Relaties
alle pijlers
tweede moeder kwijt....
donderdag 5 februari 2009 om 06:39
Ik post onder een andere naam dan gebruikelijk ivm herkenbaarheid.
Toen ik jong was, werkten mijn ouders allebei. Ik en de andere kinderen hebben altijd een soort nanny gehad, deze was er al voordat ik geboren werd voor mijn oudere zus. Dit was geen jonge au pair, maar een vrouw een jaar of 10 ouder dan mijn ouders, waarvan haar kinderen toen al grotendeels uit huis waren.
Een groot deel van mijn kindertijd ben ik dus door haar opgevoed. Mijn ouders zijn beide niet zo heel warm en niet zo praatgraag. Dat had ik dan weer wel bij de nanny. Deze was elke doordeweekse dag bij ons thuis, van half acht tot een uur of vijf. Ook paste ze vaak op als mijn ouders ‘s avonds wegwaren, vaak met haar man.
Toen ik een jaar of 13 was, verhuisden ze naar de andere kant van het land. Mijn broers en zussen waren toen ook allemaal (bijna) klaar met de basisschool, dus kwam eigenlijk prima uit. Wel kwam de nanny en haar man nog af en toe oppassen om te zien of we de boel niet afbraken.
Helaas begon de man van de nanny vanaf mijn 12e ongeveer “rare” grapjes te maken. Seksueel getint, grappen die ik best nu tegen een vriend(in) zou maken, maar wat minder gepast tussen een 12 en 55 jarige. Maar goed, toen was ik te jong en te onhandig om er anders op te reageren dan schaapachtig lachen. Deze man begon mij ook te betasten, wederom had ik geen idee wat ik hiermee moest. Want telkens stond zijn vrouw vlakbij. Nu ik terugkijk was dat duidelijk deel van zijn kick. En eerst denk je ook: gebeurt dit nou echt? Hoe dan ook, ik reageerde weinig of draaide me weg, hij hield mijn polsen vaak beet.
Dat bestasten is geloof ik 4 keer gebeurd in een jaar of 3. Ik zag hen niet vaak, dus tja, als puber dacht ik: gewoon uit de buurt blijven, hooggesloten kleding aan, geen rokjes ed.
*Nu zou ik hem ook verrot schelden en een trap in zijn ballen geven, maar dat deed ik toen dus niet*
Uiteindelijk heb ik het mijn ouders verteld, eigenlijk tijdens een hele emotionele periode ivm problemen met mijn ouders, ik was weggelopen omdat mijn vader me geslagen had enz. Mijn ouders hebben toen het contact met de nanny en haar man verbroken. Aangifte doen wilde ik wel, maar de politie vertelde me dat het heel moeilijk zou worden en ik had wel genoeg puur met mijn ouders te stellen.
Mijn moeder heeft me verteld, in het enige gesprek wat ik echt met haar er achteraf over heb gehad, dat die man nog een keer gebeld had waarom ze niets van zich lieten horen en mijn moeder heeft toen gezegd “omdat je je poten niet van mijn dochter af kunt houden”. Dat is het enige wat ik weet, ik weet dus nieteens of zijn vrouw het wel weer wat er gebeurd is.
Hoe dan ook, nu is het 10 jaar later, ik ben 25 en ik mis de vrouw die me opgevoed heeft. Ik heb geen idee wat ze wel en niet weet. En ik weet niet zo óf ik hier iets mee moet, maar af en toe voelt het zo rot dat ik haar kwijt ben. Zeker als vriendinnen die ik ken sinds de basisschool vragen hoe het met ze gaat……. Ik ben de laaste tijd bezig om alles op een rijtje te zetten, dan komt dit toch steed weer boven...
Toen ik jong was, werkten mijn ouders allebei. Ik en de andere kinderen hebben altijd een soort nanny gehad, deze was er al voordat ik geboren werd voor mijn oudere zus. Dit was geen jonge au pair, maar een vrouw een jaar of 10 ouder dan mijn ouders, waarvan haar kinderen toen al grotendeels uit huis waren.
Een groot deel van mijn kindertijd ben ik dus door haar opgevoed. Mijn ouders zijn beide niet zo heel warm en niet zo praatgraag. Dat had ik dan weer wel bij de nanny. Deze was elke doordeweekse dag bij ons thuis, van half acht tot een uur of vijf. Ook paste ze vaak op als mijn ouders ‘s avonds wegwaren, vaak met haar man.
