Relaties
alle pijlers
vergevingsgezind zijn ... of je grenzen stellen?
vrijdag 18 april 2008 om 16:19
Naar aanleiding van het topic van MicMic (mijn man heeft een ander met psychische problemen) ontspon zich een discussie waarin Meds aangaf van: een mens heeft een ander niet per definitie nodig, en zegt zelfs letterlijk: ik vind ook dat je het verplicht ben naar je kinderen toe om grenzen te stellen. Om ze te laten zien dat je ondanks dat je heel veel van iemand houdt niet alles hoeft te pikken in een relatie. Nijntje geeft daarop aan dat ze dat wat kort door de bocht vindt: Daar ben ik het in beginsel mee oneens. Ik denk dat het juist een enorme les is voor de kinderen als je ze laat zien dat, ook al is iemand over de grens gegaan, je hem toch kan vergeven. Korenwolf geeft aan dat er verschil zit bij vergeven inzake vreemdgaan, bijv of het gaat om een eenmalige actie of de notoire vreemdganger en dat kinderen de man van MicMic nodig hebben en dat je juist moet laten zien dat je hem - in het gezin - nodig hebt.
Meds zegt er nog dit over: Veel mensen (lees vrouwen) zijn structureel ongelukkig omdat ze steeds hun grenzen moeten verleggen. Ik zeg dat je daar paal en perk aan moet stellen, vergevingsgezindheid is prachtig, maar werkt alleen als dat kan met behoud van je eigenwaarde. Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar. Als liefde pijn doet is het geen liefde meer
En met de posting van Nijntje wil ik dan het topic openen: Je leest hier op het forum zo vaak over "niet over je grenzen heen laten walsen" etc. dat het opvallend is. Het is kennelijk heel erg als er iemand over je grens gaat. Dat wordt algemeen aangenomen. Maar is dat wel zo erg in alle gevallen? Ik vind dat interessante materie.
Dus: wanneer vind jij dat de grens van vergeven ophoudt?
Meds zegt er nog dit over: Veel mensen (lees vrouwen) zijn structureel ongelukkig omdat ze steeds hun grenzen moeten verleggen. Ik zeg dat je daar paal en perk aan moet stellen, vergevingsgezindheid is prachtig, maar werkt alleen als dat kan met behoud van je eigenwaarde. Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar. Als liefde pijn doet is het geen liefde meer
En met de posting van Nijntje wil ik dan het topic openen: Je leest hier op het forum zo vaak over "niet over je grenzen heen laten walsen" etc. dat het opvallend is. Het is kennelijk heel erg als er iemand over je grens gaat. Dat wordt algemeen aangenomen. Maar is dat wel zo erg in alle gevallen? Ik vind dat interessante materie.
Dus: wanneer vind jij dat de grens van vergeven ophoudt?
vrijdag 18 april 2008 om 16:30
Ik vraag me af hoeveel mensen het met hun kinderen bespreken dat ze door papa of mama bedrogen zijn maar dat ze hem/haar willen vergeven.
Ik heb dit zelf ook gedaan(man misstap vergeven) maar heb dit echt niet met onze zoon besproken zeg. Het is totaal onnodig dat een kind op de hoogte wordt gesteld over de zaken die in een huwelijk spelen. Je kan het gewoon algemeen houden ipv specifiek. Onze zoon heeft de slechte, betere en goede tijden wel ondervonden, maar de oorzaak van dingen hebben wij bewust algemeen gelaten. Ik zou niet willen dat onze zoon anders naar zijn vader gaat kijken doordat hij dit zou horen.
Ik heb dit zelf ook gedaan(man misstap vergeven) maar heb dit echt niet met onze zoon besproken zeg. Het is totaal onnodig dat een kind op de hoogte wordt gesteld over de zaken die in een huwelijk spelen. Je kan het gewoon algemeen houden ipv specifiek. Onze zoon heeft de slechte, betere en goede tijden wel ondervonden, maar de oorzaak van dingen hebben wij bewust algemeen gelaten. Ik zou niet willen dat onze zoon anders naar zijn vader gaat kijken doordat hij dit zou horen.
