Uit, maar beide willen dat niet.. Hoe ga ik hiermee om?

Ik heb 9 maanden een relatie gehad (mijn vriend is 35 en ik ben zelf 26) en het is 9 maanden met ups en downs geweest, eigenlijk meer downs. Er missen zoveel dingen die er in een relatie wel horen te zijn. Het is erg verwarrend geweest voor zowel mijn vriend als mijzelf, omdat we wel verliefd op elkaar zijn en van elkaar houden, maar elke keer is het drama. We begrijpen elkaar niet en er zijn vooral van zijn kant een hoop issues. De laatste weken zeg ik steeds "als je voor me kiest, kies dan ook voor mij en laat het zien". Eigenlijk weet ik dat ie heel veel om mij geeft, maar op een of andere manier kon ik dat niet merken in onze relatie. Een heleboel gesprekken gehad, waarin hij vooral blokkeerde, omdat hij niet over gevoelens kan praten. De wil is er wel bij hem, maar toch bleven er dingen gebeuren waardoor ik gekwetst werd. Ik wist al langer dat er issues zijn bij hem waardoor hij doet zoals hij doet en daar hebben we het ook over gehad, hij begreep me dan wel, maar zei ook vaak "ik kan het niet en ik weet niet hoe". Uiteindelijk komt het erop neer, dat er heel veel druk van mijn kant was: "ga het nou laten zien" en dat er twee weken terug een onzinnig iets voorviel, waardoor bij hem de bom barstte. We zijn (voor de zoveelste keer) uit elkaar gegaan op een vervelende manier dit keer. Ik heb hem de dag erna nog gesproken en hij zegt dat ie dit heel erg moeilijk vindt, als hij diep in zijn hart kijkt, is het enige wat hij wil gelukkig zijn met mij en me niet kwijt. Maar zijn verstand zegt dat het ons een hoop verdriet bespaart door uit elkaar te gaan. Ik vind dat ook (verstandelijk), ik wil die pijn ook niet meer. Het is zo moeilijk, omdat hij geen klootzak is. Ik weet dat hij me kwetst, maar het komt ergens vandaan... mijn gevoel zegt iets heel anders. Ik heb deze gevoelens nog niet eerder voor iemand gehad!

Het is alle keren dat het uitging, constant aantrekken/afstoten geweest. Als ik wilde, wilde hij niet en andersom. Het lijkt erop dat we in een patroon terecht zijn gekomen van onbewust spelletjes spelen. Voor hem is het nu zo dat hij ECHT geen oplossing meer ziet om eruit te komen, het is te groot geworden en hij wil me geen pijn meer doen. Het feit dat hij geen oplossing meer ziet weegt momenteel zwaarder dan het samen oplossen zijn zijn woorden. Nu ben ik er achter gekomen dat hij ws. last heeft van bindingsangst. En dan niet bindingsangst als in het "mode-woord" dat hij niet kan kiezen tussen vrij of relatie.. Maar hij heeft letterlijk de angst om zich te binden/hechten aan iemand. Ik weet van zijn verleden dat er zelfs meerdere heftige dingen gebeurd zijn waardoor je dit kunt ontwikkelen. ALLES is op zijn plek gevallen bij mij. Alle dingen waar we tegenaan liepen.. En als ik dit eerder had geweten had ik ook anders gereageerd etc. Probleem is dat ik hem hierover wil spreken, maar hij in "die afstand" (kenmerkend voor die angst) zit. Ik weet zeker dat er voor hem ook veel dingen op hun plek zullen vallen en dat hij dan anders naar de situatie zal kijken. Ik voel me zo machteloos, de hele week, sinds het uit is heb ik hem bijna elke dag gesmst. Hij smst vaak wel terug, maar stuurt dan.. "ik heb het ook moeilijk, ik twijfel ook zwaar of dit de juiste keus is, maar het bespaart ons een hoop verdriet, zo denk ik er nu over". Als ik stuur dat ik hem mis en verdrietig ben, stuurt hij dat het wel over gaat, dat het tijd nodig is, dat hij het ook niet makkelijk heeft. Ik heb hem gister geprobeerd te bellen, maar hij neemt niet op (afstand nemen), hij stuurt dat ie het moeilijk heeft en dat het te confronterend is om met me te bellen. Het voelt zo useless.. twee mensen die oprecht van elkaar houden en elkaar niet kwijt willen.. maar het gebeurt toch... hij zit in die afstand nu en kan dan niet open staan.. maar voor mijn gevoel is het anders.. ik weet dingen die hij nog niet weet en daar zou misschien de oplossing kunnen liggen. En ik heb mezelf echt wel afgevraagd.. Je bent 26, kies je voor een leven met iemand met die angst? Want dat gaat niet makkelijk worden.. ik wil ervoor gaan, hij is the love of my life.. hoe zorg ik dat hij het ook gaat zien?? Ik weet uit andere dingen dat zijn liefde voor mij echt is.. en ik denk ook dat hij dit als hij opnieuw voor een ander gevoelens krijgt, dat hij hier weer tegenaan gaat lopen. Hoe kan ik hem nou laten zien dat het stom is om ermee te stoppen??? Moet ik hem juist die afstand geven? Een paar dagen niks laten horen.. ? In het verleden kwam hij dan juist, maar zoals hij er nu inzit heb ik het nog niet eerder meegemaakt (het gaat natuurlijk ook steeds een stap verder) en ik ben bang dat hij nu heel star tegen zn gevoel in zn verstand gaat volgen en dat hij het dan een plekje heeft gegeven en dat het dan te laat is. Dat als ik hem nu die afstand geef, in de hoop dat ie komt, dat hij helemaal niet komt en dat het dan klaar is... What to do??? Thnx!

