Relaties
alle pijlers
Oudere kinderen en relatie: hoe doen jullie het?
maandag 22 september 2025 om 22:06
Er zijn de laatste dagen een aantal topics geweest van vrouwen die een vraag hadden over hun relatie, waarbij een van de twee of beiden pubers of jongvolwassenen thuis hebben wonen uit een eerdere relatie. Ik ben nu eigenlijk best wel benieuwd: hoe doen stellen in een soortgelijke situatie dit? Zijn jullie met kinderen erbij gaan samenwonen? Hebben jullie gewacht tot iedereen uit huis was? Of zijn jullie gewoon dik tevreden met levenslang latten? Ik ben nieuwsgierig naar wat voor vormen er zijn en waarom je hiervoor gekozen hebt. Helemaal zonder oordeel trouwens, gewoon uit nieuwsgierigheid en om er misschien zelf wat van te leren.
donderdag 25 september 2025 om 15:09
Dat zeg ik ook nergens.Lila-Linda schreef: ↑25-09-2025 12:16eeuwigheid?
neu, want ze gaan echt wel het huis uit. Maar niet op hun 18e.
donderdag 25 september 2025 om 15:25
Of als moeder wil gaan samenwonen/verhuizen en dus het huis weg is maar vader nog wel in hetzelfde huis woont met de kamers voor de kinderen. Dan is er nog steeds een thuis basis.
Terug van weggeweest
donderdag 25 september 2025 om 15:28
huh? je gebruikt toch letterlijk het woord eeuwigheid?
donderdag 25 september 2025 om 17:06
Ik zeg nergens dat hun kamer op hun 18e zou moeten worden opgeheven.
donderdag 25 september 2025 om 18:53
Ik denk dat het ook helpt om terug te denken aan je eigen 'jonge jaren'. Tot hoe lang bleef je zelf behoefte hebben aan een 'eigen plek' in het huis van je ouders? Ik ging op mijn achttiende het huis uit, studeerde eerst een jaar in het buitenland - wat mijn zelfstandigheid vergrootte, waardoor ik niet meer zo hing aan mijn ouders - en daarna ging ik op kamers. In de weekends ging ik zo'n twee keer per maand terug en dan sliep ik in mijn oude kamer, maar ik geloof niet dat die kamer nou zo belangrijk voor me was, het ging meer om het lekker thuis zijn, eten, gezellig met elkaar bijpraten en zo. Slapen had ik net zo lief op een logeerkamer gedaan, aangezien ik allang mijn eigen kamer/etage had.
Dit is uiteraard een situatie waarin iemand (ik) op kamers woont. Als kinderen tot op latere leeftijd thuis wonen, kan ik me voorstellen dat het raar is om opeens in een logeerkamer te worden weggestopt, al was het maar omdat er waarschijnlijk geen ruimte is voor alle spullen, kleren, boeken, oude foto's enzovoort (die ik op mijn eigen kamer bewaarde) en dat geeft dan het gevoel van een soort zwervend bestaan.
Maar goed, zodra kinderen op kamers gaan, is er volgens mij geen reden meer om hun oude kamer aan te houden, tenzij het toevallig zo uitkomt, maar in principe kunnen ouders dan prima verhuizen en samenwonen met een nieuwe partner lijkt me tegen die tijd ook vrij normaal.
Dit is uiteraard een situatie waarin iemand (ik) op kamers woont. Als kinderen tot op latere leeftijd thuis wonen, kan ik me voorstellen dat het raar is om opeens in een logeerkamer te worden weggestopt, al was het maar omdat er waarschijnlijk geen ruimte is voor alle spullen, kleren, boeken, oude foto's enzovoort (die ik op mijn eigen kamer bewaarde) en dat geeft dan het gevoel van een soort zwervend bestaan.
