Relaties
alle pijlers
Verliefd, verloofd, getrouwd en dan is je man ernstig ziek
zondag 10 november 2019 14:14
Hoi hoi allemaal,
Ben nieuw hier, maar wil graag sparren met andere dames die misschien wel in hetzelfde schuitje zitten als ik. Laat ik bij het begin beginnen:
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim 20 jaar. Vroeger was ik altijd verliefd op hem. Hij niet op mij, totdat we elkaar weer tegen kwamen toen we een jaar of 18 waren. Stapel verliefd en we deden de leukste dingen, maar we waren jong en na anderhalf jaar ging de verkering uit.
Maar toch zijn wij altijd vrienden gebleven. De ene periode meer als de ander, maar toch konden wij altijd goed overweg.
In 2015 kwam hij weer in het vizier en we kregen een relatie, dolgelukkig! Na anderhalf jaar ging hij op zijn knieën. Ondertussen had ik wat gezeik met verschillende banen! Ben best een loyaal persoon en bleef altijd lang bij een baas maar nu was er telkens geen klik of bleek het financieel niks te zijn.
Uiteindelijk een leuke baan en we hadden een centje gespaard voor onze bruiloft. We hebben dit heel simpel gedaan in 2018. Maar het was een topdag! Het was precies zoals wij het wilden.
Tijd voor een huwelijksreis hadden we niet, omdat we allebei kei hard moesten werken in de zomer, dus hadden we besloten om na de zomer op vakantie te gaan. Gewoon 8 dagen lekker de zon op zoeken.
Deze zomer was heel erg heet en mijn nieuwbakken man dacht dat hij het daarom benauwd had, toch ging hij voor de zekerheid naar de dokter. Hij werd doorverwezen om een foto te laten maken en bloed te prikken.
De volgende dag werd hij gebeld dat hij zich moest melden op de SEH. Jeetje, wat gebeurd er nou?
Na bezoeken van verschillende artsen, is hij opgenomen, hij hield vocht vast, omdat zijn hart niet goed werkt. Hij is dat weekend ruim 6 liter vocht kwijtgeraakt. Ook bleek na meerdere onderzoeken dat zijn hart pompfunctie 17% is. Dat is veel te weinig.
Ik bedacht me dat ik niet langer in de horeca kon werken en ben gaan solliciteren en had binnen no time een fantastische baan. Ik was ook apetrots dat mij dit gelukt was. Fijne bijkomstigheid was natuurlijk dat ik er ook financieel op vooruit zou gaan.
Na een paar maanden en na nog meer onderzoeken heeft hij een s icd gekregen.
Kans is namelijk groot dat zijn hart ermee stopt. Dus wel handig altijd zo’n aed op zak![😉]()
Ondertussen ging het op mijn werk echt voor de wind. Ik snapte niet waarom ik niet eerder had geprobeerd om op een kdv te gaan werken, ik had tenslotte een diploma ergens stoffig in een kast liggen.
Ondertussen waren we ook al enige tijd gestopt met de pil. We wilden wel heel graag een kindje. Maar dat lukte ook niet.
Sinds afgelopen juli zitten we bij een fertiliteitsarts na wat onderzoeken bleek ik antistoffen chlamydia te hebben en mijn man zaad wat slecht is. De uroloog zei dat een natuurlijke zwangerschap uitgesloten is. Of ik verklevingen heb, weet ik niet. Dat gaan ze niet meer onderzoeken, omdat het toch meteen ivf of icsi gaat worden. Dan worden de eiblaasjes toch met een punctie weggehaald.
De fertiliteitsarts wilde ook graag het genetisch onderzoek hebben van mijn man. Omdat het heel erg raar is dat mijn man hartfalen heeft op zo’n jonge leeftijd. Helaas laat dat onderzoek ook nog even op zich wachten.
Ook komt hij op een wachtlijst te staan voor een harttransplantatie, prognose is dat hij deze binnen 6 jaar nodig zal hebben.
