Relaties
alle pijlers
Twijfels in relatie
vrijdag 18 juni 2021 16:24
Hoi allemaal,
Ik lees altijd graag mee, maar kom nu zelf met een topic. Ik ga het proberen kort te houden
Ik woon nu een jaartje samen met mijn vriend en ik zit vol twijfels. Ik ben niet gelukkig, maar ik weet niet helemaal waar het nu aan ligt, of vooral, aan wie het ligt. Ik voel me vaak niet gehoord / gezien / begrepen. Ik praat graag dingen van me af, vertel graag dingen en wil ook d.m.v. praten graag dingen oplossen als dingen niet lekker lopen tussen ons. Omdat het niet altijd lekker loopt, kom ik misschien wat vaker met dingen waar ik wat aan zou willen doen.
Mijn vriend is geen prater. Dingen lossen zich vanzelf wel op, ik moet me ook niet te veel bemoeien met waar hij mee bezig is. Hij is best een gesloten persoon.
Als ik wil praten over ons word ik al snel afgekapt, ik zeur veel te veel volgens hem. Ik voel me daardoor niet begrepen. Als ik ook maar iets op een verkeerde manier verwoord is het al helemaal mis. Ik loop op mijn tenen en denk bij alles na hoe ik het moet verwoorden zodat er in ieder geval naar me geluisterd wordt en het niet in ruzie eindigt. Dit geldt niet alleen voor dingen die met ons te maken hebben, maar voor alles. Ik wil zo graag dat hij geïnteresseerd is in wat ik te vertellen heb, ik wil zo graag begrip en wat meer liefde.
En eerlijk gezegd weet ik niet meer wat normaal is; is dit misschien gewoon mijn eigen onzekerheid, of is hij inderdaad zo koud en wat afstandelijk? Moet ik gewoon aan mezelf werken of werkt deze relatie niet? Verwacht ik misschien te veel? Ik doe volgens mij veel voor hem, ben wel iemand die graag zorgt, maar krijg dit niet altijd terug.
Ik ben alleen maar aan het twijfelen over wat ik wil en wat ik moet doen. Er moet in ieder geval iets gebeuren, maar ik weet niet wat. Heeft iemand wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt, of heeft iemand advies welke stappen ik kan zetten?
Ik lees altijd graag mee, maar kom nu zelf met een topic. Ik ga het proberen kort te houden
Ik woon nu een jaartje samen met mijn vriend en ik zit vol twijfels. Ik ben niet gelukkig, maar ik weet niet helemaal waar het nu aan ligt, of vooral, aan wie het ligt. Ik voel me vaak niet gehoord / gezien / begrepen. Ik praat graag dingen van me af, vertel graag dingen en wil ook d.m.v. praten graag dingen oplossen als dingen niet lekker lopen tussen ons. Omdat het niet altijd lekker loopt, kom ik misschien wat vaker met dingen waar ik wat aan zou willen doen.
Mijn vriend is geen prater. Dingen lossen zich vanzelf wel op, ik moet me ook niet te veel bemoeien met waar hij mee bezig is. Hij is best een gesloten persoon.
Als ik wil praten over ons word ik al snel afgekapt, ik zeur veel te veel volgens hem. Ik voel me daardoor niet begrepen. Als ik ook maar iets op een verkeerde manier verwoord is het al helemaal mis. Ik loop op mijn tenen en denk bij alles na hoe ik het moet verwoorden zodat er in ieder geval naar me geluisterd wordt en het niet in ruzie eindigt. Dit geldt niet alleen voor dingen die met ons te maken hebben, maar voor alles. Ik wil zo graag dat hij geïnteresseerd is in wat ik te vertellen heb, ik wil zo graag begrip en wat meer liefde.
En eerlijk gezegd weet ik niet meer wat normaal is; is dit misschien gewoon mijn eigen onzekerheid, of is hij inderdaad zo koud en wat afstandelijk? Moet ik gewoon aan mezelf werken of werkt deze relatie niet? Verwacht ik misschien te veel? Ik doe volgens mij veel voor hem, ben wel iemand die graag zorgt, maar krijg dit niet altijd terug.
