Relaties
alle pijlers
Uit elkaar om kinderwens wegens leeftijdsverschil?
vrijdag 14 januari 2022 20:13
Hoi allemaal,
Voor dit topic heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn gebruikelijke nick ben ik herkenbaar voor een paar personen en ik ben er nog even niet aan toe om dit onderwerp irl bekend te maken.
Sinds 4 jaar ben ik samen met mijn vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was dat niet met de intentie om een relatie te starten, maar we werden verliefd en bleven dat en zodoende zijn we hier beland. We wonen nu 2,5 jaar samen en hebben het fijn.
Waarom dan dit topic? Er is een probleem dat al een hele tijd boven blijft komen en we komen er niet uit. Er is een leeftijdsverschil tussen ons. Ik ben 35 en hij is 27. In principe geen probleem, maar op één vlak is dit een probleem: het vlak kinderen.
Ik heb geen allesoverheersende kinderwens, maar ben er na lang wikken en wegen inmiddels al een tijd over uit dat ik graag een kind of kinderen zou willen krijgen. In principe denk ik dat ik ook zonder kinderen te krijgen gelukkig zal blijven, maar ik zou het op z’n minst graag proberen.
Mijn vriend wil ook wel kinderen. Maar eigenlijk niet nu al. En hier komen we niet uit.
Ik begrijp heel goed dat hij er eigenlijk nog niet aan moet denken. Net lekker bezig met zijn carrière en nog middenin het opbouwen van zijn leven.
Ik wil hierin mijn zin ook echt niet doordrijven. Ik durf nog best een half jaar of jaartje te wachten, maar langer eigenlijk niet. Wat nou als ik te lang wacht en het helemaal niet meer lukt?
Mijn vriend zou gevoelsmatig nog wel een jaar of 5 à 10 willen wachten. En die tijd heb ik gewoon niet meer.
Onlangs hadden we een lang gesprek waarin de conclusie naar boven kwam dat we er maar gewoon voor moeten gaan (voor kinderen) en dat we er wel uitkomen met z’n tweeën en een kind, dat hij er ook echt wel positieve dingen in ziet en er voor zou gaan als het eenmaal zo ver is. Ben daarna begonnen met slikken van foliumzuur, maar als ik eerlijk ben zie en merk ik gewoon aan hem dat hij voornamelijk zoveel water bij de wijn zou gooien om mij niet kwijt te raken, maar dat hij diep van binnen eigenlijk echt nog niet wil. Dat voelt natuurlijk niet als de goede basis voor zo’n grote beslissing (dus blijven de condooms op het nachtkastje staan en is het foliumzuur weer in de kast verdwenen).
Hij snapt mij. Ik snap hem. Maar wat dan nu?
Ik word zo verdrietig van het idee dat we dan nu uit elkaar zouden moeten hierom. Hem moeten missen. En het idee me (weer) door een portie liefdesverdriet te moeten worstelen, me daarna weer in het datingleven te moeten storten, en (als ik geluk heb iemand tegen te komen) weer opnieuw het hele riedeltje door moeten gaan van iemand leren kennen, diens vrienden en familie te moeten leren kennen, weer een nieuwe schoonfamilie… Ik wil dat helemaal niet. (Je leest, dit zou niet mijn eerste relatiebreuk zijn en die breuken zijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten.)
Mijn vriend wil kinderen, dus ook als ik voor hem kies en mijn eigen kinderloosheid op de koop toe neem zal onze relatie uiteindelijk waarschijnlijk stranden op het moment dat hij aan kinderen toe is en ik dat niet meer kan. Rationeel gezien lijkt het dus het best om de stekker er maar zo snel mogelijk uit te trekken. Maar wat dan.. Dan ben ik 35 en sta ik weer de stukken van mijn gebroken hart aan elkaar te lijmen.
Omdat ik wel besef dat het zo niet door kan gaan open ik dit topic. Er zijn vast vrouwen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten; wat hebben jullie gedaan?
Heb ik nog kans op nog een gelukkig relatie, op tijd om kinderen te krijgen? Of ben ik te laat?
Wie helpt me relativeren? Wie stelt me gerust dat je ook op of na je 35ste nog een leuke en geschikte partner kan tegenkomen waarmee je een gezin kan stichten?
Dank alvast.
Voor dit topic heb ik een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn gebruikelijke nick ben ik herkenbaar voor een paar personen en ik ben er nog even niet aan toe om dit onderwerp irl bekend te maken.
