Relaties
alle pijlers
pfff, zo moe. maar toch....!
dinsdag 13 mei 2008 om 18:19
hallo allemaal,
ben nieuw hier en wil mijn verhaal doen. ik zit al in de problemen vanaf november 2006. het gaat om mijn relatie, en dacht dat er nu wel eens gelukkigere tijden zouden komen. zal het zo goed mogenlijk proberen neer te zetten. kan een lang verhaal worden.
in november 2006 kreeg ik een vreemd smsje van mijn man, en heb hem gevraagt wat dit te betekenen had. hij had het niet verstuurt maar had zijn bleutooth aan staan en daar kon wel eens wat fout mee gaan, op dat moment vertelde hij me dat hij niet meer gelukkig was. we zouden er aan gaan werken en het leek wel weer wat beter te gaan. hij was in de tussen tijd bij een vriendin aan het werk en die vertrouwde ik al zo lang niet. in februari vertelde hij me dat hij haar leuk vond, heb hem daar meerdere keren naar gevraagt maar hij gaf nooit toe. onze relatie ging met up's en downs. heb zelfs zijn duo kaart van zijn telefoon gebruikt en kreeg telkens smsen van haar. hij zou me haar breken, en op een dag onderschepte ik weer een sms. woest was ik en heb haar met zijn nummer gestuurd dat ik niks meer met haar te maken wilde hebben. zij geloofde dat niet en heeft hem gebeld. het kwartje viel bij hem en hij is boos weg gebleven. later vertelde hij me dat hij voor zijn kinderen koos en hier zou blijven. ik had het idee dat het dan wel weer goed zou komen met ons. alles bleek een beetje gesust totdat ik vorig jaar een sms kreeg dat hij niet meer bij ons terug kwam. mijn wereld stoorte in, midden in mijn vakantie. na een paar dagen belde hij dat hij wilde praten. we zijn toen een dag samen met de kinderen weg geweest en zouden sávonds wat eten. er gebeurde iets, ik was even naar huis vanaf de vakantie en hij smeerde hem weer. er is in de tussentijd zoveel gebeurd, daar kom ik misschien nog wel een keer op terug. in oktober vertelde hij me dat hij wilde scheiden, en heb hem gezegt dat hij een eikel was. ik zou met mijn fam en kinderen 12 dagen op vakantie gaan, en hij kon dan kijken of hij ons zou missen. na de vakantie kwam ik er achter dat ik zonder hem kon en hij andersom. we gingen het weer proberen (hij zat al die tijd bij zijn ouders). dat is 3 weken goed gegaan. hij was erg in de war, en ik riep al vanaf augustus 2007 dat hij hulp nodig had. hij zei dat ie niet gek was...... na een gesprek met hem samen en de maatschappelijk werkster is hij weer naar zijn ouders gegaan. heb heel veel dingen alleen gedaan met de kid's dus weet dat ik het alleen kan. ben van de week ook weer een week op vakantie geweest met de kids en hij zou misschien komen, maar is niet op komen dagen. mijn jongste kindje heeft adhd met nog een paar stornissen, voor hem is het heel moeilijk. dit was ook 1 van de dingen die hij niet kon verwerken, zo waren er meer maar ik had nooit gelijk. mijn man is nu overspannen en heel erg ongelukkig. ik draai gewoon al 10 maanden in mijn eentje met de kids, en ben erg moe. de dingen die ik hem ooit heb verteld daar geeft hij me nu gelijk in, en hij ziet nu dat hij hulp nodig heeft. van de week kwam ik weer haar nummer in zijn tel tegen, weer een domper. ik merk nu dat ik afstand aan het nemen ben, om me zelf te beschermen.
ik weet dat er heel veel mensen zullen zijn die zeggen, dumpen die vent. maar ik hou gewoon gigantisch veel van hem, wat hij ook gedaan heeft. ik denk ook niet dat hij me bewust pijn doet, maar omdat hij zo overhoop ligt met zich zelf hij dit niet eens merkt. 23 jaar gooi je ook niet zomaar weg, we hebben heel veel opgebouwd met zijn tweetjes en daar wil ik eigenlijk wel voor vechten. hopen dat het weer word voor dat het allemaal begon. maar ben wel heel erg moe van dit alles.