Maar goed, zodra kinderen op kamers gaan, is er volgens mij geen reden meer om hun oude kamer aan te houden, tenzij het toevallig zo uitkomt, maar in principe kunnen ouders dan prima verhuizen en samenwonen met een nieuwe partner lijkt me tegen die tijd ook vrij normaal.
donderdag 25 september 2025 om 22:59
donderdag 25 september 2025 om 23:49
Ja, zo ging het bij mij ook. Ik denk dat kinderen ook opgroeien met het besef dat het gezinsleven zoals het tot 18-20 jarige leeftijd normaal is op zeker moment stopt, omdat er dan een nieuw tijdperk aanbreekt. Zonder de bemoeienis van ouders, zelfstandiger, en dat geldt ook voor kinderen die nog thuiswonen: dan moet er ook ruimte zijn voor een eigen leven en wordt er door omstandigheden (studie, feestjes, spontane uitstapjes) ook niet dagelijks in gezinsverband gegeten of op elkaar gelet (huiswerk, de klok, afspraken) en leeft iedereen een beetje langs elkaar heen.
Het hele idee van een gezin is dan eigenlijk achterhaald, en dus komt er ook ruimte voor een eventueel inwonende partner of een verhuizing. Het gezinsleven is vooral gebaseerd op vaste afspraken en gedeelde activiteiten, dus als dat minder wordt, kan er op een andere manier worden samengewoond (of apart gewoond) en ontstaat er een nieuwe dynamiek.
vrijdag 26 september 2025 om 07:06
Maar toen wij opgroeiden vond je snel een kamer, daarna ee appartementje en een betaalbaar huurflatje.
Je kunt onze jeugd niet vergelijken met de jeugd van nu.
Ik zit middenin de studenten. Eigen-kinderen. Hun vrienden. Kinderen van mijn vrienden en het is echt drama
Kies je dan voor plek voor je kinderen of voor verhuizen? Nieuwe start? Samenwonen?
Je kunt onze jeugd niet vergelijken met de jeugd van nu.
Ik zit middenin de studenten. Eigen-kinderen. Hun vrienden. Kinderen van mijn vrienden en het is echt drama
Kies je dan voor plek voor je kinderen of voor verhuizen? Nieuwe start? Samenwonen?
vrijdag 26 september 2025 om 07:23
niet alleen de woningnood, ook de mentale gezondheid van jongeren is sterk achteruit gegaan. Veel vaker haken mensen af op opleidingen, vallen uit wegens ziekte of klachten en als je dan 20 bent is het wel fijn als je weer terug naar huis kan. Ik vind ook dat de jeugd van toen niet meer kan vergelijken met nu.Lila-Linda schreef: ↑26-09-2025 07:06Maar toen wij opgroeiden vond je snel een kamer, daarna ee appartementje en een betaalbaar huurflatje.
Je kunt onze jeugd niet vergelijken met de jeugd van nu.
Ik zit middenin de studenten. Eigen-kinderen. Hun vrienden. Kinderen van mijn vrienden en het is echt drama
Kies je dan voor plek voor je kinderen of voor verhuizen? Nieuwe start? Samenwonen?
Voor mij is de veilige plek hier thuis voor mijn kinderen mij heel veel waard. We weten nu ook dat kinderen met 18 nog niet helemaal volwassen zijn, daar werd vroeger ook anders naar gekeken.
Het wonen met jongvolwassenen is ook zonder scheiding een zoektocht op zich. je wordt langzaam huisgenoten natuurlijk. Ik bespreek wel met mijn kinderen dat zij langzaam op eigen benen dienen te gaan staan en dat ik meer behoefte aan privacy heb en hoe we de toekomst zien.
vrijdag 26 september 2025 om 07:36
Lila-Linda schreef: ↑26-09-2025 07:06Maar toen wij opgroeiden vond je snel een kamer, daarna ee appartementje en een betaalbaar huurflatje.
Je kunt onze jeugd niet vergelijken met de jeugd van nu.
Ik zit middenin de studenten. Eigen-kinderen. Hun vrienden. Kinderen van mijn vrienden en het is echt drama
Kies je dan voor plek voor je kinderen of voor verhuizen? Nieuwe start? Samenwonen?
Ik zie dit ook om me heen. Na elke tijdelijke kamer komen kinderen weer een paar maanden thuis wonen. Het is niet meer definitief, dat uit huis wonen.
Tegelijk heeft Claire natuurlijk wel een punt dat met jongvolwassenen je anders samenleeft dan met jongere kinderen. Met mijn pubers is dat al zo, ik denk dat we soms maar 2 avonden per week samen eten. Niet omdat ik zoveel weg ben, maar omdat zij gaan sporten, werken, en met vrienden afspreken.
