Relaties
alle pijlers
Opnieuw begonnen, oude dynamiek?
maandag 30 juni 2025 om 11:54
Hallo,
Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.
Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.
De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.
Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.
Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.
Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.
Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.
Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.
Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.
Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.
Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.
Ruim een jaar geleden opende ik hier ook een topic over mijn destijds nieuwe relatie. Ik liep toen al tegen bepaalde dingen aan, maar vond het moeilijk om helder te zien wat er nou echt speelde. Uiteindelijk heb ik naar aanleiding van dat topic de stap gezet, wel een half jaar later pas: ik heb de relatie toen kort verbroken.
Tijdens deze breuk hielden we toch wel steeds contact. En eerlijk is eerlijk, dat voelde als 'vanouds' of zoals het begin. We vierden samen de feestdagen, ik steunde hem na een operatie, hij nam me zelfs mee voor een weekendje weg. Uiteindelijk kwam het punt dat hij zei dat het tijd wordt om definitief afscheid te nemen, of om er opnieuw vol voor te gaan.
De eerste maanden dat we elkaar opnieuw terugvonden waren oprecht heel fijn. Ik voelde verbinding, we hadden plezier en er was wederzijdse moeite. Maar langzaamaan kwamen wel de oude patronen terug. Gelukkig geen grote ruzies, op een enkele uitbarsting van mij na, maar een subtiel patroon. Kleine opmerkingen. Verwachtingen waar ik voor mijn gevoel niet aan voldoe. Geen directe eisen, maar regelmatig subtiele opmerkingen, suggesties of vergelijkingen die me onzeker maken.
Het is zo subtiel dat ik begin te twijfelen of het aan mij ligt. Of het niet normaal is dat je elkaar steekjes geeft, elkaar met regelmaat aanspreekt. Maar tegelijkertijd voel ik me steeds vaker onzeker, klein en uitgeput. Ik voel me niet goed genoeg en ik voel dat er nog werk aan de winkel is voor mij om wel te voldoen. Het voelt alsof het aan mij en aan mijn 'rugzak' ligt.
Een beetje achtergrond; ik heb voordat ik deze man ontmoette een scheiding meegemaakt die voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam. Er was in die relatie achteraf ook sprake van overspel en de verhoudingen met mijn ex-partner in de samenwerking met mijn kind zijn nog steeds niet goed te noemen. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook intensieve schematherapie gehad vanwege mijn zelfbeeld. Het was een roerige periode, waarin ik ook steeds meer besef dat ik naïef ben geweest in een aantal (vriendschappelijke) relaties. Deze heb ik ook verbroken.
Mijn huidige vriend heeft me heel erg ondersteund in de communicatie naar mijn ex-partner en de problemen die hier rondom spelen. We hebben het ook veel over de complicaties die ik mee breng. Een veeleisende vriendin, een beste vriend misschien wel of niet gevoelens voor me heeft, een lastige ex-partner, mijn kwetsbaarheid/zelfbeeld en het feit dat ik al een kind (7) heb uit een eerdere relatie.
Ik heb vaak geprobeerd te bespreken dat sommige grapjes of opmerkingen dit gevoel veroorzaken. Ik hoor dan vaak dat ik wel erg kwetsbaar ben en dat ik dingen verkeerd opvat of dat het niet zo bedoeld is. En ik denk ook echt dat ik hierin een aandeel heb. En ik weet ook dat hij echt veel voor me doet, ook voor mijn kind.
Ik probeer nu uit alle macht 'goed genoeg' te zijn. Moeite te doen op de manier die hij fijn vindt. Te werken aan de gedoetjes met anderen oplossen. Als zich dan weer iets voordoet, een opmerking ofzo en ik het bespreekbaar probeer te maken en ik steeds weer terug krijg dat ik dit ook doe, dat ik nogal kwetsbaar ben, dat het niet zo bedoeld is, dat het maar een grapje is, knapt er soms iets. Dan word ik heel stil. Of ik barst echt enorm uit in (onaangepaste) woede of emotie. Ik herken mezelf daarin totaal niet en ik schaam me daar echt kapot voor. Deze uitbarstingen zorgen er ook voor dat mijn gevoel dat het allemaal bij mij ligt wordt versterkt en ik nog meer probeer het goed te maken.
