Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:32
Heel herkenbaar wat je schrijft over dat muurtje Zonlicht. En ik ben blij voor hem dat zijn psycholoog hem zo goed steunt en helpt. Dat hij eindelijk meer grip krijgt op dingen, ik weet dat bepaalde dingen al spelen zolang als hij zich kan herinneren. Maar dat geeft mij voor mijzelf de rust dat ik ook de winst voor mijzelf eruit mag halen . Zowel ivm onze dochter als voor mijzelf. Wat dat betreft heeft hij lang voorrang gekregen in mijn hoofd, ik vond het erg voor hem dat hij zich zo voelde. Nu vind ik het ook erg hoe ik me eronder voel en dat is voor mij een verbetering.
Het gaat wat dat betreft ook niet om schuld want ik besef mijn aandeel. Maar eindelijk kunnen begrijpen na al die verwarring. Wat ik al eerder heb geschreven, dat ik soms dacht: reageer nou 's menselijk! En dat ik dat tegelijkertijd oneerlijk en wreed van mijzelf vond om te denken. Maar dat het niet zo'n vreemde gedachte is. Alsof je met een machine te maken hebt op momenten dat het emotioneel is. Heel pijnlijk.
Dat was niet zo sterk aanwezig die eerste jaren. Heel soms, een vlaag. En dan was het weer weg. Pas toen het druk werd en er veel van hem gevraagd begon te worden, toen is dat plotseling heel duidelijk aanwezig geworden. Ik ben dus idd bang dat ik het niet zou herkennen als het me weer overkwam. En ik dacht echt gelukkig oud te kunnen worden met deze man. Maakt me huiverig. Ik vertrouw mijzelf niet meer. En dat is een rotgevoel.
Dus ik ben soms boos op hem maar dat voelt al onterecht, ik weet dat ik het hem niet kan verwijten. En dat ik het dus alleen mijzelf kan verwijten. En dat dat geen zin heeft dus dan hou ik het maar bij inzicht en ook begrip voor mijzelf. Maar dat betekent dat er emoties zijn die je niet kwijt kan. Woede, frustratie, het kan geen kant op.
Daar moet ik wat mee. Dan voel ik me wrs ook beter en lichter. Dat opschrijven verheldert weer een hoop.
Het gaat wat dat betreft ook niet om schuld want ik besef mijn aandeel. Maar eindelijk kunnen begrijpen na al die verwarring. Wat ik al eerder heb geschreven, dat ik soms dacht: reageer nou 's menselijk! En dat ik dat tegelijkertijd oneerlijk en wreed van mijzelf vond om te denken. Maar dat het niet zo'n vreemde gedachte is. Alsof je met een machine te maken hebt op momenten dat het emotioneel is. Heel pijnlijk.
Dat was niet zo sterk aanwezig die eerste jaren. Heel soms, een vlaag. En dan was het weer weg. Pas toen het druk werd en er veel van hem gevraagd begon te worden, toen is dat plotseling heel duidelijk aanwezig geworden. Ik ben dus idd bang dat ik het niet zou herkennen als het me weer overkwam. En ik dacht echt gelukkig oud te kunnen worden met deze man. Maakt me huiverig. Ik vertrouw mijzelf niet meer. En dat is een rotgevoel.
Dus ik ben soms boos op hem maar dat voelt al onterecht, ik weet dat ik het hem niet kan verwijten. En dat ik het dus alleen mijzelf kan verwijten. En dat dat geen zin heeft dus dan hou ik het maar bij inzicht en ook begrip voor mijzelf. Maar dat betekent dat er emoties zijn die je niet kwijt kan. Woede, frustratie, het kan geen kant op.
Daar moet ik wat mee. Dan voel ik me wrs ook beter en lichter. Dat opschrijven verheldert weer een hoop.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:51
Wat het is, is denk ik dit. Ik besef al een hele tijd wat er gebeurde en waarom en waarom ik dat liet gebeuren.
Maar iets in mij is verdrietig dat je als je van iemand houdt, iemand ruimte wil geven om zichzelf te zijn, rekening houdt met die ander, het risico loop dat iemand zo over je grenzen heen dondert. Natuurlijk sta ik dat dan toe. Maar ik verwacht niet dat iemand die zegt dat hij van mij houdt dat doet. Dat ik op mijn hoede moet zijn, waakzaam moet zijn. Dat wil ik niet in een relatie.
Het heeft me heel erg bang gemaakt. Dat mag je gewoon niet doen bij een ander. En toch gebeurt het. Klinkt misschien wat naief en ik rrealiseer me al veel langer dat ik beter mezelf kan beschermen bij hem en dat dat ook betekende dat er een dag zou komen dat het niet meer gaat. En dat het idd zo gelopen is. Maar het doet me verdriet.
Dat die liefde zo weinig belangrijk was. En dat het feit dat ik ongelukkig en eenzaam was, er niet toe deed. Ik snap dat niet. Ik snap het nu iets beter en dat geeft me wat meer rust en vrede ermee. Dus ik zie het niet als een vrijbrief om hem de schuld te geven maar ik begrijp gewoon wat beter hoe hij die grenzen niet eens kon zien, ook niet als ik ze aanwees en ze verdedigde.
Als daar een kwaadaardige intentie in had gezeten, had ik het begrepen. Bij iemand die ergens zo onschuldig voelt, is het heel verwarrend. Want dan gaat het niet om die ander kapot maken. Het ging mijn man er veel meer om dat ik hem niet confronteerde met zijn onmacht en daardoor ook onvrede en onwil. En dat wordt vanzelf ook destructief. Maar het voelt niet kwaadaardig. Daardoor heb ik enorm getwijfeld aan mijzelf.
Maar iets in mij is verdrietig dat je als je van iemand houdt, iemand ruimte wil geven om zichzelf te zijn, rekening houdt met die ander, het risico loop dat iemand zo over je grenzen heen dondert. Natuurlijk sta ik dat dan toe. Maar ik verwacht niet dat iemand die zegt dat hij van mij houdt dat doet. Dat ik op mijn hoede moet zijn, waakzaam moet zijn. Dat wil ik niet in een relatie.
Het heeft me heel erg bang gemaakt. Dat mag je gewoon niet doen bij een ander. En toch gebeurt het. Klinkt misschien wat naief en ik rrealiseer me al veel langer dat ik beter mezelf kan beschermen bij hem en dat dat ook betekende dat er een dag zou komen dat het niet meer gaat. En dat het idd zo gelopen is. Maar het doet me verdriet.
Dat die liefde zo weinig belangrijk was. En dat het feit dat ik ongelukkig en eenzaam was, er niet toe deed. Ik snap dat niet. Ik snap het nu iets beter en dat geeft me wat meer rust en vrede ermee. Dus ik zie het niet als een vrijbrief om hem de schuld te geven maar ik begrijp gewoon wat beter hoe hij die grenzen niet eens kon zien, ook niet als ik ze aanwees en ze verdedigde.
Als daar een kwaadaardige intentie in had gezeten, had ik het begrepen. Bij iemand die ergens zo onschuldig voelt, is het heel verwarrend. Want dan gaat het niet om die ander kapot maken. Het ging mijn man er veel meer om dat ik hem niet confronteerde met zijn onmacht en daardoor ook onvrede en onwil. En dat wordt vanzelf ook destructief. Maar het voelt niet kwaadaardig. Daardoor heb ik enorm getwijfeld aan mijzelf.
vrijdag 9 januari 2009 om 12:57
En ik denk dat je gelijk hebt Dubio, dat ik hier hulp bij nodig heb. Ik ben verder niet destructief bezig, juist niet, ik zorg goed voor mijzelf en doe het stapje voor stapje. Maar die frustratie, daar moet ik wat mee. Da's de accumulatie van de afgelopen jaren denk ik . Dus een psych. Of een boksbal. Ik denk er iig serieus over na, goed dat je het zei.
En dankjulliewel voor de reacties, het helpt me. Ik ben de afgelopen week zo stil geweest, het verbaast me dat er toch weer stiekem zoveel dingen uitgekristalliseerd zijn.
En dankjulliewel voor de reacties, het helpt me. Ik ben de afgelopen week zo stil geweest, het verbaast me dat er toch weer stiekem zoveel dingen uitgekristalliseerd zijn.
vrijdag 9 januari 2009 om 13:32
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 12:32:
Heel herkenbaar wat je schrijft over dat muurtje Zonlicht. En ik ben blij voor hem dat zijn psycholoog hem zo goed steunt en helpt. Dat hij eindelijk meer grip krijgt op dingen, ik weet dat bepaalde dingen al spelen zolang als hij zich kan herinneren. Maar dat geeft mij voor mijzelf de rust dat ik ook de winst voor mijzelf eruit mag halen . Zowel ivm onze dochter als voor mijzelf. Wat dat betreft heeft hij lang voorrang gekregen in mijn hoofd, ik vond het erg voor hem dat hij zich zo voelde. Nu vind ik het ook erg hoe ik me eronder voel en dat is voor mij een verbetering.
Het gaat wat dat betreft ook niet om schuld want ik besef mijn aandeel. Maar eindelijk kunnen begrijpen na al die verwarring. Wat ik al eerder heb geschreven, dat ik soms dacht: reageer nou 's menselijk! En dat ik dat tegelijkertijd oneerlijk en wreed van mijzelf vond om te denken. Maar dat het niet zo'n vreemde gedachte is. Alsof je met een machine te maken hebt op momenten dat het emotioneel is. Heel pijnlijk.