Er komt denk ik wel een moment dat het ze niks meer uitmaakt of mijn partner nu wel of niet bij ons woont en in welk huis we wonen (mits gewoon in dezelfde stad natuurlijk). En dat moment zal misschien niet exact 18 zijn, maar ook geen 25 denk ik.
vrijdag 26 september 2025 om 08:53
Ik denk inderdaad dat gaan samenwonen minder belastend is, mits in een huis op een plek waar de jongere ook iets aan heeft (werk, vrienden, bekend terrein)Charlotta schreef: ↑26-09-2025 07:36Ik zie dit ook om me heen. Na elke tijdelijke kamer komen kinderen weer een paar maanden thuis wonen. Het is niet meer definitief, dat uit huis wonen.
Tegelijk heeft Claire natuurlijk wel een punt dat met jongvolwassenen je anders samenleeft dan met jongere kinderen. Met mijn pubers is dat al zo, ik denk dat we soms maar 2 avonden per week samen eten. Niet omdat ik zoveel weg ben, maar omdat zij gaan sporten, werken, en met vrienden afspreken.
Er komt denk ik wel een moment dat het ze niks meer uitmaakt of mijn partner nu wel of niet bij ons woont en in welk huis we wonen (mits gewoon in dezelfde stad natuurlijk). En dat moment zal misschien niet exact 18 zijn, maar ook geen 25 denk ik.
Zodat de jongere nog maar een plek heeft om af&toe te landen
Verhuizen naar een ander land, of heel andere plaats komt dan wel als ze nog wat ouder zijn.
(nou ja, of je partner moet slecht liggen bij je kinderen, maar goed dat is een andere discussie)
vrijdag 26 september 2025 om 10:59
Het verschilt ook per kind denk ik. Er zijn ook kinderen die niet gaan studeren en ook niet op kamers gaan maar na hun mbo gaan werken. Dan verloopt alles weer anders. Ze kunnen ook gaan samenwonen met een huisgenoot dat hoor je ook vaker. Voor kinderen is het op een gegeven moment ook fijn om los van ouders te zijn en je eigen leven te leiden.Charlotta schreef: ↑26-09-2025 07:36Ik zie dit ook om me heen. Na elke tijdelijke kamer komen kinderen weer een paar maanden thuis wonen. Het is niet meer definitief, dat uit huis wonen.
Tegelijk heeft Claire natuurlijk wel een punt dat met jongvolwassenen je anders samenleeft dan met jongere kinderen. Met mijn pubers is dat al zo, ik denk dat we soms maar 2 avonden per week samen eten. Niet omdat ik zoveel weg ben, maar omdat zij gaan sporten, werken, en met vrienden afspreken.
Er komt denk ik wel een moment dat het ze niks meer uitmaakt of mijn partner nu wel of niet bij ons woont en in welk huis we wonen (mits gewoon in dezelfde stad natuurlijk). En dat moment zal misschien niet exact 18 zijn, maar ook geen 25 denk ik.
Terug van weggeweest
zaterdag 27 september 2025 om 00:00
Waarom is dat deprimerend? Mijn oudste heeft tot vlak voor zijn 25e bij ons gewoond. De jongste (22) woont ook nog bij ons. Ze zijn op die leeftijd gewoon volwassen. En zelfstandig. Ik ben klaar met opvoeden en we hebben gewoon een volwassen huisgenoot. Met deze woningmarkt heb je het niet altijd voor het kiezen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 27 september 2025 om 09:01
Hexopbezemsteel schreef: ↑27-09-2025 00:00Waarom is dat deprimerend? Mijn oudste heeft tot vlak voor zijn 25e bij ons gewoond. De jongste (22) woont ook nog bij ons. Ze zijn op die leeftijd gewoon volwassen. En zelfstandig. Ik ben klaar met opvoeden en we hebben gewoon een volwassen huisgenoot. Met deze woningmarkt heb je het niet altijd voor het kiezen.