Ik weet inmiddels niet meer of het gevoel van 'niet voldoen' komt doordat dat het iets is in mij (mijn verleden, mijn zelfbeeld, mijn kwetsbaarheid) of dat hij mij zo laat voelen. Hij geeft immers aan dat die opmerkingen niet zo bedoeld zijn. Ik merk dat die twijfel aan mezelf er ook voor zorgt dat ik niet meer weet waar ik nu goed aan doe. Ik weet niet meer of ik in deze relatie moet blijven (omdat het iets is in mij en ik anders mijn grote liefde weg gooi), of dat ik mezelf stukje bij beetje verlies in een relatie die niet oké is.
Dit alles en deze twijfels houden mij heel erg bezig. Ik hou van hem. Er zijn heel veel super leuke momenten. Ik wil hem niet kwijt. De twijfel houd me ook bezig omdat hij heeft aangegeven dat hij een volgende stap wil. Ik snap dat wel, want we zijn beiden al ruim in de dertig en ook al 2,5 jaar onderweg. Aangezien hij niet naar mij en mijn kind wil verhuizen, heeft hij gezegd dat de relatie alleen kan werken als ik en mijn kind in zijn dorp komen wonen. Dat is op zo'n uur rijden van mijn huidige woonplaats en brengt vanzelfsprekend veel complicaties met zich mee (toestemming van mijn ex-partner, als dat al lukt, kind uit vertrouwde omgeving halen, aarden in een nieuwe sociale omgeving). Dat voelt als een grote opoffering. Een optie waarbij hij toch naar mij toe komt of blijven LATten is onbespreekbaar. Zodoende voelt het ook als een eenzijdige opoffering, al is het natuurlijk helemaal oké dat hij aangeeft waar hij wel en niet gelukkig van wordt.
Ik hoef niet direct een oordeel. Ik worstel met de vraag: ligt het aan mij, of is het niet oké? Ik ben bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om iets waardevols op te geven. Dankjewel als je de moeite neemt mee te lezen of te reageren.
maandag 30 juni 2025 om 13:19
maandag 30 juni 2025 om 13:20
Het klinkt op geen enkele manier alsof jullie een match zijn, noch alsof jullie het beste in elkaar naar boven halen. Los daarvan: een relatie beëindigen en weer voorzetten, zonder dat er in de tussentijd is gewerkt aan de problemen waar tegenaan werd gelopen en waarbij dat kennelijk ook geen gezamenlijk onderwerp van gesprek is, betekent gewoon dat je op de oude voet verder gaat en dat het dus geen kans van slagen heeft.
maandag 30 juni 2025 om 13:29
Zo eens hiermee. Echt geloof me dit is geen leuke man. Jarenlang in een relatie gezeten met een man die ook dit soort dingen deed en zei. Pas sinds ik een lieve vriend heb die me fantastisch vindt zoals ik ben zie ik hoezeer hij mijn zelfvertrouwen ondermijnde. Terwijl hij het in de basis niet zo bedoelde.makreel schreef: ↑30-06-2025 12:34Ik vind het geen leuke grapjes, maar lullige opmerkingen. Hoe sociaal is het om in slaap te vallen als je met je vriendin wen film aan het kijken bent? En als jij trek hebt in kroketten, dan bestel je die toch? Waarom moet hij zo nodig veranderen, je bent toch goed zoals je bent?
maandag 30 juni 2025 om 13:33
Het steeds opnieuw opduiken van kritiek herken ik wel. Nu ik ruim een jaar van het roken af ben, komt soms mijn frisdrank gewoonte aan bod. Wanneer ik hier eens mee aan de slag wil. Dat hij me uitdaagt eens een maand geen cafeine te drinken. Omdat hij denkt dat ik me dan echt beter ga voelen.Christoffel schreef: ↑30-06-2025 13:07Een relatie waarin je je alleen maar onzekerder gaat voelen,niet goed genoeg voelt,waarin je gekleineerd word, dat is een foute relatie.
Je verhaal klinkt herkenbaar, veel van wat je beschrijft heb ik ook eens meegemaakt en het heeft me jaren gekost om daar (een soort van) uit te komen.
Hij lijkt zich te voeden met jouw onzekerheid. Jij lijkt je te moeten bewijzen door je constant aan te passen (en vermoedelijk is er wel weer andere kritiek wanneer je je hebt aangepast).
Hij pusht jou om de volgende stap te nemen, maar je kind en jij zijn degenen die de offers zouden moeten maken. Als je deze stap maakt raak je alleen maar verder verstrikt in zijn web.
