Wat als houden van niet genoeg is??

Ja, hier!

Hield wel van hem, maar voelde me enorm eenzaam. Het werkte niet. We zijn uit elkaar en ik ben nu een stuk gelukkiger.

Maar, wij hadden geen kinderen. Als we die wel hadden gehad was ik wel gebleven denk ik. Als hij cocaïne zou gebruiken en daarover liegen, was ik weggegaan. Dat dan weer wel.

Kortom, ik kan je niet helpen. Maar ik wens je wel veel sterkte.

hai Dania,



ik kan het mij wel deels voorstellen, ik heb ook ooit een relatie gehad met een moeilijke man, die ook drugs gebruikte. hij wist dat ik daar tegen ben en ging daarom stiekem doen, wat ik misschien nog wel erger vond.

Praten helpt dan helemaal niet meer, en als je vertelt over je 'gevoelens' dan slaakt hij waarschijnlijk meteen een zucht zo van : wat nu weer..."

maar goed, die relatie werd niets, omdat ik het elke x vergaf en nieuwe kansen zag, en ja houden van kan je dan nog steeds, soms hou ik nog wel van hem al zie ik hem al jaren niet meer en heeft hij mij niet altijd goed behandeld.



ik denk dat dat het belangrijkste is wat je je nu moet afvragen, heeft hij respect voor je en hecht hij waarde aan jouw mening.

moet jij alles in huis doen en voor je kind zorgen? dan zou ik hem zeker eens laten zien wie je bent en dat je niet voor van zelfsprekend. want dat is mijn ervaring met mannen, ze weten niet wat ze hebben tot ze het kwijt zijn. probeer is te stoppen met reageren op ruzie, doe net alsof het je niets doet, miss als hij geen verzet van je ziet dat hij misschien zelf na gaat denken. maar ik vind het moeilijk want mannen zijn ook moeilijke wezens. maar ik weet wel, dat je gelukkig moet blijven in je relatie en een kind geen pleister moet zijn.

schrijf hem is een brief met hoe je je voelt, die moet hij wel lezen. en kan hij rustig nadenken voor hij reageert....



sterkte he,....

Hi Diana...

Ik herken het wel... ik had een relatie avn 6,5 jaar, we hielden heel erg veel van elkaar maar het werkte gewoon (?) niet tussen ons... Soms is houden van niet genoeg en moet je het elkaar gunnen om zonder elkaar gelukkig te worden. Wij hadden ook erg veel ruzies die niet drugsgerelateerd waren, maar toch... Je moet heel goed tegen elkaar afwegen waarom je wel en niet bij hem zal blijven. Als je niet meer met elkaar praat zul je daar nooit achter komen.

Wij zijn op een gegeven moment in relatie therapie geweest. Daardoor had ik wel het gevoel er alles aan gedaan te hebben. Het mocht helaas niet baten.



Sterkte met je beslissing!

Kapara

Dania1980....



Ik hield van hem dat wist ik zeker. Maar in dr loop van de jaren was er veel veranderd. Ik was veranderd en hij was niet mee veranderd. Dingen die ik vroeger enig van hem vond, vond ik nu irritant en kinderachtig. Hij leefde heel erg in zijn eigen wereld en in het begin vond ik zijn wereld prachtig en interresant. Maar naar mate de jaren verstreken vond ik hem kortzichtig en niet bertokken bij mijn leven. Bij mijn wensen en wat ik wilde, alles draaide om hem naar mijn idee.....

Zes jaar heeft het geduurd en toen op een nacht heb ik het uitgemaakt. Doodsbang alleen verder te gaan, was het de juiste beslissing ? Wie houdt er straks nog van mij ...

Maar ik was al zo lang blijven zitten onder het mom je weet wat je hebt en niet wat je krijgt...

weten wat je hebt en niet weten wat je krijgt werd op een dag veel spannerder. Dit was het in elk geval niet. wat de toekomst brengt dat weet ik niet maar het niet weten de nieuwe lege bladzijdes die in het vooruit zicht lagen waren veel aantrekkelijker dan dat ik kon voorspellen hoe het leven verder kabbelde. En toen ben ik gegaan, met pijn in mijn hart. Hij was mijn eerste vriendje, de man waarmee ik dacht uit te worden, ook mijn maatje dacht ik.

