Relaties
alle pijlers
Verwacht je dat iemand verandert in andere levensfases?
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:03
Mijn vraag waar ik mee zit: kennelijk verwacht ik dat mijn vriend verandert nu hij in een andere levensfase is gekomen. Is dat realistisch?
Het is een heel verhaal. We hebben nu 2 jaar een relatie en zijn daarvoor al jarenlang bevriend geweest. We kennen elkaar van uitgaan dus in het begin was dat ook voornamelijk het soort vriendschap dat het was: stapmaatjes. Maar al snel kwam daar een wat diepere laag bij omdat we echt een goeie klik hadden, goed konden praten.
Hij zat in een vage aan-uit relatie en heeft met zijn ex een kind gekregen, ongeveer direct na de geboorte van dat kindje ging de relatie echt uit en ongeveer een jaar later kregen wij wat.
In het begin was onze relatie helemaal super. Een goeie basis van vriendschap, met daar bovenop verliefdheid. Leek wel alsof het niet beter kon! Maar nu twee jaar verder heb ik er best wel problemen mee hoe hij totaal niet lijkt veranderd te zijn door het feit dat hij vader geworden is.
Ik ben er achter gekomen dat ik kennelijk toch wel had verwacht dat als ik op een moment zo ver ben dat ik kinderen met iemand krijg, dat mn leven dan wel een beetje op de schop zal gaan. Dat ik volwassen en verantwoordelijk zal worden dan en dat mn kind(eren) dan absoluut op de eerste plaats zullen komen. En dat mis ik zo bij hem.
Toen wij een relatie kregen was zijn kindje nog heel jong en zoals ik al schreef was de verhouding tussen hem en zijn ex best vaag. Hij had toen al erg weinig contact met zijn kind maar hij gaf haar daar eigenlijk zo ongeveer de schuld van. Dat hij het allemaal wel anders wilde, maar dat zij dat niet toestond (wat ook zo was). Maar na twee jaar ga ik nu zo twijfelen, want als hij het echt anders wil, waarom vecht hij er dan niet voor? Tegelijk weet ik dat dit zulke gevaarlijke materie is, waar je je als 'nieuwe vriendin' dus echt niet mee moet gaan bemoeien.
Maar nu hebben wij wel een relatiecrisis die er eigenlijk op neerkomt dat ik, als ik kinderen met iemand zou willen, het wel echt totaal anders zou willen dan het tussen hun gegaan is. Ik zou echt alles anders doen (zoals de verdeling van de taken, maar ook de manier van opvoeden), en daarom twijfel ik nu zo. Want aan de ene kant als we het er over hebben lijken mijn vriend en ik op een lijn te zitten, maar dan praat hij erover alsof dat voor hem ook een toekomstding is, alsof hij niet al een kindje heeft.
Ik heb het gevoel alsof hier echt een vaag verhaal staat nu, alsof ik het niet eens meer op papier krijg. Maar het moet echt even mn kop uit want ik loop er op vast. Het leverde zoveel spanningen op dat ik drie weken geleden even een pauze heb genomen en bij familie ben gaan logeren (we woonden samen). Ik zit namelijk in een hele drukke periode met mn studie en die wil ik er niet aan onderdoor laten gaan. Ik heb maandag nog iets belangrijks en daarna is het wat studie betreft weer wat rustiger vaarwater, dus dan gaan mijn vriend en ik praten over hoe nu verder.
Ik zie zo op tegen maandag, want wat moet ik gaan zeggen? dat hij nog best onverantwoordelijk en onvolwassen is? Nou heb ik daar op zich niet zo'n probleem mee, maar hij heeft nu wel een kind en dat zou daar toch echt niet de dupe van mogen worden! En dat gebeurt nu wel. En dat gaat me aan mn hart en hoewel ik me er dus niet mee moet bemoeien wil ik er ook niet 'naast staan' terwijl er in mijn ogen stomme en onverantwoordelijke dingen gebeuren.
En als dit is hoe hij familierelaties en verhoudingen ziet, als dit de manier is waarop hij vader wil zijn, dan past dat totaal niet bij mij. Dan is hij niet de man met wie ik een kind zou willen krijgen ooit.
Maar hoe kan ik hierover met hem een gesprek hebben? Ik heb er met hem al vaker geprobeerd te praten over hoe hij zijn vaderrol ziet. Hij verwijt mij dan dat ik hem wil veranderen. Maar dat is het niet zozeer als wel dat ik verwachtte dat hij zou veranderen doordat hij er zelf voor heeft gekozen om een volgende levensfase te beginnen, namelijk die van het hebben van een kind.
Is dat dan fout van mij?
Het is een heel verhaal. We hebben nu 2 jaar een relatie en zijn daarvoor al jarenlang bevriend geweest. We kennen elkaar van uitgaan dus in het begin was dat ook voornamelijk het soort vriendschap dat het was: stapmaatjes. Maar al snel kwam daar een wat diepere laag bij omdat we echt een goeie klik hadden, goed konden praten.
Hij zat in een vage aan-uit relatie en heeft met zijn ex een kind gekregen, ongeveer direct na de geboorte van dat kindje ging de relatie echt uit en ongeveer een jaar later kregen wij wat.
In het begin was onze relatie helemaal super. Een goeie basis van vriendschap, met daar bovenop verliefdheid. Leek wel alsof het niet beter kon! Maar nu twee jaar verder heb ik er best wel problemen mee hoe hij totaal niet lijkt veranderd te zijn door het feit dat hij vader geworden is.