Bescherm je kind en jezelf nu je nog niet volledig in zijn tentakels zit. Maak je los. En als het niet voor jezelf lukt, doe het dan voor je kind. Deze man klinkt echt heel erg fout.
Ik herken het patroon inmiddels dus wel. Wel blijf ik me afvragen 'waarom'. Ik begrijp het niet. Als ik niet de perfecte match voor hem ben, als ik me moet aanpassen, als hij kind ziet als impactvol in zijn leven, waarom dan niet gewoon weer Tinder installeren, maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
maandag 30 juni 2025 om 13:35
MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:33Het steeds opnieuw opduiken van kritiek herken ik wel. Nu ik ruim een jaar van het roken af ben, komt soms mijn frisdrank gewoonte aan bod. Wanneer ik hier eens mee aan de slag wil. Dat hij me uitdaagt eens een maand geen cafeine te drinken. Omdat hij denkt dat ik me dan echt beter ga voelen.
Ik herken het patroon inmiddels dus wel. Wel blijf ik me afvragen 'waarom'. Ik begrijp het niet. Als ik niet de perfecte match voor hem ben, als ik me moet aanpassen, als hij kind ziet als impactvol in zijn leven, waarom dan niet gewoon weer Tinder installeren, maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
Je kunt je beter afvragen waarom jij bij hem blijft.
maandag 30 juni 2025 om 13:38
Inderdaad. Piekeren over zijn psyche is zinloos. En dat begrijpen van hem zet de deur open om toch weer te blijven. Want misschien is hij wel beschadigd, etc .
maandag 30 juni 2025 om 13:39
Omdat er ook zo veel leuke momenten zijn en omdat ik afgelopen maanden heel sterk het gevoel heb gehad dat het aan mij ligt. Dat hij een heel leuke man is, maar dat ik vanwege mijn issues en verleden nogal onzekerheid heb opgedaan en dat dus niet helemaal goed kan zien. Dit topic zet toch wel weer even iets op z'n kop. Bedankt.
maandag 30 juni 2025 om 13:41
MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:33Wel blijf ik me afvragen 'waarom'. Ik begrijp het niet. Als ik niet de perfecte match voor hem ben, als ik me moet aanpassen, als hij kind ziet als impactvol in zijn leven, waarom dan niet gewoon weer Tinder installeren, maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
Mijn gok? Om zichzelf groter/beter (dan de ander) te voelen heeft hij iemand nodig die zichzelf laat kleineren.
maandag 30 juni 2025 om 13:43
Dat die kerel zegt je maar een uur verder moet verhuizen met een jong kind bewijst toch objectief dat het geen leuke man is?MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:39Omdat er ook zo veel leuke momenten zijn en omdat ik afgelopen maanden heel sterk het gevoel heb gehad dat het aan mij ligt. Dat hij een heel leuke man is, maar dat ik vanwege mijn issues en verleden nogal onzekerheid heb opgedaan en dat dus niet helemaal goed kan zien. Dit topic zet toch wel weer even iets op z'n kop. Bedankt.
Dit heeft toch allemaal niets met jouw onzekerheid te maken? Je kunt het niet maken om een kind om deze reden zo ver uit de vertrouwde omgeving te sleuren.
Al die beschouwingen over onzekerheid maskeren waar het echt om zou moeten gaan: een leuke man wil een kind zoiets niet aan doen. Kies dus in ieder geval in het belang van het kind en ga op zoek naar een normale vent. Of blijf voorlopig alleen. Ook een uitstekende optie.
maandag 30 juni 2025 om 13:44
Je leidt jezelf af TO. Ik snap dat het heel verleidelijk is om alleen maar te denken aan het waarom. Of jij schuld hebt. Of dat het misschien toch aan jou ligt.
Je kunt je dan alsnog afvragen of hij zich dan nog steeds 'normaal' gedraagt. Want stel het zou aan jou liggen, stel jij hebt last van je verleden en je issues. Dan zou een partner daar toch ook anders mee om kunnen gaan?
Maar je leidt jezelf af. Van je eigen gevoel, waarvan je kennelijk wel weet dat het niet gezond is. Voel maar wat het doet. Heb je buikpijn als je hem ziet? Voel je je vaak verward? Dat zijn allemaal signalen van je lijf dat je iets probeert te vertellen.
Blijft alsjeblieft in je eigen huis met je kind.
Je kunt je dan alsnog afvragen of hij zich dan nog steeds 'normaal' gedraagt. Want stel het zou aan jou liggen, stel jij hebt last van je verleden en je issues. Dan zou een partner daar toch ook anders mee om kunnen gaan?