Maar goed wat was ik opgelucht en wat was ik gelukkig in mijn eentje met niks.

Veel te lang gebleven uit angst alleen te zijn veel te lang gebleven omdat ik eigenlijk dacht dat dit leven voldoende moest zijn.

Nu weer jaren verder, kijk ik terug op die tijd, en echt ik hield van hem maar ik heb mijn twijfels altijd gehad, heb genoegen genomen met minder, omdat ik dacht veeleisend te zijn. Heb geaccepteerd dat mijn wensen niet werden gehoord. Eenzaam. Dat nooit weer, nooit meer concessies in de liefde.

Liefde overwint helaas niet alles.



Ben nu al weer een tijdje gelukkig met de liefste man voor mij op aard een beter match kan ik me niet wensen. Vanaf het begin wist ik dat dit anders was. alles voelde anders.



sterkte

Hallo Diana1980,



Een relatie hoeft niet perse moeilijk te zijn. Sterker nog, het hoort goed en prettig voor jullie beiden te zijn. Dat wil niet zeggen dat er geen moeilijke periodes kunnen/mogen zijn, maar zoveel twijfel of dit is wat je wilt/nodig hebt, zegt volgens mij genoeg.



Zelf heb ik voor mijn huidige relatie ook in een dergelijke relatie gezeten. Er was geen drugs in het spel, maar wel genoeg "ander gezeur". Uiteindelijk gaat het er volgens mij om wat je jezelf gunt.



Gun je jezelf een relatie met iemand die genuanceerd is, met wie je goed kan praten, zich verdiept in andere mensen en hun emoties een brede algemene ontwikkeling heeft en ook in staat is tot zelfreflectie? Of blijf je liever samen met iemand die hier niet toe in staat is of dit wellicht niet voor je over heeft om te veranderen?



Op zich ben ik een voorstander van problemen oplossen en er samen uit komen, maar dan moet dat wel kunnen. Moet er wel reden zijn om te denken dat dit gaat gebeuren.



Ik zou je het advies willen geven heel goed te bedenken wat het is dat jij minimaal nodig hebt in deze relatie. Welk gedrag moet hij minimaal vertonen wil jullie relatie voor jou beter voelen? Hoe zou het minimaal moeten zijn tussen jullie? Wanneer is genoeg ... genoeg? Is dat haalbaar voor hem en jou? Zo niet ... weet je dan eigenlijk niet genoeg?



Ik kan natuurlijk je vraag niet beantwoorden of je (nog) van hem houd of dat het gewenning is. Je schrijft dat je al heel lang twijfelt maar dat je uit liefde bij hem bent gebleven. Hield je dan meer van hem dan van jezelf? Als je twijfelt of een relatie goed voor je is en dan toch kiezen samen te blijven is dat liefde voor hem? Hij heeft toch ook recht op iemand die oprecht denkt dat ze heel gelukkig met hem kan zijn? Ik twijfel of je wel uit liefde bij hem bent. Ik denk dat je bij hem bent omdat je niet wilt opgeven. Wat zou het met jouw zelfbeeld doen als jij deze relatie beëindigde? Zou je, in jouw ogen, gefaald hebben omdat jullie samen een kindje hebben of al zo lang samen zijn? Of zou je juist trots op jezelf zijn omdat je "voor het beste gaat" en een eerlijke keuze voor jezelf maakt? Of wellicht iets heel anders of beiden?



Natuurlijk heeft je vriend ook heel goede kanten, maar zijn dit ook de eigenschappen die bij jou passen? Is het voldoende?



Ik vind het heel knap van je dat je in therapie bent en patronen begint te zien. Blijkbaar begin je ook de minder positieve patronen in je huidige relatie meer te zien. Dat doorbreken is heel moeilijk maar kan wel als je het beiden inziet en doorbreken wilt. Dat vergt veel praten en continu in jezelf en elkaar inleven. Maar dat is wel heel lastig.