Ondertussen is mijn man al ruim een jaar ziek. Ik dacht altijd dat een baas je twee jaar moest doorbetalen. Nu werkt mijn man wel een uurtje of 15 per week. En dat gaat prima.
Maar nou is er iets met wet poortwachter. En hij had zelf berekend dat hij er ruim 600 euro op achteruit zal gaan.
Ik werd enorm verdrietig. We wilden beginnen aan een kindje, maar nu zakt ons inkomen met 600 euro.
Ik ben van baan veranderd waar ik meer mogelijkheden heb. En waar ik kan groeien in salaris. Ik zal tenslotte degene zijn die de rest van zijn leven fulltime zal moeten blijven werken, want hij kan het niet.
Ik word hierbij ook niet begrepen door hem, dat ik me daarom zo druk maak. Het is zijn salaris wat zakt, niet die van mij. We zijn getrouwd dan doe je toch alles samen?
Maar in dit gedeelte mag ik niks weten, mag me nergens mee bemoeien en als ik hulp inschakel via een bekende die daar onwijs veel verstand van heeft, klapt hij dicht en wordt hij sjagie.
Ik heb toch het recht om dit te mogen uitzoeken?
Hij heeft niet in de gaten, dat hij mij hierin afstoot. We hebben eigenlijk nooit ruzie, maar nu het om geld gaat, verandert er wel wat degelijk in onze relatie.
Heeft iemand anders dit ook meegemaakt in haar huwelijk/relatie?
Ik hoor het graag van jullie!![😘]()
Ben nieuw hier, maar wil graag sparren met andere dames die misschien wel in hetzelfde schuitje zitten als ik. Laat ik bij het begin beginnen:
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim 20 jaar. Vroeger was ik altijd verliefd op hem. Hij niet op mij, totdat we elkaar weer tegen kwamen toen we een jaar of 18 waren. Stapel verliefd en we deden de leukste dingen, maar we waren jong en na anderhalf jaar ging de verkering uit.
Maar toch zijn wij altijd vrienden gebleven. De ene periode meer als de ander, maar toch konden wij altijd goed overweg.
In 2015 kwam hij weer in het vizier en we kregen een relatie, dolgelukkig! Na anderhalf jaar ging hij op zijn knieën. Ondertussen had ik wat gezeik met verschillende banen! Ben best een loyaal persoon en bleef altijd lang bij een baas maar nu was er telkens geen klik of bleek het financieel niks te zijn.
Uiteindelijk een leuke baan en we hadden een centje gespaard voor onze bruiloft. We hebben dit heel simpel gedaan in 2018. Maar het was een topdag! Het was precies zoals wij het wilden.
Tijd voor een huwelijksreis hadden we niet, omdat we allebei kei hard moesten werken in de zomer, dus hadden we besloten om na de zomer op vakantie te gaan. Gewoon 8 dagen lekker de zon op zoeken.
Deze zomer was heel erg heet en mijn nieuwbakken man dacht dat hij het daarom benauwd had, toch ging hij voor de zekerheid naar de dokter. Hij werd doorverwezen om een foto te laten maken en bloed te prikken.
De volgende dag werd hij gebeld dat hij zich moest melden op de SEH. Jeetje, wat gebeurd er nou?
Na bezoeken van verschillende artsen, is hij opgenomen, hij hield vocht vast, omdat zijn hart niet goed werkt. Hij is dat weekend ruim 6 liter vocht kwijtgeraakt. Ook bleek na meerdere onderzoeken dat zijn hart pompfunctie 17% is. Dat is veel te weinig.
Ik bedacht me dat ik niet langer in de horeca kon werken en ben gaan solliciteren en had binnen no time een fantastische baan. Ik was ook apetrots dat mij dit gelukt was. Fijne bijkomstigheid was natuurlijk dat ik er ook financieel op vooruit zou gaan.
Na een paar maanden en na nog meer onderzoeken heeft hij een s icd gekregen.
