Relaties
alle pijlers
Rusteloos!!
vrijdag 19 juni 2009 om 23:23
Ik heb last van een rusteloos gevoel. Ik kan mij moeilijk concentreren en merk dat mijn gedachten al snel afdwalen naar de meest onzinnige zaken… Ik denk dat het komt omdat ik de afgelopen weken best veel aan mijn hoofd heb gehad.. Solliciteren op een nieuwe baan, ontslag nemen bij mijn huidige werk, juridisch gezeur met mijn ex-huisgenootje, ruzie met een vriendin, gedoe met geld en… twijfels over mijn nieuwe vriend. En dat laatste houdt mij momenteel wel erg bezig merk ik. Ik ken hem nu zo’n 4 maanden en het wordt tijd dat ik de feiten onder ogen zie. Ik zie alles door een roze bril puur omdat ik verliefd ben op hem en ik ben niet snel verliefd waardoor ik mij soms onzeker voel. Verliefd zijn betekent kwetsbaar zijn en kwetsbaar zijn kan leiden tot verdriet.. Iedereen zegt altijd geniet lekker van dat gevoel, maar ik weet niet waar ze het over hebben…
Er is een wezenlijk verschil tussen iemand leuk vinden, lekker vinden, aantrekkelijk vinden en verliefd zijn! Ik heb bepaalde gevoelens gehad voor jongens waarmee ik heb gedate/gescharreld in mijn vrijgezelle periode.. Ik kon ze leuk vinden, genieten van hun gezelschap, geïmponeerd zijn door hun intelligentie, woeste aantrekkingskracht voelen, gevleid voelen, een lichte crush hebben. Maar op geen van allen werd ik verliefd, in geen enkel geval werd ik onzeker en ik had altijd het gevoel dat ik de touwtjes in handen had.. Zo nu en dan werd het wel eens lastig als iemand mij meer dan leuk begon te vinden of als de lol er na een aantal dates af was.. Het afwijzen als enige nadeel gezien, was het vrijgezellenbestaan zo gek nog niet..
Nu ben ik namelijk een stukje verder van huis Ik vind hem echt leuk. Hij is vrij slim, optimistisch, geniet van dingen, leuke vrienden, doet lekker zijn eigen ding, superklik in bed.. Maar na 4 maanden is de glans er al vanaf! Het begon heel heftig . We zagen elkaar vaak, hij was heel complimenteus, belde en smste heel veel, de berichtjes waren lief en open.. En ineens werd dat minder. Ik weet misschien wel waardoor het komt.. Er ging bij mij rond dezelfde tijd een knop om, ik was ineens mezelf niet rond hem. Door die heerlijke eerste weken en de ontluikende verliefdheid werd ik ineens best angstig en onzeker. Ik merkte dat ik minder spontaan was, noem het maar gerust stilletjes.. Het ergste was dat ik mij er constant bewust van was en ik kon er niks aan veranderen. Het zit gewoon zo, ik vind haast nooit iemand leuk die mij ook leuk vindt, dus ik was zo blij dat ik hem had ontmoet dat ik dus automatisch bang was hem ook weer kwijt te raken.. En in plaats van blij te zijn dat hij me leuk vond, ging ik mij raar gedragen.. Het ergste is dus dat ik mij heel moeilijk kan openstellen, niet mijn gevoel durf te uiten, soms gewoon niet weet waarover ik het moet hebben, terwijl ik nooit gebrek aan gespreksstof heb. Een soort gevoel van sleur ervaren omdat het gekke, onbezorgde en het vrije ontbreekt.. Hij merkte ook dat ik mij anders gedroeg, heeft er wel eens naar gevraagd, maar ik kon het gewoon niet goed uitleggen
Niet alles is negatief gelukkig.. De tijd heeft de nieuwigheid en dus ook een groot gedeelte van de onzekerheid weggenomen. Ik voel mij op mijn gemak bij hem, kan goed met hem praten (maat nog steeds niet zoveel en leuk als normaal), de seks is supergoed! Maar mijn gevoel kan en durf ik niet goed te uiten. Hij doet dit ook niet en dat vind ik zo moeilijk.. Ik heb hem nodig om mij het gevoel te geven dat het ok is.. Waarom heb ik dit bij hem?? Ik kon altijd mezelf zijn bij iedereen en natuurlijk ben ik wel eens eerder onzeker geweest, maar dat was niet zo als nu.. Misschien moet ik mij afvragen waarom ik onzeker ben. Het komt denk ik vooral doordat ik hem niet begrijp en aanvoel. Waarom weet ik niet, want hij is open, totaal niet op zoek naar ruzie, laat mij vrij en meestal als ik iets vraag is het antwoord positief. Maar toch kom ik tot de conclusie dat hij ook aanleiding is voor mijn onzekerheid. Hij is zo open dat je het direct kan noemen en het antwoord wil je niet altijd horen.. Hij heeft geregeld stoere praatjes met zijn vrienden waar ik bij ben en ook al weet ik dat je dat met een korreltje zout moet nemen kan het mij toch wat doen, hij wil het rustig aan doen, dat zegt hij niet met zoveel woorden, maar ik voel en merk het wel, hij gaat nog heel veel uit en dan gaat hij ook los alsof hij nog in zijn studententijd zit en dat is niet erg, maar wel als je hem maar 2 x per week ziet en hij beide keren vaak brak is.. Hij smst en belt mij minder dan eerst, ik heb zijn vrienden en ouders wel meerdere keren ontmoet/gezien, maar hij schreeuwt niet van de daken dat hij een relatie met mij heeft..