Voor jezelf kiezen maakt soms vreselijk eenzaam (dat weet ik uit eigen ervaring) en soms blijft het eenzaam voelen en kun je nog jaren later denken " zo vreselijk jammer dat ik daar een eind aan heb moeten maken, maar het was niet goed voor mij". Aan de andere kant is het een hele stap (en ook echt een kick) als je een keuze maakt die goed voor jezelf is en die je in staat stelt (over een tijd) andere keuzes te maken die goed zijn voor jezelf. En wie weet vind je dan wel die ene leuke kerel met wie het (doorgaans) wel goed gaat en makkelijk(er) is. Ook dat bestaat. Vandaar mijn opmerking aan het begin van deze posting: " een relatie hoeft niet perse moeilijk te zijn".



Een kind samen hebben is een hele verantwoording en ik kan me goed voorstellen dat je voor je kindje het beste wilt. Maar ik denk ook dat samen een kind hebben geen reden is om bij elkaar te blijven. Het is wel een reden om (als je denkt dat jullie problemen op te lossen zijn) jullie issues te proberen op te lossen. En mocht dat niet lukken (en daar ziet het er in mijn ogen naar uit) reden om zo netjes mogelijk een einde te maken aan de relatie. Het einde van jullie relatie betekent geen einde van de (toekomstige) relatie tussen je vriend en jullie kind. Daarin zou ik als ik jou was nou juist in investeren. Je hebt al zoveel geïnvesteerd in je huidige vriend en relatie dat betekend dus niet als het uit is en je voor jezelf kiest " haha die zie ik nooit meer terug" (een valkuil waar je makkelijk in kan trappen is mijn ervaring) maar hoe kan ik mijn nieuwe inzichten gebruiken om te zorgen dat er niet meer oude patronen ontstaan en zo goed mogelijk met de situatie om gaan?



Nou het is een heel epistel geworden, Diana1980. Ik ben benieuwd wat je ervan vind en of je wellicht vragen hebt.



Nog een fijne avond.



Gr,

WZK

Mooie posting wzk!

Is het niet een idee om te gaan latten. Om wat meer afstand en rust in te bouwen om te kijken of je dan misschien weer verliefd kunt worden... opnieuw beginnen....



Mijn vriend wilde dat toen niet, hij was veel te bang dat ik het veel te lekker in mijn eentje zou vinden en dat het dan dus helemaal niet meer goed kwam. Dat hij daar niet zijn best voor wilde doen, heeft mij gesterkt in mijn keuze. En inderdaad de bevrijding was zo lekker. Het zou nooit meer zijn goed gekomen als we waren zijn gaan latten. Dat wist hij dus ook dondersgoed.

Niet dus dat het dan perse over hoeft te zijn, maar bij mij speelde wel mee dat hij dat niet wilde proberen his way or no way at all....

No way is het geworden en voor mij was het de juiste keuze

Hallo Diana1980,



Uit je reactie maak ik op dat je vriend het in zich heeft om makkelijk te liegen. Hij heeft dit in het verleden ook gedaan, waardoor jij hem nu niet of moeilijk kan vertrouwen. Jij vind dat moeilijk en wilt hem wel vertrouwen maar weet niet zeker of hij dat vertrouwen wel waard is. Dat is een situatie die je vriend veroorzaakt heeft en niet jij. Jij hebt (toch) niet gelogen. (Of ben jij ook oneerlijk geweest tegen hem?) Dat heeft hij gedaan met als consequentie dat hij daardoor onbetrouwbaar beschouwd wordt door jou. Dat is niet meer dan een logische en verklaarbare reactie van jou. En ook al is hij gestopt met liegen, het is niet vreemd dat het vertrouwen er (nog) niet is. Dat heeft heel veel tijd nodig en als dan uit een controle van zijn telefoonrekening blijkt dat een en ander toch niet zo is als hij heeft voorgespiegeld vind ik dat veelzeggend. Het vergroot in elk geval niet je vertrouwen in hem.



Jij wil hem heel graag vertrouwen en voelt je nu dus schuldig dat je dat niet doet. En je maakt je zorgen dat als je hem nu niet vertrouwd terwijl hij NU WEL eerlijk is, jij degene bent die een bom onder de relatie legt. Daarmee geef je jezelf teveel verantwoordelijkheid. Als hij nooit tegen je gelogen had dan was het niet o.k als je hem niet vertrouwt, maar nu heb je een reden. Dat vertrouwen van jou moet hij nu verdienen want hij heeft het beschaamd. En wanneer hij dat voldoende verdiend heeft? Dat kan vreselijk lang duren en daar dient hij zich van bewust te zijn en rekening mee te houden. Hij heeft zelf een keuze gemaakt te liegen en dit is de consequentie die dat heeft. En dat is niet gemeen van jou en ook niet iets om hem te straffen, het is een emotie die jij hebt en een gezond wantrouwen op basis van gedrag dat hij vertoond heeft.



