Relaties
alle pijlers
Scheiden, wat is dat pijnlijk
maandag 20 juli 2009 om 20:40
Hallo,
Op dit moment lig in in echtscheiding met mijn man. We zijn 12 jaar samen geweest en inmiddels hebben we 3 kinderen waarvan de jongste pas een 1/2 jaar. Mijn familie woont ver bij ons vandaan, indertijd zijn wij ivm zijn werk verhuisd. Eind vorig jaar gaf hij aan niet meer verder te willen. Er was geen ander in het spel. Jeetje wat is dit pijnlijk allemaal. Na zonder hem bevalling en kraamtijd te hebben meegemaakt, al die confrontaties mee moeten maken als hij de kinderen komt halen/brengen of als we het moeten hebben over de afwikkeling van de scheiding. Iedere keer weer de confrontatie met het feit dat dit is wat hij wil, maar ook met de cofrontatie hoe leuk hij er uit ziet en hoe succesvol hij is en ik juist niet.... En diep in mn hart weet ik dat dit 't beste zal zijn. Wat ik echter nooit verwacht was, omdat het zijn keuze is geweest, is dat hij toen hij de knoop had doorgehakt, me voor van alles zwart heeft gemaakt en dreigementen heeft geuit bv dat ik weinig alimentatie zou krijgen of dat hij me niet terug naar mn familie zou laten verhuizen. Inmiddels is dat allemaal rustiger geworden, maar ben herhaaldelijk heel bang geweest dat hij nergens mee akkoord zou gaan.
En weet je waar twee scheiden hebben twee schuld. Ik ben altijd best wel moeilijk geweest, maar wat is dit een nare tijd. Ik hoop op reacties van mensen die dit ook hebben meegemaakt. Ken niemand in mn omgeving die al aan hetscheiden of zo is. Weet niet goed waar ik heen moet met mn verdriet, mn schuldgevoel en mn schaamte en mn omgeving heeft na al die mnd denk ik ook wel even genoeg gehad van mn gezeur.
Alvast bedankt voor de reacties!
Op dit moment lig in in echtscheiding met mijn man. We zijn 12 jaar samen geweest en inmiddels hebben we 3 kinderen waarvan de jongste pas een 1/2 jaar. Mijn familie woont ver bij ons vandaan, indertijd zijn wij ivm zijn werk verhuisd. Eind vorig jaar gaf hij aan niet meer verder te willen. Er was geen ander in het spel. Jeetje wat is dit pijnlijk allemaal. Na zonder hem bevalling en kraamtijd te hebben meegemaakt, al die confrontaties mee moeten maken als hij de kinderen komt halen/brengen of als we het moeten hebben over de afwikkeling van de scheiding. Iedere keer weer de confrontatie met het feit dat dit is wat hij wil, maar ook met de cofrontatie hoe leuk hij er uit ziet en hoe succesvol hij is en ik juist niet.... En diep in mn hart weet ik dat dit 't beste zal zijn. Wat ik echter nooit verwacht was, omdat het zijn keuze is geweest, is dat hij toen hij de knoop had doorgehakt, me voor van alles zwart heeft gemaakt en dreigementen heeft geuit bv dat ik weinig alimentatie zou krijgen of dat hij me niet terug naar mn familie zou laten verhuizen. Inmiddels is dat allemaal rustiger geworden, maar ben herhaaldelijk heel bang geweest dat hij nergens mee akkoord zou gaan.
En weet je waar twee scheiden hebben twee schuld. Ik ben altijd best wel moeilijk geweest, maar wat is dit een nare tijd. Ik hoop op reacties van mensen die dit ook hebben meegemaakt. Ken niemand in mn omgeving die al aan hetscheiden of zo is. Weet niet goed waar ik heen moet met mn verdriet, mn schuldgevoel en mn schaamte en mn omgeving heeft na al die mnd denk ik ook wel even genoeg gehad van mn gezeur.
Alvast bedankt voor de reacties!
maandag 20 juli 2009 om 20:57
Meid waarom schaamte? Ik begrijp je schuldgevoel compleet ( ging scheiden toen de jongste 9 maanden oud was) maar schaamte?