Al mijn gebrabbel is maar voor een ding goed… Namelijk dat ik door het bovenstaande eruit te gooien en door het te lezen iets wijzer word van mijn gevoel .. En ja ik ben nu iets wijzer! Ik vind hem heel leuk en wil hem daarom niet kwijt.. Maar ik weet niet waarom en wat ik zo leuk vind aan hem, want alles is nu anders .. En dat is dus gekomen door mijn onzekere en stomme gedrag. Heel naar, maar ik kon er niks aan doen. . En hoe het nu gaat vind ik het niet leuk! Ik kijk nog altijd uit naar het moment dat ik hem zie, doe moeite om er leuk uit te zien, maar als ik dan bij hem aan kom moet hij nog douchen, zijn huis nog opruimen, kijken we op de bank tv.. Eenmaal in bed is de seks heerlijk, maar erna besluipt mij een gevoel van eenzaamheid.. Ik wil dan zo graag na de seks dicht bij hem zijn, voelen dat hij ook voelt wat ik voel.. Maar natuurlijk gebeurt dat niet want ik kan niet op een natuurlijke manier praten over mijn gevoel. Wat gebeurd er vervolgens.. Ik gooi er dan een vraag uit die puur uit onzekerheid ontstaan is. Vragen als: ben je echt gek op mij? Kan ik je vertrouwen? Bla bla.. Allemaal vragen die ik nooit eerder uit mijn mond heb horen komen! En hij antwoord daar dan geduldig en positief op en dan ben ik weer even gerust en gaan we slapen… Maar is dit wat ik wil?? Vind ik eindelijk iemand heel erg leuk, voel ik mijn niet op mijn gemak, raak ik onzeker en weet ik totaal niet wat ik ermee aan moet! En wat doet stomme Laura dan?? Die neemt afstand, gaat in op aandacht van andere mannen (nee, ga niet vreemd) en voelt zich… Rusteloos! Alles om maar niet op mijn bek te gaan, maar waarom?
Positief: zijn karakter, dat hij zijn eigen ding doet en mij ook vrij laat, hoe hij met zijn familie en vrienden omgaat, dat hij actie onderneemt als hij merkt dat ik iets niet prettig vind, zijn mooie krullen en zijn mooie blauwe ogen (zucht), hoe we elkaar aanvoelen in bed, dat hij voor mij klaarstaat en mij beschermen wil als ik een probleem heb, dat ik mijzelf geregeld in hem herken, we dezelfde kwaliteiten hebben, dat ik op hem verliefd ben?
Negatief: dat hij de leuke dingen meestal met zijn vrienden doet en ik de brakke kant net even te vaak zie (niks doen, vroeg slapen), dat hij in het begin hard van stapel liep en nu minder moeite doet (minder contact, minder lieve woorden), hij mij te weinig bevestiging/aandacht geeft terwijl ik dat nodig heb )prinsessencomplex)…
Hoe wil ik het?: Ik wil dat we allebei open en eerlijk kunnen zijn tegen elkaar over alles, dat de beladen sfeer weg gaat, dat hij zijn gevoel uit zodat ik het ook durf, dat hij openlijk voor mij gaat, dat we zin hebben om met elkaar de leuke dingen te doen (dagjes weg, weekendje weg of vakantie, pretpark, shoppen etc.) Ik wil gewoon met hem herinneringen maken, want ik heb er al zoveel zonder hem en ik wil dat ook met hem.. Ik wil stralen!
Er is een wezenlijk verschil tussen iemand leuk vinden, lekker vinden, aantrekkelijk vinden en verliefd zijn! Ik heb bepaalde gevoelens gehad voor jongens waarmee ik heb gedate/gescharreld in mijn vrijgezelle periode.. Ik kon ze leuk vinden, genieten van hun gezelschap, geïmponeerd zijn door hun intelligentie, woeste aantrekkingskracht voelen, gevleid voelen, een lichte crush hebben. Maar op geen van allen werd ik verliefd, in geen enkel geval werd ik onzeker en ik had altijd het gevoel dat ik de touwtjes in handen had.. Zo nu en dan werd het wel eens lastig als iemand mij meer dan leuk begon te vinden of als de lol er na een aantal dates af was.. Het afwijzen als enige nadeel gezien, was het vrijgezellenbestaan zo gek nog niet..