Hij heeft de verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn tegen zichzelf en tegen jou, net als dat jij dat hebt. Maar soms doorzie je ook dingen niet en kun je dat zien als "ik ben niet eerlijk geweest tegen mezelf". Iedereen heeft ook de verantwoordelijkheid om daarmee om te gaan op een manier die voor jezelf en je relatie goed is. Uit je reacties maak ik alleen op dat jij teveel verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Jij bent alleen maar verantwoordelijk voor je eigen gedrag en keuzes en niet voor je vriend. Dat kan ook helemaal niet want dat is zijn eigen verantwoordelijkheid.



Als jij niet eerlijk tegen jezelf bent (bijvoorbeeld omdat iets te confronterend is of omdat het je niet duidelijk is) betekent dat niet perse dat je daardoor je vriend ongelukkig maakt. En het betekent ook niet dat daardoor je vriend aan de drugs moet gaan. Ik weet niet wat voor drugs hij gebruikt heeft (en dat hoef ik ook niet te weten) maar jij hebt (bij wijze van spreken) die naald er niet in geduwd. Als dat zo was dan kan ik me een mate van verantwoordelijkheid van jou voorstellen. In feite zeg je dat je vriend zichzelf totaal niet kan redden en zolang jij alles maar goed doet en regelt zal hij niet aan de drugs gaan en een betrouwbare en eerlijke partner worden.



Natuurlijk kun je invloed hebben op keuzes van andere mensen, maar het is niet zo dat jij de een of andere "Godheid" bent dat jij het leven kan regelen voor anderen. Ik schrijf het hier "hard" op. Dat is niet om je een K** gevoel te geven, maar omdat het (volgens mij) een heel belangrijke les is. Jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes die een ander maakt en bent dus ook niet schuldig als een ander destructieve keuzes maakt! Hij is een volwassene. Ik begrijp heel goed waar deze emotie vandaan komt namelijk vanuit je jeugd met je moeder die regelmatig depressief was zoals je schrijft. Kinderen voelen zich vaak vreselijk verantwoordelijk en loyaal naar hun ouders. Ik heb dat althans heel lang gehad want ook in mijn jeugd zijn erg verkeerde dingen gebeurd. Waarschijnlijk wist jij vaak de toon te vinden die haar (tijdelijk) verder hielp en hiel je haar op de meest onmogelijke manieren om zichzelf te redden. Je hebt je waarschijnlijk regelmatig weggecijferd met als resultaat dat de situatie voor haar wellicht minder erg was dan als jij er niet was geweest. Ik ken dit (erg) goed en heb een aantal jaren geleden de harde les geleerd dat je die power helemaal niet hebt, het is iets dat je jezelf voorhoud en waar je jezelf uiteindelijk vreselijk ongelukkig mee maakt.



Als ik al die twijfels van jou lees dan rinkelen bij mij alle alarmbellen. Ik zou je postings een jaar of tien geleden hebben kunnen doen. Met mijn inzichten nu denk ik alleen maar: kappen met die relatie! Handel het zo netjes mogelijk af en ga verder met een eigen beter leven. Het is vast geen slechte man maar niet de goede voor jou. En jij waarschijnlijk ook niet voor hem.



Op mij komen de berichten die je typt over als iemand die dolgraag haar relatie behouden wilt, omdat je dolgraag wilt dat het is zoals het ideaalbeeld is. Gelukkig met man en kindje, terwijl jullie relatie in werkelijkheid niet (zo komt het op mij over maar wellicht heb ik het mis) gedurende zeer lange periode dat ideale plaatje is geweest. Dus waarop baseer je dat het zo zou kunnen zijn tussen jullie? Knokken voor een relatie is (volgens mij) goed maar dan moet er wel uitzicht zijn op meer en beter en moet er vanuit jullie beiden initiatief zijn. En het moet niet alleen maar knokken zijn. Ik begrijp dat jij in je leven al heel wat barrières hebt moeten beslechten en dat je het gewend bent te knokken en verantwoording te nemen. Maar een relatie hebben zou niet continu knokken moeten zijn. Zoals ik mijn eerste bericht al aangaf “een relatie hoeft niet moeilijk te zijn”.



