Relaties
alle pijlers
Wachten op de klap, of komt ie niet?
zaterdag 10 mei 2008 om 13:54
Een week geleden is mijn partner na 12.5 jaar bij me weg gegaan. Ik ben voorafgaand een maand helemaal van slag geweest omdat het toch eigenlijk nog wel onverwacht kwam. Het was geen goede relatie maar in mijn ogen ook niet heel slecht. Ik heb er al eerder het e.e.a. over geschreven hier op het forum.
We hebben co-ouderschap afgesproken en wij houden ons tot nu toe goed aan de afspraken. Ons kind zit redelijk in haar vel. Ook kunnen we goed met elkaar praten en is er geen ruzie. Eigenlijk is dit volgens mij de beste manier om uit elkaar te gaan.
Wat het bijzondere is: ik ben helemaal niet echt verdrietig. Normaal ben ik emotioneel incontinent en nu helemaal niet. Nou ja, als ik mijn ex spreek ben ik wel wat van slag maar niet als ik met anderen er over praat. Voor mijzelf is dit niet logisch. Of ik ben alles aan het wegdrukken (maar dat gevoel heb ik niet). Of ik was er eigenlijk ook wel helemaal aan toe (aan de scheiding dus).
Zijn er vrouwen of mannen die dit ook meegemaakt hebben op deze manier? Kwam de klap later alsnog of was dit kennelijk dat wat er moest gebeuren?
We hebben co-ouderschap afgesproken en wij houden ons tot nu toe goed aan de afspraken. Ons kind zit redelijk in haar vel. Ook kunnen we goed met elkaar praten en is er geen ruzie. Eigenlijk is dit volgens mij de beste manier om uit elkaar te gaan.
Wat het bijzondere is: ik ben helemaal niet echt verdrietig. Normaal ben ik emotioneel incontinent en nu helemaal niet. Nou ja, als ik mijn ex spreek ben ik wel wat van slag maar niet als ik met anderen er over praat. Voor mijzelf is dit niet logisch. Of ik ben alles aan het wegdrukken (maar dat gevoel heb ik niet). Of ik was er eigenlijk ook wel helemaal aan toe (aan de scheiding dus).
Zijn er vrouwen of mannen die dit ook meegemaakt hebben op deze manier? Kwam de klap later alsnog of was dit kennelijk dat wat er moest gebeuren?
zaterdag 10 mei 2008 om 13:59
als de klap nog komt . dan komt die wanneer jij het niet verwacht..
Vaak is dat wanneer je leventje weer lekker op rolletjes loopt, in t begin leef je op de automatische piloot. Er moeten nl zoveel dingen geregeld worden.
Net zoals je vaak ziet wanneer er iemand overlijd , je word geleefd de eerste weken en maanden.. En dan ... komt de klap.. Maar goed bij sommigen kan die klap ook jaren later pas komen.
Per persoon verschillend , en misschien komt er wel niet eens een klap en is dit gewoon een goede keuze geweest voor jullie beiden
Vaak is dat wanneer je leventje weer lekker op rolletjes loopt, in t begin leef je op de automatische piloot. Er moeten nl zoveel dingen geregeld worden.
Net zoals je vaak ziet wanneer er iemand overlijd , je word geleefd de eerste weken en maanden.. En dan ... komt de klap.. Maar goed bij sommigen kan die klap ook jaren later pas komen.
Per persoon verschillend , en misschien komt er wel niet eens een klap en is dit gewoon een goede keuze geweest voor jullie beiden
zaterdag 10 mei 2008 om 14:09
Nieuws, eerst even dit:
Niet echt vergelijkbaar: na een relatie van 6,5 jaar uit elkaar gegaan. Op de dag van de verhuizing moest ik heel even huilen toen een vriedin vroeg hoe het ging. Het eerste automatische antwoord was: 'Ja...wel goed.' Dat was bs natuurlijk en toen moest ik huilen en zei ik eerlijk: 'nee, helemaal niet goed.' Na wat getroost was ik klaar met de tranen en daarna zijn ze er ook nooit meer geweest.