Nu ben ik namelijk een stukje verder van huis Ik vind hem echt leuk. Hij is vrij slim, optimistisch, geniet van dingen, leuke vrienden, doet lekker zijn eigen ding, superklik in bed.. Maar na 4 maanden is de glans er al vanaf! Het begon heel heftig . We zagen elkaar vaak, hij was heel complimenteus, belde en smste heel veel, de berichtjes waren lief en open.. En ineens werd dat minder. Ik weet misschien wel waardoor het komt.. Er ging bij mij rond dezelfde tijd een knop om, ik was ineens mezelf niet rond hem. Door die heerlijke eerste weken en de ontluikende verliefdheid werd ik ineens best angstig en onzeker. Ik merkte dat ik minder spontaan was, noem het maar gerust stilletjes.. Het ergste was dat ik mij er constant bewust van was en ik kon er niks aan veranderen. Het zit gewoon zo, ik vind haast nooit iemand leuk die mij ook leuk vindt, dus ik was zo blij dat ik hem had ontmoet dat ik dus automatisch bang was hem ook weer kwijt te raken.. En in plaats van blij te zijn dat hij me leuk vond, ging ik mij raar gedragen.. Het ergste is dus dat ik mij heel moeilijk kan openstellen, niet mijn gevoel durf te uiten, soms gewoon niet weet waarover ik het moet hebben, terwijl ik nooit gebrek aan gespreksstof heb. Een soort gevoel van sleur ervaren omdat het gekke, onbezorgde en het vrije ontbreekt.. Hij merkte ook dat ik mij anders gedroeg, heeft er wel eens naar gevraagd, maar ik kon het gewoon niet goed uitleggen
Niet alles is negatief gelukkig.. De tijd heeft de nieuwigheid en dus ook een groot gedeelte van de onzekerheid weggenomen. Ik voel mij op mijn gemak bij hem, kan goed met hem praten (maat nog steeds niet zoveel en leuk als normaal), de seks is supergoed! Maar mijn gevoel kan en durf ik niet goed te uiten. Hij doet dit ook niet en dat vind ik zo moeilijk.. Ik heb hem nodig om mij het gevoel te geven dat het ok is.. Waarom heb ik dit bij hem?? Ik kon altijd mezelf zijn bij iedereen en natuurlijk ben ik wel eens eerder onzeker geweest, maar dat was niet zo als nu.. Misschien moet ik mij afvragen waarom ik onzeker ben. Het komt denk ik vooral doordat ik hem niet begrijp en aanvoel. Waarom weet ik niet, want hij is open, totaal niet op zoek naar ruzie, laat mij vrij en meestal als ik iets vraag is het antwoord positief. Maar toch kom ik tot de conclusie dat hij ook aanleiding is voor mijn onzekerheid. Hij is zo open dat je het direct kan noemen en het antwoord wil je niet altijd horen.. Hij heeft geregeld stoere praatjes met zijn vrienden waar ik bij ben en ook al weet ik dat je dat met een korreltje zout moet nemen kan het mij toch wat doen, hij wil het rustig aan doen, dat zegt hij niet met zoveel woorden, maar ik voel en merk het wel, hij gaat nog heel veel uit en dan gaat hij ook los alsof hij nog in zijn studententijd zit en dat is niet erg, maar wel als je hem maar 2 x per week ziet en hij beide keren vaak brak is.. Hij smst en belt mij minder dan eerst, ik heb zijn vrienden en ouders wel meerdere keren ontmoet/gezien, maar hij schreeuwt niet van de daken dat hij een relatie met mij heeft..
Al mijn gebrabbel is maar voor een ding goed… Namelijk dat ik door het bovenstaande eruit te gooien en door het te lezen iets wijzer word van mijn gevoel .. En ja ik ben nu iets wijzer! Ik vind hem heel leuk en wil hem daarom niet kwijt.. Maar ik weet niet waarom en wat ik zo leuk vind aan hem, want alles is nu anders .. En dat is dus gekomen door mijn onzekere en stomme gedrag. Heel naar, maar ik kon er niks aan doen. . En hoe het nu gaat vind ik het niet leuk! Ik kijk nog altijd uit naar het moment dat ik hem zie, doe moeite om er leuk uit te zien, maar als ik dan bij hem aan kom moet hij nog douchen, zijn huis nog opruimen, kijken we op de bank tv.. Eenmaal in bed is de seks heerlijk, maar erna besluipt mij een gevoel van eenzaamheid.. Ik wil dan zo graag na de seks dicht bij hem zijn, voelen dat hij ook voelt wat ik voel.. Maar natuurlijk gebeurt dat niet want ik kan niet op een natuurlijke manier praten over mijn gevoel. Wat gebeurd er vervolgens.. Ik gooi er dan een vraag uit die puur uit onzekerheid ontstaan is. Vragen als: ben je echt gek op mij? Kan ik je vertrouwen? Bla bla.. Allemaal vragen die ik nooit eerder uit mijn mond heb horen komen! En hij antwoord daar dan geduldig en positief op en dan ben ik weer even gerust en gaan we slapen… Maar is dit wat ik wil?? Vind ik eindelijk iemand heel erg leuk, voel ik mijn niet op mijn gemak, raak ik onzeker en weet ik totaal niet wat ik ermee aan moet! En wat doet stomme Laura dan?? Die neemt afstand, gaat in op aandacht van andere mannen (nee, ga niet vreemd) en voelt zich… Rusteloos! Alles om maar niet op mijn bek te gaan, maar waarom?