vrijdag 18 april 2008 om 16:30
Het ging er om dat in het andere topic de man in kwestie door zijn vrouw werd omschreven als soort van geestelijk in de war. Na een goed huwelijk van 17 jaar was hij ineens omgedraaid als een blad aan een boom. Mijn mening daarover was dat als het ging om een tijdelijk van het padje zijn van een verder goed en aangenaam mens, dat vergeving meer op zijn plaats was dan een onbespreekbare grenspaal voor zijn neus. Niemand is perfect, tenslotte. Maar dat heeft imho niets met geen grenzen durven stellen te maken, dat heeft te maken met hoe je omgaat met de grilligheid van het leven. Maar mocht er een vast patroon sluipen in dat soort "grilligheden", dán is een grenspaal op zijn plaats.
vrijdag 18 april 2008 om 16:34
quote:Naski schreef op 18 april 2008 @ 16:24:
Muis, ik zou best wel willen reageren, maar ik snap niet precies wat je bedoelt. Misschien omdat ik het andere topic niet heb gevolgd. Sorry.
Geeft niks, maakt het ook lastig als je het hele verhaal en de discussie niet weet. Ik zal het in het kort herhalen en als ik het niet helemaal goed doe. MicMic opende een post dat haar man weggaat voor een andere vrouw die veel psychische problemen heeft. Op een gegeven moment draaide de discussie zich naar of je een ander nodig hebt en ook of je vergevensgezind moet zijn als iemand over je grenzen gaat. De achterliggende vraag: zou MicMic dan dus haar man moeten vergeven, nu dat hij huis en haard - en vooral jonge kinderen - zonder pardon in de steek liet voor een ander. Meds vindt dat je een goed voorbeeld bent voor je kinderen als je laat zien dat je grenzen stelt, dat je dingen niet pikt. Nijntje en Korenwolf menen dat je wel vergevensgezinder moet zijn, waarbij Korenwolf aangeeft dat je ook kan aangven dat de man belangrijk is in het gezin.
Ik vind het lastig om 'partij' te kiezen. Ik kan me voorstellen dat je keihard opstellen je ook heel ongelukkig kan maken, en dat - vrij naar Eleonora - de soep niet altijd heet gegeten wordt. Aan de andere kant, ik vind wel dat als je naar je kinderen of je omgeving laat zien dat je niet met je laat spotten, dat dat ook goed is. Dat je je eigenwaarde behoudt, door je grenzen te stellen.
Voorbeeld: vreemdgaan. Vriend X (eigenlijk meer kennis), is getrouwd en gaat heel vaak vreemd. Mevrouw X weet daar wel wat van, maar niet alles. Laten we zeggen, ze weet 25% en die is al heftig genoeg. X heeft onveilig gevreeën met Y, ook een kennis. X is dus vreemd gegaan met Y.
Stelling: vind je dat X vergeven moet worden door mevrouw X ondanks dat hij steeds vreemdgaat, of zou het getuigen van eigenwaarde als ze hem er nou eindelijk eens uittrapte?
Stelling: vind je dat Y terecht boos is dat X haar laat barsten en niets wilde weten van de SOA test (overigens goed nieuws!) omdat hij zoiets heeft van; "Ik vrij met nette vrouwen die niet met Jan en Alleman naar bed gaan, dus als je wat hebt, is het niet van mij maar van een ander".
Waar ligt de vergevingsgrens?
Muis, ik zou best wel willen reageren, maar ik snap niet precies wat je bedoelt. Misschien omdat ik het andere topic niet heb gevolgd. Sorry.
Geeft niks, maakt het ook lastig als je het hele verhaal en de discussie niet weet. Ik zal het in het kort herhalen en als ik het niet helemaal goed doe. MicMic opende een post dat haar man weggaat voor een andere vrouw die veel psychische problemen heeft. Op een gegeven moment draaide de discussie zich naar of je een ander nodig hebt en ook of je vergevensgezind moet zijn als iemand over je grenzen gaat. De achterliggende vraag: zou MicMic dan dus haar man moeten vergeven, nu dat hij huis en haard - en vooral jonge kinderen - zonder pardon in de steek liet voor een ander. Meds vindt dat je een goed voorbeeld bent voor je kinderen als je laat zien dat je grenzen stelt, dat je dingen niet pikt. Nijntje en Korenwolf menen dat je wel vergevensgezinder moet zijn, waarbij Korenwolf aangeeft dat je ook kan aangven dat de man belangrijk is in het gezin.
Ik vind het lastig om 'partij' te kiezen. Ik kan me voorstellen dat je keihard opstellen je ook heel ongelukkig kan maken, en dat - vrij naar Eleonora - de soep niet altijd heet gegeten wordt. Aan de andere kant, ik vind wel dat als je naar je kinderen of je omgeving laat zien dat je niet met je laat spotten, dat dat ook goed is. Dat je je eigenwaarde behoudt, door je grenzen te stellen.
