Relaties
alle pijlers
uit - maar wat en waar is mijn gevoel?
woensdag 19 augustus 2009 om 13:32
Lang getwijfeld of ik een topic zou openen, maar ik de laatste weken zoveel rake analyses voorbij komen dat ik toch besloten heb om wat dingen op te schrijven. Ik probeer het kort te houden....
Mijn relatie is uit. Lief en ik zijn drie jaar bij elkaar geweest en in die tijd is er veel veranderd in ons leven. Toen ik hem leerde kennen was ik zelf net echt helemaal hersteld van een depressie die ontstond na mijn vorige relatie. Die relatie heb ik zelf verbroken omdat het, gegeven omstandigheden, beter leek dat ik 'een vriendin' zou zijn voor die jongen dan 'de' vriendin. Enkele maanden later (na 'de omstandigheden') kreeg ik spijt op ongeveer de avond dat hij een nieuwe relatie kreeg, dat veroorzaakte bij mij depressie, waar ik na een aantal maanden uitkwam en ruim een jaar later voelde ik me weer helemaal happy en ontmoette ik dus lief.
Lief was alles wat ik nooit eerder had gezocht in een jongen.... afgezien van aantrekkelijk (dat zoch ik wel
) was hij een surfer/dj/blower/new ager/vrijgevochten. Ik werd waanzinnig verliefd maar dacht, verstandig als ik altijd ben (...), dat ik voor een paar weken van hem (van mijn verliefdheid) zou kunnen genieten en dat het dan, als het echte leven weer begon (het was zomervakantie) wel over zou gaan.
Dat is dus niet gebeurd en we bleven gedurende drie jaar bij elkaar. Best vaak zeiden we tegen elkaar dat we geen echte toekomst hebben, want we denken immers zo ontzettend anders over dingen, maar dat we heel goed van elkaar kunnen genieten zolang we dat fijn vinden. Andere keren fantaseerden we dan toch hardop over later en kindjes en een huis met een tuin (ik een wetenschappelijk carrière en kindjes baren, hij twee dagen per week werken en de rest van de tijd met de kindjes in de tuin wroeten).
In die drie jaar werd hij 'verantwoordelijker' met een echte baan nu en uiteindelijk kreeg ook ik een heuse baan en verhuisde daarvoor naar een andere stad. Nu hebben we dus beiden een echt burgerleven, inclusief verantwoordelijkheden. Ons gezamenlijke leven werd er echter niet echt gezelliger op en, zo denk ik nu, steeds meer gedomineerd door wat er zoal moest (werk, zorgen dat we elkaar vaak genoeg zien, dan ook van elkaar genieten en vaak genoeg sex) en niet meer mocht (spontane dingen, feestjes, dronken worden, laat slapen). Beiden stopten we eigenlijk met het zien van onze vrienden en we zijn er ook nooit in geslaagd om een goede gezamenlijk vriendenkring op te bouwen. Veel van zijn vrienden zijn blowers, terwijl ik gaandeweg een steeds grotere afkeer van wiet/hash heb gekregen en dat ook aan hem opdrong (lees: grote ruzies als hij blowde).
Nu is mijn ervaring ook in eerdere relaties dat ik na zo'n 2,5 jaar drastisch minder behoefte krijg aan sex. Dat gebeurde ook nu en dat is lastig want hij heeft/had wel veel behoefte. Ik weet niet hoe het komt en ik zou willen dat ik wist wat ik eraan kon doen :/
Dan is er nog de kwestie bisexueliteit: bijna een jaar geleden ontdekte ik dat hij bisexuele gevoelens heeft en deze, destijds, op het internet uitleefde. Dit zorgde voor een breuk maar na een ruime week zijn we toch weer bij elkaar gekomen. Kort daarna ging het nog fantastisch maar een aantal maanden later ging alles dus bergafwaarts. Het stemmetje in mijn hoofd dat me vertelt dat er geen enkele manier is om zeker te weten of hij niet toch ooit een man wil proberen speelt absoluut een rol bij het uitgaan van onze relatie. Zelfs al weet ik dat er evengoed een kans bestaat dat hij op een dag een onweerstaanbare vrouw tegenkomt.
Tot slot woont zijn zusje sinds een aantal maanden bij hem in huis. Ik vind het goed hij haar in huis heeft genomen en ik wil haar ook zeker geen grote rol in dit geheel geven, maar ik vond het stiekem in de afgelopen maanden best wel heel moeilijk dat we bijna nooit 'alleen' waren bij hem thuis. Ze eet mee, ze zit samen met ons in de woonkamer en het is toch een beetje beledigend (afgezien van onpraktisch) als wij met z'n tweeen op zijn slaapkamer zouden gaan zitten.