Positief: zijn karakter, dat hij zijn eigen ding doet en mij ook vrij laat, hoe hij met zijn familie en vrienden omgaat, dat hij actie onderneemt als hij merkt dat ik iets niet prettig vind, zijn mooie krullen en zijn mooie blauwe ogen (zucht), hoe we elkaar aanvoelen in bed, dat hij voor mij klaarstaat en mij beschermen wil als ik een probleem heb, dat ik mijzelf geregeld in hem herken, we dezelfde kwaliteiten hebben, dat ik op hem verliefd ben?
Negatief: dat hij de leuke dingen meestal met zijn vrienden doet en ik de brakke kant net even te vaak zie (niks doen, vroeg slapen), dat hij in het begin hard van stapel liep en nu minder moeite doet (minder contact, minder lieve woorden), hij mij te weinig bevestiging/aandacht geeft terwijl ik dat nodig heb )prinsessencomplex)…
Hoe wil ik het?: Ik wil dat we allebei open en eerlijk kunnen zijn tegen elkaar over alles, dat de beladen sfeer weg gaat, dat hij zijn gevoel uit zodat ik het ook durf, dat hij openlijk voor mij gaat, dat we zin hebben om met elkaar de leuke dingen te doen (dagjes weg, weekendje weg of vakantie, pretpark, shoppen etc.) Ik wil gewoon met hem herinneringen maken, want ik heb er al zoveel zonder hem en ik wil dat ook met hem.. Ik wil stralen!
zaterdag 20 juni 2009 om 11:28
quote:Marianne1969 schreef op 19 juni 2009 @ 23:59:
Totdat ik zijn negatieve kant lees. Dan kan ik me die rusteloosheid wel voorstellen.
Ik vrees dat hij niet de man is die jou gaat laten stralen.
Ja, ik weet het.. Een lang verhaal! Eigenlijk had ik dat verhaal gister in een word-bestand getypt om het van mij af te schrijven, maar toen het eenmaal af was...
Het ligt inderdaad deels aan zijn gedrag dat ik onzeker word, maar aan de andere kant.. ik zeg ook niet bepaald duidelijk tegen hem wat ik niet prettig of juist wel prettig vind. Heb wel gemerkt dat als ik het doe hij wel wat met die info doet en er iets aan doet. Zoals laatst met pinksteren waren we drie dagen vrij en hij had alle drie de dagen dingen ingepland met vrienden, toen mertke hij aan mij dat ik het niet zo leuk vond en hij vroeg door. Toen zei ik: misschien verwacht ik een beetje teveel van jou en ging ik er vanuit dat je een van die dagen wel wat met mij zou doen.. Dus toen had hij geregeld dat ik 2e pinksterdag mee kon varen met zijn vrienden.. Was het enige meisje aan boord, dus ik vond het wel positief dat hij dat deed..
Maar ja, wil niet in een relatie blijven allen omdat ik gek op hem ben.. Ik droom namelijk eerder van een relatie die intenst, relaxed en echt leuk is. Toch hoop ik stiekem dat ik hem durf te vertellen waar ik mee zit en dat hij er dan positief op reageert en we dichter bij elkaar komen dan..
Ben trouwens bang dat niemand de moeite doet om mijn bericht te lezen omdat het zo lang is!!
Totdat ik zijn negatieve kant lees. Dan kan ik me die rusteloosheid wel voorstellen.
Ik vrees dat hij niet de man is die jou gaat laten stralen.
Ja, ik weet het.. Een lang verhaal! Eigenlijk had ik dat verhaal gister in een word-bestand getypt om het van mij af te schrijven, maar toen het eenmaal af was...
Het ligt inderdaad deels aan zijn gedrag dat ik onzeker word, maar aan de andere kant.. ik zeg ook niet bepaald duidelijk tegen hem wat ik niet prettig of juist wel prettig vind. Heb wel gemerkt dat als ik het doe hij wel wat met die info doet en er iets aan doet. Zoals laatst met pinksteren waren we drie dagen vrij en hij had alle drie de dagen dingen ingepland met vrienden, toen mertke hij aan mij dat ik het niet zo leuk vond en hij vroeg door. Toen zei ik: misschien verwacht ik een beetje teveel van jou en ging ik er vanuit dat je een van die dagen wel wat met mij zou doen.. Dus toen had hij geregeld dat ik 2e pinksterdag mee kon varen met zijn vrienden.. Was het enige meisje aan boord, dus ik vond het wel positief dat hij dat deed..