Misschien kun je hier je ei een beetje kwijt, en anders misschien naar maatschappelijk werk toe? Ik ben daar een paar keer geweest en het heeft mij mn ogen wel geopend destijds.
Inmiddels is het alweer een hele tijd terug, het schuldgevoel naar de kinderen toe is er nog steeds en dit zal denk ik altijd wel blijven, ik heb het wel een plekje kunnen geven door zelf leuke dingen met de kinderen te ondernemen en vooral veel leuke dingen te plannen als de kinderen naar vaders toe gingen. Op die manier werd ik enigszins "afgeleid" van de beerput van verdriet.
Misschien kun je hier je ei een beetje kwijt, en anders misschien naar maatschappelijk werk toe? Ik ben daar een paar keer geweest en het heeft mij mn ogen wel geopend destijds.
Inmiddels is het alweer een hele tijd terug, het schuldgevoel naar de kinderen toe is er nog steeds en dit zal denk ik altijd wel blijven, ik heb het wel een plekje kunnen geven door zelf leuke dingen met de kinderen te ondernemen en vooral veel leuke dingen te plannen als de kinderen naar vaders toe gingen. Op die manier werd ik enigszins "afgeleid" van de beerput van verdriet.
maandag 20 juli 2009 om 21:32
He Dangeensuus,
Was jij degene die wilde scheiden? En hoelang geleden is t voor jou? Voel vooral schaamte omdat ik voor mn gevoel heb gefaald. Mensen vragen wel eens naar mn situatie en dan schaam ik me om te moeten zeggen dat ik in scheiding lig. Achteraf was het al langere tijd niet goed tussen ons dus had ik nooit aan de 3e moeten beginnen (hoewel ik mn jongste nu nooit meer kwijt wil hoor!). Maar het schuldgevoel naar mn kinderen toe is enorm. Ik had dit veel eerder moeten zien aankomen. Ze maken zo jong al zoveel mee en nou wil ik ze ook weer laten verhuizen. En ineens zie ik alleen nog maar de leuke dingen aan mn ex. Dat is zo moeilijk, helemaal nu we binnenkort gaan tekenen. Heb bijna de neiging om terug te krabbelen...
Was jij degene die wilde scheiden? En hoelang geleden is t voor jou? Voel vooral schaamte omdat ik voor mn gevoel heb gefaald. Mensen vragen wel eens naar mn situatie en dan schaam ik me om te moeten zeggen dat ik in scheiding lig. Achteraf was het al langere tijd niet goed tussen ons dus had ik nooit aan de 3e moeten beginnen (hoewel ik mn jongste nu nooit meer kwijt wil hoor!). Maar het schuldgevoel naar mn kinderen toe is enorm. Ik had dit veel eerder moeten zien aankomen. Ze maken zo jong al zoveel mee en nou wil ik ze ook weer laten verhuizen. En ineens zie ik alleen nog maar de leuke dingen aan mn ex. Dat is zo moeilijk, helemaal nu we binnenkort gaan tekenen. Heb bijna de neiging om terug te krabbelen...
maandag 20 juli 2009 om 22:28
He Sacha,
Moeilijk he. Ik lig ook in scheiding, met dit verschil dat ik deze keuze heb gemaakt. 2 kleine kids van 3,5 en 1,5.
Woon sinds februari alleen met de kids en mijn ex heeft me die maanden ook het leven zuur gemaakt. Bedreigd en zwart gemaakt, schelden bij de overdracht van de kids enz enz.
Ik heb me al die tijd wel groot gehouden maar het voelt voor mij ook als falen. Waarom is het nou niet gelukt??? Waarom gaan mijn kindertjes straks heen en weer geslingerd worden?
Pas van de laatste tijd zijn deze gevoelens omdat ik gewoon ineens teveel moest regelen en gewoon DOOR moest zeg maar. Nu komt het verdriet van het mislukken. Ik laat het toe op de momenten dat ik alleen ben. Ben heel erg moe van de afgelopen maanden, alles komt eruit, terwijl ik dacht dat ik het wel verwerkt had.