Sinds 4 jaar ben ik samen met mijn vriend. Toen wij elkaar leerden kennen was dat niet met de intentie om een relatie te starten, maar we werden verliefd en bleven dat en zodoende zijn we hier beland. We wonen nu 2,5 jaar samen en hebben het fijn.
Waarom dan dit topic? Er is een probleem dat al een hele tijd boven blijft komen en we komen er niet uit. Er is een leeftijdsverschil tussen ons. Ik ben 35 en hij is 27. In principe geen probleem, maar op één vlak is dit een probleem: het vlak kinderen.
Ik heb geen allesoverheersende kinderwens, maar ben er na lang wikken en wegen inmiddels al een tijd over uit dat ik graag een kind of kinderen zou willen krijgen. In principe denk ik dat ik ook zonder kinderen te krijgen gelukkig zal blijven, maar ik zou het op z’n minst graag proberen.
Mijn vriend wil ook wel kinderen. Maar eigenlijk niet nu al. En hier komen we niet uit.
Ik begrijp heel goed dat hij er eigenlijk nog niet aan moet denken. Net lekker bezig met zijn carrière en nog middenin het opbouwen van zijn leven.
Ik wil hierin mijn zin ook echt niet doordrijven. Ik durf nog best een half jaar of jaartje te wachten, maar langer eigenlijk niet. Wat nou als ik te lang wacht en het helemaal niet meer lukt?
Mijn vriend zou gevoelsmatig nog wel een jaar of 5 à 10 willen wachten. En die tijd heb ik gewoon niet meer.
Onlangs hadden we een lang gesprek waarin de conclusie naar boven kwam dat we er maar gewoon voor moeten gaan (voor kinderen) en dat we er wel uitkomen met z’n tweeën en een kind, dat hij er ook echt wel positieve dingen in ziet en er voor zou gaan als het eenmaal zo ver is. Ben daarna begonnen met slikken van foliumzuur, maar als ik eerlijk ben zie en merk ik gewoon aan hem dat hij voornamelijk zoveel water bij de wijn zou gooien om mij niet kwijt te raken, maar dat hij diep van binnen eigenlijk echt nog niet wil. Dat voelt natuurlijk niet als de goede basis voor zo’n grote beslissing (dus blijven de condooms op het nachtkastje staan en is het foliumzuur weer in de kast verdwenen).
Hij snapt mij. Ik snap hem. Maar wat dan nu?
Ik word zo verdrietig van het idee dat we dan nu uit elkaar zouden moeten hierom. Hem moeten missen. En het idee me (weer) door een portie liefdesverdriet te moeten worstelen, me daarna weer in het datingleven te moeten storten, en (als ik geluk heb iemand tegen te komen) weer opnieuw het hele riedeltje door moeten gaan van iemand leren kennen, diens vrienden en familie te moeten leren kennen, weer een nieuwe schoonfamilie… Ik wil dat helemaal niet. (Je leest, dit zou niet mijn eerste relatiebreuk zijn en die breuken zijn me ook niet in de koude kleren gaan zitten.)
Mijn vriend wil kinderen, dus ook als ik voor hem kies en mijn eigen kinderloosheid op de koop toe neem zal onze relatie uiteindelijk waarschijnlijk stranden op het moment dat hij aan kinderen toe is en ik dat niet meer kan. Rationeel gezien lijkt het dus het best om de stekker er maar zo snel mogelijk uit te trekken. Maar wat dan.. Dan ben ik 35 en sta ik weer de stukken van mijn gebroken hart aan elkaar te lijmen.
Omdat ik wel besef dat het zo niet door kan gaan open ik dit topic. Er zijn vast vrouwen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten; wat hebben jullie gedaan?
Heb ik nog kans op nog een gelukkig relatie, op tijd om kinderen te krijgen? Of ben ik te laat?
Wie helpt me relativeren? Wie stelt me gerust dat je ook op of na je 35ste nog een leuke en geschikte partner kan tegenkomen waarmee je een gezin kan stichten?
Dank alvast.
zaterdag 15 januari 2022 22:38
Ik quote gewoon een artikel, hoor. Het was niet mijn voorbeeld maar van de auteur van dat artikel in de link.05-2019 schreef: ↑15-01-2022 21:35Kom op zeg ken jij Janet?
Wie zegt dat het haar eigen eicellen zijn geweest? Of misschien toch van een donor? En die heeft geld genoeg om de medische molen in te gaan. Die kan de hele wereld over om medische hulp te krijgen. Kan meerdere nanny's betalen en hoeft zelf de nachten niet haar bed uit.