Voorbeeld: vreemdgaan. Vriend X (eigenlijk meer kennis), is getrouwd en gaat heel vaak vreemd. Mevrouw X weet daar wel wat van, maar niet alles. Laten we zeggen, ze weet 25% en die is al heftig genoeg. X heeft onveilig gevreeën met Y, ook een kennis. X is dus vreemd gegaan met Y.
Stelling: vind je dat X vergeven moet worden door mevrouw X ondanks dat hij steeds vreemdgaat, of zou het getuigen van eigenwaarde als ze hem er nou eindelijk eens uittrapte?
Stelling: vind je dat Y terecht boos is dat X haar laat barsten en niets wilde weten van de SOA test (overigens goed nieuws!) omdat hij zoiets heeft van; "Ik vrij met nette vrouwen die niet met Jan en Alleman naar bed gaan, dus als je wat hebt, is het niet van mij maar van een ander".
Waar ligt de vergevingsgrens?
anoniem_63408 wijzigde dit bericht op 18-04-2008 16:36
Reden: -
Reden: -
% gewijzigd
vrijdag 18 april 2008 om 16:38
Als we toch aan het knippen en plakken zijn
meds schreef in het topic wat Muis in haar openingspost aanhaalt:
"Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar."
En toen antwoordde ik:
"Dat klopt op zich.
Maar daar stel ik dan tegenover: vergevingsgezindheid als in zelf ervoor kiezen je grenzen - tijdelijk - te verschuiven, dat vind ik getuigen van een enorme kracht en moed."
-------------------------
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?
meds schreef in het topic wat Muis in haar openingspost aanhaalt:
"Vergevingsgezindheid als in geen grenzen kunnen/durven stellen is een hele slechte les voor kinderen en maakt ze beslist niet weerbaar."
En toen antwoordde ik:
"Dat klopt op zich.
Maar daar stel ik dan tegenover: vergevingsgezindheid als in zelf ervoor kiezen je grenzen - tijdelijk - te verschuiven, dat vind ik getuigen van een enorme kracht en moed."
-------------------------
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?
vrijdag 18 april 2008 om 16:47
quote:Nijntje schreef op 18 april 2008 @ 16:38:
"Dat klopt op zich.
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?Hmm, nee, niet perse over je heenlopen, maar die flexibiliteit kan wel verkeerd worden uitgelegd. Ik heb een relatie gehad met een getrouwde man. Okee, niet zo netjes, en ja, ik weet ook, uitzichtloos, maar laten we dat nu even voor nu rusten. Meneer behandelde mij gewoon niet netjes - ook al waren we 'slechts' minnaars en buitenechtelijk bezig. Je kan altijd nog wel respect voor elkaar hebben. Ik gaf regelmatig mijn grens aan, en meneer kwam dan weer schuldbewust terug en ik, tja, weekdier , nam hem dan weer terug. Wat ik naar mijn idee 'verzuimde', was aangeven dat ik mijn grens dus had opgerekt. Als ik dat had gedaan had meneer beseft dat ik hem weer een kans had gegeven. Dat ging een paar keer door totdat ik dus écht schoon genoeg had van zijn gelieg en gedraai en zijn 'Kleenexwegwerpdoekjes-gedrag' naar mij. Ik trapte 'm d'r uit. Mijn punt: ik kan ongelofelijk boos zijn en roepen dat je gevierendeeld moet worden, maar als ik weer bijgekomen ben, dan valt de schade meestal wel weer mee en ben ik bereid tot praten. Alleen, in dat praten moet ik kennelijk wél duidelijk(er) maken dat mijn grens was overschreden, dat ik nu even een flexibele grens aanleg, maar dat hij niet van elastiek blijft...
"Dat klopt op zich.