Toen ik een jaar of 13 was, verhuisden ze naar de andere kant van het land. Mijn broers en zussen waren toen ook allemaal (bijna) klaar met de basisschool, dus kwam eigenlijk prima uit. Wel kwam de nanny en haar man nog af en toe oppassen om te zien of we de boel niet afbraken.
Helaas begon de man van de nanny vanaf mijn 12e ongeveer “rare” grapjes te maken. Seksueel getint, grappen die ik best nu tegen een vriend(in) zou maken, maar wat minder gepast tussen een 12 en 55 jarige. Maar goed, toen was ik te jong en te onhandig om er anders op te reageren dan schaapachtig lachen. Deze man begon mij ook te betasten, wederom had ik geen idee wat ik hiermee moest. Want telkens stond zijn vrouw vlakbij. Nu ik terugkijk was dat duidelijk deel van zijn kick. En eerst denk je ook: gebeurt dit nou echt? Hoe dan ook, ik reageerde weinig of draaide me weg, hij hield mijn polsen vaak beet.
Dat bestasten is geloof ik 4 keer gebeurd in een jaar of 3. Ik zag hen niet vaak, dus tja, als puber dacht ik: gewoon uit de buurt blijven, hooggesloten kleding aan, geen rokjes ed.
*Nu zou ik hem ook verrot schelden en een trap in zijn ballen geven, maar dat deed ik toen dus niet*
Uiteindelijk heb ik het mijn ouders verteld, eigenlijk tijdens een hele emotionele periode ivm problemen met mijn ouders, ik was weggelopen omdat mijn vader me geslagen had enz. Mijn ouders hebben toen het contact met de nanny en haar man verbroken. Aangifte doen wilde ik wel, maar de politie vertelde me dat het heel moeilijk zou worden en ik had wel genoeg puur met mijn ouders te stellen.
Mijn moeder heeft me verteld, in het enige gesprek wat ik echt met haar er achteraf over heb gehad, dat die man nog een keer gebeld had waarom ze niets van zich lieten horen en mijn moeder heeft toen gezegd “omdat je je poten niet van mijn dochter af kunt houden”. Dat is het enige wat ik weet, ik weet dus nieteens of zijn vrouw het wel weer wat er gebeurd is.
Hoe dan ook, nu is het 10 jaar later, ik ben 25 en ik mis de vrouw die me opgevoed heeft. Ik heb geen idee wat ze wel en niet weet. En ik weet niet zo óf ik hier iets mee moet, maar af en toe voelt het zo rot dat ik haar kwijt ben. Zeker als vriendinnen die ik ken sinds de basisschool vragen hoe het met ze gaat……. Ik ben de laaste tijd bezig om alles op een rijtje te zetten, dan komt dit toch steed weer boven...
donderdag 5 februari 2009 om 07:56
Ga er maar vanuit dat die lul echt niet tegen haar heeft gezegd dat het contact verbroken is omdat hij graag aan je wilde zitten... Wat dat betreft denk ik niet dat zij er ook maar iets van af weet...
Maar je bent nu volwassen en ik neem aan los van ouders, selfsupporting en vrij om te gaan waar je wil. Dan zou het zomaar kunnen zijn dat je gewoon eens gaat uitzoeken waar ze woont en als je dat al weet, misschien eens in die buurt gaat kijken?
Nog geen contact zoeken of iets, gewoon rustig aan.
Maar je bent nu volwassen en ik neem aan los van ouders, selfsupporting en vrij om te gaan waar je wil. Dan zou het zomaar kunnen zijn dat je gewoon eens gaat uitzoeken waar ze woont en als je dat al weet, misschien eens in die buurt gaat kijken?
Nog geen contact zoeken of iets, gewoon rustig aan.
donderdag 5 februari 2009 om 08:04
Wat afschuwelijk voor je en wat een rotsituatie, Bermuda. Zulke ervaringen als jong meisje vergeet je niet. De vrouw waar je over schrijft heeft dus een hele belangrijke rol (moederrol) in je leven gespeeld. Die relatie is vervolgens aangetast en verknald door haar man.