Ik ben er nooit meer verdrietig om geworden. Tja, je hebt toch ook jaren zonder die persoon geleefd, dan kan dat wel nog een aantal decennia, toch? Van slechte (die van mij toen) of niet zo goede relaties vind ik overigens dat je er in ieder geval een boel van kan leren.
Je beschrijft dat je al een maand wist dat je partner zou vertrekken. Als je niet verdrietig bent, heb je waarschijnlijk idd gewoon al de situatie geaccepteerd zoals die is. Dat is dan alleen maar mooi.
Niet echt vergelijkbaar: na een relatie van 6,5 jaar uit elkaar gegaan. Op de dag van de verhuizing moest ik heel even huilen toen een vriedin vroeg hoe het ging. Het eerste automatische antwoord was: 'Ja...wel goed.' Dat was bs natuurlijk en toen moest ik huilen en zei ik eerlijk: 'nee, helemaal niet goed.' Na wat getroost was ik klaar met de tranen en daarna zijn ze er ook nooit meer geweest.
Ik ben er nooit meer verdrietig om geworden. Tja, je hebt toch ook jaren zonder die persoon geleefd, dan kan dat wel nog een aantal decennia, toch? Van slechte (die van mij toen) of niet zo goede relaties vind ik overigens dat je er in ieder geval een boel van kan leren.
Je beschrijft dat je al een maand wist dat je partner zou vertrekken. Als je niet verdrietig bent, heb je waarschijnlijk idd gewoon al de situatie geaccepteerd zoals die is. Dat is dan alleen maar mooi.
zaterdag 10 mei 2008 om 14:20
Ja dat gevoel heb ik ook. En dat is ook precies zoals ik er over denk: "het is zoals het is". We moeten het zo prettig mogelijk voor ons kind regelen. Eigenlijk vind ik het alleen zijn best prettig. Ik voel me niet alleen maar gewoon wat vrijheid hebben om zelf te bepalen wanneer je gaat eten en hoe lang je doorwerkt bijvoorbeeld (als ons kind bij vader is dan natuurlijk).
Maar ik dacht dat het verbreken van een relatie een soort rouwproces teweeg bracht. Met verschillende fasen die doorlopen worden voordat alles verwerkt is...
Een vriendin van mij vertelde dat ze echt 4 jaar lang van de kaart is geweest, de eerste tijd heel bang was alleen thuis en dat het alleen opvoeden van haar kind haar zo veel moeite heeft gekost. Daar had ik me een beetje op ingesteld.
Maar ik dacht dat het verbreken van een relatie een soort rouwproces teweeg bracht. Met verschillende fasen die doorlopen worden voordat alles verwerkt is...
Een vriendin van mij vertelde dat ze echt 4 jaar lang van de kaart is geweest, de eerste tijd heel bang was alleen thuis en dat het alleen opvoeden van haar kind haar zo veel moeite heeft gekost. Daar had ik me een beetje op ingesteld.
zaterdag 10 mei 2008 om 14:40
Ja, zo kan het inderdaad ook, maar het hoeft niet. Mijn ex, die van de 6,5 jaar lange relatie, bijv. heeft er nu, 5 (!) jaar later nog moeite mee. Voor mij was het echter al zo lang duidelijk dat het niet meer kon, dat ik al tijdens de relatie vrede had gesloten met het feit dat de koek gewoon op was.
We pasten niet bij elkaar, de relatie was niet goed voor mij, verstikkend zelfs. Ja, eigenlijk, nu je zo beschrijft dat je vrijheid hebt qua tijdindeling en dergelijke: het voelde als een bevrijding! En waarom zou je daar nou om rouwen?
Samen apart je kindje opvoeden lijkt me wel heel zwaar hoor, maar ik heb in mijn omgeving gezien dat het wel goed kan.
We pasten niet bij elkaar, de relatie was niet goed voor mij, verstikkend zelfs. Ja, eigenlijk, nu je zo beschrijft dat je vrijheid hebt qua tijdindeling en dergelijke: het voelde als een bevrijding! En waarom zou je daar nou om rouwen?
