Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 8 juli 2007 om 12:03
Een week om ertegenaan te hikken, bedoel je 
Zonlicht, over dat hij je niet kent. Ik beschuldigde mijn ex ervan dat hij me niet kende, dat hij me niet wilde kennen. Hij zei me 'maar je zegt ook helemaal niks, ik kán je niet kennen'. Klopt ook: ik moet me heel vertrouwd voelen wil ik iemand laten delen in wat mij bezighoudt, en zelfs als ik me vertrouwd voel vind ik het moeilijk om te zeggen wie ik echt ben. Wie ik niet ben, dat lukt wel.
Verder betwijfel ik of ik mijn ex echt ken. Ik weet wat 'ie doet en wat 'ie niet doet. Wat 'ie denkt en wat 'ie voelt, vooral het laatste, denk dat ik daar geen fractie van ken.
Zonlicht, over dat hij je niet kent. Ik beschuldigde mijn ex ervan dat hij me niet kende, dat hij me niet wilde kennen. Hij zei me 'maar je zegt ook helemaal niks, ik kán je niet kennen'. Klopt ook: ik moet me heel vertrouwd voelen wil ik iemand laten delen in wat mij bezighoudt, en zelfs als ik me vertrouwd voel vind ik het moeilijk om te zeggen wie ik echt ben. Wie ik niet ben, dat lukt wel.
Verder betwijfel ik of ik mijn ex echt ken. Ik weet wat 'ie doet en wat 'ie niet doet. Wat 'ie denkt en wat 'ie voelt, vooral het laatste, denk dat ik daar geen fractie van ken.
zondag 8 juli 2007 om 13:35
Zonlicht, wat een bijzonder moment moet dat geweest zijn met je zoon, toen hij aangaf dat hij voelde dat zijn vader niet oprecht tegen hem was. Je schrijft verder niet hoe je erop reageerde. Daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar. Dus als je het wilt delen? Zo niet ook goed hoor. Maar ik kan niet anders denken dan dat dit zo'n moment is geweest voor je zoon dat hij zich over 30 jaar nog herinnert.
Helaas ga ik niet fietsen vandaag. Manlief is weg met de meiden, maar zoonlief had in ene 39 koorts, dus die houden we op de bank. Ik vind het niet erg hoor. Wit wijntje erbij, tour de france aan zo direct. Komt helemaal goed.
Helaas ga ik niet fietsen vandaag. Manlief is weg met de meiden, maar zoonlief had in ene 39 koorts, dus die houden we op de bank. Ik vind het niet erg hoor. Wit wijntje erbij, tour de france aan zo direct. Komt helemaal goed.
zondag 8 juli 2007 om 21:09
Annemoon, goeie vraag van je hoe ik erop reageerde!
Bij mezelf merkte ik een gevoel van opluchting. Mijn zoon ziet dus nog steeds wel wat er gebeurt maar hij is nu gewoon nog niet krachtig genoeg om er tegen in opstand te komen. Voor mij de bevestiging dat ik op de goede weg ben en dat juist met 'loslaten' ik ervoor kan zorgen dat mijn zoon gaat nadenken en zien wat er gebeurt. Dit soort momenten zijn er al vaker geweest. Verder hebben we er gewoon rustig over gepraat. Dat dat ook het lastige is en dat ik dat ook vaak gevoeld heb. Dat dubbele, maar dat je toch voor jezelf moet kiezen. Je bent op zo'n moment dus onvrij, om het woord uit de openingspost van Mamzelle maar eens te herhalen. Maar dat hierdoor ook het plezier verdwijnt uit de leuke dingen. En heb ik hem maar weer eens uitgelegd dat hij niet hoeft te kiezen. Dat hij moet leren voor zichzelf op te komen en dat ik begrijp (als geen ander) hoe moeilijk dit kan zijn bij zijn vader. Dat bepaalde keuzes die hij nu heeft gemaakt niet betekenen dat ik minder van hem houdt en hij minder van mij. We praten hier veel Annemoon, over van alles. Meer kan ik over dit voorval niet schrijven ivm herkenbaarheid, als dat wel kon zou je nog beter begrijpen dat het zo intens gemeen is.
En mamzelle, ik ken mijn ex dus wel, ik ben bang voor zijn ingehouden woede die hij nog steeds heeft maar weet tegelijkertijd dat voor hem uiterlijke schijn ook veel betekend. Dit zal hem waarschijnlijk tegenhouden in echt onbezonnen akties. Als het er echt opaan komt ben ik sterker. Mijn zwakke punt is natuurlijk de kinderen, daar kan hij me mee raken en dat doet hij dus ook. Dat hij hiermee de kinderen treft vind ik verschrikkelijk. Dat hij dat niet ziet en doorheeft is iets waar ik gelukkig niets mee hoef en niets mee kan. Uren hebben we (hmm, ik dus vooral tegen hem) gepraat in het begin van onze relatie, ik heb hem van alles uitgelegd over mezelf, ik ben niet zo gesloten normaal gesproken. Maar hij heeft dat allemaal naast zich neergelegd en alleen aan zichzelf gedacht. En op de juiste momenten gebruikt om mij mijn grenzen te laten verleggen en zo weer in te spelen om mijn twijfel en schuldgevoel. Zijn zienswijze en zijn waarheid tellen.
Die geslotenheid ben ik nu dus ook weer aan het afleren gelukkig. Iemand die mij wil leren kennen hoeft daar niet zoveel moeite voor te doen. Als ik me veilig voel ben ik nog steeds dat open boek. Maar in onbekende situaties merk ik dat ik me niet altijd veilig voel en dat ik aan het reageren ben vanuit de 'krassen op de ziel'. Nog afgesloten dus. En daar wil ik graag weer vanaf. Ik wil weer vanuit het vertrouwen in mezelf om kunnen gaan met de nieuwe dingen die op mijn pad komen.
Bij mezelf merkte ik een gevoel van opluchting. Mijn zoon ziet dus nog steeds wel wat er gebeurt maar hij is nu gewoon nog niet krachtig genoeg om er tegen in opstand te komen. Voor mij de bevestiging dat ik op de goede weg ben en dat juist met 'loslaten' ik ervoor kan zorgen dat mijn zoon gaat nadenken en zien wat er gebeurt. Dit soort momenten zijn er al vaker geweest. Verder hebben we er gewoon rustig over gepraat. Dat dat ook het lastige is en dat ik dat ook vaak gevoeld heb. Dat dubbele, maar dat je toch voor jezelf moet kiezen. Je bent op zo'n moment dus onvrij, om het woord uit de openingspost van Mamzelle maar eens te herhalen. Maar dat hierdoor ook het plezier verdwijnt uit de leuke dingen. En heb ik hem maar weer eens uitgelegd dat hij niet hoeft te kiezen. Dat hij moet leren voor zichzelf op te komen en dat ik begrijp (als geen ander) hoe moeilijk dit kan zijn bij zijn vader. Dat bepaalde keuzes die hij nu heeft gemaakt niet betekenen dat ik minder van hem houdt en hij minder van mij. We praten hier veel Annemoon, over van alles. Meer kan ik over dit voorval niet schrijven ivm herkenbaarheid, als dat wel kon zou je nog beter begrijpen dat het zo intens gemeen is.
En mamzelle, ik ken mijn ex dus wel, ik ben bang voor zijn ingehouden woede die hij nog steeds heeft maar weet tegelijkertijd dat voor hem uiterlijke schijn ook veel betekend. Dit zal hem waarschijnlijk tegenhouden in echt onbezonnen akties. Als het er echt opaan komt ben ik sterker. Mijn zwakke punt is natuurlijk de kinderen, daar kan hij me mee raken en dat doet hij dus ook. Dat hij hiermee de kinderen treft vind ik verschrikkelijk. Dat hij dat niet ziet en doorheeft is iets waar ik gelukkig niets mee hoef en niets mee kan. Uren hebben we (hmm, ik dus vooral tegen hem) gepraat in het begin van onze relatie, ik heb hem van alles uitgelegd over mezelf, ik ben niet zo gesloten normaal gesproken. Maar hij heeft dat allemaal naast zich neergelegd en alleen aan zichzelf gedacht. En op de juiste momenten gebruikt om mij mijn grenzen te laten verleggen en zo weer in te spelen om mijn twijfel en schuldgevoel. Zijn zienswijze en zijn waarheid tellen.
Die geslotenheid ben ik nu dus ook weer aan het afleren gelukkig. Iemand die mij wil leren kennen hoeft daar niet zoveel moeite voor te doen. Als ik me veilig voel ben ik nog steeds dat open boek. Maar in onbekende situaties merk ik dat ik me niet altijd veilig voel en dat ik aan het reageren ben vanuit de 'krassen op de ziel'. Nog afgesloten dus. En daar wil ik graag weer vanaf. Ik wil weer vanuit het vertrouwen in mezelf om kunnen gaan met de nieuwe dingen die op mijn pad komen.
zondag 8 juli 2007 om 22:01
Hallo allemaal!
Na mijn warrige verhaal van gisteren (met misschien wel een beetje veel zelfmedelijden...), en jullie fijne reacties erop, ben ik gaan slapen en na een onrustige nacht met veel nare dromen, ben ik toch weer vol goede moed begonnen aan een nieuwe dag.
Als ik lees wat jullie geschreven hebben over hoe jullie zelf in het leven staan, denk ik wel dat de meesten van ons qua karakter enigszins op elkaar lijken. Als ik jullie verhalen lees, jullie reacties, dan kan ik niet anders dan positief over jullie denken, allemaal zo vol medeleven, bezorgdheid, zo serieus en oprecht bezig met het moederschap, en nog veel meer positieve dingen. Qua ervaringen lijken we op elkaar, en als ik voor de rest ook maar enigszins op jullie mag lijken, mag ik daar zeker tevreden mee zijn - en moet ik niet zo lopen te dubben over wat er allemaal wel of niet mis met me is/was. Niemand is perfect, ik eis dat ook van een ander niet, en ik moet ophouden dat wel van mezelf te verwachten. Het is vermoeiend en levert niets op.
Dank jullie wel voor jullie reacties van gisteren. :R
Liefs van Lemmy.
Mamzelle, wat een mooie tekst aan het begin van dit topic.
Annemoon, ik hoop dat je kindje al wat opgeknapt is.