Ik ben alleen maar aan het twijfelen over wat ik wil en wat ik moet doen. Er moet in ieder geval iets gebeuren, maar ik weet niet wat. Heeft iemand wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt, of heeft iemand advies welke stappen ik kan zetten?
zaterdag 19 juni 2021 08:17
Je bent ongelukkig, voelt je niet gezien en gehoord, loopt op je tenen en gezien wat je schrijft ga je dit niet met je vriend kunnen bespreken zodat daar verandering in gaat komen.
Dus…
Als je verandering wilt zul je zelf iets moeten veranderen.
Je weet nu wat die hebt en dat het je niet gelukkig maakt. Dus wil je geluk, dan zal je dit los moeten laten
Dus…
Als je verandering wilt zul je zelf iets moeten veranderen.
Je weet nu wat die hebt en dat het je niet gelukkig maakt. Dus wil je geluk, dan zal je dit los moeten laten
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zaterdag 19 juni 2021 08:19
Ik denk dat het niet uitmaakt aan wie of wat het ligt: jij bent ongelukkig en jullie behoeften passen niet goed bij elkaar.
Ik snap dat het lastig is, zeker als je samenwoont, maar mijn enige advies is uitmaken. Jullie probleem wordt veroorzaakt door een karakterverschil, dus dat ga je niet kunnen oplossen vrees ik.
Ik snap dat het lastig is, zeker als je samenwoont, maar mijn enige advies is uitmaken. Jullie probleem wordt veroorzaakt door een karakterverschil, dus dat ga je niet kunnen oplossen vrees ik.
zaterdag 19 juni 2021 09:23
Ik wil ook zeker niet in een relatie blijven die niet leuk is, ik ben liever alleen gelukkig dan samen ongelukkig;) Ik ben nu 27 dus wil niet voor altijd in een ongelukkige relatie blijven zitten.
Alleen ben ik ook niet van het zomaar opgeven, zeker nu we samenwonen. Er zijn natuurlijk ook zo veel dingen leuk aan hem, anders was ik niet bij hem. Maar die leuke dingen moeten wel blijven opwegen tegen de minder leuke dingen en die balans is nu wel weg, ik heb hier te veel last van.
Als het echt aan mij ligt wil ik graag aan mezelf werken. Ik heb vanuit vroeger best wel een angst voor afwijzing ontwikkeld en houd graag de controle. Ik wil daarom alles aan hem begrijpen en alles uitpraten zodat ik weet hoe het zit. Dit is deels iets waar ik aan kan werken, maar het blijft ook een karakterverschil natuurlijk. Ik hou gewoon van diepgaande gesprekken maar daarvoor moet ik niet bij hem zijn. Hij vindt het al snel gezeik en is weinig empathisch.
Ik wil gewoon niet zomaar iets opgeven als blijkt dat ik misschien wat aan mezelf had kunnen doen. Aan de andere kant heb ik voor mijn gevoel alles al geprobeerd om het beter te laten verlopen, maar hoe harder ik probeer, hoe meer de deur wordt dichtgegooid. Dus misschien is er dan geen andere optie meer...
Alleen ben ik ook niet van het zomaar opgeven, zeker nu we samenwonen. Er zijn natuurlijk ook zo veel dingen leuk aan hem, anders was ik niet bij hem. Maar die leuke dingen moeten wel blijven opwegen tegen de minder leuke dingen en die balans is nu wel weg, ik heb hier te veel last van.
Als het echt aan mij ligt wil ik graag aan mezelf werken. Ik heb vanuit vroeger best wel een angst voor afwijzing ontwikkeld en houd graag de controle. Ik wil daarom alles aan hem begrijpen en alles uitpraten zodat ik weet hoe het zit. Dit is deels iets waar ik aan kan werken, maar het blijft ook een karakterverschil natuurlijk. Ik hou gewoon van diepgaande gesprekken maar daarvoor moet ik niet bij hem zijn. Hij vindt het al snel gezeik en is weinig empathisch.
Ik wil gewoon niet zomaar iets opgeven als blijkt dat ik misschien wat aan mezelf had kunnen doen. Aan de andere kant heb ik voor mijn gevoel alles al geprobeerd om het beter te laten verlopen, maar hoe harder ik probeer, hoe meer de deur wordt dichtgegooid. Dus misschien is er dan geen andere optie meer...
zaterdag 19 juni 2021 10:41
Het voelt voor jou als opgeven als je er nu mee stopt?