Voor mij (en ik besef me dat niet iedereen er zo over denkt) hoort het hebben van een eigen huis en het bestieren van een eigen huishouden (eventueel met leeftijdsgenoten) gewoon bij een volwassen leven. Ik gun het mijn kinderen om dit te mogen ervaren als ze eraan toe zijn, en zou het naar vinden als dat door de woningmarkt niet kan.
zaterdag 27 september 2025 om 20:12
Ik gun het ze van harte. Maar soms moeten we het doen met wat er wel is. De oudste heeft inmiddels een eigen huis gekocht met zijn vriendin. De jongste nog niet. Hij is zelfstandig genoeg: hij kookt regelmatig, doet de was, strijkt al jaren zijn eigen kleding, houdt zijn eigen kamer en samen met ons de rest van het huis schoon. Verdient zijn eigen geld, gaat in zijn uppie op vakantie.Charlotta schreef: ↑27-09-2025 09:01Voor mij (en ik besef me dat niet iedereen er zo over denkt) hoort het hebben van een eigen huis en het bestieren van een eigen huishouden (eventueel met leeftijdsgenoten) gewoon bij een volwassen leven. Ik gun het mijn kinderen om dit te mogen ervaren als ze eraan toe zijn, en zou het naar vinden als dat door de woningmarkt niet kan.
En ooit vindt hij wel ergens een huis. Tot die tijd zal hij het ermee moeten doen. Dat is niet deprimerend: hij heeft een dak boven zijn hoofd en we zitten elkaar niet in de weg.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 27 september 2025 om 20:17
En de realiteit is dat voor heel veel jonge mensen dat dus niet kan op de gewenste leeftijd.Charlotta schreef: ↑27-09-2025 09:01Voor mij (en ik besef me dat niet iedereen er zo over denkt) hoort het hebben van een eigen huis en het bestieren van een eigen huishouden (eventueel met leeftijdsgenoten) gewoon bij een volwassen leven. Ik gun het mijn kinderen om dit te mogen ervaren als ze eraan toe zijn, en zou het naar vinden als dat door de woningmarkt niet kan.
Alsof andere ouders dat hun kinderen niet ook gunnen btw.
zaterdag 27 september 2025 om 22:31
Hex vroeg waarom ik het deprimerend vond en ik legde dat uit. Nergens zeg ik dat andere ouders dat hun kinderen niet gunnen.
zaterdag 27 september 2025 om 22:51
Oudste heeft ons huis gekocht, wegens verhuizing van ons naar het buitenland. Paar jaar ingewoond met vriendin dus kunnen sparen. Jongste heeft geen relatie en alleen niet te bekostigen. Die bleef bij broer. Zou al weg zijn, maar de gevel voldoet niet van zijn appartement, dus wss wordt dat december.
Verder hebben wij ook hier 2 kamers. Met ook hun spullen en ze zijn als ze er zijn, net zo irritant en lief en thuis als in Nederland.
Verder hebben wij ook hier 2 kamers. Met ook hun spullen en ze zijn als ze er zijn, net zo irritant en lief en thuis als in Nederland.
Afkoelen heeft gewerkt
zaterdag 27 september 2025 om 22:58
Tja, dat laatste. Ik denk dat mijn kinderen en ik elkaar wel in de weg gaan zitten. We wonen heel klein, ik heb geen volwaardige slaapkamer (een zoldertje zonder deur!) en we hebben een minuscule badkamer. Met kleine kinderen was het knus maar met volwassen kinderen wordt het toch een ander verhaal. Mijn dochter leeft nu al een soort studentenleven en werkt in de horeca. Ze komt minstens 3x per week midden in de nacht thuis, en ik moet er niet aan denken dat ze dat allebei gaan doen (ik ben een lichte slaper en wordt wakker van elk geluidje in dit gehorige huis).Hexopbezemsteel schreef: ↑27-09-2025 20:12Ik gun het ze van harte. Maar soms moeten we het doen met wat er wel is. De oudste heeft inmiddels een eigen huis gekocht met zijn vriendin. De jongste nog niet. Hij is zelfstandig genoeg: hij kookt regelmatig, doet de was, strijkt al jaren zijn eigen kleding, houdt zijn eigen kamer en samen met ons de rest van het huis schoon. Verdient zijn eigen geld, gaat in zijn uppie op vakantie.
En ooit vindt hij wel ergens een huis. Tot die tijd zal hij het ermee moeten doen. Dat is niet deprimerend: hij heeft een dak boven zijn hoofd en we zitten elkaar niet in de weg.