Kans is namelijk groot dat zijn hart ermee stopt. Dus wel handig altijd zo’n aed op zak
Ondertussen ging het op mijn werk echt voor de wind. Ik snapte niet waarom ik niet eerder had geprobeerd om op een kdv te gaan werken, ik had tenslotte een diploma ergens stoffig in een kast liggen.
Ondertussen waren we ook al enige tijd gestopt met de pil. We wilden wel heel graag een kindje. Maar dat lukte ook niet.
Sinds afgelopen juli zitten we bij een fertiliteitsarts na wat onderzoeken bleek ik antistoffen chlamydia te hebben en mijn man zaad wat slecht is. De uroloog zei dat een natuurlijke zwangerschap uitgesloten is. Of ik verklevingen heb, weet ik niet. Dat gaan ze niet meer onderzoeken, omdat het toch meteen ivf of icsi gaat worden. Dan worden de eiblaasjes toch met een punctie weggehaald.
De fertiliteitsarts wilde ook graag het genetisch onderzoek hebben van mijn man. Omdat het heel erg raar is dat mijn man hartfalen heeft op zo’n jonge leeftijd. Helaas laat dat onderzoek ook nog even op zich wachten.
Ook komt hij op een wachtlijst te staan voor een harttransplantatie, prognose is dat hij deze binnen 6 jaar nodig zal hebben.
Ondertussen is mijn man al ruim een jaar ziek. Ik dacht altijd dat een baas je twee jaar moest doorbetalen. Nu werkt mijn man wel een uurtje of 15 per week. En dat gaat prima.
Maar nou is er iets met wet poortwachter. En hij had zelf berekend dat hij er ruim 600 euro op achteruit zal gaan.
Ik werd enorm verdrietig. We wilden beginnen aan een kindje, maar nu zakt ons inkomen met 600 euro.
Ik ben van baan veranderd waar ik meer mogelijkheden heb. En waar ik kan groeien in salaris. Ik zal tenslotte degene zijn die de rest van zijn leven fulltime zal moeten blijven werken, want hij kan het niet.
Ik word hierbij ook niet begrepen door hem, dat ik me daarom zo druk maak. Het is zijn salaris wat zakt, niet die van mij. We zijn getrouwd dan doe je toch alles samen?
Maar in dit gedeelte mag ik niks weten, mag me nergens mee bemoeien en als ik hulp inschakel via een bekende die daar onwijs veel verstand van heeft, klapt hij dicht en wordt hij sjagie.
Ik heb toch het recht om dit te mogen uitzoeken?
Hij heeft niet in de gaten, dat hij mij hierin afstoot. We hebben eigenlijk nooit ruzie, maar nu het om geld gaat, verandert er wel wat degelijk in onze relatie.
Heeft iemand anders dit ook meegemaakt in haar huwelijk/relatie?
Ik hoor het graag van jullie!
zondag 10 november 2019 14:45
Lijkt me hoe dan ook niet verstandig een kind te nemen in zo'n situatie. En het is geen plicht bij elkaar te blijven natuurlijk. Jullie zijn daadwerkelijk nog maar een paar jaar bij elkaar. Wil je daar je levendromen voor opgeven? Zo groot is de kans niet op een donorhart en ook met donorhart is de kans natuurlijk niet groot dat hij nog een lang leven voor zich heeft.
zondag 10 november 2019 14:47
Dit gaat echt niet (alleen) om geld. Het is inderdaad wel een makkelijk tastbaar onderwerp om ruzie over te maken. Het lijkt me dat je man ontzettend de pest heeft in het feit dat zijn lichaam hem in de steek laat (hartproblemen, zaadproblemen). Hij kan niet functioneren zoals hij dat wil. Dat is gewoon een rouwproces. Jij denkt heel functioneel (wat ook wel logisch is), maar jullie zitten zowel qua probleembesef als qua oplossingsgerichtheid op een totaal ander level. Ik zou er hulp bij zoeken, want straks gaat het jullie parten spelen.