zijn er mensen die dit ook mee hebben gemaakt? hoe gingen jullie hier mee om? ik ben me verhaal even kwijt en zal hier regelmatig kijken of er reactie's zijn.
alvast bedankt voor het lezen.
groetjes doos 500
ben nieuw hier en wil mijn verhaal doen. ik zit al in de problemen vanaf november 2006. het gaat om mijn relatie, en dacht dat er nu wel eens gelukkigere tijden zouden komen. zal het zo goed mogenlijk proberen neer te zetten. kan een lang verhaal worden.
in november 2006 kreeg ik een vreemd smsje van mijn man, en heb hem gevraagt wat dit te betekenen had. hij had het niet verstuurt maar had zijn bleutooth aan staan en daar kon wel eens wat fout mee gaan, op dat moment vertelde hij me dat hij niet meer gelukkig was. we zouden er aan gaan werken en het leek wel weer wat beter te gaan. hij was in de tussen tijd bij een vriendin aan het werk en die vertrouwde ik al zo lang niet. in februari vertelde hij me dat hij haar leuk vond, heb hem daar meerdere keren naar gevraagt maar hij gaf nooit toe. onze relatie ging met up's en downs. heb zelfs zijn duo kaart van zijn telefoon gebruikt en kreeg telkens smsen van haar. hij zou me haar breken, en op een dag onderschepte ik weer een sms. woest was ik en heb haar met zijn nummer gestuurd dat ik niks meer met haar te maken wilde hebben. zij geloofde dat niet en heeft hem gebeld. het kwartje viel bij hem en hij is boos weg gebleven. later vertelde hij me dat hij voor zijn kinderen koos en hier zou blijven. ik had het idee dat het dan wel weer goed zou komen met ons. alles bleek een beetje gesust totdat ik vorig jaar een sms kreeg dat hij niet meer bij ons terug kwam. mijn wereld stoorte in, midden in mijn vakantie. na een paar dagen belde hij dat hij wilde praten. we zijn toen een dag samen met de kinderen weg geweest en zouden sávonds wat eten. er gebeurde iets, ik was even naar huis vanaf de vakantie en hij smeerde hem weer. er is in de tussentijd zoveel gebeurd, daar kom ik misschien nog wel een keer op terug. in oktober vertelde hij me dat hij wilde scheiden, en heb hem gezegt dat hij een eikel was. ik zou met mijn fam en kinderen 12 dagen op vakantie gaan, en hij kon dan kijken of hij ons zou missen. na de vakantie kwam ik er achter dat ik zonder hem kon en hij andersom. we gingen het weer proberen (hij zat al die tijd bij zijn ouders). dat is 3 weken goed gegaan. hij was erg in de war, en ik riep al vanaf augustus 2007 dat hij hulp nodig had. hij zei dat ie niet gek was...... na een gesprek met hem samen en de maatschappelijk werkster is hij weer naar zijn ouders gegaan. heb heel veel dingen alleen gedaan met de kid's dus weet dat ik het alleen kan. ben van de week ook weer een week op vakantie geweest met de kids en hij zou misschien komen, maar is niet op komen dagen. mijn jongste kindje heeft adhd met nog een paar stornissen, voor hem is het heel moeilijk. dit was ook 1 van de dingen die hij niet kon verwerken, zo waren er meer maar ik had nooit gelijk. mijn man is nu overspannen en heel erg ongelukkig. ik draai gewoon al 10 maanden in mijn eentje met de kids, en ben erg moe. de dingen die ik hem ooit heb verteld daar geeft hij me nu gelijk in, en hij ziet nu dat hij hulp nodig heeft. van de week kwam ik weer haar nummer in zijn tel tegen, weer een domper. ik merk nu dat ik afstand aan het nemen ben, om me zelf te beschermen.
ik weet dat er heel veel mensen zullen zijn die zeggen, dumpen die vent. maar ik hou gewoon gigantisch veel van hem, wat hij ook gedaan heeft. ik denk ook niet dat hij me bewust pijn doet, maar omdat hij zo overhoop ligt met zich zelf hij dit niet eens merkt. 23 jaar gooi je ook niet zomaar weg, we hebben heel veel opgebouwd met zijn tweetjes en daar wil ik eigenlijk wel voor vechten. hopen dat het weer word voor dat het allemaal begon. maar ben wel heel erg moe van dit alles.
zijn er mensen die dit ook mee hebben gemaakt? hoe gingen jullie hier mee om? ik ben me verhaal even kwijt en zal hier regelmatig kijken of er reactie's zijn.
alvast bedankt voor het lezen.
groetjes doos 500
dinsdag 13 mei 2008 om 18:33
Doos (wat een naam), jullie hebben veel samen opgebouwd, maar de fundamenten ontbreken. Vandaar dat het zo'n puinhoop is geworden.