Na mijn warrige verhaal van gisteren (met misschien wel een beetje veel zelfmedelijden...), en jullie fijne reacties erop, ben ik gaan slapen en na een onrustige nacht met veel nare dromen, ben ik toch weer vol goede moed begonnen aan een nieuwe dag.
Als ik lees wat jullie geschreven hebben over hoe jullie zelf in het leven staan, denk ik wel dat de meesten van ons qua karakter enigszins op elkaar lijken. Als ik jullie verhalen lees, jullie reacties, dan kan ik niet anders dan positief over jullie denken, allemaal zo vol medeleven, bezorgdheid, zo serieus en oprecht bezig met het moederschap, en nog veel meer positieve dingen. Qua ervaringen lijken we op elkaar, en als ik voor de rest ook maar enigszins op jullie mag lijken, mag ik daar zeker tevreden mee zijn - en moet ik niet zo lopen te dubben over wat er allemaal wel of niet mis met me is/was. Niemand is perfect, ik eis dat ook van een ander niet, en ik moet ophouden dat wel van mezelf te verwachten. Het is vermoeiend en levert niets op.
Dank jullie wel voor jullie reacties van gisteren. :R
Liefs van Lemmy.
Mamzelle, wat een mooie tekst aan het begin van dit topic.
Annemoon, ik hoop dat je kindje al wat opgeknapt is.
zondag 8 juli 2007 om 22:35
Lieve allemaal,
Ik heb nog geen tijd gehad het einde van het vorige topic te lezen (wat werd er opeens weer veel geschreven!).
Mamz: wat een mooie en heel persoonlijke manier om het topic te openen.
Ik zou het liefst nog twee kleine vergeetzenietjes onder het roosje zien, maar die smiley hebben we helaas niet
Ik wil graag even reageren op het laatste berichtje van Lemmy. Je ziet overeenkomsten in de karakters van de vrouwen die hier schrijven, zeg je. Het valt me op dat de eigenschappen die je noemt typisch vrouwelijk zijn. Zou dat het misschien zijn?
En dan je hang naar perfectionisme... ik herken dat en tegelijkertijd het moeite hebben met eigenwaarde. Met andere woorden, mezelf een waarde toekennen (zie het probleem met het aanvaarden van complimenten), positief over mezelf te durven denken en spreken. Een positief zelfbeeld, zoals dat heet. Ik heb altijd verondersteld dat ik dat heb, ik ben in het algemeen ook heel positief ingesteld. Maar aan mezelf stel ik belachelijk hoge eisen. En die eisen vind ik zelfs niet hoog genoeg :?
Ik weet niet goed hoe ik die twee dingen met elkaar kan rijmen: van mezelf eisen dat ik perfect ben en me voortdurend bewust zijn van mijn tekortkomingen. Je zou denken dat het tweede het eerste direct zou afstraffen. Of zou dat perfectionisme misschien niet zozeer een karaktertrek zijn als een sociaal-cultureel gegeven... iets wat ons met de paplepel is ingegoten? Ik las laatst ergens, ik weet niet meer waar, dat meisjes over het algemeen minder complimentjes krijgen dan jongens, zelfs als ze beter presteren. Er wordt vaker op gehamerd dat ze nog beter kunnen of goede prestaties worden onder het vloerkleed geveegd, terwijl jongens veel meer in de spotlight worden gezet. Zou dat er misschien voor zorgen dat wij altijd het idee hebben dat niets goed genoeg is, dat we altijd beter kunnen en moeten, dat je pas tevreden mag zijn als je perfectie bereikt?
Als dat zo is, worden wij vrouwen in een leuke Catch 22 geplaatst... Aan de eisen van perfectie kan niemand (altijd) voldoen en dus ben je veroordeeld tot eeuwige ontevredenheid over jezelf.
Zomaar wat overpeinzingen op een zondagavond...
liefs,
dubio
PS Annemoon, hoe is het met je zoon?
Ik heb nog geen tijd gehad het einde van het vorige topic te lezen (wat werd er opeens weer veel geschreven!).
Mamz: wat een mooie en heel persoonlijke manier om het topic te openen.
Ik zou het liefst nog twee kleine vergeetzenietjes onder het roosje zien, maar die smiley hebben we helaas niet
Ik wil graag even reageren op het laatste berichtje van Lemmy. Je ziet overeenkomsten in de karakters van de vrouwen die hier schrijven, zeg je. Het valt me op dat de eigenschappen die je noemt typisch vrouwelijk zijn. Zou dat het misschien zijn?
En dan je hang naar perfectionisme... ik herken dat en tegelijkertijd het moeite hebben met eigenwaarde. Met andere woorden, mezelf een waarde toekennen (zie het probleem met het aanvaarden van complimenten), positief over mezelf te durven denken en spreken. Een positief zelfbeeld, zoals dat heet. Ik heb altijd verondersteld dat ik dat heb, ik ben in het algemeen ook heel positief ingesteld. Maar aan mezelf stel ik belachelijk hoge eisen. En die eisen vind ik zelfs niet hoog genoeg :?
Ik weet niet goed hoe ik die twee dingen met elkaar kan rijmen: van mezelf eisen dat ik perfect ben en me voortdurend bewust zijn van mijn tekortkomingen. Je zou denken dat het tweede het eerste direct zou afstraffen. Of zou dat perfectionisme misschien niet zozeer een karaktertrek zijn als een sociaal-cultureel gegeven... iets wat ons met de paplepel is ingegoten? Ik las laatst ergens, ik weet niet meer waar, dat meisjes over het algemeen minder complimentjes krijgen dan jongens, zelfs als ze beter presteren. Er wordt vaker op gehamerd dat ze nog beter kunnen of goede prestaties worden onder het vloerkleed geveegd, terwijl jongens veel meer in de spotlight worden gezet. Zou dat er misschien voor zorgen dat wij altijd het idee hebben dat niets goed genoeg is, dat we altijd beter kunnen en moeten, dat je pas tevreden mag zijn als je perfectie bereikt?
Als dat zo is, worden wij vrouwen in een leuke Catch 22 geplaatst... Aan de eisen van perfectie kan niemand (altijd) voldoen en dus ben je veroordeeld tot eeuwige ontevredenheid over jezelf.
Zomaar wat overpeinzingen op een zondagavond...
liefs,
dubio
PS Annemoon, hoe is het met je zoon?
Ga in therapie!
zondag 8 juli 2007 om 22:59
Het is zó moeilijk als er kinderen bij betrokken zijn 
Ik praat zoveel als mogelijk met mijn meiden over de situatie, maar kan ze uiteraard niet alles vertellen. Doe ik ook niet maar ze zien/horen teveel. Dat kan ik niet altijd voorkomen. Soms ben ik weleens bang dat hun beeld over mannen in de toekomst anders is, dan bij kinderen die in een hecht gezin opgroeien. Ze zien immers bij vriendinnetjes hoe anders het er aan toe gaat. Daar is wel een 24/7 vader. Juist hier waar ik woon zijn de gezinnen erg hecht. Hun vader is er nooit voor hen geweest en dat voelen ze dondersgoed aan. Ik ben vader en moeder tegelijk en mijn meiden weten dat ze bij mij terecht kunnen. Ik ben weleens bang dat het later zijn weerslag heeft. Normaal gesproken kijkt een kind tegen haar vader op (respect etc.) en daar is hier totaal geen sprake van. X is nu een aantal dagen weg, wat heel vaak voorkomt. Ze missen hem totaal niet en hij hen ook niet. Dan zeggen ze tegen mij "lekker rustig he mam, papa is er niet". Dat kan toch helemaal niet! Tegen x hebben ze ook rustig een grote mond, tegen mij nauwelijks. Dan vertel ik ze wel dat ze dat niet mogen doen, maar ze hebben totaal geen respect voor hem. Dat doet me dan wel veel, want ze zijn nog maar 7 en 10 jaar.
Hij kijkt niet naar ze om, dat heeft hij nooit gedaan, maar andersom is dat ook zo. Als mijn meiden iemand willen plezieren met een knutsel is dat voor mij, mijn schoonpa of mijn tante. X komt nergens voor. Laatst met vaderdag maakte dochter B een knutsel voor mij ipv voor haar vader. Was heel lief van haar maar toch............ het kan niet. Ik ken mijn meiden... ze zijn altijd heel erg druk bezig een ander te plezieren...Voor hun vader maken ze geen mooie dingen en vragen ze niet hoe het met hem gaat.
Mijn meiden weten heel goed wie wel of niet goed is. Wie goed is zit in hun hartje en daar maken ze knutsels voor, gaan ze bellen, sturen ze lieve briefjes naar etc..etc... Ik krijg "liefdesbrieven" van hen, evenals mijn schoonvader en tante. Ze zijn echt zo ontzettend hartelijk! Hun vader krijgt dat allemaal niet en heeft totaal geen betekenis voor hen. X voelt dat wel aan maar begrijpt dan weer niet waaraan hij dat verdient heeft... Hij geeft ze tenslotte zakgeld! (alsof het daarin zit).
Ik vind het soms heel erg dat x hen op die manier zo tekort doet. Van de andere kant... Er komt een dag dat x wel tijd en aandacht wil gaan besteden aan zijn meiden. Als hij uitgefeest is en vaderziel alleen is! Dan is het te laat...
Mamzelle... jouw openingstekst...... prachtig en zo treffend!
Annemoon: jouw zoon al weer iets opgeknapt? Nog lekker gekeken naar de tour onder het genot van een wijntje?
Lemmy: soms moet je zelfmedelijden gewoon eventjes toestaan. Lekker daarin zwelgen is best "lekker", want de dag daaropvolgend zie je het allemaal weer zoals het is.
Zonlicht: knuffel terug. Ik begrijp hoe moeilijk het is met jouw zoon. Praten, heel veel praten. Duidelijk maken dat hij geen keuze hoeft te maken en vooral luisteren zijn de toverwoorden. Maar dat doe je al.