zondag 10 november 2019 14:49
Tuurlijk. Dumpen die gast. Wat heb je nu nog aan een zieke echtgenoot?redbulletje schreef: ↑10-11-2019 14:45Lijkt me hoe dan ook niet verstandig een kind te nemen in zo'n situatie. En het is geen plicht bij elkaar te blijven natuurlijk. Jullie zijn daadwerkelijk nog maar een paar jaar bij elkaar. Wil je daar je levendromen voor opgeven? Zo groot is de kans niet op een donorhart en ook met donorhart is de kans natuurlijk niet groot dat hij nog een lang leven voor zich heeft.
ik geef mn bek ook maar een douw
zondag 10 november 2019 14:53
redbulletje schreef: ↑10-11-2019 14:45Lijkt me hoe dan ook niet verstandig een kind te nemen in zo'n situatie. En het is geen plicht bij elkaar te blijven natuurlijk. Jullie zijn daadwerkelijk nog maar een paar jaar bij elkaar. Wil je daar je levendromen voor opgeven? Zo groot is de kans niet op een donorhart en ook met donorhart is de kans natuurlijk niet groot dat hij nog een lang leven voor zich heeft.
Zoooo, dan hebben we die ook maar vast gehad.
Je empathie is echt hartverwarmend.
zondag 10 november 2019 14:54
Voor deze ene keer met RB eens. Is het wel verstandig om nu aan kinderen te beginnen? TO, jouw man is ernstig ziek en het is maar zeer de vraag of en wanneer hij er wel bovenop komt. Straks zit je met een kind en een ernstig zieke man.Madeliefjees schreef: ↑10-11-2019 14:49Tuurlijk. Dumpen die gast. Wat heb je nu nog aan een zieke echtgenoot?
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 10 november 2019 14:58
Kunnen jullie wel goed over de ziekte praten? En over de gevoelens die jullie daar beiden bij hebben? Onderschat het niet hè.. horen dat je serieuze problemen hebt met je hart is echt wel een ding! En voor jou idem.. je trouwt met iemand in de verwachting dat dit is tot je samen 90 bent. Voordat je aan nog een ingrijpend iets start - zwangerschapstraject - moeten jullie echt goed met elkaar communiceren. Via therapie?
Drink water. Get sunlight. You're basically a houseplant with more complicated emotions.
zondag 10 november 2019 15:14
Tsja, als je ernstig ziek wordt is de werkgever verplicht om 70% door te betalen.
In de meeste CAO's krijg je het eerste jaar nog gewoon je salaris van 100%, maar zak je na dat eerste jaar alsnog naar 70%.
Wat ik niet helemaal begrijp is dat jij je juist daar zo druk om maakt. Als ik het zo lees is de kans dat jouw man weer helemaal beter wordt onduidelijk. Dit betekent dat hij misschien nog wel heel veel meer in inkomen zou kunnen gaan zakken. Na twee jaar ziekte hoeft zijn werkgever hem namelijk niet meer in dienst te houden en ook niet meer te betalen.
Ook zou het kunnen betekenen dat hij niet aanwezig is bij de opvoeding of dat het kind langdurig met een zieke vader zit.
In zo'n situatie zou ik in ieder geval nu niet aan kinderen beginnen.
Ik zou op zijn minst veel meer duidelijkheid willen hebben over de vooruitzichten.
In de meeste CAO's krijg je het eerste jaar nog gewoon je salaris van 100%, maar zak je na dat eerste jaar alsnog naar 70%.
Wat ik niet helemaal begrijp is dat jij je juist daar zo druk om maakt. Als ik het zo lees is de kans dat jouw man weer helemaal beter wordt onduidelijk. Dit betekent dat hij misschien nog wel heel veel meer in inkomen zou kunnen gaan zakken. Na twee jaar ziekte hoeft zijn werkgever hem namelijk niet meer in dienst te houden en ook niet meer te betalen.
Ook zou het kunnen betekenen dat hij niet aanwezig is bij de opvoeding of dat het kind langdurig met een zieke vader zit.
In zo'n situatie zou ik in ieder geval nu niet aan kinderen beginnen.
