relatie valt tegen, maar ben zo gehecht aan hem!

Ik denk dat je niet gehecht ben aan hem, maar aan het samen met iemand zijn..

Als je zoveel van m houdt, gun je m dan niet iemand die wel genoeg aan hem heeft?



natuurlijk is het niet makkelijk om weg te gaan, maar je weet eigenlijk al dat je niet samen met hem oud wilt worden? Zie je jezelf nog over 10 jaar samen? en ben je dan gelukkig? is hij gelukkig? Of moet je het jezelf verwijten dat je al 10 jaar ongelukkig bent met zijn 2 en elkaar al 10 jaar de kans ontneemt om gelukkig te zijn met een ander.



dan ben je weer een tijdje alleen, ja, maar niemand gaat dood van single zijn. Dus bijt door die zure appel heen en verbreek je relatie.

Punt achter zetten en op zoek naar iemand die beter bij je past.



Buiten de deur zoeken van spanning kan de bedoeling niet zijn.....

Gun je partner ook een kans op een relatie met iemand die echt om hem geeft, zich aangetrokken tot hem voelt en echt voor hem gaat in plaats van iemand die doorheeft waarom het nooit zal werken maar niet de stap durft te zetten om bij hem weg te gaan. Ik vind je topictitel een prima samenvatting en die geeft ook aan dat je volgens mij zelf ook wel weet wat de juiste beslissing is in dit geval...

Niemand vind het leuk of gemakkelijk een relatie te verbreken. Neemt niet weg dat dat toch het juiste is om te doen. Dat je jezelf voor de gek houdt moet je zelf weten, maar je bedriegt hem ook.

Wat wil je echt? Wat is de ideale situatie die ook echt te bereiken is? Het alternatief voor deze relatie is niet liefdesverdriet en eenzaamheid, al lijkt het op de korte termijn misschien zo. Het alternatief is in alle vrijheid iemand vinden die wel goed bij je past.



Wil je het alsnog een kans geven, laat je vriend dan weten wat je mist en probeer daar samen aan te werken. Maar ik vermoed dat een broer-zusrelatie een eindstation is. Of je blijft daar, of je neemt een moeilijke tijd voor lief om uiteindelijk echt gelukkig te worden. Voor hem ook wel zo eerlijk.

Aan huisdieren ben je gehecht.



Als 'ik ben aan hem gehecht' het enige zou zijn dat ik nog over mijn man kan zeggen, dan ben ik weg.

Je kunt niet met hem praten, je vindt hem niet aantrekkelijk, je zoekt het buiten de deur. Lijkt me maar een antwoord mogelijk: Vertrekken, je wonden likken en een konijn nemen.

waarom vind je dan dat je bij hem hoort?

Ik had precies hetzelfde en het duurde een jaar voordat ik mezelf helemaal los van hem kon maken. Ik was zo gewend aan het comfort van een relatie. Verder was ik erg bang voor een toekomst waarin ik niet precies wist wat er zou gebeuren.



Nu ik er na 5 maanden op terug kijk was het de beste beslissing in mijn leven om bij hem weg te gaan. Geen spijt meer gehad en voel me op een (sexueel) hoogtepunt in mijn leven. Ik ben zelfverzekerder en gelukkiger dan ooit en die onzekerheid waar ik bang voor was is veranderd in absolute vrijheid om te doen en laten wat ik wil, op MIJN manier. Ik kon opeens ook weer nadenken over wat ik nou precies leuk vond en wilde.



Ik heb er ook van geleerd en ik let er nu dondersgoed op dat ik niet in een relatie beland met iemand die niet diepgaand over dingen kan praten (of juist weer alleen maar diepgaand, ook niet prettig). Verder probeer ik ook iemand te zoeken die ongeacht sleur nog best sexy kan zijn.

Uit gewoonte denk ik...

Offeeeh, misschien stom hoor maarreh, elkaar tijdelijk sexueel loslaten en wel de relatie in stand houden??

Ik moet er zelf niet aan denken maar -wie weet- werkt het bij jullie. Dan is hij ook van jouw "gezeur" af (je zegt zelf dat hij hoofdpijn heeft enzo....wellicht ook een smoes??). Tis maar een ideetje.

quote:Tis maar een ideetje.

quote:Cynthia5 schreef op 25 augustus 2009 @ 18:26:

Ik heb het zelfs al 2 keer geprobeerd om hem te zeggen van lieverd het spijt me maar ik mis dingen..



ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met adviezen want... ik ga er echt aan onderdoor.

Je hebt twee keer geprobeerd dit uit te spreken maar je hebt het nog nooit gezegd?



