Twijfels aan relatie

Hoi allemaal,

Ik heb ruim een jaar een relatie met mijn vriend. We zijn allebei halverwege de 20 en werken beiden full-time. We hebben veel dezelfde interesses en communiceren goed met elkaar. We zijn gek op elkaar. Toch twijfel ik al lang aan de relatie.
(Sommige mensen zullen zeggen: "bij twijfel niet doen". Alleen dan zou ik nooit meer iets kunnen doen, dus dat is voor mij geen handige tip. Alle andere tips zijn van harte welkom. )

Waar ik problemen mee heb, is mijn vriend's passiviteit en geringe vermogen om problemen op te lossen. Om een voorbeeld te geven: we hadden samen een week gepland voor een vakantie. Hij was vergeten wanneer we op vakantie zouden gaan, en wilde dit ook niet bij mij vragen (want: moeilijk). Hij ging er vanuit dat het probleem "zich vanzelf wel op zou lossen". Gevolg is dat we onze vakantie heel erg hebben moeten aanpassen, omdat hij afspraken in die betreffende week had gepland. Ander voorbeeld: hij heeft nog nooit een bijbaan oid gehad (want: moeilijk en eng). Nog een ander voorbeeld: hij had een enorme schimmelplek in de vloerbedekking in z'n kamer (woont op kamers). Zijn kamer stonk naar schimmel en het zag er gewoon heel smerig uit. Dit is 3 jaar zo geweest, incl. 1 jaar (!) zeuren van mij dat hij er echt iets aan moet doen. De reden: moeilijk, weet niet welke vloerbedekking ik moet kiezen, etc.

Ook heeft hij een verslaving en (waarschijnlijk) dysthymie. Al ongeveer 10 jaar. Hij lijkt altijd een reden te zoeken om zich somber te voelen (en soms weer aan de verslaving toe te geven). Aan de verslaving geeft hij zo'n eens per maand toe, veel minder dan eerst. We hebben afspraken gemaakt, onder andere de afspraak dat hij het mij vertelt als het niet is gelukt de verleiding te weerstaan. Hij heeft hier nu 2x over gelogen en dat vind ik echt niet oke. Als we bij elkaar zijn, hebben we geen last van de verslaving (heeft ie dan ook geen behoefte aan) en zegt hij ook een miljoen keer sorry voor het liegen. Het is alleen op die momenten zelf dat de verslaving het van mij wint. Daarnaast geeft hij aan een internetverslaving te hebben. Hij zit vaak de helft van de werkdag een beetje nutteloos te surfen op internet, om zich daarna daar weer stom over te voelen, om daardoor weer de hele dag te internetten, etc. Hij heeft nu ook psychologische hulp voor zijn verslavingen, maar heeft gekozen voor een niet-intensief traject. Hij ziet eens per 3 weken een psycholoog. Tussendoor moet hij opdrachten maken, maar dat doet hij vaak niet. Want tja, "het blaadje met opdrachten lag in mijn tas", "ik begreep niet wat de bedoeling was" (navragen leerde mij dat hij zijn eigen aantekeningen niet begreep...). Dit frustreert me. Van die verslaving af en gelukkig(er) zijn zouden prioriteit moeten hebben. De laatste tijd zeur ik heel veel, bijvoorbeeld over waarom hij de opdrachten niet maakt, maar ook over dingen in het verleden, en dat is iets wat ik zelf wil veranderen. Ik weet alleen niet goed hoe.

Als we samen zijn, is hij (meestal) vrolijk en hebben we het leuk. Hij zegt dat hij gewoon graag bij me wil blijven, ondanks mijn twijfels. Hij geeft me de tijd om te bedenken wat ik wil en dat vind ik zo ontzettend lief. Hoeveel mensen zouden al weggelopen zijn van zo'n zeurende en eeuwig twijfelende vriendin?

Ik ben alleen bang voor de toekomst. Ik wil een gelijkwaardige partner zijn, niet iemand die, zoals nu, de hele tijd zegt "heb je je opdrachten wel gedaan?", "heb je dit en dit wel genoteerd in je agenda?", etc. Gaat hij ooit een baan krijgen (contract loopt binnenkort af) en gewoon 8 uur/dag werken voor z'n geld? Is hij bereid z'n verantwoordelijkheid te nemen als vader? Kan hij wel een voorbeeld voor mijn kinderen zijn? Kan hij stabiel genoeg worden om een leven mee te delen? (want dat is hij nu naar mijn idee niet)
Maar ook: ben ik te streng / te kritisch? Ik ben ook wel veel aan het "zeuren" over dingen waar hij passief in is (geweest) en niks meer aan kan veranderen. Hij is immers al goed bezig en wil heel graag actiever zijn? Hij is ook iemand die bereid is fouten toe te geven en me ook de 10e keer dat ik ergens over zeur uitleg te geven over het "waarom" (ik wil bijv. precies weten hoe het kan dat die vakantie niet in de agenda stond, een vervelende eigenschap van mij). Als ik het zou uitmaken, vind ik dan ooit nog wel iemand die zo goed voor me is?