Ik zou op zijn minst veel meer duidelijkheid willen hebben over de vooruitzichten.
zondag 10 november 2019 15:27
De werkgever betaalt inderdaad door tijdens de eerste twee jaar ziekte, maar bij wet is geregeld dat dit maar maximaal 170% van het laatst verdiende salaris mag zijn over die twee jaar. Je valt dus altijd 30% terug (vaak in het tweede jaar, maar het kan ook anders verspreid worden over die twee jaar, bijvoorbeeld dat er de hele twee jaar 85% wordt doorbetaald oid).
zondag 10 november 2019 15:46
Ik snap je zorgen wel maar blijkbaar redden jullie het prima met die €600,- minder.
Ik ben ook dat bedrag er maandelijks op achteruit gegaan door ziekte maar ik ben een alleenstaande ouder dus geen ander die ook nog geld in het laatje brengt.
Er zijn ook mensen in de bijstand met kinderen en die redden dat ook wel. Een kind heeft meer nodig dan veel geld.
Komen jullie überhaupt nog wel voor ivf in aanmerking?
Probeer te kijken in mogelijkheden.
Of heb je er vooral moeite mee dat jij dan voltijds moet blijven werken?
Ik ben ook dat bedrag er maandelijks op achteruit gegaan door ziekte maar ik ben een alleenstaande ouder dus geen ander die ook nog geld in het laatje brengt.
Er zijn ook mensen in de bijstand met kinderen en die redden dat ook wel. Een kind heeft meer nodig dan veel geld.
Komen jullie überhaupt nog wel voor ivf in aanmerking?
Probeer te kijken in mogelijkheden.
Of heb je er vooral moeite mee dat jij dan voltijds moet blijven werken?
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 10 november 2019 15:54
Ja, een gezonde vader bijvoorbeeld...suzyqfive schreef: ↑10-11-2019 15:46Ik snap je zorgen wel maar blijkbaar redden jullie het prima met die €600,- minder.
Ik ben ook dat bedrag er maandelijks op achteruit gegaan door ziekte maar ik ben een alleenstaande ouder dus geen ander die ook nog geld in het laatje brengt.
Er zijn ook mensen in de bijstand met kinderen en die redden dat ook wel. Een kind heeft meer nodig dan veel geld.
Komen jullie überhaupt nog wel voor ivf in aanmerking?
Probeer te kijken in mogelijkheden.
Of heb je er vooral moeite mee dat jij dan voltijds moet blijven werken?
zondag 10 november 2019 15:55
Als je van 85 bent dan ben je al 34. Als het hebben van kinderen je grootste droom is dan heb ik niet veel tijd meer.
Je kunt 2 dingen doen:
- Bij je man blijven en accepteren dat je voorlopig geen kinderen kunt krijgen en misschien kan dat uitlopen naar dat je nooit kinderen zult krijgen
- of je gaat weg van je man (als je meer geeft om een kind te krijgen dan van je man te houden). Je zoekt een ander waarmee je wel kinderen kunt krijgen.
Je kunt 2 dingen doen:
- Bij je man blijven en accepteren dat je voorlopig geen kinderen kunt krijgen en misschien kan dat uitlopen naar dat je nooit kinderen zult krijgen
- of je gaat weg van je man (als je meer geeft om een kind te krijgen dan van je man te houden). Je zoekt een ander waarmee je wel kinderen kunt krijgen.
zondag 10 november 2019 15:56
Ik ben deze topic niet begonnen om te horen dat we maar niet aan kinderen moeten beginnen. Het is een bezegeling op onze liefde voor elkaar. En we zijn realistisch genoeg om alles af te wegen.
Ook bij mij is door mijn hoofd gegaan of we onze wens even moeten parkeren. Dit komt morgen ook te sprake als we bij de fertiliteitsarts zijn.
we zouden het wel kunnen redden. Maar ik verdien niet slecht, maar het is niet zo dat ik de 2300 bruto passeer. Dus ja wat is goed en wat is slecht. Maar omdat ik wel redelijk verdien, komen we alsnog niet aanmerking voor zorgstoeslag, sociale huurwoning (we huren nu van de woningbouw vrije sector dus kale huur van 900). Kopen kunnen we ook niet vanwege zijn ziekte.