Misschien is t een goed idee om eens goed te praten dan.

Hoi Cynthia,



Het is alsof je mijn verhaal hebt opgeschreven. Ik zit in precies dezelfde situatie.



Waarom wij nog bij elkaar zijn? Gewoonte misschien, veel met elkaar meegemaakt. Daarnaast weet ik dat ik hem ongelooflijk veel pijn doe als ik de stekker er uit trek en ik wil hem geen pijn doen.



Praten lukt hier ook niet, hij is geen prater, als ik begin dan kijkt hij gelijk gepijnigd en vreselijk ongelukkig. Barst bijna in tranen uit of loopt weg.



Ik kan me een leven zonder hem niet zo voorstellen, maar met hem is het inderdaad nogal broer/zusserig en hangen we voornamelijk halve avonden achter de laptop en praten we niet met elkaar.



Sorry, dus geen adviezen van mijn kant, alleen een bericht om te laten zien dat je niet de enige bent.

Weet je vriend iets van jouw verminderde gevoel voor hem? Jij bent al een tijdje gevoelsmatig afstand aan het nemen. Ook al zie je er geen toekomst meer in en wil je hem geen pijn doen, het is nu wel zo eerlijk om je uit te spreken, dan krijgt hij in ieder geval zijn wake-up call, of mss wel de kans om de relatie een nieuwe impuls te geven.

Als je aan iets nieuws begint, dan sowieso eerst de relatie verbreken.

Ik heb om die reden mijn relatie beëindigt. Het was het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen, want onze relatie was helemaal niet slecht. We hadden het best gezellig. Op een broer-zus manier idd.

Ik voelde me al een jaar lang zo ontzettend onrustig als ik thuis bij hem was. Ik kon er niet meer tegen.

Wij zijn nu alweer een jaar uit elkaar en ofschoon het niet altijd makkelijk is weet ik wel dat dit beter is. Voor mij dan. Niet voor mijn ex, die begrijpt het nog steeds niet. Wat voor mij het moeilijkst is, is het schuldgevoel. Als je een vent hebt die je slaat of uitscheld, of op wat voor manier dan ook een ontzettende hufter is, dan heb je een goede reden om weg te gaan. Mijn ex echter is een geweldige vent.

En ik mis hem ook wel eens, maar dan voornamelijk voor de praktische dingen.

Ik zie ook niet altijd even helder waarom dit beter is dan samen met hem zijn, tot ik me echt voor ga stellen hoe het zou zijn om weer een relatie met hem te hebben. Dus ook weer samen met hem in 1 bed te liggen. En dan weet ik weer waarom dit moest.

Maar ik vind het nog steeds zo ontzettend zonde. Het was echt een goede relatie, er was veel liefde tussen ons.

Hoe was precies zo'n relatie die ik bij iedereen om me heen zie. Kennelijk is het voor de meeste mensen voldoende.

Ik wilde echt dat ik er ook tevreden mee had kunnen zijn.

quote:Cynthia5 schreef op 25 augustus 2009 @ 18:26:

hoi!



graag jullie reactie op het volgende.

ik zit hier al een paar maanden mee.



afgelopen jaren merk ik dat ik buiten de deur aan het zoeken ben naar 'meer' omdat ik me sexueel niet meer aangetrokken voel tot mijn partner. dat gemis van geen passie meer (en geloof me ik heb jaren geprobeerd maar hij heeft vaak hoofdpijn en ik vind hem gewoon niet meer aantrekkelijk) kan ik dan een paar maanden handelen maar sinds ik een ander heb ontmoet waar ik me wel 'sexy' bij voel heb ik het idee dat deze broer zus relatie alleen maar broer-zusseriger gaat worden.



2e is dat ik met hem ook niet meer zo goed kan praten, hij zegt het zelf ook hij is een lolbroek en maakt overal een geintje van. maar wanneer je je echt superklote voelt heb je ook wel eens wat meer nodig dan 'ach komt wel weer goed'.



ik mis diepgang



maar wil het zo graag proberen en weer proberen en weer proberen want... ik houd van hem! en het lukt me niet om hem lost te laten. ik weet dat hij niet kan veranderen in deze 2 dingen want de sexualiteit is hoe ik hem zie, en dat praten en diepgang is zijn persoonlijkheid. we hebben al van jongs af aan een relatie en hij is zeg maar niet veranderd, ik wel.



het is zo makkelijk om te zeggen; kap er mee. het lukt me niet. we wonen sinds een jaar samen en als ik eraan denk dat ik alleen moet zijn man... mn toekomst en dromen vallen in duigen. maar ik wil zo graag mn hart volgen. mijn hart zegt; blijf bij hem ondanks alles! je hoort bij hem! maar mn gevoel zegt; meisje, wie houd je nou voor de gek....



maar zo'n hechte band kan je toch niet ineens verbreken.. het lukt mij niet hoor. ik heb het zelfs al 2 keer geprobeerd om hem te zeggen van lieverd het spijt me maar ik mis dingen..





ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met adviezen want... ik ga er echt aan onderdoor.Waarom ben je in vredesnaam met hem gaan samenwonen zonder het eerst met hem over je gevoel te hebben, als dit al jaren speelt???

Janedoe, dat onrustig voelen herken ik ook.



Ik merk ook dat er in de loop der jaren veel kleine dingetjes zijn weg gevallen. Geintjes maken, stoeien met elkaar, dat soort dingen doen we eigenlijk allang niet meer terwijl wij dat vroeger wel deden.



Net wat je omschrijft, het is niet slecht, het is vertrouwd, maar als ik met mn broer in 1 huis zou wonen zou het hetzelfde aanvoelen.



Jij bent dus uit de relatie gestapt om die reden. Lastige beslissing.

Wat zijn dan de leuke kanten aan hem/jullie relatie?



Sex = niets

Diepgang = niet aanwezig



Jeetje...blijft voor mij weinig over.



Ok, het is een lolbroek. Dat is mijn collega en beste vriend ook...

"wat is dit moeilijk zeg. het is zo makkelijk gezegd van ja , de sex is niets en diepging is niet aanwezig dus pleite maar"



Is dat zo? Is dat de makkelijkste weg? Doe het maar eens, kies maar eens voor jezelf. Zoals je zelf zegt : doe hem maar eens pijn...



Dat is dus zeker niet de makkelijkste weg, integendeel denk ik zelfs. Maar aan de andere kant : dan zou dus betekenen dat je (deels) niet weg gaat, omdat je hem geen pijn wilt doen...lees, maar zelf wel met een ontevreden gevoel door het leven moet.

Moeilijk he.. ik zat in dezelfde situatie jaren geleden. We hebben toen gepraat en eigenlijk afgesproken om als maatjes verder te leven in 1 huis omdat we een zoontje hebben. Dat ging een paar weken goed, de spanning was er af en we konden gewoon supergoed met elkaar overweg. Maar na een paar weken zei mn ex dat hij dit niet kon, dat hij nog stapelgek was op me. Toen kwam gelijk het benauwde gevoel weer terug. Bij ons hetzelfde verhaal hoor, elkaar ook jong leren kennen en hij stond op een gegeven moment stil terwijl ik doorgroeide. Ook geen diepgaande gesprekken, alles oppervlakkig en rustig, nooit ruzie, plichtmatige sex.

Toch heb ik besloten om op mezelf te gaan wonen. Hij begreep er geen snars van, we hadden het toch goed? Niemand begreep het, zelfs onze gezamenlijke advocaat zei dat er zoveel mensen zijn die een moord zouden doen voor de relatie zoals wij die hadden. Ik heb hem toen gezegd: als ik 60 ben misschien wel ja, maar voor mij is dit op dit moment te oppervlakkig, teveel broer en zus. Nog steeds vind ik mijn ex een lieverd maar we zijn gewoon allebei een andere kant op gegroeid.

quote:Cynthia5 schreef op 26 augustus 2009 @ 10:00:

het is absoluut niet slecht.

het is juist fijn. vertrouwd. ik krijg de rillingen als ik eraan denk een relatie op te bouwen met een ander.. pff gedoe. dit is zo makkelijk, ik weet precies waar ik aan toe ben.



Jij bent nogal makkelijk zeg. Dat je zo met jezelf omgaat moet je zelf weten, maar dat je zo met een ander omgaat vind ik echt oneerlijk, gemeen zelfs.



quote:ik woon samen met mijn broer of... groot kind.

Dus.. dan ga je toch uit elkaar. Zo moeilijk is het niet hoor. Hij verdiend iemand die wel heel veel van hem houdt en wel blij is met hem [/quote]



quote:ik kan van hem houden

Je zegt het al, je kunt van hem houden.Waarom doe je dat dan niet? Uit jouw posts blijkt dat je vooral van jezelf houdt. Niets mis mee, maar ga geen liefde lopen veinzen omdat je niet durft toe te geven dat je vooral niet alleen wilt zijn, en eerst iets anders wilt hebben. Dat is geen houden van, dat neigt voor mij eerder naar haat, om iemand zo te behandelen



quote:en ik weet als geen ander dat het niet 'helemaal ok' is

En dan nog zie je het verkeerd, dit is niet 'niet helemaal oke', dit is 'helemaal niet oke'



quote: maar ja, ik mis;



sex

begrip als in een partnerrelatie

.... zoals in een partnerrelatie

.... zoals in een partnerrelatie



Dus je hebt een relatie, maar het is niet een relatie zoals jij wilt. Stop dan met deze relatie, om daarna ruimte te maken voor een relatie zoals jij die wel wilt.



