Waarom doet hij dit?

Hallo allemaal,

Ik moet even ventileren en heb inzicht nodig van buitenstaanders om dit helder te kunnen zien.

Korte situatieschets:

Na ruim 5 jaar heb ik de relatie verbroken met de vader van mijn dochter omdat hij op dat moment niet geschikt was als partner en vader. Hier hebben geestelijke en lichamelijke mishandeling echt een flinke impact gehad op mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Het heeft me enorm veel moeite gekost om hieruit te stappen en hem volledig aan zijn eigen lot over te laten en mij volledig te richten op mijn dochter.
Dit is nu na 5 jaar allemaal anders.
Hij heeft een goede baan, een eigen plek en doet veel voor onze dochter en ziet haar graag.
Wel zit ik zelf nog steeds in een langdurige traject met allerlei psychologische instanties om alles een plekje te kunnen geven. Er heeft zich namelijk meer afgespeeld in mijn leven en jeugd.

Nu spelen er zich helaas hele andere dingen af en ik weet niet meer wat ik hiermee moet.
Ik ben een jaar alleen geweest met mijn kleine en alles liep lekker.
Leerde een leuke man kennen en er was direct een enorme klik.
In het begin van onze gesprekken was hij erg depressief maar ik gaf hem kennelijk weer de moed en de kracht om eruit te stappen. Hij was erg lang alleen geweest.
Na 4 maanden contact hebben we afgesproken en een maand erna waren we een stel. Langzaam contact opgebouwd met dochter en dat ging ook goed.
We werden een gezin, waarna ook de vader van mijn dochter zich in de loop van de afgelopen 2 jaar goed heeft opgepakt.
Ik merkte vanuit mijn nieuwe partner een affectie tegen mijn ex wat logisch is na de verhalen.
Maar ik heb hem ondanks alles vergeven zodat ik zelf weer verder kan.
Hij bleef vooral hangen in zijn gevoel naar hem toe.
Hij wilde niet dat ik zo opgewekt aan de deur met hem sprak want dat gaf hem dan misschien weer hoop.
Terwijl de vader van mijn dochtertje daar geen aanleiding naar gaf.
Ik merkte langzaam dat hij vaker iets had op te merken aan mij.
Ik had natuurlijk het eerst jaar van onze 3 jaar samen zelf enorm last van de naweeën van mijn vorige relatie.

Ik wist niet wat me overkwam maar alles kwam terug en heb hem vaak onterecht beschuldigd van dingen, maar nooit op een respectloze manier.
Eerder angst dat hij mij toch gaat verlaten wanneer hij aangaf voor altijd bij me te blijven.
Ik geloof niet meer in het altijd, maar in het hier en nu.
Dat ik het niet voor hem was omdat hij opmerkingen maakte over zijn ex dat als hun niet uit elkaar waren gegaan dankzij leugens van een ander, hij waarschijnlijk nog met haar samen was.
Dit deed best pijn omdat hij aangaf nog nooit zo gek te zijn geweest op iemand.
Mijn angsten werden steeds groter en besloot direct aan de bel te trekken bij mijn psycholoog.
Zij gaf aan dat er bepaalde zaken zijn die mij triggeren en daarop reageer ik.
Beter gezegd reageert mijn systeem.
Ik heb dit meerdere malen huilend aangegeven dat ik er helaas ook niets aan kan doen en ik er hulp bij heb.

Het zat hem duidelijk dwars dat ik zo was. Maar in plaats van weg te gaan en mij in mijn waarde te laten ben ik het afgelopen jaar zelf van alles en nog wat beschuldigd, overal en alles wat ik deed zat iets achter, selfies maken, mocht niet meer want voor wie deed ik dat? Regelmatig waren dingen die in zijn ogen niet oké waren.
Omdat de sex minder werd gaf ik aan dit graag weer op te willen pakken ondanks dat het slecht ging. Hij was vaak te moe. Ik gaf aan dat ik kennelijk een hoger libido heb, maar als het wordt masturberen viel werd hij ontzettend kwaad. Hij wilde niet samen zijn met een vrouw die dit met zichzelf deed.