Jij kunt vechten wat je wilt voor deze relatie, maar je man vecht niet mee en dan is het kansloos.
Iedere keer is het weer bijna einde relatie vanwege hem, hij merkt dat en doet een slappe poging en de relatie maakt weer een doorstart door hem.
Jij bent moe, maar hoe zit het met jullie kinderen? Die snappen er toch geen hout meer van? Jullie geven geen goed voorbeeld hoe het zou moeten zijn binnen een relatie.
Maar ja, jij wil de relatie niet beëindigen. Hoe zie je de kansen dat jij deze relatie laat slagen in je eentje?
Jij kunt vechten wat je wilt voor deze relatie, maar je man vecht niet mee en dan is het kansloos.
Iedere keer is het weer bijna einde relatie vanwege hem, hij merkt dat en doet een slappe poging en de relatie maakt weer een doorstart door hem.
Jij bent moe, maar hoe zit het met jullie kinderen? Die snappen er toch geen hout meer van? Jullie geven geen goed voorbeeld hoe het zou moeten zijn binnen een relatie.
Maar ja, jij wil de relatie niet beëindigen. Hoe zie je de kansen dat jij deze relatie laat slagen in je eentje?
dinsdag 13 mei 2008 om 18:36
dinsdag 13 mei 2008 om 18:52
je wilt geen 23 jaar weggooien, maar denk jij wel eens aan de kinderen? Ik wil je geen scheiding aanpraten hoor, maar ik denk dat het belangrijk is dat je nagaat wat er is mis met jullie relatie en hoe je dat op kunt lossen. Probeer het eens door de ogen van je kinderen te zien, hoe moeten die zich voelen... die snappen er niks meer van. Papa wel mee op vakantie, niet mee, papa komt thuis, papa zit bij opa en oma.
Papa verbreekt een relatie/huwelijk per sms? Kom nou! Als een vent me dat flikt, is het gauw gebeurd.
Denk eens aan jezélf én je kinderen. Soms is houden van alleen niet genoeg.
Heel veel sterkte.
Papa verbreekt een relatie/huwelijk per sms? Kom nou! Als een vent me dat flikt, is het gauw gebeurd.
Denk eens aan jezélf én je kinderen. Soms is houden van alleen niet genoeg.
Heel veel sterkte.
dinsdag 20 mei 2008 om 12:05
hoi meiden,
ben even thuis van de camping, kan niet zo snel reageren omdat ik daar nog geen internet heb. komt er wel aan.
er werden een paar dingen gevraagt en ik zal daar proberen antwoord op te geven. ik heb zelf bij een maatschappelijkwerkster gelopen en ben al een heel eind gekomen. in het begin zag ik het niet meer zitten en zie de dingen nu anders.
of ik aan mijn kinderen denk werd er gevraagt: tuurlijk denk ik ook aan hun! het klinkt misschien heel vreemd maar de kinderen raken er aan gewend. er zijn nu afspraken op welke dagen hij komt, en wanneer hij blijft of weg gaat. de kinderen zijn gek van hem. heb ze ook in kinder taal uitgeleggen wat er met papa is. dat hij even tot rust moet komen en dat hij alles weer even op een rijtje moet zetten.
de laatste tijd gaat het juist een stuk beter tussen ons en we willen hier allebei voor gaan. het enige probleem is dat mijn man met iemand moet gaan praten, om er uit te komen. hij is nl goed overspannen en zal daar hulp bij moeten krijgen. daarna zien we wel hoe het verder loopt. klinkt misschien heel raar in jullie oren maar ik voel al een hele tijd dat hij overspannen is en het zit niet in mij om hem dan ook nog een trap naar beneden te geven om te zeggen we stoppen. het is moeilijk te beschrijven, maar ik denk dat ik het zo lang uithou en hem die kans geef door dat dit speelt.
