Relaties
alle pijlers
Verward, gevoel of verstand, ...echtscheiding?
woensdag 14 mei 2008 om 16:51
Over dit onderwerp zijn menig boeken al vol geschreven, en toch wil ik ook graag mn verhaal kwijt.
Ik ben een vrouw van 40 jaar, 14 jaar getrouwd ( 24 jaar samen ) zoon van 12 en een dochter van 10. Sinds een jaar voel ik me niet meer helemaal happy in mn huwelijk, ik denk dat het sleur is en voel me verveeld bij mn man.
5 maanden geleden heb ik een oud schoolvriendje ontmoet en we spraken af, we kregen heel intens kontakt met elkaar, en ook seks. Hij wilde verder geen echte relatie met mij omdat hij nog graag een kind wil ( dat is echt een obsessie voor hem ) en ik had aangegeven geen kinderen meer te willen, plus hij vond dat ik ook nogal wat lijken in de kast had ( kinderen, huwelijk ).Dus spraken we af om vooral lol met elkaar te maken. Toch werden we verliefd op elkaar, ook al kon het niet. Hij heeft het 3 weken geleden toch uitgemaakt omdat dat verstandelijk beter is. Hij wil verder met zn leven en ik moet me op mn relatie focussen en niet op hem zegt ie. Nu heeft hij pas weer een schoolvriendin ontmoet, single met een klein kindje, en zijn een prille relatie begonnen ( en met een kindje dus waar hij zo naar verlangd ) Maar ergens wil ie mij niet kwijt, hij zei, dat ik in zn hart zit voor de rest van zn leven, dat ik zn beste vriendinnetje ben en dat ik altijd op hem kan rekenen als ik hulp nodig heb, en nog altijd mag bellen.Maar dat we een afkoelingsperiode in acht moeten nemen en dan kunnen kijken of we nog weer verder kunnen met alleen een vriendschap. Het liefst bel ik um dus elke dag, maar met de wanhoop in mn lijf probeer ik dat niet te doen. Maar ik ben kapot van liefdesverdriet en een soort van minderwaardigheidsgevoel. Ik heb alles opgebiecht aan mn man, en gezegd dat ik eigenlijk niet meer weet hoe het verder moet met ons huwelijk., ik kan niet meer helder denken, mn verstand lijkt weg, moet alles op een rijtje zien te krijgen, wil ik nog wel verder met mn man? Soms denk ik het te weten en zoek van alles op internet over echtscheiding, huizensite’s enz maar dat denk ik waar ben ik mee bezig? Ik voel wel een houden van, maar is dat niet gewoon de band die we door de jaren heen hebben opgebouwd en is dat genoeg? Maar wat ook zo belangrijk voor me is, zijn mn kinderen. Ik wil ze eigenlijk geen gezinsleven ontnemen of ze uit hun omgeving halen. Mijn man is heel lief voor me, hij heeft me vergeven en gezegd dat ik ook maar een mens ben en dat zoiets kan gebeuren, en dat hij mij de ruimte wil geven, alles liever dan mij kwijt raken. Het is zo pijnlijk, heb hem als het ware in de “wachtkamer” gezet, totdat ik eindelijk wat kan beslissen, maar ik weet het niet meer…Kwam mn verstand nou maar eens terug, alhoewel ik altijd meer handel naar mn gevoel dan mn verstand, ik hoop zo dat ik eruit kom met alles. Ik voel me nu zo depressief en schuldig naar mn gezin, wat van me houdt maar waar ik niet alle aandacht aan kan geven op het moment.
Ik probeer te genieten van de familie uitjes zoals het strand ed, maar mn hoofd is er niet bij…
Lang verhaal geworden, kan nog lang doorgaan , maar ga nu maar ff stoppen.
Liefs Purple67
Ik ben een vrouw van 40 jaar, 14 jaar getrouwd ( 24 jaar samen ) zoon van 12 en een dochter van 10. Sinds een jaar voel ik me niet meer helemaal happy in mn huwelijk, ik denk dat het sleur is en voel me verveeld bij mn man.