Dat was niet zo sterk aanwezig die eerste jaren. Heel soms, een vlaag. En dan was het weer weg. Pas toen het druk werd en er veel van hem gevraagd begon te worden, toen is dat plotseling heel duidelijk aanwezig geworden. Ik ben dus idd bang dat ik het niet zou herkennen als het me weer overkwam. En ik dacht echt gelukkig oud te kunnen worden met deze man. Maakt me huiverig. Ik vertrouw mijzelf niet meer. En dat is een rotgevoel.
Dus ik ben soms boos op hem maar dat voelt al onterecht, ik weet dat ik het hem niet kan verwijten. En dat ik het dus alleen mijzelf kan verwijten. Hier zit een kromme redenatie felicia. Je hebt ondanks wat je weet er aan de hand is het recht op boos te zijn op hem. Het voelt onterecht zeg je, waarom? Je mag niet boos zijn op iemand met een stoornis? En daarmee krijgt degene met een stoornis een vrijbrief om maar te doen wat hij of zij wil? En om dan vervolgens in een beweging dus maar even de schuld bij jezelf neer te leggen? Ben jij alleen verantwoordelijk voor het welzijn van de relatie? nee toch, daar zijn 2 voor nodig, wat voor stoornis ook aanwezig is. Er zijn tig relaties te vinden waarbij de partner met een stoornis wel oog heeft voor de andere partner En dat dat geen zin heeft dus dan hou ik het maar bij inzicht en ook begrip voor mijzelf. Maar dat betekent dat er emoties zijn die je niet kwijt kan. Woede, frustratie, het kan geen kant op.
Daar moet ik wat mee. Dan voel ik me wrs ook beter en lichter. Dat opschrijven verheldert weer een hoop.Even een vraagje hoor, heb ik nou ooit ergens gelezen dat jij opgegroeid bent met een narcistiche ouder?
Heel herkenbaar wat je schrijft over dat muurtje Zonlicht. En ik ben blij voor hem dat zijn psycholoog hem zo goed steunt en helpt. Dat hij eindelijk meer grip krijgt op dingen, ik weet dat bepaalde dingen al spelen zolang als hij zich kan herinneren. Maar dat geeft mij voor mijzelf de rust dat ik ook de winst voor mijzelf eruit mag halen . Zowel ivm onze dochter als voor mijzelf. Wat dat betreft heeft hij lang voorrang gekregen in mijn hoofd, ik vond het erg voor hem dat hij zich zo voelde. Nu vind ik het ook erg hoe ik me eronder voel en dat is voor mij een verbetering.
Het gaat wat dat betreft ook niet om schuld want ik besef mijn aandeel. Maar eindelijk kunnen begrijpen na al die verwarring. Wat ik al eerder heb geschreven, dat ik soms dacht: reageer nou 's menselijk! En dat ik dat tegelijkertijd oneerlijk en wreed van mijzelf vond om te denken. Maar dat het niet zo'n vreemde gedachte is. Alsof je met een machine te maken hebt op momenten dat het emotioneel is. Heel pijnlijk.
Dat was niet zo sterk aanwezig die eerste jaren. Heel soms, een vlaag. En dan was het weer weg. Pas toen het druk werd en er veel van hem gevraagd begon te worden, toen is dat plotseling heel duidelijk aanwezig geworden. Ik ben dus idd bang dat ik het niet zou herkennen als het me weer overkwam. En ik dacht echt gelukkig oud te kunnen worden met deze man. Maakt me huiverig. Ik vertrouw mijzelf niet meer. En dat is een rotgevoel.
Dus ik ben soms boos op hem maar dat voelt al onterecht, ik weet dat ik het hem niet kan verwijten. En dat ik het dus alleen mijzelf kan verwijten. Hier zit een kromme redenatie felicia. Je hebt ondanks wat je weet er aan de hand is het recht op boos te zijn op hem. Het voelt onterecht zeg je, waarom? Je mag niet boos zijn op iemand met een stoornis? En daarmee krijgt degene met een stoornis een vrijbrief om maar te doen wat hij of zij wil? En om dan vervolgens in een beweging dus maar even de schuld bij jezelf neer te leggen? Ben jij alleen verantwoordelijk voor het welzijn van de relatie? nee toch, daar zijn 2 voor nodig, wat voor stoornis ook aanwezig is. Er zijn tig relaties te vinden waarbij de partner met een stoornis wel oog heeft voor de andere partner En dat dat geen zin heeft dus dan hou ik het maar bij inzicht en ook begrip voor mijzelf. Maar dat betekent dat er emoties zijn die je niet kwijt kan. Woede, frustratie, het kan geen kant op.
Daar moet ik wat mee. Dan voel ik me wrs ook beter en lichter. Dat opschrijven verheldert weer een hoop.Even een vraagje hoor, heb ik nou ooit ergens gelezen dat jij opgegroeid bent met een narcistiche ouder?
vrijdag 9 januari 2009 om 13:34
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2009 @ 12:15:
Soms kun je er in al dat onderzoek ook achterkomen dat bepaalde karaktertrekken van jezelf behoorlijk stabiel zijn. In mijn geval betekent dit dat ik altijd moeite zal hebben met mijn grenzen veilig houden bij een dominant persoon. Dus ik blijf uit de buurt van dominante personen. Is dat dan capitulatie of is dat wijsheid?Waarom denk je dat dat een stabiele karaktertrek is? Het bewaken van grenzen is toch geen karaktertrek, maar een handeling? Die je kan aanleren? Ik vind dat juist een van de dingen die je zelf in de hand hebt. Dat lijkt me veel betrouwbaarder dan inschatten of een persoon veilig of dominant is. Ik denk dat uit de buurt blijven van (potentieel) dominante personen uit angst voortkomt. Ik denk dat je daardoor ook veel moois kan mislopen. Geen capitulatie of wijsheid, maar wel jammer.
Soms kun je er in al dat onderzoek ook achterkomen dat bepaalde karaktertrekken van jezelf behoorlijk stabiel zijn. In mijn geval betekent dit dat ik altijd moeite zal hebben met mijn grenzen veilig houden bij een dominant persoon. Dus ik blijf uit de buurt van dominante personen. Is dat dan capitulatie of is dat wijsheid?Waarom denk je dat dat een stabiele karaktertrek is? Het bewaken van grenzen is toch geen karaktertrek, maar een handeling? Die je kan aanleren? Ik vind dat juist een van de dingen die je zelf in de hand hebt. Dat lijkt me veel betrouwbaarder dan inschatten of een persoon veilig of dominant is. Ik denk dat uit de buurt blijven van (potentieel) dominante personen uit angst voortkomt. Ik denk dat je daardoor ook veel moois kan mislopen. Geen capitulatie of wijsheid, maar wel jammer.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 13:40
Mamz, lieve Mamz
ik denk dat je gewoon jezelf nog niet genoeg vertrouwd, geen vrede hebt met jezelf en daarom situaties uit de weg gaat die je daarmee confronteren.
Dus uit de buurt blijven van dominante personen. Waarom, misschien kunnen juist die personen je wel helpen leren jezelf te kennen. Ik denk dat het vooral veilig voor jezelf is omdat je daarmee vooral een stukje voor jezelf afgesloten kunt houden. Want wat is dominantie, wat jij misschien dominant vind hoeft voor een ander juist helemaal niet dominant te zijn maar misschien wel gewoon duidelijk. Het is, in mijn ogen, een stukje verantwoordelijk voor jezelf, uit de weg gaan. Want je komt nu eenmaal dominante personen tegen in je leven. En dat vermijden is ook een keuze, maar het is zoals duubs zegt, misschien laat je dan ook wel heel veel moois liggen.
ik denk dat je gewoon jezelf nog niet genoeg vertrouwd, geen vrede hebt met jezelf en daarom situaties uit de weg gaat die je daarmee confronteren.
Dus uit de buurt blijven van dominante personen. Waarom, misschien kunnen juist die personen je wel helpen leren jezelf te kennen. Ik denk dat het vooral veilig voor jezelf is omdat je daarmee vooral een stukje voor jezelf afgesloten kunt houden. Want wat is dominantie, wat jij misschien dominant vind hoeft voor een ander juist helemaal niet dominant te zijn maar misschien wel gewoon duidelijk. Het is, in mijn ogen, een stukje verantwoordelijk voor jezelf, uit de weg gaan. Want je komt nu eenmaal dominante personen tegen in je leven. En dat vermijden is ook een keuze, maar het is zoals duubs zegt, misschien laat je dan ook wel heel veel moois liggen.
vrijdag 9 januari 2009 om 13:58
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 12:57:
Dus een psych. Of een boksbal.
Wat dacht je van allebei? Of misschien een klein dun psychiatertje waar je je af en toe op kan uitleven
Grappig, want bij het lezen van je vorige postings dacht ik: jij analyseert alles zo helder, weet het zo goed te formuleren. Dat kan óók een valkuil zijn. Je redeneert heel je gevoelens ermee weg. Die woede van jou, die zit er wel maar mag er niet zitten want (redenering). Dat doet er niets aan af dat die woede er is en er, zoals je zelf ook aangeeft, uit moet.
Dus ik dacht ook aan een boksbal, of ongegeneerd krijsen in een kussen, of keihard schreeuwen in de auto, of iets kapotgooien, of jezelf helemaal uitputten in de een of andere lichamelijke activiteit. Je schildert, misschien kun je het daar ook in kwijt, maar ik denk dat je ook echt een lichamelijke uiting nodig hebt.
Je bent goed bezig, dat weet ik, maar die woede kan je wel van binnenuit gaan opvreten. Eruit met die troep.
Dus een psych. Of een boksbal.