Afgelopen maanden zagen we elkaar dus alleen in de weekenden en hadden we steeds vaker ruzie, steeds minder sex, steeds meer verwijten en steeds meer vermoeidheid. De vakantie zou alles goed moeten maken... de vakantie was niet leuk. Hij was een deel ziek, ik een deel, en het was gewoon niet... leuk. Hij ging eerder naar huis dan ik (was zo gepland) en na ruim een week kwam ik bij hem thuis, hij was net de buren aan het helpen met iets en toen hij me zag (waar de buren bij waren) kreeg ik niet eens een knuffel of iets, maar een knikje. Hij zij later dat hij dat niet durfde met de buren erbij, ik zie/zag het als een teken. Na twee dagen 'thuis' (bij hem, en ik was nog steeds beetje ziek) hadden we het nog niet gezellig, nog geen sex en was 'het' er domweg nog steeds niet (terwijl we elkaar daarvoor n.b. anderhalve week niet hadden gezien). En toen heb ik voorgesteld om het maar uit te maken.
Hij stemde daar simpelweg mee in, had het ook wel eens bedacht. We hebben nog wat wijn gedronken, wat gehuild en gepraat, nog samen in bed geslapen en de volgende dag ben ik naar mijn huis gegaan.
En sindsdien... heb ik nog bijna niet gehuild... en dat snap ik niet. Ik snap niet waar mijn gevoelens zijn gebleven... toen ik Nastik's topic (zeikwijf) las, huilde ik voor het eerst pas echt, en ik denk te weten dat het proces wat zij beschrijft ook bij mij aan de gang is en dat dat een grote rol speelt in 'dat het niet leuk meer was om bij lief te zijn' . En toch... toch vind ik het eng dat ik niets echt voel. Vorige week heb ik lief gezien, hij heeft hier gegeten en ik voelde druk om het goed te maken of iig sex te hebben (zoals ik al maanden druk voel om sex te hebben als we samen zijn) en hij was alleen maar lief en begripvol... zoals hij altijd lief en begripvol is. Soms zou ik willen dat hij iets dramatisch deed, zomaar voor de deur staat, iets waaruit blijkt dat hij voor me wil vechten,.... maar nee hij is alleen maar lief en begripvol en respectvol en heel soms een beetje zeurderig (ik wil zo graag dat je me laat weten of je het echt uitmaakt of niet; over de telefoon).
Ik ben bang dat ik het nu allemaal niet kan voelen en dat het er over een aantal weken/maanden uit komt en me dan weer in een depressie stort.... nu heb ik zo'n 6 keer per dag een helder moment.... maar de ene keer weet ik zeker dat het zo goed is dat we uit elkaar zijn (want we hebben geen toekomst) en de andere keer weet ik zeker dat we het goed moeten maken (want we houden nog van elkaar en we kunnen dit toch zeker wel overwinnnen?!).
Toch een heeeeel lang verhaal, en heel warrig he? Ik vind het vooral zo eng dat ik niet bij mijn gevoelens kan komen en niet kan bepalen welke aspecten nou wel een grote rol spelen en welke meer ondergeschikt zijn. Wel weet ik dat ik me niet zo happy voel als ik zou willen en dat ik me vooral ook niet kan concentreren (op mijn werk bijvoorbeeld :/)
Ik opende het topic om om ideeen te vragen maar realiseer me nu dat het al heel wat is als iemand deze OP door weet te lezen... misschien dat het domweg opschrijven mij al wat duidelijkheid verschaft.
Mijn relatie is uit. Lief en ik zijn drie jaar bij elkaar geweest en in die tijd is er veel veranderd in ons leven. Toen ik hem leerde kennen was ik zelf net echt helemaal hersteld van een depressie die ontstond na mijn vorige relatie. Die relatie heb ik zelf verbroken omdat het, gegeven omstandigheden, beter leek dat ik 'een vriendin' zou zijn voor die jongen dan 'de' vriendin. Enkele maanden later (na 'de omstandigheden') kreeg ik spijt op ongeveer de avond dat hij een nieuwe relatie kreeg, dat veroorzaakte bij mij depressie, waar ik na een aantal maanden uitkwam en ruim een jaar later voelde ik me weer helemaal happy en ontmoette ik dus lief.
Lief was alles wat ik nooit eerder had gezocht in een jongen.... afgezien van aantrekkelijk (dat zoch ik wel
) was hij een surfer/dj/blower/new ager/vrijgevochten. Ik werd waanzinnig verliefd maar dacht, verstandig als ik altijd ben (...), dat ik voor een paar weken van hem (van mijn verliefdheid) zou kunnen genieten en dat het dan, als het echte leven weer begon (het was zomervakantie) wel over zou gaan. Dat is dus niet gebeurd en we bleven gedurende drie jaar bij elkaar. Best vaak zeiden we tegen elkaar dat we geen echte toekomst hebben, want we denken immers zo ontzettend anders over dingen, maar dat we heel goed van elkaar kunnen genieten zolang we dat fijn vinden. Andere keren fantaseerden we dan toch hardop over later en kindjes en een huis met een tuin (ik een wetenschappelijk carrière en kindjes baren, hij twee dagen per week werken en de rest van de tijd met de kindjes in de tuin wroeten).