Liefs allemaal, dikke *; en slaap lekker dadelijk,
Thirza
Ik praat zoveel als mogelijk met mijn meiden over de situatie, maar kan ze uiteraard niet alles vertellen. Doe ik ook niet maar ze zien/horen teveel. Dat kan ik niet altijd voorkomen. Soms ben ik weleens bang dat hun beeld over mannen in de toekomst anders is, dan bij kinderen die in een hecht gezin opgroeien. Ze zien immers bij vriendinnetjes hoe anders het er aan toe gaat. Daar is wel een 24/7 vader. Juist hier waar ik woon zijn de gezinnen erg hecht. Hun vader is er nooit voor hen geweest en dat voelen ze dondersgoed aan. Ik ben vader en moeder tegelijk en mijn meiden weten dat ze bij mij terecht kunnen. Ik ben weleens bang dat het later zijn weerslag heeft. Normaal gesproken kijkt een kind tegen haar vader op (respect etc.) en daar is hier totaal geen sprake van. X is nu een aantal dagen weg, wat heel vaak voorkomt. Ze missen hem totaal niet en hij hen ook niet. Dan zeggen ze tegen mij "lekker rustig he mam, papa is er niet". Dat kan toch helemaal niet! Tegen x hebben ze ook rustig een grote mond, tegen mij nauwelijks. Dan vertel ik ze wel dat ze dat niet mogen doen, maar ze hebben totaal geen respect voor hem. Dat doet me dan wel veel, want ze zijn nog maar 7 en 10 jaar.
Hij kijkt niet naar ze om, dat heeft hij nooit gedaan, maar andersom is dat ook zo. Als mijn meiden iemand willen plezieren met een knutsel is dat voor mij, mijn schoonpa of mijn tante. X komt nergens voor. Laatst met vaderdag maakte dochter B een knutsel voor mij ipv voor haar vader. Was heel lief van haar maar toch............ het kan niet. Ik ken mijn meiden... ze zijn altijd heel erg druk bezig een ander te plezieren...Voor hun vader maken ze geen mooie dingen en vragen ze niet hoe het met hem gaat.
Mijn meiden weten heel goed wie wel of niet goed is. Wie goed is zit in hun hartje en daar maken ze knutsels voor, gaan ze bellen, sturen ze lieve briefjes naar etc..etc... Ik krijg "liefdesbrieven" van hen, evenals mijn schoonvader en tante. Ze zijn echt zo ontzettend hartelijk! Hun vader krijgt dat allemaal niet en heeft totaal geen betekenis voor hen. X voelt dat wel aan maar begrijpt dan weer niet waaraan hij dat verdient heeft... Hij geeft ze tenslotte zakgeld! (alsof het daarin zit).
Ik vind het soms heel erg dat x hen op die manier zo tekort doet. Van de andere kant... Er komt een dag dat x wel tijd en aandacht wil gaan besteden aan zijn meiden. Als hij uitgefeest is en vaderziel alleen is! Dan is het te laat...
Mamzelle... jouw openingstekst...... prachtig en zo treffend!
Annemoon: jouw zoon al weer iets opgeknapt? Nog lekker gekeken naar de tour onder het genot van een wijntje?
Lemmy: soms moet je zelfmedelijden gewoon eventjes toestaan. Lekker daarin zwelgen is best "lekker", want de dag daaropvolgend zie je het allemaal weer zoals het is.
Zonlicht: knuffel terug. Ik begrijp hoe moeilijk het is met jouw zoon. Praten, heel veel praten. Duidelijk maken dat hij geen keuze hoeft te maken en vooral luisteren zijn de toverwoorden. Maar dat doe je al.
Liefs allemaal, dikke *; en slaap lekker dadelijk,
Thirza
zondag 8 juli 2007 om 23:21
quote:
Ik wil graag even reageren op het laatste berichtje van Lemmy. Je ziet overeenkomsten in de karakters van de vrouwen die hier schrijven, zeg je. Het valt me op dat de eigenschappen die je noemt typisch vrouwelijk zijn. Zou dat het misschien zijn?
En dan je hang naar perfectionisme... ik herken dat en tegelijkertijd het moeite hebben met eigenwaarde. Met andere woorden, mezelf een waarde toekennen (zie het probleem met het aanvaarden van complimenten), positief over mezelf te durven denken en spreken. Een positief zelfbeeld, zoals dat heet. Ik heb altijd verondersteld dat ik dat heb, ik ben in het algemeen ook heel positief ingesteld. Maar aan mezelf stel ik belachelijk hoge eisen. En die eisen vind ik zelfs niet hoog genoeg :?
In het algemeen sta ik wel positief in het leven, ik denk wel van mezelf dat ik vrij veel aankan, heb wel bewezen (aan mezelf?) dat ik zelfstandig kan zijn. Ik durf bijvoorbeeld wel te zeggen dat ik goed ben in mijn werk (ik werk nu niet sinds ons 3e kind erbij is gekomen, maar heb altijd wel gewerkt, en ga over niet al te lange tijd weer aan de slag). Ik durf dat ook kenbaar te maken tijdens sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld. Een ex-collega zei zelfs eens dat ze mij zo zelfverzekerd vond op mijn werk!! Maar dat is voor mij iets totaal anders dan hoe ik me voel over mijzelf als persoon. Sowieso mijn uiterlijk - verstandelijk weet ik dat dat best ''door de beugel'' kan, maar gevoelsmatig....! Maar ook mijn gebrek aan spontaniteit, en aan een bepaalde vanzelfsprekendheid die andere mensen aan de dag leggen in hun omgang met mensen.... Poe, als ik mijn gemoed opvolg word ik vandaag nog kluizenaar
.
Ik weet niet goed hoe ik die twee dingen met elkaar kan rijmen: van mezelf eisen dat ik perfect ben en me voortdurend bewust zijn van mijn tekortkomingen. Je zou denken dat het tweede het eerste direct zou afstraffen. Of zou dat perfectionisme misschien niet zozeer een karaktertrek zijn als een sociaal-cultureel gegeven... iets wat ons met de paplepel is ingegoten? Ik las laatst ergens, ik weet niet meer waar, dat meisjes over het algemeen minder complimentjes krijgen dan jongens, zelfs als ze beter presteren. Er wordt vaker op gehamerd dat ze nog beter kunnen of goede prestaties worden onder het vloerkleed geveegd, terwijl jongens veel meer in de spotlight worden gezet. Zou dat er misschien voor zorgen dat wij altijd het idee hebben dat niets goed genoeg is, dat we altijd beter kunnen en moeten, dat je pas tevreden mag zijn als je perfectie bereikt?
Bij mij is er eigenlijk nooit op gehamerd dat ik beter zou kunnen. In tegendeel zelfs, ik heb een opleiding gedaan onder mijn kunnen, ik had eigenlijk altijd ''overcapaciteit'' op school en daar werd niets mee gedaan. Het deed er niet toe eigenlijk. Achteraf heb ik daar zelf wel dat negatieve gevoel over: ik had veel beter gekund, hoger opgeleid kunnen zijn, als ik maar meer ambitie had gehad... maar het is nooit van mij gevraagd. Ik probeer zelf, als mijn kinderen die leeftijd hebben, er wel voor te zorgen dat zij een opleiding kiezen die past bij hun capaciteiten.
Als dat zo is, worden wij vrouwen in een leuke Catch 22 geplaatst... Aan de eisen van perfectie kan niemand (altijd) voldoen en dus ben je veroordeeld tot eeuwige ontevredenheid over jezelf. Inderdaad....
En als ik dan om me heen kijk, en ik zie vrouwen die heel anders zijn dan ik: zelfverzekerd, die op de voorgrond durven te treden, etc., en als ik dan heel eerlijk ben, wil ik zo zijn? Nee, niet eens! Mijn (soms overmatige) bescheidenheid, verlegenheid, en al die dingen waar ik dagelijks tegenaan loop, maken mij tot wie ik ben. En het zijn eigenschappen die ik in anderen juist best sympathiek vind! Net als blozen, mijn grote struikelblok (vooral in mijn puberteit). Dus waarom kan ik het dan van mezelf zo slecht accepteren?!
Zomaar wat overpeinzingen op een zondagavond...
liefs,
dubio
PS Annemoon, hoe is het met je zoon? Liefs, Lemmy
Ik wil graag even reageren op het laatste berichtje van Lemmy. Je ziet overeenkomsten in de karakters van de vrouwen die hier schrijven, zeg je. Het valt me op dat de eigenschappen die je noemt typisch vrouwelijk zijn. Zou dat het misschien zijn?
En dan je hang naar perfectionisme... ik herken dat en tegelijkertijd het moeite hebben met eigenwaarde. Met andere woorden, mezelf een waarde toekennen (zie het probleem met het aanvaarden van complimenten), positief over mezelf te durven denken en spreken. Een positief zelfbeeld, zoals dat heet. Ik heb altijd verondersteld dat ik dat heb, ik ben in het algemeen ook heel positief ingesteld. Maar aan mezelf stel ik belachelijk hoge eisen. En die eisen vind ik zelfs niet hoog genoeg :?
In het algemeen sta ik wel positief in het leven, ik denk wel van mezelf dat ik vrij veel aankan, heb wel bewezen (aan mezelf?) dat ik zelfstandig kan zijn. Ik durf bijvoorbeeld wel te zeggen dat ik goed ben in mijn werk (ik werk nu niet sinds ons 3e kind erbij is gekomen, maar heb altijd wel gewerkt, en ga over niet al te lange tijd weer aan de slag). Ik durf dat ook kenbaar te maken tijdens sollicitatiegesprekken bijvoorbeeld. Een ex-collega zei zelfs eens dat ze mij zo zelfverzekerd vond op mijn werk!! Maar dat is voor mij iets totaal anders dan hoe ik me voel over mijzelf als persoon. Sowieso mijn uiterlijk - verstandelijk weet ik dat dat best ''door de beugel'' kan, maar gevoelsmatig....! Maar ook mijn gebrek aan spontaniteit, en aan een bepaalde vanzelfsprekendheid die andere mensen aan de dag leggen in hun omgang met mensen.... Poe, als ik mijn gemoed opvolg word ik vandaag nog kluizenaar
. Ik weet niet goed hoe ik die twee dingen met elkaar kan rijmen: van mezelf eisen dat ik perfect ben en me voortdurend bewust zijn van mijn tekortkomingen. Je zou denken dat het tweede het eerste direct zou afstraffen. Of zou dat perfectionisme misschien niet zozeer een karaktertrek zijn als een sociaal-cultureel gegeven... iets wat ons met de paplepel is ingegoten? Ik las laatst ergens, ik weet niet meer waar, dat meisjes over het algemeen minder complimentjes krijgen dan jongens, zelfs als ze beter presteren. Er wordt vaker op gehamerd dat ze nog beter kunnen of goede prestaties worden onder het vloerkleed geveegd, terwijl jongens veel meer in de spotlight worden gezet. Zou dat er misschien voor zorgen dat wij altijd het idee hebben dat niets goed genoeg is, dat we altijd beter kunnen en moeten, dat je pas tevreden mag zijn als je perfectie bereikt?