Ik let nu erg goed op mezelf, zorg goed voor mezelf. Heb ik de afgelopen maanden opzij geschoven, dacht alleen aan de kids maar ook voor hen moet je nu lief zijn voor jezelf.
Ik ken trouwens het gevoel van schaamte ook hoor. Ik woon in een erg Christelijk dorp dus het is zeker geen pretje om te vertellen dat je in scheiding ligt.
Veel sterkte en succes meid en blijf hier lekker van je af schrijven.
Liefs, Lotus
Moeilijk he. Ik lig ook in scheiding, met dit verschil dat ik deze keuze heb gemaakt. 2 kleine kids van 3,5 en 1,5.
Woon sinds februari alleen met de kids en mijn ex heeft me die maanden ook het leven zuur gemaakt. Bedreigd en zwart gemaakt, schelden bij de overdracht van de kids enz enz.
Ik heb me al die tijd wel groot gehouden maar het voelt voor mij ook als falen. Waarom is het nou niet gelukt??? Waarom gaan mijn kindertjes straks heen en weer geslingerd worden?
Pas van de laatste tijd zijn deze gevoelens omdat ik gewoon ineens teveel moest regelen en gewoon DOOR moest zeg maar. Nu komt het verdriet van het mislukken. Ik laat het toe op de momenten dat ik alleen ben. Ben heel erg moe van de afgelopen maanden, alles komt eruit, terwijl ik dacht dat ik het wel verwerkt had.
Ik let nu erg goed op mezelf, zorg goed voor mezelf. Heb ik de afgelopen maanden opzij geschoven, dacht alleen aan de kids maar ook voor hen moet je nu lief zijn voor jezelf.
Ik ken trouwens het gevoel van schaamte ook hoor. Ik woon in een erg Christelijk dorp dus het is zeker geen pretje om te vertellen dat je in scheiding ligt.
Veel sterkte en succes meid en blijf hier lekker van je af schrijven.
Liefs, Lotus
maandag 20 juli 2009 om 23:22
Sacha, klinkt bijna als mijn verhaal. Ook mijn ex stapte op en wilde niet zeggen waarom (pas later). Ten tijde van de scheiding mij ook gigantisch zwart maken, met modder gooien, bedreigen, dreigen Muizelientje af te pakken, weinig tot geen alimentatie geven. Kortom, achteraf bezien een hel.
Wat wel zo was: ik bleef sterk, ik liet me niet uit het veld slaan. Ik ging er juist goed uitzien. Ten eerste omdat de scheiding mij uiteindelijk écht goed deed, maar vooral omdat ik uiterlijk vertoon deed: waar ik het vandaan haalde, haalde ik eht vandaan, maar desnoods een nieuw fleurig bloesje. Mijn haar goed, nog eens goed zoeken in sieradenkistjes van mezelf en van vriendinnen (met hun toestemming, hoor) en make up smeren.
Dat van baby nummer 3, nog een maand voor de scheiding had ex het erover om te denken aan baby nummer 2....
Denk je dat je omgeving genoeg heeft, of hebben ze dat aangegeven? Ik ben nl heel erg open geweest en heb vooral veel steun ontvangen: praatpalen, maar ook 'organisatie' van voedseltassen, benzine betalen toen ik compleet aan de grond zat en helpen met de verhuizing.
Mij hebben gesprekken met een goog geholpen. Die gaf mij inzicht over hoe ex en ik in een relatie stonden. Het was uiteindelijk een wonder dat we het nog zo lang uithielden. En het is geen kwestie van wie er goed of fout is. Soms is daar geen harde regel in, maar is het gewoon dat je niet meer op elkaar aansluit.
Voel je niet schuldig. Dat is heel moeilijk, maar dat hoef je niet te voelen.
Probeer wel uit de negatieve spiraal te komen. Werk je, heb je hobbies waarbij je onder de mensen kan komen? En als het je 'vrije weekend' is, ga ook echt leuke dingen doen. Ik had de mazzel dat mensen mij uitnodigden. Heel veel ineens uitnodigden en of dat nou uit 'ze is sielug' was of niet, ik ging er heen. Moest me er wel eens heen slepen, maar deed het. En dat eruit gaan was goed voor mij.
