Relaties
alle pijlers
Rouwen zonder vrienden
zondag 8 december 2019 18:35
Drie maanden geleden is mijn vader overleden aan kanker. Het is zo ongelooflijk zwaar zonder hem. Mijn allergrootste vriend is weg en iedere dag lijk ik meer te gaan beseffen dat hij écht niet meer terugkomt. Ik woon nog thuis en ik ben nu samen met mijn moeder.
Wat het allemaal nog moeilijker maakt, is dat ik me zo alleen voel. Mijn "vrienden" hebben na de begrafenis nooit meer gevraagd hoe het met me gaat, als ik überhaupt al iets van ze hoor. Toen ze wisten dat mijn vader terminaal ziek was, hebben ze er ook nooit naar gevraagd. Het doet me zoveel verdriet. Voor iedereen gaat het leven door, wat logisch is natuurlijk, maar mijn leven staat stil en daar lijkt niemand naar om te kijken. Ik had gedacht dat vrienden me zouden steunen, maar iedere dag ben ik op mezelf gewezen. Mijn moeder ervaart hetzelfde in haar kring.
Ik vraag me heel erg af: is dit normaal? Is er iemand die hierover mee kan praten? Hebben anderen dit ook ervaren na een verlies?
Liefs.
Wat het allemaal nog moeilijker maakt, is dat ik me zo alleen voel. Mijn "vrienden" hebben na de begrafenis nooit meer gevraagd hoe het met me gaat, als ik überhaupt al iets van ze hoor. Toen ze wisten dat mijn vader terminaal ziek was, hebben ze er ook nooit naar gevraagd. Het doet me zoveel verdriet. Voor iedereen gaat het leven door, wat logisch is natuurlijk, maar mijn leven staat stil en daar lijkt niemand naar om te kijken. Ik had gedacht dat vrienden me zouden steunen, maar iedere dag ben ik op mezelf gewezen. Mijn moeder ervaart hetzelfde in haar kring.
Ik vraag me heel erg af: is dit normaal? Is er iemand die hierover mee kan praten? Hebben anderen dit ook ervaren na een verlies?
Liefs.
zondag 8 december 2019 19:57
Rouwen is gewoon enorm ruk en het is nog maar drie maanden en het is je vader en jullie hielden veel van elkaar. Dus ja, het is logisch dat het pijn doet en dat het dof voelt en dat de dagen soms nutteloos en leeg en ellendig lijken. En het wordt vast ooit weer beter, maar nu lijkt dat niet zo en soms ineens wel en dan voel je je daar weer schuldig over.
Mensen kunnen moeilijk met het verdriet van anderen omgaan. Soms omdat ze te weinig inlevingsvermogen hebben, soms omdat ze gewoon bang zijn voor de confrontatie met zulk rauw verdriet, want wat zeg je nou als je niets leuks of opbeurends weet te zeggen?
Ik weet het niet, of ze zijn hufters, of ze zijn gewoon heel erg wegloperig voor ongemakkelijkheid. Je komt er alleen achter als je gewoon eens zegt dat je nog verdrietig bent. Wie weet denken zij juist dat je afleiding nodig had.
Mensen kunnen moeilijk met het verdriet van anderen omgaan. Soms omdat ze te weinig inlevingsvermogen hebben, soms omdat ze gewoon bang zijn voor de confrontatie met zulk rauw verdriet, want wat zeg je nou als je niets leuks of opbeurends weet te zeggen?
Ik weet het niet, of ze zijn hufters, of ze zijn gewoon heel erg wegloperig voor ongemakkelijkheid. Je komt er alleen achter als je gewoon eens zegt dat je nog verdrietig bent. Wie weet denken zij juist dat je afleiding nodig had.
zondag 8 december 2019 20:19
Soms geeft rouw je juist de kans om haarscherp je omgeving te beschouwen. Precies te zien wat mensen voor jou betekenen en wat jij voor hen betekent. Een van de meest waardevolle bijkomstigheden van rouw, vind ik. Het filter valt weg en je mag zonder schroom schoon schip maken, als je dat wilt. Zoiets.
zondag 8 december 2019 20:31
Goh, jouw vriend is vast blij met zo'n empatische vriendin.aloha66 schreef: ↑08-12-2019 18:51De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
zondag 8 december 2019 20:37
Ook hier herkenning, ik was 21 toen mijn moeder na een lang ziekbed overleed en woonde nog thuis, waar ik naast een studie, baantje en vriendje ook nog geacht werd het huishouden min of meer over te nemen. Ik was totaal overbelast en voelde me vreselijk alleen.