Maar ja, wil niet in een relatie blijven allen omdat ik gek op hem ben.. Ik droom namelijk eerder van een relatie die intenst, relaxed en echt leuk is. Toch hoop ik stiekem dat ik hem durf te vertellen waar ik mee zit en dat hij er dan positief op reageert en we dichter bij elkaar komen dan..
Ben trouwens bang dat niemand de moeite doet om mijn bericht te lezen omdat het zo lang is!!
zaterdag 20 juni 2009 om 12:09
Ik denk dat hij niet helemaal voor je wil gaan en dat voel je. Anders zou je hem niet nodig hebben om te zorgen dat jij je zeker voelt. Dan had je die bevestiging dat het goed zat wel (zonder woorden, maar uit daden en door hoe het gaat).
De manier waarop je het omschrijft klinkt alsof het inderdaad niet meer leuk is. Hij is direct en zegt dingen die je niet wil horen (waarom niet?), hij praat over dingen die je met een korreltje zout moet nemen (waarom? past het niet in je toekomstbeeld?).
In je laatste stukje zeg je al dat je droomt van een andere relatie. Dan moet je het inderdaad uitmaken, want door hierin te blijven stel je jezelf en hem alleen maar teleur. Dat heeft voor beiden geen zin.
De manier waarop je het omschrijft klinkt alsof het inderdaad niet meer leuk is. Hij is direct en zegt dingen die je niet wil horen (waarom niet?), hij praat over dingen die je met een korreltje zout moet nemen (waarom? past het niet in je toekomstbeeld?).
In je laatste stukje zeg je al dat je droomt van een andere relatie. Dan moet je het inderdaad uitmaken, want door hierin te blijven stel je jezelf en hem alleen maar teleur. Dat heeft voor beiden geen zin.
zaterdag 20 juni 2009 om 13:16
Kip ei verhaal. Ik vraag me af hoe nou waar wat begonnen is.
Je voelt je onzeker en je klapt dicht. Dat kan liggen aan jezelf, wat je schrijft, dat je je kwetsbaar voelt, bang bent om hem te verliezen en daardoor je vrije, blije ik kwijt bent bij hem. Zit dat alleen in jou? Gebeurt dit hoe dan ook met wie dan ook? Zo ja, waarom?
Zo nee, dan zit het in de wisselwerking. En dat heeft Madhe denk ik gelijk. Je kunt nl voelen dat iemand niet voor je gaat ook als je er net niet lekker je vinger op kunt leggen. En daar word je strontonzeker van, niet zo gek. Want je weet niet waar je aan toe bent.
Ik begrijp jouw logica, dat je denkt dat het tweede deel het gevolg is van het eerste deel. Dat zou kunnen. Ik zou me ook wat bevreemd voelen als mijn partner plots 180 graden draait. En dan verander ik ook weer mee. Ik denk dat als dat zo is, je toch moet gaan praten erover. En je kunt kijken wat zijn reactie is, of hij er wat mee kan, zelf ook reageert. Als dat zo is, kan die wisselwerking weer veranderen. Zo niet, dan heb je een probleem want dan krijg je dit niet meer opgehelderd denk ik. Of je moet besluiten te denken: zo wordt het niks en ik mis mezelf. Ik wil hoe dan ook mezelf zijn en soit, dan stel ik me maar kwetsbaar op en kan ik op mijn bek gaan.
Het is zo zonde wanneer je dat risico niet neemt in feite. Het is ook eng, dat begrijp ik. Maar het voelt beter om de dingen zo te doen dat je erachter kunt staan. Dan heb je nooit spijt, hoe het ook loopt. Spijt is a bitch.
Je voelt je onzeker en je klapt dicht. Dat kan liggen aan jezelf, wat je schrijft, dat je je kwetsbaar voelt, bang bent om hem te verliezen en daardoor je vrije, blije ik kwijt bent bij hem. Zit dat alleen in jou? Gebeurt dit hoe dan ook met wie dan ook? Zo ja, waarom?
Zo nee, dan zit het in de wisselwerking. En dat heeft Madhe denk ik gelijk. Je kunt nl voelen dat iemand niet voor je gaat ook als je er net niet lekker je vinger op kunt leggen. En daar word je strontonzeker van, niet zo gek. Want je weet niet waar je aan toe bent.