quote:en ja waar zijn we dat kwijtgeraakt.. ik denk eerlijk gezegd in het feit dat ik volwassen ben geworden. ik was zeer jong toen ik met hem kreeg en ben nu 25. in al die jaren is mijn beeld van hoe een relatie moet zijn van 'ouwehoeren' naar 'is hij de mogelijke papa van mijn kindjes' gegroeid. ok, hij is ook wel gegroeid maar ik heb me ontwikkeld tot een ander persoon als wie ik toen was. en hij is nog steeds stierstapelgek op mij, dolverliefd die grote ogen hoe hij me aankijkt.



Dus jullie zijn elkaar ontgroeid. Dat gebeurt vaak als de partners nog erg jong zijn. Ontwikkelen is goed, maar als je beiden een andere kant opgaat is het ook goed om dat toe te geven.



quote:en wat krijg ik dan? Schuldgevoel met hoofdletter S, want ik vind hem zo'n schatje, hoe kan ik hem nou pijn doen.



Ik snap niet dat je je niet schuldiger voelt over het feit dat je hem de kans gunt een echt goede en leuke partnerrelatie te hebben, met een partner die wel echt van hem houdt.



quote:het lukt me ook niet om hem los te laten. het is mijn grootste angst, hij is mijn vertrouwdheid, mijn veiligheid. vanaf mn 15e niet zonder hem geleefd.

Het lukt je wel, je wilt het niet. Je zoekt de spanning ergens anders, dus het is gewoon een ego kwestie. Want wat als er niemand nieuws meteen op de stoep staat, dan moet je alleen zijn en krijg je niet de aandacht die je vindt dat jij verdiend. Slecht nieuws voor je; daar moet je maar mee leren leven. En het goede nieuws; dat went en is nog leuk ook!



quote:bang om alleen te zijn. jazeker. en bang te zijn dat ik nooit meer zo'n maatje als hem zal 'krijgen'. ik vermaak me toch met hem.

Anderen zijn niet op de wereld gezet om jou te vermaken, dus dat regel je zelf maar op een andere manier. Ben eerlijk, naar jezelf en hem toe en trek je conclusies



quote:maarja het is niet als in een relatie want de sex he.. die mis ik wel. je snapt dat je niet excited wordt van je broertje dus daar haal ik geen voldoening meer uit.

Vertel hem dit, en kijk wat hij hiermee doet. Als jij hem vertelt; joh, het is wel een relatie, leuk enzo, je weet me goed te vermaken, maar ja.. broertje gevoel he, dus aantrekkelijk vind ik je niet. Maar ik wil nog wel even door hoor, anders ben ik ook maar alleen. Snap je toch wel?



Wie weet wat voor deuren dat opent. Een kans op een heel spannende nieuwe invulling van je leven. Vermakelijk, vind je niet?





quote:hoe heb jij het over je hart gekregen om zoiets wat eigelijk heel mooi is, uit te maken? om je los te weken van iets waar je zo in vastgeroest zit? kan je me misschien wat inzichten geven.



Waarom vraag je je niet af hoe je het over je hart verkrijgt om zo met de man die heel veel van je houdt om te gaan. Dat lijkt me belangrijker, daar heb je tenminste wat aan.



quote:wat is dit moeilijk zeg. het is zo makkelijk gezegd van ja , de sex is niets en diepging is niet aanwezig dus pleite maar.

En hoe makkelijk denk je dat het voor hem is als hij weet hoe jij hier tegenover staat? Als je écht van hem zou houden, en echt om hem gaf dan vond je dat wel belangrijk. Jij bent alleen maar van de 'ikke, ikke, ikke'.



quote:zo makkelijk is het dus niet, als je gehecht bent aan iemand en er het liefst mee samenwoont maar dit gaat ben ik bang toch tegen een eind lopen.

Echt, ik snap jou niet.



quote:ik heb hem er van de week goed over gesproken en hij zegt meid ik ben gewoon zo. klopt. en ik neem hem zoals hij is, wil hem niet veranderen, maar waar gaat dit heen...Vertel hem nu dan ook maar dat je niet meer van hem houdt zoals een vrouw van een man zou moeten houden.