Samen apart je kindje opvoeden lijkt me wel heel zwaar hoor, maar ik heb in mijn omgeving gezien dat het wel goed kan.
zaterdag 10 mei 2008 om 14:43
Ja, zolang je in de 'running' bent met regelen, dan duurt het even. Wat mij hielp was dat ik veel gesprekken had met een goog die mij inzicht gaf in hoe ik in een relatie stond. Daardoor is de klap eigenlijk gedoseerd gekomen. Wat ik wel heel raar vond (en nog vind): ik ben 10 jaar met die man samengeweest, er is dus ook een kind. Ik heb vervolgens ongeveer 6 maanden wat gehad met een getrouwde collega en hoewel ik degene ben die dat verbrak, ben ik hier meer kapot van geweest dan van mijn huwelijk/relatie die toch 20 x zo lang heeft geduurd....
zaterdag 10 mei 2008 om 17:19
@ dorothygale
Ja een bevrijding is wel een heel groot woord maar inderdaad, ik heb eigenlijk nooit echt op mijzelf gewoond voor ik met mijn ex ging samenwonen. Het is nieuw voor me. Niet dat we zo op elkaars lip zaten (het probleem was juist dat hij vond dat we onvoldoende tijd samen hadden). Qua opvoeden staan we (nog) op een lijn. Daar zijn we het altijd over eens geweest en ik hoop dat dit zo blijft. Maar ik vind het niet zwaar (tot nu toe dus).
@muis66
Ik heb alles een maand geleden moeten regelen. Nou ja voor het eerst eigenlijk hebben we alle twee dingen moeten regelen.
Het is wel zo dat ik net ben begonnen bij een nieuwe baan en ook nog aan het afstuderen ben. Ik heb het dus te druk om het niet meer te trekken.
@nlies
quote:nlies schreef op 10 mei 2008 @ 14:52:
ga je geen zorgen maken om dingen die misschien niet komen: nog altijd geldt , Een mens lijdt t meest door het lijden dat hij vreest.
Het is niet verplicht hoor om in de put te gaan zitten
Eigenlijk vind ik het van mezelf ook een beetje een rare vraag en zou ik hetzelfde tegen een vriendin gezegd hebben. Het vervelende is alleen dat ik in mijn pubertijd een echte hele heftige depressie heb doorgemaakt en ik dan toch altijd weer bang ben dat ik dat weer krijg. (Ik weet door mijn opleiding dat dit kans ook eigenlijk heel groot is).
Maar aan de andere kant. Ik voel me dus niet rot en ik hoop dus dat dat ook niet meer komt.
Ja een bevrijding is wel een heel groot woord maar inderdaad, ik heb eigenlijk nooit echt op mijzelf gewoond voor ik met mijn ex ging samenwonen. Het is nieuw voor me. Niet dat we zo op elkaars lip zaten (het probleem was juist dat hij vond dat we onvoldoende tijd samen hadden). Qua opvoeden staan we (nog) op een lijn. Daar zijn we het altijd over eens geweest en ik hoop dat dit zo blijft. Maar ik vind het niet zwaar (tot nu toe dus).
@muis66
Ik heb alles een maand geleden moeten regelen. Nou ja voor het eerst eigenlijk hebben we alle twee dingen moeten regelen.
Het is wel zo dat ik net ben begonnen bij een nieuwe baan en ook nog aan het afstuderen ben. Ik heb het dus te druk om het niet meer te trekken.
@nlies
quote:nlies schreef op 10 mei 2008 @ 14:52:
ga je geen zorgen maken om dingen die misschien niet komen: nog altijd geldt , Een mens lijdt t meest door het lijden dat hij vreest.