Voor mij was het scheiden na 7 jaar (relatie totaal van 11 jaar) huwelijk, Muizelientje was 6 en het is nu 5 jaar geleden.
Wat wel zo was: ik bleef sterk, ik liet me niet uit het veld slaan. Ik ging er juist goed uitzien. Ten eerste omdat de scheiding mij uiteindelijk écht goed deed, maar vooral omdat ik uiterlijk vertoon deed: waar ik het vandaan haalde, haalde ik eht vandaan, maar desnoods een nieuw fleurig bloesje. Mijn haar goed, nog eens goed zoeken in sieradenkistjes van mezelf en van vriendinnen (met hun toestemming, hoor) en make up smeren.
Dat van baby nummer 3, nog een maand voor de scheiding had ex het erover om te denken aan baby nummer 2....
Denk je dat je omgeving genoeg heeft, of hebben ze dat aangegeven? Ik ben nl heel erg open geweest en heb vooral veel steun ontvangen: praatpalen, maar ook 'organisatie' van voedseltassen, benzine betalen toen ik compleet aan de grond zat en helpen met de verhuizing.
Mij hebben gesprekken met een goog geholpen. Die gaf mij inzicht over hoe ex en ik in een relatie stonden. Het was uiteindelijk een wonder dat we het nog zo lang uithielden. En het is geen kwestie van wie er goed of fout is. Soms is daar geen harde regel in, maar is het gewoon dat je niet meer op elkaar aansluit.
Voel je niet schuldig. Dat is heel moeilijk, maar dat hoef je niet te voelen.
Probeer wel uit de negatieve spiraal te komen. Werk je, heb je hobbies waarbij je onder de mensen kan komen? En als het je 'vrije weekend' is, ga ook echt leuke dingen doen. Ik had de mazzel dat mensen mij uitnodigden. Heel veel ineens uitnodigden en of dat nou uit 'ze is sielug' was of niet, ik ging er heen. Moest me er wel eens heen slepen, maar deed het. En dat eruit gaan was goed voor mij.
Voor mij was het scheiden na 7 jaar (relatie totaal van 11 jaar) huwelijk, Muizelientje was 6 en het is nu 5 jaar geleden.
maandag 20 juli 2009 om 23:38
quote:elninjoo schreef op 20 juli 2009 @ 21:00:
Wat 'n enorme lul dat ie je nog 'n keer zwanger heeft gemaakt voordat ie er vandoor ging. Dat ie wil scheiden komt heus niet van de ene op de andere dag uit de lucht vallen.
Misschien was die derde vooral haar wens?
Of zo'n typisch cliché geval van "met een baby-tje erbij zal onze liefde weer opbloeien" of iets anders naiefs......
Wat 'n enorme lul dat ie je nog 'n keer zwanger heeft gemaakt voordat ie er vandoor ging. Dat ie wil scheiden komt heus niet van de ene op de andere dag uit de lucht vallen.
Misschien was die derde vooral haar wens?
Of zo'n typisch cliché geval van "met een baby-tje erbij zal onze liefde weer opbloeien" of iets anders naiefs......
maandag 20 juli 2009 om 23:50
dinsdag 21 juli 2009 om 07:17
dinsdag 21 juli 2009 om 10:05
Sascha,
Ik ben een paar jaar geleden ook gescheiden. Bij ons was ik degene die wegwilde, en onze dochter was toen net 3. Ik ken het schuldgevoel naar je kinderen heel goed, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het minder wordt, althans bij mij. Wij hebben door alles heen gezorgd dat ons kind op de eerste plaats bleef en blijft staan, en ik moet zeggen dat ons dat aardig lukt, en ons dametje is nu een heel vrolijk meisje!
Maar wat Muis zegt, laat je niet kisten! Zwelg ook in je verdriet, laat het maar komen, maar blijf er niet in hangen. Kijk naar de toekomst, richt je op wie je wilt zijn, niet op wat ooit was.