Mijn idee is dat er soms erg veel nadruk op je grenzen bewaken wordt gelegd. Is dat wel terecht? Laat je over je heenlopen als je flexibele grenzen hebt?Hmm, nee, niet perse over je heenlopen, maar die flexibiliteit kan wel verkeerd worden uitgelegd. Ik heb een relatie gehad met een getrouwde man. Okee, niet zo netjes, en ja, ik weet ook, uitzichtloos, maar laten we dat nu even voor nu rusten. Meneer behandelde mij gewoon niet netjes - ook al waren we 'slechts' minnaars en buitenechtelijk bezig. Je kan altijd nog wel respect voor elkaar hebben. Ik gaf regelmatig mijn grens aan, en meneer kwam dan weer schuldbewust terug en ik, tja, weekdier , nam hem dan weer terug. Wat ik naar mijn idee 'verzuimde', was aangeven dat ik mijn grens dus had opgerekt. Als ik dat had gedaan had meneer beseft dat ik hem weer een kans had gegeven. Dat ging een paar keer door totdat ik dus écht schoon genoeg had van zijn gelieg en gedraai en zijn 'Kleenexwegwerpdoekjes-gedrag' naar mij. Ik trapte 'm d'r uit. Mijn punt: ik kan ongelofelijk boos zijn en roepen dat je gevierendeeld moet worden, maar als ik weer bijgekomen ben, dan valt de schade meestal wel weer mee en ben ik bereid tot praten. Alleen, in dat praten moet ik kennelijk wél duidelijk(er) maken dat mijn grens was overschreden, dat ik nu even een flexibele grens aanleg, maar dat hij niet van elastiek blijft...
vrijdag 18 april 2008 om 16:47
quote:loomii schreef op 18 april 2008 @ 16:30:
Het ging er om dat in het andere topic de man in kwestie door zijn vrouw werd omschreven als soort van geestelijk in de war. Na een goed huwelijk van 17 jaar was hij ineens omgedraaid als een blad aan een boom. Mijn mening daarover was dat als het ging om een tijdelijk van het padje zijn van een verder goed en aangenaam mens, dat vergeving meer op zijn plaats was dan een onbespreekbare grenspaal voor zijn neus. Niemand is perfect, tenslotte. Maar dat heeft imho niets met geen grenzen durven stellen te maken, dat heeft te maken met hoe je omgaat met de grilligheid van het leven. Maar mocht er een vast patroon sluipen in dat soort "grilligheden", dán is een grenspaal op zijn plaats.
Mee eens. Je eigen grenzen bewaken en iemand vergeven zijn twe e heel verschillende dingen.
Neem bijvoorbeeld het topic van Dingentje. Zij schrijft:
"Ik kom net terug van een korte vakantie samen met mijn vriend en mijn familie. In deze vakantie is zoveel gebeurd. Ik heb me heel erg aan mijn vriend gestoord. Hij heeft een moeilijk karakter, waar ik niet zo goed mee om kan aan. Hij is heel dominant en de ene keer is hij niet de genieten en dan opeens weer heel vrolijk. Soms weet ik gewoon niet hoe ik daar mee om moet gaan..ben bang om de verkeerde dingen te zeggen. Ik word dan ook heel onzeker van mezelf en cijfer mezelf ook weg."
Dat is voor mij een geval waar grenzen overschreden worden. Zij wringt zich in allerlei bochten om aan de verwachtingen van haar vriend te voldoen. Hij overschrijdt haar grenzen. Zij laat dat natuurlijk toe. Zolang zij het toelaat heeft hij de kans om het te doen. Maar met vergeven heeft dit niks te maken.
Het ging er om dat in het andere topic de man in kwestie door zijn vrouw werd omschreven als soort van geestelijk in de war. Na een goed huwelijk van 17 jaar was hij ineens omgedraaid als een blad aan een boom. Mijn mening daarover was dat als het ging om een tijdelijk van het padje zijn van een verder goed en aangenaam mens, dat vergeving meer op zijn plaats was dan een onbespreekbare grenspaal voor zijn neus. Niemand is perfect, tenslotte. Maar dat heeft imho niets met geen grenzen durven stellen te maken, dat heeft te maken met hoe je omgaat met de grilligheid van het leven. Maar mocht er een vast patroon sluipen in dat soort "grilligheden", dán is een grenspaal op zijn plaats.
Mee eens. Je eigen grenzen bewaken en iemand vergeven zijn twe e heel verschillende dingen.
Neem bijvoorbeeld het topic van Dingentje. Zij schrijft:
"Ik kom net terug van een korte vakantie samen met mijn vriend en mijn familie. In deze vakantie is zoveel gebeurd. Ik heb me heel erg aan mijn vriend gestoord. Hij heeft een moeilijk karakter, waar ik niet zo goed mee om kan aan. Hij is heel dominant en de ene keer is hij niet de genieten en dan opeens weer heel vrolijk. Soms weet ik gewoon niet hoe ik daar mee om moet gaan..ben bang om de verkeerde dingen te zeggen. Ik word dan ook heel onzeker van mezelf en cijfer mezelf ook weg."