Wat dacht je van allebei? Of misschien een klein dun psychiatertje waar je je af en toe op kan uitleven
Grappig, want bij het lezen van je vorige postings dacht ik: jij analyseert alles zo helder, weet het zo goed te formuleren. Dat kan óók een valkuil zijn. Je redeneert heel je gevoelens ermee weg. Die woede van jou, die zit er wel maar mag er niet zitten want (redenering). Dat doet er niets aan af dat die woede er is en er, zoals je zelf ook aangeeft, uit moet.
Dus ik dacht ook aan een boksbal, of ongegeneerd krijsen in een kussen, of keihard schreeuwen in de auto, of iets kapotgooien, of jezelf helemaal uitputten in de een of andere lichamelijke activiteit. Je schildert, misschien kun je het daar ook in kwijt, maar ik denk dat je ook echt een lichamelijke uiting nodig hebt.
Je bent goed bezig, dat weet ik, maar die woede kan je wel van binnenuit gaan opvreten. Eruit met die troep.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 14:12
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 12:51:
Maar iets in mij is verdrietig dat je als je van iemand houdt, iemand ruimte wil geven om zichzelf te zijn, rekening houdt met die ander, het risico loop dat iemand zo over je grenzen heen dondert. Natuurlijk sta ik dat dan toe. Maar ik verwacht niet dat iemand die zegt dat hij van mij houdt dat doet. Dat ik op mijn hoede moet zijn, waakzaam moet zijn. Dat wil ik niet in een relatie.
Hoe zit dat met je dochter dan? Moet je bij haar niet waakzaam en op je hoede zijn dat ze niet over je grenzen heen gaat? En bij vriendinnen, familieleden? Ik denk dat je in elke relatie die je aangaat, privé of zakelijk, bereid moet zijn je grenzen aan te geven. Natuurlijk moet je daar niet voortdurend mee bezig zijn. Als je merkt dat iemand jouw grenzen voortdurend uittest (kinderen daargelaten, dat is hun werk ) kun je die persoon misschien beter links laten liggen. Maar het hoort denk ik bij het menselijk verkeer dat we voortdurend bezig zijn onze ruimte af te bakenen. Daarbij loop je onvermijdelijk tegen elkaars grenzen op.
Waar het om gaat, is dat je van jezelf weet welke ruimte je absoluut nodig hebt en over welke grenzen een ander absoluut niet heen mag gaan. En weten hoe je die grenzen dan kan beschermen. Je kan een muur optrekken, zoals Mamz doet. Maar die muur houdt ook mensen, ervaringen en gebeurtenissen buiten die je misschien helemaal niet wil missen. Het houdt waarschijnlijk ook van alles binnen dat graag de wijde wereld in wil
Als je geen muur wilt, moet je dus zelf je grenzen gaan bewaken en jezelf daarvoor uitrusten. Dat is eng, maar het is ergens ook wel een geruststellende gedachte dat je het zelf doet. Je bent daarmee niet meer afhankelijk van de ander om jouw grenzen te respecteren: daar zorg je zelf wel voor. Je hebt geen etiketjes meer nodig: veilig of niet, dominant of niet, psychisch gestoord of niet. Die etiketjes zijn bovendien niet betrouwbaar (lees bijvoorbeeld Maroons topic op Kinderen hoe een leuke partner opeens een wolf in schaapskleren kan blijken).
Het enige waar je dus op moet leren vertrouwen, is jezelf. Dat je jezelf lief en belangrijk genoeg vindt om op te treden als het nodig is.
Maar iets in mij is verdrietig dat je als je van iemand houdt, iemand ruimte wil geven om zichzelf te zijn, rekening houdt met die ander, het risico loop dat iemand zo over je grenzen heen dondert. Natuurlijk sta ik dat dan toe. Maar ik verwacht niet dat iemand die zegt dat hij van mij houdt dat doet. Dat ik op mijn hoede moet zijn, waakzaam moet zijn. Dat wil ik niet in een relatie.
Hoe zit dat met je dochter dan? Moet je bij haar niet waakzaam en op je hoede zijn dat ze niet over je grenzen heen gaat? En bij vriendinnen, familieleden? Ik denk dat je in elke relatie die je aangaat, privé of zakelijk, bereid moet zijn je grenzen aan te geven. Natuurlijk moet je daar niet voortdurend mee bezig zijn. Als je merkt dat iemand jouw grenzen voortdurend uittest (kinderen daargelaten, dat is hun werk ) kun je die persoon misschien beter links laten liggen. Maar het hoort denk ik bij het menselijk verkeer dat we voortdurend bezig zijn onze ruimte af te bakenen. Daarbij loop je onvermijdelijk tegen elkaars grenzen op.
Waar het om gaat, is dat je van jezelf weet welke ruimte je absoluut nodig hebt en over welke grenzen een ander absoluut niet heen mag gaan. En weten hoe je die grenzen dan kan beschermen. Je kan een muur optrekken, zoals Mamz doet. Maar die muur houdt ook mensen, ervaringen en gebeurtenissen buiten die je misschien helemaal niet wil missen. Het houdt waarschijnlijk ook van alles binnen dat graag de wijde wereld in wil
Als je geen muur wilt, moet je dus zelf je grenzen gaan bewaken en jezelf daarvoor uitrusten. Dat is eng, maar het is ergens ook wel een geruststellende gedachte dat je het zelf doet. Je bent daarmee niet meer afhankelijk van de ander om jouw grenzen te respecteren: daar zorg je zelf wel voor. Je hebt geen etiketjes meer nodig: veilig of niet, dominant of niet, psychisch gestoord of niet. Die etiketjes zijn bovendien niet betrouwbaar (lees bijvoorbeeld Maroons topic op Kinderen hoe een leuke partner opeens een wolf in schaapskleren kan blijken).
Het enige waar je dus op moet leren vertrouwen, is jezelf. Dat je jezelf lief en belangrijk genoeg vindt om op te treden als het nodig is.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 14:32
Mamz, achter een muurtje leven is energieverslindend, heb je je dat al eens gerealiseerd. Juist omdat al die andere dingen je positieve energie kunnen geven die ervoor zorgen dat je genoeg energie hebt om gewoon te leven. Het muurtje afbreken kan beangstigend zijn, dat klopt, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik het heb gedaan. Het levert meer moois op dan het kost.
vrijdag 9 januari 2009 om 14:37
Zon, lieverd, ik ben in het afgelopen jaar een stuk of vier mensen kwíjtgeraakt. Omdat het energie kost om achter dat muurtje vandaan te komen.
Feit is dat ik nu heel angstig ben om op aanbod van andere mensen in te gaan, ik doe het wel, maar eigenlijk met de angst dat ze me toch niet de moeite gaan vinden -vind mezelf ook niet zo heel erg de moeite nu-
Die muur wordt alleen maar groter hoe meer ik in de buurt van mensen kom.
Hmm, misschien had ik afgelopen maandag toch maar door de sneeuw naar mijn therapeute moeten zwoegen..
Feit is dat ik nu heel angstig ben om op aanbod van andere mensen in te gaan, ik doe het wel, maar eigenlijk met de angst dat ze me toch niet de moeite gaan vinden -vind mezelf ook niet zo heel erg de moeite nu-
Die muur wordt alleen maar groter hoe meer ik in de buurt van mensen kom.
Hmm, misschien had ik afgelopen maandag toch maar door de sneeuw naar mijn therapeute moeten zwoegen..
vrijdag 9 januari 2009 om 15:31
Dat lijkt me inderdaad Mamz. Je komt er alleen niet uit, denk ik. Ik wilde precies hetzelfde schrijven als Zon. Juist het meeslepen van die angst kost tonnen energie, die je veel beter kunt gebruiken. Het neerhalen van dat muurtje hoeft ook niet in één keer, maar kan ook steen voor steen. Maar omdat je zelf aangeeft dat meer contact met mensen je alleen maar angstiger maakt, denk ik dat professionele hulp de eerste stap moet zijn.
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 15:58
Ik zal eens kijken wat voor mij goed werkt als woedetherapie Dubio . Het stomme is dat ik over het algemeen niet zo gauw boos ben maar dat ik gefrustreerd ben (denk dat maar in caps haha) en dat ik dat goed begrijp van mijzelf.
Tegelijkertijd blijf ik voelen dat ik het hem moeilijk kan verwijten, net zomin als ik mijzelf kan verwijten dat ik de ballen snap van wiskunde. Dan kan iemand naast me gaan staan en zeggen hoe stom het wel niet is want zo moeilijk is het niet, woest op me kan worden maar wiskunde wordt daardoor niet begrijpelijker . En dat geldt net zo voor mijn man en emoties en mensen in het algemeen. Hij snapt er niks van en sluit liever zijn ogen. Of heeft dat liever gedaan, hij begint zelf nu wel te beseffen hoe weinig hij ervan snapt en dat daar ook een stuk van het isolement en eenzaamheid vandaan komt wat hij ervaart.
Tja dat vind ik sneu voor hem. Want ook al heb ik een muur opgebouwd bij hem, ik heb hem niet meer bij anderen, die heb ik vakkundig weer naar beneden gehaald. Ik praat hooguit niet over alles omdat voor sommige dingen de woorden moeilijk te vinden zijn en dat al snel uitloopt op misverstanden. Gelukkig heb ik een paar mensen met wie ik er goed over kan praten en die me echt kennen.
Ik begrijp je opmerking Zonlicht en dat is ook precies de reden waarom ik niet meer verder wil proberen. Als het asperger is, dan zou dat an sich nog geen probleem hoeven zijn. Maar hij heeft me genegeerd jarenlang. Dat maakt dingen stuk, vooral vertrouwen en intimiteit. En ik weet waarom hij dat deed. Maar dat pik ik niet. Eerst snapte ik het gewoon niet. En daarna begreep ik dat hij aan het struisvogelen was. En dat heeft hij jarenlang volgehouden. Tja daar zakt mijn broek vanaf, ik zou dat niet kunnen. En ik wil geen partner die dat wel kan.