Heel veel sterkte!
Ik ben een paar jaar geleden ook gescheiden. Bij ons was ik degene die wegwilde, en onze dochter was toen net 3. Ik ken het schuldgevoel naar je kinderen heel goed, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat het minder wordt, althans bij mij. Wij hebben door alles heen gezorgd dat ons kind op de eerste plaats bleef en blijft staan, en ik moet zeggen dat ons dat aardig lukt, en ons dametje is nu een heel vrolijk meisje!
Maar wat Muis zegt, laat je niet kisten! Zwelg ook in je verdriet, laat het maar komen, maar blijf er niet in hangen. Kijk naar de toekomst, richt je op wie je wilt zijn, niet op wat ooit was.
Heel veel sterkte!
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
dinsdag 21 juli 2009 om 10:42
Misschien heeft het er niet zoveel mee te maken en heb je niets aan deze reactie, maar mijn ouders zijn gescheiden en ook zij hebben erg veel schuldgevoel gehad naar mij en mijn broer toe. In dit geval was het ook terecht omdat zij ruzie bleven maken en over onze rug elkaar zwart maakten. Mijn broer en ik werden als pionnen ingezet. Als je daar boven kan staan, heb je niets om je schuldig over te voelen of om je ergens over te schamen. Echt niet.
Heel veel succes!!!
Heel veel succes!!!
dinsdag 21 juli 2009 om 11:16
Ik heb verder geen ervaringen met scheiden, maar wat ik mis in je verhaal is jouw onafhankelijkheid.
Je leven, de plaats waar je woont, het geld, je gemoedstoestand, voor alles lijk je afhankelijk te zijn van je (ex)man.
Daar moet je onderuit denk ik. Niet jezelf zien als het slachoffer van een succesvolle man die jouw leven kan sturen, maar als sterke vrouw en moeder die op eigen benen kan staan en er is voor haar kinderen.
Ik denk dat de kinderen dat ook maar zullen waarderen dan een moeder die op de bank zit vol schuldgevoelens.
Je leven, de plaats waar je woont, het geld, je gemoedstoestand, voor alles lijk je afhankelijk te zijn van je (ex)man.
Daar moet je onderuit denk ik. Niet jezelf zien als het slachoffer van een succesvolle man die jouw leven kan sturen, maar als sterke vrouw en moeder die op eigen benen kan staan en er is voor haar kinderen.
Ik denk dat de kinderen dat ook maar zullen waarderen dan een moeder die op de bank zit vol schuldgevoelens.
dinsdag 21 juli 2009 om 11:26
Ook hier een sinds kort gescheiden, en nu alleenstaande moeder van een zoontje van 4,5 jaar. Ik was degene die de scheiding uiteindelijk in gang heeft gezet.
Ik herken je schuldgevoelens richting je kinderen, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit minder wordt. Ons zoontje woont bij mij en gaat op gezette tijden naar zijn vader. Ondanks dat hij zijn vader wel graag wat meer zou willen zien (kan om praktische redenen niet) merk ik dat mijn zoontje vele malen beter af is nu hij alleen bij mij woont, dan wanneer wij samen waren gebleven. Hij is een vrolijk, lief en ondernemend mannetje. Ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik alles voor hem doe om hem een zo fijn mogelijk leven te geven en hem zo goed mogelijk op te voeden. Als ik zie hoe hij zich ontwikkelt, dan ben ik trots, in plaats van dat ik me schuldig voel!
Ik herken je schuldgevoelens richting je kinderen, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit minder wordt. Ons zoontje woont bij mij en gaat op gezette tijden naar zijn vader. Ondanks dat hij zijn vader wel graag wat meer zou willen zien (kan om praktische redenen niet) merk ik dat mijn zoontje vele malen beter af is nu hij alleen bij mij woont, dan wanneer wij samen waren gebleven. Hij is een vrolijk, lief en ondernemend mannetje. Ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik alles voor hem doe om hem een zo fijn mogelijk leven te geven en hem zo goed mogelijk op te voeden. Als ik zie hoe hij zich ontwikkelt, dan ben ik trots, in plaats van dat ik me schuldig voel!
dinsdag 21 juli 2009 om 11:29
als ik kind van gescheiden ouders kan ik je zeggen dat zolang je positief over de vader blijft praten (hoe moeilijk ook!!!!) je je nergens schuldig over hoeft te voelen....slecht praten over de vader is zooo erg voor de kinderen! Voor jou was/is hij misschien een lul, hopelijk is hij voor je kinderen een lieve en goede vader.