Dat is voor mij een geval waar grenzen overschreden worden. Zij wringt zich in allerlei bochten om aan de verwachtingen van haar vriend te voldoen. Hij overschrijdt haar grenzen. Zij laat dat natuurlijk toe. Zolang zij het toelaat heeft hij de kans om het te doen. Maar met vergeven heeft dit niks te maken.
vrijdag 18 april 2008 om 16:51
Goed punt, WandaP, maar stel nu dat Dingentje haar vriend hierop (terecht!) aanspreekt en hij vraagt om 'vergeving' voor zijn gedrag, hoe ga je daar dan mee om? Want ze kan dus twee dingen doen: het niet accepteren of het wel accepteren (en dus ergens vergeven) dat hij zo grillig is qua karakter? En geloof me dat ik dat herken, ik heb de nodige onhebbelijkheden van mannen lopen goedpraten en verklaren dat een psycholoog er op af kan studeren...
vrijdag 18 april 2008 om 16:52
vrijdag 18 april 2008 om 16:53
Als ik het goed begrijp spelen hier meerdere dingen. In het geval van MicMic was de minnares van haar man psychisch in de war en wilde hij haar helpen, begrijp ik het goed? Dit lijkt me inderdaad niet iets om met de kinderen te bespreken, zoals ook Puk al aangeeft. Kinderen leren hier helemaal niets van, het geeft alleen maar veel onzekerheid en ze gaan zichzelf de schuld geven. Is de man van MicMic weer bij haar terug eigenlijk? Want dan komt de vergevingsvraag om de hoek kijken.
In de stelling van Muis (dank voor je uitgebreide uitleg) gaat het om een man die zijn vrouw stelselmatig bedriegt en waarvan zij maar een klein beetje weet. En wat je niet weet, daar kun je ook niet naar handelen natuurlijk.
Ik vind het wel erg hypothetisch allemaal. Er zijn te weinig details om hier echt een mening over te geven. Hoe lang zijn ze al bij elkaar? Zijn er bijv. kinderen in het spel? En wat is die 25% die ze weet? etc. Het is zo vaag.
In de stelling van Muis (dank voor je uitgebreide uitleg) gaat het om een man die zijn vrouw stelselmatig bedriegt en waarvan zij maar een klein beetje weet. En wat je niet weet, daar kun je ook niet naar handelen natuurlijk.
Ik vind het wel erg hypothetisch allemaal. Er zijn te weinig details om hier echt een mening over te geven. Hoe lang zijn ze al bij elkaar? Zijn er bijv. kinderen in het spel? En wat is die 25% die ze weet? etc. Het is zo vaag.
vrijdag 18 april 2008 om 17:00
[quote]Naski schreef op 18 april 2008 @ 16:53:
Er zijn te weinig details om hier echt een mening over te geven. Hoe lang zijn ze al bij elkaar? Ruim 40 jaar, waarvan 34 jaar getrouwd.
Zijn er bijv. kinderen in het spel? Ja, twee zonen van rond de 30
En wat is die 25% die ze weet? Dat is 25% van ongeveer meer dan 200 vrouwen versleten, orgies, triootjes, langdurige relaties met vrouwen in het buitenland als hij daar voor zijn werk was (hij woonde praktisch samen) en talloze ONS. Ze weet van zijn avonturen in Argentinie (maar niet de orgies en triootjes) en van 1 vrouw waarmee hij in Ned een relatie had. Maar de rest weet ze niet, en ook niet dat hij dus onveilig vrijt....quote]
Er zijn te weinig details om hier echt een mening over te geven. Hoe lang zijn ze al bij elkaar? Ruim 40 jaar, waarvan 34 jaar getrouwd.