Jouw gevoel voor deze vrouw en het gemis dat je nu voelt, begrijp ik heel goed. Vanaf mijn babytijd is er een kindermeisje bij ons in huis geweest, dat is mijn moederfiguur geweest. Toen zij wegging omdat ze zelf zwanger raakte en verhuisde, was het alsof mijn moeder er niet meer was. Een biologische moeder had ik nog wel maar het kindermeisje was in mijn beleving de moeder waarmee ik was verbonden.
Wat het dilemma betreft waar je nu tegenaan loopt: de kans is groot dat jouw oppasmoeder niet op de hoogte is van de situatie en hebt de volgende keuzes:
1. Geen contact meer aangaan.
2. Contact aangaan met je tweede moeder waarbij je met
haar bespreekt wat er is gebeurd.
3. Contact met haar zoeken en niets vertellen.
Ik zou persoonlijk - maar het is vanzelfsprekend jouw keuze waar je achter moet kunnen staan - toch overwegen omdat je er zelf nu last van hebt om haar te benaderen. Bij voorkeur iets buitenshuis afspreken en zorgen dat haar man er niet bij is.
Je kunt haar eerst bellen bijvoorbeeld en vragen of ze jou wil ontmoeten, aangeven dat je haar al die jaren hebt gemist omdat ze altijd heel belangrijk voor je is geweest. Dat is ook de realiteit als ik je bericht goed begrijp. Mocht ze voorstellen om samen met haar man langs t ekomen, kun je zeggen dat je graag in de eerste instantie als vrouwen onder elkaar wilt praten.
Mocht ze je telefonisch al vragen waarom je nooit meer contact hebt gezocht, kun je zeggen dat je dat liever persoonlijk bespreekt. Of - in geval je niet wilt zeggen wat haar man heeft gedaan - zeggen dat dit een beetje gecompliceerd ligt maar dat je behoefte hebt aan contact met haar.
Ik ben bang dat als je niks zegt en geen contact zoekt, dit altijd aan je blijft knagen. Anderzijds kun je denken, wat maak ik allemaal los door haar dit te vertellen. Weet je, het kan heel goed zijn dat haar man dit ook bij andere meisjes heeft gedaan en dat de vrouw er wel degelijk van op de hoogte is. Of misschien zijn die twee wel niet meer bij elkaar, ook een mogelijkheid.
Los van dat alles, de kern van dit verhaal is dat contact aangaan voor jou van belang is en je een keuze moet maken tussen open kaart spelen of niet. Ik zou het doen, maar het is een persoonlijke beslissing die jij moet nemen en waar jij achter moet kunnen staan. Nu staat dit misschien tussen jullie contact in, bovendien zou je het risico lopen als je niets zegt dat je haar man opnieuw onder ogen zou moeten komen. Ik denk niet dat je daarop zit te wachten.
Mocht je de behoefte voelen om de man te confronteren met wat hij heeft gedaan, is dat eveneens een optie. Zoiets hakt er wel in maar helpt ook bij het verwerken van deze ervaring. Zelf ben ik als puber misbruikt door een oudere man. Ik heb ervoor gekozen om hem daarmee op latere leeftijd te confronteren, toen ik oud genoeg was om hem in dit geval alsnog (VERBAAL) een trap in zijn kloten te geven. Een beslissing waar ik tot de dag van vandaag blij mee ben. Pas daarna kon ik alles een plekje geven.
Ik ben benieuwd naar de mening van andere forummers hierover en wens jou alvast heel veel sterkte en wijsheid toe!
Liefs van Anais
Jouw gevoel voor deze vrouw en het gemis dat je nu voelt, begrijp ik heel goed. Vanaf mijn babytijd is er een kindermeisje bij ons in huis geweest, dat is mijn moederfiguur geweest. Toen zij wegging omdat ze zelf zwanger raakte en verhuisde, was het alsof mijn moeder er niet meer was. Een biologische moeder had ik nog wel maar het kindermeisje was in mijn beleving de moeder waarmee ik was verbonden.
Wat het dilemma betreft waar je nu tegenaan loopt: de kans is groot dat jouw oppasmoeder niet op de hoogte is van de situatie en hebt de volgende keuzes:
1. Geen contact meer aangaan.
2. Contact aangaan met je tweede moeder waarbij je met
haar bespreekt wat er is gebeurd.