Wat betreft mijn moeder, wat ik al zei, de afgelopen jaren ben ik duidelijk mijn valkuilen gaan zien. En daar ben ik heel blij om. Want dat heeft ook die dingen veranderd. Mijn houding, het besef dat ik dingen mag willen en ook een stuk acceptatie wat het gewoon bij haar (en bij anderen) kan laten zonder het nog op mijzelf te betrekken. Verschil blijft dat ze een wreed mens is en mijn man niet. Het voelt wel heel wreed, zo genegeerd en afgewezen worden. Maar bij hem is het angst en controleverlies. En dat praat het niet goed maar het is toch anders.
Ik ben allang blij dat ik op het punt heb kunnen komen dat ik dacht: ok flikker maar even op met het begrip, nou ben ik gewoon laaiend. Wat dat betreft sta ik veel meer in mijn kracht. Maar ik wil ook weer niet onrechtvaardig zijn en dan ben je boos met je ratio in je achterhoofd. "Is dit nou wel eerlijk? Mag ik dit zo voelen?" Het blijft een leerproces, ik merk daarin dat ik een rare jeugd heb gehad waarin dit er compleet uitgehaald is. En ik het er zelf weer in heb moeten zetten en nog steeds stoei daarmee.
Kern blijft dat ik mijn grenzen ben gaan zien. Ze eindelijk ben gaan begrijpen de afgelopen jaren. Mijn wensen en verlangens begrijp en er ook achter kan staan. Dat zijn zelfoverwinningen geweest. Het is lastig als dat een relatie alleen nog maar moeilijker maakt, het lijkt me fijn om een partner te hebben die dat toejuicht want het is al best heftig op zich.
Ik heb dat steeds meer geleefd. En dat voelt goed. Wat ik al eerder schreef, ik ben van mij. Maar het voelt wel alsof ik al jaren van de bodem omhoog aan het zwemmen ben en nu weleens boven wil komen.
Tegelijkertijd blijf ik voelen dat ik het hem moeilijk kan verwijten, net zomin als ik mijzelf kan verwijten dat ik de ballen snap van wiskunde. Dan kan iemand naast me gaan staan en zeggen hoe stom het wel niet is want zo moeilijk is het niet, woest op me kan worden maar wiskunde wordt daardoor niet begrijpelijker . En dat geldt net zo voor mijn man en emoties en mensen in het algemeen. Hij snapt er niks van en sluit liever zijn ogen. Of heeft dat liever gedaan, hij begint zelf nu wel te beseffen hoe weinig hij ervan snapt en dat daar ook een stuk van het isolement en eenzaamheid vandaan komt wat hij ervaart.
Tja dat vind ik sneu voor hem. Want ook al heb ik een muur opgebouwd bij hem, ik heb hem niet meer bij anderen, die heb ik vakkundig weer naar beneden gehaald. Ik praat hooguit niet over alles omdat voor sommige dingen de woorden moeilijk te vinden zijn en dat al snel uitloopt op misverstanden. Gelukkig heb ik een paar mensen met wie ik er goed over kan praten en die me echt kennen.
Ik begrijp je opmerking Zonlicht en dat is ook precies de reden waarom ik niet meer verder wil proberen. Als het asperger is, dan zou dat an sich nog geen probleem hoeven zijn. Maar hij heeft me genegeerd jarenlang. Dat maakt dingen stuk, vooral vertrouwen en intimiteit. En ik weet waarom hij dat deed. Maar dat pik ik niet. Eerst snapte ik het gewoon niet. En daarna begreep ik dat hij aan het struisvogelen was. En dat heeft hij jarenlang volgehouden. Tja daar zakt mijn broek vanaf, ik zou dat niet kunnen. En ik wil geen partner die dat wel kan.
Wat betreft mijn moeder, wat ik al zei, de afgelopen jaren ben ik duidelijk mijn valkuilen gaan zien. En daar ben ik heel blij om. Want dat heeft ook die dingen veranderd. Mijn houding, het besef dat ik dingen mag willen en ook een stuk acceptatie wat het gewoon bij haar (en bij anderen) kan laten zonder het nog op mijzelf te betrekken. Verschil blijft dat ze een wreed mens is en mijn man niet. Het voelt wel heel wreed, zo genegeerd en afgewezen worden. Maar bij hem is het angst en controleverlies. En dat praat het niet goed maar het is toch anders.
Ik ben allang blij dat ik op het punt heb kunnen komen dat ik dacht: ok flikker maar even op met het begrip, nou ben ik gewoon laaiend. Wat dat betreft sta ik veel meer in mijn kracht. Maar ik wil ook weer niet onrechtvaardig zijn en dan ben je boos met je ratio in je achterhoofd. "Is dit nou wel eerlijk? Mag ik dit zo voelen?" Het blijft een leerproces, ik merk daarin dat ik een rare jeugd heb gehad waarin dit er compleet uitgehaald is. En ik het er zelf weer in heb moeten zetten en nog steeds stoei daarmee.
Kern blijft dat ik mijn grenzen ben gaan zien. Ze eindelijk ben gaan begrijpen de afgelopen jaren. Mijn wensen en verlangens begrijp en er ook achter kan staan. Dat zijn zelfoverwinningen geweest. Het is lastig als dat een relatie alleen nog maar moeilijker maakt, het lijkt me fijn om een partner te hebben die dat toejuicht want het is al best heftig op zich.
Ik heb dat steeds meer geleefd. En dat voelt goed. Wat ik al eerder schreef, ik ben van mij. Maar het voelt wel alsof ik al jaren van de bodem omhoog aan het zwemmen ben en nu weleens boven wil komen.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:03
En Mamz: . Lijkt me niet makkelijk om te beseffen dat je wel zou willen maar dat het een te grote stap is om te nemen.
Maar contact met mensen, leuk contact waarin je kunt praten, delen, lachen, maakt het leven wel 1000x lichter. Ik snap het wel heel goed, voor mij is die drempel momenteel ook weer even hoog, heb ik altijd als ik aan het sudderen ben en niet zo goed weet wat ik met mijzelf aan moet. Dan wil ik niet een ander lastigvallen. En ik weet dat dat onzin is. Maar goed .
Maar contact met mensen, leuk contact waarin je kunt praten, delen, lachen, maakt het leven wel 1000x lichter. Ik snap het wel heel goed, voor mij is die drempel momenteel ook weer even hoog, heb ik altijd als ik aan het sudderen ben en niet zo goed weet wat ik met mijzelf aan moet. Dan wil ik niet een ander lastigvallen. En ik weet dat dat onzin is. Maar goed .
vrijdag 9 januari 2009 om 16:27
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 16:03:
En Mamz: . Lijkt me niet makkelijk om te beseffen dat je wel zou willen maar dat het een te grote stap is om te nemen.
Maar contact met mensen, leuk contact waarin je kunt praten, delen, lachen, maakt het leven wel 1000x lichter. Ik snap het wel heel goed, voor mij is die drempel momenteel ook weer even hoog, heb ik altijd als ik aan het sudderen ben en niet zo goed weet wat ik met mijzelf aan moet. Dan wil ik niet een ander lastigvallen. En ik weet dat dat onzin is. Maar goed .
dat zou ik ook geschreven kunnen hebben Felicia. wat een onzin he, geeft aan dat we op een of andere manier toch onszelf nog niet genoeg waarderen.
Heb je mijn vraag gemist?
En Mamz: . Lijkt me niet makkelijk om te beseffen dat je wel zou willen maar dat het een te grote stap is om te nemen.
Maar contact met mensen, leuk contact waarin je kunt praten, delen, lachen, maakt het leven wel 1000x lichter. Ik snap het wel heel goed, voor mij is die drempel momenteel ook weer even hoog, heb ik altijd als ik aan het sudderen ben en niet zo goed weet wat ik met mijzelf aan moet. Dan wil ik niet een ander lastigvallen. En ik weet dat dat onzin is. Maar goed .
dat zou ik ook geschreven kunnen hebben Felicia. wat een onzin he, geeft aan dat we op een of andere manier toch onszelf nog niet genoeg waarderen.
Heb je mijn vraag gemist?
vrijdag 9 januari 2009 om 16:48
Welke precies Zon? Wat betreft mijn narcistische moeder? Of een andere? Excuses dat ik er geen antwoord op heb gegeven in mijn post voor die voor Mamz. En fijn dat je de tweede herkent, ik vind dat zo suf van mijzelf en het is stukken beter dan vroeger maar toch . Maar misschien moet ik dan toch kijken naar dat het beter is ipv het onzinnig van mezelf te vinden.
Hoe ervaar jij dat nu? Omdat je ook al zei dat het niet de makkelijkste periode is.
Hoe ervaar jij dat nu? Omdat je ook al zei dat het niet de makkelijkste periode is.
vrijdag 9 januari 2009 om 16:58
quote:dubiootje schreef op 09 januari 2009 @ 09:41:
Iseo, wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven vannacht Ik ken je verhaal, maar ik schiet toch weer vol als ik lees over bijvoorbeeld de eerste (en enige) kennismaking tussen je dochter en haar vader. Het voelt zo raar, zo niet-kloppend. Dat de vader aanbelt en in zijn beste pak op bezoek komt bij zijn dochter.
Ik zou mezelf niet kwellen met vragen over 'achteraf'... Dat is zo totaal zinloos. De situatie was toen zoals ze was, jouw gevoelens waren toen wat ze waren. Het is geen simpel 1+1=2, "ja, het had wel gekund". Voor jou kon het tóen niet, je verdroeg het niet. Dat is alles wat je hoeft te weten. Ik denk dat je het heel goed hebt aangepakt.