Maar je leidt jezelf af. Van je eigen gevoel, waarvan je kennelijk wel weet dat het niet gezond is. Voel maar wat het doet. Heb je buikpijn als je hem ziet? Voel je je vaak verward? Dat zijn allemaal signalen van je lijf dat je iets probeert te vertellen.
Blijft alsjeblieft in je eigen huis met je kind.
maandag 30 juni 2025 om 13:52
Ik ben ook recent uit zo’n relatie gestapt. Niks was goed aan mij, en had het idee dat ik mezelf continu moest aanpassen. Hij mocht alles en als ik wat zei was het onzin. Het heeft me echt gesloopt. Ben helemaal opgebrand en moe. Als het goed ging een paar daagjes zocht hij wel weer iets om ruzie te krijgen. Echt heel vermoeiend. Ook al wist ik het vrij snel, toch heeft het me lang gekost om eruit te stappen, mede omdat andere dingen wel weer heel fijn waren maar dat moest ik maar opzij zetten.
Je kan er beter uitstappen TO , dit gedrag gaat echt alleen maar erger worden en zeker als je bij hem gaat wonen. Hij maakt je nog meer klein en onzeker en als je bij hem woont heeft hij jou in zijn macht.
Je kan er beter uitstappen TO , dit gedrag gaat echt alleen maar erger worden en zeker als je bij hem gaat wonen. Hij maakt je nog meer klein en onzeker en als je bij hem woont heeft hij jou in zijn macht.
maandag 30 juni 2025 om 13:58
Ik snap best dat hij ook heel leuke kanten heeft. En omdat je wil blijven genieten van die leuke kanten kan ik je echt alleen maar aanraden te blijven latten. Samenwonen gaat niet werken, niet zonder dat jij jezelf compleet hebt weggecijferd en dan pas je (wedden?) nog steeds niet goed genoeg in zijn malletje.
Is bij hem komen wonen zijn ultieme relatiecriterium? Prima, doei!! Echt, doe het niet ... geef geen koophuis op en de veilige omgeving voor je kind om met deze man te gaan samenwonen.
Is bij hem komen wonen zijn ultieme relatiecriterium? Prima, doei!! Echt, doe het niet ... geef geen koophuis op en de veilige omgeving voor je kind om met deze man te gaan samenwonen.
.
maandag 30 juni 2025 om 14:00
MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:33Het steeds opnieuw opduiken van kritiek herken ik wel. Nu ik ruim een jaar van het roken af ben, komt soms mijn frisdrank gewoonte aan bod. Wanneer ik hier eens mee aan de slag wil. Dat hij me uitdaagt eens een maand geen cafeine te drinken. Omdat hij denkt dat ik me dan echt beter ga voelen.
Ik herken het patroon inmiddels dus wel. Wel blijf ik me afvragen 'waarom'. Ik begrijp het niet. Als ik niet de perfecte match voor hem ben, als ik me moet aanpassen, als hij kind ziet als impactvol in zijn leven, waarom dan niet gewoon weer Tinder installeren, maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
Wat is de winst voor jóu om je zo te laten behandelen?
maandag 30 juni 2025 om 14:03
dat zeggen de mensen die met Joran van der Sloot en Hitler een relatie hadden ook. Er zijn altijd leuke momenten. Dat is geen reden om een relatie te hebben met een persoon die je afbreekt en geen rekening houdt met jouw behoeftes en gevoelens.
maandag 30 juni 2025 om 14:09
Omdat hij eigenlijk heel onzeker is. Als hij jou klein kan houden, voelt hij zich machtig.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:33maar liever proberen iemand te veranderen en waarom voeden mensen zich met andermans onzekerheid? Wat is de winst?
Jij gaat ook nooit goed genoeg zijn voor hem, hoeveel je ook verandert aan jezelf. Hij zal je altijd blijven wijsmaken dat je nog wat meer moet veranderen.
Tot er niks van je over is. Iemand die alleen maar naar een ander kijkt hoe ze zich mag gedragen van hem.
maandag 30 juni 2025 om 14:15
Hi To,
Lastig te zeggen aan wie het precies ligt. Op Viva is dat vaak al heel snel duidelijk voor iedereen, terwijl we toch maar een klein gedeelte van het verhaal weten en er niet bij zijn. Dat maakt dat ik wat voorzichtig ben in het trekken van conclusies.
