Opgeven, pauze of toch een laatste kans?

Dag dames,



Ik hoop dat jullie mij raad kunnen geven, of anders het bord voor mijn kop kapot kunnen trappen.



Ik heb het 3 weken terug uitgemaakt, in een vlaag van woede. Een relatie van 3 jaar. Hij wil me terug, zaterdag gaan we praten, en ik twijfel. Zoals gewoonlijk.



Toen we kort een relatie hadden, kwam ik er achter dat mijn vriend bepaalde contacten had met andere vrouwen die ik over de grens vond gaan. Erotisch sms- en msn-contact, etc. Met name één ‘vriendin’ probeerde hem steeds over te halen om samen af te spreken, duidelijk met de intentie om vreemd te gaan.

Hij gaf aan een inschattingsfout gemaakt te hebben en dacht dat dergelijk sms/msn contact kon binnen een relatie. Hij beloofde er mee te stoppen.



Sindsdien is het enkele keren fout gegaan. Twee maal is het er om uit geweest. Elke keer heb ik het uitgemaakt, omdat hij over mijn grenzen is gegaan en gelogen heeft. Maar vooral omdat ik over mijn grenzen heen bleef gaan. Ik begon hem te controleren, terwijl ik dit niet wil doen. En het gaf niets dan schijncontrole.



Pas kwam ik er achter dat hij weer contact heeft met die ‘vriendin’. Het is niet meer dan af en toe een vriendschappelijk belletje, maar toch… Ik snap het niet. Ze heeft geen respect voor mij, voor onze relatie, en naar mijn mening daarmee ook niet voor hem. Ze wil ook weer opnieuw afspreken.

Ik voel me verraden. Vooral omdat hij loog, toen ik vroeg of zij het was die gebeld had. Het is de zoveelste keer dat hij niet eerlijk durft te zijn. Bang om me te kwetsen, terwijl hij weet dat dit me veel meer kwetst.



Hij is nooit vreemdgegaan, ook al had hij dat gemakkelijk gekund. Het gaat hem puur om de aandacht en bevestiging van andere vrouwen. Hij lijkt nu pas in te zien dat het om bevestiging gaat, in plaats van om spanning en dat het voortkomt uit een sterk minderwaardigheidsgevoel. Hij is veel te onzeker, en ik word onzeker van zijn gedrag en geflirt.



Over de telefoon kregen we het over relatietherapie. Hij wil aan zichzelf werken; veracht zichzelf dat hij zo afhankelijk is van de aandacht van anderen. Baalt ervan dat hij te laf is om eerlijk te zijn.



Moet ik hem nog een kans geven?



Ik voel me te jong om weer verder te gaan in een relatie die voor mijn gevoel niet werkt. Maar we houden van elkaar. En op dit ‘probleempje’ na, is hij de beste vriend die ik kan wensen. Helaas is het een gigantisch probleem en staat het al jaren tussen ons in, zonder dat het minder lijkt te worden.



En dan is er de andere kant; wil ik überhaupt een relatie momenteel? Ik ben het zat; altijd dat gedoe… Het liefst zou ik een jaartje vrijgezel zijn. Lekker vrij, geen gezeur. Laat hem maar aan zijn probleem werken zonder mij. Ik heb het al lang genoeg geprobeerd.

Dan proberen we het over een jaartje wel weer opnieuw alsof er niets gebeurt is.



Realistisch? Absoluut niet, maar het lijkt me heerlijk.

He dames, bedankt voor jullie reacties.



Ik was sowieso niet van plan om werkelijk een jaar lang een pauze te nemen, oa vanwege hier genoemde redenen. Als het echt een break wordt, dan maar enkele weken, maar eigenlijk zie ik dat ook niet zitten.



quote:Hariboooo schreef op 25 augustus 2009 @ 08:55:

Je gaat hem sowieso niet vertrouwen voordat hij een eventuele therapie heeft afgerond. En "zeggen" dat je "nadenkt" over therapie en daadwerkelijk jezelf een schop onder je hol geven en ergens je schouders onder zetten, zijn 2 verschillende dingen...