In die drie jaar werd hij 'verantwoordelijker' met een echte baan nu en uiteindelijk kreeg ook ik een heuse baan en verhuisde daarvoor naar een andere stad. Nu hebben we dus beiden een echt burgerleven, inclusief verantwoordelijkheden. Ons gezamenlijke leven werd er echter niet echt gezelliger op en, zo denk ik nu, steeds meer gedomineerd door wat er zoal moest (werk, zorgen dat we elkaar vaak genoeg zien, dan ook van elkaar genieten en vaak genoeg sex) en niet meer mocht (spontane dingen, feestjes, dronken worden, laat slapen). Beiden stopten we eigenlijk met het zien van onze vrienden en we zijn er ook nooit in geslaagd om een goede gezamenlijk vriendenkring op te bouwen. Veel van zijn vrienden zijn blowers, terwijl ik gaandeweg een steeds grotere afkeer van wiet/hash heb gekregen en dat ook aan hem opdrong (lees: grote ruzies als hij blowde).
Nu is mijn ervaring ook in eerdere relaties dat ik na zo'n 2,5 jaar drastisch minder behoefte krijg aan sex. Dat gebeurde ook nu en dat is lastig want hij heeft/had wel veel behoefte. Ik weet niet hoe het komt en ik zou willen dat ik wist wat ik eraan kon doen :/
Dan is er nog de kwestie bisexueliteit: bijna een jaar geleden ontdekte ik dat hij bisexuele gevoelens heeft en deze, destijds, op het internet uitleefde. Dit zorgde voor een breuk maar na een ruime week zijn we toch weer bij elkaar gekomen. Kort daarna ging het nog fantastisch maar een aantal maanden later ging alles dus bergafwaarts. Het stemmetje in mijn hoofd dat me vertelt dat er geen enkele manier is om zeker te weten of hij niet toch ooit een man wil proberen speelt absoluut een rol bij het uitgaan van onze relatie. Zelfs al weet ik dat er evengoed een kans bestaat dat hij op een dag een onweerstaanbare vrouw tegenkomt.
Tot slot woont zijn zusje sinds een aantal maanden bij hem in huis. Ik vind het goed hij haar in huis heeft genomen en ik wil haar ook zeker geen grote rol in dit geheel geven, maar ik vond het stiekem in de afgelopen maanden best wel heel moeilijk dat we bijna nooit 'alleen' waren bij hem thuis. Ze eet mee, ze zit samen met ons in de woonkamer en het is toch een beetje beledigend (afgezien van onpraktisch) als wij met z'n tweeen op zijn slaapkamer zouden gaan zitten.
Afgelopen maanden zagen we elkaar dus alleen in de weekenden en hadden we steeds vaker ruzie, steeds minder sex, steeds meer verwijten en steeds meer vermoeidheid. De vakantie zou alles goed moeten maken... de vakantie was niet leuk. Hij was een deel ziek, ik een deel, en het was gewoon niet... leuk. Hij ging eerder naar huis dan ik (was zo gepland) en na ruim een week kwam ik bij hem thuis, hij was net de buren aan het helpen met iets en toen hij me zag (waar de buren bij waren) kreeg ik niet eens een knuffel of iets, maar een knikje. Hij zij later dat hij dat niet durfde met de buren erbij, ik zie/zag het als een teken. Na twee dagen 'thuis' (bij hem, en ik was nog steeds beetje ziek) hadden we het nog niet gezellig, nog geen sex en was 'het' er domweg nog steeds niet (terwijl we elkaar daarvoor n.b. anderhalve week niet hadden gezien). En toen heb ik voorgesteld om het maar uit te maken.
Hij stemde daar simpelweg mee in, had het ook wel eens bedacht. We hebben nog wat wijn gedronken, wat gehuild en gepraat, nog samen in bed geslapen en de volgende dag ben ik naar mijn huis gegaan.
En sindsdien... heb ik nog bijna niet gehuild... en dat snap ik niet. Ik snap niet waar mijn gevoelens zijn gebleven... toen ik Nastik's topic (zeikwijf) las, huilde ik voor het eerst pas echt, en ik denk te weten dat het proces wat zij beschrijft ook bij mij aan de gang is en dat dat een grote rol speelt in 'dat het niet leuk meer was om bij lief te zijn' . En toch... toch vind ik het eng dat ik niets echt voel. Vorige week heb ik lief gezien, hij heeft hier gegeten en ik voelde druk om het goed te maken of iig sex te hebben (zoals ik al maanden druk voel om sex te hebben als we samen zijn) en hij was alleen maar lief en begripvol... zoals hij altijd lief en begripvol is. Soms zou ik willen dat hij iets dramatisch deed, zomaar voor de deur staat, iets waaruit blijkt dat hij voor me wil vechten,.... maar nee hij is alleen maar lief en begripvol en respectvol en heel soms een beetje zeurderig (ik wil zo graag dat je me laat weten of je het echt uitmaakt of niet; over de telefoon).
Ik ben bang dat ik het nu allemaal niet kan voelen en dat het er over een aantal weken/maanden uit komt en me dan weer in een depressie stort.... nu heb ik zo'n 6 keer per dag een helder moment.... maar de ene keer weet ik zeker dat het zo goed is dat we uit elkaar zijn (want we hebben geen toekomst) en de andere keer weet ik zeker dat we het goed moeten maken (want we houden nog van elkaar en we kunnen dit toch zeker wel overwinnnen?!).