Ik begrijp jouw logica, dat je denkt dat het tweede deel het gevolg is van het eerste deel. Dat zou kunnen. Ik zou me ook wat bevreemd voelen als mijn partner plots 180 graden draait. En dan verander ik ook weer mee. Ik denk dat als dat zo is, je toch moet gaan praten erover. En je kunt kijken wat zijn reactie is, of hij er wat mee kan, zelf ook reageert. Als dat zo is, kan die wisselwerking weer veranderen. Zo niet, dan heb je een probleem want dan krijg je dit niet meer opgehelderd denk ik. Of je moet besluiten te denken: zo wordt het niks en ik mis mezelf. Ik wil hoe dan ook mezelf zijn en soit, dan stel ik me maar kwetsbaar op en kan ik op mijn bek gaan.
Het is zo zonde wanneer je dat risico niet neemt in feite. Het is ook eng, dat begrijp ik. Maar het voelt beter om de dingen zo te doen dat je erachter kunt staan. Dan heb je nooit spijt, hoe het ook loopt. Spijt is a bitch.
zaterdag 20 juni 2009 om 17:32
quote:Madhe schreef op 20 juni 2009 @ 12:09:
Ik denk dat hij niet helemaal voor je wil gaan en dat voel je. Anders zou je hem niet nodig hebben om te zorgen dat jij je zeker voelt. Dan had je die bevestiging dat het goed zat wel (zonder woorden, maar uit daden en door hoe het gaat).
De manier waarop je het omschrijft klinkt alsof het inderdaad niet meer leuk is. Hij is direct en zegt dingen die je niet wil horen (waarom niet?), hij praat over dingen die je met een korreltje zout moet nemen (waarom? past het niet in je toekomstbeeld?).
In je laatste stukje zeg je al dat je droomt van een andere relatie. Dan moet je het inderdaad uitmaken, want door hierin te blijven stel je jezelf en hem alleen maar teleur. Dat heeft voor beiden geen zin.
Ik ben daar ook bang voor ja.. Maar laatst vroeg ik hem of hij gek op mij was.. en toen zei hij Ja natuurlijk, waarom vraag je dat? Dus ik zei, nou we praten nu eenmaal niet zo vaak over hoe wij het samen zijn ervaren en voelen, en aangezien ik niet je gedachten kan lezen.. Vraag ik het mij dus af..Toen zei hij: Ik vind je heel erg leuk ook al schreeuw ik het niet van de daken. Hard van stapel lopen zit niet in mijn karakter, liefde groeit bij mij.. Dus dat maakt mij weer aan het twijfelen, misschien verwacht ik wel dat hij zijn gevoel hetzelfde uit als ikzelf en begrijp ik hem daardoor niet..
En met dat hij zo direct is bedoel ik dat hij niks achterhoudt, echt niks.. En soms is dat prettig omdat ik dan het gevoel heb dat hij eerlijk is, maar soms wil ik het niet horen. Dan komt er een vriend van hem langs en die was op vakantie geweest en die had grote praatjes over een meisje waar hij wilde seks mee had gehad (maar het meisje was 19!! en hij was 34) Dus ik zei, dat is toch veels te jong en toen zei mijn vriend dus: Ja, ik zou er geen relatie mee willen, maar als hij seks met haar wilt en zij wilt dat ook.. Zie ik het probleem niet.. En drie maanden terug was hij uit geweest en toen vertelde hij de volgende dag dat hij in de kroeg door een meisje mee naar huis was gevraagd, en dat hij dat zo onvrouwlijk en makkelijk van dat meisje vond.. Ok leuk dat hij het niks vond, maar eigenlijk wil ik helemaal niet weten dat hij in de kroeg versierd wordt..
Hij vertelde mij tijdens de eerste date al dat hij heel open is en echt een flapuit is en daardoor vaak gezeur heeft gehad, dat hij weleens achteraf denkt had ik mijn klep maar gehouden..
Vind het zo moeilijk, want hij is ook heel lief voor mij.. En ik vind hem echt leuk! Ik denk dat ik hem morgenavond zie en dan moet ik maar gewoon het gesprek aangaan denk ik... Ik denk dat ik het zo ga brengen:
Ik vind je echt heel leuk, maar hoe het nu gaat maakt mij niet gelukkig.. Ik denk dat ik toch meer bevestiging nodig heb dan wat ik nu krijg en ik wil ook wel eens leuke dingen doen met jou en niet haast iedere keer de brakke kant krijgen van jou..
Nu maar hopen dat ik het doorzet en dat hij er begrip voor heeft..
Ik denk dat hij niet helemaal voor je wil gaan en dat voel je. Anders zou je hem niet nodig hebben om te zorgen dat jij je zeker voelt. Dan had je die bevestiging dat het goed zat wel (zonder woorden, maar uit daden en door hoe het gaat).
De manier waarop je het omschrijft klinkt alsof het inderdaad niet meer leuk is. Hij is direct en zegt dingen die je niet wil horen (waarom niet?), hij praat over dingen die je met een korreltje zout moet nemen (waarom? past het niet in je toekomstbeeld?).