Ik ben dit topic begonnen omdat ik wil praten met vrouwen die dit ook is overkomen of misschien nog speelt.
Hoe verloopt hun relatie..etc etc
Ook bij mij is door mijn hoofd gegaan of we onze wens even moeten parkeren. Dit komt morgen ook te sprake als we bij de fertiliteitsarts zijn.
we zouden het wel kunnen redden. Maar ik verdien niet slecht, maar het is niet zo dat ik de 2300 bruto passeer. Dus ja wat is goed en wat is slecht. Maar omdat ik wel redelijk verdien, komen we alsnog niet aanmerking voor zorgstoeslag, sociale huurwoning (we huren nu van de woningbouw vrije sector dus kale huur van 900). Kopen kunnen we ook niet vanwege zijn ziekte.
Ik ben dit topic begonnen omdat ik wil praten met vrouwen die dit ook is overkomen of misschien nog speelt.
Hoe verloopt hun relatie..etc etc
zondag 10 november 2019 15:59
Ik heb een kennis die hetzelfde heeft meegemaakt. De vrouw werd ziek rond haar 30ste, hormoonproblemen en kon niet zomaar kinderen krijgen. Uiteindelijk is ze 10 jaar ziek geweest en is ze overleden. Haar man is na 5 jaar dat zij ziek was weggegaan want hij wilde graag een gezin. Hij is hertrouwd en kreeg kinderen.
zondag 10 november 2019 16:06
Hier dezelfde situatie, alleen iets minder heftig qua ziektebeeld. Onze relatie is prima. Wij hebben ervoor gekozen geen kinderen te krijgen. Inkomen vergaren komt op mijn schouders terecht. Ook geen probleem.Anne1985pm schreef: ↑10-11-2019 15:56Ik ben dit topic begonnen omdat ik wil praten met vrouwen die dit ook is overkomen of misschien nog speelt.
Hoe verloopt hun relatie..etc etc
Als ik jouw verhaal zo lees zou ik mezelf wel drie keer achter mijn oor krabbelen en afvragen of een kind krijgen het juiste is om te doen. Misschien wil jij dat wel heel graag, maar is het voor het kind wat je op de wereld zet ook het goede? Wij hebben alle liefde in de wereld, kunnen een kind een goed huis geven, maar we willen het kind graag de stress van een zieke ouder besparen. Voor wie probeer je een kind op de wereld te zetten? Voor jezelf of voor het kind??
zondag 10 november 2019 16:27
Dat ik nog in de lach zou schieten bij zo'n serieus topic! Jij maakt van je hart geen moordkuil hèredbulletje schreef: ↑10-11-2019 14:45Lijkt me hoe dan ook niet verstandig een kind te nemen in zo'n situatie. En het is geen plicht bij elkaar te blijven natuurlijk. Jullie zijn daadwerkelijk nog maar een paar jaar bij elkaar. Wil je daar je levendromen voor opgeven? Zo groot is de kans niet op een donorhart en ook met donorhart is de kans natuurlijk niet groot dat hij nog een lang leven voor zich heeft.
Ik snap die adviezen om de kinderwens aan de wilgen te hangen niet. Waarom zouden ze? Ook uitstellen zou ik niet doen, eerder zo snel mogelijk.
En iemand vroeg of het wel mag, een ivf-traject in deze situatie. Ik mag toch hopen dat een ziekenhuis zich niet mag mengen in iemands privé-leven.
TO, ik heb geen ervaring maar wil je wel veel sterkte en geluk wensen voor het komende traject!
zondag 10 november 2019 16:43
Als je uit 85 komt dan heb je niet heel lang om je kinderwens te parkeren. Zo’n fertiliteitstraject is heel stroperig en kan gemiddeld 3 jaar duren.