Ik ben er achter gekomen dat ik kennelijk toch wel had verwacht dat als ik op een moment zo ver ben dat ik kinderen met iemand krijg, dat mn leven dan wel een beetje op de schop zal gaan. Dat ik volwassen en verantwoordelijk zal worden dan en dat mn kind(eren) dan absoluut op de eerste plaats zullen komen. En dat mis ik zo bij hem.
Toen wij een relatie kregen was zijn kindje nog heel jong en zoals ik al schreef was de verhouding tussen hem en zijn ex best vaag. Hij had toen al erg weinig contact met zijn kind maar hij gaf haar daar eigenlijk zo ongeveer de schuld van. Dat hij het allemaal wel anders wilde, maar dat zij dat niet toestond (wat ook zo was). Maar na twee jaar ga ik nu zo twijfelen, want als hij het echt anders wil, waarom vecht hij er dan niet voor? Tegelijk weet ik dat dit zulke gevaarlijke materie is, waar je je als 'nieuwe vriendin' dus echt niet mee moet gaan bemoeien.
Maar nu hebben wij wel een relatiecrisis die er eigenlijk op neerkomt dat ik, als ik kinderen met iemand zou willen, het wel echt totaal anders zou willen dan het tussen hun gegaan is. Ik zou echt alles anders doen (zoals de verdeling van de taken, maar ook de manier van opvoeden), en daarom twijfel ik nu zo. Want aan de ene kant als we het er over hebben lijken mijn vriend en ik op een lijn te zitten, maar dan praat hij erover alsof dat voor hem ook een toekomstding is, alsof hij niet al een kindje heeft.
Ik heb het gevoel alsof hier echt een vaag verhaal staat nu, alsof ik het niet eens meer op papier krijg. Maar het moet echt even mn kop uit want ik loop er op vast. Het leverde zoveel spanningen op dat ik drie weken geleden even een pauze heb genomen en bij familie ben gaan logeren (we woonden samen). Ik zit namelijk in een hele drukke periode met mn studie en die wil ik er niet aan onderdoor laten gaan. Ik heb maandag nog iets belangrijks en daarna is het wat studie betreft weer wat rustiger vaarwater, dus dan gaan mijn vriend en ik praten over hoe nu verder.
Ik zie zo op tegen maandag, want wat moet ik gaan zeggen? dat hij nog best onverantwoordelijk en onvolwassen is? Nou heb ik daar op zich niet zo'n probleem mee, maar hij heeft nu wel een kind en dat zou daar toch echt niet de dupe van mogen worden! En dat gebeurt nu wel. En dat gaat me aan mn hart en hoewel ik me er dus niet mee moet bemoeien wil ik er ook niet 'naast staan' terwijl er in mijn ogen stomme en onverantwoordelijke dingen gebeuren.
En als dit is hoe hij familierelaties en verhoudingen ziet, als dit de manier is waarop hij vader wil zijn, dan past dat totaal niet bij mij. Dan is hij niet de man met wie ik een kind zou willen krijgen ooit.
Maar hoe kan ik hierover met hem een gesprek hebben? Ik heb er met hem al vaker geprobeerd te praten over hoe hij zijn vaderrol ziet. Hij verwijt mij dan dat ik hem wil veranderen. Maar dat is het niet zozeer als wel dat ik verwachtte dat hij zou veranderen doordat hij er zelf voor heeft gekozen om een volgende levensfase te beginnen, namelijk die van het hebben van een kind.
Is dat dan fout van mij?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:10
Wil hij uberhaupt wel fulltime vader worden? Is dat ook zijn levenswens of vooral de jouwe? Ik geloof niet dat je iemand kunt pushen in 'n leven wat ie zelf niet ziet zitten. Ik denk dat je geluk mag hebben dat jij vooraf kunt zien hoe hij is als vader, denken dat iemand verandert is 'n illusie. Iemand kan zich aanpassen als ie echt heel graag wil, maar het is moeilijk iets 24/7 vol te houden als het iets is waar je niet 100% achter staat.
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:14
quote:elninjoo schreef op 11 oktober 2008 @ 22:10:
Wil hij uberhaupt wel fulltime vader worden? Is dat ook zijn levenswens of vooral de jouwe? Ik geloof niet dat je iemand kunt pushen in 'n leven wat ie zelf niet ziet zitten. Ik denk dat je geluk mag hebben dat jij vooraf kunt zien hoe hij is als vader, denken dat iemand verandert is 'n illusie. Iemand kan zich aanpassen als ie echt heel graag wil, maar het is moeilijk iets 24/7 vol te houden als het iets is waar je niet 100% achter staat.
Wil hij uberhaupt wel vader worden? Dat feit is er al. Hij is al vader. Hij heeft dus niets meer te willen en zal zich naar zijn rol moeten schikken! Of hij nog een kindje met TO wil, dat is iets waar hij nog wel wat aan kan doen. Weigeren, of veranderen.
Spijker, ik vind dat je hem hier best over mag aanspreken. Je mag best weten van hem hoe hij de toekomst ziet en hoe hij het anders denkt aan te gaan pakken als hij kids met jou heeft (als hij deze wil).
Wil hij uberhaupt wel fulltime vader worden? Is dat ook zijn levenswens of vooral de jouwe? Ik geloof niet dat je iemand kunt pushen in 'n leven wat ie zelf niet ziet zitten. Ik denk dat je geluk mag hebben dat jij vooraf kunt zien hoe hij is als vader, denken dat iemand verandert is 'n illusie. Iemand kan zich aanpassen als ie echt heel graag wil, maar het is moeilijk iets 24/7 vol te houden als het iets is waar je niet 100% achter staat.