Als je je relatie beëindigd geef je het voor je gevoel waarschijnlijk op, maar je kan het ook anders zien en dat is dat je jezelf opgeeft als je in deze relatie blijft terwijl het niet echt goed zit en er waarschijnlijk ook de kans niet in zit dat het echt goed gaat komen tussen jullie. Het klinkt zo erg als " Ik zit in een hoop shit, maar ja wie weet loop ik weg en kom ik een andere hoop shit tegen. En ach ja deze hoop met stront ken ik tenminste". (Hopelijk neem je me deze plastische uitdrukking niet kwalijk).



Ik denk dat je heel erg eerlijk tegen jezelf moet gaan proberen te zijn: denk je dat jullie dat ideale gezinnetje kunnen worden? Wat moet er minimaal veranderen wil jij echt gelukkig kunnen zijn en is dat haalbaar?



Je geeft aan dat je het vreselijk vind voor je kindje als jullie uit elkaar gaan vanwege het gezeul en dergelijke. Waarschijnlijk ook omdat je het liefst wilt dat je kindje in een gelukkig en stabiel gezin kan opgroeien. Namelijk met jou en je vriend. Daar kan ik heel goed in komen. Ik kan me ook voorstellen dat je nu je een kindje hebt nog meer die verantwoordelijkheid voelt om alles gedaan te hebben om jullie relatie tot een succes te brengen. Maar wanneer heb je genoeg geprobeerd? Kun je dat op de een of andere manier voor jezelf duidelijk krijgen? Stel dat jullie in relatietherapie gaan en jullie gaan er beiden gemotiveerd mee aan de gang en het helpt niet afdoende? Kan je het dan wel beëindigen? Kan je het dan wel voor jezelf verantwoorden?



Ergens moet er een grens zijn en zal je die ook moeten trekken. Of deze nu bereikt is kan alleen jij beoordelen maar het zou jammer zijn als jij continu je grenzen laat overschrijden omdat je bang bent om alleen te zijn en omdat je bang bent een droom op te geven die er in werkelijkheid niet is. Ik merk dat ik in jouw reactie zoveel verantwoording voor de ander lees dat ik bang ben dat jij je grenzen niet voldoende bewaakt. Je geeft me zelfs de indruk dat je nauwelijks grenzen hebt. Wanneer is je relatie slecht genoeg om het op te geven? Dat is mede de reden dat ik denk dat deze relatie op deze manier onvoldoende kans van slagen heeft.

Tot slot wil ik je vragen iets te verduidelijken. Je zegt dat “je er eigenlijk nog meer tegenop ziet dat je vriend eens in de twee weken jullie kind zal krijgen dan dat je tegen de breuk zelf opziet”. Ik interpreteer dat als dat je denkt dat hij in dat weekend niet goed zal zorgen voor je kind en begrijp dat vervolgens niet omdat je wel aangeeft dat je vriend goed voor jullie kindje zorgt. Kun je uitleggen hoe je dit bedoelt?



Heel veel sterkte en een fijne avond.



WZK

Heel herkenbaar hoor, Dania1980, WZK verwoordt het heel goed en je zou die posting gewoon nog een paar keer op verschillende dagen nog eens over moeten lezen. Er staat zoveel in. Ook allemaal heel herenbaar.

Iemand heeft ooit tegen mij gezegd toen ik in jou situatie zat.



Elk jaar dat je langer blijft, kost het je meer moeite om weg te gaan.



Het zinnetje bleef in mijn hoofd zoemen...



Het werd mijn schrik beeld. Hoe langer ik het uitstelde hoe moeillijker. Want het leven kabbelt voort... huis kopen? kinderen? nieuwe auto? verbouwingen? enz enz....



Haast je niet, maar verspil geen tijd.

quote:dania1980 schreef op 26 november 2008 @ 12:58:

Ja maar zitten bepaalde dingen ook niet in mij? Ik voel me bijna altijd eenzaam van binnen. En snel onbegrepen.

Ik vraag me af of ik ooit iemand vind die me wel begrijpt... ik begrijp mezelf soms niet eens



Zelfs dat is geen rechtvaardiging om in een relatie te blijven hangen die jou niet de voldoening geeft die het behoort te geven.

