twijfelcrisis, gebleven, hoe gaat het nu?

ik heb een relatie van 10 jaar en 2x een twijffel moment gehad...

De 1e keer was toen we 8 maanden samen waren waarvan we er 4 samen woonden. We hadden een ruzie gehad en hij is naar mijn beste vriendin gegaan om mij te begrijpen ofzo... Nouja, ik heb dit verhaal voornamenlijk van haar gehoord hoor... In iedergeval is hij daar zelfs in tranen uit gebarsten, zij hem troosten en hij probeerde haar toen te zoenen. Zij heeft hem afgewezen en de deur uit gezet. Toen ik dat van haar een paar maanden later hoorde (ze was er zelf ook erg van geschrokken) heb ik toch wel heel erg op het punt gestaan om het uit te maken. Maar gaf hem nog 1 kans...

2 jaar geleden was mijn 2e twijffel moment... het boterde niet zo tussen ond, druk met het werk, je kent het wel... Komt er op eens een gozer bij mij werken (lekker ding, gezellige babbel) die ook een oogje op mij heeft en het niet eens onder stoelen of banken schuift!!! Maar t was er wel een die wel een meissie ook thuis heeft zitten he... Nouja voor zo'n iemand stel je je relatie niet op de proef, maar er was toch een mega aantrekkings kracht met die gast... Ook al kon je zo zien dat het echt een player is... die lichamelijke aantrekkings kracht... daar doe je niets aan....

Gelukkig ging hij daar na 3 maanden weg en was dat probleem ook weer opgelost. Nix gebeurd tussen ons gelukkig...

En intussen zijn we weer wat meer tijd voor elkaar vrij gaan maken en dat voelt wel heel goed.

Met elkaar kunnen praten en heel veel geduld hebben is erg belangrijk... Het gaat zeker niet vanzelf!!!!



En wat zorgt er voor dat jij dit topic opent?

heey Pippa,

Ik herken heel veel in jou verhaal, ik ben dus ook een ware piekerkampioen (leuk woord trouwens).

Ik heb heb sinds 5 maand een vriend, en ik twijfel geloof ik al 4 maand.

Ik heb hier al een topic over geopend.

Ik lijd ook al heel lang aan steeds terug kerende depressies, en ik zit nu ook in therapie.

Dag in dag uit pieker is, tot gek wordens toe..

Vriend is een superlieve vent, maar.... is niet echt mn type, (ik val altijd op de bad guys zeg maar, maar hij is het tegenover gestelde, dus verstandelijk denk ik: dit is gewoon een goeie vent, maar mn gevoel is dat ik niet echt verliefd op m ben, ik vind het gewoon een goedzak, maar of dit nou een basis is voor een relatie??

Dan gaat t gepieker en malen weer verder: is het nou door mn depressie dat ik me zo voel, of is het mn ware gevoel????

ARHHHH gek word ik ervan, dagelijks speel ik met de gedachte ermee te kappen, maar....weer die twijfel,: doe ik er wel goed aan, krijg ik geen spijt???

Zucht nu ga ik dus weer een lange dag met twijfels en malen tegemoet, ik hoop echt dat ik eerdaags de knoop kan doorhakken,en natuurlijk geen spijt krijg....

En JA ik word ook gek van mezelf....

Ik heb zelf geen last van depressies, maar wel met een mega-pieker-mind belast. Dus opzich ben ik daar wel mee bekend...

Vaak kan ik niet kiezen en zolang ik de gevolgen niet goed kan overzien en dus niet zeker ben van mijn zaak, neem ik vaak die beslissing gewoon nog even niet. Zeker mbt relaties. Ik ga me dan afvragen of het echt beter is zonder hem bijvoorbeeld. Als ik het idee had dat het leuker zou zijn, kijk dan heb je iets. Nog niets heeft mij kunnen overtuigen dat ik beter af ben zonder hem. Het was alle jaren ook mijn stap maatje, we hebben samen een vroenden groep... Hij is alleen een beetje lazy in het huishouden... nouja welke vent niet???

En wat betreft het verliefd zijn... Dat gaat gewoon toch over hoor... Bij de een wat eerer dan bij de andere... Dan zal je zelf weer opzoek moeten gaan in dat geen wat die vlindertjes ook al weer opriep bij je... Zoals bij mij, vind ik het heerlijk als hij zich eens opdost in zijn nette pak en dat we dan uit eten gaan... Dan kan ik weer heerlijk naar hem staren... Dan kan ik er weer een poos tegen aan zeg maar! hahaha! Tja, en ik hou gewoon echt veel van hem en dat is het belangrijkste, als dat er niet is, dan kan je beter over gaan op een andere relatie. Maar sluit deze dan wel eerst netjes af natuurlijk!



En saffietje, als je op de bad guys vlt, zou ik bijna zeggen: hou deze lekker! Want wat heb je aan een zwijmel gast als die toch alleen je hart breekt?

Ik kies toch liever iemand op het innerlijk uit, dat ik weet dat hij er voor mij zal zijn en ook van mij houd (voor zover je dat dan kunt achterhalen natuurlijk... meestal kom je daar toch pas mettertijd achter...)



Ik heb in iedergeval op twijffel momenten een beetje het lot laten beslissen, even aangekeken hoe het zou gaan. En daarna besloten dat ik echt voor mijn vent ga, omdat ik de indruk krijg dat hij ook echt voor mij gaat, en dat is heerlijk!



Succes meiden!

Hallo!



Wat een leuk onderwerp!

Ik ben zelf namelijk ook echt een twijfelaar.