Bij mij is er eigenlijk nooit op gehamerd dat ik beter zou kunnen. In tegendeel zelfs, ik heb een opleiding gedaan onder mijn kunnen, ik had eigenlijk altijd ''overcapaciteit'' op school en daar werd niets mee gedaan. Het deed er niet toe eigenlijk. Achteraf heb ik daar zelf wel dat negatieve gevoel over: ik had veel beter gekund, hoger opgeleid kunnen zijn, als ik maar meer ambitie had gehad... maar het is nooit van mij gevraagd. Ik probeer zelf, als mijn kinderen die leeftijd hebben, er wel voor te zorgen dat zij een opleiding kiezen die past bij hun capaciteiten.
Als dat zo is, worden wij vrouwen in een leuke Catch 22 geplaatst... Aan de eisen van perfectie kan niemand (altijd) voldoen en dus ben je veroordeeld tot eeuwige ontevredenheid over jezelf. Inderdaad....
En als ik dan om me heen kijk, en ik zie vrouwen die heel anders zijn dan ik: zelfverzekerd, die op de voorgrond durven te treden, etc., en als ik dan heel eerlijk ben, wil ik zo zijn? Nee, niet eens! Mijn (soms overmatige) bescheidenheid, verlegenheid, en al die dingen waar ik dagelijks tegenaan loop, maken mij tot wie ik ben. En het zijn eigenschappen die ik in anderen juist best sympathiek vind! Net als blozen, mijn grote struikelblok (vooral in mijn puberteit). Dus waarom kan ik het dan van mezelf zo slecht accepteren?!
Zomaar wat overpeinzingen op een zondagavond...
liefs,
dubio
PS Annemoon, hoe is het met je zoon? Liefs, Lemmy
zondag 8 juli 2007 om 23:30
Lieve Thirza,
Ik kan me goed voorstellen dat het verdrietig voor je is om te zien dat je dochters niet een liefdevolle vader-dochter-relatie hebben met hun vader. Wat aan de andere kant dan wel weer heel positief is volgens mij, is dat zij hun vaders manier van omgaan met anderen helemaal niet overgenomen (of geerfd) hebben!
Dat zij zo lief en zorgzaam zijn, echt laten merken dat ze van je houden en ook van je schoonvader en tante... dan blijkt dat jouw positieve invloed, op hun karakter en qua opvoeding, dus wel groot is. Gelukkig maar. :R
Lemmy
Ik kan me goed voorstellen dat het verdrietig voor je is om te zien dat je dochters niet een liefdevolle vader-dochter-relatie hebben met hun vader. Wat aan de andere kant dan wel weer heel positief is volgens mij, is dat zij hun vaders manier van omgaan met anderen helemaal niet overgenomen (of geerfd) hebben!
Dat zij zo lief en zorgzaam zijn, echt laten merken dat ze van je houden en ook van je schoonvader en tante... dan blijkt dat jouw positieve invloed, op hun karakter en qua opvoeding, dus wel groot is. Gelukkig maar. :R
Lemmy
maandag 9 juli 2007 om 12:15
Lieve Thirza,Ik heb de indruk dat je geschiedenis met Richard je nog steeds pijn doet, dat er nog steeds enige verbittering bij je zit. Dat blijkt ook wel uit het feit dat je best eens met contact hem en jouw oude vriendin zou willen. Misschien zoek je ergens toch erkenning voor je gevoelens van toen?Niks ten voordele van je huidige man maar ik denk dat je niks mist aan Richard. Ik denk dat je wel iets zou kunnen hebben aan een open gesprek met je beste vriendin van toen. Het klinkt alsof jullie een waardevolle vriendschap hadden, ondanks haar leugens en toneelspel. Herken je er niet iets in, als je het nu zelf terugleest? Richard niet voor het hoofd willen stoten uit angst hem kwijt te raken, liegen, je anders voordoen dan je bent, zelfs tegen je beste vriendin, de onbetrouwbaarheid van Richard. In combinatie met het seksueel misbruik denk ik dat zij in een minstens zo ongelijkwaardige relatie zit als jij. Vergis je niet in het blije plaatje op Schoolbank, 'getrouwd en drie kinderen'. Je weet zelf hoe bedrieglijk dat kan zijn…Ik denk dat het jou misschien wel goed doet om eens contact met haar te zoeken. Uiteindelijk is haar vriendschap jou veel meer waard geweest – zo komt het op mij over - dan het geknipperlicht met Richard. Waarschijnlijk herkent zij veel in jouw ervaringen met een ongelijkwaardige relatie. En herken jij op je beurt veel in haar relatie met hem. Misschien helpt je dat ook wel beter te begrijpen hoe je in deze relatie terechtgekomen bent. Dat lijstje van je ex… wat een schofterige streek zeg. Ik denk dat het niet toevallig was dat jij dat vond.liefs,dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juli 2007 om 12:32
Lieve Vrouw!Ik wilde je net een mailtje gaan schrijven vandaag omdat ik me ernstig afvroeg hoe het met je ging! Sorry dat ik de laatste tijd niet meer heb gemaild, ik wil dat graag weer oppakken. Ik ben heel blij te horen dat het goed met je gaat, dat je je goed voelt bij hoe het nu gaat. Ik vraag me af wat je precies bedoelt met dat het in jou zit dat je het lastig vindt hier te schrijven. Je wordt hier niet veroordeeld, dat weet je. Is er toch een stemmetje in je dat zegt dat je hier niet goed aan doet? Kun je omschrijven wat er "in jou" zit dat je hier een beetje weghoudt?Ik ben verrast te lezen dat je ex een paar dagen per week bij jou in huis komt wonen. Je klonk zo vastberaden dat dit jouw stek zou worden en dat jij er de scepter zou zwaaien. Hoe zie je dit voor je als hij een deel van de tijd bij je inwoont? Het voelt een beetje als een halfslachtige oplossing, wel en niet uit elkaar. Jij krijgt een beetje je eigen plek, een beetje je eigen tijd en een beetje je eigen ruimte. Voor die paar dagen in de week dat hij nog in zijn chaletje zal zijn, levert het voeren van twee huishoudens wel erg veel extra kosten op. Plus dat zijn spullen toch al bij jou thuis staan. Ik heb het idee dat de stap dat hij zijn chaletje opzegt en weer helemaal bij jou intrekt, erg klein wordt op deze manier. Wat is er dan veranderd? Dat jullie je huis hebben verkocht en in een huurwoning zitten. Hoe zie jij dit, heb je wel het idee dat er voor jou (niet bij hem) duidelijk iets verandert nu? Word je zelfstandiger, autonomer?Lekker hè, zo'n sterke man die je helpt met verhuizen en aansluiten en al die dingen die een vrouw niet "kan". Oeps, sorry voor de sarcastische toon, ik bedoel het niet zo Ik herken het gewoon zo goed. Het is gewoon heel fijn als iemand je dingen uit handen neemt, de controle neemt, weet wat hij doet terwijl jij voor je gevoel maar wat zit te hannesen. Die alinea over afstand kunnen nemen... ik heb zo het gevoel dat het er vooral om gaat dat jij afstand kan nemen door hem naar huis te sturen als het niet gaat. Niet dat hij er ooit behoefte aan zou hebben zélf weg te gaan omdat hij jou even niet wil zien. Je schrijft 'we' maar ik denk steeds dat je 'ik' bedoelt. Heb ik gelijk?Wat ik een beetje mis in je verhaal Vrouw, ben jij. Het gaat vooral over hoe je ex veranderd is en hoe hij zich nu gedraagt. Maar hoe voel jij je? Niet ten opzichte van hem maar van jezelf. Welke ontwikkeling maak jij door, hoe verander jij? Hoe gaat het met de therapie? Leer je grenzen aangeven, nee zeggen, respect eisen? Welke inzichten heb je gekregen over hoe het zo ver heeft kunnen komen? Je man gedraagt zich anders, maar hij is in de grond niet veranderd, dat weet je. Wil je een beter huwelijk, dan moet jij dus veranderen. Laat dat doel alsjeblieft niet ondersneeuwen lieve Vrouw!heel veel liefs,dubio
Ga in therapie!
maandag 9 juli 2007 om 13:02
Hallo lieve schatten!
Gisteren, ik heb meegelezen maar ik kon even niet bijdragen hier. Het voelt ook best wel verwarrend soms. Dan heb ik een fijne rustige dag, zoals dat gisteren was, en dan is het allemaal even ver weg. Ik wil dan graag even lezen hoe het met jullie is, maar zelf houd ik afstand.
Zaterdag, bij het openen van dit nieuwe deel, voelde ik het weer even hard binnen komen, ik had vrijdag al een lastige dag en merkte dat ik me afsloot voor veel dingen, wilde dat gevoel van deze week vasthouden, o.a. dat blije gevoel van het halen van mijn examens.
Ik voel me erg verbonden met jullie, en tegelijk voel ik dat ik soms wat meer afstand nodig heb. Daarom ben ik ook wat traag met terugschrijven over de mail, ik doe er even wat langer over, hoop dat dat okee is!
Wat is er veel geschreven en wat is er veel om op te reageren.
Maar ik wil eerst graag zeggen dat ik heel blij ben iets te lezen van VK!
*;
Ik zal maar eerlijk schrijven dat ik je ex niet vertrouw, en dat ik me zorgen blijf maken als ik je stukje lees. Dat neemt niet weg dat ik ook met je meevoel en toch ook blij ben dat jij je zelf fijn voelt.
Lastig, dit. Ik ben soms bang dat ik teveel uit mijn eigen ervaringen reageer, en daarom snel wantrouwend ben ten opzichte van misschien wel een echte poging van in dit geval jouw ex, VK. Maar ik geloof het gewoon niet, en ik hoop dat jij ook voorzichtig blijft. Het is allemaal iets te opvallend, voor de hand liggend, dat je nu met dit bericht komt, rond de tijd van je verhuizing gaat het ineens zo. En ja, ik zoek daar vanalles achter.