Wil hij uberhaupt wel vader worden? Dat feit is er al. Hij is al vader. Hij heeft dus niets meer te willen en zal zich naar zijn rol moeten schikken! Of hij nog een kindje met TO wil, dat is iets waar hij nog wel wat aan kan doen. Weigeren, of veranderen.
Spijker, ik vind dat je hem hier best over mag aanspreken. Je mag best weten van hem hoe hij de toekomst ziet en hoe hij het anders denkt aan te gaan pakken als hij kids met jou heeft (als hij deze wil).
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:26
Kijk, dat maakt het ook wel een raar onderwerp, ik weet nog niet eens zeker of ik kinderen wil. Maar als ik ze al wil zou ik ze zeker niet willen op de manier waarop dat bij hem en zijn ex gegaan is. Dat is een ding.
Tweede ding is, dat als dit is hoe hij zichzelf ziet als vader, als dit is hoe hij omgaat met verantwoordelijkheid, kan ik daar dan 'mee leven'. Dat klinkt zo zwaar maar dat bedoel ik dus wel zo. Ik ben best principeel, ik vind familie erg belangrijk en ik vind dat kinderen de best mogelijke basis verdienen. Als hij daarvan zo'n zooi maakt, en dat gaat nu na 3 jaar wel ietsje beter maar nog lang niet soepel, moet ik daar dan naast staan en naar kijken en bijblijven? Of moet ik het me aantrekken en, aangezien ik het niet veranderen kan, mijn conclusies trekken en weggaan?
Elninjoo ik wist wel dat jij zou reageren want jij bent anti-kind. Aan jouw opmerkingen over kinderen heb ik even absoluut helemaal niets. Ik wil hem niet pushen een kind te krijgen, hij heeft het al.
Is het een illusie dat een kind krijgen je verandert? Als je een partner krijgt als je allebei nog geen kinderen hebt en veel gaat stappen en reizen en ongebonden en onverantwoordelijk leeft, verwacht je dan niet een beetje dat dat gaat veranderen als je gaat 'settelen', klaar bent met studeren, een huis gaat kopen en allemaal van dat soort volwassen dingen? Ik verwacht dat dus eigenlijk wel. Is dat dan zo idioot?
Tweede ding is, dat als dit is hoe hij zichzelf ziet als vader, als dit is hoe hij omgaat met verantwoordelijkheid, kan ik daar dan 'mee leven'. Dat klinkt zo zwaar maar dat bedoel ik dus wel zo. Ik ben best principeel, ik vind familie erg belangrijk en ik vind dat kinderen de best mogelijke basis verdienen. Als hij daarvan zo'n zooi maakt, en dat gaat nu na 3 jaar wel ietsje beter maar nog lang niet soepel, moet ik daar dan naast staan en naar kijken en bijblijven? Of moet ik het me aantrekken en, aangezien ik het niet veranderen kan, mijn conclusies trekken en weggaan?
Elninjoo ik wist wel dat jij zou reageren want jij bent anti-kind. Aan jouw opmerkingen over kinderen heb ik even absoluut helemaal niets. Ik wil hem niet pushen een kind te krijgen, hij heeft het al.
Is het een illusie dat een kind krijgen je verandert? Als je een partner krijgt als je allebei nog geen kinderen hebt en veel gaat stappen en reizen en ongebonden en onverantwoordelijk leeft, verwacht je dan niet een beetje dat dat gaat veranderen als je gaat 'settelen', klaar bent met studeren, een huis gaat kopen en allemaal van dat soort volwassen dingen? Ik verwacht dat dus eigenlijk wel. Is dat dan zo idioot?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:31
Waarom zou iemand daar automatisch/vanzelf in veranderen? Als het leven je zo bevalt als vrij en avontuurlijk, dan is het toch niet gezegd dat iemand dat leven aan de wilgen wil hangen voor 'n burgerlijk leventje? En aangezien je vriend niet meer bij z'n ex en dus kind woont, is er ook geen noodzaak voor hem om in 'n brave huisvader te veranderen.
zaterdag 11 oktober 2008 om 22:32
Spijker, verwachtingen koesteren is niet erg maar ze kunnen wel enorme valkuilen zijn. Daar komen teleurstellingen van, verwachtingen die niet waargemaakt (kunnen) worden.
Ik denk dat het enige wat je kunt doen, is eerlijk zijn over wat jij precies wilt in de relatie en of de ander daarin kan voorzien is altijd maar de tweede vraag.
Verder denk ik dat mannen een soort lang leve de lol hebben en niet zo snel volwassen willen worden (he bah ik generaliseer) en vrouwen wat praktischer ingesteld zijn en al aan van alles lopen te denken voordat ze de situatie zich heeft voorgedaan.
Probeer je verwachtingen los te laten en puur te kijken naar wat jullie nog bij elkaar houdt. Als dat goed is, dan volgt de rest echt vanzelf. Als dat niet goed is, dan kun je pushen, praten en verwachten wat je wilt, het zal altijd op een teleurstelling uitdraaien.
Ik hoop dat je wat aan mijn warrige reactie hebt
Ik denk dat het enige wat je kunt doen, is eerlijk zijn over wat jij precies wilt in de relatie en of de ander daarin kan voorzien is altijd maar de tweede vraag.
Verder denk ik dat mannen een soort lang leve de lol hebben en niet zo snel volwassen willen worden (he bah ik generaliseer) en vrouwen wat praktischer ingesteld zijn en al aan van alles lopen te denken voordat ze de situatie zich heeft voorgedaan.
