Ruzie uit je hoofd zetten

Weglopen is volgens mij niet echt een oplossing: kun je niet beter je ruzie direct uitpraten?

Ik voel me altijd pas beter als een ruzie is uitgepraat. Ik hou ook niet van spelletjes als weglopen en wachten tot de ander naar je toekomt.



maar goed, ik heb makkelijk praten, want wij hebben ook vrijwel nooit ruzie

Hebben jullie meer communicatie- en machtsproblemen? Dit klinkt niet erg gezond.

Even afstand nemen kan goed werken. Maar dan moet je dat wel allebei doen met het idee: we komen hier later op terug, dan hebben we erover nagedacht. En dat dan de ruzies ook goed uitgepraat worden en beiden hun verantwoordelijkheid nemen als die er is.



Ik heb het idee dat als jij er zo'n moeite mee hebt, er een kans in zit dat het niet gelijkwaardig en respectvol voelt op de een of andere manier. Dat je bang bent om hem kwijt te raken als het even niet goed zit. Als je weet dat een ruzie dat effect niet heeft en verder alles veilig voelt, dan is die tijdelijke afstand geen probleem.



Ik praat het zelf ook liever direct uit, mijn man ook. Maar meestal hebben we toch dat we er nog over nadenken en er dan later die dag op terugkomen om het helemaal uit te praten. En soms merken we dat het op dat moment geen zin heeft en dan laten we het even rusten tot later die dag. Maar het voelt altijd veilig, we weten dat het goed en met respect uitgepraat zal worden.

Misschien vind je ruzie en confrontaties gewoon eng? Dat kan. Daar kun je heel onrustig van worden, dan moet het zo snel mogelijk allemaal weer "goed" zijn.



Ik denk dat het dan misschien helpt om eens na te denken over wat je precies eng vindt, wat je vreest dat er kan/zal gebeuren. En daarnaast een stapje terug te doen en eens te kijken naar het nut van confrontatie. Want dat is er. Het is wel belangrijk dat het wederzijds respect overeind blijft staan en er gelijkwaardigheid is, dat even voorop gesteld.



Wat hebben jullie over elkaar geleerd door jullie confrontaties? Wat is er opengegooid dat daarvoor dicht zat? Is jullie relatie beter en hechter geworden of juist minder en afstandelijker? Hebben jullie allebei het gevoel dat jullie echt jezelf kunt zijn?



Dat alles altijd pais en vree is hoeft niet zoveel te zeggen. Sommige relaties zijn dat oprecht wel, in andere betekent het juist dat er veel niet gezegd wordt. En dan is een ruzie op zijn tijd veel beter, dan weet je allebei weer even waar jij zelf en waar de ander staat .

Hee Chicas,



Je hebt nu al een paar keer geschreven 'hij wil niet toegeven dat hij fout zit'. De vraag is of je altijd moet bepalen wie er precies fout zit in een ruzie. En wat jij fout vindt, vindt hij wellicht helemaal niet fout. Blijf niet eindeloos trekken aan hem tot hij toegeeft. Hoe langer en harder je trekt, hoe meer je hem wegduwt.



Volgens mij is het de kunst tijdens een ruzie te zeggen wat je wilt zeggen, bij jezelf blijven dus. Probeer niet te streven naar een antwoord van hem in de trant van 'is goed schat, je hebt helemaal gelijk, ik begrijp je volkomen en zal het nooit meer doen'. Hou het bij wat je zelf kwijt wilt. Het zou zomaar kunnen dat je vervolgens bij een volgende keer merkt dat ie heus wel geluisterd heeft naar wat jij zei. Ik heb een vriendin met zo'n vriend. Tijdens een ruzie mokt ie door. En een paar dagen of weken later merkt ze dat ie toch wel gehoord heeft wat ze zei en houdt ie rekening met haar.



En luister ook goed naar wat hij te zeggen heeft! Probeer het vanuit zijn standpunt te bekijken, verplaats je eens in zijn hoofd. Check vervolgens heel eerlijk je eigen aandeel in een ruzie. Jij kan er ook naast zitten tenslotte. Soms is het inderdaad nodig even afstand te nemen. Dat kan ook heel kort zijn. Jij gaat even naar de keuken een kopje thee zetten ofzoiets en 5 minuten later praat je het alsnog uit. Als hij wat langer nodig heeft, spreek dat dan af en spreek ook af wanneer je het uiterlijk uitpraat. Dan kun jij het tot die tijd laten rusten.