Wat ik zie, zie jij dat ook? Kun jij je voorstellen wat mijn gedachten zijn bij je berichtje en beschrijving van hoe je ex zich gedraagt? Is dat waarom je het moeilijk vind om hier te komen?
Ik hoop dat je veel meer blijft schrijven dan je nu doet, en niet om dat ik zo graag wil vertellen aan je hoe ik het zie, maar eigenlijk omdat dit voor jou een plek is om je gedachten over hoe het gaat in je relatie te toetsen aan de gedachten erover van een groepje kritische vrouwen, die veel om je geven.
Zodat je scherp blijft, omdat jij en je kind erg kwetsbaar zijn, in de nabijheid van deze man in ieder geval. Om voor jezelf kritisch te blijven kijken naar elke stap die jullie maken, om daarin je eigen wensen en gevoelens te blijven zien, zodat je misschien niet zo makkelijk weer ondergesneeuwd raakt en in een hoek geduwd.
Om samen met ons je grenzen in de gaten te houden, want ik lees, denk te lezen, dat je dat toch erg moeilijk vind. Je bent gewoon zo blij dat het lijkt te werken...en ik snap je zo goed.
Ben zo terug...
O+
Gisteren, ik heb meegelezen maar ik kon even niet bijdragen hier. Het voelt ook best wel verwarrend soms. Dan heb ik een fijne rustige dag, zoals dat gisteren was, en dan is het allemaal even ver weg. Ik wil dan graag even lezen hoe het met jullie is, maar zelf houd ik afstand.
Zaterdag, bij het openen van dit nieuwe deel, voelde ik het weer even hard binnen komen, ik had vrijdag al een lastige dag en merkte dat ik me afsloot voor veel dingen, wilde dat gevoel van deze week vasthouden, o.a. dat blije gevoel van het halen van mijn examens.
Ik voel me erg verbonden met jullie, en tegelijk voel ik dat ik soms wat meer afstand nodig heb. Daarom ben ik ook wat traag met terugschrijven over de mail, ik doe er even wat langer over, hoop dat dat okee is!
Wat is er veel geschreven en wat is er veel om op te reageren.
Maar ik wil eerst graag zeggen dat ik heel blij ben iets te lezen van VK!
*;
Ik zal maar eerlijk schrijven dat ik je ex niet vertrouw, en dat ik me zorgen blijf maken als ik je stukje lees. Dat neemt niet weg dat ik ook met je meevoel en toch ook blij ben dat jij je zelf fijn voelt.
Lastig, dit. Ik ben soms bang dat ik teveel uit mijn eigen ervaringen reageer, en daarom snel wantrouwend ben ten opzichte van misschien wel een echte poging van in dit geval jouw ex, VK. Maar ik geloof het gewoon niet, en ik hoop dat jij ook voorzichtig blijft. Het is allemaal iets te opvallend, voor de hand liggend, dat je nu met dit bericht komt, rond de tijd van je verhuizing gaat het ineens zo. En ja, ik zoek daar vanalles achter.
Wat ik zie, zie jij dat ook? Kun jij je voorstellen wat mijn gedachten zijn bij je berichtje en beschrijving van hoe je ex zich gedraagt? Is dat waarom je het moeilijk vind om hier te komen?
Ik hoop dat je veel meer blijft schrijven dan je nu doet, en niet om dat ik zo graag wil vertellen aan je hoe ik het zie, maar eigenlijk omdat dit voor jou een plek is om je gedachten over hoe het gaat in je relatie te toetsen aan de gedachten erover van een groepje kritische vrouwen, die veel om je geven.
Zodat je scherp blijft, omdat jij en je kind erg kwetsbaar zijn, in de nabijheid van deze man in ieder geval. Om voor jezelf kritisch te blijven kijken naar elke stap die jullie maken, om daarin je eigen wensen en gevoelens te blijven zien, zodat je misschien niet zo makkelijk weer ondergesneeuwd raakt en in een hoek geduwd.
Om samen met ons je grenzen in de gaten te houden, want ik lees, denk te lezen, dat je dat toch erg moeilijk vind. Je bent gewoon zo blij dat het lijkt te werken...en ik snap je zo goed.
Ben zo terug...
O+
maandag 9 juli 2007 om 13:45
Dochterlief is al weer wakker hoor ik, en we moeten straks ook weg.
Voor nu een hele dikke *; voor Bar....zet 'em op lieve schat!!!!
Veel liefs voor Dubio en Mamz
Lemmy , hoe gaat het?
Zonlicht *;
Ik hoop dat Klara en CharlieJo toch langskomen in dit nieuwe deel, jullie zijn echt welkom, wil zo graag weten hoe het gaat....:R
Nicole, hoe ging het dit weekend? Hoe is het met je?
Elfje *; Hoe gaat het, heb je voor ons een update, even snel tussendoor, of heb je echt geen kans te schrijven, je man heeft nu vrij toch? Sterkte, lieverd. Tot gauw he?
Carrrie, hoe is het met je? Hoe gaat het met je zoontje? Wanneer is jullie vakantie?
Suus! Hoe was je weekend? Hoe voel je je nu? We hyven!
RozeBloem
Reina en Eleonora!
Alyden *; Tot gauw okee?
Thirza
Groetjes aan Myrax en Fleur! Voor als je meeleest!
Azucena, hoe gaat het....
Tordis en Besluitloos, ik weet het, het is het tweede deel geweest, dat jullie even schreven op dit topic, maar ik kan het niet vergeten. Hoe gaat het met jullie?
Liefs Iseo
Voor nu een hele dikke *; voor Bar....zet 'em op lieve schat!!!!
Veel liefs voor Dubio en Mamz
Lemmy , hoe gaat het?
Zonlicht *;
Ik hoop dat Klara en CharlieJo toch langskomen in dit nieuwe deel, jullie zijn echt welkom, wil zo graag weten hoe het gaat....:R
Nicole, hoe ging het dit weekend? Hoe is het met je?
Elfje *; Hoe gaat het, heb je voor ons een update, even snel tussendoor, of heb je echt geen kans te schrijven, je man heeft nu vrij toch? Sterkte, lieverd. Tot gauw he?
Carrrie, hoe is het met je? Hoe gaat het met je zoontje? Wanneer is jullie vakantie?
Suus! Hoe was je weekend? Hoe voel je je nu? We hyven!
RozeBloem
Reina en Eleonora!
Alyden *; Tot gauw okee?
Thirza
Groetjes aan Myrax
en Fleur! Voor als je meeleest!Azucena, hoe gaat het....
Tordis en Besluitloos, ik weet het, het is het tweede deel geweest, dat jullie even schreven op dit topic, maar ik kan het niet vergeten. Hoe gaat het met jullie?
Liefs Iseo
maandag 9 juli 2007 om 15:41
Vrouw, jullie succes staat of valt met de erkenning dat hij een eigen ruimte nodig heeft, niet voor tijdelijk, maar voor heel lang, zo niet voor altijd. Hij zou dat wel eens harder nodig kunnen hebben dan jij, omdat jij nu eenmaal een betere aanpasser bent. Erken dat zijn wezen niet verandert, maar dat hij nu een plek heeft waar hij zich niet hoeft te irriteren aan jou. In hoeverre is dat overigens een plekje waar jij komt, of waar zijn zoon komt?
Of het genoeg is zal alleen de toekomst kunnen uitwijzen en daar heb je zelf je argusogen voor nodig. Voor hem is de meest ideale situatie bij zijn vrouw en zoon zijn, en hij zal zo snel mogelijk proberen terug te keren naar die ideale situatie. Maar ja, daar moet hij eerst jouw vertrouwen voor winnen, grooming dus. Hij heeft je al eerder in jullie leven laten weten dat hij heel lang mooi weer kan spelen -de rozegeur en maneschijn járen van jullie huwelijk-
Je kent nu ook zijn heel donkere kant en jij bent de enige die ervoor kan zorgen dat je geen last meer zult hebben van die donkere kant: door zélf je grenzen te bepalen, niet door hem te laten bepalen dat hij bij je kan zijn als hij maar lief is, maar door zelf te zeggen 'en nu oprotten' als hij niet lief is.
Okee: 'ik denk dat je nu beter even naar je eigen huis kunt gaan' mag ook;)
Iemand schreef over perfectionisme bij meisjes:
Mijn jongens vissen heel erg naar complimentjes en op die manier horen ze vanzelf dat ze goed zijn, dat ze gewaardeerd worden, dat ze er mogen zijn. Zou het kunnen dat meisjes minder bevestiging buiten zichzelf zoeken, en daardoor ook minder bevestiging buiten zichzelf krijgen?
Lilyrose: jij hoort ook nog in het rijtje 'hoe gaat het met je?'
Of het genoeg is zal alleen de toekomst kunnen uitwijzen en daar heb je zelf je argusogen voor nodig. Voor hem is de meest ideale situatie bij zijn vrouw en zoon zijn, en hij zal zo snel mogelijk proberen terug te keren naar die ideale situatie. Maar ja, daar moet hij eerst jouw vertrouwen voor winnen, grooming dus. Hij heeft je al eerder in jullie leven laten weten dat hij heel lang mooi weer kan spelen -de rozegeur en maneschijn járen van jullie huwelijk-
Je kent nu ook zijn heel donkere kant en jij bent de enige die ervoor kan zorgen dat je geen last meer zult hebben van die donkere kant: door zélf je grenzen te bepalen, niet door hem te laten bepalen dat hij bij je kan zijn als hij maar lief is, maar door zelf te zeggen 'en nu oprotten' als hij niet lief is.
Okee: 'ik denk dat je nu beter even naar je eigen huis kunt gaan' mag ook;)
Iemand schreef over perfectionisme bij meisjes:
Mijn jongens vissen heel erg naar complimentjes en op die manier horen ze vanzelf dat ze goed zijn, dat ze gewaardeerd worden, dat ze er mogen zijn. Zou het kunnen dat meisjes minder bevestiging buiten zichzelf zoeken, en daardoor ook minder bevestiging buiten zichzelf krijgen?