Toch een heeeeel lang verhaal, en heel warrig he? Ik vind het vooral zo eng dat ik niet bij mijn gevoelens kan komen en niet kan bepalen welke aspecten nou wel een grote rol spelen en welke meer ondergeschikt zijn. Wel weet ik dat ik me niet zo happy voel als ik zou willen en dat ik me vooral ook niet kan concentreren (op mijn werk bijvoorbeeld :/)
Ik opende het topic om om ideeen te vragen maar realiseer me nu dat het al heel wat is als iemand deze OP door weet te lezen... misschien dat het domweg opschrijven mij al wat duidelijkheid verschaft.
woensdag 19 augustus 2009 om 13:41
Mijn advies...
Forceer die gevoelens niet. Je hebt ze nu niet. Ik begrijp dat je bang bent dat ze je gaan overvallen. Het enige wat je kunt doen is zorgen dat je genoeg om handen hebt. Niet teveel zodat je in kunt storten en ook niet te weinig zodat je teveel na kunt denken.
Ga sporten, wees lief voor jezelf. Het zou namelijk best eens zo kunnen zijn dat die gevoelens helemaal niet komen omdat je diep in je hart altijd wist dat het zo zou lopen en er al rekening mee gehouden hebt.
Geniet van het feit dat je niet overhoop ligt en komen er wel tranen, geef daar een tijdje aan toe.
Forceer die gevoelens niet. Je hebt ze nu niet. Ik begrijp dat je bang bent dat ze je gaan overvallen. Het enige wat je kunt doen is zorgen dat je genoeg om handen hebt. Niet teveel zodat je in kunt storten en ook niet te weinig zodat je teveel na kunt denken.
Ga sporten, wees lief voor jezelf. Het zou namelijk best eens zo kunnen zijn dat die gevoelens helemaal niet komen omdat je diep in je hart altijd wist dat het zo zou lopen en er al rekening mee gehouden hebt.
Geniet van het feit dat je niet overhoop ligt en komen er wel tranen, geef daar een tijdje aan toe.
woensdag 19 augustus 2009 om 13:49
Als ik je zo lees, dan denk ik dat je er veel aan zou kunnen hebben als je je basisgevoel weer weet terug te halen. De wijsheid die jullie aan het begin hadden, dat jullie heel erg van elkaar zouden kunnen genieten, maar niet in de wieg zijn gelegd om de rest van jullie leven met elkaar te delen.
Daarmee doe je jezelf recht, en ook hem. Jullie relatie klinkt als een hele mooie ervaring die ten volle genoten is. Jullie gevoel voor elkaar was rijker dan je vooraf had verwacht en ook na jullie breuk zijn er nog diepe warme gevoelens. Dat is erg waardevol.
Probeer je blik te verschuiven van afsluiting naar opening. Je hebt (zonder noemenswaardige ellende/kleerscheuren) nu de gelegenheid jezelf open te stellen voor een leven (inclusief partner) dat op ieder vlak bij je past. Met een rugzak vol prachtige herinneringen is het voortzetten van je wandeling vast niet zo moeilijk
Daarmee doe je jezelf recht, en ook hem. Jullie relatie klinkt als een hele mooie ervaring die ten volle genoten is. Jullie gevoel voor elkaar was rijker dan je vooraf had verwacht en ook na jullie breuk zijn er nog diepe warme gevoelens. Dat is erg waardevol.
Probeer je blik te verschuiven van afsluiting naar opening. Je hebt (zonder noemenswaardige ellende/kleerscheuren) nu de gelegenheid jezelf open te stellen voor een leven (inclusief partner) dat op ieder vlak bij je past. Met een rugzak vol prachtige herinneringen is het voortzetten van je wandeling vast niet zo moeilijk
woensdag 19 augustus 2009 om 14:32
Dank jullie wel voor jullie snelle reacties!
Ik ben het met jullie alledrie eens (ook met jou SS wat betreft Sprankelend).
DNM. wat je zegt probeer ik me zelf ook steeds voor te houden. Ik heb zelfs een sportkaart gekocht direct nadat het uitging... maar ben pas 1 keer geweest.. ik ben zo'n doos in die dingen :/
Sprankelend, wat jij schrijft is precies de gedachte waarmee ik het uitmaakte... ik dacht dat dit het goede moment was om het te doen voordat we nog meer ruzie maakten en terwijl het gevoel laag genoeg was om dit te doen, waarvan we altijd dachten dat het ooit moest gebeuren. En zeker nu we drie weken 'uit elkaar zijn' is dat ook mijn grootste aarzeling om toenadering te zoeken; is dat dan niet tijdelijk en zullen we over niet al te lange tijd opnieuw moeten proberen het uit te maken en zal het dan niet moeilijker zijn.
Maar waarom... waarom houd ik toch zo het gevoel dat ik iets 'over het hoofd zie', iets belangrijks vergeten ben, het gevoel dat je de kaarsen niet hebt uitgeblazen of het raam niet hebt gesloten als je al in de trein zit voor een weekend weg... Waarom kan ik me niet concentreren? Waarom fantaseer ik over weer met hem om kunnen gaan alsof we niet al drie jaar bij elkaar zijn én alsof we niet de rest van ons leven bij elkaar hoeven te blijven. Vaak denk ik dat het eerder bindingsangst is die ten grondslag ligt aan al onze problemen (onze ruzies en irritaties) dan dat ik echt niet met hem mijn leven zou kunnen delen.