Vrienden wisten zich geen raad met het hele proces. Iedereen was nog jong, iedereen had zich net volop in het studentenleven gegooid en was juist bezig zich los te maken van de ouderlijke omgeving. Ze probeerden het wel, maar ik kon er zelf ook nauwelijks over praten en we ontbeerden een gezamenlijke ervaring.
Toen ik daarna jong weduwe werd, gebeurde zoiets eigenlijk weer. Niemand in mijn omgeving kon zich iets voorstellen bij wat ik doormaakte.
Het enige wat helpt, is blijven vertellen wat het je doet, zonder verwijt. Laat je vrienden weten hoe het met je gaat en waar je tegenaan loopt. Mijn omgeving was bijvoorbeeld hartstikke bang wonden open te rijten door mijn moeder (en later mijn man) überhaupt maar te noemen, en was opgelucht toen ik gewoon kon aangeven wat ik nodig had.
Zeker, in tijden van nood leer je je vrienden kennen, en sommigen zullen je misschien heel erg tegenvallen. Maar je kunt ook zomaar nieuwe vriendschappen opbouwen. Zo eenzaam als je je nu voelt, hoef je hopelijk niet te zijn.
Vrienden wisten zich geen raad met het hele proces. Iedereen was nog jong, iedereen had zich net volop in het studentenleven gegooid en was juist bezig zich los te maken van de ouderlijke omgeving. Ze probeerden het wel, maar ik kon er zelf ook nauwelijks over praten en we ontbeerden een gezamenlijke ervaring.
Toen ik daarna jong weduwe werd, gebeurde zoiets eigenlijk weer. Niemand in mijn omgeving kon zich iets voorstellen bij wat ik doormaakte.
Het enige wat helpt, is blijven vertellen wat het je doet, zonder verwijt. Laat je vrienden weten hoe het met je gaat en waar je tegenaan loopt. Mijn omgeving was bijvoorbeeld hartstikke bang wonden open te rijten door mijn moeder (en later mijn man) überhaupt maar te noemen, en was opgelucht toen ik gewoon kon aangeven wat ik nodig had.
Zeker, in tijden van nood leer je je vrienden kennen, en sommigen zullen je misschien heel erg tegenvallen. Maar je kunt ook zomaar nieuwe vriendschappen opbouwen. Zo eenzaam als je je nu voelt, hoef je hopelijk niet te zijn.
zondag 8 december 2019 21:15
Ik schrik gewoon van deze reactie...aloha66 schreef: ↑08-12-2019 18:51De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
Wat moet je vriens zich enorm rot voelen zeg.
Ben jij heel jong ofzo?
Zelf wel je ouders nog natuurlijk? En zussen om je heen?
Jeeezz
zondag 8 december 2019 21:19
Jij snapt duidelijk niets van rouw, wat een gevoelloze reactie.aloha66 schreef: ↑08-12-2019 18:51De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
zondag 8 december 2019 21:26
Het is ontzettend heftig om op je 23e al, je vader te verliezen. ik denk dat veel leeftijdsgenoten niet weten wat ze moeten doen.
Ik dacht vroeger misschien ook wel dat mensen in zo een situatie er juist niet over wilde praten. Of juist gezelligheid en afleiding nodig hadden.... toen ik zelf een ouder verloor wist ik dat dat zo niet waar is.
Mijn enige tip is om niet te wachten op vragen maar zelf te beginnen. Vertel ze gewoon hoe moeilijk je het hebt. Sommige zullen gene thuis geven, maar sommige ook wel. Probeer het eens. Want je verhaal delen is belangrijk.
Heel veel sterkte....
Ik dacht vroeger misschien ook wel dat mensen in zo een situatie er juist niet over wilde praten. Of juist gezelligheid en afleiding nodig hadden.... toen ik zelf een ouder verloor wist ik dat dat zo niet waar is.
Mijn enige tip is om niet te wachten op vragen maar zelf te beginnen. Vertel ze gewoon hoe moeilijk je het hebt. Sommige zullen gene thuis geven, maar sommige ook wel. Probeer het eens. Want je verhaal delen is belangrijk.
Heel veel sterkte....