Probeer je verwachtingen los te laten en puur te kijken naar wat jullie nog bij elkaar houdt. Als dat goed is, dan volgt de rest echt vanzelf. Als dat niet goed is, dan kun je pushen, praten en verwachten wat je wilt, het zal altijd op een teleurstelling uitdraaien.
Ik hoop dat je wat aan mijn warrige reactie hebt
zaterdag 11 oktober 2008 om 23:03
Spijker, je verhaal vind ik niet vaag hoor! Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ook al heb ik hier zelf geen ervaring in.
Ik denk zeker dat er dingen bij iemand veranderen als ie een kind krijgt. Dat hoor je tenminste bijna iedereen zeggen. Natuurlijk kun je nog wel op reis gaan ed. maar door het feit dat er dan een kind is, verandert er sowieso al iets.
Maar ik denk wel dat je misschien een verkeerd beeld kan krijgen van de veranderingen die je eigenlijk bij je vriend had willen zien nu hij een kind heeft. Omdat het allemaal vervelende omstandigheden zijn geweest maar vooral ook omdat hij niet in de praktijk gevoeld heeft wat het is om een kind op te voeden, 's nachts wakker te liggen, zijn eerste lachje/stapjes mee te maken. De leuke en minder leuke dingen mee heeft gemaakt met 'n kind.
Je moet denk ik niet te veel vergelijken met de situatie van hem met zijn ex. Dat is een slecht voorbeeld. En daarom lijkt het voor hem misschien inderdaad alsof hij plannen voor de toekomst maakt als jullie praten over rolverdeling ed.
Eigenlijk bedoel ik er ook mee te zeggen dat je geen goed beeld hebt gekregen van hem in een vaderrol.
Ik denk zeker dat er dingen bij iemand veranderen als ie een kind krijgt. Dat hoor je tenminste bijna iedereen zeggen. Natuurlijk kun je nog wel op reis gaan ed. maar door het feit dat er dan een kind is, verandert er sowieso al iets.
Maar ik denk wel dat je misschien een verkeerd beeld kan krijgen van de veranderingen die je eigenlijk bij je vriend had willen zien nu hij een kind heeft. Omdat het allemaal vervelende omstandigheden zijn geweest maar vooral ook omdat hij niet in de praktijk gevoeld heeft wat het is om een kind op te voeden, 's nachts wakker te liggen, zijn eerste lachje/stapjes mee te maken. De leuke en minder leuke dingen mee heeft gemaakt met 'n kind.
Je moet denk ik niet te veel vergelijken met de situatie van hem met zijn ex. Dat is een slecht voorbeeld. En daarom lijkt het voor hem misschien inderdaad alsof hij plannen voor de toekomst maakt als jullie praten over rolverdeling ed.
Eigenlijk bedoel ik er ook mee te zeggen dat je geen goed beeld hebt gekregen van hem in een vaderrol.
zondag 12 oktober 2008 om 06:28
Gadver elninjoo zoals jij het voorstelt is echt helemaal niet hoe het is. Maar jouw wereld is ook lekker oppervlakkig en makkelijk: of braaf burgerlijk of avontuurlijk. De nuance is je vrij onbekend geloof ik. Laat ik verder maar doen alsof ik je niet zie, want van jou verwacht ik weinig zinnig commentaar. Ga hier alsjeblieft niet dit voor mij moeilijke onderwerp zitten vervuilen met je kort door de bocht opmerkingen.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 12 oktober 2008 om 06:42
Sensy en Growing bedankt voor jullie reacties. Het stomme is: als je alleen naar hem en mij kijkt, dat zit het helemaal goed. Wat we hebben is: veel! Zoals ik in mn openingspost ook al schreef, we hadden een goeie basis van vriendschap en daar is liefde bijgekomen. We houden van dezelfde dingen, kunnen goed lachen, stappen, reizen, en ook gewoon een avond op de bank zitten.
Het is alleen de situatie met zijn ex en kind waarmee ik echt in mn maag zit, omdat ik vind dat hij het zo slecht aanpakt. En ik vind het zo moeilijk om daarin mijn eigen rol te vinden. Moet ik er dan naast staan en niets doen terwijl zij er soms een rotzooi van maken? Zo kregen ze het maar niet voor elkaar om een goeie omgangsregeling vast te stellen. Afspraken werden constant van alle kanten niet nagekomen en zoals de afspraken er nu liggen is geloof ik niemand er echt blij mee. Gevolg daarvan is dat hij zijn kindje heel weinig ziet. En dat vind ik echt lastig want ze wordt natuurlijk groter is onderhand echt geen baby meer en ik ben bang dat ze er zeer binnenkort vanalles van gaat meekrijgen. En daar heb ik het moeilijk mee.
Ik wil hem echt niet een bepaalde rol opdringen of kant oppushen. Maar ik had altijd gedacht dat als je met iemand besluit om een kind te krijgen, dat je dan gaat nadenken over hoe zo'n kind in je leven past. Of er dingen zijn die moeten veranderen of die je ervoor moet opgeven en hoe je dat dan gaat doen. Maar dat hebben zij helemaal niet gedaan en daarom zijn er nu duizenden normale situaties waarvoor helemaal geen afspraken of oplossingen zijn. Bijvoorbeelt mijn vriend reist erg veel en hij is freelancer en neemt ook veel opdrachten in het buitenland aan. Dat was ook al zo toen hij nog met zijn ex samenwas. Maar sinds zijn kind geboren is heeft hij niet meer in het buitenland gewerkt en mist dit vreselijk. Maar ze hebben het er bijvoorbeeld nooit over gehad of dat met kind wel of niet zou kunnen en zo ja hoe dan. We zijn een keer een paar maanden op reis geweest en toen kon hij de hele tijd geen contact krijgen met zijn ex, ze reageerde gewoon niet op mail of telefoon met als gevolg dat hij een paar maanden geen contact had met zijn kind. (en ze zei dat dat was omdat ze net een nieuw mailadres had - maar dan had ze toch zelf ook wel eens ieta van haar kunnen laten horen in die maanden? dat was dus gewoon niet de echte reden denk ik)
Pfff, het blijft een wazig vehaal.