In je laatste stukje zeg je al dat je droomt van een andere relatie. Dan moet je het inderdaad uitmaken, want door hierin te blijven stel je jezelf en hem alleen maar teleur. Dat heeft voor beiden geen zin.
Ik ben daar ook bang voor ja.. Maar laatst vroeg ik hem of hij gek op mij was.. en toen zei hij Ja natuurlijk, waarom vraag je dat? Dus ik zei, nou we praten nu eenmaal niet zo vaak over hoe wij het samen zijn ervaren en voelen, en aangezien ik niet je gedachten kan lezen.. Vraag ik het mij dus af..Toen zei hij: Ik vind je heel erg leuk ook al schreeuw ik het niet van de daken. Hard van stapel lopen zit niet in mijn karakter, liefde groeit bij mij.. Dus dat maakt mij weer aan het twijfelen, misschien verwacht ik wel dat hij zijn gevoel hetzelfde uit als ikzelf en begrijp ik hem daardoor niet..
En met dat hij zo direct is bedoel ik dat hij niks achterhoudt, echt niks.. En soms is dat prettig omdat ik dan het gevoel heb dat hij eerlijk is, maar soms wil ik het niet horen. Dan komt er een vriend van hem langs en die was op vakantie geweest en die had grote praatjes over een meisje waar hij wilde seks mee had gehad (maar het meisje was 19!! en hij was 34) Dus ik zei, dat is toch veels te jong en toen zei mijn vriend dus: Ja, ik zou er geen relatie mee willen, maar als hij seks met haar wilt en zij wilt dat ook.. Zie ik het probleem niet.. En drie maanden terug was hij uit geweest en toen vertelde hij de volgende dag dat hij in de kroeg door een meisje mee naar huis was gevraagd, en dat hij dat zo onvrouwlijk en makkelijk van dat meisje vond.. Ok leuk dat hij het niks vond, maar eigenlijk wil ik helemaal niet weten dat hij in de kroeg versierd wordt..
Hij vertelde mij tijdens de eerste date al dat hij heel open is en echt een flapuit is en daardoor vaak gezeur heeft gehad, dat hij weleens achteraf denkt had ik mijn klep maar gehouden..Vind het zo moeilijk, want hij is ook heel lief voor mij.. En ik vind hem echt leuk! Ik denk dat ik hem morgenavond zie en dan moet ik maar gewoon het gesprek aangaan denk ik... Ik denk dat ik het zo ga brengen:
Ik vind je echt heel leuk, maar hoe het nu gaat maakt mij niet gelukkig.. Ik denk dat ik toch meer bevestiging nodig heb dan wat ik nu krijg en ik wil ook wel eens leuke dingen doen met jou en niet haast iedere keer de brakke kant krijgen van jou..
Nu maar hopen dat ik het doorzet en dat hij er begrip voor heeft..
zaterdag 20 juni 2009 om 17:35
quote:Feliciaatje schreef op 20 juni 2009 @ 13:16:
Kip ei verhaal. Ik vraag me af hoe nou waar wat begonnen is.
Je voelt je onzeker en je klapt dicht. Dat kan liggen aan jezelf, wat je schrijft, dat je je kwetsbaar voelt, bang bent om hem te verliezen en daardoor je vrije, blije ik kwijt bent bij hem. Zit dat alleen in jou? Gebeurt dit hoe dan ook met wie dan ook? Zo ja, waarom?
Zo nee, dan zit het in de wisselwerking. En dat heeft Madhe denk ik gelijk. Je kunt nl voelen dat iemand niet voor je gaat ook als je er net niet lekker je vinger op kunt leggen. En daar word je strontonzeker van, niet zo gek. Want je weet niet waar je aan toe bent.
Ik begrijp jouw logica, dat je denkt dat het tweede deel het gevolg is van het eerste deel. Dat zou kunnen. Ik zou me ook wat bevreemd voelen als mijn partner plots 180 graden draait. En dan verander ik ook weer mee. Ik denk dat als dat zo is, je toch moet gaan praten erover. En je kunt kijken wat zijn reactie is, of hij er wat mee kan, zelf ook reageert. Als dat zo is, kan die wisselwerking weer veranderen. Zo niet, dan heb je een probleem want dan krijg je dit niet meer opgehelderd denk ik. Of je moet besluiten te denken: zo wordt het niks en ik mis mezelf. Ik wil hoe dan ook mezelf zijn en soit, dan stel ik me maar kwetsbaar op en kan ik op mijn bek gaan.
Het is zo zonde wanneer je dat risico niet neemt in feite. Het is ook eng, dat begrijp ik. Maar het voelt beter om de dingen zo te doen dat je erachter kunt staan. Dan heb je nooit spijt, hoe het ook loopt. Spijt is a bitch.