Je hebt in de economie een term Sunk Cost. Hierbij wordt de beslissing om door te gaan met een project gebaseerd op hoeveel kosten er reeds zijn gemaakt. Met andere worden; we hebben al zoveel geinvesteerd, we kunnen niet stoppen!
Ik zie ook vaak dat mensen dit doen met een relatie. Nee, ik kan het niet uitmaken, want dan gooi ik X jaar weg. Want we hebben zoveel beleefd. Blablabla. Die leuke herinneringen blijf je wel houden, je voorkomt gewoon dat het niet leuk wordt.
Je moet niet alleen naar het verleden en het nu kijken, maar ook naar de toekomst. Heb je er echt zin in om met iemand samen te blijven die jou vindt zeuren? Die eigenlijk liever niets verteld en die liever niet heeft dat jij je met hem bemoeid? Dat je op je tenen moet lopen om niets verkeerds te zeggen. Joh, waar blijf jij dan? Jouw behoeften en jouw persoonlijkheid?
En natuurlijk heeft hij ook wel leuke en lieve kanten.
Mijn relatie is nog niet zo lang geleden uit gegaan, eigenlijk om een vergelijkbare reden. We konden echt heel veel lol samen hebben en de relatie was warm, maar qua karakter waren we gewoon te anders. Ex was stil/introvert en ik ben welliswaar geen extravert, maar wel meer uitgesproken in wat ik wil en heb meer zelfvertrouwen. (Diepgaande) gesprekken had ik vooral met vriendinnen, want hij was echt van het soort; als ik niet alle informatie heb, dan kan ik geen mening vormen.
Daarnaast was onze manier van communiceren gewoon te anders. Als mij iets niet beviel dan gaf ik dat gelijk aan, terwijl ik het bij hem maar moest raden wat er niet beviel. En dan ga je toch op je tenen lopen en je loopt het risico op stille verwijten.
En op die manier wilde ik niet nog 20 jaar doorgaan en daarom is het uit gegaan. Dit was niet van de een op de andere dag hoor, hier hebben we het wel over gehad, dus het was geen verrassing.
Het is nu uit en ik woon nu al een tijdje op mijzelf en ik vind het heerlijk. Ik merk nu dat het toch veel meer onderhuidse spanningen en stress gaf dan ik mij realiseerde. Maar voor mijn gevoel had ik die tijdens mijn relatie niet!!
Ik vind het fijn dat ik nu gewoon mijzelf kan zijn, zonder mij in te moeten houden voor een ander of maar te moeten raden waar hij aan denkt. Ik merk ook dat mijn leven bijna niet veranderd is, ik doe nog steeds hetzelfde als anders. Oké mijn leven is minder fysiek geworden, maar dat is het enige verschil.
Je hebt in de economie een term Sunk Cost. Hierbij wordt de beslissing om door te gaan met een project gebaseerd op hoeveel kosten er reeds zijn gemaakt. Met andere worden; we hebben al zoveel geinvesteerd, we kunnen niet stoppen!
Ik zie ook vaak dat mensen dit doen met een relatie. Nee, ik kan het niet uitmaken, want dan gooi ik X jaar weg. Want we hebben zoveel beleefd. Blablabla. Die leuke herinneringen blijf je wel houden, je voorkomt gewoon dat het niet leuk wordt.
Je moet niet alleen naar het verleden en het nu kijken, maar ook naar de toekomst. Heb je er echt zin in om met iemand samen te blijven die jou vindt zeuren? Die eigenlijk liever niets verteld en die liever niet heeft dat jij je met hem bemoeid? Dat je op je tenen moet lopen om niets verkeerds te zeggen. Joh, waar blijf jij dan? Jouw behoeften en jouw persoonlijkheid?
En natuurlijk heeft hij ook wel leuke en lieve kanten.
Mijn relatie is nog niet zo lang geleden uit gegaan, eigenlijk om een vergelijkbare reden. We konden echt heel veel lol samen hebben en de relatie was warm, maar qua karakter waren we gewoon te anders. Ex was stil/introvert en ik ben welliswaar geen extravert, maar wel meer uitgesproken in wat ik wil en heb meer zelfvertrouwen. (Diepgaande) gesprekken had ik vooral met vriendinnen, want hij was echt van het soort; als ik niet alle informatie heb, dan kan ik geen mening vormen.