Het is niet verplicht hoor om in de put te gaan zitten
Eigenlijk vind ik het van mezelf ook een beetje een rare vraag en zou ik hetzelfde tegen een vriendin gezegd hebben. Het vervelende is alleen dat ik in mijn pubertijd een echte hele heftige depressie heb doorgemaakt en ik dan toch altijd weer bang ben dat ik dat weer krijg. (Ik weet door mijn opleiding dat dit kans ook eigenlijk heel groot is).
Maar aan de andere kant. Ik voel me dus niet rot en ik hoop dus dat dat ook niet meer komt.
zaterdag 10 mei 2008 om 20:31
Bij mij was het ook een opluchtin/bevrijding dat ik de stap had genomen om ermee te stoppen.
Kind van rum 2 jaar. ik belde mijn vriendin op en zei tegen haar, ben wel opgelucht dat ik de knoop heb doorgehakt.
Ben 3 maanden bezig geweest om financien te regelen en cursussen op mijn werk, de dag dat ik examen moest doen stortte ik in, alles was geregeld en de dag van examen was aangebroken, toen ging het ff mis.
Ben 4 dagen thuis gebleven en daarna weer halve dagen gaan werken en voor mijn examen had ik een 8.5.
Meestal als alles achter de rug is komt de klap, mar dat hoeft natuurlijk niet bij iedereen te zijn.
sterkte met alles.
Kind van rum 2 jaar. ik belde mijn vriendin op en zei tegen haar, ben wel opgelucht dat ik de knoop heb doorgehakt.
Ben 3 maanden bezig geweest om financien te regelen en cursussen op mijn werk, de dag dat ik examen moest doen stortte ik in, alles was geregeld en de dag van examen was aangebroken, toen ging het ff mis.
Ben 4 dagen thuis gebleven en daarna weer halve dagen gaan werken en voor mijn examen had ik een 8.5.
Meestal als alles achter de rug is komt de klap, mar dat hoeft natuurlijk niet bij iedereen te zijn.
sterkte met alles.
zaterdag 10 mei 2008 om 20:38
zaterdag 10 mei 2008 om 21:40
Hoi Nieuws, ik had een huwelijk van 22 jaar en drie kinderen met mijn ex, maar heb nadat hij het huis uit was, nooit meer een traan om hem gelaten. Die had ik de laatste tien jaar (ongeveer) van dat huwelijk al zo veel gelaten, waarschijnlijk kwam het daardoor, ik was uitgehuild.
We zijn nu tien jaar verder, en ik heb nooit een klap gehad en zal die ook nooit hebben, ik ben nu al 9 jaar supergelukkig met mijn huidige man.
We zijn nu tien jaar verder, en ik heb nooit een klap gehad en zal die ook nooit hebben, ik ben nu al 9 jaar supergelukkig met mijn huidige man.
zaterdag 10 mei 2008 om 21:53
Wat ontzettend fijn om ook de positieve verhalen te horen.
@ yonnie2
Ik ben me er van bewust dat ik het nu idd niet kan maken om even helemaal in te storten. Misschien komt het wel na mijn diplomering. Maar hoop dat het dan net zo kort duurt als bij jou.
@mel78
Misschien is het wel goed zo, dat denk ik nu in ieder geval wel.
@reiger100
Ook dit herken ik. Ik heb wat afgehuild tijdens onze relatie. Zo vaak gedacht dat ik hier echt geen zin meer in had en het niet meer kon. Maar ja, voor je kind heb je alles over. Ook het zijn bij een man die niet de zelfde normen en waarden heeft als jij zelf (die overigens tijdens de relatie pas uit elkaar kwamen te liggen)
Daarbij komt dat hij de beslissing uiteindelijk heeft gemaakt. Ik had geen keus meer omdat hij echt niet meer door wilde gaan. Dan kan je je alleen maar schikken in de nieuwe situatie. Dat kan positief maar ook negatief.
In mijn vorige topic schreef iemand dat de 12.5 jaar niet weg waren maar dat ze nodig waren geweest om te worden wat ik (wij) nu ben (zijn) geworden. Dat is ook zo. Zonder elkaar hadden we ons anders ontwikkeld. We zijn alleen maar bezig geweest met ons te ontwikkelen maar kennelijk is het tijd om nu verder te gaan op een andere manier. Zo voelt het eigenlijk ook.