En scheiden is tegenwoordig niks meer om je voor te schamen....iedereen lijkt het te doen. Je moet je schamen als je niet scheidt tegenwoordig
Zorg goed voor jezelf. Hoe slechter je je van binnen voelt, dan moet je dat maar met uiterlijke schijn verbergen. Loop in kleding waar je je goed in voelt. Mooie make-up. Het beste dat je je (ex)man kunt tonen is dat jij er fantastisch uitziet en hij een sukkel is om jou te laten lopen!
En scheiden is tegenwoordig niks meer om je voor te schamen....iedereen lijkt het te doen. Je moet je schamen als je niet scheidt tegenwoordig
Zorg goed voor jezelf. Hoe slechter je je van binnen voelt, dan moet je dat maar met uiterlijke schijn verbergen. Loop in kleding waar je je goed in voelt. Mooie make-up. Het beste dat je je (ex)man kunt tonen is dat jij er fantastisch uitziet en hij een sukkel is om jou te laten lopen!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:07
Dank voor jullie reacties.
Lotus, ik herken dat wel dat je maar door moest blijven gaan. Heb ook enige afleiding gehad. Nu mn bijna ex weer begint over de echtscheidingspapieren wordt het ineens heel eng. Ik wil bijna weer terugkrabbelen ondanks dat ik weet dat het uiteindelijk zo beter is. Heb nu heel erg de neiging hem te idealiseren, omdat ik zo afhankelijk van hem was.
Muis, heb wel heel veel gehad aan mn omgeving, familie, collega's, vrienden. Nadeel is dat familie en vrienden ver bij me vandaan wonen. Dat geeft gewoon een heel eenzaam gevoel zeker nu de kindjes een paar weken met de vader mee zijn. Ik probeer dan ook zo veel mogelijk te ondernemen en er leuk uit te zien. Denk dat we uiteindelijk totaal niet bij elkaar pasten. Heb heel erg de neiging me aan te passen aan een ander, maar uiteindelijk werd ik daar nietr gelukkig van en hij ook niet. Maar het blijft gewoon moeilijk als hij voor je staat met zn knappe kop, zn mooie kleertjes en zn snelle praatjes...
Paddle, ja je slaat denk ik de spijker op zn kop. Daar moet ik inderdaad aan werken. Daarom is het zeker ook goed dat ik er alleen voor sta en nu mn eigen koers moet/kan varen. En had hji de knoop niet doorgehakt dan had ik t wrs ook nooit gedaan en waren we heel ongelukkig geworden.
Yayaatje, wat goed zoals jij erover praat. Ik probeer nu ook met mn ex een normale band op te bouwen voor de kinderen, maar af en toe heb ik echt de neiging om woest te worden. Hoop dat dat minder wordt als de papieren getekend zijn.
Lotus, ik herken dat wel dat je maar door moest blijven gaan. Heb ook enige afleiding gehad. Nu mn bijna ex weer begint over de echtscheidingspapieren wordt het ineens heel eng. Ik wil bijna weer terugkrabbelen ondanks dat ik weet dat het uiteindelijk zo beter is. Heb nu heel erg de neiging hem te idealiseren, omdat ik zo afhankelijk van hem was.
Muis, heb wel heel veel gehad aan mn omgeving, familie, collega's, vrienden. Nadeel is dat familie en vrienden ver bij me vandaan wonen. Dat geeft gewoon een heel eenzaam gevoel zeker nu de kindjes een paar weken met de vader mee zijn. Ik probeer dan ook zo veel mogelijk te ondernemen en er leuk uit te zien. Denk dat we uiteindelijk totaal niet bij elkaar pasten. Heb heel erg de neiging me aan te passen aan een ander, maar uiteindelijk werd ik daar nietr gelukkig van en hij ook niet. Maar het blijft gewoon moeilijk als hij voor je staat met zn knappe kop, zn mooie kleertjes en zn snelle praatjes...