Daarnaast was onze manier van communiceren gewoon te anders. Als mij iets niet beviel dan gaf ik dat gelijk aan, terwijl ik het bij hem maar moest raden wat er niet beviel. En dan ga je toch op je tenen lopen en je loopt het risico op stille verwijten.
En op die manier wilde ik niet nog 20 jaar doorgaan en daarom is het uit gegaan. Dit was niet van de een op de andere dag hoor, hier hebben we het wel over gehad, dus het was geen verrassing.
Het is nu uit en ik woon nu al een tijdje op mijzelf en ik vind het heerlijk. Ik merk nu dat het toch veel meer onderhuidse spanningen en stress gaf dan ik mij realiseerde. Maar voor mijn gevoel had ik die tijdens mijn relatie niet!!
Ik vind het fijn dat ik nu gewoon mijzelf kan zijn, zonder mij in te moeten houden voor een ander of maar te moeten raden waar hij aan denkt. Ik merk ook dat mijn leven bijna niet veranderd is, ik doe nog steeds hetzelfde als anders. Oké mijn leven is minder fysiek geworden, maar dat is het enige verschil.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zaterdag 19 juni 2021 13:04
@Naamloosjes het ging toen wel beter, maar het is altijd al een issue geweest. Wat er volgens mij vriend is gebeurd is dat het even wat minder ging tussen ons, hij snel geïrriteerd was, ik daardoor op mijn tenen liep en steeds meer problemen zag waardoor hij is dichtgeklapt. En daaruit komen is heel moeilijk.
Ik voel me vaak afgewezen als ik vraag hoe het op zijn werk is en hij amper antwoord geeft bijvoorbeeld. Of als ik iets wil bespreken maar hij het meteen afkapt. Voor mijn gevoel heb ik alles al geprobeerd. Volgens hem komt het allemaal wel goed als ik maar weer mezelf ben. Dan wordt alles weer leuker. Alleen het probleem is dat ik heel geïnteresseerd ben etc als ik mezelf ben én dat werkt nu dus niet.
Ik voel me vaak afgewezen als ik vraag hoe het op zijn werk is en hij amper antwoord geeft bijvoorbeeld. Of als ik iets wil bespreken maar hij het meteen afkapt. Voor mijn gevoel heb ik alles al geprobeerd. Volgens hem komt het allemaal wel goed als ik maar weer mezelf ben. Dan wordt alles weer leuker. Alleen het probleem is dat ik heel geïnteresseerd ben etc als ik mezelf ben én dat werkt nu dus niet.
zaterdag 19 juni 2021 13:05
Wat knap dat je die stap hebt gezet! Ik zit nog heel erg in de fase van we kunnen vast naar elkaar toe groeien. Wanneer besefte jij dat dat niet ging werken?dianaf schreef: ↑19-06-2021 10:41Het voelt voor jou als opgeven als je er nu mee stopt?
Je hebt in de economie een term Sunk Cost. Hierbij wordt de beslissing om door te gaan met een project gebaseerd op hoeveel kosten er reeds zijn gemaakt. Met andere worden; we hebben al zoveel geinvesteerd, we kunnen niet stoppen!
Ik zie ook vaak dat mensen dit doen met een relatie. Nee, ik kan het niet uitmaken, want dan gooi ik X jaar weg. Want we hebben zoveel beleefd. Blablabla. Die leuke herinneringen blijf je wel houden, je voorkomt gewoon dat het niet leuk wordt.
Je moet niet alleen naar het verleden en het nu kijken, maar ook naar de toekomst. Heb je er echt zin in om met iemand samen te blijven die jou vindt zeuren? Die eigenlijk liever niets verteld en die liever niet heeft dat jij je met hem bemoeid? Dat je op je tenen moet lopen om niets verkeerds te zeggen. Joh, waar blijf jij dan? Jouw behoeften en jouw persoonlijkheid?
En natuurlijk heeft hij ook wel leuke en lieve kanten.
Mijn relatie is nog niet zo lang geleden uit gegaan, eigenlijk om een vergelijkbare reden. We konden echt heel veel lol samen hebben en de relatie was warm, maar qua karakter waren we gewoon te anders. Ex was stil/introvert en ik ben welliswaar geen extravert, maar wel meer uitgesproken in wat ik wil en heb meer zelfvertrouwen. (Diepgaande) gesprekken had ik vooral met vriendinnen, want hij was echt van het soort; als ik niet alle informatie heb, dan kan ik geen mening vormen.