Zijn er bijv. kinderen in het spel? Ja, twee zonen van rond de 30
En wat is die 25% die ze weet? Dat is 25% van ongeveer meer dan 200 vrouwen versleten, orgies, triootjes, langdurige relaties met vrouwen in het buitenland als hij daar voor zijn werk was (hij woonde praktisch samen) en talloze ONS. Ze weet van zijn avonturen in Argentinie (maar niet de orgies en triootjes) en van 1 vrouw waarmee hij in Ned een relatie had. Maar de rest weet ze niet, en ook niet dat hij dus onveilig vrijt....quote]
vrijdag 18 april 2008 om 17:00
quote:Muis66 schreef op 18 april 2008 @ 16:51:
Goed punt, WandaP, maar stel nu dat Dingentje haar vriend hierop (terecht!) aanspreekt en hij vraagt om 'vergeving' voor zijn gedrag, hoe ga je daar dan mee om? Want ze kan dus twee dingen doen: het niet accepteren of het wel accepteren (en dus ergens vergeven) dat hij zo grillig is qua karakter? En geloof me dat ik dat herken, ik heb de nodige onhebbelijkheden van mannen lopen goedpraten en verklaren dat een psycholoog er op af kan studeren...Hij kan natuurlijk om vergeving vragen, maar wat schiet je daarmee op? Dan heeft hij een excuus om met zijn gedrag door te gaan. Mij lijkt het zinvoller als hij zijn gedrag verandert en zijn vriendin in haar waarde laat. Nu manipuleert hij haar zo dat ze zich op een andere manier gaat gedragen.
Goed punt, WandaP, maar stel nu dat Dingentje haar vriend hierop (terecht!) aanspreekt en hij vraagt om 'vergeving' voor zijn gedrag, hoe ga je daar dan mee om? Want ze kan dus twee dingen doen: het niet accepteren of het wel accepteren (en dus ergens vergeven) dat hij zo grillig is qua karakter? En geloof me dat ik dat herken, ik heb de nodige onhebbelijkheden van mannen lopen goedpraten en verklaren dat een psycholoog er op af kan studeren...Hij kan natuurlijk om vergeving vragen, maar wat schiet je daarmee op? Dan heeft hij een excuus om met zijn gedrag door te gaan. Mij lijkt het zinvoller als hij zijn gedrag verandert en zijn vriendin in haar waarde laat. Nu manipuleert hij haar zo dat ze zich op een andere manier gaat gedragen.
vrijdag 18 april 2008 om 17:01
quote:dubiootje schreef op 18 april 2008 @ 16:52:
[...]
Wel als je je grenzen oprekt uit angst.Goed punt Dubiootje. Wat is de achterliggende gedachte voor rekbare grenzen? Angst, en zo ja, wat voor angst, dat je alleen achterblijft, of dat je het bijv. alleen niet zou redden. Even vragen in het algemeen, hoor....
[...]
Wel als je je grenzen oprekt uit angst.Goed punt Dubiootje. Wat is de achterliggende gedachte voor rekbare grenzen? Angst, en zo ja, wat voor angst, dat je alleen achterblijft, of dat je het bijv. alleen niet zou redden. Even vragen in het algemeen, hoor....
vrijdag 18 april 2008 om 17:09
Muis, als je het echt hebt over 25% van meer dan 200 vrouwen, dan valt nu mijn mond even open. Wàt????? Schijnbaar heeft zijn vrouw dat dus al die jaren gepikt en hem vergeven. Als ik aan mijzelf denk zou ik na het eerste slippertje al zo´n poppenkast gemaakt hebben dat ie het echt geen tweede keer zou doen. Dan weet je dus nu ook dat ik het 1x zou kunnen vergeven (met pijn en moeite vrees ik). Nee, ik zou hem geen 200 vrouwen (of 50) vergeven, sterker nog, ik zou hem de kans niet geven om dit te doen. Ik denk dat je erg weinig eigenwaarde hebt als je zoiets toelaat in je relatie, ten minste als het niet van tevoren afgesproken is om er een vrije relatie op na te houden.
vrijdag 18 april 2008 om 17:22
@ Naski, hij heeft waarschijnlijk iets gezegd van dat hij af en to wat had met vrouwen in Brazilie, maar hij heeft mij wat meer specifieker verteld over de spannende avonturen. Misschien is 25% zelfs nog aan de ruime kant. Voor een deel is dat gebeurd toen hij bij de koopvaardij zat en op Zuid Amerika vaarde en nog niet getrouwd was, maar wel een 'soort verkering' had. Voor een deel zijn die Samba-avonturen wel tijdens hun huwelijk voortgezet en wist ze ervan, van de vrouw in Amerika weet ze niets en van 1 wist ze wel en dat was ongeveer 4 jaar geleden, was een Nederlandse vrouw. Die relatie werd gestopt. Daarna heeft hij er nog eens een stuk of 10, inclusief Y versleten waarvan het merendeel ONS waren. Hij zit voor zijn werk vaak overal in Nederland, met soms een overnachting. Hij staat oa op (meerdaagse) beurzen.