Paddle, ja je slaat denk ik de spijker op zn kop. Daar moet ik inderdaad aan werken. Daarom is het zeker ook goed dat ik er alleen voor sta en nu mn eigen koers moet/kan varen. En had hji de knoop niet doorgehakt dan had ik t wrs ook nooit gedaan en waren we heel ongelukkig geworden.
Yayaatje, wat goed zoals jij erover praat. Ik probeer nu ook met mn ex een normale band op te bouwen voor de kinderen, maar af en toe heb ik echt de neiging om woest te worden. Hoop dat dat minder wordt als de papieren getekend zijn.
vrijdag 24 juli 2009 om 12:34
donderdag 24 september 2009 om 11:38
Hallo, ik moet even van me afschrijven. Ben inmiddels nog steeds aan het scheiden. Ga wel over een aantal maanden verhuzien naar de omgeving waar ik oorspronkelijk vandaan kom en waar mn familie woont. Het gaat op zich wel ok, de kindjes doen het ok, maar kan soms nog zo verdrietig zijn. Gisteren weer een gesprek gehad met de mediator en wat is het dan moeilijk om te zien dat ex zo zakelijk is en het beste met ons voor heeft. Het lijkt echt dat hij vrede heeft met de situatie, logsich want uiteindelijk heeft hij de knoop doorgehakt, zelfs met het feit dat hij straks ver van zn kinderen woont. Hij gaf toendertijd aan dat hij niet meer gelukkig was, hij vond het een sleur en vond mij te passief ed. Nu ziet hij hoe sterk ik ben en hoe goed ik het eigenlijk red en had ik eigenlijk verwacht wel iets van emoties bij hem te zien of een beetje spijt, maar niks. Het blijft heftig. Straks heeft hij een ander, en die situatie ga ik nu helemaal idealiseren. Hij is dan vast veel leuker enzo dan met mij, maar de aard van het beestje zal toch niet verdwijnen?? Denk dat het ook te maken heeft met het feit dat ik erg aan hem hing... en te afhankelijk van hem was.
Nog mensen met ervaringen??
Nog mensen met ervaringen??
donderdag 24 september 2009 om 12:24
quote:elninjoo schreef op 20 juli 2009 @ 21:00:
Wat 'n enorme lul dat ie je nog 'n keer zwanger heeft gemaakt voordat ie er vandoor ging. Dat ie wil scheiden komt heus niet van de ene op de andere dag uit de lucht vallen.
Volleeeeedig mee eens.
En hij was niet eens bij de bevalling aanwezig?????????
Wat 'n enorme lul dat ie je nog 'n keer zwanger heeft gemaakt voordat ie er vandoor ging. Dat ie wil scheiden komt heus niet van de ene op de andere dag uit de lucht vallen.
Volleeeeedig mee eens.
En hij was niet eens bij de bevalling aanwezig?????????
donderdag 24 september 2009 om 12:36
donderdag 24 september 2009 om 12:53
quote:Sascha75 schreef op 24 september 2009 @ 12:36:
Hi Swirly,
Nee hij was niet bij de bevaling aanwezig. Hij zei dat hij zou begrijpen als ik iemand niet bij de bevalling wilde die niet van mij hield. Ja toen zei ik ook, doet dat inderddad maar niet. Hij was wel in het ziekenhuis aanwezig....Dus toen zei hij al dat hij eigenlijk niet meer van je hield??? OMFG Wat een enorme hork zeg. Ik denk dat je ondanks je huidige verdriet op de lange termijn blij moet zijn dat je van dit individu af bent.