Als ik het zo teruglees, vind ik het zo moedig van je dat je je kindje toen gehouden hebt. Besef je nu onder welke druk je toen stond, hoe 'makkelijk' het was geweest een abortus te laten plegen? Daar is zo veel kracht voor nodig geweest!
Je lievelingsbloem:
Hoi lieve Duubs
Het klopt ook niet.
Dit alles klopt niet, ik begrijp nog steeds zo weinig van de hele geschiedenis.
Soms word ik wakker en dan ben ik ineens moeder en komen er in de loop van de dag honderd vragen in me op en dan voel ik me zo totaal van de wereld, ergens terechtgekomen midden in een film die dan mijn leven is. Dan raak ik in paniek en ga heel erg met overgave mijn rol spelen van waar het op moet lijken in de hoop dat het weer vertrouwd aanvoelt.
Ben dan bang dat mijn kind meekrijgt dat ik onrust heb en niet weet wat ik hier doe, ze zich niet veilig voelt bij mij omdat ik zo verward ben.
Ik wist meteen dat ik de baby wilde houden. Maar het kon niet.
Was direct al een waardeloze moeder voor mijn gevoel. Er waren al bijna acht weken verstreken toen ik er achter kwam dat ik in verwachting was en ik had dan dus de eerste twee maanden bijna niets gegeten, alleen (wiet) gerookt en alcohol gedronken. Ik was heel mager, gespannen, een spook.
De spanningen in onze relatie bereikten al een hoogtepunt, en daar bovenop kwam de zwangerschap. Ik zag het somber in voor de toekomst, wat ik het kind bieden kon omdat ik wist wat voor muur ik had opgetrokken en hoe ik op afstand van alles leefde, op afstand van mensen en mijn eigen gevoelens etc.
Soms lees ik hier op het forum een topic/adviezen, over het wel of niet laten komen van een kindje. Dan zie ik de omstandigheden (ook: geen geld, baan, woonruimte etc) en mijn partner voor me. Dan lijkt het, ook zonder de druk die hij op me zette om een abortus te doen, al geen optie om te kiezen voor het kind. Alles bij elkaar opgeteld was het eigenlijk een verstandiger besluit geweest de zwangerschap af te breken.
Ware het niet dat ik wist dat ik op dat moment koos tussen mijn ex of het kind, zo was het voor mij. Ik wist gewoon dat ik het niet zou gaan redden in de relatie, het was echt een verschrikkelijk jaar geweest en ik had me eraan overgegeven.
Dat merkte ik pas bij mezelf, en dat was zo pijnlijk en verdrietig, toen ik voelde dat ik misschien zou gaan zorgen voor een kind, mijn kind. Hoe erg ik het had opgegeven allemaal en hoe inktzwart ik mijn leven zag.
Dus het was een keerpunt en het is wel heftig geweest om bij mijn keuze te blijven. Tijdens de discussies met mijn ex raakte ik het spoor natuurlijk al weer snel bijster, zoveel effect had hij gewoon weer op me, ik kon ook al niet meer bij mijn heldere ervaring van dat moment van mijn keuze. Maar ik heb er dus wel aan vastgehouden, ook al ging ik weer alle kanten op, toen ik hem dingen moest beloven, hoe hij uit een zetten wat er moest gebeuren, maar ook met erin geloven bijvoorbeeld dat mijn ex wel een leuke vader wilde zijn toen hij heel even ook wel voor zich kon zien dat de baby toch kwam toen ik maar zo doorzette. Of gewoon bang zijn voor alles, niet weten waar te beginnen, niets kunnen maar alleen de dag maar ondergaan.
Maar uiteindelijk is hij vreselijk kwaad geworden, dat ik het hem aandeed.
En zo voelde het voor mij ook, ik voelde me compleet egoïstisch en wist eigenlijk helemaal niet waar ik mee bezig was, maar bleef erbij.
Dat was dus ook echt het einde van de relatie, het ging ineens heel snel, hij zette me na een flinke ruzie eruit.
Normaal gesproken was het dan zo dat ik een nachtje rondzwierf en dan zeg maar mijn excuses aanbood en dan had ik toegegeven en was alles weer in orde. (Even simpel gezegd)
Ik weet niet wat ik deed of dacht allemaal, ik was zo in de war, maar zo ging het ongeveer wat ik nog weet.
Iseo, wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven vannacht Ik ken je verhaal, maar ik schiet toch weer vol als ik lees over bijvoorbeeld de eerste (en enige) kennismaking tussen je dochter en haar vader. Het voelt zo raar, zo niet-kloppend. Dat de vader aanbelt en in zijn beste pak op bezoek komt bij zijn dochter.
Ik zou mezelf niet kwellen met vragen over 'achteraf'... Dat is zo totaal zinloos. De situatie was toen zoals ze was, jouw gevoelens waren toen wat ze waren. Het is geen simpel 1+1=2, "ja, het had wel gekund". Voor jou kon het tóen niet, je verdroeg het niet. Dat is alles wat je hoeft te weten. Ik denk dat je het heel goed hebt aangepakt.
Als ik het zo teruglees, vind ik het zo moedig van je dat je je kindje toen gehouden hebt. Besef je nu onder welke druk je toen stond, hoe 'makkelijk' het was geweest een abortus te laten plegen? Daar is zo veel kracht voor nodig geweest!
Je lievelingsbloem:
Hoi lieve Duubs
Het klopt ook niet.
Dit alles klopt niet, ik begrijp nog steeds zo weinig van de hele geschiedenis.
Soms word ik wakker en dan ben ik ineens moeder en komen er in de loop van de dag honderd vragen in me op en dan voel ik me zo totaal van de wereld, ergens terechtgekomen midden in een film die dan mijn leven is. Dan raak ik in paniek en ga heel erg met overgave mijn rol spelen van waar het op moet lijken in de hoop dat het weer vertrouwd aanvoelt.
Ben dan bang dat mijn kind meekrijgt dat ik onrust heb en niet weet wat ik hier doe, ze zich niet veilig voelt bij mij omdat ik zo verward ben.
Ik wist meteen dat ik de baby wilde houden. Maar het kon niet.
Was direct al een waardeloze moeder voor mijn gevoel. Er waren al bijna acht weken verstreken toen ik er achter kwam dat ik in verwachting was en ik had dan dus de eerste twee maanden bijna niets gegeten, alleen (wiet) gerookt en alcohol gedronken. Ik was heel mager, gespannen, een spook.
De spanningen in onze relatie bereikten al een hoogtepunt, en daar bovenop kwam de zwangerschap. Ik zag het somber in voor de toekomst, wat ik het kind bieden kon omdat ik wist wat voor muur ik had opgetrokken en hoe ik op afstand van alles leefde, op afstand van mensen en mijn eigen gevoelens etc.
Soms lees ik hier op het forum een topic/adviezen, over het wel of niet laten komen van een kindje. Dan zie ik de omstandigheden (ook: geen geld, baan, woonruimte etc) en mijn partner voor me. Dan lijkt het, ook zonder de druk die hij op me zette om een abortus te doen, al geen optie om te kiezen voor het kind. Alles bij elkaar opgeteld was het eigenlijk een verstandiger besluit geweest de zwangerschap af te breken.
Ware het niet dat ik wist dat ik op dat moment koos tussen mijn ex of het kind, zo was het voor mij. Ik wist gewoon dat ik het niet zou gaan redden in de relatie, het was echt een verschrikkelijk jaar geweest en ik had me eraan overgegeven.
Dat merkte ik pas bij mezelf, en dat was zo pijnlijk en verdrietig, toen ik voelde dat ik misschien zou gaan zorgen voor een kind, mijn kind. Hoe erg ik het had opgegeven allemaal en hoe inktzwart ik mijn leven zag.
Dus het was een keerpunt en het is wel heftig geweest om bij mijn keuze te blijven. Tijdens de discussies met mijn ex raakte ik het spoor natuurlijk al weer snel bijster, zoveel effect had hij gewoon weer op me, ik kon ook al niet meer bij mijn heldere ervaring van dat moment van mijn keuze. Maar ik heb er dus wel aan vastgehouden, ook al ging ik weer alle kanten op, toen ik hem dingen moest beloven, hoe hij uit een zetten wat er moest gebeuren, maar ook met erin geloven bijvoorbeeld dat mijn ex wel een leuke vader wilde zijn toen hij heel even ook wel voor zich kon zien dat de baby toch kwam toen ik maar zo doorzette. Of gewoon bang zijn voor alles, niet weten waar te beginnen, niets kunnen maar alleen de dag maar ondergaan.
Maar uiteindelijk is hij vreselijk kwaad geworden, dat ik het hem aandeed.
En zo voelde het voor mij ook, ik voelde me compleet egoïstisch en wist eigenlijk helemaal niet waar ik mee bezig was, maar bleef erbij.
Dat was dus ook echt het einde van de relatie, het ging ineens heel snel, hij zette me na een flinke ruzie eruit.
Normaal gesproken was het dan zo dat ik een nachtje rondzwierf en dan zeg maar mijn excuses aanbood en dan had ik toegegeven en was alles weer in orde. (Even simpel gezegd)
Ik weet niet wat ik deed of dacht allemaal, ik was zo in de war, maar zo ging het ongeveer wat ik nog weet.
vrijdag 9 januari 2009 om 17:21
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 15:58:
Ik zal eens kijken wat voor mij goed werkt als woedetherapie Dubio . Het stomme is dat ik over het algemeen niet zo gauw boos ben maar dat ik gefrustreerd ben (denk dat maar in caps haha) en dat ik dat goed begrijp van mijzelf.
