00:19
Die knuffels doen het 'em ook wel hoor, Iseo!
Maar ik voel wel wat je bedoelt.
Wat ik hier lees gaat vaak ook zo ver dat ik gewoon niet weet wat ik moet zeggen, en ik zou dan zo graag iets van troost mee willen geven.
Ik ga zo naar mijn bedje.
Kijken of ik kan slapen...alleen maar een laken vannacht....
Maar ik voel wel wat je bedoelt.
Wat ik hier lees gaat vaak ook zo ver dat ik gewoon niet weet wat ik moet zeggen, en ik zou dan zo graag iets van troost mee willen geven.
Ik ga zo naar mijn bedje.
Kijken of ik kan slapen...alleen maar een laken vannacht....
maandag 12 mei 2008 om 09:07
Perel, je geeft je kinderen wat veel kinderen van dit soort vaders -of moeders- niet kunnen krijgen.
Een veilige plek waar ze kunnen praten, huilen, uitrusten.
Hoe zou dat zijn geweest als jullie nog met zijn allen in één huis woonden?
Verdriet maakt kinderen niet kapot, daar kunnen ze heus wel mee omgaan. Zoveel te beter als ze een uitweg hebben..
Een veilige plek waar ze kunnen praten, huilen, uitrusten.
Hoe zou dat zijn geweest als jullie nog met zijn allen in één huis woonden?
Verdriet maakt kinderen niet kapot, daar kunnen ze heus wel mee omgaan. Zoveel te beter als ze een uitweg hebben..
maandag 12 mei 2008 om 09:08
Ik wil iedereen bedanken die aan mij gedacht heeft.
Dit bloemetje drukt eigenlijk maar zo weinig uit, maar ik bedoel er veel mee.
Het is zó belangrijk, steun. Zo belangrijk ook wat hier in dit topic gebeurt. Even voelen dat je niet alleen bent met al dat geworstel. En al is het alleen maar via een schermpje, toch betekent het veel. Zomaar op momenten overdag denk ik ineens bijvoorbeeld aan Lilly, of aan iemand anders van dit of een ander topic. Door de verhalen, echte belevenissen, gaan jullie leven, krijgen jullie een gezicht voor mij. Door zomaar eventjes wat steun krijg je weer moed op een moment dat die soms eventjes inzakt. Dat dingen zwaar vallen. Zo mooi en waardevol, hoe we hier samen-zijn in al zijn beperktheid, maar ook in al zijn grootsheid.
Dit bloemetje drukt eigenlijk maar zo weinig uit, maar ik bedoel er veel mee.
Het is zó belangrijk, steun. Zo belangrijk ook wat hier in dit topic gebeurt. Even voelen dat je niet alleen bent met al dat geworstel. En al is het alleen maar via een schermpje, toch betekent het veel. Zomaar op momenten overdag denk ik ineens bijvoorbeeld aan Lilly, of aan iemand anders van dit of een ander topic. Door de verhalen, echte belevenissen, gaan jullie leven, krijgen jullie een gezicht voor mij. Door zomaar eventjes wat steun krijg je weer moed op een moment dat die soms eventjes inzakt. Dat dingen zwaar vallen. Zo mooi en waardevol, hoe we hier samen-zijn in al zijn beperktheid, maar ook in al zijn grootsheid.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 mei 2008 om 09:11
quote:mamzelle schreef op 12 mei 2008 @ 09:07:
Perel, je geeft je kinderen wat veel kinderen van dit soort vaders -of moeders- niet kunnen krijgen.
Een veilige plek waar ze kunnen praten, huilen, uitrusten.
Dit wil ik nog even - uit eigen ervaring - onderstrepen. Het is immens belangrijk. Bij ons thuis was dat er nooit. En het is vreselijk als je als kind alleen blijft zitten met al je angst en verdriet, bij niemand terecht kunt, en niemand die het zelfs maar ziet (als je zo'n kind bent die geen opschudding wil veroorzaken). Je kunt volgens mij alles aan, ook als kind, als je je maar niet helemaal in de steek gelaten en alleen voelt. (En zelfs dan nog, al levert dat behoorlijk wat schade op!!)
Dus onderschat niet wat je doet, het is van wezenlijk belang!
Perel, je geeft je kinderen wat veel kinderen van dit soort vaders -of moeders- niet kunnen krijgen.
Een veilige plek waar ze kunnen praten, huilen, uitrusten.
Dit wil ik nog even - uit eigen ervaring - onderstrepen. Het is immens belangrijk. Bij ons thuis was dat er nooit. En het is vreselijk als je als kind alleen blijft zitten met al je angst en verdriet, bij niemand terecht kunt, en niemand die het zelfs maar ziet (als je zo'n kind bent die geen opschudding wil veroorzaken). Je kunt volgens mij alles aan, ook als kind, als je je maar niet helemaal in de steek gelaten en alleen voelt. (En zelfs dan nog, al levert dat behoorlijk wat schade op!!)
Dus onderschat niet wat je doet, het is van wezenlijk belang!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 mei 2008 om 10:01
Jullie reakties ontroeren me. Vooral dat van die veilige plek.
Er ligt er nu eentje in zijn badjas in de tuin op een ligbed te slapen, vroeg naar beneden gekomen vanwege de warmte.
Ik sla dat tafereel dan gade, en denk: nog helemaal aan het begin van een volwassen mensenleven. Wat krijgt hij mee van deze periode en hoe gaat hij het later zelf doen?
In elk geval hebben we nu twee weken rust. Morgen weer naar school en dan weer de routine van een normale week, school en werk.
Er ligt er nu eentje in zijn badjas in de tuin op een ligbed te slapen, vroeg naar beneden gekomen vanwege de warmte.
Ik sla dat tafereel dan gade, en denk: nog helemaal aan het begin van een volwassen mensenleven. Wat krijgt hij mee van deze periode en hoe gaat hij het later zelf doen?
In elk geval hebben we nu twee weken rust. Morgen weer naar school en dan weer de routine van een normale week, school en werk.
maandag 12 mei 2008 om 10:10
Perel, ik wil het nog wel even herhalen. Dat jij je kinderen de ruimte geeft om al die gevoelens te uiten is echt super geweldig. Geen idee of je er iets aan hebt, maar het volgende gedicht beschrijft voor mij heel goed hoe belangrijk jouw houding naar je kinderen is.
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens
hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten,
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel,
Want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet
bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet
hen aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, nog blijft het dralen bij gisteren
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende
pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en
hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de
boogschutter een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl lief heeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Kahlil Gibran, uit " De Profeet "
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens
hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten,
Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel,
Want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet
bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet
hen aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, nog blijft het dralen bij gisteren
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende
pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en
hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.
Laat het gebogen worden door de hand van de
boogschutter een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl lief heeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Kahlil Gibran, uit " De Profeet "