Daarnaast was onze manier van communiceren gewoon te anders. Als mij iets niet beviel dan gaf ik dat gelijk aan, terwijl ik het bij hem maar moest raden wat er niet beviel. En dan ga je toch op je tenen lopen en je loopt het risico op stille verwijten.
En op die manier wilde ik niet nog 20 jaar doorgaan en daarom is het uit gegaan. Dit was niet van de een op de andere dag hoor, hier hebben we het wel over gehad, dus het was geen verrassing.
Het is nu uit en ik woon nu al een tijdje op mijzelf en ik vind het heerlijk. Ik merk nu dat het toch veel meer onderhuidse spanningen en stress gaf dan ik mij realiseerde. Maar voor mijn gevoel had ik die tijdens mijn relatie niet!!
Ik vind het fijn dat ik nu gewoon mijzelf kan zijn, zonder mij in te moeten houden voor een ander of maar te moeten raden waar hij aan denkt. Ik merk ook dat mijn leven bijna niet veranderd is, ik doe nog steeds hetzelfde als anders. Oké mijn leven is minder fysiek geworden, maar dat is het enige verschil.
zaterdag 19 juni 2021 13:13
Hmmm... lastig. Ik denk op het moment dat ik accepteerde dat ik nu eenmaal was wie ik ben en hij wie hij was (en hij mij). En dat je iemands kern niet kunt veranderen en dat we net dichter bij elkaar konden komen.Twijfelbloempje schreef: ↑19-06-2021 13:05Wat knap dat je die stap hebt gezet! Ik zit nog heel erg in de fase van we kunnen vast naar elkaar toe groeien. Wanneer besefte jij dat dat niet ging werken?
Naar elkaar toegroeien kan, in mijn optiek, enkel met dingen die echt kunnen veranderen. Dus wel samen een ritme vinden qua hoe je het huishouden doet of hoe regelen we bepaalde zaken, maar jou vriend zal nooit een gezellige kletsert worden en jij zal niet veranderen in een niet-kletsert. Daar moet je je bij neerleggen.
En dan is het de vraag, wil je dat? Kun je dat? Het kan best zo zijn dat de huidige situatie nog 20 jaar of langer gaat duren, zonder echte verandering. Dat vond ik zonde van mijn tijd en energie.
Ook niet belangrijk. Wat wil hij? Als hjj het wel best vindt zoals het gaat, dan gaat er sowieso niets veranderen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zaterdag 19 juni 2021 13:48
Hij heeft vooral geen zin in gezeur en heeft er veel minder last van dan ik. Hij vindt ook wel dat het anders moet maar praten werkt niet, het komt vanzelf wel goed. Ik geloof daar niet meer zo indianaf schreef: ↑19-06-2021 13:13Hmmm... lastig. Ik denk op het moment dat ik accepteerde dat ik nu eenmaal was wie ik ben en hij wie hij was (en hij mij). En dat je iemands kern niet kunt veranderen en dat we net dichter bij elkaar konden komen.
Naar elkaar toegroeien kan, in mijn optiek, enkel met dingen die echt kunnen veranderen. Dus wel samen een ritme vinden qua hoe je het huishouden doet of hoe regelen we bepaalde zaken, maar jou vriend zal nooit een gezellige kletsert worden en jij zal niet veranderen in een niet-kletsert. Daar moet je je bij neerleggen.
En dan is het de vraag, wil je dat? Kun je dat? Het kan best zo zijn dat de huidige situatie nog 20 jaar of langer gaat duren, zonder echte verandering. Dat vond ik zonde van mijn tijd en energie.
Ook niet belangrijk. Wat wil hij? Als hjj het wel best vindt zoals het gaat, dan gaat er sowieso niets veranderen.
zaterdag 19 juni 2021 17:52
Hoe lang zijn jullie samen?
Ik zou het ook zonde vinden om het maar gewoon uit te maken zonder het echt proberen op te lossen ook al lijkt hij nu niet echt mee te werken. Er gaan zoveel relaties door diepe dalen. Misschien heeft hij een goede wake up call nodig waarna jullie kunnen gaan werken aan een oplossing.