Hij is overigens begin 60.
Hij is overigens begin 60.
anoniem_63408 wijzigde dit bericht op 18-04-2008 17:24
Reden: -
Reden: -
% gewijzigd
vrijdag 18 april 2008 om 17:30
Nog even, ik begrijp ook niet waarom ze het zo lang heeft geaccepteerd. Zijzelf is bijna 65, iets ouder dus als hij. Ik ken haar heel vaag, een keertje gezie met de diploma-uitreiking van onze opleiding (waar ik hem van ken). We hebben ons toen wel afgevraagd wat zo'n vlotte, flirtende vent met zo'n ongelofelijk truttig type moest, dat weet ik nog wel. Maar goed, dat zegt niets.
Tja, waarom. Kijk, de veertigers van nu gaan iets makkelijker scheiden, maar voor de zestigers van nu is scheiden nog steeds 'not done'. Binnen veel milieus is scheiden nog steeds not done. En zoals ik al zei, zij denkt dat hij sinds een jaar of 5 nu echt zijn wilde haren kwijt is, want ze heeft na de Nederlandse dame wel gezegd dat het over en uit moest zijn. Maar ja, zeggen en doen zijn twee dingen. Ik begrijp het ook niet. Het enige wat ik kan bedenken is angst, waar Dubiootje over sprak. Angst dat ze minder geld heeft (ze hebben het goed samen, behoorlijk goed), haar status kwijt is, en nu met pensioen enzo als gescheiden vrouw haar leven verder moet slijten. De "schande" wellicht?
Ik moet wel zeggen, tijdens mijn opleiding werkten wij prima samen, ik met hem en ngo een paar. Hij heeft zich altijd voor zover ik weet naar alle anderen hoffelijk gedragen. Pas toen ik dit hoorde - vrij recent - ben ik wel behoorlijk op hem afgeknapt. Kijk, op zich is zijn leven zijn leven, en ik heb het zelf gehouden met een getrouwde man dus ik mag ook niet roomser dan de Paus willen zijn, maar wat mij afknapt is dat hij geen verantwoording neemt inzake veilig vrijen met Y.
Tja, waarom. Kijk, de veertigers van nu gaan iets makkelijker scheiden, maar voor de zestigers van nu is scheiden nog steeds 'not done'. Binnen veel milieus is scheiden nog steeds not done. En zoals ik al zei, zij denkt dat hij sinds een jaar of 5 nu echt zijn wilde haren kwijt is, want ze heeft na de Nederlandse dame wel gezegd dat het over en uit moest zijn. Maar ja, zeggen en doen zijn twee dingen. Ik begrijp het ook niet. Het enige wat ik kan bedenken is angst, waar Dubiootje over sprak. Angst dat ze minder geld heeft (ze hebben het goed samen, behoorlijk goed), haar status kwijt is, en nu met pensioen enzo als gescheiden vrouw haar leven verder moet slijten. De "schande" wellicht?
Ik moet wel zeggen, tijdens mijn opleiding werkten wij prima samen, ik met hem en ngo een paar. Hij heeft zich altijd voor zover ik weet naar alle anderen hoffelijk gedragen. Pas toen ik dit hoorde - vrij recent - ben ik wel behoorlijk op hem afgeknapt. Kijk, op zich is zijn leven zijn leven, en ik heb het zelf gehouden met een getrouwde man dus ik mag ook niet roomser dan de Paus willen zijn, maar wat mij afknapt is dat hij geen verantwoording neemt inzake veilig vrijen met Y.
vrijdag 18 april 2008 om 17:30
Goh, ik vind het nogal wat om met zoveel vrouwen vreemd te gaan. En als ze nou helemaal niets zou weten van al zijn escapades, dan is het nog weer anders. Maar van een aantal weet ze het dus wel. Ik zou hem echt niet kunnen vergeven, ik zou hem niet eens wíllen vergeven. Wat een lul, zeg, en dan ook nog onveilig vrijen en haar gezondheid willens en wetens in gevaar brengen... Wat moet je dan voor zielig type zijn, bah. Hoe langer ik er over nadenk, hoe erger ik die kerel vindt. En haar snap ik ook niet goed, dat ze op een dag niet de sloten op alle deuren vervangt ofzo.