die sms was een hele domme fout van hem en ik weet dat jullie nu misschien denken dat ik hem bescherm maar dat is niet zo. hij heeft dat gedaan omdat hij niet aan kon zien dat wij dan verdrietig waren en hij die stap dan niet had durven nemen. ik denk dat het misschien wel goed is dat het zo gelopen is, want nu kennen we wel praten wat voor heen niet kon. ik denk dat je van fouten moet leren. hij heeft mij ook dingen verteld waar ik hier even niet op in ga, maar geloof echt dat hij overhoop licht met zichzelf en weet ook dat hij ongelukkig is van binnen. als hij weer gelukkig is van binnen kunnen we pas verder kijken. het is alleen jammer dat hij dat zelf pas zo laat in is gaan zien. had ik hem gepusht had hij er tegen in gegaan, nu hij het zelf ziet gaat hij ook stappen nemen. hij is vanmorgen naar de huisarts geweest voor een verwijzing, dat is toch een stap in de goede richting. alle dingen die ik hem de afgelopen maanden heb gezegt komen uit alleen duurde het even voor het belletje ging rinkelen.
ik ga nu mijn gang en hij past zich aan aan ons. er zijn afspraken en we proberen ons er aan te houden. het zal wel raar overkomen maar ik heb tot op bepaalde hoogte gedult en dat weet hij. we gaan er aan werken en afwachten.
groetjes doos
ben even thuis van de camping, kan niet zo snel reageren omdat ik daar nog geen internet heb. komt er wel aan.
er werden een paar dingen gevraagt en ik zal daar proberen antwoord op te geven. ik heb zelf bij een maatschappelijkwerkster gelopen en ben al een heel eind gekomen. in het begin zag ik het niet meer zitten en zie de dingen nu anders.
of ik aan mijn kinderen denk werd er gevraagt: tuurlijk denk ik ook aan hun! het klinkt misschien heel vreemd maar de kinderen raken er aan gewend. er zijn nu afspraken op welke dagen hij komt, en wanneer hij blijft of weg gaat. de kinderen zijn gek van hem. heb ze ook in kinder taal uitgeleggen wat er met papa is. dat hij even tot rust moet komen en dat hij alles weer even op een rijtje moet zetten.
de laatste tijd gaat het juist een stuk beter tussen ons en we willen hier allebei voor gaan. het enige probleem is dat mijn man met iemand moet gaan praten, om er uit te komen. hij is nl goed overspannen en zal daar hulp bij moeten krijgen. daarna zien we wel hoe het verder loopt. klinkt misschien heel raar in jullie oren maar ik voel al een hele tijd dat hij overspannen is en het zit niet in mij om hem dan ook nog een trap naar beneden te geven om te zeggen we stoppen. het is moeilijk te beschrijven, maar ik denk dat ik het zo lang uithou en hem die kans geef door dat dit speelt.
die sms was een hele domme fout van hem en ik weet dat jullie nu misschien denken dat ik hem bescherm maar dat is niet zo. hij heeft dat gedaan omdat hij niet aan kon zien dat wij dan verdrietig waren en hij die stap dan niet had durven nemen. ik denk dat het misschien wel goed is dat het zo gelopen is, want nu kennen we wel praten wat voor heen niet kon. ik denk dat je van fouten moet leren. hij heeft mij ook dingen verteld waar ik hier even niet op in ga, maar geloof echt dat hij overhoop licht met zichzelf en weet ook dat hij ongelukkig is van binnen. als hij weer gelukkig is van binnen kunnen we pas verder kijken. het is alleen jammer dat hij dat zelf pas zo laat in is gaan zien. had ik hem gepusht had hij er tegen in gegaan, nu hij het zelf ziet gaat hij ook stappen nemen. hij is vanmorgen naar de huisarts geweest voor een verwijzing, dat is toch een stap in de goede richting. alle dingen die ik hem de afgelopen maanden heb gezegt komen uit alleen duurde het even voor het belletje ging rinkelen.
ik ga nu mijn gang en hij past zich aan aan ons. er zijn afspraken en we proberen ons er aan te houden. het zal wel raar overkomen maar ik heb tot op bepaalde hoogte gedult en dat weet hij. we gaan er aan werken en afwachten.
groetjes doos