Schrijf dat maar gewoon in caps lieverd. Je mag hier ook best een potje komen krijsen. Dat niet zo gauw boos worden is juist iets wat je nu dwars zit. Het mag hoor! Wat is er mis met boos zijn?
Tegelijkertijd blijf ik voelen dat ik het hem moeilijk kan verwijten
Correctie: dat voel je niet, dat denk je.
, net zomin als ik mijzelf kan verwijten dat ik de ballen snap van wiskunde. Dan kan iemand naast me gaan staan en zeggen hoe stom het wel niet is want zo moeilijk is het niet, woest op me kan worden maar wiskunde wordt daardoor niet begrijpelijker .
Ik snap de vergelijking wel, maar volgens mij gaat hij niet helemaal op. Je man heeft misschien wel een psychische stoornis. Daar had hij hulp voor kunnen zoeken. Hij had in elk geval ernstige relatieproblemen. Idem dito. Ik krijg het gevoel dat je zijn gedrag (nog steeds) goedpraat. Misschien ben je dat gewend geraakt door de jaren heen. Verklaringen zoeken, de schuld bij jezelf zoeken, redelijk zijn, boosheid mijden. Want hij bedoelt het niet slecht? Zijn vermeende stoornis houdt in dat hij geen keuzes kan maken en daar ook niet verantwoordelijk voor is? Je geeft zelf aan dat de struisvogelpolitiek een keuze was en dat jij dat niet pikt. Maar toch ben je er niet boos om?
Als iemand onbedoeld je kind doodrijdt, ben je dan niet redeloos kwaad op die persoon? Heb je dan geen jaren nodig voor je die persoon kan vergeven, voor je ratio je gevoel inhaalt? Bij jou lijkt het wel andersom te gaan. Je vergeeft je man voordat je er zelf klaar mee bent. Het rouwproces in omgekeerde volgorde. Je begint maar vast met acceptatie, woede, verdriet en ontkenning volgen later wel?
Het verschil tussen je ex en je moeder zie ik niet zo. Wie zegt dat het bij je moeder geen angst en controleverlies was? En nogmaals: maakt dat wat uit?
Ik ben allang blij dat ik op het punt heb kunnen komen dat ik dacht: ok flikker maar even op met het begrip, nou ben ik gewoon laaiend. Wat dat betreft sta ik veel meer in mijn kracht. Maar ik wil ook weer niet onrechtvaardig zijn en dan ben je boos met je ratio in je achterhoofd. "Is dit nou wel eerlijk? Mag ik dit zo voelen?" Het blijft een leerproces, ik merk daarin dat ik een rare jeugd heb gehad waarin dit er compleet uitgehaald is. En ik het er zelf weer in heb moeten zetten en nog steeds stoei daarmee.Zie je dat er iets tussen jou en je woede in staat? Wat is dat wat je tegenhoudt? Heeft dat je met je jeugd te maken?
Ik zal eens kijken wat voor mij goed werkt als woedetherapie Dubio . Het stomme is dat ik over het algemeen niet zo gauw boos ben maar dat ik gefrustreerd ben (denk dat maar in caps haha) en dat ik dat goed begrijp van mijzelf.
Schrijf dat maar gewoon in caps lieverd. Je mag hier ook best een potje komen krijsen. Dat niet zo gauw boos worden is juist iets wat je nu dwars zit. Het mag hoor! Wat is er mis met boos zijn?
Tegelijkertijd blijf ik voelen dat ik het hem moeilijk kan verwijten
Correctie: dat voel je niet, dat denk je.
, net zomin als ik mijzelf kan verwijten dat ik de ballen snap van wiskunde. Dan kan iemand naast me gaan staan en zeggen hoe stom het wel niet is want zo moeilijk is het niet, woest op me kan worden maar wiskunde wordt daardoor niet begrijpelijker .
Ik snap de vergelijking wel, maar volgens mij gaat hij niet helemaal op. Je man heeft misschien wel een psychische stoornis. Daar had hij hulp voor kunnen zoeken. Hij had in elk geval ernstige relatieproblemen. Idem dito. Ik krijg het gevoel dat je zijn gedrag (nog steeds) goedpraat. Misschien ben je dat gewend geraakt door de jaren heen. Verklaringen zoeken, de schuld bij jezelf zoeken, redelijk zijn, boosheid mijden. Want hij bedoelt het niet slecht? Zijn vermeende stoornis houdt in dat hij geen keuzes kan maken en daar ook niet verantwoordelijk voor is? Je geeft zelf aan dat de struisvogelpolitiek een keuze was en dat jij dat niet pikt. Maar toch ben je er niet boos om?
Als iemand onbedoeld je kind doodrijdt, ben je dan niet redeloos kwaad op die persoon? Heb je dan geen jaren nodig voor je die persoon kan vergeven, voor je ratio je gevoel inhaalt? Bij jou lijkt het wel andersom te gaan. Je vergeeft je man voordat je er zelf klaar mee bent. Het rouwproces in omgekeerde volgorde. Je begint maar vast met acceptatie, woede, verdriet en ontkenning volgen later wel?
Het verschil tussen je ex en je moeder zie ik niet zo. Wie zegt dat het bij je moeder geen angst en controleverlies was? En nogmaals: maakt dat wat uit?
Ik ben allang blij dat ik op het punt heb kunnen komen dat ik dacht: ok flikker maar even op met het begrip, nou ben ik gewoon laaiend. Wat dat betreft sta ik veel meer in mijn kracht. Maar ik wil ook weer niet onrechtvaardig zijn en dan ben je boos met je ratio in je achterhoofd. "Is dit nou wel eerlijk? Mag ik dit zo voelen?" Het blijft een leerproces, ik merk daarin dat ik een rare jeugd heb gehad waarin dit er compleet uitgehaald is. En ik het er zelf weer in heb moeten zetten en nog steeds stoei daarmee.Zie je dat er iets tussen jou en je woede in staat? Wat is dat wat je tegenhoudt? Heeft dat je met je jeugd te maken?
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 09-01-2009 17:23
Reden: kleurtje voor de duidelijkheid
Reden: kleurtje voor de duidelijkheid
% gewijzigd
Ga in therapie!
vrijdag 9 januari 2009 om 19:05
ik heb soms gedacht: ik HAAT je. Zelfs dat waait weer over. Maar idd, als iemand het in mijn schoenen schuift, dat als ik niet zo moeilijk deed er geen problemen waren, dat als ik niet zo zeurde en hem gewoon dankbaar was voor wat hij wel deed enz en iemand me ondertussen negeert en afwijst, ja ik word daar wel 's laaiend van . Dus het is niet zo dat ik niet boos mag zijn van mijzelf, het haalt alleen niks uit.
Want dat ik hem niets kan verwijten, dat voel ik echt. Ik voel zijn machteloosheid, zijn niet-kunnen, zijn kop die telkens tegen zijn eigen muur knalt ondanks dat hij van me houdt. En idd, hij had daar eerder hulp voor kunnen zoeken. En dat heb ik hem ook gezegd, dat als hij eerder aandacht had besteed aan wat ik zei, het serieus had genomen en eerder hulp had gezocht, het wrs nog best in orde had kunnen komen. Het hoeft niet perfect en ik hou van hem ondanks zijn empathisch vermogen van niks. Maar dat negeren, daar ben ik pissig over geweest. En in de kern nog.
Maar het is zinloos. Net zoals het zinloos was en is om boos te zijn op mijn moeder. En dat voelt helemaal kut. Want dan moet je maar accepteren en kijken wat je er verder nog mee wil. Ik rouw idd in een omgekeerde volgorde. Dat viel me ook op in mijn rouwproces om mijn moeder en alles wat daar stuk is gegaan. En de relatie heeft me soms dingen teruggebracht van heel vroeger. Eenzelfde soort diepe emotionele verwaarlozing. Ze kunnen het geen van beiden. Groot verschil blijft dat mijn man verder geen wreed mens is. Mijn moeder wel. Anders leg je je kinderen niet aan de ketting opdat je uit kunt gaan en vertel je ze niet expres dat ze niets waard zijn en nooit wat zullen voorstellen.
Ik ben blij dat ik nooit heb gedacht dat ik dat verdiende. Maar wel getwijfeld of ze misschien gelijk had. Je weet maar nooit, misschien stel ik idd geen zak voor. Dat vertraagt je reactiesnelheid enorm als het om grenzen bewaken gaat. Ik loop altijd achter de feiten aan. En daar heeft deze relatie me bij geholpen, ik reageer nu veel sneller en feller. Maar ik had liever gehad dat de relatie als leuke bonus had gehad dat ik me vanzelfsprekend veel waard had gevoeld omdat mijn partner me dat gevoel geeft. Nu is het meer therapie geweest in de zin van blootstelling aan je pijnpunten. Au.
Het heeft niets met wel of niet vergeven te maken denk ik. Ik vind dat verder niet zo belangrijk. Ik denk omdat er teveel onvergeeflijks is gebeurd vroeger. Voor mij zit het inzicht meer in dat ik niet datgene wat ik nodig heb niet moet vragen aan iemand die dat niet kan geven. Ik hoef geen moederliefde te vragen aan mijn moeder. Ik hoef geen partnerliefde te vragen aan mijn man. Ze zijn er niet toe in staat. Woede helpt niet. Begrip en acceptatie wel. En niet acceptatie in de zin van tolereren maar in de zin dat mensen verschillen. Dat ik beter af ben mensen in mijn leven te hebben die vanzelfsprekend dezelfde dingen belangrijk vinden en met wie ik dat makkelijk en natuurlijk kan delen.