Dit is geen reden om te blijven hangen en je grenzen blijven te verleggen. Want dat grenzen verleggen doe je zelf.



Het is moeilijk dat droombeeld van een ideaal gezin los te laten, maar wat is een ideaal gezin?



Dat zinnetje, elk jaar dat je langer blijft kost het je meer moeite om weg te gaan is zo waar..

leer jezelf kennen, werk aan jezelf en blijf trouw aan jezelf

Verzin geen excuses voor zijn gedrag maar houdt het bij jezelf

ben ik gelukkig?

voegt hij iets, en zo ja, wat, toe aan mijn geluk?



Als jij niet gelukkig bent, verwacht niet dat hij je gelukkig kan maken, dat moet echt vanuit jezelf komen.

En als hij wil veranderen moet dat echt uit hemzelf komen, maar van wat hier heb gelezen lijkt het mij iemand die niet echt wil veranderen, ja onder druk, de dreiging dat jij weggaat, maar dat is toch niet vanuit hemzelf.

Hallo Diana1980,



Ik wil me aansluiten bij hetgeen Liselore en Zonlicht2 aangeven. Als je besluit bij hem te blijven, doe het dan om de goede redenen. Dus bijvoorbeeld omdat je het beeld hebt:

- dat hij bij je past;

- dat hij je je aanvult;

- dat hij je een beter mens maakt;

- het samen (echt) beter en leuker is dan alleen;

- dat hij zich in je situatie inleeft;

- erkent en onderkent dat je verleden invloed op je heeft.





Waarom zou je een relatie vasthouden terwijl jij:

- hem onaantrekkelijk vind?

- er geen passie is?

- jullie steeds in dezelfde patronen vervallen?

- je hem kinderachtig vind?

- je hem niet intelligent vind?

- je hem niet ontwikkeld vind?

- je van mening bent dat jij een betere ouder bent dan hij?

- je niet (nooit) oppept wanneer je verdrietig of gehumeurd bent?



Als je echt zo veel van hem houd dan gun je hem iemand die deze dingen niet van hem vindt.



Als je genoeg om jezelf geeft dan gun je jezelf een relatie met iemand die beter op je aansluit.



En volgens mij zit daar (bij het jezelf gunnen) een issue bij jou. Je moet jezelf beter gunnen! Je moet jezelf het waard vinden en in staat zijn om verder te kijken dan de eerste periode van eenzaamheid wanneer je er alleen voor staat. Er is zoveel om te leven, zo ontzettend veel groei te bereiken. Terwijl deze relatie je juist remt in je eigen groei en ontwikkeling waar je juist zo mee bezig bent.



Je kan denken "het gras lijkt altijd groener" maar in sommige gevallen is het gras echt groener. Er is zoveel meer dan nu. En (nogmaals) dat is niet omdat je vriend een slecht iemand zou zijn en geen goede eigenschappen heeft. Maar soms is (een beetje) goed gewoon niet goed genoeg.



Je geeft aan dat je het moeilijk vind om je grenzen aan te geven. Ik heb daar zelf ook lang issues mee gehad. Aan grenzen stellen zitten twee kanten heb ik geleerd:

1. Jij moet duidelijk voor jezelf weten wat je grens is en deze communiceren. En ook consequenties aan verbinden (zoals je zelf ook al aangeeft).

2. De ander moet deze grens van jou respecteren.



Het is dus ook de verantwoordelijkheid van de ander. De ander moet genoeg respect hebben voor jouw om jouw grenzen te respecteren. En als de ander dat niet doet of het oneens is met je grenzen dat stelt hij deze ter discussie en kom je danwel tot de conclusie dat dit toch echt jouw grens is of je komt tot de conslusie dat de wereld er toch iets anders uitziet dan je denkt. Maar de ander gaat ze niet rücksichtslos overschrijden.



Ik wil je eigenlijk maar 1 heel belangrijke vraag stellen en dat is: "Wanneer is je relatie slecht genoeg om hem te mogen en kunnen beëindigen?"



Gr,

WZK

WZK, ik zou jouw vraag aan Dania willen beantwoorden zoals ik het zie.