Wat je in z'n algemeenheid wel kan stellen:
- mensen met een bepaalde kwetsbaarheid (vooral als het aankomt op eerdere negatieve ervaringen m.b.t relaties), zijn gevoeliger om weer in een negatieve relatie te belanden, omdat vaak de onveiligheid in z'n soort relatie, het nieuwe normaal is geworden, zelfs een bepaalde veiligheid geeft. Je weet wat je kan verwachten. Herken je je hierin?
- mensen die zelf naar gedrag in een relatie vertonen, doen dat vaak ook bij mensen die daar een bepaalde kwetsbaarheid in hebben. Het trekt elkaar als het ware aan. Het is dus zeker goed om waakzaam te zijn en je af te vragen of dit aan de hand is momenteel.
Het is natuurlijk zo dat de waarheid altijd een beetje in het midden ligt. Jij zal ongetwijfeld meer moeite hebben dan gemiddeld met bepaalde grapjes, omdat het je onzeker maakt. Maar hij zal het gevoel hebben dat hij die dingen blijkbaar tegen jou kan zeggen, terwijl dat niet altijd aardig is.
Ik vind het wel een goede van jou dat je die opmerking over dat zweten hebt gemaakt. Uiteindelijk moeten dat soort opmerkingen een beetje over en waar gaan, en vooral ook luchtig blijven. Hij voelde zich er blijkbaar niet goed bij, en dat heeft hij aangegeven, prima. Dat kan jij dus ook doen. Je hoeft niet over jezelf heen te laten lopen. Wat alleen lastig is als je onzeker bent over jezelf, is dat je bepaalde dingen slechter kan opvatten dan dat ze bedoelt zijn. Misschien helpt het je om na te gaan waarom bepaalde dingen je zo kwetsen? En daar over in gesprek gaan? Dus wat erachter zit zegmaar.
Los hiervan, is er natuurlijk ook nog een andere essentieel stuk, namelijk; passen jullie in elkaars leven? Je hebt een kind, dat is een gegeven. Hij moet dat accepteren. Het maakt jou minder flexibel omdat je ook gebonden bent aan een ex, omgeving van kind, school etc. Dat kan vervelend voor hem zijn, maar dat is niet anders. Hierin zou ik vooral heel duidelijk zijn. Op welke punten ben jij bereid in te leveren (en vooral op welke punten kan dat ook!) en wat is gewoon een feit. Als jij niet kan verhuizen, dan blijven er 2 andere opties over. Hij naar jou of latten. Mogelijk nog ergens in het midden einigen kan ook nog? Wil hij dat beslist niet, is zijn goed recht, maar dan heeft het geen toekomt ben ik bang.
Lastig te zeggen aan wie het precies ligt. Op Viva is dat vaak al heel snel duidelijk voor iedereen, terwijl we toch maar een klein gedeelte van het verhaal weten en er niet bij zijn. Dat maakt dat ik wat voorzichtig ben in het trekken van conclusies.
Wat je in z'n algemeenheid wel kan stellen:
- mensen met een bepaalde kwetsbaarheid (vooral als het aankomt op eerdere negatieve ervaringen m.b.t relaties), zijn gevoeliger om weer in een negatieve relatie te belanden, omdat vaak de onveiligheid in z'n soort relatie, het nieuwe normaal is geworden, zelfs een bepaalde veiligheid geeft. Je weet wat je kan verwachten. Herken je je hierin?
- mensen die zelf naar gedrag in een relatie vertonen, doen dat vaak ook bij mensen die daar een bepaalde kwetsbaarheid in hebben. Het trekt elkaar als het ware aan. Het is dus zeker goed om waakzaam te zijn en je af te vragen of dit aan de hand is momenteel.
Het is natuurlijk zo dat de waarheid altijd een beetje in het midden ligt. Jij zal ongetwijfeld meer moeite hebben dan gemiddeld met bepaalde grapjes, omdat het je onzeker maakt. Maar hij zal het gevoel hebben dat hij die dingen blijkbaar tegen jou kan zeggen, terwijl dat niet altijd aardig is.