Maar dan... waarom denk ik een paar keer per dag: ik reis vanavond naar hem toe en dan zien we wel... en vind ik dat een paar minuten later eigenlijk al teveel moeite (of vind ik dat dat wel kan wachten tot later/dit weekend/een geschikter tijdstip/als ik het allemaal zekerder weet).
Schrijven helpt... wou dat ik dat eerder had gedaan... dank ook dat jullie dit lezen...
Ik ben het met jullie alledrie eens (ook met jou SS wat betreft Sprankelend).
DNM. wat je zegt probeer ik me zelf ook steeds voor te houden. Ik heb zelfs een sportkaart gekocht direct nadat het uitging... maar ben pas 1 keer geweest.. ik ben zo'n doos in die dingen :/
Sprankelend, wat jij schrijft is precies de gedachte waarmee ik het uitmaakte... ik dacht dat dit het goede moment was om het te doen voordat we nog meer ruzie maakten en terwijl het gevoel laag genoeg was om dit te doen, waarvan we altijd dachten dat het ooit moest gebeuren. En zeker nu we drie weken 'uit elkaar zijn' is dat ook mijn grootste aarzeling om toenadering te zoeken; is dat dan niet tijdelijk en zullen we over niet al te lange tijd opnieuw moeten proberen het uit te maken en zal het dan niet moeilijker zijn.
Maar waarom... waarom houd ik toch zo het gevoel dat ik iets 'over het hoofd zie', iets belangrijks vergeten ben, het gevoel dat je de kaarsen niet hebt uitgeblazen of het raam niet hebt gesloten als je al in de trein zit voor een weekend weg... Waarom kan ik me niet concentreren? Waarom fantaseer ik over weer met hem om kunnen gaan alsof we niet al drie jaar bij elkaar zijn én alsof we niet de rest van ons leven bij elkaar hoeven te blijven. Vaak denk ik dat het eerder bindingsangst is die ten grondslag ligt aan al onze problemen (onze ruzies en irritaties) dan dat ik echt niet met hem mijn leven zou kunnen delen.
Maar dan... waarom denk ik een paar keer per dag: ik reis vanavond naar hem toe en dan zien we wel... en vind ik dat een paar minuten later eigenlijk al teveel moeite (of vind ik dat dat wel kan wachten tot later/dit weekend/een geschikter tijdstip/als ik het allemaal zekerder weet).
Schrijven helpt... wou dat ik dat eerder had gedaan... dank ook dat jullie dit lezen...
woensdag 19 augustus 2009 om 14:48
Er springen me twee dingen in het oog. Als je het hebt over hoe je terugblikt dan heb je het over hoe het drie jaar geleden tussen jullie was. Nu geloof ik sowieso al niet dat je ooit terug kan in de tijd (nog niet naar vijf minuten geleden, of vóór die ene opmerking of etc.) maar terug naar drie jaar geleden mag voor iedereen toch wel helder zijn dat dat onmogelijk is.
Het is een hele mooie herinnering die naar boven komt als je terugdenkt. Dat lijkt me prettig . Waarom wil je daar zo graag een conclusie (zoals naar hem toe gaan bijvoorbeeld) aan verbinden?
Tweede is dat je aangeeft dat je al heel snel wordt overvallen door het gevoel dat het teveel moeite is, of dat het beter op een ander tijdstip kan. Dat is niet alleen veelzeggend, het is ook èrg handig. Laat jezelf heerlijk meevoeren op de impuls om het volgende week te doen. Grote kans dat dat je volgende week opnieuw overvallen wordt door het gevoel dat het beter op een later moment gedaan kan worden. En zo ebt het gevoel langzaam weg.
Over bindingsangst heb ik alleen maar politiek incorrecte dingen te melden, dus die laat ik even liggen voor iemand anders
Jij ook bedankt voor het compliment trouwens. Ik ben helaas niet zo handig met het in ontvangst nemen ervan.
Het is een hele mooie herinnering die naar boven komt als je terugdenkt. Dat lijkt me prettig . Waarom wil je daar zo graag een conclusie (zoals naar hem toe gaan bijvoorbeeld) aan verbinden?
Tweede is dat je aangeeft dat je al heel snel wordt overvallen door het gevoel dat het teveel moeite is, of dat het beter op een ander tijdstip kan. Dat is niet alleen veelzeggend, het is ook èrg handig. Laat jezelf heerlijk meevoeren op de impuls om het volgende week te doen. Grote kans dat dat je volgende week opnieuw overvallen wordt door het gevoel dat het beter op een later moment gedaan kan worden. En zo ebt het gevoel langzaam weg.
Over bindingsangst heb ik alleen maar politiek incorrecte dingen te melden, dus die laat ik even liggen voor iemand anders
Jij ook bedankt voor het compliment trouwens. Ik ben helaas niet zo handig met het in ontvangst nemen ervan.
woensdag 19 augustus 2009 om 14:51
Lieve penthi,
Zou het kunnen dat jij veels te veel moet, moet doen en moet voelen van jezelf? Dat je misschien al heel lang niet écht naar je gevoel luistert maar alleen maar bezig bent met hoe jij denkt dat het moet en hoort of wat anderen van je verwachten?