Maar iedereen om me heen (dit is dus heel goed bedoeld) gaat er vanuit dat je door een hel gaat. Dat valt dus wel mee in mijn geval, op dit moment. Dan ga je toch twijfelen of het wel klopt wat je voelt....
@ yonnie2
Ik ben me er van bewust dat ik het nu idd niet kan maken om even helemaal in te storten. Misschien komt het wel na mijn diplomering. Maar hoop dat het dan net zo kort duurt als bij jou.
@mel78
Misschien is het wel goed zo, dat denk ik nu in ieder geval wel.
@reiger100
Ook dit herken ik. Ik heb wat afgehuild tijdens onze relatie. Zo vaak gedacht dat ik hier echt geen zin meer in had en het niet meer kon. Maar ja, voor je kind heb je alles over. Ook het zijn bij een man die niet de zelfde normen en waarden heeft als jij zelf (die overigens tijdens de relatie pas uit elkaar kwamen te liggen)
Daarbij komt dat hij de beslissing uiteindelijk heeft gemaakt. Ik had geen keus meer omdat hij echt niet meer door wilde gaan. Dan kan je je alleen maar schikken in de nieuwe situatie. Dat kan positief maar ook negatief.
In mijn vorige topic schreef iemand dat de 12.5 jaar niet weg waren maar dat ze nodig waren geweest om te worden wat ik (wij) nu ben (zijn) geworden. Dat is ook zo. Zonder elkaar hadden we ons anders ontwikkeld. We zijn alleen maar bezig geweest met ons te ontwikkelen maar kennelijk is het tijd om nu verder te gaan op een andere manier. Zo voelt het eigenlijk ook.
Maar iedereen om me heen (dit is dus heel goed bedoeld) gaat er vanuit dat je door een hel gaat. Dat valt dus wel mee in mijn geval, op dit moment. Dan ga je toch twijfelen of het wel klopt wat je voelt....
zaterdag 10 mei 2008 om 22:29
Ik was na 14 jaar relatie helemaal niet verdrietig, dacht er wel veel aan, maar was voornamelijk opgelucht.
Geen seconde heb ik hem gemist. Terwijl het niet zo'n beroerde relatie was ofzo. Hij is 2 jaar van de kaart geweest. Ik totaal niet. Ging eigenlijk prima met me. Het is al bijna 8 jaar geleden dus die klap zal wel meevallen...
Dus het hoeft helemaal niet dat je nog een klap krijgt hoor.
Geen seconde heb ik hem gemist. Terwijl het niet zo'n beroerde relatie was ofzo. Hij is 2 jaar van de kaart geweest. Ik totaal niet. Ging eigenlijk prima met me. Het is al bijna 8 jaar geleden dus die klap zal wel meevallen...
Dus het hoeft helemaal niet dat je nog een klap krijgt hoor.
zondag 11 mei 2008 om 21:34
quote:nieuws schreef op 10 mei 2008 @ 21:53:
Maar iedereen om me heen (dit is dus heel goed bedoeld) gaat er vanuit dat je door een hel gaat. Dat valt dus wel mee in mijn geval, op dit moment. Dan ga je toch twijfelen of het wel klopt wat je voelt....
Dat is voor mij ook herkenbaar. Iedereen had toen medelijden met me, terwijl ik me al heel gauw veel beter voelde dan tijdens mijn huwelijk. Dat was de laatste jaren een hel geweest, maar toen had niemand medelijden met me. Logisch ook, want ik had tegen niemand verteld wat ik allemaal meemaakte.
Een aantal mensen zeiden wel dat ze het begrepen, een bevriend stel (waarvan de man de vriend van mijn ex was) zei achteraf tegen me dat ze wel eens tegen elkaar gezegd hadden dat ik het vast niet makkelijk met hem had.
