Relaties
alle pijlers
vertrouwen = naïef?
zondag 8 november 2009 om 12:23
Hi,
Naar aanleiding van een aantal topics over vertrouwen en/of naïef zijn.....
Stelling:
(Ik probeer het in algemene termen te houden en jaaa.....vrij zwart-wit ... om het dilemma zo scherp mogelijk te krijgen!)
Van de ene kant 'moet' je vertrouwen hebben in 'de dingen', maar van de andere kant voel je je regelmatig een enorme naïeve muts als je dat hebt gedaan!
Dus ben je nou naïef te noemen als je op iets/iemand vertrouwt?
Naar aanleiding van een aantal topics over vertrouwen en/of naïef zijn.....
Stelling:
(Ik probeer het in algemene termen te houden en jaaa.....vrij zwart-wit ... om het dilemma zo scherp mogelijk te krijgen!)
Van de ene kant 'moet' je vertrouwen hebben in 'de dingen', maar van de andere kant voel je je regelmatig een enorme naïeve muts als je dat hebt gedaan!
Dus ben je nou naïef te noemen als je op iets/iemand vertrouwt?
zondag 8 november 2009 om 12:25
zondag 8 november 2009 om 12:32
Ik denk dat vertrouwen in "de dingen" per definitie misplaatst is. Zorg allereerst dat je zelf voldoende sterk in het leven staat door economisch, sociaal en psychisch op eigen benen te kunnen staan. Elk vertrouwen begint immers met zelfvertrouwen. Daarnaast lijkt het me handig om hoofdzaken van bijzaken, feiten van intenties en sprookjes van de realiteit te onderscheiden.
Het leven biedt uiteraard geen garanties maar bovenstaande lijkt me een aardig begin. Het gaat mis wanneer gevoelens belangrijker worden geacht dan verstand. Als je met beleid vertrouwen in anderen stelt dan zal de kans op ongelukken aanzienlijk kleiner worden.
Het leven biedt uiteraard geen garanties maar bovenstaande lijkt me een aardig begin. Het gaat mis wanneer gevoelens belangrijker worden geacht dan verstand. Als je met beleid vertrouwen in anderen stelt dan zal de kans op ongelukken aanzienlijk kleiner worden.
zondag 8 november 2009 om 12:38
vertrouwen is goed, controleren is beter
Ofwel, vertrouw niet op mensen of dingen waar je zelf de dupe van kan worden als ze niet waarmaken wat ze beloven. Zorg dat je je leven zelf zoveel mogelijk in de hand houdt en dan kun je nog steeds op 'n vertrouwde manier met mensen omgaan. Zolang je je leven niet in de handen van 'n ander legt kan er weinig echt mis gaan.
Ofwel, vertrouw niet op mensen of dingen waar je zelf de dupe van kan worden als ze niet waarmaken wat ze beloven. Zorg dat je je leven zelf zoveel mogelijk in de hand houdt en dan kun je nog steeds op 'n vertrouwde manier met mensen omgaan. Zolang je je leven niet in de handen van 'n ander legt kan er weinig echt mis gaan.
zondag 8 november 2009 om 12:40
quote:misspoez schreef op 08 november 2009 @ 12:36:
Mijn oma zei altijd 'wees vertrouwd, maar vertrouw niemand'. Vertrouwen is overrated. Alles kan stuk.
Oeh, dat vind ik nou ook te ver gaan in mijn gevoel. Het zou betekenen dat ik per definitie mijn vriend niet zou kunnen vertrouwen bijvoorbeeld. Dat staat dan gelijk bij mij aan wantrouwen. En met wantrouwen in mijn relatie zou ik niet kunnen leven.
Vertrouwen is wel te beschamen, dat dan weer wel. Dus in die zin kan het stuk. Maar niets dat nooit is geweest, is uberhaupt stuk te maken...
Dus eens met Wuiles, met dien verstande dat als je je verstand ook hebt gebruikt in het bepalen van of iets of iemand te vertrouwen is, je je prima aan dat vertrouwen mag overgeven met hart en ziel.