Het is gewoon verdomd moeilijk! Ik ben midden twintig en kreeg een relatie met een hartstikke leuke man, maar krijg er dan opeens ook een ex en een kind bij en kom middenin een wespennest van ingewikkelde en halve afspraken terecht. Ik vind het zo moeilijk daar mijn rol in te vinden!
Het is alleen de situatie met zijn ex en kind waarmee ik echt in mn maag zit, omdat ik vind dat hij het zo slecht aanpakt. En ik vind het zo moeilijk om daarin mijn eigen rol te vinden. Moet ik er dan naast staan en niets doen terwijl zij er soms een rotzooi van maken? Zo kregen ze het maar niet voor elkaar om een goeie omgangsregeling vast te stellen. Afspraken werden constant van alle kanten niet nagekomen en zoals de afspraken er nu liggen is geloof ik niemand er echt blij mee. Gevolg daarvan is dat hij zijn kindje heel weinig ziet. En dat vind ik echt lastig want ze wordt natuurlijk groter is onderhand echt geen baby meer en ik ben bang dat ze er zeer binnenkort vanalles van gaat meekrijgen. En daar heb ik het moeilijk mee.
Ik wil hem echt niet een bepaalde rol opdringen of kant oppushen. Maar ik had altijd gedacht dat als je met iemand besluit om een kind te krijgen, dat je dan gaat nadenken over hoe zo'n kind in je leven past. Of er dingen zijn die moeten veranderen of die je ervoor moet opgeven en hoe je dat dan gaat doen. Maar dat hebben zij helemaal niet gedaan en daarom zijn er nu duizenden normale situaties waarvoor helemaal geen afspraken of oplossingen zijn. Bijvoorbeelt mijn vriend reist erg veel en hij is freelancer en neemt ook veel opdrachten in het buitenland aan. Dat was ook al zo toen hij nog met zijn ex samenwas. Maar sinds zijn kind geboren is heeft hij niet meer in het buitenland gewerkt en mist dit vreselijk. Maar ze hebben het er bijvoorbeeld nooit over gehad of dat met kind wel of niet zou kunnen en zo ja hoe dan. We zijn een keer een paar maanden op reis geweest en toen kon hij de hele tijd geen contact krijgen met zijn ex, ze reageerde gewoon niet op mail of telefoon met als gevolg dat hij een paar maanden geen contact had met zijn kind. (en ze zei dat dat was omdat ze net een nieuw mailadres had - maar dan had ze toch zelf ook wel eens ieta van haar kunnen laten horen in die maanden? dat was dus gewoon niet de echte reden denk ik)
Pfff, het blijft een wazig vehaal.
Het is gewoon verdomd moeilijk! Ik ben midden twintig en kreeg een relatie met een hartstikke leuke man, maar krijg er dan opeens ook een ex en een kind bij en kom middenin een wespennest van ingewikkelde en halve afspraken terecht. Ik vind het zo moeilijk daar mijn rol in te vinden!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 12 oktober 2008 om 07:51
Waarom denk je dat hij verandert? Het verhaal gaat over een jongen (man?) die tot nu toe juist geen verantwoordelijkheid neemt. Bij zijn vorige vriendin heeft hij de benen genomen zodra er een kind ter wereld kwam. Natuurlijk kunnen relaties spaak lopen en zal het niet allemaal aan hem liggen, maar het is natuurlijk niet normaal om als vader zo snel je gezin in de steek te laten en weer opnieuw te beginnen.
zondag 12 oktober 2008 om 08:06
quote:Spijker schreef op 12 oktober 2008 @ 06:28:
Gadver elninjoo zoals jij het voorstelt is echt helemaal niet hoe het is. Maar jouw wereld is ook lekker oppervlakkig en makkelijk: of braaf burgerlijk of avontuurlijk. De nuance is je vrij onbekend geloof ik. Laat ik verder maar doen alsof ik je niet zie, want van jou verwacht ik weinig zinnig commentaar. Ga hier alsjeblieft niet dit voor mij moeilijke onderwerp zitten vervuilen met je kort door de bocht opmerkingen.Als 't je niet aanstaat dat er ook antwoorden komen die niet in jouw straatje passen moet je 't niet op 'n openbaar forum vragen. Jij wil dat jouw vriend zo in elkaar zit als jij, misschien denkt ie er echter wel over zoals ik en dan kun je 'm niet omturnen hoe graag je dat ook zou willen.