3. Contact met haar zoeken en niets vertellen.
Ik zou persoonlijk - maar het is vanzelfsprekend jouw keuze waar je achter moet kunnen staan - toch overwegen omdat je er zelf nu last van hebt om haar te benaderen. Bij voorkeur iets buitenshuis afspreken en zorgen dat haar man er niet bij is.
Je kunt haar eerst bellen bijvoorbeeld en vragen of ze jou wil ontmoeten, aangeven dat je haar al die jaren hebt gemist omdat ze altijd heel belangrijk voor je is geweest. Dat is ook de realiteit als ik je bericht goed begrijp. Mocht ze voorstellen om samen met haar man langs t ekomen, kun je zeggen dat je graag in de eerste instantie als vrouwen onder elkaar wilt praten.
Mocht ze je telefonisch al vragen waarom je nooit meer contact hebt gezocht, kun je zeggen dat je dat liever persoonlijk bespreekt. Of - in geval je niet wilt zeggen wat haar man heeft gedaan - zeggen dat dit een beetje gecompliceerd ligt maar dat je behoefte hebt aan contact met haar.
Ik ben bang dat als je niks zegt en geen contact zoekt, dit altijd aan je blijft knagen. Anderzijds kun je denken, wat maak ik allemaal los door haar dit te vertellen. Weet je, het kan heel goed zijn dat haar man dit ook bij andere meisjes heeft gedaan en dat de vrouw er wel degelijk van op de hoogte is. Of misschien zijn die twee wel niet meer bij elkaar, ook een mogelijkheid.
Los van dat alles, de kern van dit verhaal is dat contact aangaan voor jou van belang is en je een keuze moet maken tussen open kaart spelen of niet. Ik zou het doen, maar het is een persoonlijke beslissing die jij moet nemen en waar jij achter moet kunnen staan. Nu staat dit misschien tussen jullie contact in, bovendien zou je het risico lopen als je niets zegt dat je haar man opnieuw onder ogen zou moeten komen. Ik denk niet dat je daarop zit te wachten.
Mocht je de behoefte voelen om de man te confronteren met wat hij heeft gedaan, is dat eveneens een optie. Zoiets hakt er wel in maar helpt ook bij het verwerken van deze ervaring. Zelf ben ik als puber misbruikt door een oudere man. Ik heb ervoor gekozen om hem daarmee op latere leeftijd te confronteren, toen ik oud genoeg was om hem in dit geval alsnog (VERBAAL) een trap in zijn kloten te geven. Een beslissing waar ik tot de dag van vandaag blij mee ben. Pas daarna kon ik alles een plekje geven.
Ik ben benieuwd naar de mening van andere forummers hierover en wens jou alvast heel veel sterkte en wijsheid toe!
Liefs van Anais
donderdag 5 februari 2009 om 14:50
Dank je Anaïs en de anderen.
Wat ik je wil vragen Anaís: hoe ging dat proces van die man willen confronteren en de *verbale* schop in zijn ballen bij jou? Ik heb hier ook aan gedacht en zal het zeker doen mocht ik het smerige mannetje tegen komen. Maar echt op zoek gaan, is iets wat ik nog niet echt serieus overdacht heb. Natuurlijk wel aan gedacht.
Wat ik je wil vragen Anaís: hoe ging dat proces van die man willen confronteren en de *verbale* schop in zijn ballen bij jou? Ik heb hier ook aan gedacht en zal het zeker doen mocht ik het smerige mannetje tegen komen. Maar echt op zoek gaan, is iets wat ik nog niet echt serieus overdacht heb. Natuurlijk wel aan gedacht.
donderdag 5 februari 2009 om 16:59
Ik heb hem gebeld, 14 jaar nadat het is gebeurd en was vastbesloten om de macht die hij toen over mij had en misbruikte, om te draaien en nu de macht over hem te nemen.
Het is voor een volwassen kerel namelijk erg makkelijk om een puber van 13/14 lastig te vallen, je weet je daar op die leeftijd geen raad mee en bent gewoon totaal in shocktoestand.
Later frustreerde het mij dat hij die macht heeft gehad en misbruikt. Vandaar dat ik besloot het om te draaien en een scenario te maken en uit te voeren, waarin IK de macht had.