Bedankt allemaal voor jullie reacties...



Wat het manipuleren betreft, dat vind ik idd wel kloppen. Je gaat mee in dat patroon en gaat er idd mee bezig zijn van "hee als ik dit zus doe, dan doet hij zo", ik wil hier in mijn relatie ook niet mee bezig zijn, dat moet vanzelf gaan. En wat betreft dat de situatie lijkt op "als ik maar lief doe, dan slaat hij me niet", ik vond het grappig dat qwertu dat zegt, want ik heb eerder wel eens tegen een vriendin gezegd: "het lijkt wel of ik in hetzelfde principe zit als vrouwen die geslagen worden door hun man"... dat toch elke keer weer teruggaan... Volgens mij komt dat, omdat hij na zo'n drama heel eventjes laat zien wat ik zo graag wil zien.. dan ben ik even helemaal gelukkig.. maar ik zie wel in dat we in een patroon terecht zijn gekomen waarin we elkaar eigenlijk allebei (op een destructieve manier) geven wat we nodig hebben. Zelf heb ik natuurlijk ook wel nagedacht over welk deel er bij mij ligt... ik heb ook wel eens gedacht ik hou meer van hem dan van mijzelf.. en in feite zoek ik ook die bevestiging bij hem. Ik weet ook van mezelf dat ik iemand ben die dat heel erg van buitenaf nodig heeft.. het feit dat hij me dat niet kan geven is voor mij ws. killing. Miss dat een man met deze problemen sowieso problemen heeft in een relatie en dat het dubbel ongelukkig is, omdat ik juist iemand ben die heel gevoelig is en die bevestiging zo nodig heeft. Ik kom eigenlijk meer en meer tot de kern.. dat zijn ding zijn ding is en dat ik eens een keer met mezelf moet bezig zijn in plaats van met hem.. Maar ik vind het erg moeilijk en zit op dit moment in een behoorlijke worsteling. Ik begrijp Angela's reactie ook wel.. eigenlijk wil je het ook niet horen, maar aan de andere kant doen we dan niet eigenlijk hetzelfde als "onze mannen"???



Op dit moment ben ik op een punt gekomen (ik heb nog steeds niets gehoord) dat ik eigenlijk heel goed weet dat ik niet verder met hem wil. Ik merk dat als ik verdrietig over de situatie ben of die pijn voel, dat dat vooral gebaseerd is op een illusie waar ik aan vast wil houden. Ik vind het heel moeilijk om dat om te buigen. Er zijn momenten dat ik me goed voel en denk "ik heb hem niet nodig, het is over, dit is je nieuwe leven zonder hem, laat het los" en "hij heeft die issues, het is zijn pad" dan kan ik even zo denken als in de reacties wordt beschreven... en dat lukt dan ook wel, maar toch heb ik elke keer een enorme terugslag... Dan gaan mn gedachten toch weer hun eigen weg.. Wat ik dan denk en waar ik dan verdrietig van wordt??