Jij zal je verwachtingen bij moeten stellen ook met betrekking tot wie kostwinner zou zijn, je bent getrouwd in voor en tegenspoed, dus als hij afgekeurd gaat worden als hij na 2 jaar ziekte uit dienst gaat dan zit er voor hem niet meer in dan WIA.
Jij zal je verwachtingen bij moeten stellen ook met betrekking tot wie kostwinner zou zijn, je bent getrouwd in voor en tegenspoed, dus als hij afgekeurd gaat worden als hij na 2 jaar ziekte uit dienst gaat dan zit er voor hem niet meer in dan WIA.
zondag 10 november 2019 17:01
Dat is nou juist het probleem momenteel. Dat na 2 jaar uit dienst gaan dat lukt meestal nog wel, maar de WIA die kom je dus nog maar heel erg moeilijk in. De kans is tegenwoordig levensgroot dat je gewoon met lege handen achterblijft.Gatekeeper* schreef: ↑10-11-2019 16:43, dus als hij afgekeurd gaat worden als hij na 2 jaar ziekte uit dienst gaat dan zit er voor hem niet meer in dan WIA.
zondag 10 november 2019 17:08
Maar wat als uit het genetisch onderzoek naar voren komt dat het erfelijk is?
Mijn partner is op z'n 30 in het ziekenhuis beland met hartfalen, ook erg jong natuurlijk, gelukkig is het met medicijnen goed te doen voor hem.
Ik heb hem 3 jaar daarna ontmoet, weer 5 jaar later kregen we een relatie, maar ons geluk is dat we beiden geen kinderwens hebben. Niet dat ik er echt negatief tegenover sta, maar die rammelende eierstokken heb ik toch zeker niet.
We hebben daar wel serieuze gesprekken over gehad, met enige regelmaat, maar voor ons zou de kans op erfelijkheid een goede reden zijn om zijn zaad zeker niet te gebruiken, mochten we ooit wel kinderen willen, zouden we misschien wel eerst naar adoptie kijken.
Verder kan ik niet veel nuttigs bijdragen omdat dus die wens voor een kind er bij ons niet is, maar onderschat het effect van een lichaam dat je ineens in de steek laat niet, dat heeft psychisch een hele grote impact, heb ik zowel bij mijn huidige als bij mijn ex partner gezien. De manier waarop je ermee om gaat is in deze heel belangrijk, mijn ex stak z'n kop heel diep in het zand ervoor, terwijl mijn partner er juist heel open over kan praten. In mijn beleving is dat laatste een veel gezondere manier om ermee om te gaan en kun je dan als partner van iemand met een ziekte daar ook veel beter mee om gaan dan wanneer de kop in het zand gestoken wordt en ik me dus in het geval van mijn ex echt zorgen maakte en graag had gewild dat hij zich toendertijd al had laten onderzoeken.
Mijn partner is op z'n 30 in het ziekenhuis beland met hartfalen, ook erg jong natuurlijk, gelukkig is het met medicijnen goed te doen voor hem.
Ik heb hem 3 jaar daarna ontmoet, weer 5 jaar later kregen we een relatie, maar ons geluk is dat we beiden geen kinderwens hebben. Niet dat ik er echt negatief tegenover sta, maar die rammelende eierstokken heb ik toch zeker niet.
We hebben daar wel serieuze gesprekken over gehad, met enige regelmaat, maar voor ons zou de kans op erfelijkheid een goede reden zijn om zijn zaad zeker niet te gebruiken, mochten we ooit wel kinderen willen, zouden we misschien wel eerst naar adoptie kijken.