Lilyrose: jij hoort ook nog in het rijtje 'hoe gaat het met je?'
maandag 9 juli 2007 om 21:49
Lieve Vrouwtje Klets
Inderdaad, ik ben vooral achterdochtig door wat ik tot nu toe van je, over je ex, heb gelezen. Ik vind het moeilijk om nu je stukjes te lezen, en me er blij over te voelen omdat jij schrijft dat je happy bent. Ik denk dat ik het nog moet zien, en ik wil je echt niet kwetsen ofzo, ik wil zo graag dat jij en je zoontje gelukkig worden/zijn! Ik vraag me gewoon erg veel af bij het lezen van wat je schrijft over hoe het nu gaat.
Ik ga je even citeren en reageer in mijn groene kleurtje okee?
VK:
Maar ik kan niet anders dan zeggen dan dat ik de dingen dus benoem,
bespreek maak, en dat hij er écht heel goed op reageert. Hij luistert,
blijft rustig, windt zich niet op en blijft met me in gesprek.
En hoe reageert hij inhoudelijk op de dingen die je wilt bespreken met hem?
Kun je nu echt goed met hem praten, neemt hij zijn verantwoordelijkheid? Hoe kijkt hij terug op de afgelopen tijd? Heb je het idee dat hij zich nu eens echt in je verplaatst?
Ik snap dat sommige dingen tijd kosten, het duurt echt voor iemand negatieve patronen weet te doorbreken. Maar jij kunt nu dus al vooruitgang merken, vooral in de manier van communiceren. Hij blijft rustig, wind zich niet op. Maar dat is op zich niet genoeg. Het gaat om de inhoud, niet alleen om de vorm. Je schrijft dat hij met je in gesprek blijft, en ik moet zeggen dat ik zo benieuwd ben naar hoe dat gaat.
Ziet hij jou nog als schuldige die aanleiding gaf tot een paar van zijn bangmakende acties en uitspraken? Is dat nu iets waarvan hij kan zeggen dat het verkeerd was?
En als het nog niet bespreekbaar is tussen jullie, in hoeverre ben jij dan bang dat hij nog steeds die gedachten heeft?
Ik vraag je dat vooral omdat ik er met ex echt niet goed over kon praten. Ik gaf de relatie een nieuwe kans, maar steeds was het niet écht bespreekbaar, en hij wilde hij niet praten over de dagen dat hij echt fout zat, hij legde de verantwoordelijkheid daarover (maar niet hardop uitgesproken dus, want dat lukte in de gesprekken echt niet) nog steeds bij mij. Alsof ik degene was die hem ertoe dreef, door mijn manier van doen, schoonmaken, praten, koken, geld uitgeven, kleden, wat dan ook, ruzie maken, huilen, zijn.
Hoe zit dat met die dreigementen? Mijn ex voerde ze alsnog uit. Hij had me nu eenmaal gewaarschuwd, zo bracht hij het op het moment dat het zover was, ook een tijd later, als we allang weer een 'doorstart' hadden gemaakt.
Hij kon altijd weer terugvallen in oude patronen, in oude theoriën, in hoe hij het eerst zag. In hoeverre ben jij daar bang voor? Zit dat risico er in? En is het risico het nu waard om toch de relatie een kans te geven?
En ik schrijf dit omdat dit mijn eigen ervaring is, mijn ex veranderde niet, hoewel het er bij tijd en wijle echt op leek.
En ik voelde me soms vrij, en sterker worden. En dan ineens kwam toch die dag dat hij er niet langer tegen kon, en er tegenin ging.
En ja, dan had ik mijn veilige plek al weer opgegeven, hij had al weer de sleutel, ik was alweer terug bij hem, wat dan ook. Zoals ik nu bij jou zie dat hij straks gewoon deel uitmaakt van het leven in je nieuwe huis.
Ik geloof ook dat je Dubio's vraag iets anders hebt gelezen dan dat ik hem las.
Ik denk zelf dat het juist een argument van zijn kant gaat zijn om weer samen te gaan wonen straks in je nieuwe huis, omdat het zonde van het geld is om twee huizen aan te houden.
Jij legt aan Dubio uit waarom het verstandig is om nu twee woonruimtes te houden, wat wel een dure aangelegenheid is. Natuurlijk is dat verstandig. Maar wanneer en hoe snel lijkt het (volgens hem) verstandig om samen te gaan wonen in je nieuwe huis? Om diezelfde reden?
Maar het is toch echt zo…Ik moet er wel bij zeggen dat we heel veel
over dit punt gesproken hebben. Dat ik me er wild aan geërgerd heb hoe
hij altijd reageerde, dat onredelijke, dat geschreeuw, dat opgefokte.
En ik moet zeggen dat hij nu echt anders reageert. Ik snap natuurlijk
wel dat je iemand in basis niet kunt veranderen en dat het daarom lijkt
alsof hij een toneelspelletje loopt te spelen. En of hij dat echt doet?
Geen idee. Ik merk er in elk geval niets van. Voor zover ik het kan
beoordelen lijkt hij oprecht in zijn intenties en gedragingen.
In hoeverre heeft hij erkend dat het inderdaad onrdelijk was hoe hij zich gedroeg? Zonder over jou of jouw aandeel in die momenten te beginnen?
En hoe komt het dat jij het risico durft te nemen dat het misschien toch zo is, dat het inderdaad een toneelspelletje is?
Wat is voor jou de belangrijkste reden, zijn de redenen om met hem opnieuw te werken aan de relatie?
Jullie hebben het over het schoonmaken gehad, wat vaak een punt van discussie bleek van zijn kant.
Wat heb je nog meer kunnen bespreken met hem over het nieuwe huis?
Krijgt hij een sleutel? Wordt het julie gezamenlijke slaapkamer, blijft hij overnachten? Gaan er spullen van hem staan, hoeveel gaat hij bijdragen aan de inrichting, delen jullie samen de kosten als hij er is etc?
Wat is 'na verloop van tijd'? Hoe lang is de lat-periode? Kunnen jullie ineens 'spontaan' beslissen dat alles geweldig gaat, en dat hij maar bij jullie moet intrekken omdat er niets is wat jullie tegenhoudt?
Wie gaat je nog meer helpen verhuizen? Is hij de enige?
Gaan jullie samen in therapie? Gaat hij nog in therapie? Hoe zit het met zijn opleiding, werk? Gaat hij vanuit jouw huis werken?
Hij zegt nu ook in te zien dat iedereen zijn eigen dingen heeft, leuke
en minder leuke kanten en dat je gewoon zult moeten accepteren dat
iemand zo is.
En wat zul je dan van hem moeten accepteren? Wat is nu echt 'van hem' en gaat nooit veranderen?
Wat vind hij minder leuke kanten van jou? Gaat dat alleen over het schoonmaken?
Of ziet hij nu dat hij je bijna kwijt was, en hoe geweldig jij eigenlijk bent?
Dat is wat mijn ex zei, maar later kon er wel ineens een hele waslijst komen van punten.
Ik vind het zo moeilijk, als ik terugkijk naar mijn relatie komt alles me zo bekend voor.
En tegelijk wil ik wel met je meedromen.
Wat heeft hij geleerd van de afgelopen tijd? Wat heb jij ervan geleerd?
Hoe nemen jullie dat mee? Hoe ga je om met de momenten dat je automatisch in 'oud gedrag' schiet? En zie je dat bij hem ook?
Maak je je niet juist zorgen omdat alles ineens zo veel beter gaat, zorgen om hoe lang hij dit kan volhouden? Hoe ga je om met die twijfel?
Hoe gaat het met je zoontje?
Lukt het nu wel om duidelijke afspraken te maken?
Of doen jullie nu alles samen, en wat hebben jullie dan voor de komende tijd afgesproken?
Hoe komt het eigenlijk dat je eerste plan nu van de baan is? Leek dat niet verstandig in elk scenario?
Lieve VK.
Vanzelfsprekend hoef je niet alle vragen hier te beantwoorden, hoewel dat natuurlijk voor ons fijn zou zijn om je te helpen alles scherp in de gaten te houden.
Ik heb maar alles opgeschreven wat me te binnen schoot op dit moment.
Omdat ik mezelf nooit echt kritische vragen stelde, omdat ik me maar min of meer liet meevoeren, en afwachtte op wat ging gebeuren.
Wat zie je voor de toekomst? Wat wil jij? Hoe ben je daar aan het bouwen? Wat zijn de dingen die je nu los van hem doet? Komen er vrienden over de vloer? Hoe is het met het isolement? Was dat er, is dat er nu?
Wat zegt zijn moeder ervan, dat jullie er nu samen voor gaan? Is ze opgelucht? Of maakt ze zich zorgen?
Ik hoop heel erg dat je me niet bemoeierig vind, of vervelend.
Zelf wil ik wel even degene zijn die die lastige vragen stelt, want ik kan wel janken dat ik dat zelf nooit durfde te doen voor mij.
Ik was zo blij met hoe het ineens goed kon gaan, dat ik me zelfs schuldig voelde als die vragen in me opkwamen. Het voelde niet eerlijk.
Hoop dat je niet met gemengde gevoelens aan dit topic blijft denken, want het liefst lees ik elke dag even hoe het met je is.
Veel liefs!!
:R
LilyRose, ik was je niet vergeten
heb je vandaag nog gemaild...
*;
Inderdaad, ik ben vooral achterdochtig door wat ik tot nu toe van je, over je ex, heb gelezen. Ik vind het moeilijk om nu je stukjes te lezen, en me er blij over te voelen omdat jij schrijft dat je happy bent. Ik denk dat ik het nog moet zien, en ik wil je echt niet kwetsen ofzo, ik wil zo graag dat jij en je zoontje gelukkig worden/zijn! Ik vraag me gewoon erg veel af bij het lezen van wat je schrijft over hoe het nu gaat.
Ik ga je even citeren en reageer in mijn groene kleurtje okee?
VK:
Maar ik kan niet anders dan zeggen dan dat ik de dingen dus benoem,
bespreek maak, en dat hij er écht heel goed op reageert. Hij luistert,
blijft rustig, windt zich niet op en blijft met me in gesprek.
En hoe reageert hij inhoudelijk op de dingen die je wilt bespreken met hem?
Kun je nu echt goed met hem praten, neemt hij zijn verantwoordelijkheid? Hoe kijkt hij terug op de afgelopen tijd? Heb je het idee dat hij zich nu eens echt in je verplaatst?