- Hij is opgelucht dat ik weg ben

- Hij is boos op me, omdat ik te lang ben doorgegaan (basically met smeken om het een kans te geven)

- Hij is klaar met me..

- Hij heeft het te moeilijk om contact op te nemen

- En alle leuke dingen dan? Is dat nu allemaal weg, komt dat nooit meer terug?

- Denkt hij daar dan niet aan?

Ik weet dat hij waarschijnlijk nu aan het doen is, wat ik ook zou moeten doen.. namelijk mijn leven weer oppakken.. maar op een of andere manier blijf ik verdrietig. Miss heeft het ook wel te maken met het feit dat ik al 100x ben weggegaan en toch weer ben teruggekomen en dat hij nu de beslissing definitief maakt. WEER een afwijzing.. en ik weet dat ik zo moet denken van blij dat ik van die shit af ben en me moet richten op de toekomst, maar hij zit zo in mijn systeem, ik schrik daar ook gewoon zelf van. Voor mij waren die 9 maanden wel heel echt en ik heb me wel helemaal gegeven in deze relatie en ben daardoor ook heel vaak gekwetst.. Ik kan maar niet geloven dat hij het op deze manier afsluit, juist na alles wat we gedeeld hebben.. en dan snap ik ook wel weer, dat dit miss de enige manier voor hem is, omdat het anders niet kan.. maar moet het op zo'n nare manier afgesloten worden??? Dat is wat mij het meeste pijn doet.. van 9 maanden lang alles elke dag samen delen.. naar helemaal niks en niet eens weten hoe hij erin staat!!!

Hai qwertu,



Bedankt voor je reactie, fijn om te lezen.. moet sowieso zeggen dat de reacties me goed hebben gedaan.. Verstandelijk weet je het wel, maar door het van een "outsider" te horen, besef ik het op een of andere manier beter.



Fijn ook om te horen dat je, ondanks de ellende in die relatie, dat toch hebt weten om te buigen naar iets positiefs.. dat is ook precies wat ik ga doen. Ik laat het achter me.. Ik voel me op dit moment ook wel vrij rustig.. Ik maak me minder druk om waarom hij doet zoals hij doet, hij kiest daarvoor, prima! Niet leuk, maar ik ga er niet nog meer tranen om laten. Als hij wil vluchten moet hij dat zelf weten, ik kies ervoor om er doorheen te gaan en er sterker van te worden. Er is bij mij inmiddels veel op zn plek gevallen.. ik heb eerder nooit last gehad van dat gevoel van "verlatingsangst", alleen bij hem heb ik dat ervaren (ging ook zn telefoon en mail controleren enzo, terwijl ik dat eerder nooit heb gedaan), ik ben er nu wel achter dat ik hem zelf over mijn grenzen heb laten gaan, hij heeft misschien wel die issues, maar niet alles is te wijten aan hem, mijn aandeel is dat ik het heb laten gebeuren, omdat ik zo "hunkerde" naar zijn bevestiging. Ik ga me nu op mezelf richten en aan de gang met waarom ik die bevestiging zo van buitenaf nodig heb. Al weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen.. ik weet al langer dat ik "er niet mag zijn" van mezelf. Niet dat ik niet blij ben met wie ik ben, juist wel en heb ook wel zelfvertrouwen, maar het schijnt dat ik onbewust er niet mag zijn van mezelf. Allemaal fijn die informatie, maar wat kan ik daar aan doen? Aan mij om dat uit te gaan zoeken nu.. Hij en ik zijn gewoon niet goed voor elkaar, hoeveel we dan ook van elkaar mogen houden. Het had voor mij niet zo op deze manier uit hoeven gaan, maar als dat de enige manier is waarop hij ermee kan dealen, dan moet het maar. Ik probeer het ook maar zo te zien van wees blij dat hij die stap zet, want zelf had ik het ws toch nooit gekund en dan had ik hem moeten afwijzen en daar had ik me ook nooit goed bij gevoeld. Voor mij is het iig einde oefening. Bedankt allemaal voor jullie lieve en wijze reacties.. Ik heb daar echt heel erg veel aan gehad Liefs