Relatietherapie een oplossing? Anders misschien wat gesprekken voor jouzelf aanvragen via de poh ggz?
Ik zou het ook zonde vinden om het maar gewoon uit te maken zonder het echt proberen op te lossen ook al lijkt hij nu niet echt mee te werken. Er gaan zoveel relaties door diepe dalen. Misschien heeft hij een goede wake up call nodig waarna jullie kunnen gaan werken aan een oplossing.
Relatietherapie een oplossing? Anders misschien wat gesprekken voor jouzelf aanvragen via de poh ggz?
zaterdag 19 juni 2021 18:05
We zijn nu ongeveer 2,5 jaar samen.Chrissie88 schreef: ↑19-06-2021 17:52Hoe lang zijn jullie samen?
Ik zou het ook zonde vinden om het maar gewoon uit te maken zonder het echt proberen op te lossen ook al lijkt hij nu niet echt mee te werken. Er gaan zoveel relaties door diepe dalen. Misschien heeft hij een goede wake up call nodig waarna jullie kunnen gaan werken aan een oplossing.
Relatietherapie een oplossing? Anders misschien wat gesprekken voor jouzelf aanvragen via de poh ggz?
Relatietherapie ga ik er niet doorheen kringen bij hem, zelfs als ik wil praten is het al te veel. Ik maak alles te moeilijk, neem alles te serieus en maak me te druk. Hij is niet van het praten en hier al helemaal niet van
Het moet zich gewoon vanzelf oplossen. Ik wacht al maanden op de oplossing maar ik word alleen maar verdrietiger en voel me steeds meer alleen. Met iemand praten is wel goed, ik volg nu ook een training die me hierbij helpt en waar ik leer minder te overdenken en de controle los te laten. Dat helpt wel met minder in paniek raken als hij weer een deur dichtgooit, maar het zal natuurlijk altijd een behoefte van mij blijven.
zaterdag 19 juni 2021 18:12
Wat vervelend dat je je zo eenzaam en verdrietig voelt. Die ruzies die jullie hebben en het slaan met deuren lijkt me niet gezond.
Ik zou als ik jou was eens een gesprek aanvragen via de huisarts. Dan kun je uitgebreider je problemen bespreken en krijg je hopelijk/waarschijnlijk. Misschien kan die je helpen een brief op te stellen waarin je goed kunt verwoorden hoe je je voelt (ik noem maar wat).
Er moet wel snel wat gebeuren denk ik, voordat jullie beiden op een punt van no return komen.
Ik zou als ik jou was eens een gesprek aanvragen via de huisarts. Dan kun je uitgebreider je problemen bespreken en krijg je hopelijk/waarschijnlijk. Misschien kan die je helpen een brief op te stellen waarin je goed kunt verwoorden hoe je je voelt (ik noem maar wat).
Er moet wel snel wat gebeuren denk ik, voordat jullie beiden op een punt van no return komen.
zaterdag 19 juni 2021 18:35
In combinatie met je andere post. Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe jullie dynamiek echt is. Ik weet natuurlijk niet of jij misschien van een mug een olifant maakt of dat jouw vriend juist veel te makkelijk is. Ik vind het wel goed van je dat je bezig bent met jezelf, dat je jouw issues wel aanpakt.Twijfelbloempje schreef: ↑19-06-2021 13:48Hij heeft vooral geen zin in gezeur en heeft er veel minder last van dan ik. Hij vindt ook wel dat het anders moet maar praten werkt niet, het komt vanzelf wel goed. Ik geloof daar niet meer zo in
Ik weet niet op welk punt er concreet iets anders moet, maar soms komen dingen inderdaad wel goed. Bijvoorbeeld omdat je weet dat iets dat stress veroorzaakt straks weg is. Dan heeft het inderdaad niet zo veel zin om je er teveel druk over maken. Maar met sommige dingen is het gewoon zo, als je altijd hetzelfde doet als anders, zal er nooit een andere uitkomst komen. Want de meeste dingen veranderen niet zomaar. En dan kun je wachten tot je een ons weegt.
Dus is het dat hij denkt, het lost zich echt wel op of zit je nu te wachten tot hij besluit er iets aan te doen?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