Mijn sociale leven had ik bijna niet meer en werd wekelijks uitgemaakt voor engnek, kk wijf, mij uit mijn tent lokken met snijdende woorden waarop ik bijna ontplofte van binnen omdat mijn meisje er ook bij zat.
Hij provoceerde me tot mijn max. Schreeuwen, huilen, vragen om rust niets hielp.
Me de hele dag negeren, eigen ding doen en dan de volgende ochtend erover beginnen terwijl mijn kleine meisje net wakker wordt en ik dus weer met een klote stemming mijn dag begin.
Ik mocht niets te melden hebben aangezien ik zelf ook zo was in het begin. Al heb ik hem nooit ZO behandeld.
En dit is maar een fractie van de dingen die er gezegd of gebeurt zijn.
Het is zelfs zo ver gegaan dat ik hem een blauw oog heb geslagen omdat hij maar bleef schelden en schreeuwen en voor mij kwam staan, neus tegen neus, SLA ME DAN, en dat bleef herhalen.
Ik haalde dus inderdaad uit en schrok enorm van mijn eigen actie.
Ik heb wel duizenden keren sorry gezegd maar het was niet gewenst. Ik moest 'opkankeren' want ik was gestoord.
Heb hier echt maanden lang over nagedacht en me schuldig gevoeld.
Hij heeft mij nooit geslagen gelukkig.

Hij had zelf totaal geen sociaal leven en dat had hij ervoor ook niet maar het kwam allemaal door mij dat hij zich zo voelde en erbij zat als een zwerver terwijl ik hem maandenlang heb onderhouden toen hij geen inkomen had en bij mij is ingetrokken met alle spullen.

Het is dan ook volledig geklapt bij mij omdat ik weer eens eerst goedemorgen zei tegen de kanarie in plaats van tegen hem terwijl hij me de dag ervoor nog voor van alles en nog wat uit heeft gemaakt.
Knuffels, liefde en kusjes ontvangen zal en alles weer koek en ei is.
Om er vervolgens in de volgende ruzie weer over te beginnen.

Na 3 jaar is het voor mij dan ook voorbij, alleen laat hij het niet rusten. Ik heb duidelijk aangegeven dat het over is en hij voorlopig maar bij zijn familie blijft tot hij zijn eigen woning heeft. En of ik tot het eind van het jaar kan hebben om mijn eigen huisraad weer bij elkaar te verzamelen.
Aangezien ik mijn halve inboedel verkocht heb toen we gingen samen wonen.
Het is gelukkig mijn woning dus mijn dochtertje en ik zitten goed.
We hebben nu rust en ik merk zeker veranderingen in haar gedrag naar mij toe.
Gelukkig is zij bij het meeste niet aanwezig geweest omdat ze dan op school zat of bij haar vader of tantes was.
Maar de afgelopen weken kwam het vaker voor dat hij haar bij ruzies betrok.
Nu zit hij daar, en blijft mij vragen voor een gesprek.
Ook blijft hij vragen of hij mij dochtertje mag zien of spreken.
Ik heb het daar enorm moeilijk mee aangezien ik niet weet wat hij nog voor rol zal gaan spelen in haar toekomst.
Ik heb duidelijk aangegeven ik dit nog niet te willen en rust te willen voor mij en haar.
Hij claimt nu bij iedereen dat ik haar van hem afpak en het ergste nog is dat hij ineens in mijn woning stond omdat ik nergens meer op reageerde.
Ik heb direct om de sleutels gevraagd en een extra slot laten plaatsen.

Vandaag 2 weken verder, weer hetzelfde liedje.
Weer vragen hoe het gaat, om een gesprek en of hij haar mag zien of spreken.
Mensen zeggen dat hij alles via haar probeert te spelen en ik weet hoeveel haar om haar geeft.
Ik weet niet meer wat ik moet geloven.
Haar vader wilt liever niet meer dat hun omgang hebben met elkaar..
Ik kan het haar nog niet vragen aangezien ze pas 5 is en het allemaal zelf ook niet zo goed snapt. Al vraagt ze niet meer om hem, zal ze hem vast missen.
Ze weet dat hij echt niet meer terugkomt. Het moment dat ik het haar vertelde heefr ze een dag verdriet gehad maar erna er niet echt meer over gesproken.

Sorry voor dit ellenlang bericht, maar zo hoop ik dat het een beetje helder is en ik echt niet zomaar heb opgegeven.
Dat ik zeer goed weet waar mijn eigen fouten zaten maar ik nu echt eens moet leren waar mijn grenzen liggen en ze dan ook duidelijk aan te geven. Wanneer mensen mijn grenzen dan toch overgaan, het voor mij tijd is om afscheid te nemen.