Daar heb je helemaal gelijk in. Ik moet het ook eerst zien gebeuren voor ik het geloof.



quote:Shine73 schreef op 25 augustus 2009 @ 09:24:

A. Hij heeft niet 1 keer maar meerdere keren de afspraken met je gelaten voor wat het is en tegen je gelogen. Ik kan me niet voorstellen dat iemand die vaker liegt, dit van de een op de andere dag kan veranderen. Het lijkt of ie ook niet WIL veranderen.

Ik snap dat het zo overkomt. Gevoelsmatig denk ik dat hij het wel wil, maar lukt het hem niet. Hij gaf aan dat hij het me niet verteld had, omdat hij zich schaamde voor zijn behoefte aan erotisch msn-contact. Het voelde als een verslaving; iets wat hij af en toe nodig had om zich goed te voelen. Puur de bevestiging dat hij leuk genoeg is.



Hij doet het ook alleen met andere vrouwen; niet met mij, tenzij ik zelf het initiatief neem. Ik sta te dicht bij voor hem om het te durven, volgens zijn woorden, omdat die andere vrouwen juist niets voor hem beteken. Hij schaamt zich er te veel om het bij mij te doen.



(Dat gevoel van verslaving is ook de reden dat ik nooit bang ben geweest, noch ben, dat hij fysiek vreemd zal gaan. Als hij vreemd had willen gaan, had het al lang gekund. Het gaat hem om de aandacht, bevestiging en spanning vanaf een bepaalde afstand; dat is voldoende.)



Elke keer dat het fout ging, was het ook 'minder erg'. Om het te vergelijken met een rookverslaving: eerst rookte hij iedere dag een pakje zonder ik het wist. Na gezegd gestopt te zijn, rookte hij na een half jaar alsnog een keer een dag een pakje. Een half jaar later stiekem weer een sigaret. Maanden daarna alleen een trekje... Hij wil wel, maar af en toe gaat het alsnog fout.



In hoeverre is het realistisch om van verslaafde (en zo gedraagt hij zich wel) te verwachten dat hij van het ene op het andere moment stopt?



Het moeilijkste was voor mij dan ook niet dat het af en toe fout ging, maar dat hij er niet eerlijk over is. Dat hij zich er zo voor blijft schamen, dat hij niet tijdig bij mij aanklopt om te kijken wat we er aan kunnen doen om het te voorkomen.



Ik ben er nog steeds van overtuigd dat als hij vanaf dat eerste moment altijd eerlijk was geweest, we er uiteindelijk wel uit waren gekomen. Desnoods met therapie.



Maar hij is niet eerlijk.



quote:Kier schreef op 25 augustus 2009 @ 10:50:

Dat die 'vriendin' geen respect heeft voor jou, de relatie en hem... ach, zo zie ik het niet. Heeft zij niets mee te maken, zolang jouw vent blijft reageren... is het jouw vent die fout zit in deze.Vanuit haar gezien. heb je natuurlijk gelijk. Zij wil hem, punt, en heeft verantwoording naar mij toe. Het probleem is dat hij haar als een vriendin ziet. En van vrienden verwacht ik wel degelijk dat je respect hebt voor elkaars relatie. Dus waarom zou je haar dan als vriendin willen hebben? Er is geen sprake van gelijke verhoudingen. Daarom ben ik ook boos op hem. Dat hij zo onzeker is, dat hij zich verlaagd om vriendschappen aan te gaan, die overduidelijk geen vriendschappen zijn. Omdat er geen gelijkwaardige basis is.



En inderdaad, niet iedere relatie hoeft zo te zijn... Mijn eerdere relaties waren ook veel rustiger op dat gebied. Maar bij deze is het gevoel zoveel intenser... En dat maakt dat ik blijf twijfelen.