Mijn oma zei altijd 'wees vertrouwd, maar vertrouw niemand'. Vertrouwen is overrated. Alles kan stuk.
Oeh, dat vind ik nou ook te ver gaan in mijn gevoel. Het zou betekenen dat ik per definitie mijn vriend niet zou kunnen vertrouwen bijvoorbeeld. Dat staat dan gelijk bij mij aan wantrouwen. En met wantrouwen in mijn relatie zou ik niet kunnen leven.
Vertrouwen is wel te beschamen, dat dan weer wel. Dus in die zin kan het stuk. Maar niets dat nooit is geweest, is uberhaupt stuk te maken...
Dus eens met Wuiles, met dien verstande dat als je je verstand ook hebt gebruikt in het bepalen van of iets of iemand te vertrouwen is, je je prima aan dat vertrouwen mag overgeven met hart en ziel.
zondag 8 november 2009 om 12:41
Absoluut waar, maar het zou wel een treurig bestaan zijn als je niemand wil en kunt vertrouwen. Bijvoorbeeld je ouders, of je vrienden. En ik vind dat je ook degene moet vertrouwen met wie je een leven opbouwt. Niet tegen beter weten in natuurlijk, maar hoe vermoeiend is het als je overal wat achter moet zoeken. Bovendien blijkt dat veel mensen je vertrouwen ook gewoon waard zijn. Een 'leap of faith' lijkt mij heel gezond.
zondag 8 november 2009 om 12:42
quote:jufdoortje schreef op 08 november 2009 @ 12:23:
Hi,
Naar aanleiding van een aantal topics over vertrouwen en/of naïef zijn.....
Stelling:
(Ik probeer het in algemene termen te houden en jaaa.....vrij zwart-wit ... om het dilemma zo scherp mogelijk te krijgen!)
Van de ene kant 'moet' je vertrouwen hebben in 'de dingen', maar van de andere kant voel je je regelmatig een enorme naïeve muts als je dat hebt gedaan!
Dus ben je nou naïef te noemen als je op iets/iemand vertrouwt?Lekker snugger dilemma......
Hi,
Naar aanleiding van een aantal topics over vertrouwen en/of naïef zijn.....
Stelling:
(Ik probeer het in algemene termen te houden en jaaa.....vrij zwart-wit ... om het dilemma zo scherp mogelijk te krijgen!)
Van de ene kant 'moet' je vertrouwen hebben in 'de dingen', maar van de andere kant voel je je regelmatig een enorme naïeve muts als je dat hebt gedaan!
Dus ben je nou naïef te noemen als je op iets/iemand vertrouwt?Lekker snugger dilemma......
zondag 8 november 2009 om 12:44
quote:Iphigeneia schreef op 08 november 2009 @ 12:41:
Absoluut waar, maar het zou wel een treurig bestaan zijn als je niemand wil en kunt vertrouwen. Bijvoorbeeld je ouders, of je vrienden. En ik vind dat je ook degene moet vertrouwen met wie je een leven opbouwt. Niet tegen beter weten in natuurlijk, maar hoe vermoeiend is het als je overal wat achter moet zoeken. Bovendien blijkt dat veel mensen je vertrouwen ook gewoon waard zijn. Een 'leap of faith' lijkt mij heel gezond.
Het merendeel van de mensen zijn vertrouwen niet waard. Dat zie je aan 't aantal scheidingen bijv. Ongeveer de helft van de relaties gaat kapot, dus zonde als je uit goed vertrouwen je huis hebt opgegeven voor zo'n relatie bijv.
De enige mensen die ik vertrouw en die ik ook kán vertrouwen zijn voor mij m'n ouders.
Absoluut waar, maar het zou wel een treurig bestaan zijn als je niemand wil en kunt vertrouwen. Bijvoorbeeld je ouders, of je vrienden. En ik vind dat je ook degene moet vertrouwen met wie je een leven opbouwt. Niet tegen beter weten in natuurlijk, maar hoe vermoeiend is het als je overal wat achter moet zoeken. Bovendien blijkt dat veel mensen je vertrouwen ook gewoon waard zijn. Een 'leap of faith' lijkt mij heel gezond.