Ik snap dat sommige dingen tijd kosten, het duurt echt voor iemand negatieve patronen weet te doorbreken. Maar jij kunt nu dus al vooruitgang merken, vooral in de manier van communiceren. Hij blijft rustig, wind zich niet op. Maar dat is op zich niet genoeg. Het gaat om de inhoud, niet alleen om de vorm. Je schrijft dat hij met je in gesprek blijft, en ik moet zeggen dat ik zo benieuwd ben naar hoe dat gaat.
Ziet hij jou nog als schuldige die aanleiding gaf tot een paar van zijn bangmakende acties en uitspraken? Is dat nu iets waarvan hij kan zeggen dat het verkeerd was?
En als het nog niet bespreekbaar is tussen jullie, in hoeverre ben jij dan bang dat hij nog steeds die gedachten heeft?
Ik vraag je dat vooral omdat ik er met ex echt niet goed over kon praten. Ik gaf de relatie een nieuwe kans, maar steeds was het niet écht bespreekbaar, en hij wilde hij niet praten over de dagen dat hij echt fout zat, hij legde de verantwoordelijkheid daarover (maar niet hardop uitgesproken dus, want dat lukte in de gesprekken echt niet) nog steeds bij mij. Alsof ik degene was die hem ertoe dreef, door mijn manier van doen, schoonmaken, praten, koken, geld uitgeven, kleden, wat dan ook, ruzie maken, huilen, zijn.
Hoe zit dat met die dreigementen? Mijn ex voerde ze alsnog uit. Hij had me nu eenmaal gewaarschuwd, zo bracht hij het op het moment dat het zover was, ook een tijd later, als we allang weer een 'doorstart' hadden gemaakt.
Hij kon altijd weer terugvallen in oude patronen, in oude theoriën, in hoe hij het eerst zag. In hoeverre ben jij daar bang voor? Zit dat risico er in? En is het risico het nu waard om toch de relatie een kans te geven?
En ik schrijf dit omdat dit mijn eigen ervaring is, mijn ex veranderde niet, hoewel het er bij tijd en wijle echt op leek.
En ik voelde me soms vrij, en sterker worden. En dan ineens kwam toch die dag dat hij er niet langer tegen kon, en er tegenin ging.
En ja, dan had ik mijn veilige plek al weer opgegeven, hij had al weer de sleutel, ik was alweer terug bij hem, wat dan ook. Zoals ik nu bij jou zie dat hij straks gewoon deel uitmaakt van het leven in je nieuwe huis.
Ik geloof ook dat je Dubio's vraag iets anders hebt gelezen dan dat ik hem las.
Ik denk zelf dat het juist een argument van zijn kant gaat zijn om weer samen te gaan wonen straks in je nieuwe huis, omdat het zonde van het geld is om twee huizen aan te houden.
Jij legt aan Dubio uit waarom het verstandig is om nu twee woonruimtes te houden, wat wel een dure aangelegenheid is. Natuurlijk is dat verstandig. Maar wanneer en hoe snel lijkt het (volgens hem) verstandig om samen te gaan wonen in je nieuwe huis? Om diezelfde reden?
Maar het is toch echt zo…Ik moet er wel bij zeggen dat we heel veel
over dit punt gesproken hebben. Dat ik me er wild aan geërgerd heb hoe
hij altijd reageerde, dat onredelijke, dat geschreeuw, dat opgefokte.
En ik moet zeggen dat hij nu echt anders reageert. Ik snap natuurlijk
wel dat je iemand in basis niet kunt veranderen en dat het daarom lijkt
alsof hij een toneelspelletje loopt te spelen. En of hij dat echt doet?
Geen idee. Ik merk er in elk geval niets van. Voor zover ik het kan
beoordelen lijkt hij oprecht in zijn intenties en gedragingen.
In hoeverre heeft hij erkend dat het inderdaad onrdelijk was hoe hij zich gedroeg? Zonder over jou of jouw aandeel in die momenten te beginnen?
En hoe komt het dat jij het risico durft te nemen dat het misschien toch zo is, dat het inderdaad een toneelspelletje is?
Wat is voor jou de belangrijkste reden, zijn de redenen om met hem opnieuw te werken aan de relatie?
Jullie hebben het over het schoonmaken gehad, wat vaak een punt van discussie bleek van zijn kant.
Wat heb je nog meer kunnen bespreken met hem over het nieuwe huis?
Krijgt hij een sleutel? Wordt het julie gezamenlijke slaapkamer, blijft hij overnachten? Gaan er spullen van hem staan, hoeveel gaat hij bijdragen aan de inrichting, delen jullie samen de kosten als hij er is etc?
Wat is 'na verloop van tijd'? Hoe lang is de lat-periode? Kunnen jullie ineens 'spontaan' beslissen dat alles geweldig gaat, en dat hij maar bij jullie moet intrekken omdat er niets is wat jullie tegenhoudt?
Wie gaat je nog meer helpen verhuizen? Is hij de enige?
Gaan jullie samen in therapie? Gaat hij nog in therapie? Hoe zit het met zijn opleiding, werk? Gaat hij vanuit jouw huis werken?
Hij zegt nu ook in te zien dat iedereen zijn eigen dingen heeft, leuke
en minder leuke kanten en dat je gewoon zult moeten accepteren dat
iemand zo is.
En wat zul je dan van hem moeten accepteren? Wat is nu echt 'van hem' en gaat nooit veranderen?
Wat vind hij minder leuke kanten van jou? Gaat dat alleen over het schoonmaken?
Of ziet hij nu dat hij je bijna kwijt was, en hoe geweldig jij eigenlijk bent?
Dat is wat mijn ex zei, maar later kon er wel ineens een hele waslijst komen van punten.
Ik vind het zo moeilijk, als ik terugkijk naar mijn relatie komt alles me zo bekend voor.
En tegelijk wil ik wel met je meedromen.
Wat heeft hij geleerd van de afgelopen tijd? Wat heb jij ervan geleerd?
Hoe nemen jullie dat mee? Hoe ga je om met de momenten dat je automatisch in 'oud gedrag' schiet? En zie je dat bij hem ook?
Maak je je niet juist zorgen omdat alles ineens zo veel beter gaat, zorgen om hoe lang hij dit kan volhouden? Hoe ga je om met die twijfel?
Hoe gaat het met je zoontje?
Lukt het nu wel om duidelijke afspraken te maken?
Of doen jullie nu alles samen, en wat hebben jullie dan voor de komende tijd afgesproken?
Hoe komt het eigenlijk dat je eerste plan nu van de baan is? Leek dat niet verstandig in elk scenario?
Lieve VK.
Vanzelfsprekend hoef je niet alle vragen hier te beantwoorden, hoewel dat natuurlijk voor ons fijn zou zijn om je te helpen alles scherp in de gaten te houden.
Ik heb maar alles opgeschreven wat me te binnen schoot op dit moment.
Omdat ik mezelf nooit echt kritische vragen stelde, omdat ik me maar min of meer liet meevoeren, en afwachtte op wat ging gebeuren.
Wat zie je voor de toekomst? Wat wil jij? Hoe ben je daar aan het bouwen? Wat zijn de dingen die je nu los van hem doet? Komen er vrienden over de vloer? Hoe is het met het isolement? Was dat er, is dat er nu?
Wat zegt zijn moeder ervan, dat jullie er nu samen voor gaan? Is ze opgelucht? Of maakt ze zich zorgen?
Ik hoop heel erg dat je me niet bemoeierig vind, of vervelend.
Zelf wil ik wel even degene zijn die die lastige vragen stelt, want ik kan wel janken dat ik dat zelf nooit durfde te doen voor mij.
Ik was zo blij met hoe het ineens goed kon gaan, dat ik me zelfs schuldig voelde als die vragen in me opkwamen. Het voelde niet eerlijk.
Hoop dat je niet met gemengde gevoelens aan dit topic blijft denken, want het liefst lees ik elke dag even hoe het met je is.
Veel liefs!!
:R
LilyRose, ik was je niet vergeten
heb je vandaag nog gemaild...*;
dinsdag 10 juli 2007 om 12:31
Vrouwtje,het klinkt echt geweldig goed zoals het nu gaat. Maar ik heb dan ook die ervaring niet van weggaan en teruggaan. Niet in positieve en niet in negatieve zin. Ik lees het verhaal van Iseo dan ook niet vanuit eigen ervaring. De 2 belangrijkste vragen die bij mij blijven hangen: Welk risico neemt hij (en hij alleen)? Welke verantwoordelijkheid neemt hij (en hij alleen)?
Wat jij zelf aan risico en verantwoordelijkheid neemt is helder. En er is ook een groot stuk 'jullie samen'. Maar hoeveel komt er uit hem zelf?
En daar kan ik me wel iets bij voorstellen. In mijn huidige relatie hebben wij ook een grote crisis gehad (niks met ongelijkwaardigheid of mishandeling te maken). Maar de enige reden dat we het hebben kunnen redden is dat mijn man direct verantwoordelijkheid nam voor zijn eigen daden. Geen enkel moment heeft hij gesuggereerd dat ik ook maar iets van doen had met de hele situatie. En hij ging in op alles wat ik nodig had om weer verder te kunnen. En hield zich daaraan.
Had hij dat op enig moment niet gedaan, dan was het over en uit. Dat hoefde ik niet uit te spreken, dat was glashelder. Ik kan nog de ijzige energie voelen en de vastberadenheid van mijn kant. (Ik zou mezelf niet graag tegenkomen in die bui).
Natuurlijk zag ik zelf wel hoe ik ook een rol had gespeeld, maar op geen enkel moment heeft hij dat 'benut' of mij langs die weg aangesproken. Of hebben we het gehad over 'waar 2 vechten hebben 2 schuld'.
Nou ja, ik wilde maar een voorbeeld geven waar een crisis ook goed is afgelopen. Als het om ongelijkwaardige relaties gaat lijkt mij echter een gewoon 'we doen het nu anders' niet voldoende (niet dat ik zeg dat jullie dat doen). Dit zijn zo erg dingen die erin sluipen, die in je zitten, die in je relatie zitten, ik geloof niet dat je daar zonder externe hulp uit kunt breken. Al hoor ik graag van het tegenovergestelde.
Wat jij zelf aan risico en verantwoordelijkheid neemt is helder. En er is ook een groot stuk 'jullie samen'. Maar hoeveel komt er uit hem zelf?