Ik vind het wel een goede van jou dat je die opmerking over dat zweten hebt gemaakt. Uiteindelijk moeten dat soort opmerkingen een beetje over en waar gaan, en vooral ook luchtig blijven. Hij voelde zich er blijkbaar niet goed bij, en dat heeft hij aangegeven, prima. Dat kan jij dus ook doen. Je hoeft niet over jezelf heen te laten lopen. Wat alleen lastig is als je onzeker bent over jezelf, is dat je bepaalde dingen slechter kan opvatten dan dat ze bedoelt zijn. Misschien helpt het je om na te gaan waarom bepaalde dingen je zo kwetsen? En daar over in gesprek gaan? Dus wat erachter zit zegmaar.
Los hiervan, is er natuurlijk ook nog een andere essentieel stuk, namelijk; passen jullie in elkaars leven? Je hebt een kind, dat is een gegeven. Hij moet dat accepteren. Het maakt jou minder flexibel omdat je ook gebonden bent aan een ex, omgeving van kind, school etc. Dat kan vervelend voor hem zijn, maar dat is niet anders. Hierin zou ik vooral heel duidelijk zijn. Op welke punten ben jij bereid in te leveren (en vooral op welke punten kan dat ook!) en wat is gewoon een feit. Als jij niet kan verhuizen, dan blijven er 2 andere opties over. Hij naar jou of latten. Mogelijk nog ergens in het midden einigen kan ook nog? Wil hij dat beslist niet, is zijn goed recht, maar dan heeft het geen toekomt ben ik bang.
maandag 30 juni 2025 om 14:20
Het doet er toch niet toe of hij wel of niet leuk lief grappig is of bij je past?
Jij kan je jonge kind niet zomaar losscheuren uit zijn sociale omgeving en bij zijn vader vandaan halen. En je koopwoning ga je al helemaal niet opgeven als je ook maar de kleinste twijfels hebt.
Dus.
Wat je ook van hem vindt, dit gaat niet werken.
Hij wil niet verhuizen, jij kan niet verhuizen, en latten vinden jullie geen optie.
Klaar.
Jij kan je jonge kind niet zomaar losscheuren uit zijn sociale omgeving en bij zijn vader vandaan halen. En je koopwoning ga je al helemaal niet opgeven als je ook maar de kleinste twijfels hebt.
Dus.
Wat je ook van hem vindt, dit gaat niet werken.
Hij wil niet verhuizen, jij kan niet verhuizen, en latten vinden jullie geen optie.
Klaar.
maandag 30 juni 2025 om 14:27
Zo ver is het al; dat jij de fout bij jezelf gaat zoeken.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 13:39Omdat er ook zo veel leuke momenten zijn en omdat ik afgelopen maanden heel sterk het gevoel heb gehad dat het aan mij ligt. Dat hij een heel leuke man is, maar dat ik vanwege mijn issues en verleden nogal onzekerheid heb opgedaan en dat dus niet helemaal goed kan zien. Dit topic zet toch wel weer even iets op z'n kop. Bedankt.
Ga niet bij hem wonen, stop deze relatie. Geef je onafhankelijkheid niet op voor deze kerel. Zoek professioneel hulp bij iemand die je jouw gedrag kan laten inzien. Je doet net of je dankbaar mag zijn dat deze kerel jou als partner wil.
Laat brandnetels staan; juist op brandnetels leggen vlinders hun eitjes.
maandag 30 juni 2025 om 14:30
Het kan zijn dat iemand sociaal wat onhandig is en soms per ongeluk eens een foute grap maakt. Maar iemand die continu grappen maakt ten koste van een ander is gewoon niet sympathiek. Dit is bedoeld om jou klein te laten voelen en zijn superioriteit te benadrukken. De reden om niet te willen verhuizen slaat ook nergens op. Als jij je huis opgeeft en bij hem in gaat wonen, ben je echt in zijn macht en moet je je nog meer naar hem voegen en je kind ook. Allebei continu op eieren lopen, wil je dat? Zodra je bij hem woont zal zijn gedrag nog erger worden. Je zult daar ook geen mensen kennen, waardoor je nog meer op hem aangewezen bent. Kap hier gewoon mee, zo iemand heb je toch niet nodig? En je kind al helemaal niet. Heb inmiddels ook je vorige topic gelezen, heel onsympathieke man, uit de buurt blijven.MissyImpossible schreef: ↑30-06-2025 12:21De laatste grapjes waren (dit weekend)
De reden dat hij niet mijn kant op wil, is omdat mijn sociale netwerk klein is. Hij is opgegroeid in een klein dorp, veel vrienden en hij moet er niet aan denken om dat achter te laten. Het gaat niet om werk. Ik werk hier in de buurt. Hij werkt door heel NL.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