Gadver elninjoo zoals jij het voorstelt is echt helemaal niet hoe het is. Maar jouw wereld is ook lekker oppervlakkig en makkelijk: of braaf burgerlijk of avontuurlijk. De nuance is je vrij onbekend geloof ik. Laat ik verder maar doen alsof ik je niet zie, want van jou verwacht ik weinig zinnig commentaar. Ga hier alsjeblieft niet dit voor mij moeilijke onderwerp zitten vervuilen met je kort door de bocht opmerkingen.Als 't je niet aanstaat dat er ook antwoorden komen die niet in jouw straatje passen moet je 't niet op 'n openbaar forum vragen. Jij wil dat jouw vriend zo in elkaar zit als jij, misschien denkt ie er echter wel over zoals ik en dan kun je 'm niet omturnen hoe graag je dat ook zou willen.
zondag 12 oktober 2008 om 09:18
Spijker ik denk te begrijpen wat je bedoelt. De houding van je vriend tegenover zijn kind en ex is jou een doorn in het oog omdat je vindt dat hij wel iets meer verantwoordelijkheid mag nemen voor zijn kind. Was het kind trouwens gepland of raakte zij 'per ongeluk' zwanger? Het kan een verschil uitmaken of ze bewust voor een kind gekozen hebben of dat ze ongepland zwanger raakte.
Hoe rot ook, het enige wat jij kunt doen is dit onderdeel bespreek maken en houden. Jij hebt er immers last van. Het is weliswaar iets tussen hem, zijn ex en zijn kind maar jij mag van hem verwachten dat hij openstaat voor wat het met jou allemaal doet.
Verder krijg ik de indruk dat ze niet bepaald vriendschappelijk uit elkaar gegaan zijn. Er speelt nog veel tussen die twee en het is aan jouw vriend om dat netjes af te ronden voor zover mogelijk. Anders blijft deze situatie tussen jullie instaan en dat is niet eerlijk tegenover jou. Kort door de bocht zou ik tegen hem zeggen: ruim je rotzooi op anders hebben wij geen toekomst samen.
Hoe rot ook, het enige wat jij kunt doen is dit onderdeel bespreek maken en houden. Jij hebt er immers last van. Het is weliswaar iets tussen hem, zijn ex en zijn kind maar jij mag van hem verwachten dat hij openstaat voor wat het met jou allemaal doet.
Verder krijg ik de indruk dat ze niet bepaald vriendschappelijk uit elkaar gegaan zijn. Er speelt nog veel tussen die twee en het is aan jouw vriend om dat netjes af te ronden voor zover mogelijk. Anders blijft deze situatie tussen jullie instaan en dat is niet eerlijk tegenover jou. Kort door de bocht zou ik tegen hem zeggen: ruim je rotzooi op anders hebben wij geen toekomst samen.
zondag 12 oktober 2008 om 10:56
Sensy ik denk inderdaad dat je me behoorlijk begrijpt. Het was zo ongeveer 'per ongeluk'. Hij wilde het niet echt, zij wel, het gebeurde dus wel. Toch ontheft hem dat niet van alle verplichtingen, hij had op dat moment ook gewoon condooms kunnen gebruiken of het niet meer doen. Hij heeft er dus wel voor gekozen, maar niet echt ten volle/bewust.
Ruim je rotzooi op anders hebben we geen toekomst is echt exact wat ik heb gezegd. Hij is het daar ook eigenlijk helemaal mee eens, wil de situatie veranderen. Maar nu is hij daar dus al minstens een jaar 'mee bezig'. Ik vind dat hij wel erg in de slachtofferrol gaat zitten. Kom op man, ga dan eens echt staan voor wat je vindt!
Ruim je rotzooi op anders hebben we geen toekomst is echt exact wat ik heb gezegd. Hij is het daar ook eigenlijk helemaal mee eens, wil de situatie veranderen. Maar nu is hij daar dus al minstens een jaar 'mee bezig'. Ik vind dat hij wel erg in de slachtofferrol gaat zitten. Kom op man, ga dan eens echt staan voor wat je vindt!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 12 oktober 2008 om 11:01
Maar wat vindt hij écht?
Zij heeft hem eerst in de val gelokt door zwanger te worden terwijl hij niet op 'n kind zat te wachten, daarna heeft ze hem 't huis uitgezet. Hij is nu vrij, laat die trut 't lekker zelf uitzoeken. Hij kan weer in 't buitenland gaan freelancen en doorgaan met zijn leven voor die meid hem er in geluisd had.
Zij heeft hem eerst in de val gelokt door zwanger te worden terwijl hij niet op 'n kind zat te wachten, daarna heeft ze hem 't huis uitgezet. Hij is nu vrij, laat die trut 't lekker zelf uitzoeken. Hij kan weer in 't buitenland gaan freelancen en doorgaan met zijn leven voor die meid hem er in geluisd had.
zondag 12 oktober 2008 om 12:13
Spijker 1 van de moeilijkste dingen vind ik altijd ondanks alles trouw te blijven aan jezelf. Als je dat tegen hem gezegd hebt (ruim je rotzooi op anders...) en een jaar later gooit hij er nog steeds met de pet naar dan vraag je je toch af in hoeverre hij serieus is met dat opruimen?
Wat ik ermee wil zeggen is dat het net lijkt of hij de ruimte die jij verschaft, misbruikt. Begrijp je wat ik bedoel?
Als iemand mij een ultimatum zou stellen en ik weet diep van binnen dat die persoon mij toch niet gaat verlaten als ik het zou verkloten, dan zou ik het ook niet al te serieus nemen en kijken hoever ik nog door kan gaan met mijn gedrag.
Heb met een ex-situatie gezeten (hij had nog contact met een ex, lastig allemaal etc.) en toen heb ik gezegd: prima, kan gebeuren maar val mij er niet mee lastig. Als het direct gevolgen heeft voor mij dan heb ik liever dat je ver van me blijft totdat je rotzooi opgeruimd is. Ik ga daar niet bij hangen alsof ik niets beters te doen heb. Ik ruim mijn rotzooi op en verwacht dat ook van een ander. Zo moeilijk is allemaal niet maar mensen zijn nu eenmaal gemakzuchtig als het gaat om 'lastige, gevoelige' kwesties. Wees een man en gedraag je er ook naar, dat denk ik dan.