Het merendeel van de mensen zijn vertrouwen niet waard. Dat zie je aan 't aantal scheidingen bijv. Ongeveer de helft van de relaties gaat kapot, dus zonde als je uit goed vertrouwen je huis hebt opgegeven voor zo'n relatie bijv.
De enige mensen die ik vertrouw en die ik ook kán vertrouwen zijn voor mij m'n ouders.
zondag 8 november 2009 om 12:48
precies, net wat tia zegt. Ik heb voor mijn huidige relatie 2 serieuze relaties gehad, zijn allebei stuk gegaan, maar beide mannen vertrouw ik nog steeds blind. Absoluut 100 %. net als mijn eigen partner overigens (gelukkig maar). Ik vind het heel beperkt als je alleen je eigen ouders kunt vertrouwen, ik heb gelukkig een aantal vrienden bij wie ik dat gevoel heb. En ik ben nog nooit in mijn leven door 1 van hun bedonderd.
zondag 8 november 2009 om 12:50
quote:arwen173 schreef op 08 november 2009 @ 12:48:
precies, net wat tia zegt. Ik heb voor mijn huidige relatie 2 serieuze relaties gehad, zijn allebei stuk gegaan, maar beide mannen vertrouw ik nog steeds blind. Absoluut 100 %. net als mijn eigen partner overigens (gelukkig maar). Ik vind het heel beperkt als je alleen je eigen ouders kunt vertrouwen, ik heb gelukkig een aantal vrienden bij wie ik dat gevoel heb. En ik ben nog nooit in mijn leven door 1 van hun bedonderd.Hier idem. Ik kan me geen situatie herinneren waarin mijn vertrouwen echt geschaad was.
precies, net wat tia zegt. Ik heb voor mijn huidige relatie 2 serieuze relaties gehad, zijn allebei stuk gegaan, maar beide mannen vertrouw ik nog steeds blind. Absoluut 100 %. net als mijn eigen partner overigens (gelukkig maar). Ik vind het heel beperkt als je alleen je eigen ouders kunt vertrouwen, ik heb gelukkig een aantal vrienden bij wie ik dat gevoel heb. En ik ben nog nooit in mijn leven door 1 van hun bedonderd.Hier idem. Ik kan me geen situatie herinneren waarin mijn vertrouwen echt geschaad was.
zondag 8 november 2009 om 12:51
Ik vind trouwens wel dat je zaken goed moet regelen as je nog gelukkig met elkaar bent. Juist om te voorkomen dat er iemand berooid achterblijft. Je kunt elkaar prima vertrouwen en dan toch een dichtgetimmerd samenlevingscontract afsluiten. En je moet natuurlijk nooit je eigen zelfstandigheid opgeven. Alhoewel je niet altijd een keus hebt. Bijvoorbeeld als je ernstig ziek wordt. Of als je een ernstig ziek kind hebt. Wat moet je dan met je wantrouwen?
zondag 8 november 2009 om 12:51
Vertrouw op je zelf en zorg dat je dat kunt blijven doen. Dan merk je het wanneer je tegen beter weten in op een ander probeert te vertrouwen. Dan kun je er ook op vertrouwen dat je dat niet moet doen, en daar dus mee stoppen.
Binnen een relatie is vertrouwen belangrijk, niet naief. Maar als je iemand niet kunt vertrouwen... in hoeverre kun je dan spreken van een relatie, als in; een relatie die je wilt. En waarom zou je kiezen voor iets wat je niet wilt?
Binnen een relatie is vertrouwen belangrijk, niet naief. Maar als je iemand niet kunt vertrouwen... in hoeverre kun je dan spreken van een relatie, als in; een relatie die je wilt. En waarom zou je kiezen voor iets wat je niet wilt?
zondag 8 november 2009 om 12:52
quote:elninjoo schreef op 08 november 2009 @ 12:44:
[...]