5 maanden geleden heb ik een oud schoolvriendje ontmoet en we spraken af, we kregen heel intens kontakt met elkaar, en ook seks. Hij wilde verder geen echte relatie met mij omdat hij nog graag een kind wil ( dat is echt een obsessie voor hem ) en ik had aangegeven geen kinderen meer te willen, plus hij vond dat ik ook nogal wat lijken in de kast had ( kinderen, huwelijk ).Dus spraken we af om vooral lol met elkaar te maken. Toch werden we verliefd op elkaar, ook al kon het niet. Hij heeft het 3 weken geleden toch uitgemaakt omdat dat verstandelijk beter is. Hij wil verder met zn leven en ik moet me op mn relatie focussen en niet op hem zegt ie. Nu heeft hij pas weer een schoolvriendin ontmoet, single met een klein kindje, en zijn een prille relatie begonnen ( en met een kindje dus waar hij zo naar verlangd ) Maar ergens wil ie mij niet kwijt, hij zei, dat ik in zn hart zit voor de rest van zn leven, dat ik zn beste vriendinnetje ben en dat ik altijd op hem kan rekenen als ik hulp nodig heb, en nog altijd mag bellen.Maar dat we een afkoelingsperiode in acht moeten nemen en dan kunnen kijken of we nog weer verder kunnen met alleen een vriendschap. Het liefst bel ik um dus elke dag, maar met de wanhoop in mn lijf probeer ik dat niet te doen. Maar ik ben kapot van liefdesverdriet en een soort van minderwaardigheidsgevoel. Ik heb alles opgebiecht aan mn man, en gezegd dat ik eigenlijk niet meer weet hoe het verder moet met ons huwelijk., ik kan niet meer helder denken, mn verstand lijkt weg, moet alles op een rijtje zien te krijgen, wil ik nog wel verder met mn man? Soms denk ik het te weten en zoek van alles op internet over echtscheiding, huizensite’s enz maar dat denk ik waar ben ik mee bezig? Ik voel wel een houden van, maar is dat niet gewoon de band die we door de jaren heen hebben opgebouwd en is dat genoeg? Maar wat ook zo belangrijk voor me is, zijn mn kinderen. Ik wil ze eigenlijk geen gezinsleven ontnemen of ze uit hun omgeving halen. Mijn man is heel lief voor me, hij heeft me vergeven en gezegd dat ik ook maar een mens ben en dat zoiets kan gebeuren, en dat hij mij de ruimte wil geven, alles liever dan mij kwijt raken. Het is zo pijnlijk, heb hem als het ware in de “wachtkamer” gezet, totdat ik eindelijk wat kan beslissen, maar ik weet het niet meer…Kwam mn verstand nou maar eens terug, alhoewel ik altijd meer handel naar mn gevoel dan mn verstand, ik hoop zo dat ik eruit kom met alles. Ik voel me nu zo depressief en schuldig naar mn gezin, wat van me houdt maar waar ik niet alle aandacht aan kan geven op het moment.
Ik probeer te genieten van de familie uitjes zoals het strand ed, maar mn hoofd is er niet bij…
Lang verhaal geworden, kan nog lang doorgaan , maar ga nu maar ff stoppen.
Liefs Purple67
woensdag 14 mei 2008 om 17:11
@ MaddyAlbright, dank je voor je snelle reaktie, mn man houd zeker nog heel van mij, maar voor mezelf weet ik het gewoon niet meer, waarom word ik verliefd op een andere man, dan klopt er toch iets niet? Ben door de huisarts wel doorverwezen voor een therapie, Relatie&Psyche, maar ik voel momenteel niet de energie om aan mn huwelijk te werken, ben te verward
woensdag 14 mei 2008 om 17:14
woensdag 14 mei 2008 om 18:30
Het lijkt me het belangrijkst om je voor te nemen dat je, zolang je zo in de war bent, geen definitieve beslissingen neemt over echtscheiding etc. Geduld, er komen rustiger tijden, waarin je meer overzicht hebt, en je wel weet wat je wilt. Dus niet proberen te 'vluchten' uit een situatie die je beklemt, want dat is vaak toch niet meer dan een poging om te vluchten voor een gevoel dat in jezelf zit, en wat je dus overal mee naar toe neemt. Sterkte!
woensdag 14 mei 2008 om 19:25
@ MaddyAlbright, hij wil er zeker aan werken en hij vind niet alles goed, hij voelt zich nu op de tweede plaats komen, en daar gaat ie niet voor, maar als ik spannender dingen wil en afentoe een date heb met een ander wel, als ik maar wel bewust voor hem kies....