vrijdag 18 april 2008 om 17:35
Muis, helaas heb je gelijk dat er nog vrouwen zijn die zekerheid, geld en een oudedagvoorziening belangrijker vinden dan zelfrespect. En je kunt nu dus ook niet meer goed je mening ventileren over haar, want wat zou je zelf doen als je die leeftijd bereikt hebt? Ik denk alleen dat ik het nooit zo ver zou hebben laten komen. En ik vind het heel erg voor haar, goh, wat moet die vrouw allemaal doorstaan hebben met hem.
vrijdag 18 april 2008 om 17:38
Misschien omdat GEEN keuze maken ook een keuze is? Waarom blijven vrouwen bij hun man als ze door hem stelselmatig worden mishandeld? Misschien omdat wat je hebt en niet weet wat je krijgt veiliger is? Ook al is dat dubieus? Als ze zou opstappen of hem eruit zou trappen, dan waagt ze een wel een grote sprong naar het onbekende. Dit is bekend en in zekere zin vertrouwd. Het zou mijn zekerheid ook niet zijn...
vrijdag 18 april 2008 om 17:58
Zij is bijna 65, heeft misschien haar hele huwelijk trouw naast haar man gestaan terwijl hij "hard" werkte. Ze heeft geen eigen inkomen, geen eigen pensioen etc. Ze heeft gedaan wat veel vrouwen van haar generatie hebben gedaan, de zorg voor man en gezin genomen met de verwachting dat ze met liefde en financiele zekerheid werd uitbetaald.
En dan hoort ze wat hele nare dingen, maar ze is 60. Wat moet ze dan? Haar vrienden en kennissen zijn misschien veelal gezamenlijke vrienden en kennissen. Als ze gaat scheiden gaat ze er op achteruit in haar inkomen, moet ze haar huis waar ze al jaren woont en tevreden is opgeven. Het vuur is uit haar relatie (dat mag na zeg 40 jaar huwelijk) en het is in haar ogen geen slechte vent.
Ze kiest wel degelijk, ze kiest voor haar eigen leven, in haar eigen huis, met de financiele standaar die daar bij hoort. Daar heeft zij namelijk jarenlang aan gewerkt op haar manier. Of ze nog zoveel van haar man houdt? of ze het hem heeft vergeven? wie zal het zeggen.
Wie weet heeft zij genoeg aan haar keuze voor haar zekerheden en de dingen waar zij voor gewerkt heeft. En geen eigenwaarde? Keiharde uitspraak, blijf maar eens met je hoofd omhoog lopen terwijl je alles hebt geinvesteerd en dan ontdekt dat je altijd bedrogen bent. Misschien ben je wel keihard als je dan besluit niet te gaan en je niks op materieel gebied te laten afnemen.
Zeker bij vrouwen uit deze generatie waar mannen nog een soort koning waren vind ik het soms schrijnend als een man van 65 vlak voor zijn pensioen zijn trouwe echtgenoot inruilt voor een jonger exemplaar die mag genieten van de vruchten die zijn vrouw heeft gezaaid, heeft doen groeien en bloeien.
En dan hoort ze wat hele nare dingen, maar ze is 60. Wat moet ze dan? Haar vrienden en kennissen zijn misschien veelal gezamenlijke vrienden en kennissen. Als ze gaat scheiden gaat ze er op achteruit in haar inkomen, moet ze haar huis waar ze al jaren woont en tevreden is opgeven. Het vuur is uit haar relatie (dat mag na zeg 40 jaar huwelijk) en het is in haar ogen geen slechte vent.
Ze kiest wel degelijk, ze kiest voor haar eigen leven, in haar eigen huis, met de financiele standaar die daar bij hoort. Daar heeft zij namelijk jarenlang aan gewerkt op haar manier. Of ze nog zoveel van haar man houdt? of ze het hem heeft vergeven? wie zal het zeggen.
Wie weet heeft zij genoeg aan haar keuze voor haar zekerheden en de dingen waar zij voor gewerkt heeft. En geen eigenwaarde? Keiharde uitspraak, blijf maar eens met je hoofd omhoog lopen terwijl je alles hebt geinvesteerd en dan ontdekt dat je altijd bedrogen bent. Misschien ben je wel keihard als je dan besluit niet te gaan en je niks op materieel gebied te laten afnemen.
Zeker bij vrouwen uit deze generatie waar mannen nog een soort koning waren vind ik het soms schrijnend als een man van 65 vlak voor zijn pensioen zijn trouwe echtgenoot inruilt voor een jonger exemplaar die mag genieten van de vruchten die zijn vrouw heeft gezaaid, heeft doen groeien en bloeien.