Maar iedereen om me heen (dit is dus heel goed bedoeld) gaat er vanuit dat je door een hel gaat. Dat valt dus wel mee in mijn geval, op dit moment. Dan ga je toch twijfelen of het wel klopt wat je voelt....
Dat is voor mij ook herkenbaar. Iedereen had toen medelijden met me, terwijl ik me al heel gauw veel beter voelde dan tijdens mijn huwelijk. Dat was de laatste jaren een hel geweest, maar toen had niemand medelijden met me. Logisch ook, want ik had tegen niemand verteld wat ik allemaal meemaakte.
Een aantal mensen zeiden wel dat ze het begrepen, een bevriend stel (waarvan de man de vriend van mijn ex was) zei achteraf tegen me dat ze wel eens tegen elkaar gezegd hadden dat ik het vast niet makkelijk met hem had.
maandag 12 mei 2008 om 07:47
Hier hetzelfde, ik heb de laatste 2 jaar van mijn huwelijk heel wat tranen gelaten en een rottijd gehad door zijn liegen/overspel.
Toen ik hem meedeelde dat ik wilde scheiden, was hij in paniek en ik opgelucht.
En dat is zo gebleven. Ik heb weleens gehuild, maar niet om hem, ik heb 2x flink gejankt, maar puur om het feit dat er niemand speciaal meer voor me was.
Toen bedacht ik me dat ik da afgelopen jaren ook al niet meer speciaal voor hem was, goh toen was het verdriet snel over.
Ik vond de tijd na de scheiding een enorme opluchting, alleen als mensen vroegen hoe het met me ging, zei ik meestal :Gaat wel, terwijl ik me gewoon goed voelde. Maar ik had geen zin om verdere uitleg te geven over hoe ik me voelde. Men verwacht dat je je rot voelt, en voel je je goed dan vinden ze dat heel vreemd.
Het meest typerende was mijn moeder, die na een half jaar nog zat te klagen over mijn scheiding. Ik kon me niet inhouden en zei:Ma, alsjeblieft dat is nu al een half jaar geleden, daar blijf ik niet over praten hoor...
Ik heb daarna nooit een klap gehad of iets dergelijks.
Toen ik hem meedeelde dat ik wilde scheiden, was hij in paniek en ik opgelucht.
En dat is zo gebleven. Ik heb weleens gehuild, maar niet om hem, ik heb 2x flink gejankt, maar puur om het feit dat er niemand speciaal meer voor me was.
Toen bedacht ik me dat ik da afgelopen jaren ook al niet meer speciaal voor hem was, goh toen was het verdriet snel over.
Ik vond de tijd na de scheiding een enorme opluchting, alleen als mensen vroegen hoe het met me ging, zei ik meestal :Gaat wel, terwijl ik me gewoon goed voelde. Maar ik had geen zin om verdere uitleg te geven over hoe ik me voelde. Men verwacht dat je je rot voelt, en voel je je goed dan vinden ze dat heel vreemd.
Het meest typerende was mijn moeder, die na een half jaar nog zat te klagen over mijn scheiding. Ik kon me niet inhouden en zei:Ma, alsjeblieft dat is nu al een half jaar geleden, daar blijf ik niet over praten hoor...
Ik heb daarna nooit een klap gehad of iets dergelijks.
maandag 12 mei 2008 om 10:48
Ja misschien is dat het wel, er is al een rouwproces doorgemaakt tijdens de relatie. Jullie hebben me echt een ander inzicht gegeven! Bedankt.
En idd het is zonde van je tijd om te wachten op iets wat misschien wel en misschien niet gaat gebeuren. Maarrrrrr in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje zeggen dat ik er wel rekening mee moet houden dat het nog zou kunnen komen. Nu alleen een kleiner stemmetje!
En idd het is zonde van je tijd om te wachten op iets wat misschien wel en misschien niet gaat gebeuren. Maarrrrrr in mijn achterhoofd blijft er toch een stemmetje zeggen dat ik er wel rekening mee moet houden dat het nog zou kunnen komen. Nu alleen een kleiner stemmetje!