Wat ik ermee wil zeggen is dat het net lijkt of hij de ruimte die jij verschaft, misbruikt. Begrijp je wat ik bedoel?
Als iemand mij een ultimatum zou stellen en ik weet diep van binnen dat die persoon mij toch niet gaat verlaten als ik het zou verkloten, dan zou ik het ook niet al te serieus nemen en kijken hoever ik nog door kan gaan met mijn gedrag.
Heb met een ex-situatie gezeten (hij had nog contact met een ex, lastig allemaal etc.) en toen heb ik gezegd: prima, kan gebeuren maar val mij er niet mee lastig. Als het direct gevolgen heeft voor mij dan heb ik liever dat je ver van me blijft totdat je rotzooi opgeruimd is. Ik ga daar niet bij hangen alsof ik niets beters te doen heb. Ik ruim mijn rotzooi op en verwacht dat ook van een ander. Zo moeilijk is allemaal niet maar mensen zijn nu eenmaal gemakzuchtig als het gaat om 'lastige, gevoelige' kwesties. Wees een man en gedraag je er ook naar, dat denk ik dan.
zondag 12 oktober 2008 om 12:28
Spijker,
zoals ik alles lees he, is het iemand die geen verantwoordelijkheid wil nemen. Prima dat kan maar de vraag is dan dus wat jij daar mee wilt.
En misschien heeft zijn ex hem er wel uit gezet juist vanwege dat probleem. Dat hij geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Niet wilde erkennen dat de relatie niet goed was en dus maar bleef hangen.
Jij krijgt nu een blik op hem van hoe hij is als vader. Iets wat jou aan het twijfelen brengt. Terecht denk ik. Het gaat hier niet om fasen maar hoe hij is als persoon. En op dit vlak stelt hij jou teleur en geeft je een blik van hoe is als vader.
En het is niet fout dat je daar aan twijfelt. Het is wel lastig dat je daar met hem niet over kunt communiceren.
Sensy heeft gelijk, jij moet trouw blijven aan jezelf en hem inderdaad zijn rotzooi op laten ruimen. Als hij dat niet doet zegt dat iets over hem en dat is informatie die jij niet moet negeren! Het kan natuurlijk best zo zijn dat dit een man is die gewoon nooit verantwoordelijkheid wil gaan dragen en dan komt de vraag, wil jij met zo iemand een toekomst. Hoe leuk het nu ook is?
zoals ik alles lees he, is het iemand die geen verantwoordelijkheid wil nemen. Prima dat kan maar de vraag is dan dus wat jij daar mee wilt.
En misschien heeft zijn ex hem er wel uit gezet juist vanwege dat probleem. Dat hij geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Niet wilde erkennen dat de relatie niet goed was en dus maar bleef hangen.
Jij krijgt nu een blik op hem van hoe hij is als vader. Iets wat jou aan het twijfelen brengt. Terecht denk ik. Het gaat hier niet om fasen maar hoe hij is als persoon. En op dit vlak stelt hij jou teleur en geeft je een blik van hoe is als vader.
En het is niet fout dat je daar aan twijfelt. Het is wel lastig dat je daar met hem niet over kunt communiceren.
Sensy heeft gelijk, jij moet trouw blijven aan jezelf en hem inderdaad zijn rotzooi op laten ruimen. Als hij dat niet doet zegt dat iets over hem en dat is informatie die jij niet moet negeren! Het kan natuurlijk best zo zijn dat dit een man is die gewoon nooit verantwoordelijkheid wil gaan dragen en dan komt de vraag, wil jij met zo iemand een toekomst. Hoe leuk het nu ook is?
zondag 12 oktober 2008 om 15:15
Zonlicht en Sensy het is best lastig om te lezen wat jullie schrijven, maar ik ben het er zo mee eens! En aan de andere kant hou ik van hem en wil ik hem niet kwijt. Maar dit is te veel troep, te veel voor mij!
Ergens is hij er ook al wel een jaar 'mee bezig' hoor. Echt, er zijn nu wel afspraken gemaakt in ieder geval (nu nog iedereen zich eraan laten houden en nog meer dingen bespreken). Maar het gaat allemaal zoooo moeizaam. En van al die 'spanningen' is hij dan weer niet te genieten en dat reageert hij dan goddomme op mij af, af en toe!
Ergens denk ik dus: dit kan ik niet. Een relatie moet wel leuk zijn en het kan niet zo zijn dat ik alleen maar heel veel moeite en energie in jou en je problemen stop en dan ook nog eens je buien over me heen krijg.
Maar een andere kant van mij zegt: wat zou het lullig zijn om juist nu bij hem weg te gaan nu hij zich niet goed voelt en problemen heeft. Juist nu heeft hij iemand nodig die achter hem staat en er voor hem is.
Snappen jullie het dillemma? Aan de ene kant: ik kan je rotzooi niet opruimen en als dit jaren gaat duren en een grote druk op onze relatie gaat leggen, is dat voor mij echt te veel.
Aan de andere kant: juist als iemand het moeilijk heeft moet je er toch voor elkaar zijn?
Ergens is hij er ook al wel een jaar 'mee bezig' hoor. Echt, er zijn nu wel afspraken gemaakt in ieder geval (nu nog iedereen zich eraan laten houden en nog meer dingen bespreken). Maar het gaat allemaal zoooo moeizaam. En van al die 'spanningen' is hij dan weer niet te genieten en dat reageert hij dan goddomme op mij af, af en toe!