Gelukkig zijn die er. Ik heb lang gedacht dat ik teveel vroeg of zo, veeleisend was. Het bleken simpele, normale dingen te zijn waar ik om vroeg. Wat dat betreft is het telkens weer leren. Ik mis ergens een basis en dat merk ik dan wel.
Want dat ik hem niets kan verwijten, dat voel ik echt. Ik voel zijn machteloosheid, zijn niet-kunnen, zijn kop die telkens tegen zijn eigen muur knalt ondanks dat hij van me houdt. En idd, hij had daar eerder hulp voor kunnen zoeken. En dat heb ik hem ook gezegd, dat als hij eerder aandacht had besteed aan wat ik zei, het serieus had genomen en eerder hulp had gezocht, het wrs nog best in orde had kunnen komen. Het hoeft niet perfect en ik hou van hem ondanks zijn empathisch vermogen van niks. Maar dat negeren, daar ben ik pissig over geweest. En in de kern nog.
Maar het is zinloos. Net zoals het zinloos was en is om boos te zijn op mijn moeder. En dat voelt helemaal kut. Want dan moet je maar accepteren en kijken wat je er verder nog mee wil. Ik rouw idd in een omgekeerde volgorde. Dat viel me ook op in mijn rouwproces om mijn moeder en alles wat daar stuk is gegaan. En de relatie heeft me soms dingen teruggebracht van heel vroeger. Eenzelfde soort diepe emotionele verwaarlozing. Ze kunnen het geen van beiden. Groot verschil blijft dat mijn man verder geen wreed mens is. Mijn moeder wel. Anders leg je je kinderen niet aan de ketting opdat je uit kunt gaan en vertel je ze niet expres dat ze niets waard zijn en nooit wat zullen voorstellen.
Ik ben blij dat ik nooit heb gedacht dat ik dat verdiende. Maar wel getwijfeld of ze misschien gelijk had. Je weet maar nooit, misschien stel ik idd geen zak voor. Dat vertraagt je reactiesnelheid enorm als het om grenzen bewaken gaat. Ik loop altijd achter de feiten aan. En daar heeft deze relatie me bij geholpen, ik reageer nu veel sneller en feller. Maar ik had liever gehad dat de relatie als leuke bonus had gehad dat ik me vanzelfsprekend veel waard had gevoeld omdat mijn partner me dat gevoel geeft. Nu is het meer therapie geweest in de zin van blootstelling aan je pijnpunten. Au.
Het heeft niets met wel of niet vergeven te maken denk ik. Ik vind dat verder niet zo belangrijk. Ik denk omdat er teveel onvergeeflijks is gebeurd vroeger. Voor mij zit het inzicht meer in dat ik niet datgene wat ik nodig heb niet moet vragen aan iemand die dat niet kan geven. Ik hoef geen moederliefde te vragen aan mijn moeder. Ik hoef geen partnerliefde te vragen aan mijn man. Ze zijn er niet toe in staat. Woede helpt niet. Begrip en acceptatie wel. En niet acceptatie in de zin van tolereren maar in de zin dat mensen verschillen. Dat ik beter af ben mensen in mijn leven te hebben die vanzelfsprekend dezelfde dingen belangrijk vinden en met wie ik dat makkelijk en natuurlijk kan delen.
Gelukkig zijn die er. Ik heb lang gedacht dat ik teveel vroeg of zo, veeleisend was. Het bleken simpele, normale dingen te zijn waar ik om vroeg. Wat dat betreft is het telkens weer leren. Ik mis ergens een basis en dat merk ik dan wel.
vrijdag 9 januari 2009 om 19:29
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2009 @ 09:52:
Lieve Ies,
Ik hoop dat het echt waar is, dat die 'goede' kant van je ex er ook was. Dat die niet alleen in je beleving bestaat, zeg maar.
Ken het wel hoor, dat gevoel hebben van dat 'ie zich bewust is van zijn eigen zijn. In elk geval bij vlagen. Maar ja, het wordt bij de volgende vlaag zo weer omvergedonderd dat ik zelf inmiddels maar ben gaan concluderen dat ik het niet wéét, hoe mijn ex echt dacht of voelde ten aanzien van zijn verantwoordelijkheid.
Jouw meisje: kan het zijn dat ze een fantasiepapa heeft, waar een ander kind een fantasievriendje zou hebben? Iemand waarbij het altijd fijn, veilig, vertrouwd is, die ze zélf onder controle heeft? Gewoon een fase in de ontwikkeling van je kindje dus?
Als je het zo kan zien kun je misschien de lading eraf halen dat ze haar papa heel erg mist en dat je haar tekort doet door die niet in haar leven te hebben.
Hoi lieve Mamz
Ja, ik weet het ook eigenlijk niet zeker natuurlijk. Het is hoe ik denk dat het is, maar in mijn herinneringen en beleving spreekt werkelijk alles zich ook tegen.
Maar ik ben jaren met hem samen geweest en hij was niet zomaar een rotzak. Hij uitte zijn pijn wel, hij heeft ook veel meegemaakt. Dat hij ook echt wel moeite had met (sterke) vrouwen en heel bezitterig en controlerend en jaloers was en eigenlijk altijd een machtsstrijd aanging met mij of wie dan ook,
neemt niet weg dat hij ook een zachte en romantische kant had en bijvoorbeeld prachtige gevoelige muziek maakte, en je wonderlijke gesprekken met hem kon voeren. Dat hij zichzelf op een bepaalde manier helemaal bloot kon geven, huilen, terwijl het het volgende moment niet te rijmen viel met hoe hij zich dan weer gedroeg.
Inderdaad, omvergedonderd worden.
Ik ben er eigenlijk nog steeds niet uit wie hij nou was, terwijl ik zo kan beschrijven hoe hij op iets kon reageren, wat zijn logica kon zijn, hoe ik hem heb leren 'lezen'. Wat wel altijd meerdere kanten op kon, zo hield hij me toen ook al die tijd bezig.
Ging er compleet in mee zie ik nu, ik gaf hem steeds die ruimte, nomaals, vanuit een of ander romantisch idee gaf ik alles. Ik was me niet bewust van mijn grenzen en gaf ze op.
Maar zijn goede kant mis ik dus die was er.
Mijn dochter heeft het inderdaad over haar vader alsof ze een fantasievriendje heeft. Het houdt haar bezig wie er harder kan rennen, haar papa of zij. Of hij ook kiwi's lust. En ze zegt een paar keer per dag dat ze gisteren bij hem was en dit of dat heeft gedaan. Of dat iets van hem wel mag (en van mij niet). Of dat haar papa een auto heeft, ze van hem wel in de kast en op de vensterbank mag klimmen, hij heel ver weg woont in het buitenland.
En ze gilt dus dat ze naar haar papa toe wil als ze van mij iets niet mag en ze daar boos om is.
Lieve Ies,
Ik hoop dat het echt waar is, dat die 'goede' kant van je ex er ook was. Dat die niet alleen in je beleving bestaat, zeg maar.
Ken het wel hoor, dat gevoel hebben van dat 'ie zich bewust is van zijn eigen zijn. In elk geval bij vlagen. Maar ja, het wordt bij de volgende vlaag zo weer omvergedonderd dat ik zelf inmiddels maar ben gaan concluderen dat ik het niet wéét, hoe mijn ex echt dacht of voelde ten aanzien van zijn verantwoordelijkheid.
Jouw meisje: kan het zijn dat ze een fantasiepapa heeft, waar een ander kind een fantasievriendje zou hebben? Iemand waarbij het altijd fijn, veilig, vertrouwd is, die ze zélf onder controle heeft? Gewoon een fase in de ontwikkeling van je kindje dus?
Als je het zo kan zien kun je misschien de lading eraf halen dat ze haar papa heel erg mist en dat je haar tekort doet door die niet in haar leven te hebben.
Hoi lieve Mamz
Ja, ik weet het ook eigenlijk niet zeker natuurlijk. Het is hoe ik denk dat het is, maar in mijn herinneringen en beleving spreekt werkelijk alles zich ook tegen.
Maar ik ben jaren met hem samen geweest en hij was niet zomaar een rotzak. Hij uitte zijn pijn wel, hij heeft ook veel meegemaakt. Dat hij ook echt wel moeite had met (sterke) vrouwen en heel bezitterig en controlerend en jaloers was en eigenlijk altijd een machtsstrijd aanging met mij of wie dan ook,
neemt niet weg dat hij ook een zachte en romantische kant had en bijvoorbeeld prachtige gevoelige muziek maakte, en je wonderlijke gesprekken met hem kon voeren. Dat hij zichzelf op een bepaalde manier helemaal bloot kon geven, huilen, terwijl het het volgende moment niet te rijmen viel met hoe hij zich dan weer gedroeg.
Inderdaad, omvergedonderd worden.
Ik ben er eigenlijk nog steeds niet uit wie hij nou was, terwijl ik zo kan beschrijven hoe hij op iets kon reageren, wat zijn logica kon zijn, hoe ik hem heb leren 'lezen'. Wat wel altijd meerdere kanten op kon, zo hield hij me toen ook al die tijd bezig.
Ging er compleet in mee zie ik nu, ik gaf hem steeds die ruimte, nomaals, vanuit een of ander romantisch idee gaf ik alles. Ik was me niet bewust van mijn grenzen en gaf ze op.
Maar zijn goede kant mis ik dus die was er.