@MissMara, ja geduld is het beste, ik gun het mezelf alleen niet nu, heb bij elke dipdag weer het gevoel van weer een dag verprutst, weer een dag mezelf en mn man ongelukkig gemaakt... tis zo moeilijk allemaal
@MissMara, ja geduld is het beste, ik gun het mezelf alleen niet nu, heb bij elke dipdag weer het gevoel van weer een dag verprutst, weer een dag mezelf en mn man ongelukkig gemaakt... tis zo moeilijk allemaal
woensdag 14 mei 2008 om 19:41
Dag Purple,
Allereerst wil ik zeggen dat je een topvent hebt: hij wil je blijkbaar de ruimte geven om de dingen uit te zoeken.
En zoals Miss Mara zei, lijkt het mij ook niet erg verstandig om nu al beslissingen te nemen over wel/geen scheiding. Het enige wat ik je aan kan raden, is professionele hulp zoeken voor jezelf (bijv. een maatschappelijk werkster o.i.d.). Soms is het fijn om je hart te luchten zonder dat er iemand meteen een oordeel velt. En door er veel over te praten kom je heus tot de oplossing, maar verwacht die niet morgen al..
Ik wens jou en je man veel sterkte toe!
Liefs Tadaa
Allereerst wil ik zeggen dat je een topvent hebt: hij wil je blijkbaar de ruimte geven om de dingen uit te zoeken.
En zoals Miss Mara zei, lijkt het mij ook niet erg verstandig om nu al beslissingen te nemen over wel/geen scheiding. Het enige wat ik je aan kan raden, is professionele hulp zoeken voor jezelf (bijv. een maatschappelijk werkster o.i.d.). Soms is het fijn om je hart te luchten zonder dat er iemand meteen een oordeel velt. En door er veel over te praten kom je heus tot de oplossing, maar verwacht die niet morgen al..
Ik wens jou en je man veel sterkte toe!
Liefs Tadaa
woensdag 14 mei 2008 om 20:28
@ Tadaa, dank je wel voor je lieve bericht.
Hij is ook een topvent, en het doet me ook pijn om hem elke dag thuis te zien komen met een gepijnigde blik in de ogen en te weten dat ik het niet vandaag of morgen kan oplossen, voel me erg schuldig. Ik heb ook prof. hulp aangevraagd omdat ik er niet meer uitkom en er zo vol mee zit.
Hij is ook een topvent, en het doet me ook pijn om hem elke dag thuis te zien komen met een gepijnigde blik in de ogen en te weten dat ik het niet vandaag of morgen kan oplossen, voel me erg schuldig. Ik heb ook prof. hulp aangevraagd omdat ik er niet meer uitkom en er zo vol mee zit.
donderdag 15 mei 2008 om 12:02
Je man is erg begripvol. Ik denk dat je daar heel blij mee mag zijn! Je minnaar lijkt me erg onbetrouwbaar. Misschien wel spannend voor even, maar wat heb je aan een onbetrouwbare man? Hij heeft een nieuwe vriendin met wie hij een kind wil en hij wil jou ernaast als seksvriendin? Daarmee stort hij dus zijn gezin in het ongeluk. Wil je daar aan mee werken?
donderdag 15 mei 2008 om 19:03
Hi Wanda,
Hij wil mij er niet naast als seksvriendin, gewoon als goeie vriendin om te babbelen, met nu een afkoelingsperiode. En ja wat je zegt over dat ik zou meewerken aan het ongeluk van zn nwe gezin is wel een goeie, zo had ik het nog niet bekeken....soms bel ik um als ik me niet langer kan bedwingen gewoon voor een praatje maar in het weekend is ie bij zn nwe vriendin, en dan bel ik niet, omdat ik voel dat dat niet kan, door jou weet ik dat dat echt niet kan, hij kiest voor haar en niet voor mij, oehhh en dat doet zo'n zeer.