Ik heb dat niet eerder gehad dat ik zo voorzichtig en onzeker ben bij iemand.. Dus het zal idd een wisselwerking zijn.. Maar ik wil heel graag dat het niet zo is! Ik vind hem leuk en hij was helemaal onder de indruk en in love de eerste weken omdat ik toen nog gewoon mezelf was.. Ik snap dat hij mij minder leuk vindt nu, ik vind mezelf ook minder leuk!
Anyway, ik ga zo snel mogelijk de confrontatie aan, dan maar op mijn bek gaan idd.
Kip ei verhaal. Ik vraag me af hoe nou waar wat begonnen is.
Je voelt je onzeker en je klapt dicht. Dat kan liggen aan jezelf, wat je schrijft, dat je je kwetsbaar voelt, bang bent om hem te verliezen en daardoor je vrije, blije ik kwijt bent bij hem. Zit dat alleen in jou? Gebeurt dit hoe dan ook met wie dan ook? Zo ja, waarom?
Zo nee, dan zit het in de wisselwerking. En dat heeft Madhe denk ik gelijk. Je kunt nl voelen dat iemand niet voor je gaat ook als je er net niet lekker je vinger op kunt leggen. En daar word je strontonzeker van, niet zo gek. Want je weet niet waar je aan toe bent.
Ik begrijp jouw logica, dat je denkt dat het tweede deel het gevolg is van het eerste deel. Dat zou kunnen. Ik zou me ook wat bevreemd voelen als mijn partner plots 180 graden draait. En dan verander ik ook weer mee. Ik denk dat als dat zo is, je toch moet gaan praten erover. En je kunt kijken wat zijn reactie is, of hij er wat mee kan, zelf ook reageert. Als dat zo is, kan die wisselwerking weer veranderen. Zo niet, dan heb je een probleem want dan krijg je dit niet meer opgehelderd denk ik. Of je moet besluiten te denken: zo wordt het niks en ik mis mezelf. Ik wil hoe dan ook mezelf zijn en soit, dan stel ik me maar kwetsbaar op en kan ik op mijn bek gaan.
Het is zo zonde wanneer je dat risico niet neemt in feite. Het is ook eng, dat begrijp ik. Maar het voelt beter om de dingen zo te doen dat je erachter kunt staan. Dan heb je nooit spijt, hoe het ook loopt. Spijt is a bitch.
Ik heb dat niet eerder gehad dat ik zo voorzichtig en onzeker ben bij iemand.. Dus het zal idd een wisselwerking zijn.. Maar ik wil heel graag dat het niet zo is! Ik vind hem leuk en hij was helemaal onder de indruk en in love de eerste weken omdat ik toen nog gewoon mezelf was.. Ik snap dat hij mij minder leuk vindt nu, ik vind mezelf ook minder leuk!
Anyway, ik ga zo snel mogelijk de confrontatie aan, dan maar op mijn bek gaan idd.
zaterdag 20 juni 2009 om 18:16
Hoi Behind-closed-eyes,
Ik kan me je onzekerheid wel goed voorstellen, ik had dat ook met mijn toemalige vriendje. Er waren momenten dat ik niet eens wist waarover we moesten kletsen terwijl ik normaal altijd wel met iedereen gezellig kan kletsen. Het scheelt dat jij zijn vrienden en ouders al wel hebt ontmoet, die heb ik in die tijd nooit mogen ontmoeten waardoor de onzekerheid bij mij alleen maar groter werd. Het gevoel dat iemand niet 100% voor je gaat kan je echt voelen, tenminste dat heb ik zo ervaren. het jammere is dat ik op een gegeven moment besloten heb er gewoon van te genieten en me niet teveel zorgen te maken, met als gevolg dat ik vol in mijn gevoel van de verliefdheid zat. Hij kon niet goed praten over serieuze zaken en kort daarna wilde hij ermee stoppen. Mij achterlatend vol in mijn verliefdheid... Dus naar mijn idee kan je het echt voelen als iemand niet helemaal voor je gaat, een soort onderbuik gevoel.
Ik kan me je onzekerheid wel goed voorstellen, ik had dat ook met mijn toemalige vriendje. Er waren momenten dat ik niet eens wist waarover we moesten kletsen terwijl ik normaal altijd wel met iedereen gezellig kan kletsen. Het scheelt dat jij zijn vrienden en ouders al wel hebt ontmoet, die heb ik in die tijd nooit mogen ontmoeten waardoor de onzekerheid bij mij alleen maar groter werd. Het gevoel dat iemand niet 100% voor je gaat kan je echt voelen, tenminste dat heb ik zo ervaren. het jammere is dat ik op een gegeven moment besloten heb er gewoon van te genieten en me niet teveel zorgen te maken, met als gevolg dat ik vol in mijn gevoel van de verliefdheid zat. Hij kon niet goed praten over serieuze zaken en kort daarna wilde hij ermee stoppen. Mij achterlatend vol in mijn verliefdheid... Dus naar mijn idee kan je het echt voelen als iemand niet helemaal voor je gaat, een soort onderbuik gevoel.