De enige mensen die ik vertrouw en die ik ook kán vertrouwen zijn voor mij m'n ouders.Dit lijkt mij niet gezond, op een bepaalde leeftijd maken de meeste mensen zich los en gaan ze zelfstandig de wereld in. Dat houdt ook in dat je het leefbaar voor jezelf moet maken, en je erop moet kunnen vertrouwen dat je af en toe 'op je bek gaat' maar desondanks overeind blijft staan. Zelfvertrouwen dus, iets wat je niet los kan zien van het kunnen of willen vertrouwen van anderen.
[...]
De enige mensen die ik vertrouw en die ik ook kán vertrouwen zijn voor mij m'n ouders.Dit lijkt mij niet gezond, op een bepaalde leeftijd maken de meeste mensen zich los en gaan ze zelfstandig de wereld in. Dat houdt ook in dat je het leefbaar voor jezelf moet maken, en je erop moet kunnen vertrouwen dat je af en toe 'op je bek gaat' maar desondanks overeind blijft staan. Zelfvertrouwen dus, iets wat je niet los kan zien van het kunnen of willen vertrouwen van anderen.
zondag 8 november 2009 om 12:57
quote:Iphigeneia schreef op 08 november 2009 @ 12:51:
Ik vind trouwens wel dat je zaken goed moet regelen as je nog gelukkig met elkaar bent. Juist om te voorkomen dat er iemand berooid achterblijft. Je kunt elkaar prima vertrouwen en dan toch een dichtgetimmerd samenlevingscontract afsluiten. En je moet natuurlijk nooit je eigen zelfstandigheid opgeven. Alhoewel je niet altijd een keus hebt. Bijvoorbeeld als je ernstig ziek wordt. Of als je een ernstig ziek kind hebt. Wat moet je dan met je wantrouwen?
Precies de reden dat ik destijds degene was die een samenlevingscontract voorstelde. TD-man vertrouwt mij namelijk zo mogelijk nog meer dan ik hem, maar ik wilde eea goed geregeld hebben voor het hypothetische geval dat wij ooit in onmin zouden raken. Je zou kunnen stellen dat wij juist door het aftimmeren van dat soort zaken al helemaal geen greintje wantrouwen of een andere mate van voorbehoud naar elkaar en het ineenvlechten van onze levens (ook financieel/materieel gezien) hoeven te hebben.
In mijn optiek dus zoals Wuiles het bedoelt, althans zo leg ik het voor mezelf uit: een gezond stuk ratio meenemen bij je afwegingen om iets aan te gaan, geeft reden en ruimte om vervolgens het gevoel prima toe te kunnen laten in het vervolg.
Ik vind trouwens wel dat je zaken goed moet regelen as je nog gelukkig met elkaar bent. Juist om te voorkomen dat er iemand berooid achterblijft. Je kunt elkaar prima vertrouwen en dan toch een dichtgetimmerd samenlevingscontract afsluiten. En je moet natuurlijk nooit je eigen zelfstandigheid opgeven. Alhoewel je niet altijd een keus hebt. Bijvoorbeeld als je ernstig ziek wordt. Of als je een ernstig ziek kind hebt. Wat moet je dan met je wantrouwen?
Precies de reden dat ik destijds degene was die een samenlevingscontract voorstelde. TD-man vertrouwt mij namelijk zo mogelijk nog meer dan ik hem, maar ik wilde eea goed geregeld hebben voor het hypothetische geval dat wij ooit in onmin zouden raken. Je zou kunnen stellen dat wij juist door het aftimmeren van dat soort zaken al helemaal geen greintje wantrouwen of een andere mate van voorbehoud naar elkaar en het ineenvlechten van onze levens (ook financieel/materieel gezien) hoeven te hebben.
In mijn optiek dus zoals Wuiles het bedoelt, althans zo leg ik het voor mezelf uit: een gezond stuk ratio meenemen bij je afwegingen om iets aan te gaan, geeft reden en ruimte om vervolgens het gevoel prima toe te kunnen laten in het vervolg.
zondag 8 november 2009 om 12:59
Ik geloof niet dat ik mezelf ooit een naïeve muts heb gevoeld. Tuurlijk ben ik weleens teleurgesteld geraakt in iemand (ook maar 1 of 2 keer denk ik) maar ik loop liever het risico om een keer gekwetst te worden, dan dat ik mezelf afscherm voor alles wat ik mee maak door me open te stellen voor andere mensen. Dat is niet naîef, dat is een keuze. En één waar ik nog nooit spijt van heb gehad.