Hoe kan ik hierin een goede keuze maken?

Alvast bedankt

@Bee_Kind: ja dat denk ik inderdaad ook als ik er met een afstandje naar kijk...

@Annelleke: bedankt voor je reactie! ik heb er wel een en ander over gelezen maar zit inderdaad niet bij een steungroep oid. Hij heeft dus wel therapie en doet matig de opdrachten die hij daarvoor moet doen, maar doet wel zijn best qua verslaving (hij heeft nog veel vaker de neiging het te doen, die hij meestal met succes onderdrukt maar soms dus niet). Mag ik vragen waarom jij de indruk hebt dat ik niet weet wat de ziekte inhoudt en hoe ik ermee om moet gaan? Ik heb zelf die indruk ook maar ik vraag me af hoe dat blijkt uit mijn tekst. Ik vraag ook wel eens aan hem: hoe moet ik ermee omgaan? moet ik boos worden als je weer aan je verslaving toegeeft, of juist lief zijn en zeggen dat een terugval erbij hoort? Hij weet het alleen ook niet goed.
Ik weet inderdaad dat verslaving voor het leven is en dat dysthymie ook een langdurig iets is.

viva-amber schreef: ↑

12-10-2018 16:02

Eigenlijk wil jij een relatie met zijn verbeterde versie en niet met hem, alleen de verbeterde versie bestaat niet.

Nog niet.
Maar je hebt gelijk

@foeksia72: dat zijn precies de vragen die ik mezelf ook stel. Ik ben van nature niet een leidersfiguur dus de kartrekker zijn kost me veel energie. Als ik me slecht voel, kan ik wel bij hem terecht, en laatst was ik ziek en heeft hij voor me gekookt enzo. Hij hangt ook wel eens, uit eigen initiatief, mijn was op. Dat soort dingen gaan prima. Maar ik weet niet of we bij grotere tegenslagen in het leven (die er sowieso gaan komen, zoals in elk leven) een goed team zullen vormen.

@Vanille: ik weet vrijwel zeker dat het geen bore out is, maar bedankt voor de link. Hij geeft aan zijn werk moeilijk te vinden. Het is eerder dat hij bijvoorbeeld een moeilijke taak moet doen, niet direct weet hoe hij deze moet uitvoeren en daarom maar afleiding gaat zoeken.

-vanille- schreef: ↑

12-10-2018 16:17

Ik denk persoonlijk dat jouw vriend super slim is maar zich stierlijk verveelt. Dat in combinatie met zijn psychische gesteldheid en jij die hem niet helpt maar bemoedert. Ik zou gewoon met hem praten wat hem nou dwars zit en een iq test laten afnemen. Ik heb wel eenz wat gelezen over hoogbegaafdheid en mensen die zich zo erg vervelen dat ze Bijv gaan stelen en voor de kick ofzo. Verwacht je ook niet dat ze hb zijn maar zijn het wel. Ik zie vooral op dit forum adviesen van ha erg want of blijf want... Maar niet de kern van het probleem aankaarten. Jammer

Hoe zou ik hem dan wel kunnen helpen ipv bemoederen?
Ik uit tegen hem wel eens mijn frustratie, dan zeg ik dingen als "weet je ik WIL helemaal niet de coach/moeder-rol op me nemen maar ik voel me in de rol geduwd omdat jij je als een 15-jarige gedraagt" (niet echt aardig, weet ik). Ik weet niet goed hoe ik anders op dat gedrag moet reageren. Als iemand vaak faalt in agendamanagement, dan is mijn reactie: vaker checken of dingen in de agenda staan.

@Vanille: tja ik ken hem Maar ik sta er wel voor open hoor, een IQ-test kunnen we zeker een keer doen.

Koekie1980: dat zijn handige stappen, bedankt.

koekie1980 schreef: ↑

12-10-2018 16:53

Graag gedaan..... je weet dat hij ook zo blijft doen omdat jij hem die mogelijkheid geeft he.

Ja dat is waar... Ik probeer me soms ook in te houden maar dat is lastig.

Geen succesverhalen? Je hoort toch wel vaker dat een man een beetje een lapzwans is maar op een gegeven moment het licht ziet en zijn verantwoordelijkheden neemt? Of ben ik nu heel naief?

Rooss4.0 schreef: ↑

12-10-2018 17:34

Gefeliciteerd, je hebt je eerste kind!
Nu nog een man....

Dat grapje maakte ik ook naar mijn vriend. Toen zei hij voor de grap terug: "fijn toch, een kind zonder dat je hebt hoeven bevallen". :')