Ik belde en liet hem naar een locatie komen waar meer mensen waren (restaurant). Hij kwam nog ook, die idioot. Daar heb ik hem aangepakt, voelde mij er veilig en ik heb op tafel gegooid wat hij mij heeft aangedaan en wat de gevolgen daarvan zijn geweest. Vroeg hem ook of hij dit met meer meisjes had gedaan en zijn antwoord was JA. Vroeg hem hoe hij het zou vinden als dit met zijn dochters was gebeurd (hij was inmiddels vader van 2 dochters)
Weet je wat hij antwoordde? ALS ZE DAT LEKKER VINDEN; GEEN PROBLEEM. Ziek he?
Hoe ik die macht overnam... Hij was nog steeds getrouwd en ik heb gezegd dat als hij mij nog 1 keer zou lastigvallen, ik zijn vrouw zou opzoeken en zowel zijn priveleven en zijn bedrijf kapot zou maken. Ik zei erbij dat hij bovendien in geval hij mij nog eens lastig zou vallen per telefoon, hij tevens te maken zou krijgen met mijn vriend waarmee ik samenwoonde, die erg agressief was (2 leugentjes, woonde niet samen en vriend was helemaal niet agressief). Als nagerecht heb ik hem gemeld dat ik al bij de politie was geweest en dat ik er over nadacht om hem alsnog op te laten pakken. Nee, dat was ook niet waar maar het had wel effect, de Pedo trok wit weg, de lafbek.
Weet je, ik wilde hem vertellen wat de gevolgen in mijn leven waren geweest. Of DAT effect heeft gehad op hem weet ik natuurlijk niet, maar voor mij was het een stuk afsluiting van een langdurige en lastige periode in mijn leven. Hij heeft mij ondanks al mijn verhuizingen, nog 14 jaar lang gestalkt. Telkens wist hij aan mijn nieuwe adres en telefoonnummer te komen en belde hij weer op en ook daaraan wilde ik voor goed een einde maken.
Ik voelde me die avond beresterk, zag hem echt als een slappe, en zieke pedofiel en begreep niet meer dat hij mij zolang had gemanipuleerd en misbruikt.
Jarenlang ben ik niet zo bijdehant geweest om zijn gestalk bij de politie te melden en voelde me (ten onrechte natuurlijk) schuldig. Er speelde ook schaamte mee voor wat was gebeurd. Niemand is er trots op misbruikt te zijn, zoiets bevindt zich meestal in een geheim circuit waarbij je dat wat gebeurt wilt ontkennen voor jezelf. Laat staan dat je het naar buiten brengt.
Sorry hoor, vind dit een beetje warrig hoe ik dit opschrijf, volg je het nog een beetje?
Ik merk ondanks dat ik veel heb afgesloten op dit vlak, dat ik toch weer een beetje emotioneel word als ik in deze materie duik. Grrrr......
Maar wat nu belangrijk is: hoe pak jij het aan, misschien dat je wat tijd nodig hebt om dit te kunnen beslissen.
Heel veel sterkte en houd je ons op de hoogte?
Anais
Het is voor een volwassen kerel namelijk erg makkelijk om een puber van 13/14 lastig te vallen, je weet je daar op die leeftijd geen raad mee en bent gewoon totaal in shocktoestand.
Later frustreerde het mij dat hij die macht heeft gehad en misbruikt. Vandaar dat ik besloot het om te draaien en een scenario te maken en uit te voeren, waarin IK de macht had.
Ik belde en liet hem naar een locatie komen waar meer mensen waren (restaurant). Hij kwam nog ook, die idioot. Daar heb ik hem aangepakt, voelde mij er veilig en ik heb op tafel gegooid wat hij mij heeft aangedaan en wat de gevolgen daarvan zijn geweest. Vroeg hem ook of hij dit met meer meisjes had gedaan en zijn antwoord was JA. Vroeg hem hoe hij het zou vinden als dit met zijn dochters was gebeurd (hij was inmiddels vader van 2 dochters)
Weet je wat hij antwoordde? ALS ZE DAT LEKKER VINDEN; GEEN PROBLEEM. Ziek he?
Hoe ik die macht overnam... Hij was nog steeds getrouwd en ik heb gezegd dat als hij mij nog 1 keer zou lastigvallen, ik zijn vrouw zou opzoeken en zowel zijn priveleven en zijn bedrijf kapot zou maken. Ik zei erbij dat hij bovendien in geval hij mij nog eens lastig zou vallen per telefoon, hij tevens te maken zou krijgen met mijn vriend waarmee ik samenwoonde, die erg agressief was (2 leugentjes, woonde niet samen en vriend was helemaal niet agressief). Als nagerecht heb ik hem gemeld dat ik al bij de politie was geweest en dat ik er over nadacht om hem alsnog op te laten pakken. Nee, dat was ook niet waar maar het had wel effect, de Pedo trok wit weg, de lafbek.