Verder kan ik niet veel nuttigs bijdragen omdat dus die wens voor een kind er bij ons niet is, maar onderschat het effect van een lichaam dat je ineens in de steek laat niet, dat heeft psychisch een hele grote impact, heb ik zowel bij mijn huidige als bij mijn ex partner gezien. De manier waarop je ermee om gaat is in deze heel belangrijk, mijn ex stak z'n kop heel diep in het zand ervoor, terwijl mijn partner er juist heel open over kan praten. In mijn beleving is dat laatste een veel gezondere manier om ermee om te gaan en kun je dan als partner van iemand met een ziekte daar ook veel beter mee om gaan dan wanneer de kop in het zand gestoken wordt en ik me dus in het geval van mijn ex echt zorgen maakte en graag had gewild dat hij zich toendertijd al had laten onderzoeken.
zondag 10 november 2019 17:17
Helaas ben ik inmiddels al bijna 2 jaar ziek en gelukkig zal ik wel voor het grootste deel herstellen.
Ziekte trekt een enorme wissel op je relatie. Niet alleen voor de zieke, maar ook partner krijgt enorm veel tegenslagen te verwerken.
Wij zijn tijdens mijn ziekte ook in een relatiecrisis beland, zoals heel veel anderen die met langdurige ziekte in een relatie te maken krijgen.
Het enige goede advies dat ik kan geven, is dat je voor jezelf professionele hulp moet zoeken. Ik denk dat je eigenlijk heel praktisch en goed nadenkt, aar het is simpelweg heel veel wat er op je af komt bij ernstige ziekte. Helaas ook de financiële , maar daar heb je een gezond beeld bij door zelf meer te gaan werken.
Ik wens je heel veel sterkte toe! Het is echt niet niks. En beslissingen over kinderen etc. Dat is echt iets tussen jullie en niet voor de Viva ladies!
Ziekte trekt een enorme wissel op je relatie. Niet alleen voor de zieke, maar ook partner krijgt enorm veel tegenslagen te verwerken.
Wij zijn tijdens mijn ziekte ook in een relatiecrisis beland, zoals heel veel anderen die met langdurige ziekte in een relatie te maken krijgen.
Het enige goede advies dat ik kan geven, is dat je voor jezelf professionele hulp moet zoeken. Ik denk dat je eigenlijk heel praktisch en goed nadenkt, aar het is simpelweg heel veel wat er op je af komt bij ernstige ziekte. Helaas ook de financiële , maar daar heb je een gezond beeld bij door zelf meer te gaan werken.
Ik wens je heel veel sterkte toe! Het is echt niet niks. En beslissingen over kinderen etc. Dat is echt iets tussen jullie en niet voor de Viva ladies!
zondag 10 november 2019 17:29
Mijn man is ziek geworden kort na de geboorte van onze zoon. Hij was ook te ziek om fulltime voor onze zoon te zorgen . Helaas als je geen werk hebt krijg je geen kinderopvangtoeslag, daarnaast hebben we veel oppas nodig voor zijn ziekenhuisbezoeken en kost ziek zijn nou eenmaal veel geld.
Dus als je het dan al financieel bekijkt, reken er dan op dat je meer achteruitgaat dan die 600€ die je mist aan inkomen..
Dus als je het dan al financieel bekijkt, reken er dan op dat je meer achteruitgaat dan die 600€ die je mist aan inkomen..
zondag 10 november 2019 17:47
Mijn leven is inderdaad niet perfect, maar gelukkig heb ik daar geen kind mee opgezadeld. Wat heeft een kind er nu aan op de wereld gezet te worden terwijl het alleen angst zal kennen over de gezondheid en leven van z'n vader? Buiten nog idd de erfelijkheidsfactor die mogelijk ook een rol kan spelen.Hatchi schreef: ↑10-11-2019 17:36Wat weet jij er nou van? Weet je wel de cijfers rondom transplantatie? 20 jaar langer leven noem je niet lang?
En wat zit jij trouwens raar te praten. Wat weet jij nou over kwaliteit van leven? Kwaliteit boven kwantiteit. Jij leeft misschien langer, maar wat voor kwaliteit van leven heb jij? En wie zegt dat jij oud wordt? Misschien loop je morgen wel onder een auto, dus doe maar niet alsof jouw leven perfect is. Jouw leven is verre van perfect, dus stop maar met die onzin uitkramen.