Mijn dochter heeft het inderdaad over haar vader alsof ze een fantasievriendje heeft. Het houdt haar bezig wie er harder kan rennen, haar papa of zij. Of hij ook kiwi's lust. En ze zegt een paar keer per dag dat ze gisteren bij hem was en dit of dat heeft gedaan. Of dat iets van hem wel mag (en van mij niet). Of dat haar papa een auto heeft, ze van hem wel in de kast en op de vensterbank mag klimmen, hij heel ver weg woont in het buitenland.
En ze gilt dus dat ze naar haar papa toe wil als ze van mij iets niet mag en ze daar boos om is.
vrijdag 9 januari 2009 om 19:37
Juist omdat je die basis mist, denk je dat het normaal is Felicia, juist daardoor kon je in een relatie terechtkomen waarin je hetzelfde tegenkwam als in de relatie met je moeder. En je redeneert het weg, legt de schuld bij jezelf neer. Feit is dat relaties met zulke mensen lastig zijn, dat er een hoop liefde voor nodig is en dat je jezelf verliest omdat je je maar blijft aanpassen. Waarom heb jij niet net zoveel recht op liefde als die ex van je. Die neemt het gewoon van je, net zo goed, stoornis of niet. En jij, die niet beter weet, omdat je dat al zo jong geleerd hebt geeft dat gewoon. Omdat het zo vanzelfsprekend is. En dat is dus niet zo, het is niet vanzelfsprekend, jij verdient gewoon ook liefde en zijn inzet voor de relatie. Als hij dat niet kan geven moet hij geen relatie aangaan, stoornis of niet. Jullie hebben nu wel een dochter samen die je in lastige omstandigheden mag gaan grootbrengen.
Ik kom zelf wel uit een harmonieus gezin maar ben me maar blijven aanpassen in de relatie. Dat gebeurt nu, na beeindiging nog steeds, meer dan me lief is. Juist doordat er kinderen zijn blijft het soms spitsroeden lopen. Ik vind het lastig om hier veel over te vertellen maar heb wel een situatie waarin ik opnieuw heb gemerkt hoe ik me dus loop aan te passen en te beschermen
Er is iets gebeurd waardoor ik, bewust met een getuige erbij, ergens naar toe ben gegaan. Omdat ik wist dat het later anders uitgelegd zou worden en ik me dan opnieuw mocht gaan verdedigen. Er heeft later een gesprek plaatsgevonden waarbij ik de hulp van iemand nodig was. Deze persoon heeft telefonisch de zaak toegelicht en kreeg toen te horen dat mijn gedrag toen ik ergens naar toe ben gegaan nogal onaangepast zou zijn. Ik aan hem uitleggen dat ik zelfs een getuige had, dat het niet klopte. En weet je wat hij me vertelde, dat hij had uitgelegd, dat gezien de omstandigheden en akties die er hadden plaatsgevonden, hij heel goed kon begrijpen dat ik boos was geweest toen ik daar naar toe ging.
Wat ik er vooral van leer is dat het inderdaad normaal is, je mag ook best boos zijn als je onrecht wordt aangedaan en helemaal als hierdoor kinderen de dupe zijn. Dat iedereen nu zijn eigen straatje probeert schoon te vegen geeft mij nog steeds het recht om boos te zijn op sommige momenten en in sommige situaties. Dat ik hierbij dus ook heel erg mezelf moet beschermen is ook duidelijk. Maar eigenlijk is het bedroevend dat ik bij voorbaat al getuigen meeneem omdat ik al aanvoel dat het nodig is. En dan van iemand te horen dat het begrijpelijk is dat je boos bent en het gewoon voor je opneemt is een echt prettig gevoel.
Wat ik nu merk, nu het allemaal heel heftig is, is dat ik terugval. Dat ik de muur weer wil opbouwen ipv afbreken. En reken maar dat ik het niet meer toelaat. Want het leeft juist zo prettig zonder die muur. En dat ik nu dus heel bewust tegen mezelf zeg. Nee, die steen komt er niet meer op. Geen stapjes meer terug. Oke op de plaats nog wel, maar niet meer terug. Toegeven dat het allemaal heel heftig is. Voelen, de woede, de pijn, het verdriet en kijken waar het vandaan komt zodat je jezelf echt kunt genezen.
Kun je het een beetje volgen?
Ik kom zelf wel uit een harmonieus gezin maar ben me maar blijven aanpassen in de relatie. Dat gebeurt nu, na beeindiging nog steeds, meer dan me lief is. Juist doordat er kinderen zijn blijft het soms spitsroeden lopen. Ik vind het lastig om hier veel over te vertellen maar heb wel een situatie waarin ik opnieuw heb gemerkt hoe ik me dus loop aan te passen en te beschermen
Er is iets gebeurd waardoor ik, bewust met een getuige erbij, ergens naar toe ben gegaan. Omdat ik wist dat het later anders uitgelegd zou worden en ik me dan opnieuw mocht gaan verdedigen. Er heeft later een gesprek plaatsgevonden waarbij ik de hulp van iemand nodig was. Deze persoon heeft telefonisch de zaak toegelicht en kreeg toen te horen dat mijn gedrag toen ik ergens naar toe ben gegaan nogal onaangepast zou zijn. Ik aan hem uitleggen dat ik zelfs een getuige had, dat het niet klopte. En weet je wat hij me vertelde, dat hij had uitgelegd, dat gezien de omstandigheden en akties die er hadden plaatsgevonden, hij heel goed kon begrijpen dat ik boos was geweest toen ik daar naar toe ging.
Wat ik er vooral van leer is dat het inderdaad normaal is, je mag ook best boos zijn als je onrecht wordt aangedaan en helemaal als hierdoor kinderen de dupe zijn. Dat iedereen nu zijn eigen straatje probeert schoon te vegen geeft mij nog steeds het recht om boos te zijn op sommige momenten en in sommige situaties. Dat ik hierbij dus ook heel erg mezelf moet beschermen is ook duidelijk. Maar eigenlijk is het bedroevend dat ik bij voorbaat al getuigen meeneem omdat ik al aanvoel dat het nodig is. En dan van iemand te horen dat het begrijpelijk is dat je boos bent en het gewoon voor je opneemt is een echt prettig gevoel.
Wat ik nu merk, nu het allemaal heel heftig is, is dat ik terugval. Dat ik de muur weer wil opbouwen ipv afbreken. En reken maar dat ik het niet meer toelaat. Want het leeft juist zo prettig zonder die muur. En dat ik nu dus heel bewust tegen mezelf zeg. Nee, die steen komt er niet meer op. Geen stapjes meer terug. Oke op de plaats nog wel, maar niet meer terug. Toegeven dat het allemaal heel heftig is. Voelen, de woede, de pijn, het verdriet en kijken waar het vandaan komt zodat je jezelf echt kunt genezen.
Kun je het een beetje volgen?
vrijdag 9 januari 2009 om 19:42
quote:mamzelle schreef op 09 januari 2009 @ 14:37:
Zon, lieverd, ik ben in het afgelopen jaar een stuk of vier mensen kwíjtgeraakt. Omdat het energie kost om achter dat muurtje vandaan te komen.
Feit is dat ik nu heel angstig ben om op aanbod van andere mensen in te gaan, ik doe het wel, maar eigenlijk met de angst dat ze me toch niet de moeite gaan vinden -vind mezelf ook niet zo heel erg de moeite nu-
Die muur wordt alleen maar groter hoe meer ik in de buurt van mensen kom.
Hmm, misschien had ik afgelopen maandag toch maar door de sneeuw naar mijn therapeute moeten zwoegen..
mijn eerlijke mening, ja dat had je wel moeten doen.
Je kijkt er nu naar in termen van verlies, wat het jou kost maar je kan het ook omdraaien. Zet maar eens op een rij wat het je heeft opgeleverd. En een oud gezegde: De kost gaat voor de baat uit. Eerst investeren dan profiteren.
Ik heb heel kort iemand gekend die scheuren gemaakt heeft in mijn pantser. Deze persoon spreek ik nooit meer. Ik kan net als jij zeggen dat ik dus iemand verloren ben. Toch zeg ik iets anders tegen mezelf. Ik ben blij dat ik deze persoon heb leren kennen. Door die scheuren heen werd ik gezien en zag ik ook mezelf weer. En daarmee dus ook het besef dat die muur omlaag moest. Er mag nog een stukje muur blijven staan en dat is de bescherming tegen mijn ex.
Zon, lieverd, ik ben in het afgelopen jaar een stuk of vier mensen kwíjtgeraakt. Omdat het energie kost om achter dat muurtje vandaan te komen.
Feit is dat ik nu heel angstig ben om op aanbod van andere mensen in te gaan, ik doe het wel, maar eigenlijk met de angst dat ze me toch niet de moeite gaan vinden -vind mezelf ook niet zo heel erg de moeite nu-
Die muur wordt alleen maar groter hoe meer ik in de buurt van mensen kom.
Hmm, misschien had ik afgelopen maandag toch maar door de sneeuw naar mijn therapeute moeten zwoegen..
mijn eerlijke mening, ja dat had je wel moeten doen.
Je kijkt er nu naar in termen van verlies, wat het jou kost maar je kan het ook omdraaien. Zet maar eens op een rij wat het je heeft opgeleverd. En een oud gezegde: De kost gaat voor de baat uit. Eerst investeren dan profiteren.
Ik heb heel kort iemand gekend die scheuren gemaakt heeft in mijn pantser. Deze persoon spreek ik nooit meer. Ik kan net als jij zeggen dat ik dus iemand verloren ben. Toch zeg ik iets anders tegen mezelf. Ik ben blij dat ik deze persoon heb leren kennen. Door die scheuren heen werd ik gezien en zag ik ook mezelf weer. En daarmee dus ook het besef dat die muur omlaag moest. Er mag nog een stukje muur blijven staan en dat is de bescherming tegen mijn ex.