En daar kan ik me wel iets bij voorstellen. In mijn huidige relatie hebben wij ook een grote crisis gehad (niks met ongelijkwaardigheid of mishandeling te maken). Maar de enige reden dat we het hebben kunnen redden is dat mijn man direct verantwoordelijkheid nam voor zijn eigen daden. Geen enkel moment heeft hij gesuggereerd dat ik ook maar iets van doen had met de hele situatie. En hij ging in op alles wat ik nodig had om weer verder te kunnen. En hield zich daaraan.
Had hij dat op enig moment niet gedaan, dan was het over en uit. Dat hoefde ik niet uit te spreken, dat was glashelder. Ik kan nog de ijzige energie voelen en de vastberadenheid van mijn kant. (Ik zou mezelf niet graag tegenkomen in die bui).
Natuurlijk zag ik zelf wel hoe ik ook een rol had gespeeld, maar op geen enkel moment heeft hij dat 'benut' of mij langs die weg aangesproken. Of hebben we het gehad over 'waar 2 vechten hebben 2 schuld'.
Nou ja, ik wilde maar een voorbeeld geven waar een crisis ook goed is afgelopen. Als het om ongelijkwaardige relaties gaat lijkt mij echter een gewoon 'we doen het nu anders' niet voldoende (niet dat ik zeg dat jullie dat doen). Dit zijn zo erg dingen die erin sluipen, die in je zitten, die in je relatie zitten, ik geloof niet dat je daar zonder externe hulp uit kunt breken. Al hoor ik graag van het tegenovergestelde.
dinsdag 10 juli 2007 om 13:11
Annemoon, wat een heldere vragen! Ik denk dat Vrouwtje hier wel wat mee kan. Ik vroeg aan haar wat er in haar veranderd is, maar de vraag in hoeverre hij (wezenlijk, dus niet alleen in gedrag) veranderd is, is zeker zo belangrijk.
Hij ging toch actief op zoek naar werk Vrouwtje? Welke concrete stappen heeft hij daartoe nu al genomen? Is hij al uit de wao (daar zat hij toch in?)? Hoe zit het met therapie, hebben jullie daarover gesproken? Wat zijn jouw wensen wat dat betreft? Kun je jouw wensen en behoeftes uitspreken, wordt er naar je geluisterd?
liefs,
dubio
Hij ging toch actief op zoek naar werk Vrouwtje? Welke concrete stappen heeft hij daartoe nu al genomen? Is hij al uit de wao (daar zat hij toch in?)? Hoe zit het met therapie, hebben jullie daarover gesproken? Wat zijn jouw wensen wat dat betreft? Kun je jouw wensen en behoeftes uitspreken, wordt er naar je geluisterd?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 10 juli 2007 om 13:21
quote:Dubio, ik weet niet goed hoe ik dat stemmetje in mijn hoofd moet uitleggen. In de periode dat het minder met mij ging, was ik hier bij tijden dag en nacht, en hebben jullie me zó bijgestaan. En nu, nu het wat beter met me gaat, horen jullie amper nog wat van me. Dat voelt niet zo fair. Alsof ik jullie alleen maar nodig heb als het niet goed met me gaat, en ik voor het overige niets meer om jullie geef (terwijl dat dus absoluut NIET is hoe ik het voel, maar ben bang dat het zo over kan komen). Snap je?
Duidelijk! Maar niet nodig, dat weet je.
Tav het zwaaien van mijn scepter terwijl ik in de nieuwe woning woon en hij erbij is, daar heb je gelijk een heel cruciaal punt. We hebben hier samen al veel over gesproken en omdat we echt beiden de wens hebben om er samen uit te komen,
Dit viel me op.... nog niet zo lang geleden schreef je hier dat er geen enkele mogelijkheid was dat je nog verder ging met deze man. Vanwaar die omslag? Niet bij hem, maar bij jou?
zullen we ons ook beiden enigszins naar elkaar moeten schikken. Hij zal moeten accepteren dat ik minder netjes/secuur ben als hij en zal me daar niet meer continu over aan kunnen vallen. Ik op mijn beurt zal er wat extra op moeten letten, maar we hebben wel HEEL DUIDELIJK afgesproken dat dit onderwerp géén punt van discussie meer mag worden. M.n. hij zal moeten accepteren dat ik ben zoals ik ben, en als het hem niet aanstaat, dan moet hij zelf maar een extra doekje pakken. Dat doen we eigenlijk nu ook al, zolang ik nog in onze huidige woning woon en als hij daar dan af en toe is. Ik wil geen gezeik meer over dat ik niet goed schoonmaak. Tot op heden werkt het op deze manier: hij spreekt me er niet meer op aan en als het hem te gortig wordt, gaat ie zelf aan de slag, zónder commentaar.
Klinkt hartstikke goed. Heb je ook het gevoel dat hem dat makkelijk afgaat? Is het een gedrag dat je wel ziet bestendigen?
Je vroeg verder hoe het met mij ging, hoe ik me voel. Ik weet het echt niet anders te omschrijven als dat ik me goed voel. Ik voel me écht goed bij de huidige situatie en de manier waarop de dingen nu gaan. Het voelt voor mij wel heel bevrijdend dat ik zometeen echt een eigen plek heb, waar IK het voor het zeggen heb. Het voelt voor mij echt wel als MIJN huis.
Ik ben heel blij dat te horen! Al bedacht wat je met je tuin gaat doen?
De therapie heeft een tijdlang stilgelegen. De gesprekken die ik heb gehad voelden toen wel goed. In hoeverre het echt iets veranderd heeft, weet ik niet. Ik weet niet of ik er door veranderd ben. Ik moet echter nog een sessie krijgen waar het zal gaan over het leren aangeven van mijn grenzen. Dit zal de meest belangrijke voor mij zijn. Ben dus benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Is dit nu de psycholoog van je werk of die andere met wie je contact had? Ik denk dat je voor het leren grenzen aangeven wel wat meer dan één sessie nodig hebt hoor
Maar ik kan niet anders dan zeggen dan dat ik de dingen dus benoem, bespreek maak, en dat hij er écht heel goed op reageert. Hij luistert, blijft rustig, windt zich niet op en blijft met me in gesprek.
Heb je zijn houding ten opzichte van je zoontje al kunnen bespreken? Bijvoorbeeld die opmerking over dat hij hem later wel zou vertellen hoe zijn moeder écht is? Zijn dat soort pijnpunten voor jou bespreekbaar? En het feit dat hij je heeft gedreigd je voor minstens 6 maanden het ziekenhuis in te slaan? Het is belangrijk zaken als schoonmaken en andere dagelijkse conflicten op te lossen, maar dit soort zaken raakt aan het fundament van je relatie. In hoeverre zijn die bespreekbaar? Hoe reageert hij als je daarover wilt praten? Hoe ziet hij de houding die hij toen had?
liefs,
dubio
Duidelijk! Maar niet nodig, dat weet je.
Tav het zwaaien van mijn scepter terwijl ik in de nieuwe woning woon en hij erbij is, daar heb je gelijk een heel cruciaal punt. We hebben hier samen al veel over gesproken en omdat we echt beiden de wens hebben om er samen uit te komen,
Dit viel me op.... nog niet zo lang geleden schreef je hier dat er geen enkele mogelijkheid was dat je nog verder ging met deze man. Vanwaar die omslag? Niet bij hem, maar bij jou?
zullen we ons ook beiden enigszins naar elkaar moeten schikken. Hij zal moeten accepteren dat ik minder netjes/secuur ben als hij en zal me daar niet meer continu over aan kunnen vallen. Ik op mijn beurt zal er wat extra op moeten letten, maar we hebben wel HEEL DUIDELIJK afgesproken dat dit onderwerp géén punt van discussie meer mag worden. M.n. hij zal moeten accepteren dat ik ben zoals ik ben, en als het hem niet aanstaat, dan moet hij zelf maar een extra doekje pakken. Dat doen we eigenlijk nu ook al, zolang ik nog in onze huidige woning woon en als hij daar dan af en toe is. Ik wil geen gezeik meer over dat ik niet goed schoonmaak. Tot op heden werkt het op deze manier: hij spreekt me er niet meer op aan en als het hem te gortig wordt, gaat ie zelf aan de slag, zónder commentaar.
Klinkt hartstikke goed. Heb je ook het gevoel dat hem dat makkelijk afgaat? Is het een gedrag dat je wel ziet bestendigen?
Je vroeg verder hoe het met mij ging, hoe ik me voel. Ik weet het echt niet anders te omschrijven als dat ik me goed voel. Ik voel me écht goed bij de huidige situatie en de manier waarop de dingen nu gaan. Het voelt voor mij wel heel bevrijdend dat ik zometeen echt een eigen plek heb, waar IK het voor het zeggen heb. Het voelt voor mij echt wel als MIJN huis.
Ik ben heel blij dat te horen! Al bedacht wat je met je tuin gaat doen?
De therapie heeft een tijdlang stilgelegen. De gesprekken die ik heb gehad voelden toen wel goed. In hoeverre het echt iets veranderd heeft, weet ik niet. Ik weet niet of ik er door veranderd ben. Ik moet echter nog een sessie krijgen waar het zal gaan over het leren aangeven van mijn grenzen. Dit zal de meest belangrijke voor mij zijn. Ben dus benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Is dit nu de psycholoog van je werk of die andere met wie je contact had? Ik denk dat je voor het leren grenzen aangeven wel wat meer dan één sessie nodig hebt hoor
Maar ik kan niet anders dan zeggen dan dat ik de dingen dus benoem, bespreek maak, en dat hij er écht heel goed op reageert. Hij luistert, blijft rustig, windt zich niet op en blijft met me in gesprek.
Heb je zijn houding ten opzichte van je zoontje al kunnen bespreken? Bijvoorbeeld die opmerking over dat hij hem later wel zou vertellen hoe zijn moeder écht is? Zijn dat soort pijnpunten voor jou bespreekbaar? En het feit dat hij je heeft gedreigd je voor minstens 6 maanden het ziekenhuis in te slaan? Het is belangrijk zaken als schoonmaken en andere dagelijkse conflicten op te lossen, maar dit soort zaken raakt aan het fundament van je relatie. In hoeverre zijn die bespreekbaar? Hoe reageert hij als je daarover wilt praten? Hoe ziet hij de houding die hij toen had?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