Ik weet niet zeker of dat zo is natuurlijk, maar zoiets proef ik bij jou tussen de regels door, misschien ook wel omdat ik daar zelf een handje van had vóór en nadat het uitging met mijn ex.
Misschien een tip die voor jou kan werken (als je bovenstaande een beetje herkent): ga naar een haptonoom. Voor iemand als ik (super in mijn hoofd bezig, rationeel, alles 100x overdenken) was het een openbaring om op die manier met 'gevoel' bezig te zijn. Ik ben maar een paar keer geweest, maar het was voor mij genoeg om weer in contact te komen met mezelf en wat ik zélf wilde denken en voelen.
Zou het kunnen dat jij veels te veel moet, moet doen en moet voelen van jezelf? Dat je misschien al heel lang niet écht naar je gevoel luistert maar alleen maar bezig bent met hoe jij denkt dat het moet en hoort of wat anderen van je verwachten?
Ik weet niet zeker of dat zo is natuurlijk, maar zoiets proef ik bij jou tussen de regels door, misschien ook wel omdat ik daar zelf een handje van had vóór en nadat het uitging met mijn ex.
Misschien een tip die voor jou kan werken (als je bovenstaande een beetje herkent): ga naar een haptonoom. Voor iemand als ik (super in mijn hoofd bezig, rationeel, alles 100x overdenken) was het een openbaring om op die manier met 'gevoel' bezig te zijn. Ik ben maar een paar keer geweest, maar het was voor mij genoeg om weer in contact te komen met mezelf en wat ik zélf wilde denken en voelen.
woensdag 19 augustus 2009 om 16:09
Hoi Penthisleia, ik had me al afgevraagd hoe het met je ging. Ik had liever een positiever bericht van je gelezen...
Ik ben het helemaal met Sprankelend eens.
Over je twijfels: ik denk dat het normaal is dat je die hebt. Bijna iedereen die een relatie uitmaakt, heeft daar twijfels over. Ook als het voor buitenstaanders duidelijk is dat uitmaken beter is. Op basis van je verhaal - voor zover ik het met wat je vertelt kan beoordelen - is het voor mij ook duidelijk dat die jongen/man het niet echt voor je is. Dat je je niet happy voelt en in de war bent, vind ik ook heel normaal, vlak na een breuk.
Probeer niet om alles te overdenken en te rationaliseren. Het is uit en dat is goed. (Makkelijk gezegd, voor mij, maar ik zie in je verhaal te weinig positieve elementen voor een toekomst met die jongen.)
Sterkte!
Ik ben het helemaal met Sprankelend eens.
Over je twijfels: ik denk dat het normaal is dat je die hebt. Bijna iedereen die een relatie uitmaakt, heeft daar twijfels over. Ook als het voor buitenstaanders duidelijk is dat uitmaken beter is. Op basis van je verhaal - voor zover ik het met wat je vertelt kan beoordelen - is het voor mij ook duidelijk dat die jongen/man het niet echt voor je is. Dat je je niet happy voelt en in de war bent, vind ik ook heel normaal, vlak na een breuk.
Probeer niet om alles te overdenken en te rationaliseren. Het is uit en dat is goed. (Makkelijk gezegd, voor mij, maar ik zie in je verhaal te weinig positieve elementen voor een toekomst met die jongen.)
Sterkte!
woensdag 19 augustus 2009 om 17:12
Hey Reiger!
Nou.... zo gaat het nu dus... we posten trouwens best wel eens in dezelfde topics, maar dan gebruik ik mijn andere nick.. niet eerder beseft dat ik jou natuurlijk wel links en rechts voorbij zie komen, maar jij mij niet.
Dames, wat jullie allemaal schrijven is allemaal waar en het is ook allemaal wat ik eigenlijk wel weet en het is ook precies dat waar ik dan zo af en toe aan twijfel en dus is het fijn dat jullie het allemaal wél helder zien.
Jullie zien zelfs datgene wat ik zelf maar met moeite kan accepteren, namelijk dat ik alles overrationaliseer. Ik weet dat natuurlijk wel van mezelf, maar om dat ook van jullie terug horen laat wel zien hoe ernstig het daar eigenlijk mee gesteld is.
Tammetuk: een haptonoom is de moeite van het overwegen waard. Jaaaaren geleden heb ik er een bezocht. Ik ben iemand die 'lijdt' aan een heel scala van klachten die allemaal geassocieerd worden met stress (roken, ernstige en langdurige eczeem, tandenknarsen en sinds twee dagen ben ik weer 'genezen' van een maand lang diarree (ibs?), bij de haptonoom kwam ik destijds vanwege hele vastzittende stressschouders). Het bizarre is dat lief mij heeeeel erg geholpen heeft bij het omgaan met stress, omdat hij van zichzelf zo ontzettend relaxed en 'composed' is. Gevraagd wat ik in hem zag was een van de dingen die ik zeker noemde: 'hij geeft me rust' . Maar misschien teveel... nu het uit is ben ik zo rustig dat ik uberhaupt niks meer voel... beetje maf ....
Ik ga in ieder geval eindelijk werk maken van regelmatig yoga'en in de hoop dat dat mijn stressreactiviteit wat doet afnemen.
