Opa

Ik ben één van de gelukkigen die op haar bijna 30e nog een heuze Opa heeft. Als klein meisje was Opa mijn held, mijn superman. Ik ben deels door hem en mijn Oma opgevoed en heb een heerlijke jeugd gehad waarin ik niks tekort kwam.



Als klein meisje ben je je niet bewust van familie-issues, maar op mijn 5e gingen mijn Opa en Oma uit elkaar. Oma was mijn Opa's 4e vrouw, en hij had er een trend van gemaakt om dames na een tijdje te verlaten. Hij is wel ruim 25 jaar bij mijn Oma gebleven, maar kwam een leuke en frisser blaadje tegen.



Opa verhuisde naar een gehucht in Friesland met zijn nieuwe vrouw en 2 zoons, wij bleven in het midden van het land wonen. Eens per maand gingen we naar Opa en dat was een grandioos feest. Logeerpartijen, paardrijden, boswandelingen. Altijd leuk. Vooral als hij zijn beruchte tomatensoep kookte.



Ergens is er iets misgegaan. Opa en mijn vader kregen ruzie. Ik vermoed dat het gaat om het huwelijk van mijn vader, een geldkwestie en nog wat van die achterlijke familie-issues. Opa is behoorlijk vermogend, heeft een groot aantal kinderen uit zijn eerdere huwelijken en ook nog een aantal "onechte" kinderen uit buitenechtelijke relaties. Ook scheen Opa (ik heb het nooit van hemzelf vernomen) zich niet helemaal te kunnen vinden in de levensstijl van zijn oogappeltje; ik. (ik ging lekker in het weekend stappen, versleet vriendjes bij de vleet en was gezellig ruig voor een 18-jarige)



Het schijnt dat Opa op de bruiloft van mijn vader nog gehuild heeft over het verlies van zijn Grote Liefde, Oma tegen Oma's zus, en hij heeft vaak gezegd dat hij ons en de rivier (hij is schilder van rivieren) mistte.



Inmiddels is dit 10 jaar geleden.



In 2004 hebben mijn vader en zijn huidige vrouw nog een zoon gekregen, mijn broertje, Oma is inmiddels overleden en ik ben getrouwd en heb een dochter. Waar hij dus (naar mijn weten) allemaal niks van weet. Al 10 jaar is het angstaanjagend stil van zijn kant. En ik durf inmiddels niet meer. Mijn vader heeft elk contact verbroken en zelfs geen geboortekaartje van mijn broertje gestuurd.



Omdat Opa nu toch 86 is, begint er bij mij iets te knagen. Ik zou hem graag willen vertellen, zonder verwijten over het gebeuren, hoe het met ons gaat. Dat ie inmiddels Overgrootopa is. Dat ik getrouwd ben. Dat er nog een kleinkind is. Maar ik durf niet.



Als hij dingen van ons had willen weten, dan had hij wel eens iets laten horen, denk ik dan. En dus kijk ik stiekem eens op zijn website of hij niet is overleden, of hij nog schilderd. Zo blijf ik een beetje op de hoogte. Maar ergens steekt het dat ik hem niet kan vertellen dat het goed gaat.



Ik zou hem willen schrijven, of een foto sturen, maar ik ben bang dat zijn huidige vrouw dit niet op prijs stelt. Ik weet niet hoe de ruzie is ontstaan, maar ik weet dat zij en een geldkwestie ermee te maken hebben.



Ik heb al eens met mijn telefoon in mijn handen gestaan, maar ben bang dat zij opneemt. Of dat ie mij niet wilt spreken. Zucht. Al met al een lang verhaal. Mijn vader heeft mij onlangs gevraagd uit te zoeken waar ik Opa's schilderijen kan verkopen. Maar ik vind het zo moeilijk.



Iemand een idee hoe ik dit kan aanpakken? Ik ben zo bang dat hij misschien overlijd (hij is de jongste niet meer) en ik hem nooit meer kan zeggen dat het goed gaat, hij zijn achterkleinkind kan vasthouden en ik hem kan vertellen dat ik blij ben met de tijd die ik kleindochter van hem mocht zijn.