Jij blijft maar met voorbeelden komen dat ik denk wie moet je nu overtuigen?
Toen ik 35 was en bij mijn gynaecoloog was heeft hij mijn eicellen bekeken. Hij zei letterlijk je hebt er nog genoeg maar het kan zo ineens voorbij zijn of de kwaliteit is niet goed. Als je kinderen wilt hebben dan mag je nu er wel aan gaan beginnen.
Denk je dat dat voor de lol word gezegd?
Hij gaf aan dat je dan minimaal een jaar geprobeerd moest hebben en dan langzaam in de medische molen terecht zou komen. Dan was ik nog net "optijd" zodat het vergoed werd.
Am Yisrael Chai!
zondag 16 januari 2022 08:52
Tja, wat wil je met statistieken. Het zegt niks over individuele gevallen. Wij zijn 5 jaar bezig geweest, 8 keer zwanger, maar geen kind. Vorig jaar toen ik 39 was mijn amh nog laten prikken; de eicelvoorraad was die van een 29-jarige. Dat zegt dus helemaal niks.
Vroeger dacht ik ook: ach, het kan allemaal nog wel. Nu ben ik van het kamp: een slimme meid begint op tijd. Want je weet niet wat je gaat aantreffen op je weg naar het moederschap. En al is de oorzaak van problemen misschien niet je leeftijd, het helpt ook zeer zeker niet.
Vroeger dacht ik ook: ach, het kan allemaal nog wel. Nu ben ik van het kamp: een slimme meid begint op tijd. Want je weet niet wat je gaat aantreffen op je weg naar het moederschap. En al is de oorzaak van problemen misschien niet je leeftijd, het helpt ook zeer zeker niet.
zondag 16 januari 2022 08:58
Ja dat vind ik ook bizar. Als een vrouw bijvoorbeeld een miskraam krijgt dan denken mensen automatisch dat dit aan de vrouw ligt, terwijl allang en breed is bewezen dat verouderd sperma de kans op miskramen verhoogd.Positivevibes schreef: ↑15-01-2022 22:30Dit klopt. En de mannelijke afname van onvruchtbaarheid is 1 van de redenen dat we een vertekend beeld hebben van vrouwelijke vruchtbaarheid, want alles wordt aan de vrouw toegerekend. Heel erg bizar eigenlijk als je erover nadenkt.
Dat vrouwen van 40 gemiddeld minder snel zwanger worden dan vrouwen van 25 komt voor een gedeelte ook simpelweg doordat veel vrouwen van 40 een oudere partner hebben.
Ik heb geen concreet advies voor je TO maar het is in ieder geval statistisch gezien gunstig om een jongere partner te hebben
Als vrouw van 40 maak je dus een veel betere kans om zwanger te raken van een man van 30. Helaas zijn de meeste 40'ers samen met een man die nog ouder is.
zondag 16 januari 2022 10:37
zondag 16 januari 2022 17:59
Precies dit. Mijn man is ook een stuk ouder en waar hij in het verleden zonder moeite kinderen kon verwekken bij zijn ex. lukte dat bij ons niet zo makkelijk. Daar waren toch diverse ICSI behandelingen voor nodig (en uiteindelijk met onze allerlaatste cryo met ons eigen materiaal gelukt tegen alle verwachtingen in). Wij waren anders overgegaan op donor materiaal.
Mijn arts vertelde destijds dat de kans op miskramen bij een man boven de 50 ook groter is (DNA fragmentatie). Ook de kans op kinderen met autisme en depressie neemt toe naarmate de man ouder is. Het idee dat mannen maar vruchtbaar blijven is echt onzin! Het verschil is dat het bij vrouwen sneller gaat en de ei voorraad en kwaliteit eerder afneemt, maar mannen hebben wel degelijk een biologische klok.
Voor vrouwen geldt dat voorbeelden zoals Janet Jackson en Naomi Campbell mij niets zeggen. Deze vrouwen beschikken over een goed gevulde bankrekening en als zij niet reeds eitjes op jongere leeftijd hebben laten invriezen acht ik de kans dat ze gebruik hebben gemaakt van donor materiaal zeer groot. Het is jammer dat mensen daar over het algemeen niet wat meer open over zijn omdat dit ten onrechte de suggestie wekt dat alles nog mogelijk is als je de 40 of 50 al bent gepasseerd.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 16 januari 2022 18:09
Wat verdrietig dat je wel zwanger bent geweest maar nog steeds met lege handen staat.beetjebl schreef: ↑16-01-2022 08:52Tja, wat wil je met statistieken. Het zegt niks over individuele gevallen. Wij zijn 5 jaar bezig geweest, 8 keer zwanger, maar geen kind. Vorig jaar toen ik 39 was mijn amh nog laten prikken; de eicelvoorraad was die van een 29-jarige. Dat zegt dus helemaal niks.