Ik denk dat je pas een probleem hebt als je je levensgeluk aan iemand anders gaat ophangen en die ander blijkt dat (natuurlijk) niet waar te kunnen maken. Maar dat gaat niet over vertrouwen of naïeviteit, maar over afhankelijkheid.
Ik denk dat je pas een probleem hebt als je je levensgeluk aan iemand anders gaat ophangen en die ander blijkt dat (natuurlijk) niet waar te kunnen maken. Maar dat gaat niet over vertrouwen of naïeviteit, maar over afhankelijkheid.
zondag 8 november 2009 om 13:05
Vertrouwen is mooi en onontbeerlijk. Ik wens het iedereen toe en dat is niet eens cynisch bedoeld. Kan echt jaloers zijn op mensen die zo blind op elkaar varen dat er niet eens ruimte is voor twijfel. Maar denk zelf niet dat ik dat ooit nog ga ervaren, in mijn achterhoofd klinkt altijd dat stemmetje...alles kan stuk
zondag 8 november 2009 om 13:12
natuurlijk ben ik ook wel eens teleurgesteld in mensen, maar dat waren nooit mensen die ik volledig vertrouwde en geen goede vrienden. Ik vind vertrouwen in een (goede) relatie essentieel, zonder vertrouwen wat mij betreft geen serieuze relatie. En inderdaad zegt dat niks over hoe je dingen regelt. Dat staat daar los van vind ik.
zondag 8 november 2009 om 13:15
In de eerste plaats vertrouw ik mezelf. Zo blind van vertrouwen als ik was toen ik pakweg 14/15 was, ben ik niet meer. Daarvoor is mijn vertrouwen een aantal keren flink geschaad. Maar ik ben niet een wantrouwend type geworden, gelukkig niet. Ik probeer mijn gevoel en verstand in balans te laten zijn en met die (open) ogen naar mensen te kijken.
Mijn vrienden vertrouw ik, mijn dochter en haar man vertrouw ik blindelings. Maar nieuwe mensen/mannen moeten eerst bewijzen dat ze mijn vertrouwen waard zijn.
Mijn vrienden vertrouw ik, mijn dochter en haar man vertrouw ik blindelings. Maar nieuwe mensen/mannen moeten eerst bewijzen dat ze mijn vertrouwen waard zijn.
zondag 8 november 2009 om 13:19
quote:Madhe schreef op 08 november 2009 @ 12:51:
Vertrouw op je zelf en zorg dat je dat kunt blijven doen.
Helemaal mee eens.
Ik snap ook niet dat mensen zeggen: 'hij/zij moet mijn vertrouwen winnen' of iemand moet 'bewijzen' dat hij/zij jouw vertrouwen waard is. Als ik een relatie met iemand begin, omdat ik die persoon aardig vindt, dan vertrouw ik die persoon ook. Natuurlijk zit ik er wel eens naast, maar toch ook niet heel vaak.
Ook ben ik wel eens teleurgesteldin iemand, omdat hij/zij iets doet wat ik nooit had verwacht. Maar dat is toch niet het einde van de wereld? Shit happens.
Vertrouw op je zelf en zorg dat je dat kunt blijven doen.
Helemaal mee eens.
Ik snap ook niet dat mensen zeggen: 'hij/zij moet mijn vertrouwen winnen' of iemand moet 'bewijzen' dat hij/zij jouw vertrouwen waard is. Als ik een relatie met iemand begin, omdat ik die persoon aardig vindt, dan vertrouw ik die persoon ook. Natuurlijk zit ik er wel eens naast, maar toch ook niet heel vaak.
Ook ben ik wel eens teleurgesteldin iemand, omdat hij/zij iets doet wat ik nooit had verwacht. Maar dat is toch niet het einde van de wereld? Shit happens.