Ergens denk ik dus: dit kan ik niet. Een relatie moet wel leuk zijn en het kan niet zo zijn dat ik alleen maar heel veel moeite en energie in jou en je problemen stop en dan ook nog eens je buien over me heen krijg.
Maar een andere kant van mij zegt: wat zou het lullig zijn om juist nu bij hem weg te gaan nu hij zich niet goed voelt en problemen heeft. Juist nu heeft hij iemand nodig die achter hem staat en er voor hem is.
Snappen jullie het dillemma? Aan de ene kant: ik kan je rotzooi niet opruimen en als dit jaren gaat duren en een grote druk op onze relatie gaat leggen, is dat voor mij echt te veel.
Aan de andere kant: juist als iemand het moeilijk heeft moet je er toch voor elkaar zijn?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 12 oktober 2008 om 15:18
quote:zonlicht2 schreef op 12 oktober 2008 @ 12:28:
En misschien heeft zijn ex hem er wel uit gezet juist vanwege dat probleem. Dat hij geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Niet wilde erkennen dat de relatie niet goed was en dus maar bleef hangen.
Dit klopt overigens niet. Waarom het uit is gegaan tussen hun heeft hiermee niets te maken, eerder andersom. Het was een behoorlijke knipperlichtrelatie en toen hun kind geboren was wilde hij juist meer vastigheid, wat zij niet wilde en toen helemaal de deur dichtdeed.
En misschien heeft zijn ex hem er wel uit gezet juist vanwege dat probleem. Dat hij geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Niet wilde erkennen dat de relatie niet goed was en dus maar bleef hangen.
Dit klopt overigens niet. Waarom het uit is gegaan tussen hun heeft hiermee niets te maken, eerder andersom. Het was een behoorlijke knipperlichtrelatie en toen hun kind geboren was wilde hij juist meer vastigheid, wat zij niet wilde en toen helemaal de deur dichtdeed.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 12 oktober 2008 om 15:37
Dat zijn de feiten zoals jij je ziet. Je weet echter niet hoe het was voor die tijd. Verantwoordelijkheid nemen is juist in een knipperlichtrelatie voorkomen dat er kinderen komen. Daarna heb je maar te dealen met de feiten zoals die zijn. En niets is makkelijker, ook voor jou, dat op bij zijn ex neer te leggen. Ik als buitenstaander denk echter dat het voor een groot gedeelte bij hem ligt.
En ik snap je dilemma en je uitspraken.
In het begin van mijn voorbije relatie heb ik ook zijn ex gesproken. Ik ben nooit vergeten dat ze vertelde dat ze haar vrijheid terugwilde. Ik snapte daar helemaal niets van want op dat moment liet hij mij voor mijn gevoel helemaal vrij. Later helaas wel en ik ben blij dat ik mijn vrijheid ook terug heb.
En het is niet erg om een relatie te beeindigen als je merkt dat er tussen jullie verschillen zijn die onoverbrugbaar blijken te zijn. Sterker nog, dat is zelfs te verkiezen boven bij maar iemand blijven omdat hij het zo moeilijk heeft. Je komt dan in een glijdende schaal, want wanneer zou je dan wel gaan?
Je geeft zelf aan dat voor jou de grens eigenlijk wel bereikt is. Dit houdt je niet nog jaren vol! Luister daarnaar en ga je grens niet verleggen. Hij zal daar zich echt niet verantwoordelijker door gaan gedragen hoor. Dat moet uit hemzelf komen omdat hij dat wil.
Eerlijk gezegd lijkt het mij gewoon een erg gemakzuchtig typ, want hij had ook die knipperlichtrelatie kunnen stoppen. En nu heeft hij jou weer om zijn sores aan kwijt te kunnen, zijn zooi te laten oplossen, en als klap op de vuurpijl, als het niet lekker loopt dit op jou af te reageren!
Jij wilt verder maar je twijfelt eraan of hij wel de juiste persoon is om mee verder te gaan. Zegt dat eigenlijk niet gewoon genoeg?
En ik snap je dilemma en je uitspraken.
In het begin van mijn voorbije relatie heb ik ook zijn ex gesproken. Ik ben nooit vergeten dat ze vertelde dat ze haar vrijheid terugwilde. Ik snapte daar helemaal niets van want op dat moment liet hij mij voor mijn gevoel helemaal vrij. Later helaas wel en ik ben blij dat ik mijn vrijheid ook terug heb.
En het is niet erg om een relatie te beeindigen als je merkt dat er tussen jullie verschillen zijn die onoverbrugbaar blijken te zijn. Sterker nog, dat is zelfs te verkiezen boven bij maar iemand blijven omdat hij het zo moeilijk heeft. Je komt dan in een glijdende schaal, want wanneer zou je dan wel gaan?
Je geeft zelf aan dat voor jou de grens eigenlijk wel bereikt is. Dit houdt je niet nog jaren vol! Luister daarnaar en ga je grens niet verleggen. Hij zal daar zich echt niet verantwoordelijker door gaan gedragen hoor. Dat moet uit hemzelf komen omdat hij dat wil.
Eerlijk gezegd lijkt het mij gewoon een erg gemakzuchtig typ, want hij had ook die knipperlichtrelatie kunnen stoppen. En nu heeft hij jou weer om zijn sores aan kwijt te kunnen, zijn zooi te laten oplossen, en als klap op de vuurpijl, als het niet lekker loopt dit op jou af te reageren!
Jij wilt verder maar je twijfelt eraan of hij wel de juiste persoon is om mee verder te gaan. Zegt dat eigenlijk niet gewoon genoeg?