Nou.... zo gaat het nu dus... we posten trouwens best wel eens in dezelfde topics, maar dan gebruik ik mijn andere nick.. niet eerder beseft dat ik jou natuurlijk wel links en rechts voorbij zie komen, maar jij mij niet.
Dames, wat jullie allemaal schrijven is allemaal waar en het is ook allemaal wat ik eigenlijk wel weet en het is ook precies dat waar ik dan zo af en toe aan twijfel en dus is het fijn dat jullie het allemaal wél helder zien.
Jullie zien zelfs datgene wat ik zelf maar met moeite kan accepteren, namelijk dat ik alles overrationaliseer. Ik weet dat natuurlijk wel van mezelf, maar om dat ook van jullie terug horen laat wel zien hoe ernstig het daar eigenlijk mee gesteld is.
Tammetuk: een haptonoom is de moeite van het overwegen waard. Jaaaaren geleden heb ik er een bezocht. Ik ben iemand die 'lijdt' aan een heel scala van klachten die allemaal geassocieerd worden met stress (roken, ernstige en langdurige eczeem, tandenknarsen en sinds twee dagen ben ik weer 'genezen' van een maand lang diarree (ibs?), bij de haptonoom kwam ik destijds vanwege hele vastzittende stressschouders). Het bizarre is dat lief mij heeeeel erg geholpen heeft bij het omgaan met stress, omdat hij van zichzelf zo ontzettend relaxed en 'composed' is. Gevraagd wat ik in hem zag was een van de dingen die ik zeker noemde: 'hij geeft me rust' . Maar misschien teveel... nu het uit is ben ik zo rustig dat ik uberhaupt niks meer voel... beetje maf ....
Ik ga in ieder geval eindelijk werk maken van regelmatig yoga'en in de hoop dat dat mijn stressreactiviteit wat doet afnemen.
woensdag 19 augustus 2009 om 18:39
Hahaha, ja Sprankelend, dat mag je zeker vragen. De huidige situatie vind ik ook zeker niet beschamend genoeg om voor te 'geheimnicken'. Maar... ik heb lang gedubd over dit topic. Vandaag las ik het topic En nu dan? van ennudan en ik wilde haar graag een knuffeltje geven met mijn 'help mijn vriend staat naakt op het internet'-identiteit. Vervolgens vond ik dat ik misschien toch ook maar een topic voor mezelf mocht openen en dat ik daarin ook het hele gebeuren rond lief's bisexualiteit zou moeten noemen (speelt toch een rolletje) en dat ik dus beter deze nick kon gebruiken omdat ik die destijds ook voor dat onderwerp gebruikte.
Inmiddels schaam ik me ook niet echt meer voor de dingen waar ik me toen blijkbaar dusdanig voor schaamde/privacy voor verlangde, dat ik er een geheimnick voor nodig dacht te hebben, dus eigenlijk is het ook gewoon een hoop gedoe (in- en uitloggen) voor niks ).
Inmiddels schaam ik me ook niet echt meer voor de dingen waar ik me toen blijkbaar dusdanig voor schaamde/privacy voor verlangde, dat ik er een geheimnick voor nodig dacht te hebben, dus eigenlijk is het ook gewoon een hoop gedoe (in- en uitloggen) voor niks
).
woensdag 19 augustus 2009 om 20:56
woensdag 19 augustus 2009 om 23:30
Ik vraag me af waarom je zegt niets te voelen, maar wel wilt dat hij iets dramatisch doet. Dan verlang je toch iets? Dan voel je toch iets?
En wat ik niet zo netjes vind is dat je vindt dat hij niet 'mag zeuren' terwijl jij hem geen duidelijkheid geeft. Voor jou is het toch duidelijk? Het is uit. Vertel hem dat ook, dan heb je ook geen 'gezeur'.
En wat ik niet zo netjes vind is dat je vindt dat hij niet 'mag zeuren' terwijl jij hem geen duidelijkheid geeft. Voor jou is het toch duidelijk? Het is uit. Vertel hem dat ook, dan heb je ook geen 'gezeur'.
donderdag 20 augustus 2009 om 10:58
Ja Madhe, je hebt gelijk. Ik vond mezelf ook niet zo aardig toen ik dat opschreef (dat ik vind dat hij een beetje zeurderig overkomt) en ook niet toen ik dat zo voelde... maar ik voelde het idd wel. Een soort van: doe dan iets, als je hier ineens voor de deur stond zou ik dat vast fantastisch vinden! Als je iets 'dramatisch' doet in plaats van me zo lief en begripvol mijn ruimte te geven. Maar.... even later denk ik dan weer: ach nee, zelfs als ie dat zou doen zou ik het misschien alleen maar ongemakkelijk vinden. Bovendien... op de momenten dat ik dan een beetje terugkrabbel weet hij ineens weer dat het wel goed is als we (voorlopig) uit elkaar gaan. Het zal wel gewoon goed zijn zo...
donderdag 20 augustus 2009 om 12:42
au Madhe... als je het zo stelt klinkt het zo cru...