Zodra een relatie je meer verdriet, zorgen, pijn en stress bezorgt dan plezier, intimiteit, verlangen en warmte, is dat een signaal dat de balans niet goed meer is. Valt dat niet te veranderen, dan moet je de relatie loslaten.

Dania

als jij het gevoel hebt dat je nog relatietherapie wilt proberen moet je dat gewoon doen. Als je hem nu nog niet los kan laten lukt dat toch nog niet.

Ik herken best veel en heb ook nog een keer geprobeerd een relatie te redden en heb daar geen spijt van.

Integendeel, uiteindelijk heeft juist dat heel veel duidelijk gemaakt en heb ik daardoor veel over mezelf geleerd en is uiteindelijk de liefde ook verdwenen waardoor ik wel los kon laten na een bekende druppel.



Soms vraag ik me af hoe het gelopen zou zijn als ik toen doorgezet had, maar tegelijkertijd besef ik ook heel goed dat, juist als het gevoel er nog wel is, het heel moeilijk is om iets te beeindigen als je steeds een "worst" word voorgehouden.



Natuurlijk moet jij jezelf weer openstellen, je wilt echt niet leven achter een masker. Dat is geen leven. Maar of je je weer moet openstellen voor hem, dat is een vraag die je voor jezelf moet gaan beantwoorden. Waarom is hij jouw liefde waard? Omdat hij zegt van jou te houden? Blijkt dat ook uit zijn daden? Of is dat vooral angst van zijn kant om het vertrouwde te verliezen? En het is wel heel gemakkelijk om nu maar te zeggen dat jij destijds dingen had moeten zeggen. Zo te lezen stond hij er toen ook niet voor open. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat jij hem niet meer vertrouwd.



Toen ik besefte dat ik mijn ex dus niet meer vertrouwde en het ook niet kon opbrengen om hem nogmaals het vertrouwen te geven ging het snel bergafwaarts met de liefde voor hem. Begon ik met andere ogen te kijken, kortom kon ik eindelijk een begin maken met het verwijderen van die oogkleppen.



Succes met wat je gaat doen, blijf geloven in jezelf en waardeer jezelf!

Dania, misschien heb ik het in mijn posting hiervoor wel mooi gezegd. Dat komt voort uit het feit dat ik je situatie zeer herken. Ik heb er zelf mee te maken en kan me dus heel goed inleven in je twijfels. Ook ik heb die. Tussen hem en mij is echter nog duidelijk liefde. Dat maakt zeker niet dat ik minder twijfel. Sterker nog, ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Gelukkig is er nog veel goeds tussen zijn irritaties, boze uitbarstingen om niets en allerlei andere eigenschappen die jij al hebt beschreven. Ik ken ze. En ze zijn verdomd zwaar om mee te leven. Zelf heb ik ervoor gekozen om eerst te zien of er verbetering mogelijk is. Daarvoor moet je echter niet alleen naar hem wijzen om te veranderen, maar ook werken aan jezelf. Anders omgaan met zijn woede. Grenzen trekken en weg gaan als hij je weer eens de volle laag geeft om niets. Gewoon zeggen dat je wel terug komt als hij afgekoeld is. Je wordt door anderen behandeld zoals jij ze zelf leert om jou te behandelen. Dat heb ik dus ook moeten leren. Nu laat ik hem gelijk blijken hoe ik behandeld wil worden. Doet hij dat niet, dan vertrek ik een week naar een vriendin of zo. Ik meld hem waarom en negeer zijn telefoontjes en berichtjes een dag of wat. Daar leert hij wel iets van. Meestal koelt hij dan snel af en vraagt of ik terugkom. Uitpraten is niet mogelijk, dat doe ik dus ook niet meer. Ik ga terug en doe volstrekt of er niks gebeurd is. Net als hij zijn hele leven al doet. Het gaat dan redelijk lang weer goed. Als hij even begint, zeg ik: okee, je weet het, ik vertrek zo weer. En dan stopt hij. Leer hem dus hoe jij behandeld wilt worden en werk aan jezelf. Het is niet zaligmakend, maar lost al veel op. En zoals ik al eerder schreef. Als een relatie een last wordt in plaats van iets fijns en gezelligs en het is niet samen op te lossen, dan wordt het tijd om los te laten. Voor mij is dat moment er nog niet. En voor jou?