Hij wil mij er niet naast als seksvriendin, gewoon als goeie vriendin om te babbelen, met nu een afkoelingsperiode. En ja wat je zegt over dat ik zou meewerken aan het ongeluk van zn nwe gezin is wel een goeie, zo had ik het nog niet bekeken....soms bel ik um als ik me niet langer kan bedwingen gewoon voor een praatje maar in het weekend is ie bij zn nwe vriendin, en dan bel ik niet, omdat ik voel dat dat niet kan, door jou weet ik dat dat echt niet kan, hij kiest voor haar en niet voor mij, oehhh en dat doet zo'n zeer.
vrijdag 16 mei 2008 om 11:42
Dag Purple,
ik denk dat ik wel een beetje begrijp hoe je je voelt. Ik heb deze week samen met mijn vriendin besloten om elkaar niet meer te zien. Dit omdat we alle twee niet uit onze huidige relatie willen stappen. We houden van onze partners.
Ik kwam hoor gewoon tegen en de vonken sloegen over, niet op zoek. Het gebeurde gewoon, lang heeft het niet geduurt maar 5 weken. Maar het gemis is er niet minder om, ik loop nog iedere dag te huilen en had niet verwacht dat het zo pijn zou doen.
Onze verhouding als je het zo mag noemen was nog niet eens sexueel getint, we hebben eigenlijk alleen maar gekust en fijn bijelkaar gezeten.
En toch zet het je leven op de kop en ga je twijfelen aan de vaste waardes in je leven en vraag je je af hoe nu verder. Ook ik vraag me af, is wat er nu is wat ik wil. Ik denk dat je het even tijd moet geven en wachten tot de hormonen af wat dan ook niet meer z`n invloed hebben op je en je weer kunt voelen wat echt is en wat niet.
Maar het valt inderdaad niet mee.
sterkte
ik denk dat ik wel een beetje begrijp hoe je je voelt. Ik heb deze week samen met mijn vriendin besloten om elkaar niet meer te zien. Dit omdat we alle twee niet uit onze huidige relatie willen stappen. We houden van onze partners.
Ik kwam hoor gewoon tegen en de vonken sloegen over, niet op zoek. Het gebeurde gewoon, lang heeft het niet geduurt maar 5 weken. Maar het gemis is er niet minder om, ik loop nog iedere dag te huilen en had niet verwacht dat het zo pijn zou doen.
Onze verhouding als je het zo mag noemen was nog niet eens sexueel getint, we hebben eigenlijk alleen maar gekust en fijn bijelkaar gezeten.
En toch zet het je leven op de kop en ga je twijfelen aan de vaste waardes in je leven en vraag je je af hoe nu verder. Ook ik vraag me af, is wat er nu is wat ik wil. Ik denk dat je het even tijd moet geven en wachten tot de hormonen af wat dan ook niet meer z`n invloed hebben op je en je weer kunt voelen wat echt is en wat niet.
Maar het valt inderdaad niet mee.
sterkte
zaterdag 17 mei 2008 om 00:29
@ 3xje, dank je voor je fijne bericht. Ja de pijn is zooo erg, onze relatie was bijna 4 maanden. Ik was niet bewust op zoek maar had al wel een tijdje twijfels over mn huwelijk, dus heb me wel laten meeslepen. Onze tijd samen op msn zo'n 500 uur, 500 sms-jes, was 1 dag per week bij hem thuis en de hele dag genieten van liefde, kusjes, complimentjes dat ik de mooiste, liefste enz was, massages bij kaarslicht, lieve kadootjes en elke week een bos rozen ( moest ik daar wel laten staan ) En dan ineens boem ho, tis over.... mis alle aandacht en al die lieve fijne dingen, en het gevoel dat ik belangrijk was, heb ook elke dag een huibui al zo'n 3 weken lang. tis ook zo verwarrend hij zegt dat ik zn beste vriendinnetje zal blijven en altijd in zn hart blijf, maar stuurde hem vanavond nog een sms-je om een fijn weekend te wensen, en hij stuurt niks terug, dan voel je je weer zo onbetekenend en denk je wat was het dan al die tijd? poehh moeilijk allemaal hoor, en ondertussen wil je ook duidelijkheid voor jezelf en je gezin ... sja de tijd zal het leren hopelijk!
Jij ook veel sterkte!
Jij ook veel sterkte!