Weet je, ik wilde hem vertellen wat de gevolgen in mijn leven waren geweest. Of DAT effect heeft gehad op hem weet ik natuurlijk niet, maar voor mij was het een stuk afsluiting van een langdurige en lastige periode in mijn leven. Hij heeft mij ondanks al mijn verhuizingen, nog 14 jaar lang gestalkt. Telkens wist hij aan mijn nieuwe adres en telefoonnummer te komen en belde hij weer op en ook daaraan wilde ik voor goed een einde maken.
Ik voelde me die avond beresterk, zag hem echt als een slappe, en zieke pedofiel en begreep niet meer dat hij mij zolang had gemanipuleerd en misbruikt.
Jarenlang ben ik niet zo bijdehant geweest om zijn gestalk bij de politie te melden en voelde me (ten onrechte natuurlijk) schuldig. Er speelde ook schaamte mee voor wat was gebeurd. Niemand is er trots op misbruikt te zijn, zoiets bevindt zich meestal in een geheim circuit waarbij je dat wat gebeurt wilt ontkennen voor jezelf. Laat staan dat je het naar buiten brengt.
Sorry hoor, vind dit een beetje warrig hoe ik dit opschrijf, volg je het nog een beetje?
Ik merk ondanks dat ik veel heb afgesloten op dit vlak, dat ik toch weer een beetje emotioneel word als ik in deze materie duik. Grrrr......Maar wat nu belangrijk is: hoe pak jij het aan, misschien dat je wat tijd nodig hebt om dit te kunnen beslissen.
Heel veel sterkte en houd je ons op de hoogte?
Anais
donderdag 5 februari 2009 om 22:50
Wat stoer en moedig Anais! Ik heb ook well eens aan dat soort confrontaties gedacht, maar daar bereik ik zijn vrouw niet mee. De asituatie is gewoon anders, hoewel ik wel heel veel herken. Dat het je nu nog emotioneel maakt, zelfs wanneer er praktisch gezien niet veel is gebeurd.
Ik denk dat ik eens goed moet gaan overdenken wat ik hier nou mee wil: hem confronteren, een gesprek met haar, niets... ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om weer een relatie met haar te hebben, op welk niveau dan ook.
Ik denk dat ik eens goed moet gaan overdenken wat ik hier nou mee wil: hem confronteren, een gesprek met haar, niets... ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om weer een relatie met haar te hebben, op welk niveau dan ook.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:45
Inderdaad Bermuda, het is een andere situatie met bepaalde herkenbare dingen. Daarom wilde ik hier ook reageren. Het hield me ook gisteren de hele dag bezig en ik dacht nog, hoe kan ik iemand eigenlijk advies of tips geven terwijl alles heel persoonlijk is en geen situatie hetzelfde is en degene die in een soortgelijke situatie zit (met hooguit bepaalde raakpunten) weer een ander mens is dan ik.
Toch vind ik een forum in veel gevallen wel prettig omdat degene die een oproep plaatst tenslotte zelf kiest wat hij/zij er mee doet en datgene eruit haalt wat aanspreekt.
Ik hoop echt dat je de beste manier vindt om te dealen met de situatie rond het gemis van je tweede moeder. In jouw geval zou ik er trouwens niet zo snel voor kiezen om haar man te confronteren omdat het hier meer om de rol van je tweede moeder in jouw leven gaat. Op een gegeven moment voel je vast wel aan wat voor jou het beste is!
Toch vind ik een forum in veel gevallen wel prettig omdat degene die een oproep plaatst tenslotte zelf kiest wat hij/zij er mee doet en datgene eruit haalt wat aanspreekt.
Ik hoop echt dat je de beste manier vindt om te dealen met de situatie rond het gemis van je tweede moeder. In jouw geval zou ik er trouwens niet zo snel voor kiezen om haar man te confronteren omdat het hier meer om de rol van je tweede moeder in jouw leven gaat. Op een gegeven moment voel je vast wel aan wat voor jou het beste is!