Heb nu inmiddels een jaar verkering. Het is tussendoor een week uitgeweest. Ik kreeg ineens twijfels. Is hij het wel? Wil ik dit, of wil ik / is er meer? Houd ik nog wel van hem? Wel honderd vragen in mijn hoofd met nog meer verschillende antwoorden.



Ik heb mijn twijfels uitgsproken, want ik kon er niet meer tegen. Ik werd er helemaal gek van. Het liefst was ik gillend weggerend. Toen heb ik een week nagedacht en besloten ermee door te gaan. Na een paar dagen maakte hij het uit. Hij is ook (ja net een vrouw soms ) ook een ontzettende twijfelaar. Door mijn twijfels ging hij weer twijfelen. Pff.. Maar na een week waren we alweer samen.



Nu 3 maanden verder gaat het super! Het is net alsof we al die ellende even nodig hadden. We zijn er nu allebei wel achter gekomen dat ondanks alle problemen we niet zonder elkaar kunnen, dus dat we dan maar aan die problemen moeten werken i.p.v. bij elkaar weglopen.



Een maand geleden inmiddels heeft hij gevraagd of ik bij hem in huis kom wonen. Hij woont in een studentenhuis en daar is een kamer vrij. Ik heb besloten om het te doen. We houden wel allebei onze eigen kamer. Gewoon eigen bed enzo. Het is dus niet samen wonen, maar samen leven in één huis. Lijkt me perfect! Gewoon toch nog de veilige haven van een eigen plekje, maar heel dicht bij elkaar. Als ik dan zin heb in een knuffel hoef ik maar één kamer op te schuiven! We zijn er allebei nu echt wel aan toe en het voelt goed.

Vandaag is het allemaal eigenlijk definitief geworden.

En jawel, twijfels!

Vandaar eigenlijk dat ik weer op hierop keek.

Geen heftige twijfels, maar gewoon van die gedachtes, wil ik dit wel echt? En de gedachten die denk ik iedereen heeft die twijfelt.



Zegt het feit dat je twijfelt al genoeg over de situatie of is twijfelen gezond?



Ik ben van mening dat twijfelen gezond is, zolang je het je leven niet laat controleren en je weet waar de twijfels vandaan komen.



Deze keer is voor mij helemaal duidelijk waarom ik twijfel. Ik twijfel nu ook niet écht, heb alleen twijfel gedachtes, want ik weet dat ik het wil.

Het is een stap dichterbij en dat is leuk, maar doodeng!



Maar ik neem de stap graag en stuur de twijfelgedachtes lekker mijn hoofd weer uit .



Liefs,

privacy

Hoi,

Ik ken het ook heel goed. Heb nu 2 1/2 jaar een relatie en woon 10 maanden samen. Steeds als ik twijfel (door verschillende redenen; contact met ander meisje, niks doen voor ons huis en momenteen heeft hij continue kritiek) stopt hij met die irritante gewoonte en gaat het weer super goed. Merk alleen wel dat bij elke twijfelperiode de twijfels sterker worden. Zit nu dus weer in zo'n periode. Ik heb de afgelopen maanden problemen gehad op het werk, waardoor ik niet lekker in mijn vel zat. Dat is nu een maand voorbij, maar ik merk sindsdien dat mijn vriend opeens heel veel commentaar heeft. Zo zeurt hij of ik mijn kleren nog niet heb opgeruimd, niet heb gestreken, etc. Terwijl we allebei fulltime werken en hij de afgelopen weken zelf niks heeft gedaan! En als ik hem er op aan spreek zegt hij dat hij toch alles tegen me moet kunnen zeggen.

Nou ja, ik hoop dat deze twijfelperiode ook weer snel ten einde komt doordat hij weer lief wordt. Maar vraag me wel af na hoeveel twijfelmomenten je er toch maar mee moet stoppen...

Ik herken het ook als geen ander, ik verkeer momenteel in een soort gelijke situatie. Mijn vriend en ik zijn nu ruim 7,5 jaar bij elkaar waarvan we er 5 samen wonen. Zo nu en dan komt het ''is dit het nou / twijfelgevoel'' weer opzetten.



Eigenlijk heb ik over mijn vriend weinig te klagen, aan hem mankeert namelijk vrij weinig. Hij is intelligent, niet onaardig om te zien, hij heeft humor, is zeer sociaal en is ook nog eens een goede huisman Toch ben ik regelmatig ontevreden/onrustig. Voor een groot deel leven we toch langs elkaar heen. We hebben beide een drukke baan, intensieve hobby's en zodoende blijft er maar weinig tijd voor elkaar over. Anderzijds zou ik ook niet zo goed weten wat we nou samen zouden moeten gaan doen...



De vonken zijn er gewoon af, ik voel me steeds minder aangetrokken tot hem. Aan de andere kant moet ik er ook niet aan denken om bij hem weg te gaan! Ik weet wat ik aan hem heb en als mens bewonder ik hem enorm.... Toch moet er wel iets aan deze situatie gedaan worden maar wat? Ik mis de passie gewoon vreselijk.... Uiteraard heb ik dit wel eens met mijn vriend besproken maar volgens mij ziet hij het probleem niet zo. Tja, en juist dat besluiteloze maakt mij nog onrustiger.



Voor beide keuzes valt iets te zeggen;



Verder gaan met deze relatie en de boel een flinke oppepper geven is het liefste wat ik zie gebeuren, toch heb ik het gevoel dat het wellicht toch weer inzakt.



Alleen het idee al om uit elkaar te gaan maakt me bang en verdrietig... Ik heb enkel behoefte aan meer passie en spanning.

-zucht- wat word ik toch moe van mezelf.....