Vroeger dacht ik ook: ach, het kan allemaal nog wel. Nu ben ik van het kamp: een slimme meid begint op tijd. Want je weet niet wat je gaat aantreffen op je weg naar het moederschap. En al is de oorzaak van problemen misschien niet je leeftijd, het helpt ook zeer zeker niet.
Ik ben het helemaal eens met jouw tweede alinea. Ik had ook niet verwacht dat mijn man en ik tegen problemen zouden aanlopen (hij was reeds bewezen vruchtbaar geweest en mijn lichaam leek prima te functioneren). En het feit dat wij begonnen toen ik 29 was gaf ons wel extra tijd om dingen uit te zoeken (en mijn ei-voorraad en kwaliteit was nog goed). Als je later begint heb je die luxe domweg niet (meer). Uiteindelijk heeft het 4 jaar geduurd en dat gun ik niemand.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 16 januari 2022 18:09
Wat verdrietig dat je wel zwanger bent geweest maar nog steeds met lege handen staat.beetjebl schreef: ↑16-01-2022 08:52Tja, wat wil je met statistieken. Het zegt niks over individuele gevallen. Wij zijn 5 jaar bezig geweest, 8 keer zwanger, maar geen kind. Vorig jaar toen ik 39 was mijn amh nog laten prikken; de eicelvoorraad was die van een 29-jarige. Dat zegt dus helemaal niks.
Vroeger dacht ik ook: ach, het kan allemaal nog wel. Nu ben ik van het kamp: een slimme meid begint op tijd. Want je weet niet wat je gaat aantreffen op je weg naar het moederschap. En al is de oorzaak van problemen misschien niet je leeftijd, het helpt ook zeer zeker niet.
Ik ben het helemaal eens met jouw tweede alinea. Ik had ook niet verwacht dat mijn man en ik tegen problemen zouden aanlopen (hij was reeds bewezen vruchtbaar geweest en mijn lichaam leek prima te functioneren). En het feit dat wij begonnen toen ik 29 was gaf ons wel extra tijd om dingen uit te zoeken (en mijn ei-voorraad en kwaliteit was nog goed). Als je later begint heb je die luxe domweg niet (meer). Uiteindelijk heeft het 4 jaar geduurd en dat gun ik niemand.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 16 januari 2022 20:08
WhatDreamsAreMadeOf schreef: ↑14-01-2022 23:58Ja die derde shift. Ik zie het om me heen en lees er hier ook vaker over. Volgens mij typte ik het eerder al ergens; op dit moment kan ik niet helder beoordelen of ik het een enorm probleem zou vinden als (bijna) alles op mijn schouders terecht zou komen. Maar ik zou me dan wel kunnen voorstellen dat ik het dan liever helemaal alleen zou doen. Dus tja dan is die gelijkwaardigheid inderdaad weg. In ieder geval is dat wel een reden waarom ik hem niet wil overtuigen maar graag wil dat hij zélf tot de conclusie komt dat hij eraan toe is (tja, of niet dus).
Ik zie niet voor me dat hij zijn handen er vanaf zou trekken. Het is een verantwoordelijke vent en als hij ergens voor gaat dan doet hij ook wat hij moet doen. Het is zo lastig dat je van te voren niet weet wat voor effect een kind en alles wat erbij hoort op je gaan hebben. Hoe vaak lees ik hier niet dat het gedrag van een persoon 180 graden gedraaid is nadat er eenmaal een kind was?
Euh nou, niet vaak. Ik lees vooral over mannen die beloofd hadden dat als het kind er eenmaal was ze het echt wel anders zouden doen en joh, dat bleek helemaal niet zo te zijn. Je verwacht het niet
. Mannen die al niet zo waren van het initiatief nemen in het huishouden en die dat na de geboort van kind... jawel, nog steeds niet deden. En toen dus ook nog eens geen initiatief namen in de zorg om kind. Mannen die altijd veel rust nodig hadden en die zich na de komst van kind nog meer terugtrokken want het was zo druk. En ga zo maar door. Dus nee, ik geloof helemaal niet in die 180 graden draai. Ik geloof in wat die man nu al laat zien, zouden meer mensen moeten doen.