En ik denk dat heel veel mannen beter over een ruzie heen kunnen stappen dan vrouwen. Dat wil niet zeggen dat het hem niet kan schelen. Maar hij is er eerder klaar mee. Bepaal voor jezelf wat jij nodig hebt en heb het erover met je vriend. Misschien is het wel slim dat te doen voordat je opnieuw een keer ruzie hebt. Zet 'm op!



Groeten van Snoek

Hai Chicas,



Zo te lezen is jouw vriend beter in ruziemaken dan jij bent . Ruziemaken heeft iets met vertrouwen te maken. Maak je ruzie met een vreemdeling op straat, om een parkeerplaats, dan gaat het om wie er wint. In een relatie maak je anders ruzie. In een relatie kan het zijn dat je ruzie krijgt over iets maar dat het ei-gen-lijk om iets anders gaat en waarbij je zeker weet dat het weer goedkomt tussen jullie. Snap je waar ik heen wil?



Soms gaat ruzie om - zoals anderen hier ook al aangeven - om macht. Wie de baas is, over gemaakte afspraken, hoe de verhoudingen liggen, wie het een of het ander bepaalt, dat soort dingen. De aanleiding is dan de aangebakken gehaktballen maar de reden is iets anders.



Hoe is dat bij jullie? Maken jullie ruzie om doodgewone zaken, om andere dingen duidelijk te krijgen? Vertrouw je je relatie? Durf je te zeggen dat je je niet druk maakt over of het wel weer goedkomt tussen jou en je vriend als jullie ruzie maken? Dat bedoel ik met vertrouwen hebben. Dat je weet, nu hebben we ruzie maar als ik nu zeg 'ik hou er mee op, met ruziemaken, ik wil eerst nadenken, we praten laten verder', dat je dan weet en voelt dat het weer goedkomt. Heb jij dat vertrouwen?



Of is dat waar de schoen eigenlijk wringt? Dat je bang bent dat als je wegloopt, niet meer wil verderruzieën of niet direct bakzeil haalt, dat het dan over is tussen jullie?

In mijn eigen relaties en ook bij vriendinnen herken ik wel wat je schrijft Chicas. Natuurlijk geldt het niet voor iedereen, maar ik zie dus wel vaak dat vrouwen hier anders mee omgaan dan mannen. De meeste mannen zijn schijnbaar beter om emoties en rationele zaken beter in hokjes te stoppen en het ene even te 'parkeren.'

Een voorbeeld wat mij en vriendinnen kan overkomen dat met ruzie maken met onze vriend te maken heeft:

Je hebt een gezellige avond met vrienden. Op weg naar huis ontstaat een discussie/ meningsverschil. Dit draait op "ruzie" uit en je wil dit in (of onderweg naar) bed uit praten. Het is echter al laat, morgen weer vroeg op, dus slapen is ook heel belangrijk. Vriendlief zegt: we gaan slapen en we praten er morgen wel over. En valt vervolgens binnen 5 minuten in slaap. Als je hem laat slapen, lig je zelf de hele nacht wakker; boos, verdrietig, piekerend.

Als je hem wakker maakt is hij niet genieten, luistert hij niet, zegt dingen om er vanaf te zijn. Als het dan is 'uitgepraat', draait hij zich om en slaapt en jij ligt alsnog wakker omdat het gesprek zo onbevredigend is geweest.



Voor mij onbegrijpelijk, hoe kan je nou slapen op zo'n moment? Of gewoon gezellig op stap gaan met vrienden, goedgemutst gaan werken, relaxed televisie kijken, enz.

Ik heb geleerd om dit niet te willen begrijpen en het ook niet als afwijzing te zien. Zo zitten "zij" nou eenmaal in elkaar, het zegt niks over erger of minder erg vinden. Het is gewoon een andere manier om er mee om te gaan.



Ik heb overigens wel geleerd dat het ook anders kan. Mijn huidige vriend is wel bereidt om dingen uit te praten als ik hem wakker maak. (Maar ook valt daarna weer binnen 3 sec in slaap terwijl ik alles nog lig te overdenken).

Hoi chicas



ik herken je probleem!

vaak sta ik er zelf ook altijd zo in!

ik voel me echt slecht de hele dag en kan ook niet goed in slaap komen.

Je hoort niks van de ander dus dan laat jij maar weer wat horen om het toch goed te praten.



Ik weet van mezelf dat ik het gelijk uit moet praten. Ook al ben je beide te trots!



Lastig he..



Ruzie maakt mij altijd helemaal gek..