Ik wil natuurlijk helemaal niet dat hij over mijn grenzen heen gaat... ik zou wel willen dat hij zich wat minder passief opstelt. En dat is iets wat ik misschien maanden eerder had moeten bedenken en hem toen had moeten vertellen... maar dat is niet gebeurt. Hij is een hele lieve, charmante, mooie, gevoelige, kan-goed-luisteren, rustgevende, laat-nooit-een-negatieve-emotie-zien man.... misschien is dat ook wel een deeltje van waarom het niet zo goed meer ging... dat ik het heel erg waardeer hoe hij is maar dat ik het ook wel fijn vind als hij zich af en toe eens uit en ergens op gaat staan in plaats van dat ik (voor mijn gevoel) moet (en mag?) beslissen en bedenken.
Ik ben misschien een type wat makkelijk een dominante rol aanneemt in een relatie en dus ligt het ongetwijfeld ook grotendeels bij mezelf, maar hij had best vaak wel wat assertiever mogen zijn... hoe verander je dat als het eenmaal scheefgegroeid is?? Vooral ook zonder hem te kwetsen in zijn gevoelens van mannelijkheid (want die zijn bij hem best 'kwetsbaar'). Een voorbeeldje uit de seksuele sfeer: dat ging allemaal al een poos niet goed... hij wilde heel graag en ik niet... en dan deed hij heel lief en hield me heel zachtjes vast, raakte me heel voorzichtig aan en staarde lief naar me... dat werkt blijkbaar helemaal niet bij mij... op een dag was hij een nieuwe wasmachine aan het plaatsen en o zo stoer met dat ding aan het slepen.... ik kwam hem een kus brengen en voor we wisten stonden we hevig verstrengeld tegen de koelkast passievol te zoenen en wisten vervolgens niet hoe snel we naar boven moesten rennen... DAT... dat zegt iets... wat ik eerder had moeten bedenken.
Ik kan hopen dat als hij een tijdje uit mijn invloedssfeer is hij weer zelfverzekerder/assertiever wordt ... en dat dat ons helpt om ooit nog door te starten (want dat wil ik blijkbaar toch wel...) en anders zegt het in ieder geval iets over dat het goed is dat we toch uit elkaar zijn.
zie je... zo ontdek ik steeds een stukje.. dankjewel Madhe!
Ik wil natuurlijk helemaal niet dat hij over mijn grenzen heen gaat... ik zou wel willen dat hij zich wat minder passief opstelt. En dat is iets wat ik misschien maanden eerder had moeten bedenken en hem toen had moeten vertellen... maar dat is niet gebeurt. Hij is een hele lieve, charmante, mooie, gevoelige, kan-goed-luisteren, rustgevende, laat-nooit-een-negatieve-emotie-zien man.... misschien is dat ook wel een deeltje van waarom het niet zo goed meer ging... dat ik het heel erg waardeer hoe hij is maar dat ik het ook wel fijn vind als hij zich af en toe eens uit en ergens op gaat staan in plaats van dat ik (voor mijn gevoel) moet (en mag?) beslissen en bedenken.
Ik ben misschien een type wat makkelijk een dominante rol aanneemt in een relatie en dus ligt het ongetwijfeld ook grotendeels bij mezelf, maar hij had best vaak wel wat assertiever mogen zijn... hoe verander je dat als het eenmaal scheefgegroeid is?? Vooral ook zonder hem te kwetsen in zijn gevoelens van mannelijkheid (want die zijn bij hem best 'kwetsbaar'). Een voorbeeldje uit de seksuele sfeer: dat ging allemaal al een poos niet goed... hij wilde heel graag en ik niet... en dan deed hij heel lief en hield me heel zachtjes vast, raakte me heel voorzichtig aan en staarde lief naar me... dat werkt blijkbaar helemaal niet bij mij... op een dag was hij een nieuwe wasmachine aan het plaatsen en o zo stoer met dat ding aan het slepen.... ik kwam hem een kus brengen en voor we wisten stonden we hevig verstrengeld tegen de koelkast passievol te zoenen en wisten vervolgens niet hoe snel we naar boven moesten rennen... DAT... dat zegt iets... wat ik eerder had moeten bedenken.
Ik kan hopen dat als hij een tijdje uit mijn invloedssfeer is hij weer zelfverzekerder/assertiever wordt ... en dat dat ons helpt om ooit nog door te starten (want dat wil ik blijkbaar toch wel...) en anders zegt het in ieder geval iets over dat het goed is dat we toch uit elkaar zijn.
zie je... zo ontdek ik steeds een stukje.. dankjewel Madhe!
donderdag 20 augustus 2009 om 16:45
hij komt!!!
hij belde daarstraks om te vragen 'wat ik zo ga doen'. Ik heb gezegd dat ik naar de storm ga kijken... en nu ben ik helemaal opgewonden.... bah! nee... leuk!
ik voel wat ik voel wat ik voel wat!!!
en oh oh oh wat is dit overstandig... maar ik vind het écht leuk... ik maak er een zootje van he?
hij belde daarstraks om te vragen 'wat ik zo ga doen'. Ik heb gezegd dat ik naar de storm ga kijken... en nu ben ik helemaal opgewonden.... bah! nee... leuk!
ik voel wat ik voel wat ik voel wat!!!
en oh oh oh wat is dit overstandig... maar ik vind het écht leuk... ik maak er een zootje van he?