Hi Swirly,
Nee hij was niet bij de bevaling aanwezig. Hij zei dat hij zou begrijpen als ik iemand niet bij de bevalling wilde die niet van mij hield. Ja toen zei ik ook, doet dat inderddad maar niet. Hij was wel in het ziekenhuis aanwezig....Dus toen zei hij al dat hij eigenlijk niet meer van je hield??? OMFG Wat een enorme hork zeg. Ik denk dat je ondanks je huidige verdriet op de lange termijn blij moet zijn dat je van dit individu af bent.
zondag 27 september 2009 om 23:17
Hoi Sas,
Allereerst een knuffel! Ik heb geen ervaring met scheiden, wel gezien bij mijn oma. Drama.
Scheiden is -denk ik- vergelijkbaar met het verbreken van een relatie. Nadat hij de relatie heeft verbroken ben ik verhuisd. Hij verbrak de relatie tijdens mijn afstudeerfase. Ik moest nog mijn scriptie afmaken. En ja het was onwerkelijk! Nu is het werkelijk.
Koop in de kiosk het tijdschrift 'Scheiden' voor 6,95 euro. Goede tips daarin voor jou. Verder het boek van Doris Wolf 'Als je partner je verlaat'. Het boek is mijn strohalm om te overleven! En straks weer te leven...
Je gevoelen van schaamte herken ik. Dat gevoel zal weggaan. Afhankelijkheid herken ik ook. Ook dat zal verdwijnen, want je zult alles zelf moeten rooien. En je zult trots zijn op jezelf!
Zet hem op he? Je ex is al mijlenver van je vandaan. Richt je op jouw toekomst zonder hem.
Allereerst een knuffel! Ik heb geen ervaring met scheiden, wel gezien bij mijn oma. Drama.
Scheiden is -denk ik- vergelijkbaar met het verbreken van een relatie. Nadat hij de relatie heeft verbroken ben ik verhuisd. Hij verbrak de relatie tijdens mijn afstudeerfase. Ik moest nog mijn scriptie afmaken. En ja het was onwerkelijk! Nu is het werkelijk.
Koop in de kiosk het tijdschrift 'Scheiden' voor 6,95 euro. Goede tips daarin voor jou. Verder het boek van Doris Wolf 'Als je partner je verlaat'. Het boek is mijn strohalm om te overleven! En straks weer te leven...
Je gevoelen van schaamte herken ik. Dat gevoel zal weggaan. Afhankelijkheid herken ik ook. Ook dat zal verdwijnen, want je zult alles zelf moeten rooien. En je zult trots zijn op jezelf!
Zet hem op he? Je ex is al mijlenver van je vandaan. Richt je op jouw toekomst zonder hem.
maandag 28 september 2009 om 11:59
Dank je voor je reactie. Het is nu allemaal heel heftig omdat ik eind van het jaar ga verhuizen (terug naar waar familie en vrienden wonen) en ik nu dus niets meer aan het opbouwen ben omdat ik dat daar ga doen (is een eind weg van hier) en omdat we nu op het punt staan te tekenen en de scheidingspapier en in te dienen. Het maakt het zo definitief allemaal. In je emotie ga je dan iemand idealiseren en ben ik bang dat hij straks een ander heeft etc etc. Ik weet dat het uiteindelijk zal slijten, helemaal als alles rond is en ik hier weg kan en echt opnieuw kan beginnen. Nog even doorbijten voor mij dus...
maandag 28 september 2009 om 12:07
Ik heb niet direct tips. Maar het punt van 'schaamte'.. tja.. echtscheidingen komen zoveel voor onder alle lagen van de bevolking dat je je daar niet druk om hoeft te maken.
Voor de rest vind ik het ronduit waardeloos om als man weg te lopen van een hoogzwangere of net bevallen vrouw. Zelfs als de relatie op dat moment klote gaat, bestaat er mijns inziens nog zoiets als je verantwoordelijkheid nemen als dat het hardste nodig is.
Voor de rest vind ik het ronduit waardeloos om als man weg te lopen van een hoogzwangere of net bevallen vrouw. Zelfs als de relatie op dat moment klote gaat, bestaat er mijns inziens nog zoiets als je verantwoordelijkheid nemen als dat het hardste nodig is.