Dus bij ons is het toch wel: of ze gaan uit huis, of we gaan op een gegeven moment samenwonen met mijn partner want dan is er budget voor een huis waar we meer ruimte en privacy hebben.
(Of ze blijven, maar dan zitten we elkaar dus wel degelijk in de weg, denk ik
)
zaterdag 27 september 2025 om 23:46
Als ze oud genoeg zijn kun je er ook nog voor kiezen zelf wat vaker bij je vriend te zijn.Charlotta schreef: ↑27-09-2025 22:58Tja, dat laatste. Ik denk dat mijn kinderen en ik elkaar wel in de weg gaan zitten. We wonen heel klein, ik heb geen volwaardige slaapkamer (een zoldertje zonder deur!) en we hebben een minuscule badkamer. Met kleine kinderen was het knus maar met volwassen kinderen wordt het toch een ander verhaal. Mijn dochter leeft nu al een soort studentenleven en werkt in de horeca. Ze komt minstens 3x per week midden in de nacht thuis, en ik moet er niet aan denken dat ze dat allebei gaan doen (ik ben een lichte slaper en wordt wakker van elk geluidje in dit gehorige huis).
Dus bij ons is het toch wel: of ze gaan uit huis, of we gaan op een gegeven moment samenwonen met mijn partner want dan is er budget voor een huis waar we meer ruimte en privacy hebben.
(Of ze blijven, maar dan zitten we elkaar dus wel degelijk in de weg, denk ik
Terug van weggeweest
zondag 28 september 2025 om 07:38
Als je heel klein woont is dat denk ik anders. Wij wonen inderdaad heel ruim. Overigens woon ik wel samen met mijn lief, en hij is niet de vader van mijn kinderen. Daarom hebben we nu een nog groter huis. Juist als ze groot zijn is dat makkelijker. Mijn lief hoeft ze niet op te voeden en dat doet hij dan ook niet. Hij is er wel voor ze en dat waarderen ze ontzettend.Charlotta schreef: ↑27-09-2025 22:58Tja, dat laatste. Ik denk dat mijn kinderen en ik elkaar wel in de weg gaan zitten. We wonen heel klein, ik heb geen volwaardige slaapkamer (een zoldertje zonder deur!) en we hebben een minuscule badkamer. Met kleine kinderen was het knus maar met volwassen kinderen wordt het toch een ander verhaal. Mijn dochter leeft nu al een soort studentenleven en werkt in de horeca. Ze komt minstens 3x per week midden in de nacht thuis, en ik moet er niet aan denken dat ze dat allebei gaan doen (ik ben een lichte slaper en wordt wakker van elk geluidje in dit gehorige huis).
Dus bij ons is het toch wel: of ze gaan uit huis, of we gaan op een gegeven moment samenwonen met mijn partner want dan is er budget voor een huis waar we meer ruimte en privacy hebben.
(Of ze blijven, maar dan zitten we elkaar dus wel degelijk in de weg, denk ik
Ik moest wel even slikken toen we samen een huis kochten. Want je sleept er wel (toen nog 2) kinderen in mee en als het mis gaat, lijden zij ook onder de gevolgen. Zelf vonden ze dat minder spannend. Gelukkig ben ik nog steeds samen met de allerliefste.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 28 september 2025 om 21:50
Ze waren 19 en 15. Hij heeft twee kinderen. Die pendelden heen en weer, maar na verloop van tijd gaven ze aan dat ze liever op één adres wilden wonen. Mijn lief was veel weg voor zijn werk en ze wonen (op eigen verzoek) bij hun moeder.
Mijn kinderen woonden fulltime bij mij. De jongste nog steeds. Ze zien hun vader regelmatig, maar ze wilden niet steeds heen en weer pendelen. De (volwassen) kinderen van mijn lief zien wij regelmatig, en ze kunnen goed met elkaar overweg.
Ik was overigens niet gaan samenwonen als dat zou betekenen dat we om de week vier kinderen zouden hebben. Niet zozeer vanwege mezelf, het zijn allemaal leuke, gezellige mensen en ik vind een huis vol helemaal prima.
Maar ik zou het voor al die kinderen minder vinden. Die zitten denk ik niet te wachten om met zijn allen gezinnetje te gaan spelen. En dat hoeven ze ook niet.
Dan waren we blijven latten.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
